Οι ανυπόστατες κατηγορίες κατά του Καντάφι - Δουλειές CIA και Mossad οι επιθέσεις στη ντισκοτέκ στο Βερολίνο και Λόκερμπι και η εξαφάνιση του Λιβανέζου Ιμάμη

 
Άρθρο στο ανεξάρτητο δίκτυο Voltaire με τίτλο:

The Lynching of Caddafi

Mετάφραση από το ιστολόγιο Ιφνογνώμων Πολιτικά με τίτλο΅

Το Λιντσάρισμα του Καντάφι

του Thierry Meyssan

Ο θάνατος του Μουαμάρ αλ-Καντάφι έγινε δεκτός με  έκρηξη χαράς και αγαλλίασης από τις δυτικές κυβερνήσεις  αντί από το Λιβυκό λαό. 

Για τον Thierry Meyssan, αυτή η από στρατιωτικής άποψης  περιττή δολοφονία δεν διαπράχτηκε από την αυτοκρατορία μόνο για το παραδειγματισμό, αλλά και για να διαλύσει την λιβυκή φυλετική κοινωνία.

Την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011, κατά τις 13 η ώρα και 30 GMT, το Λιβυκό Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (ΛΕΜΣ) ανακοίνωσε το θάνατο του Μουαμάρ αλ Καντάφι. 

Αν και συγκεχυμένα, τα πρώτα στοιχεία δείχνουν ότι ένα κομβόι αυτοκινήτων προσπάθησε να φύγει από την πολιορκημένη Σύρτη, μπλοκαρίστηκε και καταστράφηκε μερικώς από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ. Ορισμένοι επιζώντες θα προσπαθήσουν να βρούν καταφύγιο σε σωλήνες υπονόμου. Ο Καντάφι, τραυματισμένος, συνελήφθη από την ταξιαρχία Τίγρης της φυλής των Μισράτα η οποία τον λυντσάρισε.

Το σώμα του «Οδηγού» της «Μεγάλης Αραβικής Τζαμαϊριγίας» δεν κρατήθηκε στη γενέτειρά του Σύρτη, ούτε μεταφέρθηκε στη Τρίπολη, αλλά οδηγήθηκε ως τρόπαιο από τους Μισράτα στην ομώνυμη πόλη.

Η φυλή των Μισράτα, η οποία ταλαντεύτηκε  πολύ καιρό να επιλέξει τη πλευρά που θα πολεμήσει  και σχεδόν απούσα από το ΛΕΜΣ, θα επενδύσει τελικά στη Τρίπολη μετά τους βομβαρδισμούς της από το ΝΑΤΟ, και θα λυντσάρει τον Μουαμάρ ελ Καντάφι μετά τον βομβαρδισμό της πομπής του από το ΝΑΤΟ. Θα μεταφέρει ακόμη και τη σωρό του στην πόλη τους για να γιορτάσουν τον θρίαμβο τους. Τον Ιούλιο, ο «οδηγός» είχε αναστατώσει τους Μισράτα, καλώντας τους να πάνε πίσω στην Κωνσταντινούπολη και το Τελ Αβίβ, αναφερόμενος στο γεγονός ότι η φυλή τους προέρχεται από τουρκοεβραίους που προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ.

Μια πλημμύρα σχολίων  που είχαν προετοιμαστεί εκ των προτέρων εκτοξεύτηκαν αμέσως από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ώστε  να δαιμονοποιήσουν τον Μουαμάρ αλ Καντάφι, για να ξεχάσουμε τις βάρβαρες συνθήκες του θανάτου του.

Οι βασικοί ηγέτες του Συνασπισμού εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για το θάνατο του εχθρού τους, σηματοδοτώντας το τέλος της επιχείρησης «Ενωμένος Προστάτης» (Unified Protector). 

Με αυτόν τον τρόπο, παραδέχονται εμμέσως ότι ο σκοπός της επιχείρησης δεν ήταν να εφαρμοστεί το ψήφισμα 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά να ανατρέψουν ένα πολιτικό σύστημα και να σκοτώσουν τον ηγέτη του, παρόλο ότι η δολοφονία ενός ηγέτη κράτους απαγορεύεται ρητώς από το δίκαιο των ΗΠΑ και είναι διεθνώς καταδικαστέα.

Επιπλέον, το λιντσάρισμα του Μουαμάρ ελ Καντάφι δείχνει την προθυμία του ΝΑΤΟ να μην τον παραπέμψει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο το οποίο δεν θα ήταν σε καλύτερη θέση να τον καταδικάσει για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από το Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία που δεν μπόρεσε  να αποδείξει την ενοχή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, παρά τα δύο χρόνια της δίκης.

 

Στο χείμαρρο της πλημμύρας λάσπης που εξαπολύθηκε από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης για να αμαυρώσουν την μνήμη του, γυρίζουν σε φαύλους κύκλους τις ψευδείς κατηγορίες, πράγμα το οποίο δείχνει a contrario ότι τα μέσα αυτά δεν διαθέτουν παρά μόνο λίγα αυθεντικά στοιχεία που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν εναντίον του.

 

Έτσι ξαναέρχεται η υπόθεση της επίθεσης εναντίον της ντισκοτέκ La Belle στο Βερολίνο (5 Απριλίου 1986, με τρεις θανάτους), που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα από την κυβέρνηση Ρέιγκαν για να βομβαρδίσει το παλάτι του και να σκοτώσει την κόρη του (14 Απριλίου 1986) και τουλάχιστον 50 άλλους. 

Εκείνη την εποχή, ο Γερμανός εισαγγελέας Detlev Mehlis (αυτός που θα φαλκιδέψει δύο δεκαετίες αργότερα την έρευνα για τη δολοφονία του Ραφίκ αλ-Χαρίρι),

επικαλέστηκε τη μαρτυρία του Mushad Eter για να κατηγορήσει τον Λίβυο διπλωμάτη και τον συνεργάτη του Mohammed Amairi. 

Ωστόσο, η γερμανική τηλεόραση ZDF ανακάλυψε αργότερα ότι ο Mushad Eter ήταν όχι μόνο ψευτομάρτυρας αλλά  και πράκτορας της CIA, ενώ ο βομβιστής Mahammed Aamiri ήταν πράκτορας της Μοσάντ [ 1 ].

 

Ή υπόθεση της επίθεσης του Λόκερμπι (21 Δεκέμβρη 1988, 270 θάνατοι): οι ερευνητές προσδιόρισαν τον ιδιοκτήτη της βαλίτσας που περιείχε τη βόμβα και το μηχανισμό πυροδότησης μέσω της μαρτυρίας ενός Μαλτέζου εμπόρου που είχε πουλήσει το παντελόνι που βρισκόταν στην  βαλίτσα-παγίδα. 

Η σκοτσέζικη δικαιοσύνη κατηγόρησε τότε δύο πράκτορες της Λιβύης, τον Abdelbaset Ali Mohmed Al Megrahi και τον Al Amin Khalifa Fhimah. Το Συμβούλιο Ασφαλείας επέβαλε κυρώσεις κατά της Λιβύης. 

Τελικά, για να αρθούν οι κυρώσεις, η Λιβύη συμφώνησε να εκδώσει τους δύο πράκτορες (ο πρώτος καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, ο δεύτερος αθωώθηκε) και να πληρώσει αποζημίωση 2,7 δισ. δολάρια, ενώ συνέχιζε να διακηρύσσει τη πλήρη αθωότητά της.

Tελικά, τον Αύγουστο του 2005,

ένας από τους προϊσταμένους της σκωτσέζικης έρευνας δήλωσε ότι το κύριο αποδεικτικό στοιχείο, τον πυροκροτητή, τον είχε τοποθετήσει  στον τόπο του ατυχήματος ένας πράκτορας της CIA. 

Στη συνέχεια, ο εμπειρογνώμονας ο οποίος είχε αναλύσει το πυροκροτητή για λογαριασμό του δικαστηρίου παραδέχτηκε ότι ο ίδιος τον είχε κατασκευάσει πριν να τον τοποθετήσει η CIA στην περιοχή. 

Τέλος, ο Μαλτέζος καταστηματάρχης παραδέχθηκε ότι έλαβε 2 εκατομμύρια δολάρια για την ψευδομαρτυρία. 

Οι αρχές της Σκωτίας αποφάσισαν να επαναλάβουν την δίκη, αλλά η υγεία του Abdelbaset Ali Mohmed Al Megrahi δεν το επέτρεπε.

 

Η τρέχουσα εκστρατεία παραπληροφόρησης περιλαμβάνει επίσης ένα κεφάλαιο για τον τρόπο ζωής του εκλιπόντος που περιγράφεται σαν υπερβολικά χλιδάτο, καθώς  και το φαραωνικό μέγεθος της κρυμμένης περιουσίας του. 

Όμως, όλοι αυτοί που πλησίασαν τον Μουαμάρ αλ Καντάφι, ή αυτοί που απλά επισκέφτηκαν το σπίτι της οικογένειάς του και την κατοικία του μετά τους βομβαρδισμούς μπορούν να βεβαιώσουν ότι ζούσε σε ένα περιβάλλον παρόμοιο με αυτό της αστικής τάξης της χώρας του, πολύ μακριά από το bling bling του Υπουργού Προγραμματισμού Μαχμούντ Jibril.

Ομοίως, κανένα από τα κράτη που ψάχνουν για τον  κρυμμένο θησαυρό των Καντάφι για μήνες δεν ήταν σε θέση να τον βρουν.
 Όλο τα σημαντικά ποσά που κατασχέθηκαν ανήκαν στην κυβέρνηση της Λιβύης και όχι στον «Οδηγό» του.

Αντίθετα, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν το μόνο διεθνές ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε από την Interpol κατά του Μουαμάρ αλ Καντάφι πριν από την επίθεση του ΝΑΤΟ. 

Είχε κατηγορηθεί από τη λιβανική δικαιοσύνη ότι είχε εξαφανίσει τον Ιμάμη Μούσα Σαντρ και τους συνοδούς του (1978). 

