31.12.09

Η επόμενη «φούσκα» θα είναι οικολογική!

.........................Από την kathimerini.gr με τίτλο: Η επόμενη «φούσκα» θα είναι οικολογική!

Η στρατηγική Κιότο και Κοπεγχάγης δεν αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή, απλώς μετατρέπει τον άνθρακα σε επικερδές εμπόρευμα
Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Εν μέσω πληθωρικών ελπίδων για πράσινη στροφή
του Μπαράκ Ομπάμα σε σύγκριση με τη μυωπικά αντιοικολογική πολιτική Μπους και για λυτρωτικές αποφάσεις της διάσκεψης της Κοπεγχάγης, ώστε να αναχαιτισθεί η κλιματική αλλαγή, οι απόψεις του καθηγητή Τζέιμς Χάνσεν από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια συνιστούσαν χτυπητή παραφωνία.

.
«Θα προτιμούσα να μην πραγματοποιηθεί (η διάσκεψη) αν πρόκειται να πιστέψει ο κόσμος ότι κινούμαστε σε ορθή τροχιά, ενώ στην πραγματικότητα οδεύουμε προς την καταστροφή», δήλωσε στον Guardiaο Αμερικανός επιστήμονας.

Εξίσου επικριτικός εμφανίστηκε έναντι του Ομπάμα, αλλά και του θεωρητικά «πράσινου» πρώην αντιπροέδρου Αλ Γκορ.

Με άρθρο στους New York Times, ο Χάνσεν υποστήριξε ότι η λογική τους «στην πραγματικότητα διαιωνίζει την ατμοσφαιρική ρύπανση την οποία ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται» και ότι «απλώς επιτρέπει στους υπεύθυνους για τη ρύπανση και στους χρηματιστές της Γουόλ Στριτ να γδάρουν τον κόσμο, αποκομίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια».
Αν οι απόψεις αυτές δεν είχαν διατυπωθεί από έναν άνθρωπο σαν τον Χάνσεν, θα απορρίπτονταν βιαστικά ως παρωχημένος αντικαπιταλισμός.
Οταν όμως ο υπογράφων τυγχάνει να είναι διευθυντής ερευνών ινστιτούτου της NASA, ίσως ο πλέον αναγνωρισμένος περιβαλλοντολόγος του κόσμου και πάντως ο επιστήμονας εκείνος που έχει «εκπαιδεύσει» όσο κανείς άλλος τους Αμερικανούς πολιτικούς με τις επανειλημμένες καταθέσεις του στο Κογκρέσο, κάποιος λόγος σοβαρός πρέπει να υπάρχει.

Το ισχυρό σημείο της παρέμβασης Χάνσεν είναι ότι πάει πιο βαθιά από τον αφρό της δημοσιογραφικής κάλυψης της Κοπεγχάγης -αν θα έχουμε, τελικά, νομικά δεσμευτικές αποφάσεις ή θα περιοριστούμε σε πολιτική συμφωνία, αν θα βρεθεί κάποιος συμβιβασμός μεταξύ πλουσίων και αναπτυσσόμενων χωρών κ.λπ.- για να φτάσει στην πραγματική ρίζα του προβλήματος.
Δηλαδή, στη βασική στρατηγική του διεθνούς «εμπορίου ρύπων», που σημάδεψε όλες τις διεθνείς διασκέψεις, από το Ρίο και το Κιότο μέχρι την Κοπεγχάγη και η οποία αναζητεί οικολογικά αποτελεσματικές λύσεις στο πλαίσιο της αναρχικά ελεύθερης αγοράς.

Μια λογική ανάλογη με την επιείκεια της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία πουλούσε συγχωροχάρτια κατά τον Μεσαίωνα: οι επίσκοποι μάζευαν λεφτά και οι πιστοί μπορούσαν, ξαλαφρωμένοι, να ριχτούν σε νέες αμαρτίες!

Θεωρητικά, το σύστημα του «cap and trade» λειτουργεί ως εξής: μια πολιτική αρχή (η κυβέρνηση, στο εσωτερικό της χώρας ή μια δεσμευτική συνθήκη, σε διεθνές επίπεδο) καθορίζει ανώτατα όρια εκπομπής ρύπων για τις επιχειρήσεις ή για τα έθνη - κράτη αντίστοιχα.
Βάσει αυτών των ορίων, εκδίδονται άδειες εκπομπής ρύπων, οι οποίες πωλούνται και αγοράζονται σαν οποιαδήποτε άλλα προϊόντα, σε τιμές που καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση: μια χώρα ή επιχείρηση που ρυπαίνει λιγότερο από το όριο που της έχει πιστωθεί μπορεί να πουλήσει τα δικαιώματα εκπομπής ρύπων που της περισσεύουν σε μια άλλη χώρα ή επιχείρηση.
Τα έσοδα από αυτό το εμπόριο διοξειδίου του άνθρακα τροφοδοτούν προγράμματα «πράσινης» ανάπτυξης, ενώ το κίνητρο της μείωσης του κόστους οδηγεί όλους στον περιορισμό των ρύπων, με αποτέλεσμα τα επιτρεπτά όρια να μειώνονται διαρκώς.
οπως έγραψε όμως ο Χάνσεν, «η στρατηγική που βασίζεται στην ελεύθερη αγορά, όσο κι αν εγκωμιάστηκε διεθνώς, αποδείχθηκε αναποτελεσματική ως προς την επιβράδυνση της υπερθέρμανσης του πλανήτη».
Ο βασικός λόγος είναι απλός: αν πέσουν σημαντικά οι εκπομπές ρύπων, τότε, βάσει του νόμου προσφοράς και ζήτησης, θα πέσει η τιμή του άνθρακα. Επομένως, οι μεν πωλητές δικαιωμάτων εκπομπής θα έχουν λιγότερα χρήματα για να στηρίξουν τις «πράσινες» πολιτικές τους, οι δε αγοραστές θα έχουν ισχυρότερα κίνητρα να συνεχίσουν να ρυπαίνουν. Κατ' αυτό τον τρόπο, η «αυτορρυθμιζόμενη αγορά» θα έχει ως συνέπεια την… επαναφορά των ρύπων στο προηγούμενο, υψηλό επίπεδο!
Θεωρητική εικασία; Κάθε άλλο!
Στις 31 Οκτωβρίου, η γαλλική Le Monde, κάτω από τον τίτλο «η αγορά των τρελών», δημοσίευσε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο μπλόκαρε, στην Κομισιόν, αναλυτικό σχέδιο για την εξοικονόμηση ενέργειας στα κράτη - μέλη κατά 20%. Ο λόγος; Η εξοικονόμηση ενέργειας θα έριχνε την τιμή του διοξειδίου του άνθρακα πολύ κάτω από τα 15 ευρώ τον τόνο, όπου κυμαίνεται σήμερα, με αποτέλεσμα να χάσει πολλά χρήματα η Ευρώπη από τις πωλήσεις δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων σε τρίτες χώρες.

Με άλλα λόγια, είναι καλύτερα να αναπνέουμε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα, παρά να χάσουμε τα χρήματα που πληρώνουν οι Κινέζοι ή οι Ινδοί για να εκπέμπουν και αυτοί περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα!

Η σχιζοφρενική κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από δύο παράγοντε
Ο πρώτος είναι η λεγόμενη «αντιστάθμιση» - η οποία δίνει, για παράδειγμα, το δικαίωμα στην Αμερική ή στη Βραζιλία να ρυπαίνουν περισσότερο με το επιχείρημα ότι δεν καταστρέφουν, τόσο γρήγορα όσο θα το επιθυμούσαν, τους μεγάλους δρυμούς ή τα τροπικά δάση της Αμαζονίας αντίστοιχα.

Ο δεύτερος και κυριότερος είναι η δημιουργία νέων, χρηματιστικών παραγώγων, κυριολεκτικά «τοξικών προϊόντων» της Γουόλ Στριτ, πάνω στις άδειες εκπομπής ρύπων, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δημιουργήθηκαν τα διαβόητα παράγωγα CDS πάνω στα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια, στις ΗΠΑ.

Οπως αποκάλυψε πρόσφατα η Wall Street Journal, τα χρηματιστικά παράγωγα πάνω στο εμπόριο του άνθρακα ανέρχονται σήμερα σε 100 δισ. δολάρια και προβλέπεται να εκτοξευθούν στα 3 τρισ το 2020.

Στο Πράσινο Χρηματιστήριο, το οποίο έχει ήδη δημιουργηθεί, δραστηριοποιούνται όλοι οι γίγαντες της Γουόλ Στριτ: Μόρκγαν Στάνλεϊ, Σίτιγκρουπ, Γκόλντμαν Σακς, Μπανκ οφ Αμέρικα, Τζ.Π. Μόργκαν και πάει λέγοντας.

Οι εν λόγω επενδυτικές τράπεζες τσέπωσαν τα τρισ. δολαρίων που τους έδωσαν οι κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα και, αντί να αποπληρώσουν τα χρέη από τα στεγαστικά δάνεια, έριξαν ζεστό χρήμα στον καινούργιο, «πράσινο» τζόγο του άνθρακα, αποδεικνύοντας έτσι πόσο αποτελεσματικός μπορεί να γίνει ο «καπιταλισμός του καζίνο» στην ανακύκλωση της… βλακείας!


Ληστεία σε βάρος του Τρίτου Κόσμου

Μια από τις εναλλακτικές ιδέες που έχει προταθεί στη θέση του συστήματος «cap and trade» στηρίζεται στον λεγόμενο «φόρο άνθρακα», δηλαδή στην επιβάρυνση της τιμής όλων των προϊόντων ανάλογα με τη συμβολή τους στην ατμοσφαιρική ρύπανση.

Πέραν των άλλων προβλημάτων που θέτει αυτή η ιδέα, όμως, τίθεται ζήτημα έμμεσου προστατευτισμού εναντίον των προϊόντων του Τρίτου Κόσμου: η Δύση θα επιβάλλει προστατευτικούς δασμούς στα κινέζικα ή τα ινδικά προϊόντα και θα ισχυρίζεται ότι το κάνει, όχι επειδή είναι πιο ανταγωνιστικά από τα δικά της, αλλά επειδή είναι πιο «βρώμικα».

Επιπλέον, η πίεση της Δύσης προς τις νέες βιομηχανικές δυνάμεις της περιφέρειας, που ενοχοποιούνται για μεγάλο μέρος της παγκόσμας ρύπανσης, αποσιωπά ορισμένες ενοχλητικές αλήθειες.
Αίφνης, η κάποια μείωση, αναλογικά, της εκπομπής ρύπων από τη Δύση οφείλεται εν πολλοίς στη μεταφορά μεταποιητικών βιομηχανιών προς την Ασία και τη Λατινική Αμερική.

Με άλλα λόγια, η Δύση έκανε εξαγωγή ρύπανσης σε αυτές τις χώρες, τις οποίες καλεί στη συνέχεια να πληρώσουν, και μάλιστα διπλά:
- πρώτα, με την απαίτηση να αντιμετωπίσουν μέσα σε δύο δεκαετίες αυτό που η Δύση δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σε δύο αιώνες βιομηχανικής επανάστασης και έπειτα,
- μέσω της πώλησης των «δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων».

29.12.09

Tολμώντας να Είσαι....Αυτό που Μπορείς να Είσαι

του David Icke
.
Έπαιξα το κλιπ στο You Tube και μέσα σε ένα λεπτό έκλαιγα ανεξέλεγκτα.
Και όσες φορές το ξαναβλέπω δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου αλλά ούτε το θέλω να τα συγκρατήσω. Θεωρώ ότι είναι πολύ καθαρτικά.

Τόσα πολλά συναισθήματα, προσωπικά και συλλογικά, απελευθερώνονται μετά από χρόνια καταστολής τους, όποτε βλέπω αυτή την υποτιθέμενη «συνήθη» γυναίκα να βαδίζει πάνω στη σκηνή εν μέσω γέλιων και ειρωνιών.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, παρακολουθείστε το κλιπ αν δεν το έχετε ήδη δει. Και ακόμα και αν το έχετε δει, αξίζει να το ξαναδείτε. http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY.
Απίστευτο, ε;
Γιατί αυτή η "συνηθισμένη" γυναίκα με το διπλό πηγούνι, τα γερασμένα μαλλιά και την απίθανη εμφάνιση είχε τέτοια καταλυτική επίδραση στους ανθρώπους που την είδαν να τραγουδάει;

Επειδή έκανε μια εξαιρετικά ισχυρή δήλωση σε όλους μας σε τόσα πολλά επίπεδα, ιδιαίτερα στο ζήτημα της καταστολής και της άρνησης.
Η Amanda Holden, η κριτής με την ανοιχτή καρδιά, είχε δίκιο όταν είπε ότι ήταν μια κλήση αφύπνισης.

Ναι, απευθύνθηκε στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.

Ένοιωσα να συνδέομαι με την Susan τη στιγμή που εμφανίστηκε και το ακροατήριο ξέσπασε στα γέλια.

Μου έχει συμβεί και μένα με σχεδόν ένα ολόκληρο έθνος να γελάει μαζί μου, όπου και να μίλαγα για αρκετά χρόνια και μερικοί εξακολουθούν να με κοροϊδεύουν, επειδή έχουν τόσο λίγο σεβασμό για τον εαυτό τους χωρίς καν να προσέχουν τι πραγματικά λέω και αν αυτά που λέω έχουν βάση.
Η εικόνα που διαμορφώνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για μένα είναι ικανή να προγραμματίζει την αντίληψή τους και γιαυτό το γέλιο τους είναι μια δήλωση σχετικά με τους ίδιους και όχι με μένα. Και αυτό είναι το σημαντικό σημείο.

