31.1.10

Αρπακτική

Από το blog Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Αρπακτική/εισαγωγική διάλεξη
.
φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας

Εάν με ρωτούσε κάποιος να πω τη γνώμη μου σχετικά με το ζήτημα ποιοι από τους στίχους της Ιλιάδας είναι πιο σημαντικοί, με κριτήριο τη μορφή θα θεωρούσα τον Σ 576, ενώ με κριτήριο το περιεχόμενο τον Β 298.

Ο πρώτος είναι ένας στίχος σπάνιας ομορφιάς: τον διαβάζεις κι ακούς το κελάρυσμα του νερού ενός μικρού ποταμού και βλέπεις τις κορφές των καλαμιών στις όχθες του να λυγίζουν από το αεράκι : πάρ ποταμόν κελάδοντα, παρά ῥοδανόν δονακῆα.

Ο δεύτερος μας λέει ποιος είναι ο ήρωας, ποιος είναι ο Κύριος, ποια είναι η βάση της Κυριαρχίας, ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού, ποιος είναι ο καπιταλισμός: αισχρόν τοι δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεσθαι: κι όμως ντροπή είναι, τόσο που ‘μεινες, να γύρεις [να γυρίσεις] με άδεια χέρια, μεταφράζουν οι Καζαντζάκης-Κακριδής, ενώ η επεξήγηση στις αγκύλες είναι δική μου, μιας και για να διαβάσεις αυτή τη μετάφραση πρέπει να έχεις κι ένα πολύτομο λεξικό της ελληνικής δίπλα σου.

Τα λόγια αυτά του Οδυσσέα, τα οποία βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ήρωες, τους ποιμένες-πολεμιστές, θα μπορούσαμε να τα διατυπώσουμε κι ως εξής: εάν το να γυρίζεις με άδεια χέρια μετά από μια μεγάλης διάρκειας εισβολή είναι αίσχος, το αγαθό, το ιδανικό θα ήταν να γυρίσεις με όσο το δυνατόν περισσότερη λεία σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο.

Αυτό είναι το όραμα του δυτικού Κυρίου κι αυτόν εννοώ πάντα ακόμα κι όταν παραλείπω το επίθετο δυτικός.
Έτσι κι αλλιώς, μόνο ο δυτικός Κύριος μας έχει μείνει, δεν υπάρχει άλλος.

Με λίγες λέξεις ο σοφός αοιδός συμπυκνώνει την κομβική πρακτική του Κυρίου, τη λατρεία της ταχύτητας, τη λατρεία της μεγέθυνσης και ασφαλώς τον ορθό λόγο, την διάκριση μέσου και σκοπού, την επιλογή δηλαδή των πρόσφορων μέσων που επιτρέπουν την επίτευξη του σκοπού.

Τα μέσα αυτά είναι δύο: η βία και η απάτη.

Ο Κύριος αρπάζει είτε με τα όπλα στο χέρι, είτε με την απάτη.
Αυτά τα δύο του εξασφαλίζουν την απαιτούμενη ισχύ για να επιβάλλει την θέλησή του.
Το βασικό είναι η βία.

Όταν επιλέγεται η απάτη, η βία αποχωρεί και παραμονεύει σε περίπτωση που η πρώτη αποδειχτεί αναποτελεσματική ή, ακόμα χειρότερα, αποκαλυφθεί.
Αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε κάνοντας την υπόθεση του ελάχιστου κράτους: εάν περιοριζόταν σε λίγα υπουργεία, πόσα και ποια θα ήταν αυτά;
Η απάντηση είναι κοινό κτήμα: στο υπουργείο Αστυνομίας/Στρατού (Δημόσιας Τάξης/Εθνικής Άμυνας) και στο υπουργείο Αρπαγής του Κοινωνικού πλούτου (Οικονομίας/Οικονομικών).

Η κομβικότητα της βίας έχει καταγραφεί άλλωστε και στην ελληνική γλώσσα: το ρήμα κτάομαι, κτῶμαι (αποκτώ κατόπιν αρπαγής) και το ρήμα κτείνω (φονεύω) προέρχονται από την ίδια ρίζα, η αρχική σημασία της οποίας θα ήταν «εάν δεν σκοτώσω δεν μπορώ να αρπάξω».
Εάν έχετε αμφιβολίες για την ετυμολογική συγγένεια των προαναφερθέντων ρημάτων, να σας θυμίσω την ακατάσχετη φλυαρία της Ιλιάδας σχετικά με την πρακτική των ηρώων, των αρχαϊκών Κυρίων: όταν εισβάλουν σε ένα χωριό, σκοτώνουν όλους τους άνδρες και τις γυναίκες, εκτός αυτές της αναπαραγωγικής ηλικίας, αρπάζουν ό,τι μεταφέρεται, άψυχο και έμψυχο, βάζουν φωτιά και πάνε αλλού για άλλα κατορθώματα.

Όταν ο ποιμένας-ήρωας-εξολοθρευτής έγινε δουλοκτήτης γαιοκτήμονας, η βία της εξόντωσης παραμερίστηκε από τη βία της υποταγής.
Σε αυτή τη περίπτωση, ο θάνατος του υποτελούς είναι μια παράπλευρη απώλεια κατά τη διαδικασία της αρπαγής.

Στον καπιταλισμό, εμφανίζονται ως εργατικά ατυχήματα αλλά είναι καθαροί φόνοι, από τη στιγμή που η καπιταλιστική παραγωγή οργανώνεται με πρότυπο τον πόλεμο και είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς τη βία της επιτήρησης και του εκφοβισμού.

Η αρπαγή είναι βία και για να διαιωνιστεί προϋποθέτει τη βία.
Βία είναι κι όταν επιλέγεται η μέθοδος της απάτης.
Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, με όποιο μέσο κι αν επιτυγχάνεται, είναι βία.
Η κλοπή είναι βία, η κλοπή με χρήση της βίας είναι δυο φορές βία.
Η κλοπή με χρήση απάτης είναι κι αυτή βία.
Κάθε αφαίρεση είναι βία.
Ο ταχυδακτυλουργός, όπως και ο κινηματογράφος, είναι ένας εξολοθρευτής της όρασης.
Τα μέσα τους είναι η ταχύτητα και η απάτη.

Και ο καπιταλιστής;
Ο καπιταλιστής της παραγωγής και ο καπιταλιστής του χρήματος, πως αρπάζουν;

Οι δουλοκτήτες και οι φεουδάρχες άρπαζαν με τα όπλα στο χέρι.
Δεν φαίνεται οι καπιταλιστές να αρπάζουν με τα Καλάσνικωφ στο χέρι, έτσι δεν είναι;
Τον στρατό δεν τον έχουν για να αρπάζουν, τον έχουν ως το έσχατο αποκούμπι.

Ποια μέθοδο απάτης μετέρχονται;
Πως τα καταφέρνουν να αρπάζουν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
Ποια είναι τα αθέατα μέσα αρπαγής που χρησιμοποιούν;

Είναι το εμπόρευμα και το χρήμα.

Κάθε φορά που παίρνουμε ένα δάνειο, κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι, πέφτουμε θύματα αρπαγής.
Το χρήμα και το εμπόρευμα είναι μέσα αρπαγής.
Στην περίπτωση του δανείου, η κλοπή είναι σαφής και αντιληπτή από όλους: δανείζεσαι 100, πρέπει να δώσεις 120.
Στη περίπτωση αυτή, το θύμα συναινεί, αδιάφορο προς το παρόν για ποιους λόγους, στην αρπαγή: υπογράφει συμβόλαιο με το οποίο αποδέχεται να πέσει θύμα αρπαγής.
Ο άρπαγας, τράπεζα ή τοκογλύφος, διατρέχει ασφαλώς κάποιους κινδύνους, σαν αυτούς που αντιμετώπιζε ο Οδυσσέας: ο δανειστής (ο πιστωτής) ενδέχεται να χάσει τα χρήματά του και πολλές φορές τα χάνει. Στη περίπτωση αυτή μειώνεται ή εξανεμίζεται τελείως η ποσότητα της προσδοκώμενης λείας.
Όλα κινούνται στο μέλλον: ο δανειστής θα έχει περισσότερα, ο δανειολήπτης θα έχει λιγότερα: αυτή είναι η υποθήκευση του μέλλοντος.
Εκτός από το δάνειο, υπάρχει άλλη μια περίπτωση που το θύμα αρπαγής συναινεί: είναι ο κρατικός τζόγος: αγοράζω ένα λαχείο ελπίζοντας ότι θα κερδίσω, γνωρίζοντας ότι μάλλον δεν θα κερδίσω.
Αυτός που αγοράζει λαχεία είναι ένας επενδυτής: μαζί με χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους συμβάλλει στον σχηματισμό μιας λείας, την οποία θα αποκτήσουν ελάχιστοι, με πρώτον και καλύτερο το κράτος.

Η επένδυση (investment) είναι πολιορκία (investment) κοινωνικού πλούτου.

Αυτός που αγοράζει ένα Κρατικό Λαχείο πολιορκεί την από κοινού σχηματισμένη λεία.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε φορά που μια επένδυση δεν αποδίδει, καταφεύγουμε στη χρήση όρων που προέρχονται από τον κρατικό τζόγο.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επένδυση στο Χρηματιστήριο.
Όταν γίνεται παιχνίδι, κάποιοι γνωρίζουν και κάποιοι δεν γνωρίζουν, ενώ στη περίπτωση του κρατικού τζόγου, και οι δυο, οργανωτές και παίκτες, γνωρίζουν ποιος θα τα πάρει.

Εάν περάσουμε τώρα στο πεδίο του εμπορεύματος θα δούμε ότι και εδώ υπάρχει η αίσθηση ότι πολύ συχνά μας κλέβουν.
Η αίσθηση αυτή όμως δεν προέρχεται από το ίδιο το εμπόρευμα αλλά από ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό του: την θεωρούμενη ως απαράδεκτη υψηλή τιμή του.