Η παράλειψη αυτή εξηγείται από το γεγονός ότι η απαγωγή ήταν πράξη των Ηνωμένων Πολιτειών που ήθελαν να εξαφανίσουν τον Σιίτη Ιμάμη πριν να αφήσουν τον Αγιατολάχ Χομεϊνί να επιστρέψει στο Ιράν, από φόβο μήπως ο Σαντρ επεκτείνει και στον Λίβανο την επιρροή του Ιρανού επαναστάτη.

 

Τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αναφέρουν ούτε τις επικρίσεις των οργανώσεων της αντι-ιμπεριαλιστικής πολιτικής αντίστασης,  για  τους επαναλαμβανόμενους συμβιβασμούς του με το Ισραήλ.

Από την πλευρά μου, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι, μέχρι τη μάχη της Τρίπολης, ο «Οδηγός» διαπραγματεύτηκε με τους απεσταλμένους του Ισραήλ, ελπίζοντας να αγοράσει την προστασία του Τελ Αβίβ. Πρέπει επίσης να καταθέσω ότι, παρά την κριτική μου για την διεθνή πολιτική του, και το πλήρες αρχείο που είχε για μένα για το θέμα αυτό  που του παραδόθηκε από τις γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών, τον Ιούλιο, με την ελπίδα να με συλλάβει, ο Μουαμάρ αλ Καντάφι μου έδωσε την εμπιστοσύνη του και μου ζήτησε να βοηθήσω τη χώρα του να διεκδικήσει τα δικαιώματά της στα Ηνωμένα Έθνη [ 2 ], μια συμπεριφορά μακριά από αυτή ενός τυράννου.

 

Τα δυτικά  μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ανάφεραν  ούτε τις παρεμβάσεις της Λιβύης στη γαλλική πολιτική ζωή, που κατάγγειλα και καταδίκασα, συμπεριλαμβανομένης της παράνομης χρηματοδότησης των προεδρικών προεκλογικών εκστρατειών του Νικολά Σαρκοζί και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Ο «Οδηγός» είχε πράγματι εξουσιοδοτήσει τον γαμπρό του Abdallah Senoussi να διαφθείρει τους δύο βασικούς υποψηφίους σε αντάλλαγμα για την υπόσχεση αμνηστίας ή να ασκήσουν πίεση στην γαλλική ποινική δικαιοσύνη για να κλείσει τον ποινικό φάκελο του. [ 3 ].

 

Πάνω απ 'όλα, τα δυτικά ΜΜΕ δεν αναφέρουν το κύριο έργο του «Οδηγού»:  

• την ανατροπή της μοναρχίας μαριονέτα που επιβαλλόταν από τους Αγγλοσάξονες,

  την απομάκρυνση των ξένων στρατευμάτων,

  την εθνικοποίηση των υδρογονανθράκων,

  την κατασκευή του Man Made River (τα πιο σημαντικά αρδευτικά έργα στον κόσμο),

  την αναδιανομή των κερδών του πετρελαίου (μετέτρεψε έναν από τους φτωχότερους πληθυσμούς στον κόσμο, στο πιο πλούσιο της Αφρικής),

  το γενναιόδωρο άσυλο στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες και

  τη βοήθεια άνευ προηγουμένου στην ανάπτυξη του Τρίτου Κόσμου

  (η λιβυκή βοήθεια για την ανάπτυξη ήταν πιο σημαντική από το σύνολο αυτής όλων των κρατών του G20).

Ο θάνατος του Μουαμάρ αλ Καντάφι δεν θα αλλάξει τίποτα στο διεθνές επίπεδο. 

Το σημαντικό γεγονός ήταν η πτώση της Τρίπολης, που βομβαρδίστηκε και κατακτήθηκε από το ΝΑΤΟ - σίγουρα το χειρότερο έγκλημα πολέμου αυτού του αιώνα – και η  είσοδος της φυλής των Μισράτα για τον έλεγχο της πρωτεύουσας που επακολούθησε. 

Τις εβδομάδες πριν από τη μάχη της Τρίπολης, η συντριπτική πλειοψηφία των Λίβυων συμμετείχαν από Παρασκευή σε Παρασκευή, σε αντι-νατοϊκές, αντι-CNT και φιλο-Καντάφικες διαδηλώσεις. Τώρα η χώρα τους καταστράφηκε και κυβερνάται  από το ΝΑΤΟ και τις μαριονέτες του CNT.

Ο θάνατος του οδηγού θα έχει αντιθέτως τραυματική επίδραση στη λιβυκή φυλετική κοινωνία.

 Με τη δολοφονία του ηγέτη, το ΝΑΤΟ κατέστρεψε την ενσάρκωση της αρχής της Αρχής. 

Θα χρειαστούν χρόνια και πολύ βία πριν να αναγνωριστεί ένας νέος ηγέτης από όλες τις φυλές ή να αντικατασταθεί το φυλετικό σύστημα από μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης. Με αυτή την έννοια, ο θάνατος του Μουαμάρ ελ Καντάφι άνοιξε μια περίοδο Ιρακινοποιήσης η Σομαλοποίησης της Λιβύης. _________________________________________________ 

[ 1 ] Έρευνα του περιοδικού Frontal,, που μεταδόθηκε από τη ZDF, 28 Αυγ, 1998.

[ 2 ] Αυτό που έκανα ως ακτιβιστής, χωρίς καμία αμοιβή. 

[ 3 ] Ο Abdallah Senussi είχε καταδικαστεί ερήμην στη Γαλλία για την επίθεση κατά του DC-10 της UTA (19 Σεπτεμβρίου 1989, 170 θάνατοι) κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Τσαντ.

Η επιχειρούμενη αυτοαπορρύθμιση της ελληνικής κοινωνίας και οι λόγοι - Η παραμονή στο ευρώ ασπίδα

.

Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, τους New York Times,

το περιοδικό Times και άλλες μεγάλες εκδόσεις των οποίων οι

διευθυντές έχουν συμμετάσχει στις συνεδριάσεις μας και έχουν

σεβαστεί τις υποσχέσεις διακριτικότητάς τους για σχεδόν σαράντα έτη.

Θα ήταν αδύνατο για μας να αναπτύξουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο

άν έπεφταν επάνω μας τα φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα έτη.

. Ο κόσμος είναι τώρα πιο μπερδεμένος και έτοιμος για μια παγκόσμια

κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας διανοητικής ελίτ και των

παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από τις

δημοκρατίες των περασμένων αιώνων

David Rockefeller - Wikiquote

http://www.youtube.com/watch?v=KgYf_bFlrQ4&feature=player_embedded

Aπό την ιστοσελίδα Ελεύθερη Σκέψη με τίτλο:

ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ, ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ, ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Του Β. Βιλιάρδου*

Η Ευρώπη εκβιάζει και λεηλατεί τους πολίτες της, έχοντας «εκποιήσει» ήδη τη Δημοκρατία - προωθώντας την κεντρική διακυβέρνηση των επί μέρους κρατών, από μία μη εκλεγμένη και ανεξέλεγκτη εξουσία, υπάλληλο των τραπεζών

“Μπορεί κανείς για κάποιο συγκεκριμένο, μικρό χρονικό διάστημα, να διαχειριστεί το σύνολο των πολιτών μίας χώρας, σαν να πρόκειται για ηλιθίους – ορισμένους από αυτούς, ίσως για πάντα. Εν τούτοις, είναι αδύνατον να τα καταφέρει με όλους και για μεγάλο χρονικό διάστημα” (A. Lincoln).

Έχουμε την άποψη ότι, ο χρόνος των αριθμών, όπως και των «ψυχρών» οικονομικών αναλύσεων, έχει πλέον παρέλθει – πόσο μάλλον όταν οι περισσότεροι οικονομολόγοι είναι πλέον πεπεισμένοι ότι, ο πλανήτης δεν διοικείται πια από τους πολιτικούς, αλλά από τις τράπεζες στο παρασκήνιο,
η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ελεγχόμενα (η πρώτη επαρχία της Ευρώπης των Τραπεζών),
ενώ η παγκόσμια οικονομία θα συνεχίσει την πτωτική πορεία της,
η οποία ουσιαστικά διευκολύνει την «απορρόφηση» των αδύναμων χαμένων, από τους ισχυρούς κερδισμένους.

Το γεγονός πως τόσο οι περισσότεροι πολιτικοί, όσο και αρκετοί δημοσιογράφοι, έχουν περιέργως διαφορετική άποψη, οφείλεται πιθανότατα στο ότι κερδίζουν προσωπικά από τις «θέσεις» τους αυτές – στην ιδιοτέλεια τους δηλαδή, εάν όχι στη δειλία τους να παραδεχθούν δημόσια την αλήθεια.

Ένας επόμενος πιθανός λόγος, είναι η έλλειψη οικονομικών γνώσεων, όσον αφορά τόσο τους πολιτικούς, όσο και κάποιους δημοσιογράφους, οι οποίοι πιστεύουν ακόμη στα κενά λόγια των πολιτικών – μία αρκετά ανησυχητική, εάν όχι «τρομακτική» διαπίστωση.

Ένας τελευταίος, πολύ πιο ανησυχητικός λόγος, θα μπορούσε να είναι το ότι απλά εκτελούν εντολές, ευρισκόμενοι στην έμμισθη υπηρεσία της λέσχης του διαβόλου ή άλλων ισχυρών οργανώσεων της ελίτ – η οποία, εάν δεχθούμε τις διαπιστώσεις των ειδικών, αποσκοπεί στη δημιουργία μίας σκιώδους, παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Στα πλαίσια αυτά, φαίνεται ότι η παγκόσμια ελίτ, σε αντίθεση με την πολιτική, έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο, το οποίο περιγράφεται από πολλούς σαν τη «νέα τάξη πραγμάτων».
Στο σχέδιο αυτό μάλλον προβλέπεται η κατάργηση των επί μέρους κρατών, των εθνικών νομισμάτων, καθώς επίσης των τοπικών κυβερνήσεων – με τη σταδιακή αντικατάσταση τους από ένα παγκόσμιο κράτος, με μία παγκόσμια διακυβέρνηση, καθώς επίσης με ένα παγκόσμιο νόμισμα, «απόγονο» του ευρώ και υπό την «αιγίδα» του δολαρίου.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς εδώ τι αλήθεια σημαίνει ένα παγκόσμιο νόμισμα, όπως και αν αυτό αποκαλεστεί.
Κατά την άποψη πολλών, διευκολύνει απλούστατα τη δικτατορία των αγορών, με ηγέτη τις «συστημικές τράπεζες», τις οποίες θα διασώζουν συνεχώς τα κράτη, με τα χρήματα των φορολογουμένων τους – μία πανέξυπνη, έμμεση επί πλέον φορολόγηση και ένα ενδεχόμενο, το οποίο δεν είναι ίσως τόσο μακρινό, όσο νομίζουμε
(η πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η νέα αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης εκ μέρους της Γερμανίας, παρά την οικονομική της ευμάρεια, ενισχύει τη θέση μας).

