22.6.10

Pούσσου Βρανά: "Οι τύχες του κόσµου κρέµονται σήµερα από µια προβοκάτσια. Από τους γνωστούς προβοκάτορες: Ισραήλ-ΗΠΑ".

.
................Από το [ Δρόµοι ] του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ

Η νηοποµπή...
...του πολέµου απέναντι στη νηοποµπή της ειρήνης.
Την ώρα που ένας ιρανικός ανθρωπιστικός στολίσκος επρόκειτο να αποπλεύσει για τη Γάζα µε βοήθεια προς τους Παλαιστινίους,
µια νηοποµπή από 12 αµερικανικά πολεµικά πλοία (µεταξύ των οποίων ένα αεροπλανοφόρο) και τρία ισραηλινά (µεταξύ των οποίων ένα πυρηνικό υποβρύχιο) διέπλεαν χθες το Σουέζ µε κατεύθυνση την Ερυθρά Θάλασσα.
.
Μια αντιπαράθεση...
...που ως προφανής αιτία της αναφέρεται η ιρανική πρόθεση να συνοδευθεί ο ανθρωπιστικός στολίσκος από ιρανικά πολεµικά πλοία ώστε να εξασφαλιστεί η παράδοση του φορτίου στον προορισµό του.
Η ισραηλινή κυβέρνηση χαλάρωσε µερικώς τον αποκλεισµό της Γάζας.
Η ιρανική νηοποµπή ανέβαλε τον απόπλου της.

Οµως, αυτά είναι τα προφανή.
Οπως έγραφε η εφηµερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ» από τον περασµένο Ιούλιο, ισραηλινά πολεµικά πλοία έχουν ήδη αναπτυχθεί στην Ερυθρά θάλασσα, σε µια γενική δοκιµή ενδεχόµενης επίθεσης κατά του Ιράν.
Τώρα, η παρουσία της αµερικανικής πολεµικής αρµάδας κάνει ακόµη πιο πιστευτή την απειλή.
Τέτοιες αντιπαραθέσεις εύκολα µπορεί να καταλήξουν σε εµπλοκή.
Τι λείπει λοιπόν για να πάρουν φωτιά τα κανόνια;
Μια αφορµή.
Οσοι την επιζητούν, θα µπορούσαν να τη βρουν ακόµη και σε ένα λάθος. Ή σε ένα «λάθος».
.
Τέτοια «λάθη»...
....οι αµερικανικές και οι ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν µέχρι σήµερα παραδεχτεί πολλά, όπως θυµίζει ο πολιτικός αναλυτής Τζορτζ Ουάσιγκτον.
Και τα έχουν αποκηρύξει, κατόπιν εορτής.
.
Σήµερα πια, λέει ο Ουάσιγκτον, η αµερικανική κυβέρνηση αποδέχεται πως δεν υπήρξε ποτέ το περίφηµο «επεισόδιο» στον Κόλπο του Τογκίνου, που οδήγησε στον πόλεµο του Βιετνάµ.
.
Η CΙΑ έχει παραδεχτεί πως στη δεκαετία του 1950 έβαζε πράκτορες που παρίσταναν τους κοµµουνιστές να κάνουν τροµοκρατικές ενέργειες στο Ιράν, µε στόχο να πετύχει την ανατροπή του δηµοκρατικά εκλεγµένου ηγέτη της χώρας.
.
Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει παραδεχτεί πως οι µυστικές υπηρεσίες της τοποθετούσαν βόµβες σε στόχους στην Αίγυπτο, ακόµη και σε αµερικανικές διπλωµατικές αποστολές, προκειµένου να ενοχοποιήσουν τους Αραβες.
Και θα τα είχαν καταφέρει αν η πρόωρη έκρηξη µιας βόµβας δεν οδηγούσε τους Αιγυπτίους στους πραγµατικούς ενόχους.
.
Απόρρητα έγγραφα της αµερικανικής κυβέρνησης που αποχαρακτηρίστηκαν πρόσφατα αποκαλύπτουν ότι, στη δεκαετία του 1960, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου είχε υπογράψει σχέδιο που προέβλεπε την ανατίναξη αµερικανικών πολεµικών αεροπλάνων και τη διάπραξη τροµοκρατικών επιθέσεων στο αµερικανικό έδαφος, προκειµένου να δικαιολογηθεί µια εισβολή στην Κούβα.
.
Οποιοσδήποτε λοιπόν σήµερα στην αµερικανική ή την ισραηλινή κυβέρνηση θα επιθυµούσε να βρει ένα πρόσχηµα για επίθεση κατά του Ιράν, θα µπορούσε να κατασκευάσει ένα «λάθος».
.
Μία σύρραξη...
...στη Μέση Ανατολή θα ήταν επικερδής για τις πολεµικές βιοµηχανίες, αλλά θα βύθιζε όλον τον κόσµο σε ακόµη βαθύτερη ύφεση.
Και οι συνέπειές της θα ήταν ανυπολόγιστες, σε περίπτωση που η Κίνα και η Ρωσία θα συντάσσονταν µε το Ιράν.
Και όµως, παρ΄ όλα αυτά τα σοβαρά, οι τύχες του κόσµου κρέµονται σήµερα από µια προβοκάτσια. Από τους γνωστούς προβοκάτορες.
.

14.6.10

Η δημιουργία του ισραηλινού Απαρτχάιντ

.
Από το ιστολόγιο Aformi's Blog με τίτλο: Η δημιουργία του ισραηλινού Απαρτχάιντ
.
Ο Phil Gasper αναλύει το πώς ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ με την εκδίωξη των Αραβικών πληθυσμών της Παλαιστίνης.
.
Ο Σιωνισμός είναι ένα πολιτικό κίνημα που αρχικά εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ως απάντηση στον αντισημιτισμό, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη. Την εποχή εκείνη, η καπιταλιστική ανάπτυξη είχε υπονομεύσει τον εμπορικό ρόλο που παραδοσιακά εξασκούσαν πολλοί Εβραίοι στην παλιά φεουδαρχική οικονομία.

Έτσι, οι άρχουσες τάξεις σε πολλές χώρες μπόρεσαν να μετατρέψουν τους Εβραίους σε αποδιοπομπαίους τράγους, ώστε να εκτρέπουν τη οργή των μαζών στις περιόδους που η οικονομία παρουσίαζε κρίσεις.
.
Οι σιωνιστές κατέληξαν στο απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι ο αντισημιτισμός δεν θα μπορούσε να εξαλειφθεί – και επομένως για να γλυτώσουν από τις διώξεις, οι Εβραίοι έπρεπε να μεταναστεύσουν σε μια περιοχή όπου θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα αποκλειστικά εβραϊκό κράτος.
Ο Theodore Herzl, γνωστός ως ο πατέρας του Σιωνισμού, έγραψε για «την κενότητα και τη ματαιότητα της προσπάθειας ‘καταπολέμησης’ του αντισημιτισμού», και κάλεσε για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους σε μια υπανάπτυκτη χώρα εκτός Ευρώπης.

Ο Herzl ήταν σαφής στο ότι το σχέδιο αυτό θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με την υποστήριξη μιας από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Μόλις η υποστήριξη αυτή εξασφαλιζόταν, το σιωνιστικό κίνημα θα μπορούσε να αποικίσει αυτή τη χώρα όπως άλλα εγχειρήματα αποικισμού.
Ο Herzl υποστήριξε ότι, αν ένα εβραϊκό κράτος δημιουργούνταν στην Παλαιστίνη, θα αποτελούσε «ένα προπύργιο της Ευρώπης ενάντια στην Ασία, ένα φυλάκιο του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα».

Με άλλα λόγια, το νέο κράτος θα ήταν μέρος του συστήματος της αποικιοκρατικής κυριαρχίας του υπόλοιπου κόσμου..
Οι ιδρυτές του Σιωνισμού ήταν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν με τους πιο φανατικούς αντι-Σημίτες.

Ο Herzl προσέγγισε τον Κόμη Von Plehve, που χρηματοδοτούσε τα χειρότερα αντι-εβραϊκά πογκρόμ στη Ρωσία, λέγοντας:
«Βοήθησε με να φτάσω στην περιοχή νωρίτερα, και η εξέγερση ενάντια στο Τσαρικό καθεστώς θα τερματιστεί».
Οι σιωνιστές ηγέτες προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στη διασφάλιση των συμφερόντων του Τσάρου στην Παλαιστίνη και να απαλλάξουν την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία από τους «επικίνδυνους και ανατρεπτικούς αναρχο-μπολσεβίκους Εβραίους» -με άλλα λόγια, τους ανθρώπους που ήθελαν να πολεμήσουν τον αντισημιτισμό αντί να τον ασπαστούν.

