το φρένο
Με το να πραγματοποιείς με θεαματικό τρόπο μια εξεγερτική φαντασίωση δεν τερματίζεις την καταπίεση , απλά θεατρικοποιείς τα επιτρεπτά όρια της αντικοινωνικής συμπεριφοράς . Κατεβαίνοντας στους δρόμους με ανθρώπους που δεν τους ξέρεις παρά μόνο στη βάση κάποιας αφηρημένης συμμαχίας , χωρίς στρατηγικό σχέδιο , χωρίς εμπιστοσύνη και προοπτική , αναλώνεσαι σε ένα «επαναστατικό» θέατρο δρόμου υιοθετώντας ένα ριζοσπαστικό στυλ αντί να οικειοποιηθείς την ριζοσπαστική ουσία .
Η αριστερά με το όραμα της κοινωνικής επανάστασης που έχει , προσέλκυε ανέκαθεν περισσότερους παράφρονες από όσους της αναλογούσαν. Τα λίγα αυθεντικά λαϊκά κινήματα (παρισινή Κομμούνα 1871 , Ρωσία 1905 και 1917 , Σπαρτακιστές στη Γερμανία 1918 , Ισπανική Επανάσταση 1936 , τα Εργατικά Συμβούλια της Ουγγρικής εξέγερσης 1956 , Παρισινός Μάης `68) που αναπτύχθηκαν στους κόλπους της έπεσαν θύματα της μυστικοποίησης , του φετιχισμού , της ιδιωτικοποιημένης επικράτειας , τρόποι σκέψης και συμπεριφοράς που έχουν καθαρά αστική προέλευση . Η επανάσταση είναι η κοινωνική στιγμή της κατάρρευσης όλων των μηχανισμών αμύνης , όλων των προβολών , όλων των ιδεολογιών .
Κάθε στιγμή που μένουμε παθητικοί και δεν αποκτάμε αυτό που θέλουμε πραγματικά , ετοιμάζουμε το έδαφος για τον ίδιο μας τον όλεθρο .
----------------------------------------------------------------------
Η υπερβολική έκθεση σε εργοστασιακά κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις καταστρέφει την αναπαραστατική τους δύναμη . Η θεαματική παρουσίαση του εαυτού στην καθημερινή ζωή , η προσωπικά συστηματική οργάνωση δολερών και επίπλαστων εμφανίσεων (η «περσόνα») – τελούμενη εν μέρει κατά παρόρμηση και μη συνειδητά (το μικρό ψέμα) – ιδού ο υπόγειος τρόπος για την πραγμάτωση των επιθυμιών. Συνειδητά καταφεύγει κανείς σε αυτόν όσο οι άμεσοι τρόποι , η διαφάνεια της αληθινής ύπαρξης , δεν λειτουργούν καλύτερα επειδή η πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω μας λειτουργεί ήδη στο θεαματικό . Στο ασυνείδητο παρορμητικό τους μέρος είναι σημάδια καταπίεσης , καταστολής και κυριαρχίας , το ακούσιο ζάρωμα του δαρμένου σκύλου , παγωμένο σε μια στάση .
Αυτό το θέατρο της καθημερινής ζωής , αυτή η παράσταση που δίνουμε κάθε μέρα στη δουλειά , στο σπίτι , στις κοινωνικές μας συναναστροφές έχει γίνει ήδη μια αφόρητη ρουτίνα . Το απροβλημάτιστο βόλεμα σε αυτή τη ρουτίνα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο . Γιατί ενώ η σύγχρονη βιομηχανία και γραφειοκρατία καταδικάζει τους ανθρώπους σε θέσεις εργασίας που προσβάλλουν τη νοημοσύνη τους , η μαζική κουλτούρα του ελεύθερου χρόνου και της ρομαντικής φυγής γεμίζει το κεφάλι τους με οράματα για εμπειρίες πέρα από τις οικονομικές , συναισθηματικές και φαντασιακές τους δυνατότητες χειροτερεύοντας την κατάσταση , επιτείνοντας την αίσθηση του αδιέξοδου που δημιουργείται .
Η ειρωνική απόσταση μέσω της κοροϊδίας και του κυνισμού ως μέσο φυγής από τη ρουτίνα παρέχει μόνο στιγμιαία ανακούφιση γιατί δεν αρνούμαστε τις ρουτίνες που έχουμε να εκτελέσουμε , απλά δεν τις παίρνουμε στα σοβαρά στερώντας τους έτσι από την ικανότητά τους να μας πληγώσουν. Αυτή η κριτική αυτογνωσία και αποστασιοποίηση γίνεται με τη σειρά της μια νέα ρουτίνα , η γνώση που σχολιάζει τη γνώση δημιουργεί ένα κλιμακούμενο κύκλο αυτοσυνειδησίας που εμποδίζει τον αυθορμητισμό. Λαχταρούμε την αναστολή της αυτοσυνειδησίας , της ψευτοψυχαναλυτικής στάσης που μας έχει γίνει δεύτερη φύση , αλλά ούτε η Τέχνη ούτε η Θρησκεία – ιστορικά οι μεγάλοι απελευθερωτές από τη φυλακή του εαυτού – μπορούν να βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση αφού έχουν χάσει τη δύναμή τους να αποθαρρύνουν την δυσπιστία . Σε μια κοινωνία που βασίζεται τόσο πολύ στις ψευδαισθήσεις και τα φαινόμενα , οι έσχατες ψευδαισθήσεις , τέχνη και θρησκεία , δεν έχουν μέλλον.