Όταν αντιλαμβανόμαστε ή αντιδρούμε σε άλλους ανθρώπους πιστεύουμε ότι λέμε κάτι για αυτούς. Αλλά δεν είναι έτσι.
Η αντίληψή μας, οι αντιδράσεις μας και η συμπεριφορά μας προς τους άλλους έχει σχέση με μας. Όχι με τους άλλους.

Έτσι, συνέβη και όταν η Susan Boyle μπήκε στο στάδιο στη Γλασκώβη.Το κοινό και οι κριτές, εκτός από έναν, πάτησε «enter”:

"Είναι μια ασήμαντη υπέρβαρη, κακοσχηματισμένη, με μαλλιά φτιαγμένα στο τοπικό κομμωτήριο, πολύ μεγάλη» - έτρεξε το πρόγραμμα: "Χα, χα,χα, ... τι γέλιο! "

Ο νους και το σώμα (σε αντίθεση με τη συνείδηση) είναι ένα βιολογικό σύστημα υπολογιστή. Εύκολα το επιβεβαιώνεις παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του κοινού τη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή η η Susan Boyle και στη συνέχεια όταν δήλωσε την επιθυμία της να γίνει «επαγγελματίας τραγουδίστρια».

"Είναι γραμμένο», λένε τα κείμενα στις αρχαίες γραφές το τι θα συμβεί.
Ναι, είναι γραμμένο, αλλά δεν χρειάζεται να συμβεί.
Αυτό που είναι γραμμένο είναι το πρόγραμμα, αλλά δεν πρέπει να γίνεις σκλάβος του.

Δεν πρέπει να είσαι το λέιζερ για το DVD.
Στο πρόγραμμα έχει γραφτεί ότι όταν φτάσεις σε μία ορισμένη ηλικία, χωρίς να τα "καταφέρεις", είσαι «παρελθόν».

Είναι τα 40; τα 45; Τα 50; Ποιος το αποφάσισε αυτό;
Τ
ο πρόγραμμα το αποφάσισε.


Και λέω: στα αρχίδια μου το πρόγραμμα.
Και το ίδιο είπε και η Susan Boyle.

"Παρελθόν" είναι μόνο μια αντίληψη, μια αυταπάτη που βασίζεται σε κάτι που δεν υπάρχει – το χρόνο.
Και εσείς δεν μπορείτε ποτέ να είστε "παρελθόν" αυτό που δεν υπάρχει – εκτός κι αν το πιστεύετε.

Οι περισσότεροι άνθρωποι με την ηλικία της Susan Boyle έχουν παραιτηθεί από το όνειρό τους.
Γιατί;
Επειδή τους το είπε το πρόγραμμα και παραχώρησαν την ουσία τους στο λογισμικό.
Αλλά τώρα, η Susan Boyle, επειδή αρνήθηκε να υπακούσει στο πρόγραμμα, δέχθηκε και ήταν διατεθειμένη να ανεχθεί τη γελοιοποίηση βγαίνοντας στα φώτα της σκηνής , θα γίνει επαγγελματίας τραγουδίστρια.

Νίκησε το πρόγραμμα γιατί το αγνόησε.
Και αν μπορεί ένας να το κάνει, μπορούμε ΟΛΟΙ να το κάνουμε - είναι απλά μια επιλογή.

Ρωτήστε τους ανθρώπους αν το μυαλό είναι δικό τους και θα πουν «ναι».
Φυσικά, θα το πουν, είναι κάτι που το πιστεύουν.
Πρέπει να δεχθείς ότι είναι δικό σου, γιατί αλλιώς το μυαλό δεν είναι δικό σου και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να το δεχθεί κανείς.
Είναι πολύ τρομακτικό να το σκεφτεί κανείς.
Σημαίνει ότι είσαι ένα αυτόματο με ένα laptop αντί για συνείδηση.

Αλλά κοιτάξτε πάλι το ακροατήριο που είναι ενδεικτικό της ανθρώπινης «κοινωνίας».

Μόλις εμφανίστηκε η Susan λειτούργησε το λογισμικό:
Υπέρβαρη:✔
Διπλό πηγούνι: ✔
Κακή κόμμωση: ✔
Παλιό απαρχαιωμένο φόρεμα: ✔
Μοιάζει με τη μαμά μου: ✔

Συμπέρασμα: Δεν στέκει.
Αντίδραση: Γέλια και αμηχανία, ακόμη και περιφρόνηση
.

Το γέλιο είναι η προεπιλεγμένη αντίδραση για τους περισσότερους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποιον που δεν είναι συμβατός με το πρόγραμμα.
Είναι ο δικό τους τρόπος να αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που - κυριολεκτικά – δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Ένας άλλος τρόπος είναι να θυμώσουν και να καταδικάσουν τον άλλον για την ανικανότητά τους να διαβάσουν το ίδιο πρόγραμμα που ελέγχει αυτούς.
Αυτό συμβαίνει όταν ένας θρησκευτικός φανατικός έρχεται αντιμέτωπος με έναν μη πιστό ή ένας πολεμοχαρής αντιμετωπίζει αυτούς που μιλούν για ειρήνη.

Μπορεί να μιλάμε για μια κυρία σε ένα τηλεοπτικό show, αλλά στην πραγματικότητα εδώ βρισκόμαστε στο επίκεντρο του προγράμματος που σήμερα ελέγχει τόσο μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ζωής».
Και εδώ, στην αντίδραση και, στη συνέχεια, στην αλλαγή της αντίδρασης του κοινού βρίσκεται το κλειδί για την αλήθεια για απεριόριστη ελευθερία.

Τι είναι αυτό που υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο;
Η δική μας οπτική παρατήρησης.
Βλέπετε το ποτήρι μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο;

Βλέπετε:
* μια μοναδική εκδήλωση των άπειρων δυνατοτήτων να βαδίζει πάνω στη σκηνή ή
* μια αστεία, παλαιομοδίτικη γυναίκα που κατά συνέπεια, σε κάνει να γελάσεις, όταν αποκαλύπτει την φιλοδοξία της να γίνει τραγουδίστρια;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις αντιδράσεις και τις αντιλήψεις;
Το σημείο παρατήρησης.

Γιαυτό, αν μπορείτε να εξουσιάζετε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο, τη σκοπιά από την οποία παρατηρούν, μπορείτε να εξουσιάζετε την αντίδρασή τους σε πρόσωπα και γεγονότα - τη συμπεριφορά τους.

Δεδομένου ότι είναι η συμπεριφορά που αποφασίζει για το είδος του κόσμου που ζούμε, αυτοί που χαλιναγωγούν την παρατήρηση των ανθρώπων διαμορφώνουν την ανθρώπινη κοινωνία να ταιριάζει στην εικόνα που τους ταιριάζει καλύτερα για την τραγελαφική ατζέντα τους.

Αυτό που κάνουν. το θεμέλιο της συνωμοσίας για να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα, είναι να προγραμματίζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα.

Για να το πετύχουν αυτό, δημιουργούν "κανόνες" και στη συνέχεια χειραγωγούν τους ανθρώπους να τους δεχθούν και να συμμορφωθούν.Ο κανόνας του να είναι δημοφιλής τραγουδιστής σήμερα είναι κατά βάση να είσαι λεπτός, νέος ή, τουλάχιστον, με νεανική εμφάνιση.
Δεν πειράζει η φωνή τόσο πολύ, ούτε και η μουσική – αρκεί να είσαι στο συρμό.

Ποιος αποφασίζει τι σημαίνει να είσαι στο συρμό;
Αυτοί που υπαγορεύουν τους κανόνες και χειραγωγούν τους ανθρώπους να τους βλέπουν ως τη μόνη δυνατή πραγματικότητα.

Γελάω όταν ακούω για την «αυτόματη» εμφάνιση διαφόρων μουσικών εποχών, όπως η δεκαετία του εξήντα, το punk, το glam-rock και όλα τα υπόλοιπα, λες και προέρχονται από τους ανθρώπους.

Ωστόσο, όλα αυτά μεθοδεύονται από το σύστημα ώστε να δώσουν την ψευδαίσθηση της αλλαγής, ενώ οι κυρίαρχοι παραμένουν οι ίδιοι.

Η μόδα είναι κλασικό παράδειγμα.
Ω, αυτό είναι του 1980.
Αλήθεια, ποιος το αποφάσισε;

Εκείνοι που αποφάσισαν τι ήταν "in" τη δεκαετία του 1980 και στη συνέχεια έγινε «out» για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο που αποφασίζουν ότι είναι «in», της μόδας.
Όπως ένα σταματημένο ρολόι είναι σωστό δύο φορές την ημέρα, έτσι τα ρούχα έρχονται στην «μόδα» κάθε τρεις δεκαετίες.

Μία άλλη πτυχή της εξαιρετικής παράστασης της Susan Boyle ήταν το πόσο γρήγορα το κοινό άλλαξε αντίδραση – σημείο παρατήρησης - από την τεράστια δύναμη και ομορφιά της φωνής της.
Για να ολοκληρωθεί το «πακέτο» της προσχεδιασμένης προκατάληψης (του προγραμματισμού), όλοι περίμεναν να ανοίξει το στόμα της και να κακαρίσει.

Μέρος της αρχικής αντίδρασης ήταν το ξάφνιασμα για αυτό που πραγματικά άκουγαν, αλλά και κάτι πολύ βαθύτερο που ακολούθησε και εκφράστηκε από την Amanda Holden.
Ήταν μια κλήση αφύπνισης.
Σπάνια έχουν παραμεριστεί προ-αντιλήψεις τόσο βαθιά όσο εκείνη τη μέρα στη Γλασκόβη.

Ένα κλιπ της εκτέλεσης της στο YouTube έχει ξεπεράσει τα 25 εκατομμύρια επισκέψεις την τελευταία φορά που κοίταξα και η γυναίκα που ήταν, μέρες πριν, άγνωστη σε όλους εκτός από την οικογένεια και τους φίλους του κύκλου της, έχει εμφανιστεί στις πιο θεαματικές αμερικανικές τηλεοπτικές εκπομπές.
Έχει γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο μέσα σε μια εβδομάδα.

Σε τί οφείλεται αυτός ο απίστευτος αντίκτυπος;
Είναι γιατί λέει κάτι που χρειάζονται οι άνθρωποι να ακούσουν, στην πραγματικότητα, θέλουν να ακούσουν.

Δηλώνει ότι δεν υπάρχει «κανένας» και περιλαμβάνει και σένα, όποιος κι αν είσαι.

Λέει να μην κρίνουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους με βάση τα πρότυπα και τα φίλτρα που είμαστε προγραμματισμένοι να ακολουθούμε από ένα σύστημα που ενδιαφέρεται να υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.

Πηγαίνει πιο πέρα από το κενό «Ναι, εμείς μπορούμε» του Ομπάμα στο πολύ ουσιαστικό «Ναι, εγώ μπορώ».
Εάν το θεμέλιο είναι το «εμείς», τότε το «εμείς» μπορεί εύκολα να γίνει «αυτό », η προγραμματισμένη συλλογική ταυτότητα αντίληψης του κοινού στο θέατρο της Γλασκόβης.

Εάν θέλετε έναν πραγματικά ελεύθερο κόσμο μοναδικότητας και ποικιλομορφίας, τότε πρέπει να προέρχεται από το «εγώ».
Είναι το συνολικό άθροισμα των "εγώ" που απαρτίζουν το «εμείς» που λέγεται κοινωνία.
Αν τα «εγώ» είναι κλωνοποιημένα, έτσι είναι και το «εμείς».
Αυτό είναι που είναι ο κόσμος κατά κύριο λόγο σήμερα, αλλά δεν χρειάζεται να είναι.

Για να ελευθερωθεί το παλιρροϊκό κύμα του ανθρώπινου δυναμικού που είναι κλειδωμένο με τους κανόνες της συμμόρφωσης, πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα:

*να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας και
* να αφήσουμε να ελευθερωθούν και οι άλλοι.
Το πρώτο προκύπτει με άρνησή μας να παραχωρήσουμε τη μοναδικότητά μας στους νόμους και τις ταμπέλες της κατασκευασμένης συμμόρφωσης.
Να αρνηθούμε να μας λένε τι πρέπει να είμαστε και να είμαστε πάντα αυτό που είμαστε.
Αυτός είμαι και αν δεν σου αρέσω κακό δικό σου, επειδή εγώ έτσι θα είμαι. Και θα ακολουθήσω τα όνειρά μου,
Και αυτό με φέρνει στο δεύτερο – να αφήνουμε τους άλλους ελεύθερους.

Οι άνθρωποι έχουμε γίνει σαν τα πρόβατα.
Τουλάχιστον τα πρόβατα χρειάζονται ένα τσοπανόσκυλο για να τα κρατά στη στάνη, οι άνθρωποι το κάνουμε ο ένας στον άλλο.
Οι άνθρωποι όχι μόνον έχουν οι ίδιοι τυφλή υπακοή στα πρότυπα, αλλά επιμένουν και υποχρεώνουν να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο.

Αυτός είναι ο συνδυασμός που επιτρέπει στους λίγους να εξουσιάζουν τους πολλούς.
ΧΩΡΙΣ το δεύτερο δεν είναι δυνατόν ούτε το πρώτο.
Αλλά ξέρω από δική μου εμπειρία, και το επιβεβαίωσε και η Susan Boyle ότι δεν χρειάζεται να υποκύψετε στην πίεση να συμμορφωθείτε.
Το "εγώ» είναι πολύ πιο ισχυρό από το «εμείς», όταν το «εγώ» είναι ευθυγράμμισμένο με τον εαυτό του και το «εμείς» δεν είναι.