Όταν θα εξετάσουμε διεξοδικά την έννοια της τιμής θα δούμε ότι λανθάνει σε αυτήν η έννοια της καταβολής φόρου υποτέλειας.
Οι τιμές, παραδείγματος χάριν, που αποδίδουμε σε ένα πρόσωπο είναι μια εκδήλωση υποταγής που παίρνει τη μορφή ομολογίας της ανωτερότητάς του, δηλαδή της μεγαλύτερης ισχύος του.
Κάθε φορά που πληρώνουμε για να αγοράσουμε κάτι δεν καταβάλλουμε μόνο το αντίτιμο, αλλά εκφράζουμε και την υποτέλεια μας.
Σε ποιον;
Όλα τα εμπορεύματα είναι μέσα αρπαγής;
Όλα, ανεξαιρέτως.
Ως μέσα αρπαγής, δεν έχουν όλα την ίδια αποτελεσματικότητα.

Τα παράνομα εμπορεύματα, όπλα, ηρωίνη, κοκαΐνη, κλπ) εμφανίζουν πολύ μεγάλη αρπακτική παραγωγικότητα.
Υπάρχουν όμως κάποια εμπορεύματα που είναι ασυναγώνιστα.
Είδαμε το λαχείο: αγοράζεις ένα χαρτάκι το οποίο δεν έχει αξία χρήσης αλλά είναι μια απόδειξη συμμετοχής στον σχηματισμό της λείας και τη διανομή της.

Μήπως η αξία χρήσης είναι η προσδοκία;
Μήπως η ανανέωση της αυταπάτης;

Ένας βιομήχανος που πέφτει θύμα απαγωγής και πουλιέται 20 εκ. εβρά, είναι εμπόρευμα; Τον πουλάνε οι απαγωγείς;
Τον αγοράζουν οι συγγενείς;
Ποια είναι η αξία χρήσης του θύματος απαγωγής;
Εάν δεν είναι εμπόρευμα, εάν δεν έχουμε αγοραπωλησία, τι είναι, τι έχουμε;

Αγοράζουμε το κορμί της πόρνης όταν της δίνουμε 100 εβρά για μια ώρα;
Είναι εμπόρευμα το κορμί της;
Ποια είναι η αξία χρήσης Μας ανήκει όπως μας ανήκει ένα λίτρο γάλα;

Ποιο εμπόρευμα παρουσιάζει την μεγαλύτερη αρπακτική παραγωγικότητα;

Είναι αυτό το οποίο επιτρέπει σε όλα τα άλλα να υπάρχουν.
Είναι αυτό που επιτρέπει σε όλα τα άλλα να έχουν ενσωματωμένο στο κορμί τους την αρπαγή, εκτός από την αξία χρήσης, και την οποία ονομάζουμε ανταλλακτική αξία.

Η ανταλλακτική αξία είναι η δυνατότητα αρπαγής την οποία εμφυτεύει το πρώτο σε αρπακτική δεινότητα εμπόρευμα.
Κάθε εμπόρευμα είναι μέσον αρπαγής μόνον διότι είναι προϊόν αρπαγής.
Το μπουκάλι το γάλα που αγοράζουμε για τα παιδιά μας είναι μέσον αρπαγής αλλά και προϊόν αρπαγής.
Ποιος και από ποιον το έκλεψε;
Όλα τα εμπορεύματα έχουν μια γενεαλογία.
Κάθε εμπόρευμα έχει μια ημερομηνία γέννησης.
Ο υπολογιστής είναι αρχαιότερος του κινητού, και το ραδιόφωνο της τηλεόρασης.

Ποιο είναι το πρώτο χρονικά εμπόρευμα του δυτικού πολιτισμού; Του καπιταλισμού;
Ποιο είναι το έσχατο εμπόρευμα, ως προϊόν και ως μέσον αρπαγής;

Στον κύκλο διαλέξεων οι πρώτες μέρες της αγοράς, του εμπορεύματος και του χρήματος θα δείξουμε ότι είναι ένα θύμα απαγωγής:ο απαχθείς με τη βία των όπλων παραγωγός, ο δούλος-εμπόρευμα.
Για να παραχθεί και να χρησιμοποιηθεί αυτό το εμπόρευμα απαιτούνται τα όπλα και τα εργαλεία.
Κατά τη πρώτη φάση της απαγωγής, τα όπλα και τα εργαλεία δεν είναι εμπορεύματα, αλλά με την αύξηση του αριθμού των δούλών είναι τα πρώτα που εμφανίζονται.
Ταυτόχρονα, εμφανίζεται και το χρήμα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο χρήμα έχει τη μορφή όπλου (μικρού ακοντίου) και μπορείτε να το θαυμάσετε στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας: σιδερένιοι οβελοί που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα, ως χρήμα και ως πρώτη ύλη για εργαλεία.
Έχουν όμως ένα μειονέκτημα: σκουριάζουν, φθίνουν, χάνονται σαν να μην υπήρξαν.

Και ένας αριστοκράτης γαιοκτήμονας που λατρεύει την αθανασία, την αφθαρσία, την απουσία μεταβολής και αλλαγής (που τόσο λάτρεψε ο Παρμενίδης), θα το αντικαταστήσει με μέταλλο που δεν αλλοιώνεται: με το χαλκό, το ασήμι και, στη κορυφή του βάθρου των νικητών, το χρυσάφι (που τόσο αγάπησε και ύμνησε ο Πίνδαρος).

Το θύμα απαγωγής, ο δούλος, είναι προϊόν αρπαγής αλλά και, ως εμπόρευμα που πουλιέται στην αγορά, μέσον αρπαγής στα χέρια του εμπόρου (του μεταλλαγμένου ήρωα-πολεμιστή). Αυτό το προϊόν αρπαγής κι αυτό το μέσον αρπαγής θα χρησιμοποιηθεί ως μέσον παραγωγής.

Οι αξίες χρήσης που θα παραγάγει θα είναι προϊόντα αρπαγής· θα παραγάγει όμως και νέα μέσα αρπαγής: το πλεόνασμα της παραγωγής θα είναι προϊόν αρπαγής και θα γίνει μέσα αρπαγής:το λάδι, το κρασί, τα όπλα, τα εργαλεία, τα αγγεία μεταφοράς ΄λαδιού και κρασιού είναι προϊόντα αρπαγής και μέσα αρπαγής.

Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος παραγωγής που να μην είναι και τρόπος αρπαγής.
Ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής είναι και ένας τρόπος αρπαγής.

Ποιο είναι το έσχατο εμπόρευμα σε αυτόν τον τεράστιο σωρό εμπορευμάτων που βλέπουμε στις κοινωνίες στις οποίες κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής;
Ποιο είναι το εμπόρευμα που είναι προϊόν αρπαγής, μέσον αρπαγής και μέσον παραγωγής μέσων αρπαγής;

Ο Μαρξ μας είπε ότι είναι η εργασιακή δύναμη του υποτελούς Παραγωγού.
Χωρίς αυτό το εμπόρευμα δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απολύτως παραγωγή.
Είναι όμως η εργασιακή δύναμη προϊόν αρπαγής; Είναι μέσον αρπαγής;
Είναι μέσον παραγωγής μέσων αρπαγής;

Η εργασιακή δύναμη είναι προϊόν αρπαγής διότι ανταλλάσσεται με χρήμα.
Αυτός που αγοράζει την εργασιακή δύναμη απαγάγει τον κάτοχο της και πωλητή της.

Ο βιομήχανος και η πόρνη, ως θύματα απαγωγής, απάγονται για δεύτερη φορά.
Την πρώτη χρησιμοποιήθηκε η βία, στη δεύτερη το χρήμα.

Η απελευθέρωση είναι δευτερογενής απαγωγή.
Απαγάγουμε την πόρνη, ήδη θύμα απαγωγής, όταν την αγοράζουμε.

Ενώ όμως ο βιομήχανος επιστρέφει στη προτέρα κατάσταση, η πόρνη και ο εργάτης δεν επιστρέφουν στην προτέρα κατάσταση αλλά σε μια άλλη.
Όπως η πόρνη, έτσι και ο εργάτης είναι ήδη θύμα απαγωγής.
Σε αντίθεση με τον δούλο, είναι ένα ελεύθερο θύμα απαγωγής.

Ως μέσον αρπαγής, ο πωλών την εργασιακή του δύναμη αρπάζει την ίδια του την ύπαρξη. Αυτό είναι το μέγα ζήτημα της αλλοτρίωσης.

Ως θύμα απαγωγής δεν μπορεί παρά να παραμείνει θύμα απαγωγής: η νέα του κατάσταση όμως, η νέα του απαγωγή, είναι η επιστροφή στην συλλογικότητα της παραγωγικής διαδικασίας, στον εμμενή κομμουνισμό.
Προτιμά να είναι εξαρτημένο παρά ελεύθερο θύμα απαγωγής.
Κατά κάποιο τρόπο, η νέα μορφή αιχμαλωσίας είναι προτιμότερη από την κατάσταση ελευθερίας in vacuum.
Ως προϊόν αρπαγής και μέσον αρπαγής, ο υποτελής Παραγωγός δεν μπορεί παρά να παράγει προϊόντα αρπαγής και μέσα αρπαγής.
Ό,τι και να αγοράσουμε μας κλέβουν (εκτός κι αν είναι τα αβγά που πουλάει στο παζάρι η Πομάκα χωρική).
Μόνο επειδή το εμπόρευμα είναι μέσον αρπαγής, είναι και το χρήμα μέσον αρπαγής.

Το χρήμα λοιπόν δεν γεννάει χρήμα, αλλά χρησιμοποιείται από τον καπιταλιστή ως μέσον αρπαγής.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι πρώτα απ’ όλα τρόπος αρπαγής.
O καπιταλιστής της παραγωγής χρησιμοποιεί το εμπόρευμα ως μέσον αρπαγής, ο καπιταλιστής του χρήματος το ίδιο το χρήμα.
Είναι ένας τρόπος αρπαγής του κοινωνικού πλούτου που εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων, τα οποία έχουν κάποια αξία χρήσης αλλά και χρησιμοποιούνται και ως μέσα αρπαγής.
Το εμπόρευμα είναι ο τόπος καταγραφής της συνύπαρξης της Κυριαρχίας και του Κομμουνισμού, της Κόλασης και του Παραδείσου.

Το μείζον ζήτημα του διαχωρισμού του ενός από τον άλλον είναι ένα ζήτημα που θα απασχολήσει τις επόμενες γενεές, οπότε εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάμε να πιούμε κάνα ουζάκι στο λιμάνι.
.

25.1.10

Ο Εμπρησμός, η Προβοκάτσια και η Γάζα

.
Από www.enet.gr/ με τίτλο: προβοκάτορες ΘΟΥ ΒΟΥ...