Συνεχίζοντας, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι κάθονται μπροστά από τις τηλεοράσεις τους, εκθέτοντας τον εαυτό τους στην πλύση εγκεφάλου κάποιων διατεταγμένων μέσων μαζικής ενημέρωσης,
βρίζοντας για το ότι όλα γίνονται ακριβότερα, ενώ οι μισθοί τους μειώνονται και η φορολόγηση τους αυξάνεται,
παράλληλα με το άγριο κυνήγι της εξουσίας για την είσπραξη όλο και περισσότερων φόρων (στόχος η φοροδιαφυγή, για την κάλυψη των εσόδων που λείπουν από τα κράτη, λόγω της νόμιμης φοροαποφυγής των πολυεθνικών),
συνεχίζουν να καταθέτουν τα χρήματα τους στις τράπεζες και να ψηφίζουν τους γυμνούς βασιλείς τους.

Άλλοι πάλι, όπως εμείς, αναφέρονται στο στόχο της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης,
χωρίς να γνωρίζουν ότι, οι Η.Π.Α. ήταν το αποτέλεσμα ενός τετραετούς, αιματηρού εμφυλίου πολέμου, οι αιτίες του οποίου επικεντρώνονταν στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων Πολιτειών – μία κατάσταση, η οποία δεν διαφέρει σημαντικά από τα γεγονότα που βιώνουμε σήμερα στην Ευρώπη.

Μία Ευρώπη η οποία διοικείται προφανώς από τις τράπεζες και όχι από τα κράτη – γεγονός ολοφάνερο στη Γερμανία, η οποία ακολουθεί καταρχήν τις προσταγές του Ελβετού J.Ackermann, διευθυντή μίας μη γερμανικής τράπεζας (Deutsche Bank), στη συνέχεια των μεγαλοβιομηχάνων και στο τέλος την A.Merkel. Μία Ευρώπη η οποία εκβιάζει και λεηλατεί τους πολίτες της, ακολουθώντας πιστά τις εντολές των τραπεζιτών.
Μία Ευρώπη, η οποία έχει «εκποιήσει» ήδη τη Δημοκρατία ενώ σχεδιάζει, εντός «κεκλεισμένων θυρών», την ένωση της – την κεντρική διακυβέρνηση ουσιαστικά των επί μέρους κρατών, από μία μη εκλεγμένη και ανεξέλεγκτη εξουσία, η οποία θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές του χρηματοπιστωτικού κτήνους.

ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, στο σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι «υποχρεωτικό» να υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι – ολόκληρα κράτη ή απλοί άνθρωποι, οι οποίοι χάνουν κάποια χρονική στιγμή τα πάντα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν οι άλλοι άνθρωποι ή τα άλλα κράτη, όπως συμβαίνει γενικότερα στη Φύση.
Αυτό ακριβώς αποκαλείται «ανταγωνισμός», έτσι λειτουργεί η ελεύθερη αγορά (η κεντρικά κατευθυνόμενη αγορά δυστυχώς δεν λειτούργησε καθόλου), ενώ από αυτήν ακριβώς την ανταγωνιστικότητα κρίνεται το βιοτικό επίπεδο ατόμων και κρατών.

Σύμφωνα τώρα με αυτό το απλουστευμένο, βασικό αξίωμα του καπιταλισμού, εντός τη Ευρωζώνης η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οι μέχρι στιγμής χαμένοι – γεγονός «υποχρεωτικό», αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να επιβιώσει η Γερμανία ή η Γαλλία.
Η διαδικασία δε θα συνεχισθεί (ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη), με επόμενους υποψήφιους την Ιταλία, την Ισπανία και το Βέλγιο, έως εκείνη τη στιγμή κατά την οποία θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής – όπως ακριβώς συμβαίνει και στις επιχειρήσεις, όπου η μεγαλύτερη κλείνει τις μικρότερες ή τις απορροφάει, με τελικό στόχο τη μονοπώληση της αγοράς.

Περαιτέρω, αν και είναι εύλογο να είμαστε εντελώς αντίθετοι με το γεγονός αυτό,
οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι, το σύστημα μας έτσι λειτουργεί (η Φύση επίσης) – ενώ μέχρι στιγμής δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάποιο άλλο, εξίσου αποδοτικό.
Όπως έχουμε αναλύσει δε, η εναλλακτική επιλογή μας, ο σοσιαλισμός, αφενός μεν κατέρρευσε, αφετέρου μετεξελίχθηκε στον απολυταρχικό καπιταλισμό – αφού δυστυχώς δεν τον διαδέχθηκε ο πραγματικός κομμουνισμός, όπως υπέθεταν καλοπροαίρετα οι «εμπνευστές» του (άρθρο μας).

Υπάρχει όμως ακόμη μία σημαντική «λεπτομέρεια», η οποία είναι καθοριστική για το σύστημα: η αδυναμία των κερδισμένων να εισπράξουν τα δάνεια, με τα οποία έχουν «πλημμυρίσει» τους χαμένους – με στόχο την ανάπτυξη (ισχύ), μέσα από πώληση των προϊόντων τους, στο δρόμο για την τελική νίκη. Σ
τα πλαίσια αυτά, οι κερδισμένες χώρες της Ευρωζώνης, μη έχοντας ακόμη δικό τους μηχανισμό είσπραξης χρεών, θεώρησαν σκόπιμο να δώσουν την εντολή στο ΔΝΤ – στον «μπράβο» ουσιαστικά των διεθνών τοκογλύφων.
Όπως όμως συμβαίνει και στον «οικονομικό μικρόκοσμο», ο «μπράβος» θέλησε να εκμεταλλευθεί για τον εαυτό του την ευκαιρία – με αποτέλεσμα να εισβάλλει σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, προσπαθώντας να θέσει υπό την ηγεμονία της πατρίδας του, της υπερδύναμης (την οποία, ως γνωστό, διοικεί το Καρτέλ και η χρηματοπιστωτική μαφία), μικρά και μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη, τράπεζες, υγιείς κοινωφελείς επιχειρήσεις ή άλλους οργανισμούς.

Η μέθοδος τώρα που χρησιμοποίησε το ΔΝΤ, ξεκινώντας την «εκστρατεία» του από την Ελλάδα, δεν ήταν η καθιερωμένη (ένα οικονομικό σοκ δηλαδή), επειδή η χώρα μας δεν ήταν δικός του οφειλέτης, αλλά ούτε και ο τελικός στόχος του – ήταν απλά ο «Δούρειος Ίππος», για την εισβολή του στην Ευρωζώνη.

Ειδικότερα, το «οικονομικό σοκ» λειτουργεί με βάση την εικασία ότι, οι άνθρωποι μπορούν να προβάλλουν αντίσταση σε τμηματικές αλλαγές (για παράδειγμα, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων)
αλλά, εάν συμβούν ταυτόχρονα δεκάδες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνάει τις πρώτες εκατό ημέρες από το ξεκίνημα της εφαρμογής του προγράμματος,
τότε εδραιώνεται ένα αίσθημα ματαιότητας και ο πληθυσμός περιέρχεται σε κατάσταση αδράνειας – οπότε μπορεί να αποδεχθεί τα πάντα, χωρίς να αντιδράσει η/και να επαναστατήσει.

Επειδή όμως το ΔΝΤ δεν εφάρμοσε την καθιερωμένη στρατηγική του, η χώρα μας βρήκε το χρόνο να αντιδράσει και να εμποδίσει σε κάποιο βαθμό τις αλλαγές – με αποτέλεσμα να αποτύχει μέχρι στιγμής το πρόγραμμα «διάσωσης» της, η λεηλασία της καλύτερα, καθώς επίσης να κινδυνεύουν πλέον σοβαρά τα χρήματα των έμμεσων εντολέων του ΔΝΤ και δανειστών της.
Στα πλαίσια αυτά το «Ταμείο», έχοντας ήδη πετύχει το δικό του στόχο (την εισβολή στη ζώνη του ευρώ), είναι «υποχρεωμένο» να εφαρμόσει άλλες μεθόδους – έτσι ώστε να μην αυτοαναιρεθεί και να μην εκτεθεί στα «μάτια της Ευρώπης».

Συνεχίζοντας, αν και δεν γνωρίζουμε φυσικά τι έχει αποφασισθεί, πιθανολογούμε ότι έχει επιλεχθεί ο δρόμος της σταδιακής απορρύθμισης, με επόμενο στάδιο την κατάρρευση της Ελλάδας – κρίνοντας από αυτά που συμβαίνουν σήμερα, χωρίς φυσικά να είμαστε απολύτως βέβαιοι.

 Ιστορικά τουλάχιστον, τα νέα μέτρα που σχεδιάζεται να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα, μοιάζουν με τα όσα έχουν διαδραματισθεί στη Βολιβία – δολοφονικά «μέτρα» λιτότητας εν μέσω κρίσης, τα οποία τότε είχαν χαρακτηρισθεί ως «ο κόσμος ενός τρελού επιστήμονα, πιστού μαθητή των παιδιών του Σικάγου, ο οποίος προκαλεί εσκεμμένα μία ύφεση».