Να είστε αυτός που είστε, αυτό που νοιώθετε στην καρδιά σας να είστε ο εαυτός σας. Πόσο διαφορετιός θα ήταν ο κόσμος αν το κάναμε αυτό.

Και θα ήθελα να πω, επίσης, πριν ολοκληρώσω, ότι δεν χρειάζεται να είστε σε ένα στάδιο, δεν χρειάζεστε εξωτερική αναγνώριση.
Το να είσαι πιστός στον εαυτό σου δεν έχει ανάγκη από την επιβεβαίωση των άλλων για να είναι έγκυρο.
Αρκεί εσύ να είσαι εσύ.
Η φήμη δεν έχει σημασία και είναι φευγαλέα. Είναι απλά άλλη μια εμπειρία».
_______________________
Σχετικά με τη Susan Boyle στην οποία αναφέρεται το κείμενο:

Μένει μόνη της με τη γάτα της στα περίχωρα της Σκωτίας σε μία από τις πιο φτωχές συνοικίες.
Μέσα σε μια νύχτα έγινε η πιο συναρπαστική είδηση στο διαδίκτυο με την εκπληκτική παράστασή της στο τηλεοπτικό πρόγραμμα για το κορυφαίο ταλέντο στη Βρετανία.

Οι κριτές της εκπομπής που διακρίνονται για τη σκληρότητά τους σοκαρίστηκαν με την εκπληκτική φωνή και το πως αυτή η γυναίκα κέρδισε αμέσως μόλις αρχισε να τραγουδά τις καρδιές του κοινού (το οποίο μόλις εμφανίστηκε στη σκηνή την γιουχάριζε για το παρουσιαστικό της, την έξω από τα πρότυπα συμπεριφορά της και για την επιθυμία της στα 57 της χρόνια να γίνει τραγουδίστρια.

"Το έκανα για τη θετή μητέρα μου," είπε η άνεργη Boyle στο Associated Press στο σπίτι της σε ένα χωριό της Σκωτίας την Πέμπτη.
"Ήθελα να δείξω ότι μπορώ και εγώ να κάνω κάτι με τη ζωή μου."
Η Susan φρόντισε για χρόνια τη χήρα μητέρα της πριν πεθάνει.
Είναι το νεότερο από εννέα παιδιά μιας πιστής Ρωμαιοκαθολικής οικογένειας,
Μεγάλωσε σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Σκωτίας, μια συνοικία γεμάτη ανεργία, γκληματικότητα και κοινωνικά προβλήματα.

Ωστόσο, σε λιγότερο από μία εβδομάδα, η Σούζαν Boyle δεν έχει γίνει μόνο ο θρίαμβος της πόλης, έχει γίνει το αντικείμενο συζήτησης στο διαδίκτυο σε όλον τον κόσμο.
Την αξέχαστη εκτέλεσή της την έχουν ήδη δει 20 εκατομμύρια στο YouTube.
Την έχει καλέσει να τραγουδήσει η Oprah, τοCBS, και άλλα μεγάλα δίκτυα.
Η εκτέλεση του "ονειρεύτηκα ένα όνειρο», από τη μουσική των "Les Miserables" έχει γίνει το πιο καυτό θέμα στο Διαδίκτυο.
Δείτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε γιατί. : http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα

25.12.09

Στο Κελλάρι του Πολιτισμού

του Γιώργου Μπαζίνα

.............Απόσπασμα από άρθρο του με τίτλο Η βία του φιλήσυχου πολίτη στο περιοδικό Γαλέρα

Στο διήγηµα "Αυτοί που φεύγουν από την Όµελας" της Λε Γκεν, η Όµελας είναι η πόλη της ουτοπίας, η χώρα της ευδαιµονίας, της διαρκούς γιορτής και χαράς, του γέλιου και της ξεγνοιασιάς.
Στο πρώτο µέρος η συγγραφέας περιγράφει ακριβώς αυτή τη χαρά της ατέλειωτης γιορτής. Για ν’ ακολουθήσει και να τελειώσει µε αυτό το απόσπασµα:

Στο υπόγειο, κάτω από ένα από τα όµορφα δηµόσια κτίρια της Όµελας, ή ίσως στο κελάρι ενός από τα ευρύχωρα ιδιωτικά σπίτια της, υπάρχει ένα δωµάτιο.
Έχει µια κλειδωµένη πόρτα και δεν υπάρχει παράθυρο. Λίγο φως σταλάζει σκονισµένο από τις χαραµάδες στις σανίδες, κι έρχεται από δεύτερο χέρι από ένα αραχνιασµένο παράθυρο κάπου στην άλλη άκρη του κελαριού.
Σε µια γωνιά του µικρού δωµατίου είναι µερικές σφουγγαρίστρες µε σκληρές, µπλεγµένες, δύσοσµες ίνες, πλάι σε ένα σκουριασµένο κουβά. Το πάτωµα είναι χωµάτινο, λίγο υγρό στην αφή, όπως είναι συνήθως το χώµα στα κελάρια.
Το δωµάτιο έχει µήκος περίπου τρία βήµατα και πλάτος δύο: δεν είναι παρά ένα ντουλάπι για σκούπες ή ένα δωµάτιο εργαλείων που έχει πέσει σε αχρηστία.

Στο δωµάτιο κάθεται ένα παιδί.
Μπορεί να είναι αγόρι, µπορεί να είναι κορίτσι.
Δείχνει έξι, αλλά στην πραγµατικότητα είναι δέκα χρονών.
Είναι λωλό. Ίσως να γεννήθηκε καθυστερηµένο, ή ίσως να έγινε έτσι από φόβο, ασιτία και αµέλεια.
Σκαλίζει τη µύτη του και µερικές φορές ψαχουλεύει τυχαία τα δάχτυλα των ποδιών του ή τα γεννητικά όργανά του, καθώς κάθεται καµπουριασµένο στη γωνία όσο πιο µακριά γίνεται από τον κουβά και τις δύο σφουγγαρίστρες.
Φοβάται τις σφουγγαρίστρες. Τις βρίσκει φρικτές. Κλείνει τα µάτια, αλλά ξέρει ότι οι σφουγγαρίστρες ακόµη στέκονται εκεί· και η πόρτα είναι κλειδωµένη· και δεν πρόκειται να έρθει κανείς.

Η πόρτα είναι πάντα κλειδωµένη· και κανείς ποτέ δεν έρχεται, µόνο που µερικές φορές –το παιδί δεν κατανοεί τον χρόνο, τα διαστήµατα του χρόνου– µερικές φορές η πόρτα τρίζει φρικτά και εµφανίζεται ένα άτοµο ή µερικοί άνθρωποι.
Ένας απ’ αυτούς ίσως µπει µέσα και κλωτσήσει το παιδί για να το κάνει να σηκωθεί.

Οι άλλοι δεν πλησιάζουν ποτέ, αλλά το κοιτάζουν µε τροµαγµένα, αηδιασµένα βλέµµατα.

Γεµίζει βιαστικά τη γαβάθα του φαγητού και την κανάτα του νερού, η πόρτα κλείνει, τα βλέµµατα χάνονται.
Οι άνθρωποι στην πόρτα ποτέ δεν λένε τίποτα, αλλά το παιδί, που δεν ζούσε πάντα στο δωµάτιο των εργαλείων, και που µπορεί να θυµηθεί τη λιακάδα και τη φωνή της µητέρας του, µερικές φορές µιλάει.
«Θα είµαι καλό παιδί», λέει. «Παρακαλώ αφήστε µε έξω. Θα είµαι καλό παιδί!».

Ποτέ δεν του απαντούν.

Το παιδί κάποτε ούρλιαζε για βοήθεια µέσα στη νύχτα, και έκλαιγε πολύ, αλλά τώρα απλώς κάνει κάτι σαν κλαψούρισµα, «ε-αα, ε-αα», και µιλάει όλο και πιο σπάνια.
Είναι τόσο αδύνατο που τα πόδια του δεν έχουν αστραγάλους· η κοιλιά του εξέχει· τρέφεται µε µισή γαβάθα καλαµποκάλευρο και λίπος κάθε µέρα.
Είναι γυµνό. Ο πισινός του και οι µηροί του είναι µια µάζα από πυώδεις πληγές, καθώς κάθεται συνεχώς πάνω στα περιττώµατά του.

Όλοι ξέρουν ότι το παιδί είναι εκεί, όλοι οι άνθρωποι της Όµελας.
Μερικοί έχουν έρθει για να το δουν, άλλοι αρκούνται απλώς να ξέρουν ότι είναι εκεί.
Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να είναι εκεί.

Μερικοί καταλαβαίνουν το γιατί, και µερικοί όχι, όλοι όµως καταλαβαίνουν ότι η ευτυχία τους, η οµορφιά της πόλης τους, η τρυφερότητα της κάθε φιλίας τους, η υγεία των παιδιών τους, η σοφία των στοχαστών τους, η δεξιοτεχνία των µαστόρων τους, ακόµη και η αφθονία της συγκοµιδής τους και ο καλός καιρός των ουρανών τους, βασίζονται αποκλειστικά και µόνο στη φρικαλέα δυστυχία αυτού του παιδιού.

Αυτό συνήθως το εξηγούν στα παιδιά όταν είναι µεταξύ οκτώ και δώδεκα χρονών, όποτε δείχνουν ικανά να το καταλάβουν· και οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έρχονται να δουν το παιδί είναι νεαροί, αν και συχνά κάποιοι ενήλικες έρχονται ή ξανάρχονται για να δουν το παιδί.
Όσο κι αν τους έχει εξηγηθεί το ζήτηµα, αυτοί οι νεαροί θεατές πάντα σοκάρονται και αρρωσταίνουν µε το θέαµα.
Νιώθουν αηδία, κάτι το οποίο θεωρούσαν ανάξιο γι’ αυτούς.
Νιώθουν θυµό, οργή, ανηµποριά, παρά τις εξηγήσεις.

Θα ήθελαν να κάνουν κάτι για το παιδί.
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να µπορούν να κάνουν.

Αν το παιδί το έβγαζαν από κείνο το βροµερό µέρος στη λιακάδα, αν το καθάριζαν και το τάιζαν και το παρηγορούσαν, αυτό πράγµατι θα ήταν καλό·
αλλά αν αυτό γινόταν, την ίδια µέρα και ώρα η ευµάρεια και η οµορφιά και η χαρά της Όµελας θα µαραίνονταν και θα έσβηναν.

Αυτοί είναι οι όροι.
Η ανταλλαγή όλων των καλών και των αγαθών κάθε ζωής στην Όµελας γι’ αυτή τη µοναδική, µικρή βελτίωση: να πετάξουν την ευτυχία χιλιάδων για την πιθανότητα της ευτυχίας ενός: αυτό πράγµατι θα έφερνε την ενοχή µέσα στα τείχη.

Οι όροι είναι ρητοί και απόλυτοι·
το παιδί δεν πρέπει ούτε καν µια ευγενική λέξη να ακούσει.

Συχνά οι νεαροί γυρνάνε στα σπίτια τους κλαίγοντας, ή µε αδάκρυτη οργή, όταν έχουν δει το παιδί και έχουν αντιµετωπίσει αυτό το τροµερό παράδοξο.
Μπορεί να το συλλογίζονται µελαγχολικά επί βδοµάδες ή χρόνια.
Αλλά καθώς περνάει ο καιρός αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ακόµη κι αν το παιδί ελευθερωνόταν δεν θα κέρδιζε τίποτα από την ελευθερία του: λίγη αόριστη ευχαρίστηση από τη ζέστη και το φαγητό, αναµφίβολα, µα τίποτα παραπάνω.
Είναι υπερβολικά παρηκµασµένο και καθυστερηµένο για να γνωρίσει πραγµατική χαρά. Φοβάται τόσον καιρό, που δεν θα γλιτώσει ποτέ από το φόβο.
Οι συνήθειές του είναι τόσο άξεστες, που δεν θα ανταποκριθεί σε ανθρώπινη µεταχείριση.
Και πραγµατικά, µετά από τόσον καιρό µάλλον θα νιώθει δυστυχία δίχως τοίχους γύρω του να το προστατεύουν, δίχως το σκοτάδι για τα µάτια του, δίχως τα περιττώµατά του για να κάθεται.

Τα δάκρυά τους για την πικρή αδικία στεγνώνουν όταν αρχίζουν να συλλαµβάνουν την τροµερή δικαιοσύνη της πραγµατικότητας και να την αποδέχονται.

Κι όµως τα δάκρυά τους και ο θυµός τους, η δοκιµασία της ευσπλαχνίας τους και η αποδοχή της ανηµποριάς τους, είναι ίσως η πραγµατική πηγή του θάµβους των ζωών τους.
Η ευτυχία τους δεν είναι χλιαρή κι ανεύθυνη.
Ξέρουν ότι κι αυτοί, σαν το παιδί, δεν είναι ελεύθεροι.
Γνωρίζουν τη συµπόνια.
Η ύπαρξη του παιδιού, και η δική τους γνώση της ύπαρξής του, είναι αυτό που καθιστά δυνατές την αριστοτεχνικότητα της αρχιτεκτονικής τους, το πάθος της µουσικής τους, την εµβρίθεια της επιστήµης τους.
Εξαιτίας αυτού του παιδιού είναι τόσο καλοί µε τα παιδιά.
Ξέρουν ότι αν το τυραννισµένο δεν ήταν εκεί να µυξοκλαίει στο σκοτάδι, το άλλο, το παιδί που έπαιζε φλογέρα, δεν θα έβγαζε µουσική χαράς καθώς οι νεαροί καβαλάρηδες παρατάσσονταν µε την οµορφιά τους για τον αγώνα στη λιακάδα του πρώτου πρωινού του καλοκαιριού.
Τους πιστεύεις τώρα;
Δεν είναι πιο πειστικοί;
Αλλά υπάρχει κάτι ακόµα να ειπωθεί, και είναι απίστευτο.