Ψύλλο στ' άχερα βρίσκουν απ' τους δορυφόρους τους (με τη νέα τεχνολογία), απ' τους σπιούνους τους (με την παλιά τεχνολογία) και με τη βοήθεια του Θεού (χωρίς καμμιά τεχνολογία) οι Αμερικανοί.

Μόνον τον Μπιν Λάντεν δεν μπορούν να βρουν.
Μήπως στην πραγματικότητα είναι ο ερίφης Καλβινιστής, ζει στο Αϊντάχο και γράφει τον επόμενο κύκλο του LOST;...

Αφού έγραψε για την επαίσχυντη πυρπόληση της Συναγωγής στα Χανιά τις προάλλες η στήλη, λάβαμε δύο τηλεφωνήματα (ένα από συνάδελφο δημοσιογράφο κι ένα από φίλον αναγνώστη) που προσπαθούσαν να μας επιστήσουν την προσοχή στο ενδεχόμενο προβοκάτσιας.
Σχεδόν η στήλη τους αποπήρε (πάντα με τον ευγενικό τρόπο της θείας Φωτούλας): «πάλι συνωμοσιολογίες; πάλι οι κακοί ξένοι που θέλουν το κακό μας;».
Πλην όμως, φευ, είχαν δίκιο!

Οπως απεκαλύφθη, οι ένοχοι των δύο εμπρησμών είναι δύο Βρετανοί απ' τη βάση του ΝΑΤΟ (ήδη έχουν συλληφθεί), δύο Αμερικανοί απ' τη βάση των ΗΠΑ (ήδη αναζητούνται, δεν γνωρίζω κι αν -τολμάμε να- καταζητούνται) καθώς και ο συνήθης σε αυτές τις περιπτώσεις δωσίλογος, εθνικόφρων γραισκύλος Ελληνας, όστις τυγχάνει κι αυτός εξωτερικός συνεργάτης στη ΝΑΤΟϊκή βάση.
Κάζο περιωπής! Να τραβάει τα μαλλιά τής CIA η Μοσάντ και τούμπαλιν.

Οπως γράφει το «ΠΡΙΝ» κι άλλες εφημερίδες, οι προβοκάτορες εμπρηστές κατεγράφησαν από τις κάμερες των καταστημάτων γύρω απ' τη Συναγωγή (σε αυτήν την περίπτωση ο Μεγάλος Αδελφός έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του).
...................................
Εννοείται ότι στο μεταξύ το Σταίητ Ντηπάρτμεντ είχε προλάβει να εκδώσει αμέσως ανακοίνωση εναντίον της... «αντισημιτικής Ελλάδος» (τουριστική οδηγία), ενώ στη «Γουώλ Στρητ Τζέρναλ» είχε ήδη στο τσακ μπαμ δημοσιευθεί άρθρο με τίτλο «Η ντροπή (σ.σ.: κι άλλη;) της σύγχρονης Ελλάδας».

Ο συγγραφέας του άρθρου (όπως άλλωστε και οι καθ' ημάς καραγκιόζηδες που ψωμίζονται συκοφαντώντας για αντισημιτισμό όποιον κριτικάρει τα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου και ειρήνης) δεν έχασε την ευκαιρία -διότι αυτό είναι το ζητούμενο- να ψέξει αυτό ακριβώς:

τη σύγκριση των ισραηλινών πρακτικών με το ναζιστικό προηγούμενο, σύγκριση που στην Ελλάδα έχει πάρει, κατά τον αρθρογράφο, ιδιαίτερες διαστάσεις.
Κάνει λάθος ο καλός αυτός άνθρωπος!

Σε όλον τον κόσμο πια, και στην Ευρώπη, και στις ίδιες τις ΗΠΑ, ανάμεσά τους μάλιστα και πολλοί γενναίοι Εβραίοι συγκρίνουν ευθέως τις φασιστικές πρακτικές του Ισραήλ με τις ανάλογες ναζιστικές.

Πολλοί πια αντιλαμβάνονται τη Γάζα ως ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, πολλοί φρίττουν με το Τείχος στη Δυτική Οχθη, πολλοί δεν ανέχονται πλέον την αργή, ενίοτε γρήγορη και πάντως συστηματική γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Οι συνήθεις κατηγορίες για αντισημιτισμό πέφτουν πλέον στο κενό.

Είναι χιλιάδες πια οι γελοιογραφίες, τα άρθρα, οι αναλύσεις σε όλον τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό Τύπο που συγκρίνουν τις ισραηλινές πολιτικές με τις ναζιστικές.

Οχι πλέον μόνον οι αντιφασίστες ή οι αντισιωνιστές, αλλά εκατομμύρια δημοκρατικοί πολίτες έχουν αντιληφθεί και βλέπουν στο κράτος του Ισραήλ τον διεθνή τραμπούκο που απειλεί με πόλεμο όποιον γουστάρει, που εξαπολύει πολέμους (μάλιστα... προληπτικούς) όποτε γουστάρει, ένα κράτος που, εν τέλει, προσβάλλει βαθειά κι ατιμάζει την ιστορία των ίδιων των Εβραίων -τα πογκρόμ που έχουν υποστεί, το ίδιο το Ολοκαύτωμα.

Ναι! όσον οι Ισραηλινοί θα φέρονται σαν ναζί, πολλοί, όλο και πιο πολλοί, θα τους συγκρίνουμε με τους χιτλερικούς, τα σύμβολά τους, τον αγκυλωτό σταυρό -με ό,τι δηλαδή τους ενοχλεί περισσότερο.

Οταν προ εικοσαετίας περίπου εμφανίσθηκαν οι πρώτες τέτοιες συγκρίσεις (κυρίως με σκίτσα) το κάναμε για να σοκάρουμε -με δέος και τρόμο- για να αφυπνίσουμε, έστω διά της υπερβολής.
Τώρα πια η σύγκριση αυτή γίνεται με (ανήμπορη) οργή, απερίγραπτη αποστροφή κι ελάχιστες ελπίδες.


Ισως αυτή η σύγκριση να 'χει πλέον ξεπεραστεί απ' τα πράγματα.

Και ναζί να τους λες πια, οι Ισραηλινοί δεν καταλαβαίνουν... ... όπως ούτε οι ναζί καταλάβαιναν.
.
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 25.Ι.2010 stathis@enet.gr
__________________________
Προσθήκη Στάθη στα σχόλια:

Εμένα μου φαίνεται ότι μας αρέσει να τα μπλέκουμε τα πράγματα μόνο και μόνο για να ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια…
Ας ξεχωρίσουμε κατ’ αρχάς τον Εβραϊκό λαό (διασκορπισμένο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης) από το κράτος του Ισραήλ.

Ας ξεχωρίσουμε την αντισημιτική προπαγάνδα (που είναι η ρατσιστική προπαγάνδα ενάντια σε ένα λαό, τους Εβραίους) από το αντι-ισραηλινό συναίσθημα (που αναφέρεται στα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους).
Ας ξεχωρίσουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός εβραϊκού κράτους για έναν λαό που διασκορπίστηκε και κυνηγήθηκε μέσα στους αιώνες αποτελώντας πάντα τον αποδιοπομπαίο τράγο για καθεστώτα και θρησκευτικά δόγματα που ήθελαν να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους μέσω αυτών των διωγμών,
από την δημιουργία ή κατασκευή του κράτους του Ισραήλ, για την εξυπηρέτηση των πολιτικών και βασικά οικονομικών σχεδίων των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Ας ξεχωρίσουμε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς του Γ’ Ράιχ από την γενοκτονία (Ολοκαύτωμα κατά την ταπεινή μου γνώμη) των Παλαιστινίων που διαπράττει εδώ και μισό περίπου αιώνα το κράτος του Ισραήλ.

Και εδώ είναι η παγίδα αυτού του κράτους τρομοκράτη.

Προσπαθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει στους παγκόσμιους Οργανισμούς, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με τα λόμπι του, την προπαγάνδα του, την αμέριστη συμπαράσταση και την “συνωμοσία” σιωπής για την πολιτική του από τις “μεγάλες δυνάμεις” κλπ, να ταυτίσει αυτό το κράτος, που δεν σέβεται ΤΙΠΟΤΑ, με τον εβραϊκό λαό!!!

Προσπαθεί να βάλει κάτω από τις κατάμαυρες φτερούγες του όλους τους Εβραίους της γης!!!

Δεν θα αρνηθώ ότι πολλοί πέφτουν στην παγίδα του, αλλά και άλλοι τόσοι είναι αυτοί που αντιδρούν στις πολιτικές που εφαρμόζει.
Αυτό όμως είναι κάτι που θα το επιλέξουν ή θα το απορρίψουν οι ίδιοι οι Εβραίοι.

Δική τους είναι η επιλογή για το αν θέλουν να ταυτιστούν με ένα κράτος που σκορπάει τον τρόμο και τον θάνατο σε ένα λαό (τους Παλαιστίνιους), όπως σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο η Ναζιστική Γερμανία στον δικό τους λαό (τον Εβραϊκό).
Αυτή η ταύτιση θα είναι για το κράτος του Ισραήλ μια κατά κράτος νίκη εναντίον του Εβραϊκού λαού.
Θα είναι το δεύτερο Ολοκαύτωμα της Ιστορίας τους.
Είναι στο χέρι τους να μην το επιτρέψουν.
.
Είναι καιρός πια να “αντιμιλήσουν” σε όλους αυτούς τους φονταμενταλιστές Εβραίους, που υποστηρίζουν άκριτα το κράτος του Ισραήλ συναινώντας στη γενοκτονία των Παλαιστινίων. .

Όσο δε γι’ αυτούς που έκαψαν την συναγωγή, δεν ξέρω αν είναι συνωμοσία κάποιων μυστικών υπηρεσιών, αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι πρόκειται έτσι ή αλλιώς για ηλίθια και ανεγκέφαλα φασιστοειδή, που πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά και ποσώς με ενδιαφέρει η καταγωγή τους. .

20.1.10

Δευτέρα, 1 Μαρτίου 2010 Πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία

.
Από το blog Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Δευτέρα, 1 Μαρτίου 2010 Πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία

Το Διαδίκτυο είναι χώρος έκφρασης, αναπαραγωγής και ενίσχυσης του ατομικισμού και του ναρκισσισμού ή μέσον συντονισμού της συλλογικής δράσης;

Όλοι και όλες μαζί θα λύσουμε το πρόβλημα της κούρασης, της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας.