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, «η περίπτωση της Βολιβίας αποτέλεσε ένα πρότυπο για ένα νέο, εξωραϊσμένο είδος αυταρχισμού, για ένα πολιτικό πραξικόπημα, το οποίο πραγματοποίησαν πολιτικοί και οικονομολόγοι με κουστούμια και όχι αξιωματικοί με στρατιωτικές στολές – όλα αυτά με τη φανταχτερή συσκευασία ενός δημοκρατικού καθεστώτος» (σε αντίθεση με τη Χιλή, όπου η εφαρμογή της ίδιας οικονομικής πολιτικής έγινε με τη βοήθεια ενός αμιγούς δικτατορικού καθεστώτος).

Η ΑΠΟΡΡΥΘΜΙΣΗ

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εάν συνειδητοποιήσει κανείς τον καταιγιστικό ρυθμό, με τον οποίο αναδύονται στην επιφάνεια μυστικά έγγραφα, συνωμοτικά και μη, από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικές εκπομπές κλπ.,
έγγραφα τα οποία καταγγέλλουν κυρίως πολιτικούς και επιχειρήσεις, κατηγορώντας τους τεκμηριωμένα για απάτες, εθνική μειοδοσία, προδοσίες και διάφορα άλλα,
μάλλον θα τρομοκρατηθεί
– αρκεί να έχει τη λογική για να κατανοήσει ότι, αυτή η ξαφνική πλημμύρα εγγράφων,
η οποία δεν είναι δυνατόν να μην είναι κατευθυνόμενη,
εξυπηρετεί συγκεκριμένους, σκοτεινούς προφανώς σκοπούς.

Ουσιαστικά, «αποδομείται συλλογικά» η ηγεσία του τόπου, τόσο η πολιτική, όσο και η οικονομική, ενώ απορυθμίζεται σε μεγάλο βαθμό η κοινωνία, οδηγούμενη μονοδρομημένα στην ολοκληρωτική κατάρρευση της, με τη δική της συνδρομή
 – γεγονός που θα έχει πολύ πιο οδυνηρά αποτελέσματα από τη στάση πληρωμών ή από κάποιας άλλης μορφής χρεοκοπία.
Ίσως οφείλουμε να αναφέρουμε εδώ πως, παρά το ότι οι πολιτικοί είναι αυτοί που ευθύνονται τα μέγιστα για την κατάσταση της χώρας μας, δεν είναι σήμερα οι πρώτης προτεραιότητας «εχθροί» μας – αφού απλά ακολουθούν εντολές, εκβιαζόμενοι ενδεχομένως,
ενώ αποτελούν το στόχαστρο, την ασπίδα δηλαδή, η οποία καλύπτει τους πραγματικούς «συνωμότες», εισπράττοντας τα «εκδικητικά βέλη» και την οργή μας.

Περαιτέρω, την ίδια στιγμή επιβάλλεται στην Ελλάδα ένα νέο πρόγραμμα εξαντλητικής λιτότητας, το οποίο είναι αδύνατον να έχει ποτέ επιτυχία – γεγονός, για την κατανόηση του οποίου δεν απαιτούνται πλέον εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις.
Τα έσοδα μειώνονται, οι δαπάνες αυξάνονται, το ΑΕΠ συρρικνώνεται ραγδαία, η ανεργία εξακοντίζεται στα ύψη, μαζί με τις τιμές των βασικών ειδών διατροφής, το χρηματιστήριο καταρρέει, η εγκληματικότητα διογκώνεται, η λαθρομετανάστευση επίσης κοκ.
Εκτός όλων αυτών των «δεινών», επιταχύνεται η μείωση των ονομαστικών και πραγματικών εισοδημάτων των πολιτών, μέσω της υψηλότερης φορολογίας και των χαμηλότερων μισθών, σε επίπεδα που ποτέ πριν δεν έχουν αποδεχθεί οι κοινωνίες, χωρίς να βγουν μαζικά στους δρόμους – χωρίς να εξεγερθούν δηλαδή,
βυθίζοντας τη χώρα τους στην ολοκληρωτική αναρχία και στο απύθμενο χάος, όσο φοβισμένοι ή/και δειλοί να είναι.

Άλλωστε φαίνεται ήδη ότι, οι συνεχείς απεργίες έχουν σε πολύ μεγάλο βαθμό «αδρανοποιήσει» την οικονομική ζωή της χώρας – συμβάλλοντας τα μέγιστα με τα σειρά τους στο κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στην εξαθλίωση των πόλεων, στη φτώχεια, στους εμφυλίους πολέμους κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ τους και στη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης.
Επομένως, φαίνεται ότι δρομολογείται η απορρύθμιση και η κατάρρευση της Ελλάδας, με στόχο να ανέλθει «πραξικοπηματικά» στην εξουσία μία κάποια «ομάδα σωτηρίας», η οποία θα εξασφαλίζει τα ξένα συμφέροντα
- ενώ, εάν τελικά αποτύχει το σημερινό «εγχείρημα», δεν μπορεί παρά να γίνει χρήση πολύ πιο δραστικών μεθόδων-σοκ, «τύπου» Ιράκ ή πρώην Γιουγκοσλαβίας (ενδεχομένως με τη βοήθεια της Τουρκίας).

Ίσως λοιπόν να είναι αυτός ο λόγος, για τον οποίο οι Έλληνες παραμένουν «σιωπηλοί» και δεν εξεγείρονται μαζικά, εναντίον αυτής της απίστευτης κοινοβουλευτικής δικτατορίας.

Πιθανόν δηλαδή να έχουμε παρεξηγήσει εμείς την «άνανδρη αποστασιοποίηση» τους και να διαισθάνονται, ανεξάρτητα από το εάν το γνωρίζουν ή όχι, που ακριβώς θα τους οδηγούσε η «επανάσταση», στην οποία τους εξωθεί καθημερινά η σκιώδης εξουσία – οπότε την αποφεύγουν,
μέχρι να καταλάβουν ποιες είναι οι σωστές κινήσεις, με τις οποίες θα κερδίσουν ξανά τη χώρα τους (για παράδειγμα, επιδρομή στις τράπεζες, μαζική αποχή από τους χώρους εργασίας, πολιτική ανυπακοή κλπ.).

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ

Όπως διαπιστώνεται, οι «ασύμμετρες απειλές» για τη χώρα μας αυξάνονται ραγδαία («ασύμμετρες» θεωρούνται αυτές που επικεντρώνονται στα αδύναμα σημεία ενός στόχου) – ενώ χρησιμοποιούμαστε ακόμη και εμείς οι ίδιοι στην όλη διαδικασία.
Στα πλαίσια αυτά, οι αναφορές στην έξοδο της Ελλάδας από το χώρο του ευρώ εκ μέρους μας, μάλλον επιδεινώνουν αθέλητα τα προβλήματα μας – αφού η συμμετοχή στο κοινό νόμισμα είναι ουσιαστικά το μοναδικό όπλο μας, απέναντι στους πάσης φύσεως εισβολείς (ειδικά απέναντι στους «μπράβους» των τοκογλύφων, ενώ πιθανότατα δεν θέλουμε να γίνουμε Κούβα ή Β. Κορέα).

Η Ελλάδα, μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, διέθετε μία σχετικά εύρυθμη οικονομία, πριν ακόμη υιοθετήσει το κοινό νόμισμα – οπότε είχε τη δυνατότητα να επιβιώσει.
Έκτοτε όμως, οι καταστάσεις έχουν αλλάξει δραματικά, αφού έχουμε σπαταλήσει πάρα πολλά χρήματα, έχουμε υπερχρεωθεί με μηδενική ρευστότητα, δεν έχουμε καμία πρόσβαση στις αγορές, η χώρα μας έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου «αποβιομηχανοποιηθεί» και παράγει ελάχιστα προϊόντα - γεγονός που της έχει στερήσει πλέον αρκετά από τα πλεονεκτήματα που διέθετε. Παράλληλα, είναι στο στόχαστρο όλων των μεγάλων δυνάμεων, καθώς επίσης των διεθνών κερδοσκόπων, ενώ δεν είναι φυσικά σε θέση να τους αντιμετωπίσει «μετωπικά».

Ουσιαστικά δηλαδή, όταν αναφερόμαστε σε «μονομερή» έξοδο από το Ευρώ και επιστροφή στη δραχμή, αναπολούμε ρομαντικά το παρελθόν και το τότε βιοτικό μας επίπεδο, όπως αναπολεί κάποιος τα παιδικά του χρόνια, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά και πως θα ήταν μάλλον αδύνατον να επιβιώσουμε, με την υποτίμηση που θα ακολουθούσε (50-90%) – η οποία θα εξακόντιζε το εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, στα ύψη, θα μείωνε τις αμοιβές σε επίπεδα εξαθλίωσης, όπως επίσης όλες τις αξίες (ακίνητα κλπ.).
Παράλληλα, θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταπεξέλθουμε με τον πληθωρισμό, με την αδυναμία εισαγωγών (κυρίως ενέργειας και πρώτων υλών), οι οποίες απαιτούν «σκληρό νόμισμα», με την ανεργία και με τόσα άλλα, τα οποία είναι αδύνατον να προβλέψουμε με κάποια σχετική ασφάλεια.

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι, η ανεργία ύψους 30%, ο υπερπληθωρισμός και η ύφεση, καθώς επίσης μία γενικευμένη οργή για αυτό που φάνταζε ως μία παγκόσμια συνωμοσία εις βάρος της χώρας, ήταν αυτό που αποτέλεσε γόνιμο έδαφος για την ανάληψη της εξουσίας από το ναζισμό στη Γερμανία – ένα «δίδαγμα» της Ιστορίας, το οποίο δεν θα έπρεπε να υποτιμάμε.