Μερικές φορές ένα από τα έφηβα αγόρια ή κορίτσια που πηγαίνουν να δουν το παιδί δεν επιστρέφει σπίτι του για να κλάψει ή να οργιστεί, και µάλιστα δεν επιστρέφει καν στο σπίτι του.
Μερικές φορές επίσης κάποιος άντρας ή κάποια γυναίκα, πολύ µεγαλύτεροι, µένουν σιωπηλοί για µια δυο µέρες, και µετά εγκαταλείπουν το σπίτι τους.

Αυτοί οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόµο, και περπατούν στον δρόµο µόνοι τους.
Συνεχίζουν να περπατούν, και περπατώντας βγαίνουν από την πόλη της Όµελας, περνώντας από τις πανέµορφες πύλες.
Παίρνουν το δρόµο τους διασχίζοντας τους αγρούς της Όµελας.
Καθένας πάει µόνος του, παλικάρι ή κοπέλα, άντρας ή γυναίκα.

Πέφτει η νύχτα· ο ταξιδιώτης πρέπει να περάσει από δρόµους χωριών, ανάµεσα σε σπίτια µε παράθυρα που φέγγουν κίτρινα, και πάλι µετά στο σκοτάδι των χωραφιών.
Καθένας µόνος του, τραβάει δυτικά ή βόρεια, κατά τα βουνά. Συνεχίζουν.

Αφήνουν την Όµελας, χώνονται στο σκοτάδι, και δεν επιστρέφουν.
Το µέρος προς το οποίο πάνε είναι ένα µέρος ακόµα πιο αφάνταστο για τους περισσότερους από µας απ’ ό,τι η πόλη της ευτυχίας.
Δεν µπορώ να το περιγράψω καθόλου. Πιθανόν να µην υπάρχει.

Αλλά δείχνουν να ξέρουν πού πηγαίνουν αυτοί που φεύγουν από την Όµελας.

17.12.09

Ικμπάλ Μασίχ - Υπάρχουν Ακόμη Ελεύθεροι Άνθρωποι

............................................Από το patrasblogs.gr με τίτλο: Ικμπάλ Μασίχ, ένας μικρός ήρωας

Ο Ικμπάλ Μασίχ, γεννήθηκε στο Πακιστάν το 1982.
Στην ηλικία των τεσσάρων, πουλήθηκε από την οικογένειά του σαν σκλάβος σε ένα ταπητουργείο για ένα δάνειο μόλις 16 δολαρίων.

Για έξι χρόνια ήταν αναγκασμένος να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένος στο ίδιο σημείο, να φτιάχνει χαλιά, με λιγοστό φαγητό και νερό, με συνεχείς τιμωρίες και εγκλεισμούς σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο υγρασία, διάφορα ερπετά και έντομα και ελάχιστο οξυγόνο.

Στην ηλικία των 10 ο Ικμπάλ το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε το αφεντικό του στην αστυνομία, η οποία όμως δωροδοκήθηκε και τον επέστρεψε πάλι πίσω.

Μετά από μερικούς μήνες το ξανάσκασε και κατέφυγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.

Τους επόμενους μήνες κατήγγειλε ανοιχτά σε τοπικές ομιλίες του τους εκμεταλλευτές εργοδότες οι οποίοι πλούταιναν με την εργασία παιδιών που ζούσαν στη σκλαβιά.

Ο Ικμπάλ με μεγάλο πάθος και τη βοήθεια οργανώσεων και ακτιβιστών, μέσα σε ένα χρόνο, τρυπώνοντας κρυφά σε παράνομα ταπητουργεία και βγάζοντας φωτογραφίες των παιδιών που εργάζονταν σε αυτά, κατάφερε να βοηθήσει πάνω από 3.000 παιδιά να ξεφύγουν από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση.

Το 1992 ο συνολικός αριθμός των παιδιών-σκλάβων στο Πακιστάν υπολογιζόταν στα 7.000.000.

Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και επισκέψεις σε σχολεία.

Ο μικρός χαμογελαστός πρώην σκλάβος γίνεται γρήγορα ένα παγκόσμιο σύμβολο.

Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στο χωριό του στο Πακιστάν για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά του, που ήταν ορθόδοξη, το Πάσχα.

Ο Ικμπάλ Μασί δολοφονήθηκε την ημέρα του Πάσχα του 1995, στη Μουρίτκε, ένα χωριό στο Πακιστάν, από την "Μαφία των Χαλιών".

Ήταν περίπου 13 χρονών.

Οι εντολείς και οι εκτελεστές της δολοφονίας του δε συνελήφθησαν ποτέ.

Τρεις μέρες, μετά εκατοντάδες παιδιά διαδήλωσαν στους δρόμους της Ινδίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του.

Οι μικροί διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους ρακένδυτα παιδιά, εκ των οποίων αρκετά νήπια, καθώς επίσης και ανήλικοι που απελευθερώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία μετά από κινητοποιήσεις μελών κοινωνικών οργανώσεων.

Την ιστορία του Ικμπάλ «Ικμπάλ, ένα παιδί ενάντια στην παιδική εργασία» μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο του Φραντσέσκο Ντ' Αντάμο, εκδόσεις Πατάκη.
ΠΗΓΗ:

8.12.09

Χριματιστήριο Τροφίμων και Θάνατοι από Πείνα - Η Απίστευτη Απανθρωπιά

..........................................................Από exandas.ert.gr/ με τίτλο: «Πεθαίνοντας στην αφθονία»

Ποιές μπορεί να είναι οι συνέπειες όταν ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο αγαθό στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καζίνο;

Την άνοιξη του 2008, σχεδόν ταυτόχρονα, σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν πρωτόγνωρες διαδηλώσεις, με ένα κοινό αίτημα.
Άνθρωποι στα όρια της απόγνωσης κατέλαβαν τους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις και τα όπλα, προκειμένου να διεκδικήσουν το όπως φαίνεται όχι αυτονόητο δικαίωμά τους, να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.

Τη δυνατότητά τους αυτή δεν τους τη στέρησε κανένας δικτάτορας, ούτε προέκυψε από πραγματική έλλειψη αποθεμάτων τροφίμων.

Οι ειδικοί μιλούν για μια «τέλεια θύελλα», στο πλαίσιο της λειτουργίας της αγοράς, η οποία είχε ως συνέπεια τη ραγδαία αύξηση των τιμών των τροφίμων.

Μέσα σε ένα χρόνο, ως τον Μάρτιο του 2008, η τιμή του καλαμποκιού είχε ανέβει κατά 31%, του ρυζιού κατά 74% και του σιταριού κατά 130%!

Τα τρόφιμα βρίσκονταν σε πληθώρα στα ράφια των μαγαζιών, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν τα χρήματα για να τα αγοράσουν.
Το πρόβλημα ένιωσαν κατά πρώτο λόγο οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου, αλλά και οι κάτοικοι στις μεγαλουπόλεις της Δύσης.

«Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από τη φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση; Ναι, όντως βρέθηκαν! Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», παραδέχεται ο Ντένις Γκάρτμαν, ένας διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που με τις προβλέψεις του συχνά κατευθύνει τις τάσεις της αγοράς.

Το μεγαλύτερο χρηματιστήριο τροφίμων στον κόσμο βρίσκεται στο Σικάγο.
Εκεί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τιμή του φαγητού που βάζουμε κάθε μέρα στο τραπέζι μας.

Το χρηματιστήριο του Σικάγο γνώρισε πρόσφατα πρωτόγνωρη εισροή κεφαλαίων, καθώς μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στράφηκαν σε αυτό προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους μετά την «κρίση των στεγαστικών δανείων» και να αυξήσουν και πάλι τα κέρδη τους.

Αυτή τη φορά κερδοσκόπησαν πάνω στη δυνατότητα των ανθρώπων να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια την καθημερινή τους τροφή .

Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της τιμής των τροφίμων που ακολούθησε, 75 εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν μέσα στο 2007 σε όσους βρίσκονταν ήδη αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας παγκοσμίως.
Έτσι, ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε πια σε σύνολο το ένα δισεκατομμύριο. Αναλογιστείτε, ένα παιδί πεθαίνει σήμερα από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Η Ινδία, με περίπου 700 εκατ. ανθρώπους να ασχολούνται με τη γεωργία, είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου σώματος μικροκαλλιεργητών στον κόσμο.
Δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφής.
Κι όμως, είναι ταυτόχρονα η πατρίδα και των περισσότερων υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας πια στην κατάταξη τις χώρες της Αφρικής.
Παράλογο;
Πάντως επιβεβαιώνει το ποσοστό που θέλει το 80% των μαστιζόμενων από την πείνα ανθρώπων παγκοσμίως να είναι αγρότες ή εργάτες της γεωργίας.

Στο μικρό χωριό Παρόντα της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβάτι έχει να θρέψει τα 4 εγγόνια της. Δεν γνωρίζει από χρηματιστήρια και κανόνες της αγοράς, ξέρει μόνο πως τα τρόφιμα στο μαγαζάκι του χωριού έχουν ακριβύνει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ.
«Οι φτωχοί έχουν μεγάλο πρόβλημα, έχουμε πολύ άγχος. Η κατάσταση είναι δραματική. Ο φτωχός τι μπορεί να κάνει, να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει τα λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που δεν μπορούμε να χορτάσουμε, πάμε στο κρεβάτι νηστικοί», μας λέει.

Πίσω στο Σικάγο, ο χρηματιστής Βίκτορ Λισπανέσε μας εξηγεί τους κανόνες του παιχνιδιού: «Αυτό δεν είναι κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου.
Αν είναι λογικό ή όχι, δεν είναι το ζήτημα.
Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά».
.

3.12.09

Πωλείται Ζωή - Τηλεοπτική Προβολή Ντοκυμαντέρ στη NET

........................................................................Από το http://www.exandas.ert.gr/

Πωλείται Ζωή -
Πρώτη τηλεοπτική προβολή:Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου, στις 22.00, στη ΝΕΤ

Μπορείτε να φανταστείτε μια αγορά νερού;
Μια αγορά, όπου ιδιοκτήτες μετοχών νερού θα το πουλούσαν και θα το αγόραζαν, ενώ άλλοι θα κερδοσκοπούσαν πάνω στην τιμή του χωρίς να το χρειάζονται;

Πως θα ήταν η ζωή, εάν όλα τα νερά του πλανήτη, επιφανειακά ή υπόγεια, τα νερά των ποταμών, των λιμνών και των παγετώνων, ανήκαν σε ιδιώτες;

Το "Πωλείται Ζωή" εξετάζει την μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου που έχει στηθεί στην Χιλή.
Εκεί όπου οι υδάτινοι πόροι της χώρας δεν ανήκουν στο κράτος αλλά σε ιδιώτες και μία εταιρεία μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου ποταμού και να κατέχει ποσότητα νερού ίση με το Βέλγιο.
Εκεί, όπου το νερό έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό ζωής σε ιδιοκτησία, και ένα «δικαίωμα νερού» μπορεί να κοστίζει όσο ένα σπίτι.

Ακόμα και στην έρημο της Ατακάμα, που θεωρείται η ξηρότερη περιοχή του πλανήτη, οι μεταλλευτικές εταιρείες - μεγαλο-ιδιοκτήτες του μακρύτερου ποταμού της Χιλής, Ρίο Λόα - αντλούν τεράστιες ποσότητες και χρησιμοποιούν το πολύτιμο νερό για να ξεπλένουν μέταλλα, καταδικάζοντας χιλιάδες ιθαγενείς και χωριά αγροτών στην δίψα και τη φτώχεια.

- Tο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ εδώ
- H έρευνα για το ντοκιμαντέρ εδώ

26.11.09

Ζωή Χωρίς Χρήματα

............................................. Από τα ΝΕΑ με τίτλο: Ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια
............................................http://www.tauschring.de/http://projekte.free.de/gibundnimm/

Η πρώην καθηγήτρια Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια στη Γερμανία.
Άρχισε ως πείραμα, αλλά τώρα δεν το αλλάζει με τίποτα. Και είναι πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας μας.

Πριν από 22 χρόνια η Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ, καθηγήτρια γυμνασίου, μόλις έβγαινε από ένα επώδυνο διαζύγιο και αποφάσισε να μετακομίσει μαζί με τα δύο παιδιά της στο χωριό Λούνεμπουργκ, κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας.
Εκεί, όπως παρατήρησε αμέσως, οι άστεγοι ήταν πάρα πολλοί και σε άθλια κατάσταση. Ενοχλήθηκε πολύ.
«Δεν είναι σωστό αυτό, δεν μπορεί να συνεχιστεί», σκέφτηκε.
Έπειτα από αρκετή σκέψη έφτιαξε το Τauschring, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες με αντάλλαγμα υλικά αγαθά, μια ζώνη όπου δεν χρησιμοποιούνται χρήματα: ένα κούρεμα μπορεί να ανταλλαγεί με το σέρβις ενός αυτοκινήτου, μια παλιά τοστιέρα μπορεί να ανταλλαγεί με δύο χρησιμοποιημένες καμπαρντίνες.

Το αποκάλεσε «Gib und Νimm» δηλαδή «Πάρε- Δώσε».