Εμείς οι Παραγωγοί του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου επιθυμούμε, έχουμε ανάγκη να εργαζόμαστε λιγότερο, για να μην κουραζόμαστε, για να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τους άλλους και τα Kοινά, για να δουλεύουμε όλοι και όλες!
Επιθυμούμε, έχουμε ανάγκη έναν εγγυημένο ελάχιστο μισθό για όλους και όλες.

Τη Δευτέρα, 1 Μαρτίου 2010, σε ολόκληρη την Ευρώπη, δεν θα πάμε στη δουλειά μας, δεν θα πάμε στο σχολείο μας, θα σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε!
Θα ξεκουραστούμε,θα παίξουμε, θα μαγειρέψουμε, θα περπατήσουμε, θα διαβάσουμε, θα απεργήσουμε!

Θα κάνουμε μια πρώτη απόπειρα για:
ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Mεταφράζουμε σε όποια γλώσσα μπορούμε, διαδίδουμε το μήνυμα-πρόταση με κάθε τρόπο.
..

18.1.10

To Kτίριο Παπαδοπέτρου "Ομιλεί"



"Ας αφήσουμε το κτίριο Παπαδοπέτρου να μιλήσει...

Ξέρετε την ιστορία μου?...
Βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης και ήμουν για χρόνια ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.
Αυτοί που είχαν αναλάβει τη διαχείρισή μου δεν είχαν αποφασίσει πως θα με εκμεταλλευτούν, για να έχουν το μέγιστο δυνατό κέρδος.
Πριν από 3.5 χρόνια αντίκρισα πλήθος κόσμου… άκουσα από τα συνθήματά τους ότι με διεκδικούν.
Ξαφνιάστηκα… Για πρώτη φορά δυνάμεις καταστολής άρχισαν να με περικυκλώνουν... Σύννεφο από καπνούς και χημικά με τύλιξε…
Φοβήθηκα από τις φωνές και τις απειλές...
Αναρωτήθηκα γιατί... αφού φώναζαν ότι ήθελαν να μου δώσουν ζωή!

Ευτυχώς τα κατάφεραν και δεν ήταν λίγοι! ούτε αυτοί που ήταν μέσα ούτε αυτοί που χειροκροτούσαν απέξω.
Χάρηκα αν και δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα μου συνέβαινε…

Από πού να ξεκινήσω!
Καθημερινά τους είχα στο πλάι μου να με φροντίζουν.
Με κόπο και δικά τους χρήματα με έβαψαν με ζωντανά χρώματα , μου έβαλαν τζάμια, έφτιαξαν το κήπο, περιποιήθηκαν τα πατώματα ..παράλληλα παρακολουθούσα πρόβες θεάτρου και χορού, ταινίες, πολιτικές συζητήσεις, μαθήματα ξυλοκατασκευών και πολλά άλλα!

Φτιάξανε καφενείο, διοργανώνανε γλέντια και γιορτές.
Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω τις μέρες που αποτέλεσα κέντρο κοινωνικών αγώνων, όπως τότε που έδωσα στέγη στους μετανάστες-απεργούς πείνας.

Ας μην πολυλογώ.
Ήμουν ένας ζωντανός χώρος ελεύθερος για όλους!

Όλα άλλαξαν όταν την ημέρα των Χριστουγέννων ξαφνικά ο πρύτανης με την παρέα του εισέβαλλε, με ξεγύμνωσε, με κατάντησε γιαπί…
Γιατί?

Οι φίλοι μου, όμως, δεν με άφησαν μόνο μου.
Κάθε μέρα και για δυο εβδομάδες ήταν απέξω, διαμαρτύρονταν και ενημέρωναν τον κόσμο.
Δεν υπήρχε αντίκτυπο. Δεν τα παράτησαν.
Συνέχισαν τον αγώνα τους με κατάληψη της πρυτανείας, διεκδικώντας να με πάρουν πίσω.

Το κοινό μας αίτημα για την ώρα, η επιστροφή των πορτοπαραθύρων και όλου του υλικού που μας κλέψανε !
Γιατί η έρημος δεν μπορεί να εξαπλωθεί περισσότερο, είναι παντού.
Μπορεί μονάχα να γίνει βαθύτερη!

Το κτίριο Παπαδοπέτρου"

16.1.10

Η Αϊτή και Εμείς - Ο Ηρωϊκός Λαός της και η "Τιμωρία" του

.
1. Η Βοήθεια της Αϊτής στην Ελλάδα
Από το http://amfiaraos59.blogspot.com/ με τίτλο:Η Αϊτή κι εμείς οι Έλληνες!

"Η τραγωδία του Aϊτινού λαού μάς συγκλονίζει όλους
!Ιδιαίτερα, όμως, οι Έλληνες έχουμε ένα χρέος παραπάνω:

Η μικρή και φτωχή αυτή χώρα είναι η πρώτη που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση του 1821 διά του Προέδρου της Μπόγιερ:

«Το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση επίσημα ήταν η Αϊτή, ο Boyer έστειλε στις 15.01.1822 έγγραφο στην ελληνική επιτροπή του Παρισιού απαντώντας στην αίτηση των Κοραή, Πίκκολου και Βογορίδη, στο οποίο ανάγγελλε την αναγνώριση της ελληνικής προσωρινής διοίκησης και ευχόταν την νίκη της επανάστασης».
(Τάσος Βουρνάς, Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας, Αθήνα,εκδ. Τολίδης, σελ. 94.)

*Μάλιστα, μόλις που τελείωσε τον δικό της απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών, κατεστραμμένη οικονομικά, και έστειλε στο Παρίσι, στον ΑΔΑΜΑΝΤΙΟ ΚΟΡΑΗ, 25 τόνους καφέ να εκποιηθούν, για να αγορασθούν όπλα για τον δικό μας αγώνα.

Επίσης, έστειλε 100 εθελοντές, μαύρους στρατιώτες, να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων, αν και δεν έφτασαν ποτέ, αφού
πιθανόν σφαγιάστηκαν από Γάλλους .

* Πόσοι Έλληνες τα γνωρίζουμε αυτά ή τα θυμόμαστε;

Ας τους θυμηθούμε τουλάχιστον τώρα!

*Προξενείο Αϊτής:οδός Βασ. Σοφίας 26-28, Μαρούσι
Τηλ. 210 6123014 "
.

2. Οι Αιτίες για τη Σημερινή της Κατάσταση
Από το http://globalresearch.ca/ με τίτλο: The Haitian People Need Emergency Assistance — NOT Suppression and and Further Domination!
.
"Στις ειδήσεις ακούμες για τη φτώχεια στην Αϊτή, αλλά δεν μας λένε γιατί η Αϊτή είναι σ΄αυτή την κατάσταση.
Λίγοι γνωρίζουν ότι η Αϊτή είναι το πεδίο της μόνης επιτυχημένης επανάστασης σκλάβων στην ιστορία.- όταν οι ηρωικοί απόγονοι των αφρικανών σκλάβων έδιωξαν τον ισχυρότερο στρατό στον κόσμο την εποχή εκείνη, το γαλλικό.

Λίγοι γνωρίζουν ότι μεγάλες δυνάμεις-ιδιαίτερα οι ΗΠΑ, η οποία την εποχή εκείνη φοβόταν την επίδραση της Αϊτής στους σκλάβους στη χώρα τους και η Γαλλία-ξεκίνησαν μια πολιτική απομόνωσης και αποδυνάμωσης της Αϊτής.

Λίγοι γνωρίζουν ότι για σχεδόν 20 χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1900 οι πεζοναύτες των ΗΠΑ κατέλαβαν την Αϊτή, κατέστειλαν τον απελευθερωτικό αγώνα και εμφύτευσαν μαριονέτες.

Λίγοι γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ υποστήριξαν τον περιβόητο για τη σκληρότητά του τύραννο Papa Doc" Duvalier, και στη συνέχεια, το γιο του «Baby Doc», στα μέσα του αιώνα.

Λίγοι γνωρίζουν ότι στη συνέχεια συνωμότησαν για την ανατροπή του δημοφιλούς Προέδρου Jean-Bertrand Aristide, στη δεκαετία του 1990 και στη συνέχεια πάλι μόλις λίγα χρόνια πριν το 2004.

Όλες αυτές οι εγκληματικές ενέργειες-αυτή η μακρά ιστορία καταστολής, προέκυψαν από τις οικονομικές και πολιτικές ανάγκες της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια των ετών, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες κυβερνιόντουσαν από ένα συνασπισμό καπιταλιστών και ιδιοκτητών δούλων και στη συνέχεια πιο πρόσφατα (και μέχρι σήμερα) από την καπιταλιστική ιμπεριαλιστική τάξη.

Καθ 'όλη τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων οι ΗΠΑ υποστηρίζουν στην Αϊτή αντιδραστικές άρχουσες τάξεις.

Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι ο λαός της Αϊτής ζει σε άθλιες συνθήκες και τώρα πρέπει να αντιμετωπίσει αυτή την καταστροφή με ελάχιστους πόρους, μόνον με τα χέρια και το μυαλό του, και υπό ένα εξαιρετικά καταπιεστικό σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, είναι το αποτέλεσμα του παγκόσμιου συστήματος.".
.

10.1.10

Θεολογία της Προόδου

............................Από το blog Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Θεολογία της Προόδου .
.
φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Κάποτε, ο αδύναμος Κύριος ήθελε να γίνει πιο ισχυρός από τους εχθρούς του, τους αντιπάλους του και τη φύση· δεν μπορούσε όμως κι αυτό επέτεινε την αδυναμία του.

Αυτό όμως που μπορούσε να κάνει, το έκανε· εκπλήρωσε τις επιθυμίες του με τη φαντασίωση και τη φαντασία:
έφτιαξε ένα πλάσμα το οποίο ήταν αήττητο, αθάνατο, πιο ισχυρό από τη φύση και το ονόμασε Θεό (Δία, Γιαχβέ, Άχουρα Μάσδα, κλπ).

Και ήρθε μια εποχή, που ο Κύριος άρχισε να εκπληρώνει τη μία επιθυμία μετά την άλλη και να γίνεται ακόμα και πιο ισχυρός από το πλάσμα της φαντασίωσής του.

