31.12.09

Η επόμενη «φούσκα» θα είναι οικολογική!

.........................Από την kathimerini.gr με τίτλο: Η επόμενη «φούσκα» θα είναι οικολογική!

Η στρατηγική Κιότο και Κοπεγχάγης δεν αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή, απλώς μετατρέπει τον άνθρακα σε επικερδές εμπόρευμα
Του Πετρου Παπακωνσταντινου

Εν μέσω πληθωρικών ελπίδων για πράσινη στροφή
του Μπαράκ Ομπάμα σε σύγκριση με τη μυωπικά αντιοικολογική πολιτική Μπους και για λυτρωτικές αποφάσεις της διάσκεψης της Κοπεγχάγης, ώστε να αναχαιτισθεί η κλιματική αλλαγή, οι απόψεις του καθηγητή Τζέιμς Χάνσεν από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια συνιστούσαν χτυπητή παραφωνία.

.
«Θα προτιμούσα να μην πραγματοποιηθεί (η διάσκεψη) αν πρόκειται να πιστέψει ο κόσμος ότι κινούμαστε σε ορθή τροχιά, ενώ στην πραγματικότητα οδεύουμε προς την καταστροφή», δήλωσε στον Guardiaο Αμερικανός επιστήμονας.

Εξίσου επικριτικός εμφανίστηκε έναντι του Ομπάμα, αλλά και του θεωρητικά «πράσινου» πρώην αντιπροέδρου Αλ Γκορ.

Με άρθρο στους New York Times, ο Χάνσεν υποστήριξε ότι η λογική τους «στην πραγματικότητα διαιωνίζει την ατμοσφαιρική ρύπανση την οποία ισχυρίζεται ότι αντιμάχεται» και ότι «απλώς επιτρέπει στους υπεύθυνους για τη ρύπανση και στους χρηματιστές της Γουόλ Στριτ να γδάρουν τον κόσμο, αποκομίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια».
Αν οι απόψεις αυτές δεν είχαν διατυπωθεί από έναν άνθρωπο σαν τον Χάνσεν, θα απορρίπτονταν βιαστικά ως παρωχημένος αντικαπιταλισμός.
Οταν όμως ο υπογράφων τυγχάνει να είναι διευθυντής ερευνών ινστιτούτου της NASA, ίσως ο πλέον αναγνωρισμένος περιβαλλοντολόγος του κόσμου και πάντως ο επιστήμονας εκείνος που έχει «εκπαιδεύσει» όσο κανείς άλλος τους Αμερικανούς πολιτικούς με τις επανειλημμένες καταθέσεις του στο Κογκρέσο, κάποιος λόγος σοβαρός πρέπει να υπάρχει.

Το ισχυρό σημείο της παρέμβασης Χάνσεν είναι ότι πάει πιο βαθιά από τον αφρό της δημοσιογραφικής κάλυψης της Κοπεγχάγης -αν θα έχουμε, τελικά, νομικά δεσμευτικές αποφάσεις ή θα περιοριστούμε σε πολιτική συμφωνία, αν θα βρεθεί κάποιος συμβιβασμός μεταξύ πλουσίων και αναπτυσσόμενων χωρών κ.λπ.- για να φτάσει στην πραγματική ρίζα του προβλήματος.
Δηλαδή, στη βασική στρατηγική του διεθνούς «εμπορίου ρύπων», που σημάδεψε όλες τις διεθνείς διασκέψεις, από το Ρίο και το Κιότο μέχρι την Κοπεγχάγη και η οποία αναζητεί οικολογικά αποτελεσματικές λύσεις στο πλαίσιο της αναρχικά ελεύθερης αγοράς.

Μια λογική ανάλογη με την επιείκεια της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία πουλούσε συγχωροχάρτια κατά τον Μεσαίωνα: οι επίσκοποι μάζευαν λεφτά και οι πιστοί μπορούσαν, ξαλαφρωμένοι, να ριχτούν σε νέες αμαρτίες!

Θεωρητικά, το σύστημα του «cap and trade» λειτουργεί ως εξής: μια πολιτική αρχή (η κυβέρνηση, στο εσωτερικό της χώρας ή μια δεσμευτική συνθήκη, σε διεθνές επίπεδο) καθορίζει ανώτατα όρια εκπομπής ρύπων για τις επιχειρήσεις ή για τα έθνη - κράτη αντίστοιχα.
Βάσει αυτών των ορίων, εκδίδονται άδειες εκπομπής ρύπων, οι οποίες πωλούνται και αγοράζονται σαν οποιαδήποτε άλλα προϊόντα, σε τιμές που καθορίζονται από την προσφορά και τη ζήτηση: μια χώρα ή επιχείρηση που ρυπαίνει λιγότερο από το όριο που της έχει πιστωθεί μπορεί να πουλήσει τα δικαιώματα εκπομπής ρύπων που της περισσεύουν σε μια άλλη χώρα ή επιχείρηση.
Τα έσοδα από αυτό το εμπόριο διοξειδίου του άνθρακα τροφοδοτούν προγράμματα «πράσινης» ανάπτυξης, ενώ το κίνητρο της μείωσης του κόστους οδηγεί όλους στον περιορισμό των ρύπων, με αποτέλεσμα τα επιτρεπτά όρια να μειώνονται διαρκώς.
οπως έγραψε όμως ο Χάνσεν, «η στρατηγική που βασίζεται στην ελεύθερη αγορά, όσο κι αν εγκωμιάστηκε διεθνώς, αποδείχθηκε αναποτελεσματική ως προς την επιβράδυνση της υπερθέρμανσης του πλανήτη».
Ο βασικός λόγος είναι απλός: αν πέσουν σημαντικά οι εκπομπές ρύπων, τότε, βάσει του νόμου προσφοράς και ζήτησης, θα πέσει η τιμή του άνθρακα. Επομένως, οι μεν πωλητές δικαιωμάτων εκπομπής θα έχουν λιγότερα χρήματα για να στηρίξουν τις «πράσινες» πολιτικές τους, οι δε αγοραστές θα έχουν ισχυρότερα κίνητρα να συνεχίσουν να ρυπαίνουν. Κατ' αυτό τον τρόπο, η «αυτορρυθμιζόμενη αγορά» θα έχει ως συνέπεια την… επαναφορά των ρύπων στο προηγούμενο, υψηλό επίπεδο!
Θεωρητική εικασία; Κάθε άλλο!
Στις 31 Οκτωβρίου, η γαλλική Le Monde, κάτω από τον τίτλο «η αγορά των τρελών», δημοσίευσε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο μπλόκαρε, στην Κομισιόν, αναλυτικό σχέδιο για την εξοικονόμηση ενέργειας στα κράτη - μέλη κατά 20%. Ο λόγος; Η εξοικονόμηση ενέργειας θα έριχνε την τιμή του διοξειδίου του άνθρακα πολύ κάτω από τα 15 ευρώ τον τόνο, όπου κυμαίνεται σήμερα, με αποτέλεσμα να χάσει πολλά χρήματα η Ευρώπη από τις πωλήσεις δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων σε τρίτες χώρες.