Η 67χρονη σήμερα Σβέρμερ πίστευε πάντα ότι οι άστεγοι δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία: αντίθετα θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους αξία στον εαυτό τους με το να γίνουν χρήσιμοι, παρά τα χρέη, την ένδεια ή την ανεργία.

«Πιστεύω ότι ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά. Ο καθένας μας έχει μια θέση στον κόσμο».

Οι άστεγοι του Ντόρτμουντ όμως δεν ανταποκρίθηκαν αμέσως στο σχέδιό της και ελάχιστοι εμφανίστηκαν στο Τauschring.
Κάποιοι μάλιστα της είπαν εξαγριωμένοι ότι μια γυναίκα μεσαίας τάξης με μόρφωση δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει τι περνούν.
Αντίθετα, ήταν κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στο Τauschring, με τα χέρια τους γεμάτα πράγματα που βρίσκονταν αχρησιμοποίητα επί χρόνια στα σπίτια τους ή έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: συνταξιούχοι κομμώτριες προσφέρθηκαν να κουρέψουν άνεργους ηλεκτρολόγους οι οποίοι με τη σειρά τους θα έφτιαχναν τις κουζίνες των γυναικών.
Συνταξιούχοι Βρετανοί δάσκαλοι παρέδιδαν μαθήματα αγγλικών σε νέους με αντάλλαγμα να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους.
Ούτε ένα μάρκο δεν άλλαξε χέρια.

Τρόπος ζωής
Η επιτυχία του πειράματος προκάλεσε στη Σβέρμερ ερωτήσεις για τον τρόπο ζωής της. «Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ζούσα με πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμουν.

Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα αγόραζα τίποτα χωρίς να δώσω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα.
Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι χρειάζομαι πραγματικά, για παράδειγμα ρούχα, και ανακάλυψα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα με όσα κρέμονταν μόνο σε 10 κρεμάστρες. Όλα τα άλλα τα χάρισα.
Το να ξεφορτωθώ τόσα πράγματα ήταν μια πραγματική ανακούφιση».

Έπειτα από λίγο, ακόμα και η τεράστια συλλογή με τα βιβλία της άρχισε να την ενοχλεί και η Σβέρμερ τα έδωσε σε ένα κατάστημα με βιβλία από δεύτερο χέρι. Τα χάρισε όλα.

«Ήθελα να μείνω μόνο με τα απολύτως απαραίτητα».
«Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη»

ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν.
Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε.

«Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου».
Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα.
Παράτησε το διαμέρισμα και τη δουλειά της και άρχισε να ζει νομαδικά με «έναν ακραίο τρόπο ζωής», όπως παραδέχεται.
Γύριζε από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας χειρωνακτικές εργασίες.
Σκόπευε να το κάνει μόνο για 12 μήνες.
Όμως της άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το σταματήσει.
Δεκατρία χρόνια αργότερα, συνεχίζει να ζει βάσει των αρχών τού «Πάρε- δώσε».

«Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη.
Είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν έπρεπε πια να κάνω όσα δεν μου άρεσαν, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και σωματικά αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ».
Ζει ακόμα έτσι.
Μένει κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό σπίτι μελών του Τauschring, καθαρίζοντας ή κάνοντας άλλες δουλειές ως αντάλλαγμα.
Έχει 200 ευρώ για κατάσταση έκτακτη ανάγκης και όλα τα άλλα χρήματα που πιάνει στα χέρια της τα χαρίζει.
Δεν έχει υγειονομική περίθαλψη, αλλά πιστεύει στη δύναμη της αυτοθεραπείας.

Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας".

Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες

εταιρείες».
.

Η Ντροπή των Βραβείων

.Του Θανάση Θ. Νιάρχου

.......................................Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ με τίτλο: Αυτό το βραβείο ποιος θα το πάρει

Με τα βραβεία κοντεύει να συμβεί, αν δεν έχει ήδη συμβεί, αυτό που γίνεται, συνήθως, με τους πολιτικούς.
Όπως κανείς δεν θυμάται ποιος υπήρξε υπουργός Γεωργίας πριν από πέντε χρόνια, έτσι ακριβώς οι πάντες φαίνεται να έχουν ξεχάσει ποιος πήρε ένα οποιοδήποτε βραβείο πριν όχι πέντε, αλλά ακόμη και πριν από δύο χρόνια.
Έτσι ώστε βαθύτατα να απορεί κανείς τι λύσσα είναι αυτή προκειμένου να πάρεις ένα βραβείο, όταν η λήθη που θα σου επιφυλαχθεί είναι όση και για εκείνον που δεν το έχει πάρει.

Με μία μόνο διαφορά: ότι στον πρώτο η λήθη έχει σφραγίδα και υπογραφή (πράγμα που κάνει το βραβείο ακόμη πιο αφόρητο, αφού όποιος το θέλει, είναι για τους άλλους και δεν το θυμάται παρά ο ίδιος), ενώ στον δεύτερο, που δεν παίρνει κανένα βραβείο, η λήθη ταυτίζεται με την ομογάλακτή της αδελφή, την ανωνυμία.
Γεγονός που είναι και απείρως αξιοπρεπέστερο.

Το πόσο ανώμαλα όμως έχει διαμορφωθεί και εξελιχθεί ο κόσμος, στα νεώτερα τουλάχιστον χρόνια, το μαρτυράει η θετική εντύπωση που δημιουργείται για τον οποιονδήποτε όταν βραβεύεται και ξεχωρίζει.
Κανείς δεν φαίνεται να αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι πολλοί που ν΄ αξίζουν ένα βραβείο, ή πώς γίνεται να επιχαίρουμε και να πριμοδοτούμε την ύπαρξή τους, όταν οι ειδικότερες και γενικότερες συνθήκες του κόσμου μας εξακολουθούν να παραμένουν εξαιρετικά άθλιες.
Πώς γίνεται να μιλάμε ακόμη και για τον θεσμό των βραβείων, μέσα σ΄ έναν κόσμο που η ύπαρξή τους κάνει την όποια και όση κατάντια του να ηχεί ακόμη πιο κραυγαλέα.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να εξαίρονται μ΄ ένα βραβείο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να διαβιούν με σκυμμένο το κεφάλι, αφού η προσωπική τους αξία δεν μετέβαλε στο ελάχιστο την κατάσταση των πραγμάτων γύρω τους.
Όσο μάλιστα μεγαλύτερο το βραβείο, τόσο περισσότερο θα έπρεπε να υπογραμμίζεται η γύμνια της αναποτελεσματικότητάς τους.

Αν το βραβείο που δίνεται στον οποιονδήποτε είναι αποκλειστικά για την προσωπική του λάμψη, θα έπρεπε ο ίδιος ο βραβευόμενος να το συνειδητοποιεί ως ντροπή, αφού η λάμψη του δεν έριξε το ελαχιστότερο φως μέσα στον κόσμο.
Και να το αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι, αφού και οι υπόλοιποι (εννοούμε όλον τον κόσμο, όχι μόνον τους μη βραβευμένους), θα το συνειδοποιούσαν ως κάτι κατάπτυστο, καθώς η ύπαρξη των βραβείων ναρκοθετεί, με τον τρόπο της, την έννοια της ενότητας.

Μια έννοια που συνιστά μια τραγικά αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση προκειμένου να επιζήσει ο κόσμος.
Φτάνει να σκεφτούμε πόσα πράγματα θ΄ αλλάζανε προς το καλύτερο αν καταργούνταν σταδιακά παγκοσμίως τα βραβεία, μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα, κρατικά και ιδιωτικά.
Θα γινόταν ένα πρώτο συγκλονιστικό ξεκαθάρισμα αφού ο καθένας θα επιχειρούσε οτιδήποτε, όταν το ένιωθε ως προσωπική του ανάγκη κι όχι γιατί θ΄ αποσκοπούσε σ΄ ένα βραβείο.
Θα ξεκαθάριζε αυτόματα η ήρα από το στάρι και οι «εραστές της δημιουργίας», που έχουν πληθυνθεί ως η άμμος της θάλασσας, θα έρχονταν σε φυσιολογικότερα μέτρα.
Θα προέκυπτε μιας ανυπολόγιστης σημασίας ηθική χειραφέτηση, καθώς δεν θα γελοιοποιούνταν ένα απροσμέτρητο πλήθος ανθρώπων, που με το να διεκδικεί, για λογαριασμό του, ένα οποιοδήποτε βραβείο, είναι υποχρεωμένο να διαβάλλει και να συκοφαντεί κάθε άλλη υποψηφιότητα.

Χωρίς να είναι μικρότερης σημασίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια ακόμη ευεργεσία: να αισθάνεται ο καθένας πως το βραβείο δεν μπορεί να του το δώσει κανείς άλλος παρά μόνον ο εαυτός του, να θεωρείται ταυτόχρονα εξ ίσου σημαντικό το να καλλιεργείσαι εσωτερικά, πράγμα που κινδυνεύει να ξεχαστεί, όπως την προτεραιότητα την διεκδικεί πια η αγωνία για τη δημόσια διάκριση.

Θα στρεφόμασταν, δηλαδή, ευκολότερα προς τα μέσα, αφού δεν θα υπήρχε- όπως τώρα η δικαιολογία να μην επιχειρείς κάτι ανάλογο, καθώς το βραβείο υποτίθεται πως έρχεται ως επιστέγασμα μιας εσωτερικότητας που έχει καλλιεργηθεί τόσο πολύ, ώστε να αποκτά και δημόσιο εύρος.
Τελικά, ενώ υποτίθεται πως κάθε υποψήφιος για βράβευση εκφράζει μιαν «αξία» που χρειάζεται το βραβείο ώστε η αξία αυτή να προσεχθεί, το βραβείο, όταν του απονέμεται, στην πραγματικότητα να μην υπογραμμίζει την αξία, αλλά να επιβραβεύει το διάτρητο ήθος του όπως εκφράζεται με τη διαπλοκή και τη μηχανορραφία που έχουν συνηθέστατα προηγηθεί ώστε να κατακτήσει το βραβείο.
Ωστόσο όλα αυτά τα εξαιρετικώς σοβαρά, θα ήταν μικρής σημασίας αν τα βραβεία (πράγμα που ενδεχομένως να μην συνέβαινε σε παλαιότερα χρόνια) δεν είχαν καταστεί ένας καίρια ανασταλτικός παράγοντας για την ουσιαστική χειραφέτηση και την ενηλικίωση ολόκληρου του πλανήτη.

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».

20.11.09

Nέα Γρίπη: Μιντιακή Φούσκα Ιατρογενούς Τρομολαγνείας

.
........................Από Από το blog Μιχαλης Πιτσιλιδης με τίτλο: Κατασκευάζοντας μια Πανδημία...
. .
Το να δίνεις όνομα στα πράγματα είναι μια μορφή εξουσίας.
Πάρτε, για παράδειγμα, το νέο πανδημικό ιό τής γρίπης και το εμπνευσμένο σλόγκαν του Υπουργείου Υγείας «Γνωρίζω, Προστατεύομαι, Συνεχίζω».

Ορίζει ή επιχειρεί να ορίσει το πλαίσιο της καθημερινότητάς μας που θυμίζει Επιχείρηση Καθαρά Χέρια: 18 φορές την ημέρα πλύσιμο και άλλες τόσες απολύμανση με ένα από τα αντισηπτικά που κατέκλυσαν την αγορά.
Και χλωρίνη, παντού χλωρίνη.
Το συνιστούν, άλλωστε, πολυπράγμονες ινστιτούτορες οι οποίοι εζήλωσαν την δόξα τών 29 κατσκευαστών πλυντηρίων.

Τα ερωτήματα όμως – δίκην επίμονων λεκέδων- παραμένουν.
Γιατί και από τι προστατευόμαστε;

Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης.

Κάθε μαζικός εμβολιασμός έχει δύο προαπαιτούμενα.
Πρώτον, να πειστεί ο εμβολιαστέος πληθυσμός ότι απειλείται σοβαρά η υγεία του και δεύτερον, να υπάρχουν εμβόλια.
Η ανακήρυξη πανδημίας γρίπης, στις 10 Ιουνίου 2009, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) βοήθησε και πίεσε και για τα δύο.
Καταρχάς, καθήλωσε τους πολίτες μπροστά στις τηλεοράσεις, όπου βομβαρδίστηκαν από μηνύματα ζόφου και εικόνες φρίκης.
Πολλοί πίστεψαν ότι θα …πανδημήσουν εις Κύριον, με συνέπεια να παρακαλούν για εμβόλια.

Από την άλλη, η αναγόρευση της γρίπης σε πανδημία επέτρεψε στις εταιρείες να εκμεταλλευτούν μια σειρά ευνοϊκών διατάξεων «περί ετοιμότητας πανδημίας γρίπης», τις οποίες ο πονηρά προνοητικός ΠΟΥ είχε ήδη προβλέψει από τον Οκτώβριο του 2007.

Σύμφωνα με αυτές, οι εταιρείες, σε περίπτωση πανδημίας γρίπης, μπορούν να υποβάλλουν προς έγκριση εμβόλια με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς τις απαραίτητες μελέτες ασφάλειες που είναι μακροχρόνιες (αλλά και πολυδάπανες).
Κάτι τέτοιο θα ήταν συζητήσιμο ενώπιον πραγματικού κινδύνου.

Το πρόβλημα, στην περίπτωση της νέας γρίπης, είναι ότι, λόγω χαμηλής θνητότητας, δεν πληρούνται καν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις κήρυξης πανδημίας…
Αλλά ο ΠΟΥ είχε και σ’ αυτό τη λύση.
Ως νέος Μωάμεθ, όταν είδε ότι το βουνό δεν έρχεται προς το μέρος του, αποφάσισε να κινήσει αυτός προς το βουνό και να …κατασκευάσει μία πανδημία.