Ο Von Plehve συμφώνησε να χρηματοδοτήσει το σιωνιστικό κίνημα, σαν ένα τρόπο να περιοριστεί η πάλη της σοσιαλιστικής αντιπολίτευσης απέναντι στο τσαρικό καθεστώς.
Όταν η Βρετανία ανέλαβε τον έλεγχο της Παλαιστίνης, στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι σιωνιστές άρχισαν να ασκούν πίεση στη βρετανική κυβέρνηση. Ο σιωνιστής ηγέτης Chaim Weizmann υποστήριξε ότι «μια εβραϊκή Παλαιστίνη θα αποτελούσε εγγύηση για την Αγγλία, ιδίως σε σχέση με το ζήτημα της διώρυγας του Σουέζ».

Το επιχείρημα αυτό άρχισε να φαίνεται όλο και πιο ελκυστικό στη βρετανική άρχουσα τάξη. Ο πόλεμος είχε αναδείξει τη σημασία της Μέσης Ανατολής, που διασφάλιζε τους θαλάσσιους δρόμους προς την Άπω Ανατολή και που περιλάμβανε τα εξαιρετικά κερδοφόρα και στρατηγικά απαραίτητα περσικά κοιτάσματα πετρελαίου.

Τον Νοέμβριο του 1917, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Λόρδος Balfour (γνωστός αντισημίτης) ανακοίνωσε ότι η βρετανική κυβέρνηση υποστηρίζει «την ίδρυση στην Παλαιστίνη μιας πατρίδας για τον εβραϊκό λαό».
Η δήλωση του Balfour δεν δημιούργησε ένα εβραϊκό κράτος, αλλά ενθάρρυνε τη μαζική μετανάστευση προς την Παλαιστίνη και τη δημιουργία μιας εκτεταμένης κοινότητας εποίκων που έμελλε να γίνει η βάση του κράτους του Ισραήλ.
..
Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα.

Αντίθετα με τη σιωνιστική προπαγάνδα ότι η Παλαιστίνη ήταν «μια γη χωρίς λαό για ένα λαό χωρίς γη», η περιοχή ήταν στην πραγματικότητα η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, με ένα αραβικό πληθυσμό που ζούσε εκεί για περίπου 1.000 χρόνια και ο οποίος είχε αναπτύξει τοπική οικονομία.
Αν και στην Παλαιστίνη υπήρχαν μικροί εβραϊκοί οικισμοί ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, μετά το 1917 η διαδικασία εποικισμού επιταχύνθηκε σημαντικά.

.Πολλές Εβραϊκές οργανώσεις αγόρασαν μεγάλες εκτάσεις γης, εκτοπίζοντας μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων αγροτών.
Οι σιωνιστές, επίσης, άρχισαν να οικοδομούν μια αποκλειστικά εβραϊκή οικονομία, οργανωμένη γύρω από την Histadrut -τη Γενική Συνομοσπονδία των Εβραίων Εργαζομένων στην Παλαιστίνη.
Οι έποικοι αρνούνταν να απασχολούν Άραβες εργάτες και μποϊκόταραν αραβικά εμπορεύματα.
.
Στη δεκαετία του 1930, η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη έδωσε περαιτέρω ώθηση στην εβραϊκή μετανάστευση, έστω κι αν οι περισσότεροι Εβραίοι δεν είχαν κανένα όφελος από τη μετανάστευση προς την Παλαιστίνη.
Ο Σιωνισμός ήταν ακόμη ένα περιθωριακό κίνημα μεταξύ των Εβραίων, ενώ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου μόνο το 8,5% των Εβραίων μεταναστών πήγε στην Παλαιστίνη. Ο αριθμός θα ήταν ακόμη μικρότερος αν χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία δεν είχαν ρατσιστικές μεταναστευτικές πολιτικές που εξαιρούσαν τους περισσότερους Εβραίους.

Όμως, οι πρόσφυγες που τελικά έφτασαν στην Παλαιστίνη ενίσχυσαν την κοινότητα των εποίκων.
Συχνά η άνοδος του φασισμού και η φρίκη του Ολοκαυτώματος, που εξόντωσε 6 εκατομμύρια Εβραίους, παρουσιάζονται ως δικαιολογίες για την ίδρυση ενός σιωνιστικού κράτους.
.
Όμως, οι σιωνιστές, αντί να αγωνιστούν κατά του φασισμού, συχνά συνεργάστηκαν με τους Ναζί.

Το 1933, η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας έστειλε ένα μνημόνιο στήριξης στους Ναζί:
«Όσον αφορά στην ίδρυση του νέου (ναζιστικού) κράτους, το οποίο έχει εισάγει φυλετικές αρχές, θα ευχόμασταν να ενσωματωθεί η κοινότητά μας στη συνολική νέα δομή, έτσι ώστε και εμείς να συμβάλλουμε, όσο μας αναλογεί, ώστε να καρποφορήσει η προσπάθεια για την Πατρίδα».
Το σιωνιστικό κίνημα έφτασε μάλιστα στο σημείο να αντιταχθεί σε αλλαγές στους νόμους για τη μετανάστευση στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη, οι οποίες θα επέτρεπαν σε περισσότερους Εβραίους να βρουν καταφύγιο στις χώρες αυτές.
.
Το 1938, ο David Ben-Gurion, που επρόκειτο να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, έγραψε:
«Αν ήξερα ότι θα ήταν δυνατό να σωθούν όλα τα παιδιά στη Γερμανία με τη μεταφορά τους στην Αγγλία, ή μόνο τα μισά από αυτά αν μεταφερθούν στην Eretz Yisrael [Γη του Ισραήλ], τότε θα επέλεγα τη δεύτερη εναλλακτική λύση».
.
Στους Εβραίους της Παλαιστίνης δόθηκαν προνόμια από το βρετανικό αποικιακό καθεστώς. Οι Βρετανοί βοήθησαν να συγκροτηθεί και να εκπαιδευτεί η σιωνιστική πολιτοφυλακή, παραχώρησαν στο Εβραϊκό κεφάλαιο το 90% των οικονομικών δικαιωμάτων, και πλήρωναν τους Εβραίους με υψηλότερο μισθό από τους Άραβες.
Από τη δεκαετία του 1920 και μετά, η βρετανική κυβέρνηση χρησιμοποίησε τους Εβραίους εποίκους στην καταστολή των μαζικών διαδηλώσεων των Αράβων με αιτήματα για γη, δουλειά και ανεξαρτησία.
.
Η πιο σημαντική εξέγερση των Παλαιστινίων έλαβε χώρα από το 1936 έως το 1939, και περιελάμβανε μια γενική απεργία αρκετών μηνών, άρνηση πληρωμής φόρων, πολιτική ανυπακοή και ένοπλο αγώνα.
Οι Βρετανοί απάντησαν με κήρυξη στρατιωτικού νόμου και μαζική καταστολή, στηριζόμενοι κυρίως στις σιωνιστικές δυνάμεις.
Εκατοντάδες Παλαιστίνιοι εκτελέστηκαν ή δολοφονήθηκαν, χιλιάδες φυλακίστηκαν, ενώ χιλιάδες σπίτια κατεδαφίστηκαν.
Όμως η Βρετανία σε μεγάλο βαθμό αποδυναμώθηκε από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την Παλαιστίνη.
.
Το 1947, οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, αποφάσισαν να διχοτομήσουν τη χώρα σε δύο ξεχωριστά κράτη, ένα εβραϊκό και ένα παλαιστινιακό.
Παρά το ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν μόνο το 31% του πληθυσμού, στους σιωνιστές δόθηκε το 54% της εύφορης γης. Αλλά ούτε αυτό δεν ήταν ικανοποιητικό για τους σιωνιστές.

Το 1938, ο Μπεν Γκουριόν δήλωσε:
«Φιλοδοξούμε τα όρια του Σιωνισμού να περιλαμβάνουν το νότιο Λίβανο, τη νότια Συρία, την Ιορδανία, ολόκληρη τη δυτική Ιορδανία (τη Δυτική Όχθη) και το Σινά… Αφού γίνουμε μια ισχυρή δύναμη με τη δημιουργία του κράτους, θα καταργήσουμε τη διχοτόμηση και θα επεκταθούμε σε όλη την Παλαιστίνη. Το κράτος θα είναι μόνο ένα στάδιο στην υλοποίηση του Σιωνισμού και καθήκον του είναι να προετοιμάσει το έδαφος για την επέκταση μας. Το κράτος θα πρέπει να προστατεύει την τάξη -όχι με το κήρυγμα, αλλά με τα όπλα».
Το σιωνιστικό σχέδιο θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μόνο εάν ο ντόπιος αραβικός πληθυσμός εκδιωχθεί.