Με άλλα λόγια, είναι καλύτερα να αναπνέουμε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα, παρά να χάσουμε τα χρήματα που πληρώνουν οι Κινέζοι ή οι Ινδοί για να εκπέμπουν και αυτοί περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα!

Η σχιζοφρενική κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από δύο παράγοντε
Ο πρώτος είναι η λεγόμενη «αντιστάθμιση» - η οποία δίνει, για παράδειγμα, το δικαίωμα στην Αμερική ή στη Βραζιλία να ρυπαίνουν περισσότερο με το επιχείρημα ότι δεν καταστρέφουν, τόσο γρήγορα όσο θα το επιθυμούσαν, τους μεγάλους δρυμούς ή τα τροπικά δάση της Αμαζονίας αντίστοιχα.

Ο δεύτερος και κυριότερος είναι η δημιουργία νέων, χρηματιστικών παραγώγων, κυριολεκτικά «τοξικών προϊόντων» της Γουόλ Στριτ, πάνω στις άδειες εκπομπής ρύπων, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δημιουργήθηκαν τα διαβόητα παράγωγα CDS πάνω στα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια, στις ΗΠΑ.

Οπως αποκάλυψε πρόσφατα η Wall Street Journal, τα χρηματιστικά παράγωγα πάνω στο εμπόριο του άνθρακα ανέρχονται σήμερα σε 100 δισ. δολάρια και προβλέπεται να εκτοξευθούν στα 3 τρισ το 2020.

Στο Πράσινο Χρηματιστήριο, το οποίο έχει ήδη δημιουργηθεί, δραστηριοποιούνται όλοι οι γίγαντες της Γουόλ Στριτ: Μόρκγαν Στάνλεϊ, Σίτιγκρουπ, Γκόλντμαν Σακς, Μπανκ οφ Αμέρικα, Τζ.Π. Μόργκαν και πάει λέγοντας.

Οι εν λόγω επενδυτικές τράπεζες τσέπωσαν τα τρισ. δολαρίων που τους έδωσαν οι κυβερνήσεις Μπους και Ομπάμα και, αντί να αποπληρώσουν τα χρέη από τα στεγαστικά δάνεια, έριξαν ζεστό χρήμα στον καινούργιο, «πράσινο» τζόγο του άνθρακα, αποδεικνύοντας έτσι πόσο αποτελεσματικός μπορεί να γίνει ο «καπιταλισμός του καζίνο» στην ανακύκλωση της… βλακείας!


Ληστεία σε βάρος του Τρίτου Κόσμου

Μια από τις εναλλακτικές ιδέες που έχει προταθεί στη θέση του συστήματος «cap and trade» στηρίζεται στον λεγόμενο «φόρο άνθρακα», δηλαδή στην επιβάρυνση της τιμής όλων των προϊόντων ανάλογα με τη συμβολή τους στην ατμοσφαιρική ρύπανση.

Πέραν των άλλων προβλημάτων που θέτει αυτή η ιδέα, όμως, τίθεται ζήτημα έμμεσου προστατευτισμού εναντίον των προϊόντων του Τρίτου Κόσμου: η Δύση θα επιβάλλει προστατευτικούς δασμούς στα κινέζικα ή τα ινδικά προϊόντα και θα ισχυρίζεται ότι το κάνει, όχι επειδή είναι πιο ανταγωνιστικά από τα δικά της, αλλά επειδή είναι πιο «βρώμικα».

Επιπλέον, η πίεση της Δύσης προς τις νέες βιομηχανικές δυνάμεις της περιφέρειας, που ενοχοποιούνται για μεγάλο μέρος της παγκόσμας ρύπανσης, αποσιωπά ορισμένες ενοχλητικές αλήθειες.
Αίφνης, η κάποια μείωση, αναλογικά, της εκπομπής ρύπων από τη Δύση οφείλεται εν πολλοίς στη μεταφορά μεταποιητικών βιομηχανιών προς την Ασία και τη Λατινική Αμερική.

Με άλλα λόγια, η Δύση έκανε εξαγωγή ρύπανσης σε αυτές τις χώρες, τις οποίες καλεί στη συνέχεια να πληρώσουν, και μάλιστα διπλά:
- πρώτα, με την απαίτηση να αντιμετωπίσουν μέσα σε δύο δεκαετίες αυτό που η Δύση δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σε δύο αιώνες βιομηχανικής επανάστασης και έπειτα,
- μέσω της πώλησης των «δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων».

29.12.09

Tολμώντας να Είσαι....Αυτό που Μπορείς να Είσαι

του David Icke
.
Έπαιξα το κλιπ στο You Tube και μέσα σε ένα λεπτό έκλαιγα ανεξέλεγκτα.
Και όσες φορές το ξαναβλέπω δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου αλλά ούτε το θέλω να τα συγκρατήσω. Θεωρώ ότι είναι πολύ καθαρτικά.

Τόσα πολλά συναισθήματα, προσωπικά και συλλογικά, απελευθερώνονται μετά από χρόνια καταστολής τους, όποτε βλέπω αυτή την υποτιθέμενη «συνήθη» γυναίκα να βαδίζει πάνω στη σκηνή εν μέσω γέλιων και ειρωνιών.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω, παρακολουθείστε το κλιπ αν δεν το έχετε ήδη δει. Και ακόμα και αν το έχετε δει, αξίζει να το ξαναδείτε. http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY.
Απίστευτο, ε;
Γιατί αυτή η "συνηθισμένη" γυναίκα με το διπλό πηγούνι, τα γερασμένα μαλλιά και την απίθανη εμφάνιση είχε τέτοια καταλυτική επίδραση στους ανθρώπους που την είδαν να τραγουδάει;

Επειδή έκανε μια εξαιρετικά ισχυρή δήλωση σε όλους μας σε τόσα πολλά επίπεδα, ιδιαίτερα στο ζήτημα της καταστολής και της άρνησης.
Η Amanda Holden, η κριτής με την ανοιχτή καρδιά, είχε δίκιο όταν είπε ότι ήταν μια κλήση αφύπνισης.

Ναι, απευθύνθηκε στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.

Ένοιωσα να συνδέομαι με την Susan τη στιγμή που εμφανίστηκε και το ακροατήριο ξέσπασε στα γέλια.