Για το λόγο αυτό, στις 10 Μαΐου 2009 άλλαξε τον ορισμό της πανδημίας γρίπης, από «ένας ιός που σκοτώνει έναν τεράστιο (enormous) αριθμό ανθρώπων» σε «ένας ιός έναντι του οποίου ο ανθρώπινος πληθυσμός δεν έχει ανοσία».

Με τον τρόπο αυτό μετατόπισε το βάρος του ορισμού, από τη θνητότητα στη μεταδοτικότητα και έστρωσε το χαλί για τη μαζική παραγωγή «πανδημικών» εμβολίων.

Χαρακτηριστικός ήταν ο ειρωνικός τίτλος του CNN, όταν ανακάλυψε την αλλαγή στον ορισμό: «Όταν η πανδημία δεν είναι πανδημία».

Παρά την προφανή, άτεχνη και σχεδόν προκλητική μεθόδευση – έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και προ πολλού η εποχή της αθωότητας για τον ΠΟΥ - οι υπεύθυνοι υγείας στις περισσότερες χώρες του κόσμου, πήραν πρόθυμα τη σκυτάλη του πανικού, ιδιοτελώς και ανιδιοτελώς, στηριζόμενοι κυρίως στο θρυλούμενο μέγεθος της απειλής.

Ωστόσο, η θνητότητα από τον ιό της απλής (εποχικής) γρίπης είναι κοντά στο 0,1 %.
Δηλαδή στους 1.000 που αρρωσταίνουν, ο 1 πεθαίνει.
Οι αρχικές εκτιμήσεις για τη νέα γρίπη προέβλεπαν τουλάχιστον παρόμοια θνησιμότητα και πολύ μεγαλύτερη μεταδοτικότητα.
Συνεπώς, επειδή θα κολλούσαν περισσότεροι άνθρωποι, ο απόλυτος αριθμός των θανάτων προβλέπονταν να είναι σχετικά μεγάλος.
Ακόμα και αν η παραπάνω εκτίμηση ήταν σωστή, η λύση του εμβολιασμού είναι λανθασμένη.

Ο εμβολιασμός είναι μία παρέμβαση που γίνεται σε υγιή άτομα, οπότε μέχρι κάποιος να μας πείσει ότι δεν είναι πιο επικίνδυνος από τη νέα γρίπη, κάθε πρωτοβουλία μαζικού εμβολιασμού είναι αντιεπιστημονική.
Η υπεύθυνη υγειονομική πολιτική δεν χαράσσεται με γιουρούσια.

Εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού με ανέλεγκτα εμβόλια δικαιολογούνται μόνο για μείζονες απειλές, όπως ευλογιά, πανούκλα, πανώλη, χολέρα κλπ.

Αν δεν δημιουργούνταν μεθοδικά και συστηματικά συνθήκες υγειονομικού πανικού, κανένας δε θα γνώριζε ότι κυκλοφορεί νέο στέλεχος γρίπης, κανένα σχολείο δε θα έκλεινε, κανένας έμπορος αντισηπτικών δε θα γινόταν αναιτίως πλούσιος.

Τελικά, βέβαια, τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία σε πρακτικό επίπεδο, επειδή αποδείχτηκε πλέον ότι ο νέος ιός είναι λιγότερο θανατηφόρος από την παλιά, καλή εποχική γρίπη.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurosurveillance, το ποσοστό θνητότητας από τη νέα γρίπη κυμαίνεται μεταξύ 0,0004 και 0,06% δηλαδή είναι 2 έως 250 φορές χαμηλότερο της παλιάς γρίπης.
Με άλλα λόγια, κολλάει πολύ περισσότερους, σκοτώνει πολύ λιγότερους.

Το παράδειγμα της Αυστραλίας είναι χαρακτηριστικό.
Η χώρα αυτή μόλις βγήκε από την εποχή της γρίπης. Στις αρχές Ιουνίου, όταν η χώρα εισερχόταν στο χειμώνα της, οι Κασσάνδρες της επιδημιολογίας προέβλεπαν πάνω από 3.000 νεκρούς.
Τελικά, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Υγείας της Αυστραλίας, έχασαν τη ζωή τους από τη γρίπη μόλις 162 άτομα.

Για όποιον νομίζει ότι με τον μαζικό εμβολιασμό θα αποφεύγονταν ακόμα και αυτοί οι λίγοι θάνατοι, αξίζει να επισημανθεί ότι το εμβόλιο κατά της κοινής γρίπης που γίνεται επί δεκαετίες στους άνω των 65 ετών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει μειώσει τη θνητότητα από γρίπη.

Κατ’ επέκταση, δεν είναι δυνατόν να προστατευτούμε από κάτι που δεν κινδυνεύουμε, χρησιμοποιώντας κάτι που δεν σώζει.

Η νέα γρίπη αποτελεί μια κλασική περίπτωση αποτυχημένου υγειονομικού σχεδιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο, μια μιντιακή φούσκα ιατρογενούς τρομολαγνείας, πίσω από την οποία σύρθηκαν πρόθυμα οι ανασφαλείς κυβερνήσεις.

Όσο ο καιρός περνάει και ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το μέγεθος της υγειονομικής αντίδρασης είναι τερατωδώς αναντίστοιχο με αυτό της πραγματικής απειλής, τόσο η καχυποψία θα εντείνεται, υπονομεύοντας πραγματικά τη λειτουργία των θεσμών.

Ας μην ξεχνάμε την ιστορία του τσοπάνη και του λύκου. Τελικά, όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης…

18.11.09

H Ιατρική Εξουσία και οι Αναξιόπιστες Ιατρικές Οδηγίες

.Από το blog Μιχαλης Πιτσιλιδης με τίτλο:



Ζούμε υπό το ζυγό ενός φρικαλέα πολύπλοκου συστήματος νόμων και αποφάσεων.
Κι επειδή η άγνοια νόμου δεν είναι αποδεκτή, ο καθένας κινδυνεύει να υποστεί τις συνέπειες από μια παράβαση για την οποία αγνοεί το νόμο ή την κανονιστική διάταξη, γενικότερα.

Η πολιτεία εδώ είναι αναγκαστικά κουτοπόνηρη: αν επιτρεπόταν η άγνοια νόμου, τότε ο καθένας θα την επικαλείτο.
Αλλά δεν είναι μόνο η νομοθετική εξουσία που παράγει ακατάπαυστα περιοριστικές ή κανονιστικές διατάξεις που φιλοδοξούν να ελέγξουν τη ζωή των ανθρώπων.

Το ίδιο κάνει και η ιατρική εξουσία, η οποία προσπαθεί να εξαπλώσει την κυριαρχία της στο σύνολο της κοινωνίας: στους γιατρούς οι οποίοι καλούνται να λειτουργήσουν και λειτουργούν ως εκτελεστικός βραχίονας, στο νοσηλευτικό προσωπικό, στους κυβερνώντες αλλά και στους απλούς πολίτες.

Εδώ θα περιοριστούμε σε έναν από τους τρόπους με τους οποίους η ιατρική εξουσία ασκείται επί των ιατρών.
Σήμερα, η ιατρική θυμίζει πολύ έντονα στρατό.
Διαθέτει πολλές βαθμίδες ιατρικής ιεραρχίας/εξουσίας αλλά και γενικά επιτελεία στα οποία καταστρώνονται τα σχέδια για να κατατροπωθεί ο εχθρός ο οποίος είναι, υποτίθεται, η νόσος.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως και στον στρατό, τελικά αποδεικνύεται ότι στόχος είναι η έγκριση των «στρατιωτικών δαπανών» και όχι ο εχθρός ο οποίος αναδεικνύεται, εν τέλει, σε …σύμμαχο.

Η ιατρική εξουσία παράγει ακατάπαυστα κάθε είδους οδηγίες (guidelines) στις οποίες καλούνται να συμμορφωθούν όλοι.
Η παραβίαση των οδηγιών έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την επιστημονική απαξίωση των παραβατών, αλλά ακόμα και την δικαστική τους δίωξη, στις περιπτώσεις εκείνες όπου οι ιατρικές οδηγίες έχουν υιοθετηθεί από την πολιτεία, ως ο ενδεδειγμένος τρόπος του πράττειν.

Από τη συντριπτική πλειονότητα των γιατρών, οι οποίοι ανήκουν στις χαμηλές βαθμίδες της ιατρικής εξουσίας (κανένας έλληνας γιατρός δεν μετέχει στα κονκλάβια όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις), οι οδηγίες θεωρούνται ως το απαύγασμα της πανταχόθεν εκθειαζόμενης ιατρικής που βασίζεται σε αποδείξεις (Evidence Based Medicine).

Για τους λιγότερο υποψιασμένους γιατρούς, οι Οδηγίες επέχουν θέση θεραπευτικού ευαγγελίου.

Οι οπαδοί μιας πιο κριτικής στάσης έχουν προσέξει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια:
Οι Οδηγίες ταιριάζουν γάντι στις ανάγκες που διαμορφώνονται στην αγορά ή, με άλλα λόγια, έρχονται να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα φαρμακευτικών και άλλων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της ασθένειας.

Πόσο αξιόπιστες είναι, ωστόσο, αυτές οι Οδηγίες;

Για περισσότερα από 20 χρόνια, οι μεγάλες καρδιολογικές εταιρείες, το American College of Cardiology (ACC) και η American Heart Association (AHA), εκδίδουν οδηγίες για την αντιμετώπιση ασθενών με καρδιακά νοσήματα.
Από το 1984 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008 εκδόθηκαν 53 Οδηγίες σε 22 θέματα, στις οποίες περιέχονταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 7.196 συστάσεις!

Ας εμβαθύνουμε όμως λίγο περισσότερο, καθώς το πρόβλημα δεν υφίσταται μόνο στην ποσότητα αλλά, κυρίως, στην ποιότητα.
Οι συστάσεις αυτές ταξινομούνται ως προς τη βαρύτητά τους, την αξιοπιστία τους, με ένα σύστημα ταξινόμησης (Level of Evidence A, B και C).
Οι συστάσεις που αξιολογούνται ως Α θεωρείται ότι βασίζονται σε πολλές και άρτιες κλινικές μελέτες ενώ ως C θεωρούνται οι συστάσεις που βασίζονται κυρίως σε προσωπικές απόψεις.

Μια πολύ σημαντική εργασία η οποία δημοσιεύτηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2009 στο διεθνούς φήμης ιατρικό περιοδικό JAMA (Journal of the American Medical Association, “Scientific Evidence Underlying the ACC/AHA Clinical Practice Guidelines”) έδειξε ότι
οι περίφημες επίσημες Οδηγίες δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα προσωπικών απόψεων.
Πράγματι, μόλις το 11% των συστάσεων βασίζονται σε level A δεδομένα ενώ το 48% αποτελούν προσωπικές απόψεις (level C).

Διαπιστώνεται, με άλλα λόγια, ότι οι θεωρούμενες πολύ σοβαρές ιατρικές οργανώσεις ACC και AHA, ο λόγος των οποίων είναι νόμος για τους καρδιολόγους, εκδίδουν οδηγίες οι οποίες επηρεάζουν αμεσότατα την ιατρική πρακτική και την υγεία των ανθρώπων, βασιζόμενες, δυστυχώς, κυρίως σε προσωπικές απόψεις ειδικών και «ειδικών».

Και, βέβαια, δεν αποτελούν πλέον ειδήσεις οι καθημερινές αποκαλύψεις για το συστηματικό χρηματισμό ειδικών από τους ενδιαφερόμενους να επηρεάσουν προς όφελός τους τις Οδηγίες
.

8.11.09

Ποια «Εθνική Άμυνα» Υπερασπίζονται 6000 ΕΠΟΠ κι Αξιωματικοί σε Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Σομαλία;

.........................Aπό το Γράμμα προς νεοσύλλεκτους στο blog: diktiospartakos.blogspot.com

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και δυο χρόνια μετά τη φοιτητική εξέγερση του 2006-07, για τη «μαμά πατρίδα» περνάς τις πύλες του «παραλόγου της θητείας».
Είσαι κομμάτι των μεγάλων αγώνων της νεολαίας. Τις έζησες ως φοιτητής, ως μαθητής, περιπλανώμενος και κακοπληρωμένος εργαζόμενος ή άνεργος. Την εκμετάλλευση, την καταστολή, την κοροϊδία και την απαξίωση, την οργή που σου προκαλούν καλείσαι να τις αντιμετωπίσεις και στο στρατό, ενώ σε μπουκώνουν με όλες τις «γνωστές συνταγές» τους: Ο «στρατός σημαίνει ισότητα», «σέβεται τον φαντάρο», «υπερασπίζει την άμυνα τις χώρας», «σημαίνει αξιοπρέπεια».

Όμως κάτι δεν πάει καλά, έτσι;
Πόσο ίσοι είναι οι φαντάροι της παραμεθορίου, που πάνε σε όλη τη θητεία από σκοπιά σε αγγαρεία, με τα βύσματα των επιτελείων;
Σε «στρατό - κολέγιο» τι δουλειά έχουν τα ατομικά κι ομαδικά καψόνια;
Το «πέσε και πάρε»; Τα φασιστικά άσματα;

Οι Στρατιωτικές Κατασκηνώσεις με 6000 φαντάρους-υπηρέτες για φθηνές διακοπές των αξιωματικών;
Οι 7 τραυματίες και ο ένας νεκρός σε μόλις 30 μέρες διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ;

Ποια «εθνική άμυνα» υπερασπίζονται 6000 ΕΠΟΠ κι αξιωματικοί σε Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Σομαλία, αφήνοντας τους φαντάρους να «λιώνουν» σε σκοπιές-αγγαρίες για να μπαλώσουν τις τρύπες του στρατού και του κράτους της «ισχυρής Ελλάδας»;

Ποια αξιοπρέπεια ζουν οι φαντάροι που βλέπουν την οικογένεια να γονατίζει σε πολιτικούς, στρατιωτικούς, παπάδες;
Θέλουν να «σκέφτεσαι τα χειρότερα», να φοβάσαι. Βάλε βύσμα, γίνε σαν αυτούς. Να ’σαι πειθήνιος. Να πειστείς πως το παράλογο έχει λογική.