Ο Joseph Weitz, επικεφαλής του Τμήματος Αποικισμού του Εβραϊκού Οργανισμού, δήλωσε το 1940:
«[…] δεν υπάρχει χώρος και για τους δύο λαούς σε αυτή τη χώρα… Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος εκτός από το να μεταφερθούν οι Άραβες από εδώ στις γειτονικές χώρες. Να μεταφερθούν όλοι, ούτε ένα χωριό, ούτε μια φυλή να μην μείνει».
..
Το 1948, η πολιτική αυτή τέθηκε σε ισχύ.
Οι σιωνιστικές δυνάμεις κατέλαβαν τα τρία τέταρτα της περιοχής και απομάκρυναν περίπου 750.000 Παλαιστινίους.
Στρατιωτικές ομάδες, στους ηγέτες των οποίων περιλαμβάνονταν και οι μελλοντικοί πρωθυπουργοί του Ισραήλ Menachem Begin και Yitzhak Shamir, πραγματοποίησαν σφαγές σε χωριά όπως το Ντέιρ Γιασίν -όπου πάνω από 100 άνδρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν- και σχεδίασαν την τρομοκράτηση του υπόλοιπου παλαιστινιακού λαού ώστε να τραπεί σε φυγή για να σώσει τη ζωή του.
Οι επίσημες Αμυντικές Δυνάμεις του Ισραήλ πραγματοποίησαν άλλες σφαγές.
.
Ένας στρατιώτης έδωσε την παρακάτω μαρτυρία των όσων συνέβησαν στο χωριό Dueima:
«Σκότωσαν μεταξύ 80-100 Αράβων -άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Σκότωναν τα παιδιά σπάζοντας τα κεφάλια τους με τα κοντάρια. Δεν υπήρξε ούτε ένα σπίτι χωρίς πτώματα… Μορφωμένοι, με καλούς τρόπους, διοικητές, οι οποίοι θεωρούνται “καλοί άνθρωποι”… έγιναν κοινοί δολοφόνοι, όχι στη θύελλα της μάχης, αλλά ακολουθώντας μια μέθοδο απέλασης και εξόντωσης».
Περίπου 500 παλαιστινιακά χωριά στην περιοχή τέθηκαν υπό ισραηλινή κατοχή μετά τη διχοτόμηση. Κατά τη διάρκεια του 1948 και το 1949, σχεδόν τα 400 ισοπεδώθηκαν. Ακόμα περισσότερα καταστράφηκαν τη δεκαετία του 1950.
Το 1969, ο Μοσέ Νταγιάν, πρώην αρχηγός του επιτελείου στρατού και υπουργός άμυνας, παραδέχθηκε:
«Ήρθαμε εδώ, σε μια χώρα που κατοικούνταν από Άραβες και χτίζουμε εδώ ένα εβραϊκό κράτος. Αντί για αραβικά χωριά, δημιουργούνται εβραϊκά χωριά… Δεν υπάρχει ούτε ένας (εβραϊκός) οικισμός που να μην έχει δημιουργηθεί στο χώρο ενός πρώην αραβικού χωριού».
.
Το Ισραήλ επίσης έμαθε να παρουσιάζει τη δική του επιθετικότητα ως αυτοάμυνα απέναντι στους εχθρικούς γείτονες.

Το 1948, μετά την επίθεση του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους, οι άλλες αραβικές χώρες κινητοποίησαν μόνο μια συμβολική δύναμη, μια προσπάθεια που σε μεγάλο βαθμό έγινε για να ηρεμήσουν τους δικούς τους πληθυσμούς, παρά ως μια σοβαρή στρατιωτική προσπάθεια.
Οι αραβικές χώρες δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν την εκδίωξη των Παλαιστινίων, με αποτέλεσμα, αφού έληξε ο πόλεμος του 1948, οι σιωνιστές να έχουν τον έλεγχο του 78% της ιστορικής Παλαιστίνης.
Ο Moshe Sharett, ο ισραηλινός πρωθυπουργός τη δεκαετία του 1950, παραδέχθηκε ότι η ισραηλινή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία ουδέποτε πίστεψε ότι οι αραβικές κυβερνήσεις αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για το Ισραήλ.
Αντίθετα, το Ισραήλ προσπάθησε να σύρει τα αραβικά κράτη σε στρατιωτικές αντιπαραθέσεις που ήταν βέβαιο ότι θα νικήσει, με στόχο την αποσταθεροποίηση των καθεστώτων αυτών και την κατάκτηση περισσότερου εδάφους.
.
Στόχος του Ισραήλ, σύμφωνα με τον Sharett, ήταν:
«Να τεμαχίσει τον αραβικό κόσμο, να νικήσει το αραβικό εθνικό κίνημα και να δημιουργήσει καθεστώτα μαριονέτες κάτω από τον έλεγχο του Ισραηλινού καθεστώτος» και «να τροποποιήσει ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, μετατρέποντας το Ισραήλ στην κυρίαρχη δύναμη στη Μέση Ανατολή».
..
Πριν από το 1947, οι Εβραίοι κατείχαν περίπου το 6% των εδαφών στην Παλαιστίνη.
Κατά τη διαδικασία της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, οι σιωνιστές απαλλοτρίωσαν το 90% του εδάφους, η συντριπτική πλειοψηφία του οποίου ανήκε προηγουμένως στους Άραβες.
Ολόκληρες πόλεις εκκενώθηκαν από Παλαιστίνιους και κατασχέθηκαν οι παλαιστινιακοί οπωρώνες, η βιομηχανία, το σιδηροδρομικό δίκτυο, τα εργοστάσια, τα σπίτια και οι περιουσίες.
Η πλειοψηφία των Παλαιστινίων εκδιώχθηκε από την πατρίδα τους.
Οι Άραβες που παρέμειναν στο Ισραήλ μετατράπηκαν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ οι Παλαιστίνιοι οι οποίοι εκδιώχθηκαν από τη χώρα ζούσαν ως επί το πλείστον σε συνθήκες φτώχειας σε καταυλισμούς προσφύγων σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Το Ισραήλ πέρασε το «νόμο της επιστροφής», το οποίο επιτρέπει σε κάθε άτομο εβραϊκής καταγωγής να μεταναστεύσει στο Ισραήλ.
Αλλά οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να επιστρέψουν στα σπίτια τους.
.
Μετά τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967, το Ισραήλ κατέλαβε περισσότερο έδαφος, συμπεριλαμβανομένης της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.
Στη Δυτική Όχθη, το 55% της γης και το 70% του νερού κατασχέθηκαν προς όφελος των παράνομων Εβραίων εποίκων.

Στη Γάζα, 2.200 Εβραίοι έποικοι κατείχαν πάνω από 40% του εδάφους, ενώ 500.000 Παλαιστίνιοι συνωστίζονταν στα στρατόπεδα και τις φτωχογειτονιές.
Το Ισραήλ αποσύρθηκε τελικά από τη Γάζα το 2005, αλλά έχει διατηρήσει τον αποκλεισμό, ώστε τελικά η Γάζα να μοιάζει με ένα τεράστιο στρατόπεδο αιχμαλώτων.
.
Οι ενέργειες του Ισραήλ έχουν επανειλημμένα καταδικαστεί από τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξασφαλίζει ώστε να μην υπάρχουν κυρώσεις παρά τη σειρά ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Από τη σύστασή του, το Ισραήλ υπήρξε υπερασπιστής των συμφερόντων της Ουάσιγκτον στην πλούσια σε πετρέλαιο Μέση Ανατολή.
.
Η μεγάλης απήχησης εβραϊκή εφημερίδα Ha’aretz έγραφε το 1951:
«Το Ισραήλ πρόκειται να γίνει ο φύλακας στην περιοχή. Δεν υπάρχει φόβος το Ισραήλ να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια κατά αραβικών κρατών, αν αυτό δεν το επιθυμούν ΗΠΑ και Βρετανία. Αλλά, εάν για οποιονδήποτε λόγο, οι δυτικές δυνάμεις επιλέξουν κάποιες φορές να κλείσουν τα μάτια τους, το Ισραήλ θα μπορούσε να τιμωρήσει ένα ή περισσότερα γειτονικά κράτη των οποίων η αγένεια προς τη Δύση υπερέβη τα επιτρεπτά όρια».
Ως συνέπεια των παραπάνω, το Ισραήλ λαμβάνει κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια από τις ΗΠΑ, που το έχουν καταστήσει ένα από τα πλέον μιλιταριστικά κράτη του κόσμου
– ένα κράτος που εύκολα μπορεί να πραγματοποιεί τη σφαγή στη Γάζα, που βλέπουμε σήμερα.
..
Η μετάφραση έγινε από την Μαριάνα Ξ.
..