Μου έχει συμβεί και μένα με σχεδόν ένα ολόκληρο έθνος να γελάει μαζί μου, όπου και να μίλαγα για αρκετά χρόνια και μερικοί εξακολουθούν να με κοροϊδεύουν, επειδή έχουν τόσο λίγο σεβασμό για τον εαυτό τους χωρίς καν να προσέχουν τι πραγματικά λέω και αν αυτά που λέω έχουν βάση.
Η εικόνα που διαμορφώνουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για μένα είναι ικανή να προγραμματίζει την αντίληψή τους και γιαυτό το γέλιο τους είναι μια δήλωση σχετικά με τους ίδιους και όχι με μένα. Και αυτό είναι το σημαντικό σημείο.

Όταν αντιλαμβανόμαστε ή αντιδρούμε σε άλλους ανθρώπους πιστεύουμε ότι λέμε κάτι για αυτούς. Αλλά δεν είναι έτσι.
Η αντίληψή μας, οι αντιδράσεις μας και η συμπεριφορά μας προς τους άλλους έχει σχέση με μας. Όχι με τους άλλους.

Έτσι, συνέβη και όταν η Susan Boyle μπήκε στο στάδιο στη Γλασκώβη.Το κοινό και οι κριτές, εκτός από έναν, πάτησε «enter”:

"Είναι μια ασήμαντη υπέρβαρη, κακοσχηματισμένη, με μαλλιά φτιαγμένα στο τοπικό κομμωτήριο, πολύ μεγάλη» - έτρεξε το πρόγραμμα: "Χα, χα,χα, ... τι γέλιο! "

Ο νους και το σώμα (σε αντίθεση με τη συνείδηση) είναι ένα βιολογικό σύστημα υπολογιστή. Εύκολα το επιβεβαιώνεις παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του κοινού τη στιγμή που εμφανίστηκε στη σκηνή η η Susan Boyle και στη συνέχεια όταν δήλωσε την επιθυμία της να γίνει «επαγγελματίας τραγουδίστρια».

"Είναι γραμμένο», λένε τα κείμενα στις αρχαίες γραφές το τι θα συμβεί.
Ναι, είναι γραμμένο, αλλά δεν χρειάζεται να συμβεί.
Αυτό που είναι γραμμένο είναι το πρόγραμμα, αλλά δεν πρέπει να γίνεις σκλάβος του.

Δεν πρέπει να είσαι το λέιζερ για το DVD.
Στο πρόγραμμα έχει γραφτεί ότι όταν φτάσεις σε μία ορισμένη ηλικία, χωρίς να τα "καταφέρεις", είσαι «παρελθόν».

Είναι τα 40; τα 45; Τα 50; Ποιος το αποφάσισε αυτό;
Τ
ο πρόγραμμα το αποφάσισε.


Και λέω: στα αρχίδια μου το πρόγραμμα.
Και το ίδιο είπε και η Susan Boyle.

"Παρελθόν" είναι μόνο μια αντίληψη, μια αυταπάτη που βασίζεται σε κάτι που δεν υπάρχει – το χρόνο.
Και εσείς δεν μπορείτε ποτέ να είστε "παρελθόν" αυτό που δεν υπάρχει – εκτός κι αν το πιστεύετε.

Οι περισσότεροι άνθρωποι με την ηλικία της Susan Boyle έχουν παραιτηθεί από το όνειρό τους.
Γιατί;
Επειδή τους το είπε το πρόγραμμα και παραχώρησαν την ουσία τους στο λογισμικό.
Αλλά τώρα, η Susan Boyle, επειδή αρνήθηκε να υπακούσει στο πρόγραμμα, δέχθηκε και ήταν διατεθειμένη να ανεχθεί τη γελοιοποίηση βγαίνοντας στα φώτα της σκηνής , θα γίνει επαγγελματίας τραγουδίστρια.

Νίκησε το πρόγραμμα γιατί το αγνόησε.
Και αν μπορεί ένας να το κάνει, μπορούμε ΟΛΟΙ να το κάνουμε - είναι απλά μια επιλογή.

Ρωτήστε τους ανθρώπους αν το μυαλό είναι δικό τους και θα πουν «ναι».
Φυσικά, θα το πουν, είναι κάτι που το πιστεύουν.
Πρέπει να δεχθείς ότι είναι δικό σου, γιατί αλλιώς το μυαλό δεν είναι δικό σου και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να το δεχθεί κανείς.
Είναι πολύ τρομακτικό να το σκεφτεί κανείς.
Σημαίνει ότι είσαι ένα αυτόματο με ένα laptop αντί για συνείδηση.

Αλλά κοιτάξτε πάλι το ακροατήριο που είναι ενδεικτικό της ανθρώπινης «κοινωνίας».

Μόλις εμφανίστηκε η Susan λειτούργησε το λογισμικό:
Υπέρβαρη:✔
Διπλό πηγούνι: ✔
Κακή κόμμωση: ✔
Παλιό απαρχαιωμένο φόρεμα: ✔
Μοιάζει με τη μαμά μου: ✔

Συμπέρασμα: Δεν στέκει.
Αντίδραση: Γέλια και αμηχανία, ακόμη και περιφρόνηση
.

Το γέλιο είναι η προεπιλεγμένη αντίδραση για τους περισσότερους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποιον που δεν είναι συμβατός με το πρόγραμμα.
Είναι ο δικό τους τρόπος να αντιμετωπίζουν μια κατάσταση που - κυριολεκτικά – δεν μπορούν να διαχειριστούν.

Ένας άλλος τρόπος είναι να θυμώσουν και να καταδικάσουν τον άλλον για την ανικανότητά τους να διαβάσουν το ίδιο πρόγραμμα που ελέγχει αυτούς.
Αυτό συμβαίνει όταν ένας θρησκευτικός φανατικός έρχεται αντιμέτωπος με έναν μη πιστό ή ένας πολεμοχαρής αντιμετωπίζει αυτούς που μιλούν για ειρήνη.

Μπορεί να μιλάμε για μια κυρία σε ένα τηλεοπτικό show, αλλά στην πραγματικότητα εδώ βρισκόμαστε στο επίκεντρο του προγράμματος που σήμερα ελέγχει τόσο μεγάλο μέρος της ανθρώπινης ζωής».
Και εδώ, στην αντίδραση και, στη συνέχεια, στην αλλαγή της αντίδρασης του κοινού βρίσκεται το κλειδί για την αλήθεια για απεριόριστη ελευθερία.

Τι είναι αυτό που υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο;
Η δική μας οπτική παρατήρησης.
Βλέπετε το ποτήρι μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο;

Βλέπετε:
* μια μοναδική εκδήλωση των άπειρων δυνατοτήτων να βαδίζει πάνω στη σκηνή ή
* μια αστεία, παλαιομοδίτικη γυναίκα που κατά συνέπεια, σε κάνει να γελάσεις, όταν αποκαλύπτει την φιλοδοξία της να γίνει τραγουδίστρια;

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις αντιδράσεις και τις αντιλήψεις;
Το σημείο παρατήρησης.