Στη λογική αυτή ίσως θα έπρεπε να υποπτευθούμε πως, όταν μία κυβέρνηση, η οποία έχει πλέον χάσει την αξιοπιστία της ακόμη και από τους ίδιους τους εκλογείς της, τοποθετείται «θορυβωδώς» υπέρ ενός θέματος, δεν μπορεί παρά να επιδιώκει το αντίθετο.
Απλούστερα, μήπως η κυβέρνηση προσπαθεί, έντεχνα και έμμεσα, ακολουθώντας προφανώς οδηγίες, να μας πείσει ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη δραχμή, ισχυριζόμενη το αντίθετο; Δηλαδή, ότι θα ήταν έγκλημα η αποχώρηση μας από το χώρο του Ευρώ, όπως ανακοινώνει συνεχώς και με κάθε ευκαιρία ο υπουργός οικονομικών;
 Άλλωστε, ήδη πολλοί από εμάς συζητούν ότι, για να ισχυρίζεται αυτή η κυβέρνηση πως πρέπει να μείνουμε στο ευρώ, σημαίνει το αντίθετο: ότι η δραχμή είναι η λύση μας!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κατά την άποψη μας, η μοναδική εναπομένουσα λύση για την πατρίδα μας δεν είναι άλλη, από την άμεση στάση πληρωμών – η οποία ουσιαστικά σημαίνει την υπαγωγή της στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα (την προστασία δηλαδή της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας μας, από το δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία).
Εάν η απόφαση αυτή δρομολογηθεί γρήγορα, όσο δηλαδή η Ελλάδα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει το μοναδικό διαπραγματευτικό της χαρτί, το ότι αποτελεί δηλαδή, ως μέλος της Ευρωζώνης, μία τεράστια, βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία απαιτεί χρόνο για να εξουδετερωθεί (περί τους έξι μήνες ακόμη),
τότε υπάρχει ελπίδα για το μέλλον των παιδιών μας
– διαφορετικά, δεν θα μας μείνει απολύτως τίποτα, χωρίς φυσικά να αποφύγουμε την τελική χρεοκοπία, στην οποία θα οδηγηθούμε πάμπτωχοι, λεηλατημένοι και εξαθλιωμένοι.

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ (έτσι ώστε να κατανοήσουμε το μέγεθος της Ελληνικής βόμβας και να πεισθούμε) ότι, οι αμερικανικές τράπεζες έχουν επενδύσει σε ομόλογα των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου, καθώς επίσης των τραπεζών τους, περί τα 147 δις $.
Εν τούτοις, υπολογίζουν τις πιθανές ζημίες τους, λόγω παραγώγων, εγγυήσεων και άλλων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, στα 641 δις $ – στο πενταπλάσιο δηλαδή ενώ, σε περίπτωση χρηματοπιστωτικού κραχ στην Ευρωζώνη, πάνω από 1 τρις $ (σχεδόν στο δεκαπλάσιο).

Το γεγονός αυτό ενισχύει τη θέση μας, σύμφωνα με την οποία η ενδεχόμενη στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, ύψους άνω των 500 δις € (εξωτερικό χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό), θα κόστιζε στο σύστημα τα δεκαπλάσια – περί τα 5 τρις €.

Συνεχίζοντας, αφού δηλώσουμε στάση πληρωμών, φυσικά πριν από τη λήξη των ομολόγων (πριν από την επίσημη χρεοκοπία δηλαδή, η οποία υπολογίζεται για το Μάρτιο του 2012),
τότε θα πρέπει να διαπραγματευθούμε ψύχραιμα με τους δανειστές μας, επιδιώκοντας τη μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας στο 1,5% – καθώς επίσης την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων μας, για μία χρονική περίοδο 40-50 ετών, έντιμα και χωρίς καμία διαγραφή (ο δυνατός δεν χρειάζεται προφανώς να είναι έντιμος για να επιβιώσει, ενώ ο αδύναμος είναι μάλλον υποχρεωμένος).
Όσον αφορά τις υπόλοιπες ενέργειες και κάποια από τα μέτρα που θα έπρεπε να υιοθετήσουμε, ευρίσκονται αναλυτικά στο άρθρο μας «Λιτότητα, δραχμή ή αναδιάρθρωση;».

Φυσικά πρέπει να παραμείνουμε εντός της Ευρωζώνης (τουλάχιστον έως τη στιγμή που τυχόν θα εγκαταλειφθεί από όλα μαζί τα κράτη), απαιτώντας να αντιμετωπισθούμε όπως ακριβώς η Γερμανία το 1953 και διεκδικώντας ενεργά τις γερμανικές επανορθώσεις – επίσης ευρωπαϊκές παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν νέες θέσεις εργασίας, αυξάνοντας τις εξαγωγές, το ΑΕΠ και την ανταγωνιστικότητα μας.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)
Αθήνα, 15. Οκτωβρίου 2011

*Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

Βλ. και 

Prognosis 2012: Towards a New World Social Order

Στα ελληνικά -
 Πρόγνωση 2012: Προς μια Νέα Κοινωνική Τάξη: Μέρος 1, Μέρος 2, Μέρος 3

"Τα περασμένα ξεχασμένα"; Μεγαλοσύνη ή κάτι άλλο;

.

Από την Ελευθεροτυπία με τίτλο:

Κύριο Λάκη Λαζόπουλο, Ενταύθα

Της Έλενας Ακρίτα

Αγαπητέ Λάκη,

Πριν αρχίσω, ας ξεπετάξουμε πρώτα τα κλισέ:
όχι, η σάτιρα δεν έχει όρια, ναι, ο Αριστοφάνης υπήρξε μέγιστος, όχι το ΕΣΡ δεν νομιμοποιείται, με τίποτα όμως, να βάζει χέρι σε έναν καλλιτέχνη που το μοναδικό του όπλο είναι οι λέξεις.
Αλλά σίγουρα δεν περιμένεις εμένα να σου το πω: Αυτό που μας φοβίζει, αυτό χτυπάμε!
Αυτό που μας απειλεί, αυτό φιμώνουμε! Ή προσπαθούμε...

Σε είδα στην πρεμιέρα στον Alpha την Τρίτη. Και πρέπει να σου πω ότι, σε μεγάλο βαθμό, ταυτίστηκα μαζί σου.
Βλέπεις, Λάκη, είμαι κι εγώ θυμωμένη. Οργισμένη.
Το σμπαραλιασμένο νευρικό μου σύστημα έχει το δικό του ΕΣΡ που το λογοκρίνει για να μην ξεσπάσω στους ανθρώπους που αγαπώ.
Κι επειδή της ξανθιάς ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει, δεν μπορώ άλλο!
Δεν αντέχω να εισπράττω σφαλιάρες χωρίς να τις ανταποδίδω.
Μαζί σου λοιπόν, μέχρι εδώ. Η φωνή σου φωνή μου. Η οργή σου οργή μου...

Ομως... Το ξέρεις όσο κι εγώ, πως χωρίς ιστορική μνήμη ένας λαός δεν μαρσάρει. Δεν προχωράει μπροστά. Αν δεν πατάς γερά στο χτες, δεν προχωράς στο αύριο.
Αν δεν θεμελιώσεις το παρελθόν, μέλλον δεν χτίζεις. Κι υπάρχει ένα χτες. Υπάρχει ένα παρελθόν.

Υπάρχει κάποια κυβέρνηση, πριν απ' αυτήν. Και καλό είναι να το θυμόμαστε πού και πού...
Βγήκαν στη φόρα, φίλε Λάκη, όλα αυτά τα non paper που έστελναν υπουργοί στον Καραμανλή και του βαράγανε τα αλάρμς για την οικονομία.
Του λέγανε «βουλιάζουμε, πνιγόμαστε, πρέπει να κάνουμε κάτι».
Και τι έκανε ο Καραμανλής; Το απόλυτο τίποτα. Μας κοίταξε στα μάτια και μας είπε το μέγα ιστορικό ψεύδος «έχουμε μια θωρακισμένη οικονομία».

Προεκλογικά την έκανε με ελαφρά, μετεκλογικά έκατσε σπιτάκι του.
Το 'γραψα και το ξαναγράφω:
πήρε την Ελλάδα, τη μετέφερε από Κολιάτσου Παγκράτι, τη χρέωσε διπλή ταρίφα, κλείδωσε το ταξί κι έπεσε σε νάρκη. Χειμερία, θερινή, εαρινή και μια τζούρα από φθινόπωρο.

Ο Παύλος Τσίμας έλεγε στο Mega ότι το μεγάλο οικονομικό έγκλημα έγινε την περίοδο 2007-2009.
Το ξέρουμε, Λάκη, εδώ είμαστε, στην ίδια χώρα (λέμε τώρα!) ζούσαμε και ζούμε.

Κι αυτή η τάση «περασμένα ξεχασμένα, πάμε παρακάτω» εμένα με ενοχλεί.
Γιατί τα περασμένα δεν είναι ξεχασμένα. Τα χρέη τού χτες πληρώνουμε σήμερα. Με τόκο!

Λάκη, το ξέρεις και το ξέρω. Εχουμε μια αντιπολίτευση «εγώ μιλώ στα κύματα κι αυτά μιλούν σε μένα».
Ο Σαμαράς κοιτάει να μαζέψει τους βουλευτές του που τάζουν πετραχήλια, κολυμβήθρες κι εξαπτέρυγα. Πρώτα τα χώνει στους απεργούς (καλά αυτό το «να απεργείτε σε μια λωρίδα» δεν υπάρχει!!!) και ύστερα του τρίζει τα δόντια ο κάθε Λυμπερόπουλος και τα μαζεύει πίσω.

Ο Τσίπρας χαλασμένο CD «να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει η κυβέρνηση, να φύγει η κυβέρνηση».
Η Ακροδεξιά (όπως πολύ σωστά είπες την Τρίτη) νομιμοποιείται από τους «πολιτικώς ορθώς» συναδέλφους μου.
Και η Παπαρήγα - εδώ ο κόσμος καίγεται - κάνει εκδήλωση για τον Ζαχαριάδη!
Για όνομα, δηλαδή!
Που, εδώ που τα λέμε, πέρσι «αποκαταστήσανε» με βαριά καρδιά τον Πλουμπίδη αλλά δεν είδα να στήνουνε πια και τέτοιο πάρτι!
Που στην τελική δεν τους βάζεις και στο ίδιο ταγάρι.
Πράκτορα τον Ζαχαριάδη δεν τον λες αλλά πήρε κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό του όταν διαχειριζόταν την ηγεσία του ΚΚΕ ως δικτατορίσκος.
Ενώ ο Πλουμπίδης, «Ωραίος ως Ελλην», πέθανε όρθιος, μόνος μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους.