7.6.10

Δελαστίκ: Να δικαστούν και εδώ οι πειρατές βάσει διεθνών συμφωνιών!

.
Από το Εθνος με τίτλο Να δικαστούν και εδώ οι πειρατές!

Οσοι επέζησαν της ισραηλινής φονικής επίθεσης από εκείνους που συμμετείχαν στην αιματοβαμμένη ανθρωπιστική αποστολή βοήθειας προς τους Παλαιστίνιους της Γάζας επέστρεψαν στις χώρες τους. Αλλοι τραυματίες, άλλοι έχοντας υποστεί βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς, όλοι καταταλαιπωρημένοι.

Αγνωστο παραμένει βέβαια -και ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ- πόσους ακτιβιστές κράτησαν στο Ισραήλ, πόσα πτώματα θυμάτων από μουσουλμανικές χώρες κατέληξαν στον βυθό της θάλασσας, πόσοι τραυματίες από τέτοιες χώρες θα πεθάνουν ίσως σε ισραηλινά νοσοκομεία.
.
Το ερώτημα που έρχεται τώρα στην επικαιρότητα είναι όμως άλλο.
Θα τιμωρηθούν, άραγε, οι Ισραηλινοί δράστες αυτών των εγκλημάτων;

Και επειδή, φυσικά, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος στον κόσμο που να πιστεύει ότι οι ισραηλινές Αρχές θα τιμωρούσαν ποτέ έστω και τον στυγερότερο Ισραηλινό εγκληματία πολέμου, το ερώτημα που πραγματικά τίθεται είναι άλλο:
υπάρχει νομική βάση για να δικαστούν οι Ισραηλινοί ένοχοι από άλλα δικαστήρια, έξω από το Ισραήλ;

Η απάντηση είναι σαφέστατη: ναι, υπάρχει νομική βάση.
Δεν αναφερόμαστε στο Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο άλλωστε το Ισραήλ εξακολουθεί να παραμένει μία από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου που δεν το έχει υπογράψει.

Υπάρχει, όμως, η Διεθνής Συμφωνία για την Καταπολέμηση Παράνομων Πράξεων κατά της Ασφάλειας της Ναυσιπλοΐας (SUA), την οποία το Ισραήλ έχει υπογράψει και επικυρώσει πολύ πρόσφατα, καθώς η συμφωνία αυτή άρχισε να ισχύει για το Τελ Αβίβ τον Απρίλιο του 2009, παρόλο που η Συμφωνία αυτή αρχικά συνήφθη το 1988.
Η ειρωνεία δεν έγκειται στο ότι αιτία αυτής της διεθνούς συμφωνίας ήταν η δολοφονία ενός Αμερικανοεβραίου, του Λέον Κλινγκχόφερ, στο πλοίο "Ακίλε Λάουρο", που είχε πέσει θύμα πειρατείας από Παλαιστίνιους!
.
Βάσει, λοιπόν, της Συμφωνίας SUA ορίζονται ως εγκλήματα διεθνούς δικαίου η διά της βίας κατάληψη πλοίου και η διάπραξη πράξεων βίας εναντίον των επιβαινόντων σε αυτό, όποιος και αν είναι ο λόγος που διαπράττονται οι πράξεις βίας - ιδιωτικός, πολιτικός, κρατικός, τρομοκρατικός.
Το άρθρο 6.1 αυτής της Διεθνούς Συμφωνίας καθορίζει υποχρεωτικά ως χώρα εκδίκασης της υπόθεσης τη χώρα υπό τη σημαία της οποίας βρίσκεται το πλοίο που δέχθηκε την επίθεση ή επί του οποίου διεπράχθησαν οι πράξεις βίας.
Σε απλά Ελληνικά αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία είναι η χώρα όπου πρέπει υποχρεωτικά να δικαστούν οι Ισραηλινοί στρατιωτικοί που δολοφόνησαν τους Τούρκους ακτιβιστές και τραυμάτισαν τους υπόλοιπους στο πλοίο "Μαβί Μαρμαρά".
.
Βάσει του ίδιου άρθρου, η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει δικαίωμα να δικάσει τους Ισραηλινούς που κατέλαβαν το πλοίο "Σφενδόνη", απήγαγαν και μετέφεραν διά της βίας στο Ισραήλ όσους Ελληνες πολίτες επέβαιναν σε αυτό, όπου και τους φυλάκισαν παράνομα, ενώ βασάνισαν και ξυλοκόπησαν ορισμένους εξ αυτών.
.
Επιπροσθέτως, το άρθρο 6.2 της ίδιας Διεθνούς Συμφωνίας ορίζει ότι υφίσταται προαιρετική δικαιοδοσία εκδίκασης της υπόθεσης και σε οποιοδήποτε κράτος εμπλέκεται υπό το πρίσμα ότι πολίτες του έπεσαν θύματα παράνομων πράξεων που διεπράχθησαν επί των πλοίων που κατελήφθησαν.
Αυτό πρακτικά σημαίνει δύο πράγματα.
.
Πρώτον,
ότι μπορούν να δικαστούν στην Ελλάδα οι Ισραηλινοί ένοχοι οποιουδήποτε αδικήματος διέπραξαν επί όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων που συμμετείχαν στην αποστολή, ανεξαρτήτως του σε ποιο από τα έξι πλοία βρίσκονταν, αφού όλοι ανεξαιρέτως απήχθησαν και φυλακίστηκαν στο Ισραήλ, χώρια όσοι ξυλοκοπήθηκαν και βασανίστηκαν.
.
Δεύτερον,
ότι δίκες εναντίον των Ισραηλινών υπευθύνων μπορούν να διεξαχθούν σε δεκάδες χώρες, βάσει της εν λόγω Διεθνούς Συμφωνίας, αφού από δεκάδες χώρες προέρχονταν όσοι συμμετείχαν σε αυτή την ανθρωπιστική αποστολή που βάφτηκε στο αίμα.
ΑναμένεταιΣωρεία μηνύσεων κατά του Ισραήλ
Εκατοντάδες μηνύσεις σε δεκάδες χώρες αναμένεται να υποβληθούν εναντίον των Ισραηλινών στρατιωτικών που δολοφόνησαν, τραυμάτισαν, βασάνισαν και απήγαγαν τους περίπου επτακόσιους ακτιβιστές του Στόλου της Ελευθερίας, όπως και εναντίον των Ισραηλινών αστυνομικών που τους φυλάκισαν παράνομα, ξυλοκοπώντας ή βασανίζοντας εκατοντάδες από αυτούς.
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τους Ελληνες που συμμετείχαν στην αποστολή, δεδομένου ότι η Διεθνής Συμφωνία για την Ασφάλεια της Ναυσιπλοΐας, την οποία έχει επικυρώσει και το Ισραήλ, παρέχει το δικαίωμα εκδίκασης των υποθέσεων στην Ελλάδα.
Η υποβολή δεκάδων μηνύσεων στα ελληνικά δικαστήρια θα σηματοδοτήσει την έναρξη της νομικής μάχης.

6.6.10

"Ισραήλ: Η ταπείνωση του κτήνους" του Άρη Χατζηστεφάνου

.Αποστολή: Κατερίνα Κιτίδη - Αρης Χατζηστεφάνου

Από το Αρης Χατζηστεφανου με τίτλο: Ισραήλ: Η ταπείνωση του κτήνους


Πώς γίνεται μια ανθρωπιστική αποστολή που δεν φτάνει ποτέ στον προορισμό της να προκαλεί τέτοιο ενθουσιασμό σε ολόκληρο τον πλανήτη;

Πώς μπορεί μια τοπική υπερδύναμη, όπως το Ισραήλ, να ταπεινώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο έχοντας μόλις ολοκληρώσει με επιτυχία μια στρατιωτική επιχείρηση;

Μπορεί ένα κράτος, σαν την Κύπρο, που έχει χάσει εδάφη του από ξένη εισβολή, να στηρίζει έναν άλλο εισβολέα σαν το κράτος του Ισραήλ;

Η αποστολή του Στόλου της Ελευθερίας είναι γεμάτη φαινομενικές αντιφάσεις αλλά προσδιορίζεται από μια βεβαιότητα:

Μια ομάδα ανθρώπων, ανεξάρτητη από κρατικές παρεμβάσεις αλλά ενήμερη για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, είχε το θάρρος να σηκωθεί όρθια και να κοιτάξει το κτήνος στα μάτια. Αυτό πανικοβλήθηκε, ξέσπασε σκορπώντας το θάνατο με σπασμωδικές κινήσεις και τελικά γονάτισε μπροστά στον αντίπαλό του βαθιά λαβωμένο και αιώνια καταδικασμένο στα μάτια της ιστορίας.