Τι είναι ο κεραυνός μπροστά τα πυροβόλα όπλα και στα πυρηνικά;
Τι είναι το ιπτάμενο άρμα μπροστά στο Στελθ;
Τι είναι η ανεμοπόδαρη Ίρις μπροστά στη σημερινή ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας.

Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, στις αρχές του 14ου μ.Χ. αιώνα, ο αδύναμος Κύριος άρχισε να γίνεται Θεός.
Την εποχή αυτή, που συμπίπτει (για να μη ξεχνιόμαστε) με τις πρώτες μέρες του καπιταλισμού και της πειραματικής επιστήμης, την ονομάζουμε εποχή της γένεση του Θεού.

Σήμερα, μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα: θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της γένεσης του Θεού;
Θα καταφέρει ο Κύριος να γίνει Θεός ή θα παραμείνει θεός, ένας πανίσχυρος Κύριος, ένας ψιλικατζής Θεός;
Θα μπορέσει να εκπληρώσει τις δυο ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, να γίνει δηλαδή αθάνατος και να απεξαρτηθεί από τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου;

Στον κύκλο διαλέξεων με τον τίτλο Θεολογία της Προόδου θα σχετίσουμε τον Θεό με την Πρόοδο, θα αφηγηθούμε την ιστορία τους, θα εστιάσουμε την προσοχή μας τόσο στην διαδικασία της εμφάνισής τους όσο και της γένεσής τους και θα δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα εάν ο Κύριος μπορεί να γίνει Θεός.

Όχι, δεν μπορεί να γίνει Θεός ο Κύριος.
Δεν μπορεί να γίνει αθάνατος, δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από τον υποτελή Παραγωγό.

Ο Κύριος ήταν, είναι και θα είναι αδύναμός, φοβισμένος, ενδεής – με ατομικές βόμβες όμως στα χέρια του.
Όπως και ο ίδιος γνωρίζει, όσο μεγαλύτερη είναι η ισχύς, τόσο μεγαλύτερη και η αδυναμία του: εάν το ισχυρότερο όπλο αποδειχτεί αναποτελεσματικό, τότε ο κάτοχός του περιέρχεται στην κατάσταση του άοπλου. Ή του ανύπαρκτου.

Δύο είναι οι επιλογές του Κυρίου: να ξεπεράσει τα όρια και να καταστρέψει ζωή και φύση, να χαθεί και ο ίδιος, ή να υποχωρήσει, να συμβιβαστεί μόνο και μόνο για να διαιωνιστεί και να ενισχυθεί η Κυριαρχία, η αρπαγή και η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου.

Η δική μου η γνώμη είναι ότι θα επιλέξει τον Συμβιβασμό, όπως θα δούμε διεξοδικά στην εισαγωγή στη μελέτη του Προμηθέα Δεσμώτη.

Ας αρχίσουμε όμως την αφήγηση.
Όχι, ας αφήσουμε κάποιον άλλον να τη κάνει. Κάποιον πολύ πιο ικανό από μας: τον συνθέτη (ή τους συνθέτες) της Ιλιάδας.
Το κείμενο αυτό είναι το κείμενο του δυτικού Κυρίου, είναι ένα από τα πιο σημαντικά του δυτικού πολιτισμού: είναι αυτό που καταγράφει με έξοχο και συγκλονιστικό τρόπο τους φόβους και τις αδυναμίες του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, του προγόνου του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του καπιταλιστή (ιδιώτη ή κρατικό γραφειοκράτη) Κυρίου.

Διαβάζοντας την Ιλιάδα ακούμε το κλάμα και το πόνο, την απόγνωση και την απελπισία, τη πείνα και τη κούραση που προέρχονται από την ήττα και τον θάνατο, την έλλειψη της ισχύος.

Πέραν όλων αυτών, η Ιλιάδα καταγράφει με συγκλονιστικό τρόπο και τις επιθυμίες του ήρωα: είναι το corpus των επιθυμιών του Κυρίου, πέρα από τόπο και χρόνο.

Είμαστε βέβαιοι ότι οι ακροατές των αοιδών, θνητοί γαιοκτήμονες δουλοκτήτες, δεν ταυτίζονταν μόνο με τους ήρωες πρωταγωνιστές αλλά και με τους θεούς, από τους οποίους βέβαια προτιμούσαν τον Δία.
Ποιος αριστοκράτης δεν θα ήθελε να ήταν σαν αυτόν;
Να κάθεται στο πιο ψηλό σημείο και να βλέπει από εκεί τους άλλους να πολεμάνε, να εργάζονται, να πεθαίνουν και να απολαμβάνει την ισχύ του;
Ποιος αριστοκράτης δεν θα ήθελε να ήταν αήττητος, αθάνατος και αυτόνομος;
Ποιος δεν θα ήθελε να έλεγχε τα φαινόμενα της φύσης;

Τι είναι ο ανθρωπομορφισμός;
Δεν είναι η προσωποποίηση της φυσικής και κοινωνικής ισχύος;
Εάν ένας θεός με τη μορφή ανθρώπου (με πόδια, χέρια, κεφάλι, γλώσσα, που τρώει, πίνει, κοιμάται, γαμάει, κλπ) είναι αυτός που ρίχνει τον κεραυνό, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο ίδιος ο ήρωας που θα ήθελε να τον έχει και τον ρίχνει;

Ο θεός είναι αυτό που θα ήθελε να ήταν ο ήρωας, ο Κύριος, μόνο που δεν μπορούσε.
Η μεγάλη αδυναμία του, ο μεγάλος φόβος του ήταν η ήττα.
Θεωρούσε την ήττα ως παραλογισμό.
Έχει κάνα μήνα τώρα που διάβασα ότι ένας Κύριος είχε 7 δις εβρά, έχασε τα 5, του έμειναν 2 και αυτοκτόνησε!
Μα την Παναγία!
Κι άλλοι ζούνε με το επίδομα ανεργίας!

Τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούν. Το fair play είναι παραμύθι.
Από ποιον και γιατί δεν θέλουν να ηττώνται;

Η ήττα είναι απώλεια και η απώλεια είναι θάνατος.

Από τη στιγμή που η επιβίωση και η ζωή του ήρωα εξασφαλίζεται με την αρπαγή, με την κατοχή της λείας, κάθε τι που χάνει ισοδυναμεί με μείωση της ισχύος.
Ο Κύριος αρπάζει και μοιράζει, όπως αυτός κρίνει, ένα μέρος της λείας.

Δυο πράγματα δεν θέλει να χάσει ο Κύριος:τη λεία του και τη ζωή του.
Η πρώτη είναι ταυτόσημη της Κυριαρχίας πάνω στους ανταγωνιστές του και τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Η δεύτερη είναι η Κυριαρχία πάνω στη Φύση.

Ο ήρωας της Ιλιάδας λατρεύει τη φύση μόνο και μόνο για να γίνει ισχυρός σαν αυτήν, κι ακόμα πιο πολύ.
Η βασική του επιδίωξη είναι η νίκη επί του θανάτου, η επίτευξη της σωματικής αθανασίας. Φαντάστηκε ότι μπορεί να παίρνει κάποια ουσία που να νικά τον θάνατο και να τον κάνουν αθάνατο (αυτό σημαίνουν οι λέξεις νέκταρ και αμβροσία).

Από τη στιγμή που ο θάνατος είναι μέρος της φύσης, ο εξοβελισμός του είναι αδύνατος χωρίς την καθυπόταξη της φύσης.
Εάν η φύση καταστραφεί, λογικό είναι να καταστραφεί και ο θάνατος.

Ελάτε λοιπόν να καταστρέψουμε την ζωή.
Αυτή είναι η βαθύτερη ρίζα του οικολογικού προβλήματος.
Πόσα είδη της χλωρίδας και της πανίδας δεν χάνονται κάθε μέρα.
Στο τέλος θα μείνουμε με λίγα ζώα εκτροφής και κάνα δυο κατοικίδια.

Οι φόβοι και οι επιθυμίες του ήρωα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η πυρηνική επιθυμία του Κυρίου είναι να μπορεί να εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες του, να κατασκευάζει την πραγματικότητα σύμφωνα με αυτές.
Όσο όμως δεν μπορεί, φοβάται.
Και λατρεύει κάθε τι που τον κάνει πιο ισχυρό.
Αυτός είναι ο λόγος που λατρεύει την απόσταση και το ύψος.

Η απόσταση τον προστατεύει και τον ισχυροποιεί:η απόσταση από τους αντιπάλους του και η απόσταση μεταξύ των αντιπάλων του είναι βασική προϋπόθεση της ύπαρξης του.

Θα γνωρίζετε ότι το πιο προσφιλές επίρρημα του δυτικού πολιτισμού είναι το τηλε- (μακριά), ενώ η απόσταση μεταξύ των υποτελών Παραγωγών τους έχει μετατρέψει σε φοβισμένες, απομονωμένες και, άρα, αποβλακωμένες υπάρξεις.

Το ύψος του εξασφαλίζει μεγαλύτερο βεληνεκές στα βλήματά του και ευρύτερο πεδίο επιτήρησης, (Το βλέμμα γίνεται βλήμα).
Η νίκη του επί του υποτελούς Παραγωγού μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο όταν είναι σε θέση να γνωρίζει τι κάνει ο υποτελή, τι σκέφτεται, τι νιώθει, τι σχεδιάζει.

Αυτός είναι ο λόγος που λατρεύει την ταχύτητα μετάδοσης του μηνύματος.
Ο Κύριος, εκτός από άρπαγας, εκτός από ένοπλος ζητιάνος, είναι πρώτα από όλα κατάσκοπος. Την ίδια σημασία έχει και η λέξη επίσκοπος (και σκοπός. . .)

Την ίδια σημασία έχει βέβαια και η λέξη πρόοδος.