Ο Βενιζέλος, αναλαμβάνοντας το υπουργείο, διακήρυξε ότι αποστολή του στρατού είναι η «αξιοπρέπεια της χώρας» από ένα στρατό «με σεβασμό προς τον άνθρωπο».
Αμέσως έδειξε τι εννοούσε.
Την αύξηση των μισθοφόρων στο Αφγανιστάν, που αποφάσισε η ΝΔ, την κάνει πράξη το ΠΑΣΟΚ, με νέα αφαίμαξη του λαού, της άνεργης και περιπλανώμενης νεολαίας.
Τις «ασύμμετρες απειλές» του Μεϊμαράκη και του Πολύδωρα, κάνουν δόγμα ο Βενιζέλος και ο Χρυσοχοΐδης.

Στο «ενιαίο σύστημα διακυβέρνησης», που οραματίζεται ο Παπανδρέου, στρατός και αστυνομία θα παρακολουθούν και θα επεμβαίνουν παντού. Από τα ελληνοτουρκικά και τους μετανάστες, ως τις πλημμύρες, τις διαδηλώσεις και τους «τρομοκράτες».
Όλοι εχθροί, λοιπόν!
Από τους Τούρκους φαντάρους (βέβαια, τα βρίσκουν με τους Τούρκους στρατηγούς στο ΝΑΤΟ) ως τους απεργούς ναυτεργάτες.

Συνεχίζουν να στέλνουν φαντάρους εκτός συνόρων, στην «ελληνική» Κύπρο (για την «αξιοπρέπεια», ρε γαμώτο!), ξένο στρατό, σε ξένη χώρα με διαρκή συναγερμό, να «τρέχουν γρηγορότερα, να πηδούν ψηλότερα, να υπακούν περισσότερο».

Δημιουργούν το σιδερόφραχτο στρατό της «ισχυρής Ελλάδας» πάνω σε μια θητεία «με ανθρώπινο πρόσωπο»: Σκοπιά-αγγαρεία-ασκήσεις, «χώσιμο» σε φωτιές-πλημμύρες-λαθρεμπόρους με κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας ή της ζωής μας. Λιγότερο κράτος και θέσεις εργασίας.
Στρατόπεδα χωρίς πόσιμο ή ζεστό νερό, θέρμανση ή αξιοπρεπές φαγητό, γεμάτα καρκινογόνο αμίαντο.
Το «αξιόμαχο» του ελληνικού στρατού συνεχίζει να περνά πάνω από τις ζωές των στρατευμένων.

Μέσα από τον ιδεολογικό τραμπουκισμό του μιλιταρισμού, του εθνικισμού και της υποταγής στους «ανώτερους».
Οι αγορές όπλων, ρεμούλες δις, συνεχίζουν να περνάν από εθνικά ιδεώδη «της αξιοπρέπειας»: ιδανικό άλλοθι για απλήρωτη και μέχρι τελικής πτώσης εκμετάλλευση της νεολαίας στο βωμό του έθνους.

Όμως ηρέμησε. Οπλίσου με θάρρος, αλληλεγγύη, συντροφικότητα και συναδελφικότητα
Μπορούμε να νικήσουμε! Και ΝΙΚΑΜΕ!

Δυστυχώς για αυτούς και για τους πληρωμένους κονδυλοφόρους τους, η πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτή.
Οι φαντάροι δεν είναι μόνοι τους απέναντι στη «θητεία του παραλόγου»: Το γνωρίζουν εδώ και χρόνια. Από τις νίκες στα στρατόπεδα, τη σύγκρουση με φασιστικά, εθνικοπατριωτικά άσματα και μαθήματα, την αλληλεγγύη μέσα κι έξω από το στρατό.

Το γνωρίζουν από τη συνεπή και πολύχρονη παρουσία του Δικτύου Σπάρτακος και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΦΕΔΡΩΝ ΣΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ είναι αποτέλεσμα δικών μας κινητοποιήσεων.
Τα συνεχή κρούσματα καταγγελιών από τα στρατόπεδα, οι αρνήσεις μεταθέσεων στην ΕΛΔΥΚ, η αποτυχία τρομοκράτησης των φαντάρων, δείχνουν πως η νεολαία πια όλο και λιγότερο υποτάσσεται, όλο και λιγότερο φοβάται.
Αντίθετα, φοβάται η κυβέρνηση και τα επιτελεία. Τρομοκρατούνται από την οργή και τη ζωντάνια της νεολαίας. Γι’ αυτό, με το 9μηνο και τα κούφια λόγια περί αξιοπρέπειας. αλαφιασμένοι τρέχουν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, να χρυσώσουν το χάπι.

Για να συνεχίσουν να μας εκμεταλλεύονται, να μας σκοτώνουν σε σκοπιές, ασκήσεις κι αγγαρείες, είτε σε 9 είτε σε 12 μήνες.

ΔΕΝ ΨΑΡΩΝΟΥΜΕ - Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕ ΣΤΟΛΗ
Καλούμε τους νέους συναδέλφους να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Απέναντι στη διαπαιδαγώγηση του βύσματος, της ρουφιανιάς και του ατομισμού, να προτάξουν αλληλεγγύη και συλλογική δράση.

Να καταγγείλουν τις άθλιες συνθήκες της θητείας.
Να συγκρουστούν με το βάναυσο θεσμό του ελληνικού στρατού.
Καμιά εξουσία δεν έχουν πάνω σας.

Βγείτε παραπονούμενοι στην αναφορά, υπερασπιστείτε (από το Σύνταγμα & το Στρατιωτικό Κανονισμό 20-1) τα δικαιώματα σας.
Ποιος θα κάνει κάτι, αν όχι εμείς οι ίδιοι; Αν όχι ο γονιός;

Όπου φαντάροι διαμαρτυρήθηκαν, σταμάτησαν καψόνια, μειώθηκαν υπηρεσίες, αυξήθηκαν οδοιπορικά, έξοδοι κι άδειες.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΕΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ. Η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ.
Αξιωματικοί και Διοικητές φοβούνται περισσότερο από εσάς. Οι καταγγελίες μπαίνουν στο φάκελο τους.

ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ έχει αποτελέσματα.
Σε όλα τα Κέντρα Εκπαίδευσης οι νεοσύλλεκτοι αναπτύσσουν συλλογικές αντιστάσεις σε καψόνια-αυθαιρεσίες, σταμάτησαν ακραίες συμπεριφορές αξιωματικών, αρνήθηκαν να πάνε στην ΕΛΔΥΚ.ΓΙΑ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (ΕΛΔΥΚ)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟΥ.
ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙΤΕ: ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ. ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΦΥΛΑΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ!
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ. ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΜΑΣ.·

Δε δεχόμαστε μεταθέσεις στο Β’ Γραφείο και τη Στρατονομία, δε δεχόμαστε να γίνουμε Δόκιμοι (ΔΕΑ), φαντάροι που διατάζουν φαντάρους. Δεν αποκρύπτουμε σωματικά προβλήματα.
Το Ι1 δεν είναι μαγκιά.· Δε δεχόμαστε να μας αφαιρούν εφημερίδες-βιβλία, έλεγχο από τη Στρατονομία στους θαλάμους χωρίς όλοι να είναι παρόντες και να εξηγηθεί ο λόγος της έρευνας.·
Βγαίνουμε παραπονούμενοι για ό,τι μας αφορά και μας ενοχλεί.·

Αρνούμαστε ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ασκήσεις ΝΑΤΟ-ευρωστρατού.·

Εναντιωνόμαστε στην προπαγάνδα αξιωματικών κατά του εχθρού-λαού, όπως ο ταγματάρχης που έλεγε το Δεκέμβρη: «όσοι κάνουν επεισόδια είναι εχθροί… οι καταστηματάρχες είμαστε εμείς»!·
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ πυροσβέστες ή νοσοκόμοι, άμισθοι δούλοι.
Να γίνουν προσλήψεις όπου απαιτείται. ·
Απαιτούμε υπηρεσίες κυκλικές και 1/1. Ελεύθερο χρόνο δικό μας, να τον περνάμε όπως θέλουμε.· Μείωση τώρα της θητείας σε 6μηνη, στον τόπο κατοικίας. Διπλασιασμός των αδειών. Υπηρεσίες 1-1 για ΟΛΟΥΣ (παλιούς και νέους). Πρώτο ζήτημα η ζωή των φαντάρων (όχι οι υπηρεσίες).·

Κανένας φαντάρος ή στέλεχος σε ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ. Κανένας νέος ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΣ.·

Αύξηση μισθού, πλήρης ασφάλιση και κάλυψη των αναγκών των στρατευμένων: υγειονομικές υπηρεσίες, διαβίωση, μετακινήσεις, επικοινωνία, πολιτισμό, ενημέρωση. ·
Ίσα δικαιώματα στις μειονότητες.
Εφαρμογή, χωρίς όρους, των συνταγματικών δικαιωμάτων.

Ελεύθερη διακίνηση ιδεών, εντύπων, βιβλίων.
Κατάργηση ποινών και στρατοδικείων.· Να σταματήσουν η απλήρωτη εργασία και τα «καψόνια».

Κανένας στρατιώτης άμισθος δούλος των αξιωματικών. Πολιτικό προσωπικό για εργασίες συντήρησης και επιμελητείας.·
Να κλείσουν οι Λέσχες Εφέδρων, της πατριδοκαπηλίας και φυλετικού μίσους. Να απαγορευτεί η λειτουργία παραστρατιωτικών σχηματισμών, η διαπλοκή με στρατό και σώματα ασφαλείας.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ
Αιρετές και ανακλητές Επιτροπές Φαντάρων χωρίς παρέμβαση της ιεραρχίας. Τα ζητήματα και αιτήματα των φαντάρων θα καθορίζονται από αυτές, θα υποβάλλονται απευθείας στο διοικητή. Δικαίωμα ομαδικών παραπόνων, δημοσιοποίησης της κατάστασης στο στρατόπεδο.Ανεξάρτητα απ’ τα κομματικά πιστεύω του καθενός, ενάντια στη λογική του συμβιβασμού και της υποταγής υπάρχει ο Συλλογικός Αγώνας. Οι βελτιώσεις στα στρατόπεδα οφείλονται στην αγωνιστική δράση των φαντάρων, τις καταγγελίες, την πίεση που ασκούν γονείς και κοινωνικοί φορείς.

ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6932 955437

6.11.09

Έκκληση για Δωρεά Βιβλίων και Χαριστικό Ανταλλακτικό Παζάρι

.
1. Στο μπλογκ Τσαλαπετεινός δημοσιοποιήθηκε με τίτλο Μια χάρη το παρακάτω email το οποίο αναδημοσιεύτηκε και στο μπλογκ sibilla - σίβυλλα:

"Το Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θηβών θα σας ήταν ευγνώμον αν μας προτιμούσατε στο…χάρισμα των βιβλίων σας!

Έχουμε δανειστικές βιβλιοθήκες σε κάθε πτέρυγα με πολύ μεγάλη χρήση από τις γυναίκες- κρατούμενές μας.
Και κάθε φορά τρομάζουμε να βρούμε πόρους για να αγοράσουμε καινούρια. Έτσι στηριζόμαστε κυρίως σε δωρεές φίλων και γνωστών.

Μόνο που δε μπορούμε να έρθουμε να τα παραλάβουμε.
Αν θελήσετε να μας προτιμήσετε και μπορείτε να μας τα στείλετε.

Η διεύθυνσή μας είναι:
Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θηβών

Ελαιώνας Θήβας 32
Υπ` όψιν κ. Κοσμάτου Ευάγγελου, ψυχολόγου
".


2. Στο μπλογκ της Συνέλευσης Περάματος για την Αλληλεγγύη και τη Δράση "DeStato" υπάρχει ανακοίνωση για:

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ

Κυριακή 8 Νοεμβρίου στις 12:00
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
Λεωφ. Ειρήνης 219 (Σ
τάση Σχολείο)

Λεπτομέρειες στο.Σταγόνα αλληλεγγύης-αυτοοργάνωσης-αντίστασης στην καπιταλιστική έρημο

__________________________________
Εκτός από τη δωρεά, για την αξιοποίηση ανενεργών βιβλίων έχει εδώ και καιρό αναπτυχθεί το bookcrossing. Για πληροφορίες ΟΔΗΓΙΕΣ BOOKCROSSING και ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒOOKCROSSING
.

31.10.09

Τα Σιωπηλά Όπλα Αυτοματοποίησης της Κοινωνίας

.
«Από τη στιγμή που διαταραχθεί σκόπιμα η λειτουργία του εγκεφάλου μέσω τυχαίου ή σκόπιμα υποβαλλόμενου φόβου, θυμού ή συγκίνησης, μπορούν να εμφυτευτούν στους ανθρώπους διάφοροι τύποι πεποιθήσεων. Από τα αποτελέσματα που προκαλούνται απ΄αυτές τις διαταραχές η πιο κοινή είναι η προσωρινή διαταραχή της κρίσης και μεγάλη επιδεκτικότητα για υποβολή και εμφανίζονται έντονα σε περιόδους πολέμων ή σοβαρών επιδημιών.