Το κράτος - δολοφόνος του Ισραήλ απέδειξε ότι όχι μόνο δεν διαθέτει την καλοκουρδισμένη στρατιωτική μηχανή που διαφήμιζε αλλά ότι δεν μπορεί να σώσει ούτε το τομάρι του χωρίς να εκτελεί εν ψυχρώ αθώους και άοπλους πολίτες.

Οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες εμφανίζονταν ανίκανες ακόμη και να καταγράψουν τα ονόματα των συλληφθέντων ενώ το κτηνώδες σωφρονιστικό σύστημα δεν κατάφερε να κάμψει τα μέλη της αποστολής, που αρνούνταν να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας για να αφεθούν αμέσως ελεύθεροι.
.
Σε αυτή την αποστολή ο τουρκικός λαός απέκτησε τους πρώτους μάρτυρες για τον Παλαιστινιακό αγώνα – πρόκειται για την απόλυτη θυσία η οποία δεν μπορεί παρά να φέρνει έστω και αμυδρά στο νου το πνεύμα των Διεθνών Ταξιαρχιών.

Αντιμέτωποι με το σύγχρονο φασισμό, που εκφράζεται από την πολιτική των ΗΠΑ, του Ισραήλ και των μεσογειακών συμμάχων τους, οι ακτιβιστές έδωσαν το μήνυμα ότι και το πιο αιμοσταγές καθεστώς μπορεί να νικηθεί.

Φυσικά, ακόμη και τα μέλη της αποστολής που βασανίστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν από τις ισραηλινές αρχές ασφαλείας αναγνωρίζουν ότι το μαρτύριό τους είναι μια παρωνυχίδα σε σχέση με το καθημερινό βασανισμό της ψυχής και του σώματος των Παλαιστινίων.
Γι’ αυτούς αγωνίστηκαν και γι’ αυτούς θα συνεχίσουν να δίνουν καθημερινές μάχες.

Οι εξωνημένοι πρώην και νυν πράκτορες, οι συνεργάτες των ισραηλινών δολοφόνων και οι βαθιά αντιδραστικοί εθνικιστικοί κύκλοι που επιχειρούν να στιγματίσουν αυτή την αποστολή έχουν ήδη βρει απάντηση στο πνεύμα αλληλεγγύης που εξέφρασαν εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο.

Το ταξίδι ξεκινά

Είχε περάσει σχεδόν μισή ημέρα από την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης και η μαρίνα Ζέας παρέμενε δεμένη… στο επιβατικό Σφενδόνη.
Δυο ελεγκτές του λιμενικού σώματος, σε ρόλο καλού και κακού μπάτσου, δεν μπορούσαν να αποφασίσουν εάν το σκάφος πληρούσε τις προϋποθέσεις για την άδεια απόπλου.

Σχεδόν ότι συνέβαινε δηλαδή, σε πολιτικό επίπεδο, στο εσωτερικό της ελληνικής κυβέρνησης: κάποιοι στήριζαν έστω και εμμέσως την αποστολή, κάποιοι δημιουργούσαν συνεχώς γραφειοκρατικά κολλήματα και πολλοί περισσότεροι αδιαφορούσαν.

Τα μηνύματα από το υπουργείο Εξωτερικών ήταν αποθαρρυντικά αν όχι απαγορευτικά για την αποστολή και ίσως ορισμένοι να διέβλεπαν ήδη τις εθνικιστικές, αντιτουρκικές και κυρίως φιλοϊσραηλινές τάσεις που αναπτύσσονταν σε διάφορα σημεία του πολιτικού συστήματος.
Χωρίς τη στήριξη εργατικών ενώσεων, δήμων αλλά και χιλιάδων απλών πολιτών από ολόκληρη την Ελλάδα ίσως αυτά τα εμπόδια να μην είχαν ξεπεραστεί ποτέ.

Όταν πια το πλοίο ξεκόλλησε από το λιμάνι ο αρχικός ενθουσιασμός των επιβατών είχε ξεθωριάσει λίγο. Ίσως να συνέβαλε σε αυτό και η σχεδόν ολοκληρωτική αδιαφορία των μεγάλων μέσων ενημέρωσης.

Τα ίδια κανάλια, που μια εβδομάδα αργότερα θα σκύλευαν την αγωνία των συγγενών για μερικές μονάδες τηλεθέασης, δεν θεώρησαν σκόπιμο να αφιερώσουν ούτε μερικά δευτερόλεπτα από τον πολύτιμο χρόνο τους σε μια από τις μεγαλύτερες αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας που ξεκινούσε από ελληνικό έδαφος.

Τίποτα από αυτά όμως δεν μπορούσε πλέον να ακυρώσει την αποστολή.
Το εμπορικό πλοίο Ελεύθερη Μεσόγειος, φορτωμένο με οικοδομικά υλικά και δεκάδες αναπηρικά καροτσάκια για τα θύματα των ισραηλινών βομβαρδισμών, βρισκόταν ήδη καθ’ οδόν για το πρώτο σημείο συνάντησης στη Ρόδο.

Όταν μάλιστα τα δυο πλοία συναντήθηκαν εν πλω, ακόμη και οι τελευταίες αμφιβολίες και απογοητεύσεις εξαφανίστηκαν στην ανοιχτή θάλασσα.

Η ζωή στα δύο πλοία ήταν εντελώς διαφορετική: σκληρή και λερωμένη από τη σκουριά στο εμπορικό πλοίο Ελεύθερη Μεσόγειος, πιο άνετη αλλά και τρικυμιώδης στο μικρό επιβατικό Σφενδόνη.
Οι επιβάτες του πρώτου αντιστάθμιζαν τις κακουχίες με καλύτερο και περισσότερο φαγητό ενώ οι δεύτεροι κρατούσαν προμήθειες για το ενδεχόμενο τα σκάφη να παραμείνουν εν πλω για εβδομάδες αντιμέτωπα με τον ισραηλινό αποκλεισμό.

Κανένας δεν ήθελε να σκέφτεται ότι το νεοφασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ θα έδινε τόσο σύντομα τέλος στο ταξίδι δολοφονώντας άοπλους πολίτες σε διεθνή χωρικά ύδατα.

Παρόλα αυτά οι διοργανωτές προετοίμαζαν συνεχώς τα μέλη της αποστολής για κάθε ενδεχόμενο με συνεχή σεμινάρια: πώς να αντιδράσουν σε περίπτωση επίθεσης με πλωτά μέσα και ελικόπτερα, πως να καθυστερήσουν τη σύλληψή τους με τεχνικές παθητικής αντίστασης και πώς να αντιμετωπίσουν τους απαγωγείς τους όταν πια θα κατέληγαν στις φυλακές του ισραηλινού κράτους.

Μπροστά στην κτηνώδη βία του ισραηλινού στρατού αρκετές από τις συμβουλές θα αποδεικνύονταν ανεπαρκείς και απλουστευτικές κατάφεραν όμως να δημιουργήσουν ένα αίσθημα αλληλεγγύης και να ακυρώσουν εκ των προτέρων τις διασπαστικές πρακτικές του κράτους-τρομοκράτη.

Η Λευκωσία προδίδει την Παλαιστίνη και την... Κύπρο

Όπως είχε προβλεφθεί, η αποστολή βρέθηκε σύντομα αντιμέτωπη με πλωτά μέσα και ελικόπτερα.
Δεν προέρχονταν όμως από το Ισραηλινό κράτος αλλά από την πολιτική ορντίναντσα του - την Κύπρο.
Η κυβέρνηση Χριστόφια, σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσει τα μέλη της αποστολής, έστειλε ελικόπτερα της αστυνομίας να πετάνε ελάχιστα μέτρα πάνω από το πλοίο Σφενδόνη. Στόχος ήταν να αποτρέψει την επιβίβαση Ελλήνων και ξένων βουλευτών, οι οποίοι θα λειτουργούσαν σαν ασπίδα προστασίας από τις επιθέσεις του Ισραήλ.
Και το κατάφερε, προσφέροντας ανυπολόγιστες υπηρεσίες στους ισραηλινούς σφαγείς.

Μιλώντας στον ασύρματο, υπό τους ήχους των κυπριακών ελικοπτέρων, οι συντονιστές της αποστολής έδιναν συνεχείς μάχες ώστε να μην χρειαστεί να γίνει επιβίβαση από το λιμάνι της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

«Δεν ανταλλάσσουμε μια κατοχή με μια άλλη» ακούστηκε από το ασύρματο του πλοίου Σφενδόνη ακόμη και όταν έγινε γνωστό ότι ένα από τα πλοία της οργάνωσης Free Gaza αντιμετώπισε τεχνικά προβλήματα και έπρεπε να βρει σύντομα καταφύγιο σε κάποιο λιμάνι.