Η πρόοδος προέρχεται από το αρσενικό ο πρόοδος, που είναι ο κατάσκοπος.
Θα αφιερώσουμε την πρώτη διάλεξη σε αυτή την έννοια και τότε θα δούμε ότι
πρόκειται για να έναν ακραιφνή στρατιωτικό όρο, όπως άλλωστε είναι σχεδόν όλοι οι όροι της θρησκείας, της οικονομίας, της πολιτικής, της ηθικής, της φιλοσοφίας, της γραμματικής, της αισθητικής, κλπ.
Θα πρέπει να επισημάνουμε το εξής:
όσο ο Κύριος αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει τις κομβικές επιθυμίες της καθυπόταξης του θανάτου και της απεξάρτησης από τον υποτελή Παραγωγό,
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσει την, μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας, επίτευξη των στόχων του,
τόσο στρέφεται προς την επιτήρηση του υποτελούς και την καταστροφή των προϋποθέσεων της κατάργησης της Κυριαρχίας,
την καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, τη συμβίωση, τη συνεργασία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία που εξασφαλίζουν την ανάπτυξη των κοινωνικών, σωματικών, ψυχικών και διανοητικών ικανοτήτων.

Αυτές λοιπόν είναι οι δυο οι επιλογές του Κυρίου:
ισχυροποίηση δική του (ολοκλήρωση της θεοποίησης και βελτίωση της επιτήρησης) και αποδυνάμωση των υποτελών Παραγωγών μέσω της μεγέθυνσης της καταστροφής.

Και οι δυο δρόμοι μας ανοίγουν τις πύλες της Αποκάλυψης.
Η αθανασία είναι εφικτή μόνο με την ολοσχερή καταστροφή της ζωής.

Η καταστροφή του τεράστιου παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου, που θα εξασφαλίσει την απαιτούμενη ένδεια και την αναγέννηση της πολύωρης και πολύμοχθης καθημερινής εργασίας, είναι ταυτόσημη με την επέκταση των καταστροφών και των κρίσεων.

Κι όλα αυτά ενώ έχουμε την δυνατότητα, με τον πλούτο, τις γνώσεις, το χρόνο και τη διάθεση που έχουμε και τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα να λύσουμε και όλοι και όλες αξιοπρεπώς να ζήσουμε.

Θεωρώ ότι η παρατηρούμενη σήμερα όξυνση αυτής της δομικής αντίφασης θα φέρει στο προσκήνιο τις πρώτες ενδείξεις μιας παγκόμιας πνευματικής επανάστασης, προάγγελο μιας παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης.
Οι ενδείξεις που διαθέτουμε είναι πολλές και δεν θα παραλείψουμε να τις μελετήσουμε.
.

Θεός και σκλάβος με το κινητό στο χέρι

Από το blog Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Θεός και σκλάβος με το κινητό στο χέρι

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Το αντικείμενο του προκείμενου κύκλου διαλέξεων θα είναι το κινητό τηλέφωνο.
Πριν αρχίσετε να διαβάζετε την παρούσα εισαγωγή και τις διαλέξεις που θα ακολουθήσουν, θα ήθελα να διατυπώσω ευθέως, σύντομα και όσο πιο απλά μπορώ τη βασική μου θέση: το κινητό μας κάνει Θεό και σκλάβο.

Από τη μια, είναι ένα εργαλείο μίμησης του Κυρίου, δηλαδή πρόξενος συμφορών, όπως άλλωστε κάθε μίμηση Του·
από την άλλη, είναι μια μεγάλη αόρατη αλυσίδα που επιδεινώνει ακόμα πιο πολύ την κατάσταση της σκλαβιάς, της κοινωνικής αιχμαλωσίας.

Εάν ο Θεός καταργεί την απόσταση με την Πανταχού Παρουσία του, με το κινητό, με την κατάργηση της απόστασης, η Πανταχού Παρουσία έγινε κοινό κτήμα όλων των υποτελών. Με το χέρι στο κινητό, ο υποτελής γίνεται Θεός.

Επίσης, το κινητό όχι μόνο διαιωνίζει την ήδη υπάρχουσα απόσταση μεταξύ των υποτελών αλλά και την ενισχύει, την αυξάνει, την γενικεύει.
Με το κινητό, ο υποτελής είναι πιο μόνος, ακόμα πιο φοβισμένος, ακόμα πιο αποβλακωμένος. Το κινητό είναι ένα άκρως αποτελεσματικό όπλο του Κυρίου, επειδή είμαστε εμείς αυτοί που το κρατάμε στα χέρια μας. (Ο Κύριος το έχει κατανοήσει προ πολλού).

9.1.10

H Ζωή του Ανθρώπου

του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη από το http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=117305

Ο Καιρός

Είναι παλιά συνήθεια του ανθρώπου, σε κάθε γύρισμα του χρόνου να γυρίζει πίσω το βλέμμα για να δει τι έγινε, τι χάλασε, ποιοι ήρθαν και ποιοι φύγανε.

Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, αυτή η ματιά στα πίσω είναι νοσταλγική και απολογιστική.
Δεν εμβαθύνει στις αιτίες και σπάνια αντλεί κανείς μαθήματα από τα γεγονότα της ζωής ή της ζωής του.
Η βιασύνη που τρέχει η ίδια η ζωή και η έμφυτη αισιοδοξία ότι τίποτε ουσιαστικά δεν (θέλει να) αλλάζει ή η ακόμα μεγαλύτερη πως όλα θα πάνε καλύτερα, δεν επιτρέπουν μια βουτιά προς τα κάτω. Απλώς μια βουτιά προς τα πίσω.

Δεν ξέρω καν αν αποδίδει καρπούς μια κατάδυση στις αιτίες και τα συμπεράσματα απ' όσα γίνανε το χρόνο που πέρασε.
Η ωριμότητα για να δει κανείς δεν περνάει από το χέρι του.

Οι αλήθειες, οι απαντήσεις, το φως, συνήθως έρχονται στο μυαλό κάποια στιγμή που δεν τα περιμένεις, έτσι, σαν αποκάλυψη.
Η γνώση μεταδίδεται, ενώ η πείρα αποκτάται. Δεν είναι αποτέλεσμα (ή μόνο αποτέλεσμα) επεξεργασίας της σκέψης η πείρα.


Η ζωή του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη γιορτάζεται στο 2010 μ.Χ. για τους απανταχού Χριστιανούς (πριν τον Χριστό δεν υπήρχε ζωή), στο 4.708 έτος από γνώσεως Κίνας για τους Κινέζους, τους Ιάπωνες, τους Κορεάτες, τους Βιετναμέζους (πριν το Ταό δεν υπήρχε πολιτισμός), το κανένα έτος για εκατομμύρια ανιμιστές και πολυθεϊστές, στο έτος 1430 για τους μουσουλμάνους (πριν τον Μωάμεθ δεν υπήρχε ζωή) και πάει λέγοντας.

Στην πραγματικότητα η ζωή του ανθρώπου στον πλανήτη πιθανολογείται ότι αριθμεί περίπου 50.000 περιστροφές της γης γύρω από τον ήλιο, χωρίς να είναι βέβαιο, καθώς δεν είναι γνωστό ακόμα τι είναι άνθρωπος σε σχέση με τους στενούς προγόνους του, των οποίων απολιθώματα βρίσκουμε πού και πού.
Το μόνο που ξέρουμε στα σίγουρα είναι το συμπέρασμα του Αριστοτέλη, ότι ζωή χωρίς γιορτές είναι σαν μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο (βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος) και, επίσης, ότι οι κινήσεις των άστρων παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στην πραγματική ζωή απ' όσο οι πιο πολλοί νομίζουν.

Μ' αυτές τις γνώσεις παραμάσχαλα διαπιστώνουμε, ότι σήμερα, περίπου 50.000 χρόνια από την κυριαρχία ας πούμε του Κρο Μανιόν επί του Νεάντερνταλ, στον πλανήτη ο άνθρωπος εξακολουθεί και αδυνατεί να μοιραστεί μια πηγή με τον διπλανό του, επιλέγοντας σαν πιο πρόσφορο μέσο τη σύγκρουση και το φόνο.

Η μόνη πρόοδος που έχει κάνει από τότε ώς τώρα είναι ότι ο ημίγυμνος πρόγονος εξόντωνε τον ανταγωνιστή του επί τούτου, χωρίς να χρειάζεται να ντύσει την πράξη του με ψεύτικα ρούχα αμυντικού πολέμου, ανθρωπιστικής βοήθειας, μάχης κατά της τρομοκρατίας, απαγωγής της ωραίας Ελένης, κλοπής του τιμίου σταυρού, ανακάλυψης του νέου κόσμου, εκπολιτισμού των μαύρων και άλλες παπάρες.

Μια ομοιότητα με το λίθινο παρελθόν είναι η βράβευση του φονιά στη διεκδίκηση της πηγής.
Τότε με παραπανήσια μερίδα κρέατος, ίσως και με μια θέση στην ιεραρχία, τώρα με Νόμπελ Ειρήνης.
Διαπιστώνουμε, επίσης, σήμερα, ότι 50.000 χρόνια από κυριαρχίας του είδους μας επί των άλλων ειδών -διότι περί αυτού πρόκειται- τείνει να υπάρχει, σε όχι μακρινό μέλλον, μόνο το είδος μας πάνω στον πλανήτη.
Απ' όλα τα είδη, ο άνθρωπος είναι το μόνο που αντί να προσαρμόζεται με το (στο) περιβάλλον προσαρμόζει το περιβάλλον στα μέτρα του.
Αφού εξαφάνισε σχεδόν όλα τα άγρια (με την έννοια του αγρού) φυτρώματα αναπτύσσει και καλλιεργεί εκείνα πλέον που του χρησιμεύουν για τροφή.

Σ' αυτή του την πορεία, και επειδή η τροφή είναι μία πολύ πλατιά έννοια, εξαφανίζει με μεγάλη ταχύτητα την μέχρι τώρα υπάρχουσα χλωρίδα και πανίδα, καταλαμβάνοντας το χώρο τους είτε με κατασκευές, είτε με προϊόντα δικής του χημικής επεξεργασίας, που με τη σειρά τους δημιουργούν μία νέα μορφή φύσης, ανθρώπινης κατασκευής.
Αυτή του η δραστηριότητα δημιουργεί σταδιακά ένα νέο κλίμα στη γη, εχθρικό για τα ήδη υπάρχοντα είδη εκτός από τον άνθρωπο, που η εφευρετική του ικανότητα του επιτρέπει να δημιουργεί αυτοκαθαριζόμενους, ιονιζόμενους, θερμαινόμενους ή ψυχόμενους χώρους, ανάλογα με τις ανάγκες του.

