12.9.18

Η αρχή της καλοσύνης


Από το ιστολόγιο techie chan

Ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα του να μη μιλάς είναι πως σου επιτρέπει -πέρα από το να χαίρεσαι τις διακοπές σου- να ακούς καλύτερα. Κι ένα μειονέκτημα του να γνωρίζεις τα χαρακτηριστικά της εποχής σου, είναι να μην αντιλαμβάνεσαι πόσο πολύ επηρεάζουν τους άλλους.
Το διάστημα της ημι-κρίσης στην ελλάδα μεταξύ του 2008 και το σκάσιμο του καστελόριζου το 2010, ήταν αρκετά μεγάλο χρονικά για να συνηθίσω εγώ στα μοτίβα της· αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το ίδιο συνέβη και με τους υπόλοιπους. Το ίδιο ισχύει και με ένα πιο σημαντικό και πιο παγκόσμιο μοτίβο, αυτό της καταστροφής των πολιτικών ταυτοτήτων που συμβαίνει εδώ και καιρό αλλά στην ελλάδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι μια αρκετά καλή τουρτίτσα φάγαμε με τον σύριζα το 2015.
Αδειάζοντας το αυγό με το κουταλάκι
Ο μισεά το λέει καιρό πως το να μιλάμε για αριστερά/δεξιά δεν έχει καμία σημασία, καθώς πρόκειται για ένα αδειανό κέλυφος χωρίς ουσία. Ακριβώς διότι αρκετοί γάλλοι και γερμανοί πχ έχουν φάει τις δικές τους τουρτίτσες νωρίτερα. Γι’ αυτό εδώ και κάποιο καιρό προτιμώ να χρησιμοποιώ το δίπολο γκλομπαλίστας/λοκαλίστας· διότι μας επιτρέπει να εξηγούμε το τι συμβαίνει στον κόσμο πολύ πιο ειλικρινώς. Μας επιτρέπει να καταλάβουμε γιατί η καλαμπόρτζικη αλλά λοκαλίστας φράξια του λαφαζάνη στο σύριζα, τελικά αποχώρησε, όταν ντουζίνες ανθρώπων που εκτιμούσαμε δήλωσαν έτοιμοι όσο ποτέ να μετατραπούν σε καθάρματα. Μας επιτρέπει να καταλάβουμε γιατί η παντοδυναμία της Μέρκελ στη γερμανία τρίζει συθέμελα και μας επιτρέπει να εξηγήσουμε τη συμμαχία των αριστερών και ακροδεξιών “λαϊκιστών” στην ιταλία, το brexit, τον Tramp και ένα σωρό άλλα. Πρακτικά δεν πρόκειται καν για κάτι καινοφανές, καθώς ο Πολάνι στον μεγάλο μετασχηματισμό του, μας περιγράφει ακριβώς την ίδια κατάσταση στην βρετανία των μέσων/τέλους του 19ου αι.
Όμως σε αυτό το άρθρο δεν θέλω να μιλήσω για τη μεγάλη πολιτική όπως κάνω συνήθως. Θέλω να μιλήσω για το που αφήνει εμάς και τους ανθρώπους τριγύρω μας, αυτό το άδειασμα του περιεχομένου στην εποχή της σύγχισης και του μεγάλου εγώ. Σε αντίθεση με την ευκολία με την οποία πήδηξα στην ανάλυσή μου από το δίπολο αριστερά/δεξιά στο δίπολο λοκαλίστας/γκλομπαλίστας, κάτι τέτοιο δεν είναι το ίδιο εύκολο να συμβεί και στις προσωπικές μας ζωές. Αυτές ευτυχώς κινούνται ακόμα με πιο αργούς ρυθμούς και άρα παραμένουν “αγκυλωμένες” σε παλιότερα σχήματα· τα οποία όμως εμφανώς δεν μπορούν να τοποθετηθούν στον καινούργιο κόσμο.
Για παράδειγμα τι είναι ένας γνωστός μας που δουλεύει σε μια ΜΚΟ του σόρος βιομηχανοποιώντας την προσπάθεια των μεταναστών να περάσουν στην ευρωπαϊκή γη της επαγγελείας?
Η κάποια άλλη που δουλεύει πέριξ του σύριζα, εξαρτώντας την εργασιακή της ασφάλεια εμφανώς από την πολιτική επιβίωση του αλέξη και της παρέας του?