Η Λευκωσία όμως, προδίδοντας την παρακαταθήκη του Μακαρίου, το πνεύμα των Αδεσμεύτων αλλά και τους αγώνες δεκαετιών για την διπλωματική απομόνωση της ψευδοκυβέρνησης της ΤΔΒΚ συνέχιζε να στέλνει την αποστολή στα χέρια των τουρκοκυπρίων.
Ακόμη και η τουρκική αποστολή πάντως αρνήθηκε να πέσει σε αυτή την παγίδα που θα διασπούσε την ενότητα του Στόλου με μοναδικό ωφελημένο το κράτος του Ισραήλ.

Παρά τις μεθοδεύσεις της Λευκωσίας τίποτα δεν μπορούσε πλέον να καθυστερήσει την πανηγυρική συνάντηση του στόλου της Ελευθερίας σε διεθνή χωρικά ύδατα.

Καθώς ο καπετάνιος της Σφενδόνης περνούσε με ταχύτητα ανάμεσα στα υπόλοιπα πέντε σκάφη της αποστολής όλοι καταλαβαίναμε ότι η ταπεινωτική ήττα της ισραηλινής πολιτικής ήταν προδιαγεγραμμένη – ακόμη και αν η τελευταία σελίδα θα γραφόταν με το αίμα αθώων πολιτών.
Ειδικά όταν το μικρό σκάφος πέρασε δίπλα από το τουρκικό επιβατικό Μαβί Μαρμαρά έγινε για πρώτη φορά κατανοητή η τεράστια συνεισφορά της τουρκικής αποστολής. Εκατοντάδες άνθρωποι κρεμασμένοι στα καταστρώματα κουνούσαν παλαιστινιακές, τουρκικές αλλά και ελληνικές σημαίες χαιρετίζοντας την άφιξη του ελληνικού τμήματος της αποστολής.
Λίγο αργότερα εκπρόσωποι όλων των πυλώνων που απάρτιζαν τον Στόλο της Ελευθερίας συναντήθηκαν στο τουρκικό σκάφος για να αποφασίσουν τις λεπτομέρειες του τελευταίου και πιο επικίνδυνου τμήματος της αποστολής.

Η κοινή απόφαση ήταν να καθυστερήσει η αναχώρηση για ένα εικοσιτετράωρο ώστε το μεγαλύτερο τμήμα του ταξιδιού να πραγματοποιηθεί με το φως της ημέρας.

Ελάχιστοι μπορούσαν να προβλέψουν ότι το Ισραηλινό πολεμικό ναυτικό θα έφτανε να χτυπήσει την ανθρωπιστική αποστολή σχεδόν 70 ναυτικά μίλια από τις ακτές της Γάζας, όπως τελικά συνέβη.

Στο μεσοδιάστημα είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε και μια πρώτη γεύση από το εσωτερικό του τουρκικού επιβατικού που σε λίγες ώρες θα μετατρεπόταν σε κόλαση. Ένα τραπέζι πινγκ πονγκ υποδεχόταν όσους επιβιβάζονταν στο πλοίο με φουσκωτό από την πλαϊνή πόρτα.

Η είσοδος απαιτούσε εξονυχιστικό έλεγχο που θύμιζε προθάλαμο αεροδρομίου.
Ανιχνευτές μετάλλου και πλήρης σωματικός έλεγχος εξασφάλιζαν ότι δεν θα βρεθεί στο πλοίο ούτε ένας σουγιάς που θα μπορούσε να ενοχοποιήσει τα μέλη της αποστολής.

Άδικος κόπος, ο ισραηλινός μηχανισμός προπαγάνδας σε συνδυασμό με κυπριακά μέσα ενημέρωσης και εθνικιστικούς κύκλους στην Αθήνα θα μιλούσαν για «οπλοστάσιο» των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών με το οποίο οι ακτιβιστές επιτέθηκαν στις φιλήσυχους και «ελαφρά οπλισμένους» ισραηλινούς στρατιώτες που έτυχε να περνάνε από την περιοχή με μαχητικά ελικόπτερα.

Τι κρίμα που, παρά τις ενδελεχείς έρευνες της εφημερίδας μας, δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε τους πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Εκτός αν η αφρόκρεμα της κεμαλικής υπηρεσίας επιβιβάστηκε μεταμφιεσμένη σε γυναίκες με μουσουλμανικές μαντίλες.
Ίσως πάλι, επικεφαλής της αποστολής να ήταν ο καλοκάγαθος κύριος που έψηνε κεμπάπ στο κατάστρωμα ή ακόμη και ο υπεύθυνος του Ιντερνετ που λίγες ώρες αργότερα θα ξεψυχούσε στην αγκαλιά των συντρόφων του με μια σφαίρα στο μέτωπο και την εγκεφαλική ουσία να χύνεται από το πίσω μέρος το κρανίου του.

Η διεθνής πειρατία

Ήταν λίγο πριν από τα ξημερώματα όταν το πλήρωμα του Στόλου της Ελευθερίας είδε στο ραντάρ τον ισραηλινό στόλο να κινείται ταχύτατα και με κυκλωτικές κινήσεις προς το μέρος του.
Πολυάριθμα φουσκωτά, φρεγάτες, αντιτορπιλικά, υποβρύχια και ελικόπτερα είχαν επιστρατευτεί για την ισραηλινή επιχείρηση, συν τα στρατιωτικά αεροσκάφη που πετούσαν αναγνωριστικά όλη τη νύχτα πάνω από το Στόλο.

Ήταν μία ογκώδης δύναμη στρατιωτών, απολύτως δυσανάλογη με την ειρηνική ομάδα στην οποία επιτίθετο και με πολύ συγκεκριμένες εντολές: πυροβολίστε στο ψαχνό, εάν συναντήσετε οποιαδήποτε μορφή ή πρόθεση αντίστασης, όπως ξεκάθαρα φάνηκε στα ματωμένα καταστρώματα του Μαβί Μαρμαρά.

Επίσης, ήταν μία σαφώς βάρβαρη επιχείρηση, δεδομένου ότι οι στρατιώτες, με τον εξελιγμένο οπλισμό τους, επιτέθηκαν σε επιβάτες πλοίων όπου ήταν ανύπαρκτο κάθε είδους όπλο:
- Στη Σφενδόνη, οι επιβάτες αντιμετώπισαν τους στρατιώτες σχηματίζοντας αλυσίδες.
- Στην Ελεύθερη Μεσόγειο, βάζοντας συρματόπλεγμα περιμετρικά του πλοίου.
- Στο τουρκικό επιβατηγό, ο οπλισμός που ανακαλύφθηκε ήταν ξύλα, σίδερα και... σφεντόνες.

Ακόμα και στα πλοία όπου δεν χρησιμοποιήθηκαν αληθινά πυρά, οι επιβάτες τα διέκριναν ξεκάθαρα στις στολές των στρατιωτών, που δεν έκρυψαν την πρόθεση να τα χρησιμοποιήσουν.
Ένιωσαν το ηλεκτροσόκ από τα όπλα ηλεκτρικής εκκένωσης και φυσικά ξυλοκοπήθηκαν άγρια, χωρίς διαχωρισμό ηλικίας ή φύλου.
.
Οι στρατιώτες ήταν εφοδιασμένοι με πλαστικοποιημένες κόλλες χαρτί, που είχαν φωτογραφίες και ονόματα μελών της αποστολής, τα οποία είτε υποβλήθησαν σε βασανιστήρια ή συνελήφθηκαν άμεσα, ενώ τους φόρεσαν κουκούλες ή τους έδεσαν τα μάτια.

Η πόρωση των στρατιωτών ήταν ολοφάνερη απ’ την οργή που ένιωσαν και ξέσπασαν πάνω σε επιβάτη, ο οποίος «τόλμησε» να τους αντιμιλήσει στα εβραϊκά.
Ο σεβασμός στην ελευθερία του Τύπου αποδείχθηκε όνειρο θερινής νυχτός, όταν απείλησαν να πετάξουν στη θάλασσα δημοσιογράφο που κατέγραφε τις κινήσεις τους με κάμερα.
Οι ίδιοι οι στρατιώτες, απ’ την άλλη, φρόντισαν να μαγνητοσκοπήσουν και την τελευταία κίνηση των μελών της αποστολής κατά τη μεταφορά τους στο λιμάνι του Ασντότ, ζουμάροντας χαιρέκακα πάνω στα οργισμένα πρόσωπά τους.

Στο λιμάνι, το άγριο ξύλο συνεχίστηκε απέναντι σε κάποια μέλη της αποστολής, ενώ σε όλα ανεξαιρέτως συμπληρώθηκε από απόλυτο εξευτελισμό.