Γιαυτό, αν μπορείτε να εξουσιάζετε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο, τη σκοπιά από την οποία παρατηρούν, μπορείτε να εξουσιάζετε την αντίδρασή τους σε πρόσωπα και γεγονότα - τη συμπεριφορά τους.

Δεδομένου ότι είναι η συμπεριφορά που αποφασίζει για το είδος του κόσμου που ζούμε, αυτοί που χαλιναγωγούν την παρατήρηση των ανθρώπων διαμορφώνουν την ανθρώπινη κοινωνία να ταιριάζει στην εικόνα που τους ταιριάζει καλύτερα για την τραγελαφική ατζέντα τους.

Αυτό που κάνουν. το θεμέλιο της συνωμοσίας για να υποδουλώσουν την ανθρωπότητα, είναι να προγραμματίζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα.

Για να το πετύχουν αυτό, δημιουργούν "κανόνες" και στη συνέχεια χειραγωγούν τους ανθρώπους να τους δεχθούν και να συμμορφωθούν.Ο κανόνας του να είναι δημοφιλής τραγουδιστής σήμερα είναι κατά βάση να είσαι λεπτός, νέος ή, τουλάχιστον, με νεανική εμφάνιση.
Δεν πειράζει η φωνή τόσο πολύ, ούτε και η μουσική – αρκεί να είσαι στο συρμό.

Ποιος αποφασίζει τι σημαίνει να είσαι στο συρμό;
Αυτοί που υπαγορεύουν τους κανόνες και χειραγωγούν τους ανθρώπους να τους βλέπουν ως τη μόνη δυνατή πραγματικότητα.

Γελάω όταν ακούω για την «αυτόματη» εμφάνιση διαφόρων μουσικών εποχών, όπως η δεκαετία του εξήντα, το punk, το glam-rock και όλα τα υπόλοιπα, λες και προέρχονται από τους ανθρώπους.

Ωστόσο, όλα αυτά μεθοδεύονται από το σύστημα ώστε να δώσουν την ψευδαίσθηση της αλλαγής, ενώ οι κυρίαρχοι παραμένουν οι ίδιοι.

Η μόδα είναι κλασικό παράδειγμα.
Ω, αυτό είναι του 1980.
Αλήθεια, ποιος το αποφάσισε;

Εκείνοι που αποφάσισαν τι ήταν "in" τη δεκαετία του 1980 και στη συνέχεια έγινε «out» για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο που αποφασίζουν ότι είναι «in», της μόδας.
Όπως ένα σταματημένο ρολόι είναι σωστό δύο φορές την ημέρα, έτσι τα ρούχα έρχονται στην «μόδα» κάθε τρεις δεκαετίες.

Μία άλλη πτυχή της εξαιρετικής παράστασης της Susan Boyle ήταν το πόσο γρήγορα το κοινό άλλαξε αντίδραση – σημείο παρατήρησης - από την τεράστια δύναμη και ομορφιά της φωνής της.
Για να ολοκληρωθεί το «πακέτο» της προσχεδιασμένης προκατάληψης (του προγραμματισμού), όλοι περίμεναν να ανοίξει το στόμα της και να κακαρίσει.

Μέρος της αρχικής αντίδρασης ήταν το ξάφνιασμα για αυτό που πραγματικά άκουγαν, αλλά και κάτι πολύ βαθύτερο που ακολούθησε και εκφράστηκε από την Amanda Holden.
Ήταν μια κλήση αφύπνισης.
Σπάνια έχουν παραμεριστεί προ-αντιλήψεις τόσο βαθιά όσο εκείνη τη μέρα στη Γλασκόβη.

Ένα κλιπ της εκτέλεσης της στο YouTube έχει ξεπεράσει τα 25 εκατομμύρια επισκέψεις την τελευταία φορά που κοίταξα και η γυναίκα που ήταν, μέρες πριν, άγνωστη σε όλους εκτός από την οικογένεια και τους φίλους του κύκλου της, έχει εμφανιστεί στις πιο θεαματικές αμερικανικές τηλεοπτικές εκπομπές.
Έχει γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο μέσα σε μια εβδομάδα.

Σε τί οφείλεται αυτός ο απίστευτος αντίκτυπος;
Είναι γιατί λέει κάτι που χρειάζονται οι άνθρωποι να ακούσουν, στην πραγματικότητα, θέλουν να ακούσουν.

Δηλώνει ότι δεν υπάρχει «κανένας» και περιλαμβάνει και σένα, όποιος κι αν είσαι.

Λέει να μην κρίνουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους με βάση τα πρότυπα και τα φίλτρα που είμαστε προγραμματισμένοι να ακολουθούμε από ένα σύστημα που ενδιαφέρεται να υπαγορεύει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο.

Πηγαίνει πιο πέρα από το κενό «Ναι, εμείς μπορούμε» του Ομπάμα στο πολύ ουσιαστικό «Ναι, εγώ μπορώ».
Εάν το θεμέλιο είναι το «εμείς», τότε το «εμείς» μπορεί εύκολα να γίνει «αυτό », η προγραμματισμένη συλλογική ταυτότητα αντίληψης του κοινού στο θέατρο της Γλασκόβης.

Εάν θέλετε έναν πραγματικά ελεύθερο κόσμο μοναδικότητας και ποικιλομορφίας, τότε πρέπει να προέρχεται από το «εγώ».
Είναι το συνολικό άθροισμα των "εγώ" που απαρτίζουν το «εμείς» που λέγεται κοινωνία.
Αν τα «εγώ» είναι κλωνοποιημένα, έτσι είναι και το «εμείς».
Αυτό είναι που είναι ο κόσμος κατά κύριο λόγο σήμερα, αλλά δεν χρειάζεται να είναι.

Για να ελευθερωθεί το παλιρροϊκό κύμα του ανθρώπινου δυναμικού που είναι κλειδωμένο με τους κανόνες της συμμόρφωσης, πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα:

*να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας και
* να αφήσουμε να ελευθερωθούν και οι άλλοι.
Το πρώτο προκύπτει με άρνησή μας να παραχωρήσουμε τη μοναδικότητά μας στους νόμους και τις ταμπέλες της κατασκευασμένης συμμόρφωσης.
Να αρνηθούμε να μας λένε τι πρέπει να είμαστε και να είμαστε πάντα αυτό που είμαστε.
Αυτός είμαι και αν δεν σου αρέσω κακό δικό σου, επειδή εγώ έτσι θα είμαι. Και θα ακολουθήσω τα όνειρά μου,
Και αυτό με φέρνει στο δεύτερο – να αφήνουμε τους άλλους ελεύθερους.

