ΥΠΕΡΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ - Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Ο θάνατος είναι η κοινή μοίρα όλων των όντων που έχουν γεννηθεί. Ζώα και φυτά, άνθρωποι και ψάρια, έντομα και μικρόβια. Ότι γεννιέται κάποτε πεθαίνει. Για τον άνθρωπο είναι λίγο πιο δύσκολο από ότι για τα υπόλοιπα όντα μια που λόγω της έλλογης φύσης του γνωρίζει πως μια μέρα θα πάψει να υπάρχει. Αυτή η γνώση λειτουργεί σαν κατάρα, σαν φόβος, σαν άγχος για τον άνθρωπο. Γιατί όμως να είναι έτσι ; Από μια άλλη σκοπιά θα μπορούσε να λειτουργεί τελείως απελευθερωτικά. Το "απελευθερωτικά" όμως έχει δύο όψεις. Η μία όψη είναι η αχαλίνωτη εγωκεντρικότητα που καταλήγει σε κάθε είδους απληστία, αλαζονεία, ναρκισσισμό και σολιψιστικό παραλήρημα. Η άλλη όψη είναι αυτή της γαλήνιας φώτισης που έχουν οι φιλόσοφοι και οι ερημίτες. Την πρώτη όψη την βλέπουμε καθημερινά στην εποχή μας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Είναι η κατάντια των συνανθρώπων μας που αυτοξεφτιλίζονται λόγω του παραφουσκωμένου εγώ τους. Η άλλη όψη περιγράφεται με μια απλή παιδική σκέψη. Αφού στο τέλος όλοι πεθαίνουν ποιος ο λόγος να τσακωνόμαστε ή να αγχωνόμαστε για το οτιδήποτε ; Αυτή είναι η φιλοσοφία του θανάτου.
Φαίνεται πως ο θάνατος λύνει όλα τα ανθρώπινα προβλήματα ή τα κάνει εύκολα να αντιμετωπιστούν. Πως το είχε πει ο Επίκουρος. Μην σκέφτεσαι και μη φοβάσαι το θάνατο αφού όσο είσαι εδώ δεν υπάρχει για σένα και όταν έρχεται εσύ δεν είσαι πια εδώ. Υπάρχει όμως και μια άλλη εκδοχή στην φιλοσοφική προσέγγιση του θανάτου. Είναι η περιφρόνηση του θανάτου που συνήθως καταλήγει στην λατρεία του. Η λατρεία του θανάτου εκφράζεται μέσα από την αιμοσταγή χαρά του πολέμου. Τα σύμβολα των πολεμιστών (π.χ. οι νεκροκεφαλές των SS), οι τελετουργίες πριν την μάχη (βάψιμο προσώπου κ.α.), η επίδειξη της νίκης (ρωμαϊκοί θρίαμβοι), η αυτοκτονική αφοσίωση στο "καθήκον" (γιαπωνέζοι καμικάζι), η υπακοή σε παράλογες διαταγές των "ανωτέρων", οι ανθρωποθυσίες με τυχαία εξολόθρευση (μαζικοί βομβαρδισμοί), τα σαδιστικά βασανιστήρια και άλλα πολλά συνθέτουν το μωσαϊκό αυτής της σκοτεινής λατρείας.
Στην εποχή μας ο θάνατος έχει μετατραπεί σε λογιστικό υπολογισμό. Το είχε πει και ο Στάλιν, "ένας θάνατος είναι μια τραγωδία, ένα εκατομμύριο θάνατοι είναι απλά στατιστική". Ο υπερπληθυσμός κάνει αυτή τη διαπίστωση να φαίνεται πολύ ρεαλιστική. Σήμερα η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά απολύτως αξία. Πεθαίνει το παιδί σου και εκτός από σένα κανείς δεν δίνει δεκάρα ή σκέφτεται με μικροψυχία "καλύτερα το δικό του παιδί παρά το δικό μου". Οι άνθρωποι εν τέλει αποφεύγουν υστερικά να σκεφτούν τον δικό τους θάνατο. Κάνουν ότι μπορούν για να τον απωθήσουν. Ιατρικά τσεκ απ, τάματα σε αγίους, εμβόλια με τη σέσουλα, μετάνοιες και γονυκλισίες, υγιεινή διατροφή, εντατική απολύμανση του σπιτιού τους κ.τ.λ. Όμως ότι και να κάνεις στο τέλος θα πεθάνεις !
Ζούμε λοιπόν στην εποχή του θανάτου και η πολιτική "τάση" της εποχής αυτής είναι η ΝΕΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ. Οικονομική κρίση, κόβιντ, εμβόλια, πόλεμος, ακρίβεια, κρίση τροφίμων. Υπάρχει υπερπληθυσμός στον πλανήτη λένε τα αφεντικά. Αν συμφωνήσουμε σε αυτό η επόμενη σκέψη είναι ποιοι πρέπει να ζήσουν και ποιοι να πεθάνουν για να αραιώσει κάπως η φάση. Καλή ερώτηση. Πάρτε το νουμεράκι σας και περιμένετε στη σειρά. Όμως για να μην αναλωνόμαστε σε σεχταρισμούς η σωστότερη απάντηση είναι να πεθάνουν όλοι για να αναλάβουν από δω και πέρα τα δελφίνια και οι λύκοι, τα μυρμήγκια και οι κατσαρίδες, τα γεράκια και οι νυχτερίδες. Το δικό μας είδος τα έκανε μαντάρα. Ζήτω ο θάνατος λοιπόν, όπως έλεγε και ένας παλιός φασίστας.
Τουλάχιστον ας κάνουμε ότι μπορούμε και ας γελάσουμε με την ψυχή μας ακόμα και με τη γκροτέσκα φρίκη, ένα ψέμα είναι όλα έτσι κι αλλιώς.
ΚΙ ΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΜΕ ΚΡΟΤΟ Ή ΜΕ ΨΙΘΥΡΟ ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ;
στη νέα εποχή συνέχεια θα βρέχει