Τόσο οι ακτιβιστές όσο και πολιτικοί, οι πρώην διπλωμάτες, οι γιατροί και οι μηχανικοί που όδευαν προς τη Γάζα, ένιωθαν σαν ζώα σε τσίρκο, όσο διέσχιζαν συνοδεία στρατιωτών τα 100 μέτρα από το πλοίο μέχρι την είσοδο ενός ad hoc ισραηλινού στρατοπέδου, περνώντας ανάμεσα σε πυκνές σειρές αστυνομικών, κουκουλοφόρων στρατιωτών, φωτογράφων και τηλεοπτικών συνεργείων.

Στο στρατόπεδο, τους περίμενε έλεγχος από τις αρχές, τα υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών και, φυσικά, τις μυστικές υπηρεσίες.
Μία τεράστια επίδειξη δύναμης, που ανταποκρίνεται, όμως, στην πραγματικότητα;

Ο πανικός που επικρατούσε μεταξύ των Ισραηλινών, οι χαλασμένοι υπολογιστές, η έλλειψη μεταφραστών (που ανάγκασε τους «οικοδεσπότες» μας να ψάχνουν με απεγνωσμένο βλέμμα για Έλληνες που μιλούν αγγλικά ώστε να κάνουν τους διερμηνείς) είναι στοιχεία που ανατρέπουν την εικόνα της καλοκουρδισμένης μηχανής, την οποία προσπαθούσε να περάσει η ισραηλινή κυβέρνηση, διαφημίζοντας την επιχείρησή της στα διεθνή Μέσα.

Ήταν σαφές ότι το Ισραήλ, όχι μόνο έπρεπε να χρησιμοποιήσει όλες του τις στρατιωτικές δυνάμεις για να αντιμετωπίσει μία μικρή ομάδα ακτιβιστών, όχι μόνο έπρεπε να σκοτώσει για να δείξει την υπεροχή του επάνω τους, αλλά και, όταν τους έπιασε ομήρους, ήταν ανίκανο να τους χειριστεί.

Η ανώτερη δύναμή του ήταν απλώς το επιφαινόμενο μίας σαθρής βάσης που όταν υπάρχει προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από τζάμπα μαγκιά και βία.

Τζάμπα μαγκιά, βία και πονηριά.

Οι επιβάτες του Στόλου της Ελευθερίας τέθηκαν προ του εξής διλλήμματος: ή υπογράφεις ένα χαρτί και φεύγεις άμεσα για το αεροδρόμιο ή πας στη φυλακή.

Το χαρτί που παρουσίασαν αρχικά οι Ισραηλινοί εμπεριείχε την παραδοχή ότι ήταν παράνομες οι κινήσεις του Στόλου.
Όταν το κόλπο τους δεν έπιασε, παρουσίασαν προς υπογραφή ένα έγγραφο που ανέφερε ότι «δέχομαι να διωχθώ από τη χώρα».
Οι άνθρωποι που έπρεπε να φύγουν άμεσα, λόγω προσωπικών ή επαγγελματικών υποχρεώσεων, αυτό υπέγραψαν.
Οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν σε κλούβες, που πήραν το μακρύ δρόμο προς τις φυλακές της Μπερσίβα στην έρημο Νεγκέβ.

Όχι όμως όλοι: οι πλέον «επικίνδυνοι για το Ισραήλ», αυτοί που ένιωσαν στο πετσί τους τα βασανιστήρια, οδηγήθηκαν απομονωμένοι σε άλλα «σωφρωνιστικά καταστήματα».

Στο δρόμο, μέσα απ’ τις γρίλιες του παραθύρου της κλούβας, τα μέλη της αποστολής είχαν τη μόνη τους επαφή με την ισραηλινή κοινωνία. Στα φανάρια, μανάδες μάζευαν τα παιδιά τους και τους έδειχναν με το δάχτυλο, γέροι τους κοίταζαν και χαμογελούσαν υπεροπτικά, ενώ οδηγοί έκαναν άσεμνες χειρονομίες.
Λίγοι, πολύ λίγοι, έκαναν το σήμα της νίκης.
Η συνενοχή της κοινωνίας στη δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης ήταν σαφής.
Ήταν όμως και αναμενόμενη, αν θυμηθούμε τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών επιδοκίμασε την επίθεση στη Γάζα στα τέλη του 2008.

Οι ολοκαίνουργιες φυλακές εγκαινιάστηκαν από τα μέλη της διεθνούς αποστολής. Τα σελοφάν ακόμη κάλυπταν τους καθρέφτες, όμως αλλού δεν υπήρχαν κουτάλια για το φαγητό, αλλού «δεν λειτουργούσαν τα τηλέφωνα», αλλού οι τουαλέτες χάλασαν και το πάτωμα γέμισε ακαθαρσίες.

Η στάση των κρατούμενων, όμως, παρέμεινε σταθερή: ηθικό ακμαιότατο και αλληλεγγύη.
Οι Τουρκάλες του Μαβί Μαρμαρά έπιαναν συχνά το τραγούδι –για να παρηγορήσουν, μεταξύ άλλων, συμπατριώτισσές τους που είδαν τον άντρα τους να πεθαίνει μέσα στα χέρια τους.
Στις αντρικές φυλακές, Έλληνες και Τούρκοι, Αμερικανοί και Γάλλοι, εμψύχωναν ο ένας τον άλλο και δυσκόλευαν από κοινού τη ζωή των δεσμοφυλάκων, με πειράγματα και παιχνίδια.

Η αγωνία υποχώρησε όταν οι δικηγόροι έφεραν τα νέα της διεθνούς κατακραυγής εναντίον του Ισραήλ.
Από εκεί και πέρα, το μόνο συναίσθημα ήταν η, ήδη υπάρχουσα, αποφασιστικότητα:

δεν ξεχνάμε τους νεκρούς, συνεχίζουμε απτόητοι τον αγώνα για τη Γάζα.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ 6/6/2010

5.6.10

Πόντιοι Πιλάτοι

Από το ιστολόγιο Through the Loophole
.
.
"Τα πράγματα είναι υπερβολικά πολύπλοκα
για να αποφανθούμε"
.
"Δεν υπάρχει καλό και κακό, οπότε πώς
να αποφασίσεις με ποιον είσαι;"
.
"Ας μην παρασυρόμαστε από συναισθηματισμούς
και υπερβολικές ταυτίσεις"
.
"Εγώ δεν θα πω ποιος είχε δίκαιο και ποιος είχε άδικο.
Γιατί πλέον (στον χαοτικό κόσμο που ζούμε) αυτό
δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία."


.
Αυτές είναι οι φράσεις (η τελευταία αντιγραμμένη λέξη προς λέξη) με τις οποίες υποδέχθηκαν κάποιοι συμπατριώτες μου τη σφαγή εννιά ανθρώπων, τον τραυματισμό άγνωστο πόσων, και την παράνομη φυλάκιση επίσης άγνωστου ακόμη αριθμού.
.
Δράστες: πάνοπλοι στρατιώτες ενός κράτους που μπήκαν παρανόμως σε διεθνή ύδατα για να αναχαιτίσουν την επίσκεψη ανθρωπιστικής βοήθειας σε μια περιοχή που είναι εξίσου παρανόμως αποκλεισμένη σύμφωνα με τους κανόνες τόσο του διεθνούς δίκαιου όσο και του εθιμοτυπικού δικαίου των εθνών.

Η εκπόρνευση της σκέψης στην εξουσία του ισχυροτέρου βαφτίζει τον εαυτό της μεταμοντέρνο σχετικισμό..
Πόσο μεταμοντέρνο όμως;
.
Πόσοι είναι αυτοί που χωρίς να συμμετέχουν ενεργά στο Ολοκαύτωμα το ανέχτηκαν κάνοντας πως δεν γνωρίζουν;
Εκατομμύρια.