Οι άνθρωποι έχουμε γίνει σαν τα πρόβατα.
Τουλάχιστον τα πρόβατα χρειάζονται ένα τσοπανόσκυλο για να τα κρατά στη στάνη, οι άνθρωποι το κάνουμε ο ένας στον άλλο.
Οι άνθρωποι όχι μόνον έχουν οι ίδιοι τυφλή υπακοή στα πρότυπα, αλλά επιμένουν και υποχρεώνουν να κάνουν και οι άλλοι το ίδιο.

Αυτός είναι ο συνδυασμός που επιτρέπει στους λίγους να εξουσιάζουν τους πολλούς.
ΧΩΡΙΣ το δεύτερο δεν είναι δυνατόν ούτε το πρώτο.
Αλλά ξέρω από δική μου εμπειρία, και το επιβεβαίωσε και η Susan Boyle ότι δεν χρειάζεται να υποκύψετε στην πίεση να συμμορφωθείτε.
Το "εγώ» είναι πολύ πιο ισχυρό από το «εμείς», όταν το «εγώ» είναι ευθυγράμμισμένο με τον εαυτό του και το «εμείς» δεν είναι.

Να είστε αυτός που είστε, αυτό που νοιώθετε στην καρδιά σας να είστε ο εαυτός σας. Πόσο διαφορετιός θα ήταν ο κόσμος αν το κάναμε αυτό.

Και θα ήθελα να πω, επίσης, πριν ολοκληρώσω, ότι δεν χρειάζεται να είστε σε ένα στάδιο, δεν χρειάζεστε εξωτερική αναγνώριση.
Το να είσαι πιστός στον εαυτό σου δεν έχει ανάγκη από την επιβεβαίωση των άλλων για να είναι έγκυρο.
Αρκεί εσύ να είσαι εσύ.
Η φήμη δεν έχει σημασία και είναι φευγαλέα. Είναι απλά άλλη μια εμπειρία».
_______________________
Σχετικά με τη Susan Boyle στην οποία αναφέρεται το κείμενο:

Μένει μόνη της με τη γάτα της στα περίχωρα της Σκωτίας σε μία από τις πιο φτωχές συνοικίες.
Μέσα σε μια νύχτα έγινε η πιο συναρπαστική είδηση στο διαδίκτυο με την εκπληκτική παράστασή της στο τηλεοπτικό πρόγραμμα για το κορυφαίο ταλέντο στη Βρετανία.

Οι κριτές της εκπομπής που διακρίνονται για τη σκληρότητά τους σοκαρίστηκαν με την εκπληκτική φωνή και το πως αυτή η γυναίκα κέρδισε αμέσως μόλις αρχισε να τραγουδά τις καρδιές του κοινού (το οποίο μόλις εμφανίστηκε στη σκηνή την γιουχάριζε για το παρουσιαστικό της, την έξω από τα πρότυπα συμπεριφορά της και για την επιθυμία της στα 57 της χρόνια να γίνει τραγουδίστρια.

"Το έκανα για τη θετή μητέρα μου," είπε η άνεργη Boyle στο Associated Press στο σπίτι της σε ένα χωριό της Σκωτίας την Πέμπτη.
"Ήθελα να δείξω ότι μπορώ και εγώ να κάνω κάτι με τη ζωή μου."
Η Susan φρόντισε για χρόνια τη χήρα μητέρα της πριν πεθάνει.
Είναι το νεότερο από εννέα παιδιά μιας πιστής Ρωμαιοκαθολικής οικογένειας,
Μεγάλωσε σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Σκωτίας, μια συνοικία γεμάτη ανεργία, γκληματικότητα και κοινωνικά προβλήματα.

Ωστόσο, σε λιγότερο από μία εβδομάδα, η Σούζαν Boyle δεν έχει γίνει μόνο ο θρίαμβος της πόλης, έχει γίνει το αντικείμενο συζήτησης στο διαδίκτυο σε όλον τον κόσμο.
Την αξέχαστη εκτέλεσή της την έχουν ήδη δει 20 εκατομμύρια στο YouTube.
Την έχει καλέσει να τραγουδήσει η Oprah, τοCBS, και άλλα μεγάλα δίκτυα.
Η εκτέλεση του "ονειρεύτηκα ένα όνειρο», από τη μουσική των "Les Miserables" έχει γίνει το πιο καυτό θέμα στο Διαδίκτυο.
Δείτε το παρακάτω βίντεο και θα καταλάβετε γιατί. : http://www.youtube.com/watch?v=9lp0IWv8QZY

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα

25.12.09

Στο Κελλάρι του Πολιτισμού

του Γιώργου Μπαζίνα

.............Απόσπασμα από άρθρο του με τίτλο Η βία του φιλήσυχου πολίτη στο περιοδικό Γαλέρα

Στο διήγηµα "Αυτοί που φεύγουν από την Όµελας" της Λε Γκεν, η Όµελας είναι η πόλη της ουτοπίας, η χώρα της ευδαιµονίας, της διαρκούς γιορτής και χαράς, του γέλιου και της ξεγνοιασιάς.
Στο πρώτο µέρος η συγγραφέας περιγράφει ακριβώς αυτή τη χαρά της ατέλειωτης γιορτής. Για ν’ ακολουθήσει και να τελειώσει µε αυτό το απόσπασµα:

Στο υπόγειο, κάτω από ένα από τα όµορφα δηµόσια κτίρια της Όµελας, ή ίσως στο κελάρι ενός από τα ευρύχωρα ιδιωτικά σπίτια της, υπάρχει ένα δωµάτιο.
Έχει µια κλειδωµένη πόρτα και δεν υπάρχει παράθυρο. Λίγο φως σταλάζει σκονισµένο από τις χαραµάδες στις σανίδες, κι έρχεται από δεύτερο χέρι από ένα αραχνιασµένο παράθυρο κάπου στην άλλη άκρη του κελαριού.
Σε µια γωνιά του µικρού δωµατίου είναι µερικές σφουγγαρίστρες µε σκληρές, µπλεγµένες, δύσοσµες ίνες, πλάι σε ένα σκουριασµένο κουβά. Το πάτωµα είναι χωµάτινο, λίγο υγρό στην αφή, όπως είναι συνήθως το χώµα στα κελάρια.
Το δωµάτιο έχει µήκος περίπου τρία βήµατα και πλάτος δύο: δεν είναι παρά ένα ντουλάπι για σκούπες ή ένα δωµάτιο εργαλείων που έχει πέσει σε αχρηστία.