..Με τον τρόπο αυτό δεν ενδιαφέρονται και δεν ανακαλύπτουν τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας αυτοματοποίησης της κοινωνίας. Ο γενικός κανόνας είναι όσο πιο πολύ σύγχιση τόσο πιο μεγάλο κέρδος.
Γι αυτό ο καλύτερος τρόπος είναι να δημιουργείς προβλήματα και μετά να προσφέρεις τις λύσεις.

Εν συντομία:

* ΜΕΕ: Κράτα την προσοχή του ενήλικου κοινού αποσπασμένη από τα πραγματικά κοινωνικά ζητήματα και αιχμαλωτίσέ τη με θέματα που δεν έχουν πραγματική σημασία

* Σχολεία: Κράτα τους νέους σε άγνοια των πραγματικών μαθηματικών, των πραγματικών οικονομικών, των πραγματικών νόμων και της πραγματικής ιστορίας

*Διασκέδαση: Κράτα τη διασκέδαση του κοινού σε χαμηλό επίπεδο.

*Δουλειά: Κράτα το κοινό πολυάσχολο (buyz,buzy,buzy), ξανά στη φάρμα μαζί με τα άλλα ζώα..

Όταν ένα σιωπηλό όπλο χρησιμοποιείται βαθμιαία, οι άνθρωποι προσαρμόζονται στην παρουσία του και μαθαίνουνι να ανέχοναι την καταπάτηση στις ζωές τους.

Γι αυτό, το σιωπηλό όπλο είναι ένας τύπος βιολογικού πολέμου.

Επιτίθεται στη ζωτικότητα, τις επιλογές, και την κινητικότητα των ατόμων μιας κοινωνίας μέσω χειραγώγισης και προσβολής των πηγών της φυσικής και κοινωνικής ενέργειάς τους και των σωματικών, διανοητικών, και συναισθηματικών δυνάμεων και αδυναμιών τους.

Πυροβολεί καταστάσεις αντί για πυρά προωθούμενες από επεξεργασία δεδομένων, αντί από κόκκους πυρίτιδας, από έναν υπολογιστή, αντί από πυροβόλο όπλο, με χειρισμό από έναν προγραμματιστή υπολογιστών αντί από επίλεκτο σκοπευτή κάτω από τις διαταγές ενός τραπεζικού μεγιστάνα, αντί ενός στρατηγού.
Δεν συνοδεύεται με αντιληπτό θόρυβο, δεν προκαλεί εμφανή φυσικό ή διανοητικό τραυματισμό, και δεν παρεμποδίζει εμφανώς την καθημερινή κοινωνική ζωή.

Εν τούτοις συνοδεύεται με έναν αδιάψευστο "θόρυβο", επιφέρει αδιάψευστη φυσική και διανοητική βλάβη και παρεμποδίζει καταφανώς την καθημερινή κοινωνική ζωή, δηλ., καταφανώς σε έναν εκπαιδευμένο παρατηρητή, που ξέρει τι να κοιτάξει.

Το κοινό δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το όπλο και γι αυτό δεν μπορεί να πιστέψει ότι δέχεται επίθεση και νικιέται από ένα όπλο.

Το κοινό μπορεί να αισθάνεται ενστικτωδώς ότι κάτι είναιλάθος, αλλά λόγω της τεχνικής φύσης του σιωπηλού όπλου, δεν μπορούν να εκφράσουν το συναίσθημά τους με λογικό τρόπο, ή να χειριστούν το πρόβλημα με νοημοσύνη.
Επομένως, δεν ξέρουν πώς να καλέσουν για βοήθεια, και δεν ξέρουν πώς να συνεργαστούν και να αμυνθούν απέναντι σ΄ αυτό το όπλο».

Operations Research Technical Manual TM-
http://www9.pair.com/xpoez/money/silent.htm
.

25.10.09

Ψεύδεστε για τους πειρατές

του Johann Hari You are being lied to about pirates

Ποιός θα φανταζόταν ότι το 2009, οι κυβερνήσεις του κόσμου θα κήρυτταν ένα νέο πόλεμο κατά των πειρατών; Καθώς διαβάζετε αυτό το άρθρο, το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό - που υποστηρίζεται από πλοία από περισσότερες από δύο ντουζίνες έθνη, από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα – πλέει στα ύδατα της Σομαλίας να κυνηγήσει τους όπως λένε αποτρόπαιους εγκληματίες.
Σύντομα θα καταδιώκουν τους Σομαλούς πειρατές ακόμη και στην ξηρά σε μια από τις πιο κατεστραμμένες χώρες του πλανήτη.
Αλλά πίσω από αυτήν την ιστορία υπάρχει ένα σκάνδαλο που δεν λέγεται.

Οι άνθρωποι που οι κυβερνήσεις μας χαρακτηρίζουν ως "μία από τις μεγαλύτερες απειλές της εποχής μας" έχουν μια εξαιρετική ιστορία να πουν - και τη δικαιοσύνη με το μέρος τους. Οι πειρατές δεν ήταν ποτέ αυτοί που νομίζουμε ότι είναι.

Στη "χρυσή εποχή της πειρατείας" - από το 1650 έως το 1730 - η εικόνα του αδίστακτου πειρατή που έχουμε σήμερα κατασκευάστηκε και προπαγανδίστηκε από τη βρετανική κυβέρνηση. Πολλοί απλοί άνθρωποι πίστευαν ότι ήταν ψευδής. Συχνά απλοί άνθρωποι έσωζαν πειρατές από την αγχόνη. Γιατί; Τι έβλεπαν που εμείς δεν μπορούμε;

Στο βιβλίο του "Όλοι οι εγκληματίες των Εθνών», ο ιστορικός Μάρκους Rediker δίνει σημαντικά στοιχεία μιλώντας για την πλωτή κόλαση στην οποία κατέληγαν οι πεινασμένοι νέοι του Λονδίνου. Δουλεύοντας στα πλοία ακατάπαυστα με ελάχιστη τροφή, αν σταματούσαν για ένα δευτερόλεπτο, ο παντοδύναμος καπετάνιος τους μαστίγωνε αλύπητα ή τους έρριχνε στη θάλασσα.
Και στο τέλος μπορούσε να τους εξαπατήσει και να τους κατακρατήσει τους μισθούς τους.

Οι πειρατές ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που στασίασαν κατά του τυραννικού καπετάνιου τους και δημιούργησαν ένα διαφορετικό τρόπο εργασίας στις θάλασσες. Μόλις αποκτούσαν το πλοίο, εξέλεγαν τον καπετάνιο τους και έπαιρναν όλες τις αποφάσεις τους συλλογικά.
Μοιράζονταν τα αγαθά με τόσο ισότιμο τρόπο που όπως αναφέρει ο Rediker δεν μπορούσε να βρεθεί πουθενά τον 18ον αιώνα." Δέχθηκαν ακόμη και Αφρικανούς σκλάβους που δραπέτευαν οι οποίοι ζούσαν μαζί τους εντελώς ισότιμα. Οι πειρατές έδειξαν "ξεκάθαρα και έμπρακτα ότι στα πλοία δεν πρέπει να υπαρχει η καταπίεση και η βαναυσότητα που επικρατούσε στοα εμπορικά πλοία και στο βασιλικό ναυτικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ήταν δημοφιλείς παρά το γεγονός ότι ήταν αντιπαραγωγικοί κλέφτες.

Το 1991, η κυβέρνηση της Σομαλίας - στο Κέρας της Αφρικής - κατέρρευσε. Τα 9 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καταδικαστείσε λιμοκτονία από τότε γιατί πολλές από τις πιο άσχημες δυνάμεις στον δυτικό κόσμο είδαν το γεγονός αυτό ως μια μεγάλη ευκαιρία να κλέψουν τον θαλάσσιο πλούτο της χώρας και να την κάνουν χωματερή πυρηνικών αποβλήτων.
Ναι,πυρηνικά απόβλητα. Από τη στιγμή που έφυγε η η κυβέρνηση άρχισαν να εμφανίζονται μυστηριώδη ευρωπαϊκά πλοία στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας και να απορρίπτουν τεράστια βαρέλια στον ωκεανό.
Ο παράκτιος πληθυσμός άρχισε να αρρωσταίνει. Στην αρχή παρουσιάστηκαν περίεργα εξανθήματα, ναυτία και γενιόντουσαν δύσμορφα μωρά. Στη συνέχεια, μετά το τσουνάμι του 2005, έγινε διαρροή από τις εκατοντάδες βαρέλια που εκβάλλονταν στις ακτές. Οι άνθρωποι άρχισαν να αρρωσταίνουν από ραδιενέργεια και πάνω από 300 πέθαναν.

Ο Ahmedou Ould-Abdallah, ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Σομαλία, μου είπε: "Κάποιοι κάνουν εδώ απόθεση πυρηνικών απόβλητων. Υπάρχει, επίσης, μόλυβδος και βαρέα μέταλλα όπως κάδμιο και υδράργυρος - τα πάντα.
"Πολλά από αυτά είναι από ευρωπαϊκά νοσοκομεία και εργοστάσια που τα δίνουν στην ιταλική μαφία να τα" πετάει" πιο φθηνά. Όταν ρώτησα τον Ould-Abdallah "τι έχουν κάνει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γι 'αυτό" μου είπε με αναστεναγμό: "Τίποτα.. Δεν υπήρξε καθαρισμός, ούτε αποζημίωση, ούτε πρόληψη".

Την ίδια στιγμή, άλλα ευρωπαϊκά πλοία έρχονται στη Σομαλία για να λεηλατήσουν τη θάλασσα από τον μεγαλύτερο πόρο: τα θαλασσινά. Έχουν καταστραφεί τα δικά μας αποθέματα ψαριών από την υπερβολική εκμετάλλευση - και τώρα πρέπει να μετακινηθούν στις δικές τους θάλασσες. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε τόνο, γαρίδες, καραβίδες και άλλα θαλάσσια κλέβονται από παράνομες τεράστιες μηχανότρατες που πλέουν στις απροστάτευτες θάλασσες της Σομαλίας.
Οι ντόπιοι ψαράδες έχουν ξαφνικά χάσει τα προς το ζην τους και πεινάνε. Ο Μοχάμεντ Χουσεΐν, ένας ψαράς στην πόλη της Marka 100 χιλιόμετρα νότια του Μογκαντίσου, είπε στον Reuters: "Εάν δεν γίνει τίποτα, σύντομα δεν θα υπάρχουν ψάρια στα αριστερά μας παράκτια ύδατα."
Αυτές είναι οι συνθήκες που δημιούργησαν τους «πειρατές".
Σε μια σουρεαλιστική τηλεφωνική συνέντευξη, ένας από τους ηγέτες των πειρατών, ο Sugule Ali, δήλωσε ότι κίνητρό τους ήταν "να σταματήσει η παράνομη αλιεία και η παρουσία τους στα ύδατά μας ... Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας θάλασσιους ληστές. Θεωρούμε θαλάσσιους ληστές εκείνους που αλιεύουν παράνομα και κάνουν χωματερή και φέρνουν όπλα στις θάλασσές μας .Ο "William Scott θα καταλάβει αυτά τα λόγια:

Οχι, αυτό δεν δικαιολογεί την ομηρία και ναι, σαφώς υπάρχουν και μερικοί γκάνγκστερς -μερικοί μόνον- ειδικά εκείνοι που κατέσχεσαν ακόμη και την Παγκόσμια Επισιτιστική Βοήθεια. Αλλά οι "πειρατές" έχουν τη συντριπτική υποστήριξη του τοπικού πληθυσμού για κάποιο λόγο.
Η ανεξάρτητη ιστοσελίδα Somalian ειδήσεις WardherNews διεξήγαγε έρευνα και βρέθηκε ότι 70 τοις εκατό "υποστήριξε ένθερμα την πειρατεία ως μορφή εθνικής άμυνας της χώρας για τα χωρικά της ύδατα."

Κατά τη διάρκεια του επαναστατικού πολέμου στην Αμερική, ο George Washington ένας από τους ιδρυτές της Αμερικής ανέθεσε σε πειρατές την προστασία των χωρικών υδάτων της Αμερικής, διότι η Αμερική δεν είχε δικό της ναυτικό ή ακτοφυλακή . Οι περισσότεροι Αμερικανοί το στήριξαν αυτό. Αυτό που γίνεται στη Σομαλία είναι διαφορετικό;

Μήπως περιμέναμε να λιμοκτονούν οι Σομαλοί, να υποδέχονται τα πυρηνικά μας απόβλητα και να μας παρακολουθούν να αρπάζουμε τα ψάρια τους και να τα τρώμε στα εστιατόρια μας;
Δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή για την ιστορία του πολέμου κατά της πειρατείας το 2009 από αυτήν που έκανε πειρατής ο οποίος ‘εζησε τον 4ο π.χ. αιώνα. Είχε συλληφθεί και ο Μέγας Αλέξανδρος, του ζήτησε να εξηγήσει τι εννοούσε μιλώντας για κατοχή στην θάλασσα. Ο πειρατής χαμογέλασε και απάντησε:

"Τι σημαίνει η κατοχή όλης της γης; Εγώ επειδή το κάνω με ένα μικρό πλοίο ονομάζομαι ληστής, ενώ εσύ που το κάνεις με ένα μεγάλο στόλο, ονομάζεσαι αυτοκράτορας. "

Για άλλη μια φορά, ο μεγάλος μας αυτοκρατορικός στόλος πλέει και σήμερα - αλλά ποιος είναι ο κλέφτης;

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)