Και πόσοι από μας δεν αναρωτήθηκαν κάποια στιγμή της ζωής τους "μα πώς μπόρεσαν να γυρίσουν το βλέμμα τους αλλού;

Τι είδους ηθικά τέρατα έπρεπε να είναι για να κάνουν κάτι τέτοιο;"
.
Μα η κατάσταση ήταν εξίσου, αν όχι πολύ περισσότερο, πολύπλοκη το 1942-43.
Το σημερινό χάος ήταν πολύ περισσότερο απτό. Η μισή Ευρώπη ήταν βομβαρδισμένη.
Η καθημερινή επιβίωση αγώνας.
Και βέβαια, και οι ναζί είχαν τα παράπονά τους, τα επιχειρήματά τους, τους θεωρητικούς της νομιμοποίησης του καθεστώτος τους.
Και είχαν τανκ, στρατό, αεροπλάνα.
Οι σημερινοί εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες έφτυσαν κατάμουτρα τον Heidegger που δεν μίλησε ποτέ για τη στάση του και δεν βρήκε ποτέ το λόγο να εξηγήσει την πρυτανική ομιλία του.
Τον απαξίωσαν. Και δικαίως.
Εξέθεσαν τον De Man μετά θάνατον για το δημοσίευμα των νεανικών του χρόνων στη Le Soir. Και δικαίως.
Διαπόμπευσαν όλους όσους γνώριζαν, είχαν φωνή, πρόσβαση στην ενημέρωση, και δεν μίλησαν. Και δικαίως.
.
Σήμερα όλοι γνωρίζουν, όλοι --δυνητικά τουλάχιστον-- έχουν φωνή.
Αλλά τα επιχειρήματα αρκετών είναι τα ίδια με αυτών που, 60 χρόνια πριν, θέλησαν να κρύψουν την ντροπή της ανοχής τους στη βαρβαρότητα:
Η πολυπλοκότητα των πραγμάτων...δεν υπάρχουν δίπολα...γκρίζες ζώνες...από τη μία...από την άλλη....
.
Όχι! είπε το έθνος του Ισραήλ, η σκέψη του, η φιλοσοφία του, η θεολογία του, η ηθική του.
Σε ένα καθεστώς πραγμάτων που έχει αναγάγει σε νόμο τη βαρβαρότητα, τα πράγματα δεν είναι πολύπλοκα.
Δεν υπάρχουν δύο πλευρές.
Ο δίκαιος άνθρωπος είναι αυτός που αναλαμβάνει την ευθύνη για το δίκαιο.
Μπορεί αυτός που θεωρεί πως υπερασπίζεται το δίκαιο να καταλήξει κάποτε άδικος, ναι (ω, πόσο αλήθεια!)
Αυτός είναι ο κίνδυνος για τον κάθε ένα που αναλαμβάνει την ευθύνη να αποφασίσει για το δίκαιο. Με αυτόν τον κίνδυνο ζει.
.
Δίκαιος όμως δεν μπορεί να είναι ποτέ αυτός που υπεξέφυγε της ευθύνης να αποφασίσει για το δίκαιο, δεν μπορεί να είναι ποτέ αυτός που μασά τα λόγια του, δεν μπορεί να είναι ποτέ αυτός που νίπτει τας χείρας, δεν μπορεί να είναι ποτέ αυτός που λέει "είναι πολύπλοκο, ας δούμε τι θα πουν κι οι άλλοι πρώτα."
.
Irena Sendler. Kazyn Binkis. Lorrenzo Perone. Ho-Feng Shan. Raoul Wallenberg. Selahatin Ülkümmen. Sophie Scholl. Constantin Karadja. Angel Sanz Briz. Carl Lutz. Aristides de Sousa Mendes.
Κανένας τους δεν είπε "όλα είναι σχετικά".
Κανένας τους δεν αναρωτήθηκε για τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και τα κρυφά σχέδια που κρύβονταν πίσω από τη φρίκη.
Κανένας τους δεν δίστασε να ρισκάρει τα πάντα για χάρη άγνωστων, ολότελα άγνωστων αλλοεθνών και αλλόθρησκων.
Κανένας τους δεν κρύφτηκε πίσω από εκλογικεύσεις, ισορροπίες και "ίσες αποστάσεις."

Τα ονόματά τους, τα ονόματα αυτών που το Ισραήλ ονόμασε --χωρίς δισταγμό για την "απολυτότητα" της έκφρασης-- "Δίκαιους των Εθνών", θα τα βρείτε στον κήπο Yad Vashem, στην Ιερουσαλήμ.
.
Η Γάζα δεν έχει ακόμη τον δικό της κήπο, δεν της λείπουν όμως από προχθές τα ονόματα αυτών που συνοδεύουν το πρώτο που γράφτηκε στη λίστα των δικαίων: Rachel Corrie.
.

2.6.10

"Ενα Καράβι για τη Γάζα": Παρασκευή Συνέντευξη Ακτιβιστών - Πέμπτη Διαδήλωση (Δρομολόγια Πούλμαν)

..
Από το http://www.shiptogaza.gr/ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
.
1. Άφιξη Ελλήνων ακτιβιστών
Στις 22:25 μπήκαν στο αεροπλάνο 31 Έλληνες, 2 Γάλλοι και ένας μάλλον Αμερικανός. Μετά απο 40 λεπτά, στη διάρκεια των οποίων γίνεται κάποια εκπαίδευση για τις συνθήκες της πτήσης, το αεροπλάνο θα απογειωθεί. Γύρω στη 01:20 με 01:30 θα βρίσκεται στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας.

2. Συνέντευξη Τύπου
Συνέντευξη τύπου θα δοθεί την Παρασκευή 4 Ιουνίου νωρίς το πρωί στα γραφεία της Πρωτοβουλίας στο Πολυτεχνείο.
.
3. Συγκέντρωση διαμαρτυρίας
Συγκέντρωση αύριο Πέμπτη 3 Ιουνίου στις 19:00 στα Προπύλαια και πορεία προς τη Βουλή και το Υπουργείο Εξωτερικών μαζί με τους αιχμάλωτους συντρόφους μας.
.
Λόγω της αυριανής απεργίας των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς θα υπάρξουν 14 πούλμαν, τα οποία θα αναχωρήσουν από διάφορες περιοχές και θα επιστρέψουν μετά το τέλος της διαδήλωσης.
.
Αναλυτικά τα δρομολόγια στο ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ .

Δήλωση - Καταγγελία της πρωτοβουλίας "Ένα πλοίο για τη Γάζα" (από φυλακή Ισραήλ)

..
.Από το http://www.shiptogaza.gr/

To υπό ελληνική σημαία φορτηγό πλοίο «Ελεύθερη Μεσόγειος»
με 22 Έλληνες επιβαίνοντες, που συμμετείχε στη διεθνή αποστολή Freedom Flotilla μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια δέχτηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας 31/5 πειρατική επίθεση από πάνοπλους Ισραηλινούς κομάντο στα διεθνή ύδατα.
.
Λίγη ώρα νωρίτερα το επιβατηγό πλοίο «Σφενδόνη», όπου επίσης επέβαιναν Έλληνες, όπως και τα υπόλοιπα 4 σκάφη της αποστολής είχαν δεχθεί παρόμοια βίαιη επίθεση.
.
Έγινε χρήση πραγματικών πυρών, δολοφονήθηκαν άοπλοι πολίτες.
.
Οι Ισραηλινοί κομάντο με προτεταγμένα τα όπλα εφόρμησαν στα πλοία, χτύπησαν βάναυσα Έλληνες επιβαίνοντες ασκώντας σωματική βία και χρησιμοποιώντας όπλα ηλεκτροσοκ, τους έδεσαν με χειροπέδες, τους έσυραν με αγριότητα στο κατάστρωμα.

Η βιαιότητα των Ισραηλινών συνεχίστηκε και στο λιμάνι του Ashdod που οδηγήθηκαν πλοία και επιβαίνοντες, όπου Έλληνες ξυλοκοπήθηκαν με πρωτοφανή αγριότητα και 3 από αυτούς μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο ή σε ξεχωριστούς χώρους κράτησης.
.
Οι Έλληνες και Ελληνίδες που βρισκόμαστε παράνομα κρατούμενοι στις Ισραηλινές φυλακές αρνούμαστε να δεχτούμε να υπογράψουμε οποιαδήποτε δήλωση που μας ζητά το κράτος – πειρατής.
Καταγγέλουμε απερίφραστα τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε η διεθνής αποστολή. Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να διακόψει κάθε διπλωματική σχέση με το Ισραήλ, το κράτος - παρείας που καταργεί 5.000 χρόνια ελεύθερης ναυσιπλοϊας στη Μεσόγειο.

Δηλώνουμε ότι όσο η Γάζα είναι αποκλεισμένη, όσο η Παλαιστίνη υπό κατοχή, όσο η διεθνής κοινότητα δεν τολμά να επιβάλλει στο Ισραήλ τη διεθνή νομιμότητα και τις διεθνείς αποφάσεις, εμείς θα συνεχίσουμε να ετοιμάζουμε νέες αποστολές και να πλέουμε προς τα νερά της Γάζας.
Μέχρις ότου το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που δημιούργησαν οι Ισραηλινοί στον 21ο αιώνα, να πάψει να υπάρχει.

Τρίτη 1 Ιούνη 2010
Φυλακές Μπερσεμπά, Ισραήλ

υπογράφοντες :
Οι 20 της τηλεφωνικής λίστας, Οι 6 γυναίκες, Καρυπίδης Γιάννης, Μπούκας Θόδωρος , Γ.Κ.
.

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)