Στην πραγματικότητα το είδος δεν καταστρέφει βραχυπρόθεσμα τον εαυτό του.
Καταστρέφει τα άλλα είδη, υποκαθιστώντας τα σταδιακά με τη χημεία και τη γενετική της. Κατασκευάζει δηλαδή το αποκλειστικά δικό του περιβάλλον σε έναν αποκλειστικά δικό του πλανήτη.
Φυσικά, και προς αυτή την κατεύθυνση θα θυσιαστούν και όλοι όσοι πιαστούν αδύναμοι να προσαρμοστούν ή χρησιμοποιούνται σαν εργάτες χτισίματος αυτού του οικοσυστήματος από το ανθρώπινο είδος.
Η ζωή στο σύστημα αυτό δεν είναι για όλους.

Είναι περιττό να πει κανείς, ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του είδους σε όλο τον πλανήτη ζει σήμερα απείρως καλύτερα απ' όπως ζούσε πριν 100 χρόνια, πριν 1.000 χρόνια και πριν 3.000 χρόνια. Ζει καλύτερα σε βάρος αυτών που δεν ζουν καθόλου καλύτερα.
Και οι οποίοι για να ζήσουν απείρως καλύτερα πρέπει είτε να καταστρέψουν αυτούς που τους εκμεταλλεύονται για να πάρουν τη θέση τους, είτε να ενταχθούν στο σύστημα εργασία -παραγωγή-κατανάλωση- κέρδος- πρώτη ύλη-χημεία, γεγονός που θα οδηγήσει σε απουσία σκλάβων και κατάρρευση του συστήματος.

Η χρονιά που πέρασε και η χρονιά που αρχίζει δεν έχουν και μεγάλες διαφορές, αν εξαιρέσει κανείς τις αποδείξεις, που πρέπει να μαζεύει από τον μπακάλη.

Είναι όμως χρονιές του λυκόφωτος μιας περιόδου στη ζωή του είδους πάνω στον πλανήτη, που ξεκίνησε το 1950 και τελειώνει.
Και που στοιχηματίζω εκ του ασφαλούς πως κάποτε στο μέλλον θα ονομάζεται ο χρυσούς αιών παρά την Πράγα, τη Βουδαπέστη, τη Γιουγκοσλαβία, το Βιετνάμ και την Κορέα.
Τον Αμαζόνιο και τα διοξείδια.
Το Ιράκ και το Αφγανιστάν, το όζον και το Golf Stream, είναι η συνέχεια.
Ο κόσμος που χτίζεται από τα τούβλα αυτού που τελειώνει. Πραγματικά από τα τούβλα.

Με περισσότερη ασφάλεια και λιγότερη ελευθερία.
Οπως ακριβώς κάτω από τη φούστα της μάνας μας.
Εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε.
Πραγματικά φυλακισμένοι, με χρυσές αλυσίδες.

Ωσπου, ίσως, να ενηλικιωθούμε.
.

8.1.10

Η Παρακμή του Τύπου και οι Ευθύνες των Δημοσιογράφων

...............................................................................Από το apolyseisstamedia.blogspot.com

1. Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας…
Άρθρο του Γιώργου Αυγερόπουλου, δημιουργού του exandas.ert.gr

*Πρόλαβα μια εποχή όπου οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι και όχι τηλεπερσόνες και μεγαλοπαράγοντες.
Τότε τα δελτία ήταν μισής ώρας και έπαιζαν πραγματικές ειδήσεις, ενώ οι εφημερίδες στηρίζονταν στο ρεπορτάζ.
Πρόλαβα μια εποχή όπου ο κόσμος αισθανόταν το δημοσιογράφο δίπλα του, σύμμαχο ενάντια στην αδικία και όχι ένα λαμόγιο.
Αυτά συνέβαιναν πριν από 20 χρόνια.
Σήμερα τα τηλεοπτικά δελτία έχουν μετεξελιχθεί σε lifestyle μαγκαζίνο η σε εκπομπές γνώμης όπου ο θεατής πρώτα ακούει το σχόλιο και έπειτα την είδηση.

Οι εφημερίδες,από την άλλη, έχουν γίνει πολυέντυπα που προσφέρουν αυτοκίνητα, σκάφη, σπίτια, σερβίτσια και 2 ταινίες dvd στον αποβλακωμένο αναγνώστη τους.

Περιγράφουν μάλιστα με λεπτομέρειες συναντήσεις που δεν έγιναν ποτέ, όπως αυτή των Καραμανλή – Ερτογάν.
Πέρα από τις ευθύνες των εκδοτών – ιδιοκτητών, πέρα από την οικονομική κρίση, μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κρίση που μαστίζει το χώρο της ενημέρωσης έχουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι, μεμονωμένα και συλλογικά.

Σχετικά με την προσωπική ευθύνη του καθενός μας βλέπω πως το επάγγελμα έχει γεμίσει με ανθρώπους που λένε πρόθυμα «ναι» σε όλα για να επιβιώσουν.
Μωροφιλόδοξοι που δεν πειράζει να κάνουν λίγες εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά τους, προκειμένου να γίνουν διάσημοι.

Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ζητηθεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι «γιατί αυτό κάνει νούμερα» μπορεί και να πηδήξουν.
Σε συζητήσεις γύρο από αυτό το θέμα έχω ακούσει τις πιο παράδοξες απαντήσεις: Αν δεν το κάνω εγώ, θα είναι κάποιος άλλος» , ή «εγώ εντολές εκτελώ».
Το πρώτο μου θυμίζει απαντήσεις διεφθαρμένων Μεξικανών αστυνομικών που συνεργάζονται με τα καρτέλ των ναρκωτικών.
Το δεύτερο μου θυμίζει τις απαντήσεις των ναζί εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης.

Σχετικά τώρα με τη συλλογική ευθύνη, αυτή βρίσκεται στο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων.
Οι απεργίες και οι καταγγελίες είναι καλές σε ό,τι έχει να κάνει με τα κρίσιμα εργασιακά ζητήματα.
Τι γίνεται όμως με την ουσία του πράγματος, με την ποιότητα της δουλειάς; Τίποτα.
Η μεγαλύτερη ένωση δημοσιογράφων της χώρας δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με την επαγγελματική επιμόρφωση των μελών της.

Με άλλα λόγια, «η δημοσίευσις που αποτελεί την ψυχή της δικαιοσύνης» έχει αφεθεί στην τύχη της.
Είναι χαρακτηριστικό πως από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Ιούλιο του 2009 η ΕΣΗΕΑ είχε οργανώσει μόνο ένα σεμινάριο ορθοφωνίας και ένα συνέδριο με τίτλο ¨Η ποίηση σήμερα».

Την ίδια περίοδο δεν οργανώθηκε τίποτα για τις νέες τεχνολογίες ή που να εξετάζει ζητήματα ηθικής και αξιοπιστίας στην ενημέρωση.
Θα αισθανόμουν ειλικρινά χαρούμενος αν έβρισκα στον ιστότοτοπο της Ένωσης έστω και μία καταδικαστική ανακοίνωση για το ρεπορτάζ με την υποτιθέμενη συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν.
Δεν βρήκα τίποτα.
Και θα ήμουν ευτυχής αν μάθαινα ότι το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων κήρυξε 24ωρη απεργία σε κάποιον τηλεοπτικό σταθμό απαιτώντας να ανέβει η ποιότητα του δελτίου.
Μέχρι να συμβεί αυτό θα ενημερώνομαι από το διαδίκτυο και θα κοιτώ τη χώρα μου με τα μάτια ενός ξένου.
Θα βλέπω τα ΜΜΕ να μαστίζονται από τις επεμβάσεις κέντρων εξουσίας και να αποτελούν πεδίο δράσης μηχανισμών διοχέτευσης πληροφοριών.
Θα βλέπω δημοσιογράφους να χορεύουν χέρι χέρι με πολιτικούς το χορό του Ζαλόγγου.
Με ολέθριες συνέπειες για τον κλάδο, την ενημέρωση την κοινωνία και τη δημοκρατία.


2. Ο δικός μας αγώνας και η παρακμή των εντύπων (Απόσπασμα)
Του SERGE HALIMI, διευθυντή της Monde Diplomatique

Είκοσι χρόνια τώρα, η «Monde diplomatique» προαναγγέλλει τον σχηματισμό του κυκλώνα που σήμερα σαρώνει τις αίθουσες σύνταξης και αφήνει τα περίπτερα άδεια.
Καθώς μάλιστα η ανάλυση των αιτίων δεν θωρακίζει από τα αποτελέσματα, η εφημερίδα μας υφίσταται και αυτή τις συνέπειες της γενικευμένης κακοκαιρίας.
Λιγότερο ίσως από άλλα έντυπα και με διαφορετικό τρόπο: δεν διακυβεύεται ούτε η επιβίωσή της, ούτε η ανεξαρτησία της.
Λείπουν, όμως, τα μέσα για την αύξηση της κυκλοφορίας της.
Για να φωτίσουμε το μέλλον, για να πάρουμε μέρος με όλο μας το είναι στη μάχη των ιδεών, για να μεταδώσουμε, τέλος, σε νέους αναγνώστες τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αποκρυπτογραφούμε τον κόσμο, απευθύνουμε έκκληση σε εσάς.

Η κρίση του τύπου

Μετά την κλωστοϋφαντουργία, τη σιδηρουργία, τη βιομηχανία αυτοκινήτων, τώρα και ο τύπος!
Οι εργάτες στις χώρες του Βορρά πλήρωσαν ακριβά τη μετατόπιση της παραγωγής προς το Νότο.
Με τη μετοίκηση των αναγνωστών στο Ιντερνετ, οι δημοσιογράφοι, με τη σειρά τους, βλέπουν κι αυτοί τις δουλειές τους να χάνονται.
Θα μπορούσε να βγάλει κανείς το συμπέρασμα ότι το ένα οικονομικό μοντέλο εκτοπίζει το άλλο, να πει, αναστενάζοντας, ότι ρόδα είναι και γυρίζει, ότι έτσι είναι η ζωή.