Στο δωµάτιο κάθεται ένα παιδί.
Μπορεί να είναι αγόρι, µπορεί να είναι κορίτσι.
Δείχνει έξι, αλλά στην πραγµατικότητα είναι δέκα χρονών.
Είναι λωλό. Ίσως να γεννήθηκε καθυστερηµένο, ή ίσως να έγινε έτσι από φόβο, ασιτία και αµέλεια.
Σκαλίζει τη µύτη του και µερικές φορές ψαχουλεύει τυχαία τα δάχτυλα των ποδιών του ή τα γεννητικά όργανά του, καθώς κάθεται καµπουριασµένο στη γωνία όσο πιο µακριά γίνεται από τον κουβά και τις δύο σφουγγαρίστρες.
Φοβάται τις σφουγγαρίστρες. Τις βρίσκει φρικτές. Κλείνει τα µάτια, αλλά ξέρει ότι οι σφουγγαρίστρες ακόµη στέκονται εκεί· και η πόρτα είναι κλειδωµένη· και δεν πρόκειται να έρθει κανείς.

Η πόρτα είναι πάντα κλειδωµένη· και κανείς ποτέ δεν έρχεται, µόνο που µερικές φορές –το παιδί δεν κατανοεί τον χρόνο, τα διαστήµατα του χρόνου– µερικές φορές η πόρτα τρίζει φρικτά και εµφανίζεται ένα άτοµο ή µερικοί άνθρωποι.
Ένας απ’ αυτούς ίσως µπει µέσα και κλωτσήσει το παιδί για να το κάνει να σηκωθεί.

Οι άλλοι δεν πλησιάζουν ποτέ, αλλά το κοιτάζουν µε τροµαγµένα, αηδιασµένα βλέµµατα.

Γεµίζει βιαστικά τη γαβάθα του φαγητού και την κανάτα του νερού, η πόρτα κλείνει, τα βλέµµατα χάνονται.
Οι άνθρωποι στην πόρτα ποτέ δεν λένε τίποτα, αλλά το παιδί, που δεν ζούσε πάντα στο δωµάτιο των εργαλείων, και που µπορεί να θυµηθεί τη λιακάδα και τη φωνή της µητέρας του, µερικές φορές µιλάει.
«Θα είµαι καλό παιδί», λέει. «Παρακαλώ αφήστε µε έξω. Θα είµαι καλό παιδί!».

Ποτέ δεν του απαντούν.

Το παιδί κάποτε ούρλιαζε για βοήθεια µέσα στη νύχτα, και έκλαιγε πολύ, αλλά τώρα απλώς κάνει κάτι σαν κλαψούρισµα, «ε-αα, ε-αα», και µιλάει όλο και πιο σπάνια.
Είναι τόσο αδύνατο που τα πόδια του δεν έχουν αστραγάλους· η κοιλιά του εξέχει· τρέφεται µε µισή γαβάθα καλαµποκάλευρο και λίπος κάθε µέρα.
Είναι γυµνό. Ο πισινός του και οι µηροί του είναι µια µάζα από πυώδεις πληγές, καθώς κάθεται συνεχώς πάνω στα περιττώµατά του.

Όλοι ξέρουν ότι το παιδί είναι εκεί, όλοι οι άνθρωποι της Όµελας.
Μερικοί έχουν έρθει για να το δουν, άλλοι αρκούνται απλώς να ξέρουν ότι είναι εκεί.
Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να είναι εκεί.

Μερικοί καταλαβαίνουν το γιατί, και µερικοί όχι, όλοι όµως καταλαβαίνουν ότι η ευτυχία τους, η οµορφιά της πόλης τους, η τρυφερότητα της κάθε φιλίας τους, η υγεία των παιδιών τους, η σοφία των στοχαστών τους, η δεξιοτεχνία των µαστόρων τους, ακόµη και η αφθονία της συγκοµιδής τους και ο καλός καιρός των ουρανών τους, βασίζονται αποκλειστικά και µόνο στη φρικαλέα δυστυχία αυτού του παιδιού.

Αυτό συνήθως το εξηγούν στα παιδιά όταν είναι µεταξύ οκτώ και δώδεκα χρονών, όποτε δείχνουν ικανά να το καταλάβουν· και οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έρχονται να δουν το παιδί είναι νεαροί, αν και συχνά κάποιοι ενήλικες έρχονται ή ξανάρχονται για να δουν το παιδί.
Όσο κι αν τους έχει εξηγηθεί το ζήτηµα, αυτοί οι νεαροί θεατές πάντα σοκάρονται και αρρωσταίνουν µε το θέαµα.
Νιώθουν αηδία, κάτι το οποίο θεωρούσαν ανάξιο γι’ αυτούς.
Νιώθουν θυµό, οργή, ανηµποριά, παρά τις εξηγήσεις.

Θα ήθελαν να κάνουν κάτι για το παιδί.
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να µπορούν να κάνουν.

Αν το παιδί το έβγαζαν από κείνο το βροµερό µέρος στη λιακάδα, αν το καθάριζαν και το τάιζαν και το παρηγορούσαν, αυτό πράγµατι θα ήταν καλό·
αλλά αν αυτό γινόταν, την ίδια µέρα και ώρα η ευµάρεια και η οµορφιά και η χαρά της Όµελας θα µαραίνονταν και θα έσβηναν.

Αυτοί είναι οι όροι.
Η ανταλλαγή όλων των καλών και των αγαθών κάθε ζωής στην Όµελας γι’ αυτή τη µοναδική, µικρή βελτίωση: να πετάξουν την ευτυχία χιλιάδων για την πιθανότητα της ευτυχίας ενός: αυτό πράγµατι θα έφερνε την ενοχή µέσα στα τείχη.

Οι όροι είναι ρητοί και απόλυτοι·
το παιδί δεν πρέπει ούτε καν µια ευγενική λέξη να ακούσει.

Συχνά οι νεαροί γυρνάνε στα σπίτια τους κλαίγοντας, ή µε αδάκρυτη οργή, όταν έχουν δει το παιδί και έχουν αντιµετωπίσει αυτό το τροµερό παράδοξο.
Μπορεί να το συλλογίζονται µελαγχολικά επί βδοµάδες ή χρόνια.
Αλλά καθώς περνάει ο καιρός αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ακόµη κι αν το παιδί ελευθερωνόταν δεν θα κέρδιζε τίποτα από την ελευθερία του: λίγη αόριστη ευχαρίστηση από τη ζέστη και το φαγητό, αναµφίβολα, µα τίποτα παραπάνω.
Είναι υπερβολικά παρηκµασµένο και καθυστερηµένο για να γνωρίσει πραγµατική χαρά. Φοβάται τόσον καιρό, που δεν θα γλιτώσει ποτέ από το φόβο.
Οι συνήθειές του είναι τόσο άξεστες, που δεν θα ανταποκριθεί σε ανθρώπινη µεταχείριση.
Και πραγµατικά, µετά από τόσον καιρό µάλλον θα νιώθει δυστυχία δίχως τοίχους γύρω του να το προστατεύουν, δίχως το σκοτάδι για τα µάτια του, δίχως τα περιττώµατά του για να κάθεται.