Ξεστρατίζω, Λάκη, αλλά το πράττω συνειδητά.
Γιατί όλα έχουν να κάνουν με την ιστορική μνήμη.
Αυτό που ήμασταν, αυτό που είμαστε, αυτό που θα γίνουμε.
Ο κόσμος που θα ζήσει η κόρη σου κι ο γιος μου. Κάποια αφετηρία υπήρχε. Κάποιος αφέτης πυροβόλησε στον αέρα.
Κάποιος λαός μακρινών αποστάσεων ίδρωσε και ιδρώνει τη φανέλα.
Θα ήθελα να τα ακούσω αυτά από σένα, φίλε Λάκη.
Γιατί το όπλο σου είναι οι λέξεις.
Κι αυτό που είπε κάποτε ο Μανόλης Αναγνωστάκης και το γνωρίζεις και το πράττεις: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος».

Η λευκή ψήφος δεν είναι λύση και το χρέος της Ελλάδας δεν είναι απεχθές

Πολλά σενάρια διακινούνται στο διαδίκτυο ως λύσεις για το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα.
Θα αναφερθούμε προς το παρόν σε δύο μόνον απ αυτά που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό με μεγάλη συχνότητα.

Το σενάριο της Λευκής Ψήφου

Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, αν στις επόμενες εκλογές τα λευκά ξεπεράσουν το 50% των ψήφων, τότε ο πρόεδρος της δημοκρατίας βάσει του συντάγματος πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση.
Αυτό είναι το σενάριο.
 
Πρωτοεμφανίστηκε σε άρθρο της ιστοσελίδας mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon με τίτλο: H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΨΗΦΟΥ!! - του Γιώργου Κοφινάκου, και αναπαράχθηκε σε πάρα πολλά  ιστολόγια, όπως μπορεί να δει κανείς με απλή googleαναζήτηση.

Έκτοτε, εμφανίζεται ως θέση πολλών σχολιαστών ιστολογίων και ίσως να έχει λάβει και μεγάλη δημοσιότητα και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (τις οποίες δεν παρακολουθώ).

Στην παραπάνω ιστοσελίδα και στη θέση του παραπάνω άρθρου υπάρχει ένα νέο άρθρο με τίτλο: ΠΑΜΕ ΓΙΑ 50+1% ΛΕΥΚΟ! Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ...ΑΣΠΡΗ ΗΜΕΡΑ!!!- του Χρήστου Σωτηρόπουλου
και ένα άλλο με τίτλο: ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΛΕΥΚΗ ΨΗΦΟΣ του Σάκη Κουβάτσου στο οποίο διατυπώνεται προβληματισμός κατά πόσον η πρόταση για λευκή ψήφο εξυπηρετεί τους στόχους της κίνησής τους.

Σήμερα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο ΣΚΑΙ ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θράκης (Κατρούμπαλος) ερωτηθείς για το θέμα αυτό διευκρίνησε ότι

η λευκή ψήφος, είτε μικρότερη είτε μεγαλύτερη από το 50% πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα.
Αν τα λευκά είναι πολλά, μπορεί το πρώτο κόμμα να αποκτήσει αυτοδυναμία με πολύ μικρό ποσοστό.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η κίνηση για λευκή ψήφο, ευνοεί, εσκεμμένα ή όχι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν λάβουμε υπόψη το μικρό προβάδισμά του στις δημοσκοοπήσεις.

Το σενάριο της Συγκρότησης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για τη Διαγραφή του Απεχθούς Χρέους

Στο σενάριο αυτό είχαμε αναφερθεί από την αρχή που εμφανίστηκε, βλ. Εδώ.

Με την μετέπειτα κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία – Deptocracy που το προέβαλε ως κεντρικό μήνυμα και την ευρεία διαφήμιση του ντοκιμαντέρ στο διαδίκτυο, (1)
το σενάριο αυτό έτυχε ευρείας δημοσιότητας.

Το κεντρικό του μήνυμα της συγκρότησης επιτροπής ελέγχου και διαγραφής του απεχθούς χρέους της Ελλάδας εμφανίζεται ως θέση πολλών σχολιαστών ιστολογίων και μάλλον θα έχει λάβει μεγάλη δημοσιότητα και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Και το σενάριο αυτό δεν έχει θέση.

Κατ΄ αρχήν τα στοιχεία τα σχετικά με το χρέος της Ελλάδος και τη διάθεσή του είναι όπως σε όλες τις χώρες με κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα διαθέσιμα στον οποιονδήποτε.
Δεν χρειάζεται κάποια ειδική επιτροπή για να τα ανακαλύψει, ούτε να είναι διεθνής η επιτροπή, όπως ήταν η αρχική πρόταση.

Κάποια απ΄ αυτά μπορεί να τα δει κανείς στους παρακάτω ιδιαίτερα λεπτομερείς πίνακες:

ΠΙΝΑΚΑΣ 1 - Στοιχεία Προϋπολογισμών 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 2 - Διάρθρωση Δαπανών Προϋπολογισμών 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 3 - Διάρθρωση Χρηματοοικονομικών Μεγεθών, ανά δεκαετία, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 4 - Διάρθρωση Δαπανών Προϋπολογισμού, ανά δεκαετία, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 5 - Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 6 - Ε.Ε. Δαπάνες Κοινωνικής Πρόνοιας, 1996-2010
ΠΙΝΑΚΑΣ 7 - Ε.Ε. Δαπάνες Κρατικών Υπαλλήλων, 1996-2010
¨
Από την επεξεργασία και αξιοποίηση των στοιχείων στους πίνακες αυτούς συνάγονται πολλά χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία παρατίθενται στην ιστοσελίδα Έλληνες Φορολογούμενοι  στο άρθρο με τίτλο Πού πήγαν τα λεφτά; Τί αποκαλύπτει η ανάλυση των Προϋπολογισμών της περιόδου 1960-2011;
Για σύντομη ανάγνωση του άρθρου δείτε Εδώ

Γενικό συμπέρασμα από την ανάλυση των στοιχείων του χρέους είναι ότι το χρέος της Ελλάδας όπως και των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι απεχθές.

Ένα από τα επι μέρους συμπεράσματα του άρθρου είναι ότι για τη σημερινή κρίση υπεύθυνα είναι δύο λάθη της ελληνικής κυβέρνησης.
Όπως αναφέρεται:

"Η Ελλάδα είχε μπει στο “περισκόπιο” πολλών διεθνών επενδυτών, ήδη από τα τέλη του 2007, ως περίπτωση χώρας με αφύσικα χαμηλά επιτόκια.

Όμως, στο κρίσιμο εκείνο σημείο, η ελληνική Κυβέρνηση έκανε δύο πολύ μεγάλα λάθη:

(α) Δεν έλαβε μέτρα περιορισμού των ελλειμμάτων, ήδη από το 2007, όταν μπορούσε να το κάνει, καθ’ όσον είχε μόλις πετύχει μία εκλογική νίκη. Αντίθετα, παρατηρούμε ότι κατά το 2007, οι δαπάνες της Κυβέρνησης αυξήθηκαν κατά 12,4% σε σχέση με το 2006, όταν τα έσοδα αυξήθηκαν μόλις κατά 7,9%.
Στο άνοιγμα της “ψαλίδας” μεταξύ εσόδων και εξόδων, ευθύνεται και η αναποτελεσματικότητα στην είσπραξη δημοσίων εσόδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ μεταξύ του 2004 και του 2009, τα δηλωθέντα εισοδήματα (παραβλέπουμε τη φοροδιαφυγή) όλων των φυσικών προσώπων αυξήθηκαν κατά 43,2%, τα έσοδα του Κράτους αυξήθηκαν μόλις κατά 20,0%! .

(β) Απέκρυψε τα πραγματικά δημοσιονομικά στοιχεία από τις αγορές, από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τον ίδιο το λαό της

Στο συμπέρασμα ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι απεχθές καταλαγήγουν κι άλλοι οικονομολόγοι, βλ. για παράδειγμα το άρθρο Τι πιθανά θα αποκάλυπτε μια ΕΛΕ για το χρέος  στο οποίο συμπεραίνεται ότι "η χρησιμότητα μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου θα είναι παιδαγωγική"

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο αυτό:

"το απεχθές χρέος συνδέεται κυρίως με δημόσια δάνεια που σύναψε ένα απολυταρχικό και διεφθαρμένο κράτος με δυσβάστακτους όρους, χωρίς συναίνεση και δεν τα χρησιμοποίησε για τον σκοπό για το οποίο το συνήψε".

Τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη στην ευρωζώνη, προστρέχοντας στις αγορές, είναι νόμιμα και γενικού σκοπού και εξυπηρετούν το τμήμα των δημοσίων δαπανών που δεν καλύπτεται από την φορολογία.

Το που δαπανώνται τα γενικού σκοπού δάνεια και τα φορολογικά έσοδα είναι άλλης τάξεως πρόβλημα που σε καμία περίπτωση δεν θα «φωτιστεί» από τη χρήση της έννοιας του «επαχθούς χρέους», πόσο μάλλον όταν αυτή η κατηγορία δανείων δεν υφίσταται στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα".

____________________________________________________
(1) Το σενάριο περί δημιουργίας επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους και διαγραφή του απεχθούς μέρους του αποτελεί μεταφορά λύσης από το Εκουαδόρ.

Το Εκουαδόρ είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής στην οποία για πολλά χρόνια κάνανε κουμάντο στρατιωτικές χούντες που διαδέχονταν η μία την άλλη και τελούσε υπό τη σφιχτή αγκάλη της Παγκόσμιας Τράπεζας και των οικονομικών εκτελεστών που συνοδεύουν συνήθως την επέλασή της στις χώρες αυτές.