Ευθύς αμέσως, όμως, τίθεται ζήτημα δημοκρατίας.
Το αυτοκίνητο, μας λένε, δεν αποτελεί αναντικατάστατο δημόσιο αγαθό, είναι απλώς εμπόρευμα.
Μπορούμε να το κατασκευάσουμε αλλού, αλλιώς ή να το αντικαταστήσουμε με κάποιο άλλο. Τίποτα πολύ σοβαρό, στο κάτω κάτω.
Ενώ ο τύπος...
Ο τύπος διαθέτει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στο δημόσιο λόγο.
Οταν κρίνει ότι απειλείται η ύπαρξή του, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου πιο εύκολα από έναν εργάτη που το εργοστάσιό του ετοιμάζεται να κλείσει.
Και, για να συσπειρώσει τον καθένα υπό το λάβαρό του, δεν έχει παρά να ψάλλει το γνωστό τροπάρι:
«Κάθε φορά που κλείνει μια εφημερίδα, πεθαίνει μαζί της κι ένα κομμάτι της δημοκρατίας».

Η δήλωση, ωστόσο, είναι παράλογη, γελοία ενδεχομένως.
Αρκεί να πάει κανείς σε ένα περίπτερο για να διαπιστώσει ότι είναι δεκάδες τα έντυπα που θα μπορούσαν να σταματήσουν να υπάρχουν χωρίς να πάθει τίποτα η δημοκρατία.

Οι δυνάμεις της ιδεολογικής τάξης θα έχαναν, μάλιστα, ορισμένα φέουδά τους σε μια τέτοια περίπτωση.
Κάτι τέτοιο δεν ακυρώνει τις ανησυχίες των δημοσιογράφων.
Ωστόσο, είναι δισεκατομμύρια οι άνθρωποι στη Γη που δεν έχουν καμία ανάγκη, προκειμένου να υπερασπιστούν την εργασία τους, να την περιβάλλουν με άλλη αρετή πέραν του ότι τους εξασφαλίζει έναν μισθό.
Εδώ και μερικά χρόνια, η βιομηχανία του τύπου βρίσκεται σε παρακμή.
Η δε δημοσιογραφία πάσχει από πολύ παλιότερα.

Αραγε, η θεματολογία της ήταν όντως πολύ πιο θαυμαστή πριν από 20 χρόνια, όταν τα περισσότερα έντυπα αποτελούσαν σάκους γεμάτους διαφημίσεις και εισπρακτικές μηχανές;
Ή όταν στις ΗΠΑ, τα μεγαθήρια «New York Times», «Washington Post», «Gannett», «Knight Rid-der», «Dow Jones», «Times Mirror» συγκέντρωναν είκοσι φορές μεγαλύτερα κέρδη από ό,τι έφερναν στην εποχή του Γουότεργκεϊτ, πάνω στο αποκορύφωμα της «αντιεξουσίας» (1);

Μήπως τότε, που είχαν τόσα μέσα στη διάθεσή τους και ετήσια κέρδη της τάξης του 30%, ενίοτε και 35%, ασκούσαν τη δημοσιογραφία με τόλμη, δημιουργικότητα και ανεξαρτησία;

Και στη Γαλλία, η κριτική ενημέρωση κυριαρχούσε, άραγε, σε πρώτο πλάνο όταν οι όμιλοι Λαγκαρντέρ και Μπουίγκ, με δισεκατομμύρια στα χέρια τους, έριζαν για τον έλεγχο του TF1 (2);
Ή όταν τα ιδιωτικά κανάλια, καθώς ανταγωνίζονταν μεταξύ τους στη χυδαιότητα, πολλαπλασιάζονταν όπως ο άρτος στην Καινή Διαθήκη, προσφέροντας μισθούς μαχαραγιάδων σε μια φούχτα δημοσιογράφων που είχαν ήδη αποδείξει αποτελεσματικά την υποταγή τους;

Αυτή τη στιγμή, πολλοί διευθυντές εντύπων σχηματίζουν κοινό μέτωπο μπροστά στη θύελλα και εκλιπαρούν για την οικονομική βοήθεια από αυτό που κάτω από διαφορετικές συνθήκες αποκαλούν περιφρονητικά «κρατικό κορβανά».

Η «Monde diplomatique» τους εύχεται καλή τύχη, χωρίς να ξεχνά πόσο μεγάλο μέρος αυτής της βοήθειας έλαβαν στην παρούσα ατυχή συγκυρία.
Αλλά, για να εξακολουθήσει να πρεσβεύει μια αντίληψη για τη δημοσιογραφία αλλιώτικη από τη δική τους, απευθύνει κατ' αρχήν έκκληση στους δικούς της αναγνώστες.

Αδιάφορη η κοινή γνώμη

Αν μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης παραμένει αδιάφορη απέναντι στα βάσανα των ΜΜΕ, αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι έχει καταλάβει ένα πράγμα:
η έμφαση στην «ελευθερία της έκφρασης» χρησιμεύει συχνά ως προκάλυμμα για τα συμφέροντα των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης.

«Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι μεγάλες εφημερίδες θα έλεγα ότι μάλλον παρεμποδίζουν ή και σαμποτάρουν τις προσπάθειες που στοχεύουν στη βελτίωση της κοινωνικής και πολιτικής μας κατάστασης», εκτιμά ο συνιδρυτής του εναλλακτικού διαδικτυακού τόπου CounterPunch.com, Αλεξάντερ Κόκμπερν (3).

Οι όλο και πιο σπάνιες έρευνες και τα ρεπορτάζ που δημοσιεύει διεκπεραιωτικά ο τύπος βοηθούν κυρίως στο να συντηρηθεί το παραμύθι περί «ερευνητικής δημοσιογραφίας», ενώ άλλες σελίδες βρίθουν από ανάλαφρα θέματα, πορτρέτα, στήλες του καταναλωτή, της μετεωρολογίας, αθλητικά, ανάλαφρες λογοτεχνικές στήλες.
Για να μην ξεχνάμε και το απλό «copy-paste» (αντιγραφή-επικόλληση) από τα «επείγοντα» των πρακτορείων που κάνουν εργαζόμενοι που οδεύουν σε ταχεία ανειδίκευση.

«Φανταστείτε ότι η κυβέρνηση βγάζει διάταγμα με το οποίο απαιτεί απότομη μείωση των διεθνών θεμάτων στον τύπο και επιβάλλει το κλείσιμο των γραφείων των ανταποκριτών στο εξωτερικό ή δραστική μείωση στο προσωπικό και τον προϋπολογισμό τους».
»Φανταστείτε ότι ο πρόεδρος δίνει εντολή στα ΜΜΕ να εστιάζουν την προσοχή τους στις διασημότητες και τις ανοησίες αντί να ερευνούν τα σκάνδαλα που σχετίζονται με την εκτελεστική εξουσία.»
Σε μια τέτοια υποθετική κατάσταση, οι επαγγελματίες της δημοσιογραφίας θα είχαν κηρύξει απεργίες πείνας και ολόκληρα πανεπιστήμια θα έμεναν κλειστά εξαιτίας των κινητοποιήσεων.

Και όμως, όταν έρχονται κάποια ιδιωτικά, σχεδόν μονοπωλιακά, συμφέροντα και αποφασίζουν περίπου τα ίδια πράγματα, δεν καταγράφεται καμία αξιοσημείωτη αντίδραση», ξεσπά ο αμερικανός πανεπιστημιακός Ρόμπερτ Μακτσέσνι (4).

Οι ευθύνες του Ιντερνετ

Ολα τα σημερινά δεινά, ακούμε συχνά, προέρχονται από αυτό το ποταπό, το αποκρουστικό Ιντερνετ.Τη δημοσιογραφία, όμως, δεν την αποδεκάτισε το Διαδίκτυο.

Αυτή παρέπαιε από καιρό, υπό το βάρος των αναπροσαρμογών, του μάρκετινγκ, της περιφρόνησης των λαϊκών στρωμάτων και της άλωσης από τους δισεκατομμυριούχους και τους διαφημιστές.
Δεν χρησίμευσε το Ιντερνετ ως φερέφωνο των βομβαρδισμών που πραγματοποίησαν τα «συμμαχικά» στρατεύματα στον πόλεμο του Κόλπου (1991) ή το ΝΑΤΟ κατά τη σύγκρουση στο Κόσοβο (1999).
Είναι επίσης αδύνατο να επιρρίψει κανείς ευθύνες στο Ιντερνετ για το γεγονός ότι τα μεγάλα ΜΜΕ στάθηκαν ανίκανα να προαναγγείλουν την κατάρρευση των αποθεματικών ταμείων στις ΗΠΑ (1989), κατόπιν να φανταστούν τον οικονομικό εκτροχιασμό των αναδυόμενων χωρών οχτώ χρόνια αργότερα και, τέλος, να προειδοποιήσουν για τη φούσκα στον τομέα των ακινήτων, το τίμημα της οποίας εξακολουθεί να πληρώνει ο κόσμος.

Οπότε, αν πρέπει πραγματικά να «σώσουμε τον τύπο», θα άξιζε να διαθέσουμε το δημόσιο χρήμα σε όσους εκπληρώνουν την αποστολή μιας έγκυρης και ανεξάρτητης ενημέρωσης και όχι στους κατά καιρούς νεροκουβαλητές της εξουσίας.

Η υπηρεσία του μετόχου και το εμπόριο των «πρόθυμων εγκεφάλων» θα βρουν πιθανότατα πόρους από αλλού. (5)
Πολλές φορές, στις κατηγορίες που απευθύνονται στο Ιντερνετ, ανακαλύπτουμε και κάτι άλλο πέρα από μια δικαιολογημένη ανησυχία σε ό,τι αφορά τους τρόπους απόκτησης και μετάδοσης της πληροφορίας:
τον τρόμο ότι η αυθεντία ορισμένων βαρόνων του σχολιασμού πλησιάζει στο τέλος της.
Αυτοί, απολαμβάνοντας προνόμια φεουδάρχη, μοίρασαν χωράφια και κανόνισαν αργομισθίες.
Μπορούσαν να «ανεβάζουν» ή να «κατεβάζουν» υπουργούς και να σπιλώνουν υπολήψεις.
Ενα κοντσέρτο από ομόφωνα εγκώμια υποδεχόταν το ίδιο θερμά κάθε ένα από τα προχειροφτιαγμένα έργα τους και τις πομπώδεις στήλες τους (6).

Πού και πού, κάποιες βέβηλες εφημερίδες έπαιζαν τον ρόλο πολιορκημένων πολιτειών.
Αλλά, μια μέρα, κατέβηκαν ορισμένοι ξεβράκωτοι με τα πληκτρολόγιά τους.
.

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)