Η ένας τρίτος που κινείται στον “αναρχικό” χώρο πέριξ των προγραμμάτων ανοιχτού λογισμικού που χρηματοδοτούνται σχεδόν αποκλειστικά από τη CIA?
Κι αν η σούλα φοράει σταυρουδάκι στο λαιμό, είναι σε γενικές γραμμές λιγότερο αξιόλογος άνθρωπος να κάνεις παρέα από τον αντώνη που βγάζει φωτογραφίες στο facebook φορώντας φούστα?
Η απάντηση προφανώς είναι ότι δεν γνωρίζουμε, διότι όλα αυτά τα πράγματα κινούνται σε μια σφαίρα πολύ πέρα από τις παλιότερες σταθερές μας.
Skin in the Game
Ο ταλέμπ στο ομώνυμο βιβλίο του μας προτείνει μια αρχή για να κρίνουμε τα πράγματα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα κλασσικά δίπολα. Αυτή την ονομάζει Skin in the game και σημαίνει ότι θα πρέπει να κοιτάμε κατά πόσο αυτοί που μιλάνε έχουν τον κώλο τους εκτεθειμένο σε αυτό για το οποίο μιλάνε και με ποιο τρόπο, πριν βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή που μπορούμε να επεκτείνουμε σχετικά εύκολα στην αναζήτησή μας.
Με λίγα λόγια ο κάτοικος της Λέσβου που δεν αντέχει άλλο το νησί του να έχει γίνει στρατόπεδο συγκέντρωσης, είναι περισσότερο αξιόπιστος συνομιλητής παρά την ταμπέλα του ακροδεξιού από κάποιον που κρατάει μια ταμπελίτσα Refugees Welcome στο ελευθέριος βενιζέλος.
Αντίθετα -όπως ξέρουμε και από παλιότερα- κάποιος που δουλεύει για ΜΚΟ που ασχολείται με τα logistics του μεταναστευτικού, γνωρίζουμε πως εξαρτά το καθημερινό του παντεσπάνι από τη συνεχή ροή του εμπορεύματος. Το εμπόρευμα είναι αδιάφορο, το 1999 ήταν μετοχές, το 2004 ήταν δάνεια, το 2007 σπίτια, το 2014 startups και το 2016 μετανάστες.
Όμως παρότι πρόκειται για μια καλή αρχή, είναι εξίσου προφανές πως δεν είναι ικανή να μας προσφέρει όλες τις απαντήσεις, ακριβώς διότι πχ η εφαρμογή της στις επιχειρήσεις (όπου οι μάνατζερς παίρνουν και μετοχές για να έχουν κίνητρο να πάει καλά η επιχείρηση), δεν έφερε απαραίτητα τα επιθυμητά για τους μετόχους αποτελέσματα. Καθώς έψαχνα λοιπόν για επιπλέον κριτήρια στην αναζήτησή μας, έπεσα πάνω σ’ ένα γκράφιτι σ’ ένα αυτοκίνητο που έγραφε το εξής:
 If you want to be a rebel in this system, practice kindness
Ως φράση είναι προβοκατόρικη και ελαφρά κοινότοπη, μέχρι τουλάχιστον να κοντοσταθείς λίγο και να προσπαθήσεις να την εφαρμόσεις στις αρχές σου για την αναζήτηση μιας ενάρετης ζωής. Κι εκεί λοιπόν -για εμένα τουλάχιστον- οι περισσότερες από τις παραπάνω περιπτώσεις αυτής της ασαφούς θέσης στον κόσμο λύνονται. Η καλοσύνη -ως απαραίτητη αρχή της ενάρετης ζωής- λύνει πολλούς από τους άλυτους γρίφους και σου επιτρέπει να ξεχωρίσεις τον γραφειοκράτη που βλέπει πχ τους μετανάστες ως εμπορεύματα από τον άνθρωπο που είναι στην ίδια θέση γιατί δεν αντέχει να είναι πουθενά αλλού.