Η κακοδιαχείρηση των οικονομικών της χώρας αυτής είναι μάλλον εμφανής αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η χώρα έχει πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές και σημαντικές εξαγωγές,
εξάγει πετρέλαιο και το 2005 ήταν ο πρώτος εξαγωγέας μπανάνας στον κόσμο,
και εντούτοις το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της ανήρχετο το 2003, όταν διεγράφη μέρος του χρέους της, στο ποσόν των 3.640 δολ. έναντι 28.650 δολ. για την Ελλάδα, βλ. Frequently Asked Questions (μετά την προβολή του Debtocracy) . 

Στη χώρα αυτή μάλλον δεν θα τηρούνταν επίσημα δημοσιονομικά στοιχεία καθώς χρειάστηκαν κοντά δύο χρόνια για τη συγκέντρωση των στοιχείων σχετικά με το χρέος (ύψους μόλις 14 δισ. δολ.) και τη διάθεσή του από διεθνή επιτροπή που συγκροτήθηκε για το σκοπό αυτό.

Να ακολουθήσει η Ελλάδα τη διαδικασία του Εκουαδόρ παρουσιάστηκε ως πρόταση Έλληνα καθηγητή στη Βρετανία η οποία υιοθετήθηκε από μέρος της αριστεράς, βλ. Διεθνής επιτροπή λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους: Ένα επιτακτικό αίτημα του Κ. Λαπαβίτσα.

Στην αρχή μιλούσαν για συγκρότηση διεθνούς επιτυροπής. Μετά τις πληροφορίες για τον αδιαφανή ρόλο κάποιων από τους οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αυτές επιτυροπές, μιλούν απλά για επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους.

Ο καθηγητής που εισηγήθηκε την πρόταση αυτή και είναι ο κεντρικός συνετελεστής - ομιλητής του ντοκιμαντέρ Deptocracy είναι Έλληνας στη Βρετανία, καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, βλ. Εδώ.

Oι διαφορές Ελλάδας και Εκουαδόρ είναι τόσο μεγάλες που την πρόταση μεταφοράς τεχνογνωσίας ανάμεσα στις δύο χώρες δεν θα την επιχειρούσε κάποιος μη ειδικός.
Άλλωστε και μόνον το μέγεθος του χρέους του Εκουαδόρ, μόλις 14 δισ. δολ. (περίπου 9 δισ. ευρώ), είναι ενδεικτικό, νομίζω, για το άτοπον της σύγκρισης με την Ελλάδα. (2)

Το ντοκιμαντέρ Deptocracy έκανε γνωστό τον καθηγητή - συντελεστή του εκτός από την Ελλάδα και στη Βρετανία.
Διαφημίστηκε σε Βρετανικές εφημερίδες ως το πνευματικό παιδί (brainchild) του καθηγητή.
Κυκλοφόρησε και ως βιβλίο και πωλείται από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Δυστυχώς, αρκετοί πανεπιστημιακοί στην προσπάθειά τους για προβολή και αναγνώριση και άλλοι έχοντας χάσει τη διάθεση και την ικανότητα για ανανέωση των γνώσεών τους, προβάλλουν και διδάσκουν αυτά με τα οποία έτυχε να καταγίνουν οι ίδιοι κι ας είναι αυτά παρωχημένα ή δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
(Όσοι έχουν γνώση για τα πανεπιστημιακά γνωρίζουν ότι αυτό είναι και ένας από τους λόγους που μερικοί πανεπιστημιακοί αντιτίθενται σε διαδικασίες ελέγχου της διδακτικού και ερευνητικού τους έργου.

Στην Ελλάδα υπήρχαν αρκετοί Έλληνες που γνώριζαν καλύτερα από τον καθηγητή στη Βρετανία τα οικονομικά πράγματα της Ελλάδας και θα περίμενε κανείς να είχαν κι αυτοί κάποια θέση στο ντοκιμαντέρ αυτό.

Άραγε, οι εν Ελλάδι Έλληνες δημοσιογράφοι - συντελεστές του ντοκιμαντέρ, όταν στις συνεντεύξεις που έδιναν πριν και μετά την κυκλοφορία του, τόνιζαν ότι σε αυτό μιλάνε μόνο ξένοι με εξαίρεση το Μανώλη Γλέζο, λόγω, όπως διευκρίνιζαν, του πολιτικού αναστήματός του,
θεωρούσαν ότι η γνώμη Ελλήνων για τα πράγματα της Ελλάδας δεν υπηρετούσε το υψηλό επίπεδο του ντοκιμαντέρ;

Πάντως, απ΄ ό,τι φάνηκε στο τέλος του ντοκιμαντέρ, μάλλον η πρόταση του καθηγητή και η δημιουργία του ντοκιμαντέρ δεν ήταν για να υπηρετήσουν κάποια ιδέα στην οποία πίστευε πραγματικά ο καθηγητής.

Ανακεφαλαιώνοντας, συνεπέρανε ότι ακόμη κι αν όλο το ελληνικό χρέος αποδειχθεί νόμιμο, θα πρέπει να διαγραφεί έτσι κι αλλιώς.

Μάλλον η πρόταση απλά για διαγραφή του χρέους δεν ήταν πρωτότυπη και δεν μπορούσε να υποστηρίξει ολόκληρο ντοκιμαντέρ,
εκτός κι αν αναλυόταν ο ρόλος του χρέους ως πηγή πλουτισμού των τραπεζιτών, ρόλο τον οποίο απέφυγε να θίξει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ.

(2) Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ στους οποίους ετέθη το ερώτημα για το δυσανάλογα μικρό χρέος του Εκουαδόρ απήντησαν, βλ. Fδώ, ότι είθισται να συγκρίνεται το χρέος ως ποσοστό του ακαθάριστοπυ εισοδήματος μιας χώρας και το χρέος του Εκουαδόρ ως ποσοστό δεν απείχε πολύ απ΄αυτό της Ελλάδας.

Πράγματι, είναι βασική επιστημονική πρακτική, σε όλους τους τομείς της επιστήμης και όχι μόνον στην οικονομία, ως παράμετροι συμπεριφοράς ενός συστήματος να τίθενται οι σχέσεις, οι λόγοι, διαφόρων μεγεθών μεταξύ τους και όχι τα απόλυτα μεγέθη τους.

Μόνον που τα μεγέθη που συσχετίζονται αλλάζουν κάθε φορά ανάλογα με τον τύπο της συμπεριφοράς που ερευνάται.

Έτσι, ενώ ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ μιας χώρας δείχνει την ικανότητα αποπληρωμής του χρέους της, ο λόγος αυτός δεν είναι ενδεικτικός για τις συνέπειες και τις κυρώσεις που θα έχει μια χώρα από τους δανειστές της αν δεν αποπληρώσει το χρέος της.

Εν προκειμένω, ενδεικτικός είναι ο λόγος του μη αποπληρούμενου ποσού προς το κεφάλαιο που διαθέτει ο δανειστής. προφανώς άλλη είναι η αντίδρασή του αν απωλέσει το 5% του κεφαλαίου του και άλλο αν απωλέσει το 50%.

Δεδομένου ότι το χρέος της Ελλάδας είναι πλέον του 30πλάσιου αυτού του Εκουαδόρ αναμένονται και οι συνέπειες-κυρώσεις από τους δανειστές για διαγραφή ίσου ποσοστού του χρέους να είναι 30πλάσιες απ αυτές στην περίπτωση του Εκουαδόρ.

Λαϊκό Κίνημα Απεξάρτησης από τους Μηχανισμούς της Αγοράς

.

Aπό την ιστοσελίδα Παράγω-Ανταλλάσσω-Δωρίζω με τίτλο:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 11-10-2011

ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΙΝ.ΚΑ. (νέο ΙΝ.ΚΑ.), ΒΙΟ.ΖΩ., ΙΝ.Π.ΚΑ. ΗΠΕΙΡΟΥ

ΠΑΡΑΓΩ, ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΩ, ΔΩΡΙΖΩ

«ΠΑΝΤΑΔΩ»

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Στις ζοφερές ημέρες που βιώνουμε ως άνθρωποι και στις πιο δύσκολες που θα έλθουν,
πήραμε την πρωτοβουλία ως συλλογικότητες του ελληνικού λαού να σχεδιάσουμε και να δώσουμε στην κοινωνία μηχανισμούς επιβίωσης, μηχανισμούς ζωής.

Η κοινωνική οργάνωση για την κάλυψη των βιοτικών αναγκών μπορεί να δώσει μια πραγματική απάντηση, ένα ηχηρό ράπισμα στην κυβέρνηση και την τρόικα και κυρίως μπορεί να μας διασώσει και να μας δώσει τη δυνατότητα να ελπίζουμε βάσιμα πως η Ελλάδα θα αλλάξει.

Οι απλές, αλλά σημαντικές λύσεις δίνονται μέσα από την αυτό-οργάνωση της κοινωνίας,
μέσα από τις πρακτικές της παραγωγής και κατανάλωσης όσων μπορούμε να παράγουμε οι ίδιοι και να το μοιραζόμαστε, χωρίς αισχροκέρδειες και άθλιους φόρους.

Για τον σκοπό αυτό δημιουργήσαμε και προτείνουμε ένα μοντέλο οργάνωσης. Ένα μοντέλο οργάνωσης που στηρίζεται στην παραγωγή, την ανταλλαγή, την προσφορά.

Μπορούμε να οργανωθούμε για να παράγουμε, να ανταλλάξουμε, να προσφέρουμε και αυτό σχεδιάσαμε, στηρίζουμε και προσφέρουμε στην κοινωνία μας.

Μέσα στο κείμενο που επισυνάπτεται στο παρόν και το οποίο σας καλούμε να δημοσιεύσετε, κοινοποιήσετε και επικοινωνήσετε σε όλους τους Ελληνες,
δίνονται απλές λύσεις, λύσεις ζωής για την παραγωγή και την κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων.
Δημιουργήσαμε και ένα ιστότοπο, το http://pantado.blogspot.com/
για να μπορούν να γνωρίζονται και να οργανώνονται οι συμπολίτες μας που θέλουν να παράξουν, να ανταλλάξουν, να δωρίσουν, για να μπορέσουμε από την βάση της κοινωνίας να συγκροτήσουμε ένα πραγματικό, ένα υγιή κοινωνικό ιστό για τις ανάγκες των ανθρώπων.