Τα δάκρυά τους για την πικρή αδικία στεγνώνουν όταν αρχίζουν να συλλαµβάνουν την τροµερή δικαιοσύνη της πραγµατικότητας και να την αποδέχονται.

Κι όµως τα δάκρυά τους και ο θυµός τους, η δοκιµασία της ευσπλαχνίας τους και η αποδοχή της ανηµποριάς τους, είναι ίσως η πραγµατική πηγή του θάµβους των ζωών τους.
Η ευτυχία τους δεν είναι χλιαρή κι ανεύθυνη.
Ξέρουν ότι κι αυτοί, σαν το παιδί, δεν είναι ελεύθεροι.
Γνωρίζουν τη συµπόνια.
Η ύπαρξη του παιδιού, και η δική τους γνώση της ύπαρξής του, είναι αυτό που καθιστά δυνατές την αριστοτεχνικότητα της αρχιτεκτονικής τους, το πάθος της µουσικής τους, την εµβρίθεια της επιστήµης τους.
Εξαιτίας αυτού του παιδιού είναι τόσο καλοί µε τα παιδιά.
Ξέρουν ότι αν το τυραννισµένο δεν ήταν εκεί να µυξοκλαίει στο σκοτάδι, το άλλο, το παιδί που έπαιζε φλογέρα, δεν θα έβγαζε µουσική χαράς καθώς οι νεαροί καβαλάρηδες παρατάσσονταν µε την οµορφιά τους για τον αγώνα στη λιακάδα του πρώτου πρωινού του καλοκαιριού.
Τους πιστεύεις τώρα;
Δεν είναι πιο πειστικοί;
Αλλά υπάρχει κάτι ακόµα να ειπωθεί, και είναι απίστευτο.

Μερικές φορές ένα από τα έφηβα αγόρια ή κορίτσια που πηγαίνουν να δουν το παιδί δεν επιστρέφει σπίτι του για να κλάψει ή να οργιστεί, και µάλιστα δεν επιστρέφει καν στο σπίτι του.
Μερικές φορές επίσης κάποιος άντρας ή κάποια γυναίκα, πολύ µεγαλύτεροι, µένουν σιωπηλοί για µια δυο µέρες, και µετά εγκαταλείπουν το σπίτι τους.

Αυτοί οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόµο, και περπατούν στον δρόµο µόνοι τους.
Συνεχίζουν να περπατούν, και περπατώντας βγαίνουν από την πόλη της Όµελας, περνώντας από τις πανέµορφες πύλες.
Παίρνουν το δρόµο τους διασχίζοντας τους αγρούς της Όµελας.
Καθένας πάει µόνος του, παλικάρι ή κοπέλα, άντρας ή γυναίκα.

Πέφτει η νύχτα· ο ταξιδιώτης πρέπει να περάσει από δρόµους χωριών, ανάµεσα σε σπίτια µε παράθυρα που φέγγουν κίτρινα, και πάλι µετά στο σκοτάδι των χωραφιών.
Καθένας µόνος του, τραβάει δυτικά ή βόρεια, κατά τα βουνά. Συνεχίζουν.

Αφήνουν την Όµελας, χώνονται στο σκοτάδι, και δεν επιστρέφουν.
Το µέρος προς το οποίο πάνε είναι ένα µέρος ακόµα πιο αφάνταστο για τους περισσότερους από µας απ’ ό,τι η πόλη της ευτυχίας.
Δεν µπορώ να το περιγράψω καθόλου. Πιθανόν να µην υπάρχει.

Αλλά δείχνουν να ξέρουν πού πηγαίνουν αυτοί που φεύγουν από την Όµελας.

17.12.09

Ικμπάλ Μασίχ - Υπάρχουν Ακόμη Ελεύθεροι Άνθρωποι

............................................Από το patrasblogs.gr με τίτλο: Ικμπάλ Μασίχ, ένας μικρός ήρωας

Ο Ικμπάλ Μασίχ, γεννήθηκε στο Πακιστάν το 1982.
Στην ηλικία των τεσσάρων, πουλήθηκε από την οικογένειά του σαν σκλάβος σε ένα ταπητουργείο για ένα δάνειο μόλις 16 δολαρίων.

Για έξι χρόνια ήταν αναγκασμένος να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένος στο ίδιο σημείο, να φτιάχνει χαλιά, με λιγοστό φαγητό και νερό, με συνεχείς τιμωρίες και εγκλεισμούς σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο υγρασία, διάφορα ερπετά και έντομα και ελάχιστο οξυγόνο.

Στην ηλικία των 10 ο Ικμπάλ το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε το αφεντικό του στην αστυνομία, η οποία όμως δωροδοκήθηκε και τον επέστρεψε πάλι πίσω.

Μετά από μερικούς μήνες το ξανάσκασε και κατέφυγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.

Τους επόμενους μήνες κατήγγειλε ανοιχτά σε τοπικές ομιλίες του τους εκμεταλλευτές εργοδότες οι οποίοι πλούταιναν με την εργασία παιδιών που ζούσαν στη σκλαβιά.

Ο Ικμπάλ με μεγάλο πάθος και τη βοήθεια οργανώσεων και ακτιβιστών, μέσα σε ένα χρόνο, τρυπώνοντας κρυφά σε παράνομα ταπητουργεία και βγάζοντας φωτογραφίες των παιδιών που εργάζονταν σε αυτά, κατάφερε να βοηθήσει πάνω από 3.000 παιδιά να ξεφύγουν από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση.

Το 1992 ο συνολικός αριθμός των παιδιών-σκλάβων στο Πακιστάν υπολογιζόταν στα 7.000.000.

Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και επισκέψεις σε σχολεία.

Ο μικρός χαμογελαστός πρώην σκλάβος γίνεται γρήγορα ένα παγκόσμιο σύμβολο.

Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στο χωριό του στο Πακιστάν για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά του, που ήταν ορθόδοξη, το Πάσχα.

Ο Ικμπάλ Μασί δολοφονήθηκε την ημέρα του Πάσχα του 1995, στη Μουρίτκε, ένα χωριό στο Πακιστάν, από την "Μαφία των Χαλιών".

Ήταν περίπου 13 χρονών.

Οι εντολείς και οι εκτελεστές της δολοφονίας του δε συνελήφθησαν ποτέ.

Τρεις μέρες, μετά εκατοντάδες παιδιά διαδήλωσαν στους δρόμους της Ινδίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του.

Οι μικροί διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους ρακένδυτα παιδιά, εκ των οποίων αρκετά νήπια, καθώς επίσης και ανήλικοι που απελευθερώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία μετά από κινητοποιήσεις μελών κοινωνικών οργανώσεων.