Οφείλουμε όλοι και όλες να αγκαλιάσουμε αυτή την προσπάθεια, που είναι προσπάθεια της ίδιας της κοινωνίας και ανάσα ζωής για πάρα πολλούς από εμάς.

ΝΑΙ, μπορούμε να οργανώσουμε την ζωή μας.
Μπορούμε να στηριχθούμε σε όσα είναι δυνατόν να παράγουμε, να ανταλλάσουμε, να προσφέρουμε.

ΣΑΣ ΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ «ΠΑΝΤΑΔΩ».
Ας γίνουμε όλοι από σήμερα «πανταδόροι» και «πανταδόρισσες» για να στηρίξουμε τη ζωή μας. Είναι απλό, εύκολο, προσφέρει χαρά, αξιοπρέπεια και ανθρωπιά.

Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε με τον

-  Δημήτρη Καραμήτσα, τηλ. 2103831708, 6936000836 ή
-  απευθείας με τις συλλογικότητες συντελεστές της προσπάθειας.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: "Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει" [στο iPad]

Aπό το Ιστολόγιον με τίτλο:

 "Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει" [στο iPad]

Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει»:

Ποιος έχτισε τη Θήβα την επτάπυλη;
Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά μόνο βασιλιάδων ονόματα.
Οι βασιλιάδες είχανε τις πέτρες κουβαλήσει;
Και τη Βαβυλώνα που την κατέστρεψαν
πολλές φορές
ποιος τόσο πολλές φορές την έχτισε πάλι;
Της χρυσόλαμπρης Λίμα οι οικοδόμοι
σε ποια σπίτια κατοικούσαν;
Σε ποιο μέρος γύρισαν το βράδυ,
που το Σινικό Τείχος έτοιμο ήταν,οι χτίστες;

Η μεγάλη Ρώμη γεμάτη ήταν
από αψίδες θριάμβων.
Ποιοι τις είχανε υψώσει;

Πάνω σε ποιους θριάμβευσαν οι Καίσαρες;
Το ξακουστό Βυζάντιο είχε για τους
κατοίκους του παλάτια μόνο;
Ακόμη και στη μυθική Ατλαντίδα,
τη νυχτιά που καταποντιζόταν,
τους σκλάβους τους φωνάζαν οι πνιγμένοι.

Ο νεαρός Αλέξανδρος κατέκτησε τις Ινδίες.
Μόνος αυτός;
Ο Καίσαρ τους Γαλάτες κατενίκησε.Δεν είχε ουτ’ ένα μάγειρο μαζί του;

Ο Φίλιππος της Ισπανίας έκλαψε,
όταν ο στόλος του βυθίστηκε.
Δεν έκλαψε άλλος κανείς;
Ο Φρειδερίκος ο Β΄ νίκησε στον Επταετή Πόλεμο.
Και ποιος άλλος νίκησε, εκτός από αυτόν;
Κάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος ετοίμαζε τα επινίκια φαγοπότια;
Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άντρας.
Ποιος πλήρωνε τα έξοδά του;

Πόσα πολλά ιστορήματα!
Πόσα πολλά ερωτήματα!

1935, μετάφραση Μάριου Πλωρίτη (ηλεκτρονική πηγή εδώ)

Βλ. και
- Times Η Σκοτεινή Πλευρά του Ονείρου του Steve Jobs
και η συμμετοχή μας σ΄αυτή
- Bήμα Ο Στιβ Τζομπς δεν ήταν «άγιος»

"Ο Χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου"

Απόσπασμα από την ιστοσελίδα Κουτί της Πανδώρας με τίτλο:

Η διαθήκη μου προς τους νέους: μείνε ανόητος, κάντε την τρέλα σας

To 2005 ο ιδρυτής της Apple, Steve Jobs, μίλησε κατά τη διάρκεια της τελετής αποφοίτησης του Πανεπιστημίου του Stanford. Από τότε ο λόγος του κυκλοφορεί στο διαδίκτυο, μεταφρασμένος σε πολλές γλώσσες και αναδημοσιεύεται σε πολλά ιστολόγια.

Παρακάτω απόσπασμα (το τελευταίο μέρος) της ομιλίας αυτής:


".....ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΣΤΑ 30 ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕ ΠΕΤΑΞΑΝ ΕΞΩ. Και μάλιστα με τον πιο δημόσιο, πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ο,τι ήταν έως τότε το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό.

ΓΙΑ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη την προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών – ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω.

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑ με τον David Packard και τον Bob Noyce και προσπάθησα να απολογηθώ και να τους εξηγήσω γιατί τα είχα κάνει τόσο σκατά. Σκέφτηκα ακόμα να φύγω εντελώς από την Σίλικον Βάλεϊ και να εξαφανιστώ από προσώπου γης.

ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΑΡΧΙΣΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΡΙΧΝΕΙ ΛΙΓΟ ΦΩΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. Αυτό το κάτι ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Όσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το κάτι. Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος.

ΚΑΙ ΕΤΣΙ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος του να είσαι επιτυχημένος αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα του να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά.
Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.

ΣΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, ίδρυσα μια νέα εταιρεία, την NeXT, και ακόμα μία, την Pixar, και ερωτεύτηκα μια καταπληκτική γυναίκα που έμελλε να γίνει και σύζυγός μου. Η Pixar παρήγαγε την πρώτη στον κόσμο ταινία κινουμένων σχεδίων φτιαγμένων εξ ολοκλήρου στο κομπιούτερ, το Toy Story, και είναι σήμερα το πιο επιτυχημένο στούντιο για παραγωγή τέτοιων ταινιών στον κόσμο.

ΕΠΙΣΗΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, η Apple εξαγόρασε την NeXT, εγώ επέστρεψα στην Apple και η τεχνολογία που αναπτύξαμε στην NeXT είναι σήμερα στην καρδιά της αναγέννησης της Apple. Και, μαζί με όλα αυτά, η Lauren και εγώ έχουμε μαζί μια θαυμάσια οικογένεια.

ΕΙΜΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ APPLE. Ηταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα.

ΠΡΕΠΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΤΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε.

ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, όταν το ανακαλύψετε, θα το αισθανθείτε, θα καταλάβετε ότι αυτό είναι. Και θα δείτε τότε ότι, όπως κάθε σπουδαία σχέση, έτσι και αυτή, όσο θα περνούν τα χρόνια, θα γίνεται όλο και καλύτερη. Έτσι λοιπόν, συνεχίστε να ψάχνετε έως ότου βρείτε αυτό το κάτι που θα ξέρετε ότι είναι το δικό σας. Μην επαναπαυτείτε.

Η ΤΡΙΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Όταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μια ρήση που έλεγε: Εάν ζήσεις κάθε μέρα ωσάν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθείς. Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα. Και όποτε η απάντηση ήταν όχι για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ότι σύντομα θα πεθάνεις, βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα -όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία- όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου το θάνατο και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ’ αλήθεια σημαντικά.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα του να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την άλφα ή βήτα απόφαση. Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΝΑΝ ΧΡΟΝΟ, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Έκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε δεν ήξερα καν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μου είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί ήταν σχεδόν αθεράπευτος και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις προσωπικές μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν προετοιμάσου να πεθάνεις.

Η ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ, είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθαίνοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρώπους που θα μείνουν πίσω. Σημαίνει, τέλος, αυτό το ‘τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων’, να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

ΖΟΥΣΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδαν οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες. Έτσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά.

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΟΝΤΙΝΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν για τις επόμενες δεκαετίες. Έχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά από ό,τι όταν ο θάνατος ήταν για μένα απλώς μία φιλοσοφική ιδέα, να πω ότι:

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλιτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, η καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για να ‘ρθει το καινούργιο. Αυτή την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά σιγά σε παλιό και θα ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια.

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου.
 Μην παγιδευτείτε από το δόγμα του να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε το θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή.
Και το πιο σημαντικό από όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα.

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΝΕΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ που είχε τίτλο ‘The Whole Earth Catalog’(Ο κατάλογος όλου του κόσμου), που ήταν μία από τις βίβλους της δικής μου γενιάς. Τον είχε συντάξει ένας τύπος ονόματι Stewart Brand, που ζούσε όχι μακριά από εδώ, στο Menlo Park, και το ζωντάνεψε με το ποιητικό του άγγιγμα. Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 60, πριν από τους προσωπικούς υπολογιστές και το desktop publishing. Όλα τυπώνονταν με τη χρήση γραφομηχανών, ψαλιδιού, και φωτογραφιών από μηχανές Polaroid. Ηταν, ας πούμε, σαν να χαμε το Google σε έντυπη μορφή, 35 χρόνια πριν έρθει αυτό που ξέρουμε σήμερα σε ηλεκτρονική: ήταν ιδεαλιστικό και ξεχείλιζε από υπέροχες εφαρμογές και ιδέες.

Ο ΣΤΙΟΥΑΡΤ ΚΑΙ Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΕΒΓΑΛΑΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ του ‘The Whole Earth Catalog’, και τότε, όταν είχε κάνει τον κύκλο του, έβγαλαν και μία τελευταία έκδοση. Αυτό συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του 70, και είχα τη δική σας ηλικία. Στο οπισθόφυλλο της τελευταίας αυτής έκδοσης υπήρχε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ξημέρωμα σε έναν επαρχιακό δρόμο, ένα δρόμο στον οποίο θα μπορούσατε να βρεθείτε και εσείς κάποια στιγμή, εάν είστε περιπετειώδεις τύποι, να κάνετε οτοστόπ. Κάτω από αυτήν τη φωτογραφία, υπήρχε μια λεζάντα με τα λόγια:’Stay hungry’,'Stay foolish’. Δηλαδή, Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου. Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της ομάδας του Στιούαρτ, καθώς υπέγραφαν την τελευταία τους έκδοση.

ΜΕΙΝΕ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ. ΜΕΙΝΕ ΑΝΟΗΤΟΣ. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούρια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα: Μείνετε πεινασμένοι. Κάντε την τρέλα σας.