Την ιστορία του Ικμπάλ «Ικμπάλ, ένα παιδί ενάντια στην παιδική εργασία» μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο του Φραντσέσκο Ντ' Αντάμο, εκδόσεις Πατάκη.
ΠΗΓΗ:

8.12.09

Χριματιστήριο Τροφίμων και Θάνατοι από Πείνα - Η Απίστευτη Απανθρωπιά

..........................................................Από exandas.ert.gr/ με τίτλο: «Πεθαίνοντας στην αφθονία»

Ποιές μπορεί να είναι οι συνέπειες όταν ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο αγαθό στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καζίνο;

Την άνοιξη του 2008, σχεδόν ταυτόχρονα, σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν πρωτόγνωρες διαδηλώσεις, με ένα κοινό αίτημα.
Άνθρωποι στα όρια της απόγνωσης κατέλαβαν τους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις και τα όπλα, προκειμένου να διεκδικήσουν το όπως φαίνεται όχι αυτονόητο δικαίωμά τους, να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.

Τη δυνατότητά τους αυτή δεν τους τη στέρησε κανένας δικτάτορας, ούτε προέκυψε από πραγματική έλλειψη αποθεμάτων τροφίμων.

Οι ειδικοί μιλούν για μια «τέλεια θύελλα», στο πλαίσιο της λειτουργίας της αγοράς, η οποία είχε ως συνέπεια τη ραγδαία αύξηση των τιμών των τροφίμων.

Μέσα σε ένα χρόνο, ως τον Μάρτιο του 2008, η τιμή του καλαμποκιού είχε ανέβει κατά 31%, του ρυζιού κατά 74% και του σιταριού κατά 130%!

Τα τρόφιμα βρίσκονταν σε πληθώρα στα ράφια των μαγαζιών, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν τα χρήματα για να τα αγοράσουν.
Το πρόβλημα ένιωσαν κατά πρώτο λόγο οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου, αλλά και οι κάτοικοι στις μεγαλουπόλεις της Δύσης.

«Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από τη φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση; Ναι, όντως βρέθηκαν! Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», παραδέχεται ο Ντένις Γκάρτμαν, ένας διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που με τις προβλέψεις του συχνά κατευθύνει τις τάσεις της αγοράς.

Το μεγαλύτερο χρηματιστήριο τροφίμων στον κόσμο βρίσκεται στο Σικάγο.
Εκεί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τιμή του φαγητού που βάζουμε κάθε μέρα στο τραπέζι μας.

Το χρηματιστήριο του Σικάγο γνώρισε πρόσφατα πρωτόγνωρη εισροή κεφαλαίων, καθώς μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στράφηκαν σε αυτό προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους μετά την «κρίση των στεγαστικών δανείων» και να αυξήσουν και πάλι τα κέρδη τους.

Αυτή τη φορά κερδοσκόπησαν πάνω στη δυνατότητα των ανθρώπων να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια την καθημερινή τους τροφή .

Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της τιμής των τροφίμων που ακολούθησε, 75 εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν μέσα στο 2007 σε όσους βρίσκονταν ήδη αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας παγκοσμίως.
Έτσι, ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε πια σε σύνολο το ένα δισεκατομμύριο. Αναλογιστείτε, ένα παιδί πεθαίνει σήμερα από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Η Ινδία, με περίπου 700 εκατ. ανθρώπους να ασχολούνται με τη γεωργία, είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου σώματος μικροκαλλιεργητών στον κόσμο.
Δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφής.
Κι όμως, είναι ταυτόχρονα η πατρίδα και των περισσότερων υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας πια στην κατάταξη τις χώρες της Αφρικής.
Παράλογο;
Πάντως επιβεβαιώνει το ποσοστό που θέλει το 80% των μαστιζόμενων από την πείνα ανθρώπων παγκοσμίως να είναι αγρότες ή εργάτες της γεωργίας.

Στο μικρό χωριό Παρόντα της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβάτι έχει να θρέψει τα 4 εγγόνια της. Δεν γνωρίζει από χρηματιστήρια και κανόνες της αγοράς, ξέρει μόνο πως τα τρόφιμα στο μαγαζάκι του χωριού έχουν ακριβύνει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ.
«Οι φτωχοί έχουν μεγάλο πρόβλημα, έχουμε πολύ άγχος. Η κατάσταση είναι δραματική. Ο φτωχός τι μπορεί να κάνει, να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει τα λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που δεν μπορούμε να χορτάσουμε, πάμε στο κρεβάτι νηστικοί», μας λέει.

Πίσω στο Σικάγο, ο χρηματιστής Βίκτορ Λισπανέσε μας εξηγεί τους κανόνες του παιχνιδιού: «Αυτό δεν είναι κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου.
Αν είναι λογικό ή όχι, δεν είναι το ζήτημα.
Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά».
.

3.12.09

Πωλείται Ζωή - Τηλεοπτική Προβολή Ντοκυμαντέρ στη NET

........................................................................Από το http://www.exandas.ert.gr/

Πωλείται Ζωή -
Πρώτη τηλεοπτική προβολή:Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου, στις 22.00, στη ΝΕΤ

Μπορείτε να φανταστείτε μια αγορά νερού;
Μια αγορά, όπου ιδιοκτήτες μετοχών νερού θα το πουλούσαν και θα το αγόραζαν, ενώ άλλοι θα κερδοσκοπούσαν πάνω στην τιμή του χωρίς να το χρειάζονται;

Πως θα ήταν η ζωή, εάν όλα τα νερά του πλανήτη, επιφανειακά ή υπόγεια, τα νερά των ποταμών, των λιμνών και των παγετώνων, ανήκαν σε ιδιώτες;

Το "Πωλείται Ζωή" εξετάζει την μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου που έχει στηθεί στην Χιλή.
Εκεί όπου οι υδάτινοι πόροι της χώρας δεν ανήκουν στο κράτος αλλά σε ιδιώτες και μία εταιρεία μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου ποταμού και να κατέχει ποσότητα νερού ίση με το Βέλγιο.
Εκεί, όπου το νερό έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό ζωής σε ιδιοκτησία, και ένα «δικαίωμα νερού» μπορεί να κοστίζει όσο ένα σπίτι.

Ακόμα και στην έρημο της Ατακάμα, που θεωρείται η ξηρότερη περιοχή του πλανήτη, οι μεταλλευτικές εταιρείες - μεγαλο-ιδιοκτήτες του μακρύτερου ποταμού της Χιλής, Ρίο Λόα - αντλούν τεράστιες ποσότητες και χρησιμοποιούν το πολύτιμο νερό για να ξεπλένουν μέταλλα, καταδικάζοντας χιλιάδες ιθαγενείς και χωριά αγροτών στην δίψα και τη φτώχεια.

- Tο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ εδώ
- H έρευνα για το ντοκιμαντέρ εδώ

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)