Παρότι εμένα ως οδηγός μου έχει λύσει πολλά προσωπικά προβλήματα κατανοώ γιατί έχει τις δυσκολίες της. Κατ’ αρχήν δεν είναι εύκολα μετρήσιμη ή ορισμένη, αλλά μιλάω για αυτή την καλοσύνη, αυτή την γενναιοδωρία των ανθρώπων απέναντι στους άλλους, την καλή προαίρεση και την προδιάθεσή τους να πράξουν για τους άλλους το ίδιο ή ακόμα και καλύτερα απ’ όσο θα έπρατταν για τους εαυτούς τους. Δεν μιλάμε τώρα για αγγέλους, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να τη συνδιάζουμε με τις μεγάλες πράξεις ή τη θυσία. Η καλοσύνη για την οποία μιλάω εκφράζεται ακόμα και στα μικρά πράγματα, στο πως θα δει κάποιος στο σούπερμάρκετ ότι έχεις γεμάτα χέρια και θα σου ανοίξει την πόρτα.
Φυσικά αυτή η καλοσύνη μπορεί -ειδικά σε αυτές τις μικρές χειρονομίες- να μπερδευτεί με μια τυπική ευγένεια, γι’ αυτό και το δεύτερο πρόβλημα είναι πως πρέπει τον άλλον να τον γνωρίσουμε από κοντά πριν εκφέρουμε την άποψή μας.
Η καλοσύνη δεν μπορεί να φανεί από τα post στο facebook ή το twitter, από τα ρούχα που φοράμε ή από τα μέρη που συχνάζουμε· δεν μπορεί να δηλωθεί στην εφορία ή να γραφτεί στο βιογραφικό μας. Με λίγα λόγια είναι πρακτικά αδύνατο να την ανακαλύψουμε χρησιμοποιώντας όλα τα νέα media τα οποία (από τη φύση του μέσου) εστιάζουν μόνο στην επιφάνεια (γιαυτό και είναι κατεξοχήν χώρος δράσης των idpolitics). Με λίγα λόγια θέλει προσπάθεια και δουλειά και είναι εξαιρετικά δύσκολο να εφαρμόσουμε την αρχή σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Σαν τις ποιοτικές έρευνες πρέπει να μιλήσουμε με τους άλλους κι όχι απλά να απαντήσουν σε ένα ερωτηματολόγιο για το τι κόμμα ψηφίζουν, τι χρώμα μπλούζα φοράνε και τι πιστεύουν για τους γάμους των ομοφυλόφιλων.
 Mumbo Jumbo
όπως και με πολλά άλλα θέματα που πιάνω σε αυτό το μπλόγκ, καταλαβαίνω πως επειδή συχνά είμαι έκκεντρος, αυτά που γράφω μοιάζουν λίγο εκτός τόπου και χρόνου· ο μόνος τρόπος για να αποφασίσετε αν η αρχή της καλοσύνης είναι ικανό εργαλείο για να αχνοδείς ποιοι είναι ενάρετοι και ποιοι όχι, είναι να την εφαρμόσετε. Ισχυρίζομαι πως ακριβώς όπως το δίπολο γκλομπαλίστας/λοκαλίστας είναι πιο κατάλληλο εργαλείο από το δεξιά/αριστερά, το ίδιο ισχύει και για την αρχή της καλοσύνης σε σύγκριση με όλες τις επιφανειακές βινιέτες που κρεμάει ο καθένας στον εαυτό του και τους άλλους στη σύγχρονη αγορά των προσωπικών σχέσεων. Και όπως λέει και ο ουελμπέκ, η καλοσύνη είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε, και κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.

5.8.18

«Δεν πεινάει, να πετάξει θέλει ο άνθρωπος…»



Από την ιστοσελίδα Anarchy press.gr

Την πρώτη κρύα μέρα του χειμώνα μ’ έβγαλαν. 
Φόρεσα το τριμμένο μου μπουφάν, έδεσα τα πολυκαιρισμένα μου άρβυλα και προχώρησα. 
Κοίταξα γύρω μου, μα δεν υπήρχε ψυχή. 

Δεν έχω που να πάω, αλλά είμαι ευτυχισμένος. 
Ψηλαφώ του προσώπου μου τα σκαψίματα. 
Ο χρόνος στέκεται τυφλός εμπρός μου με τα τρία του πρόσωπα, με του Ενεστώτα το πλέον προκλητικό, όλο να γλιστρά απ’ τα χείλη και, δίχως ραβδί, δίχως σκυλί, να χάνεται στην ανυπαρξία. Η καρδιά μου πονά· χτύποι λοξοί κι αρρυθμίες την κεντούν. 

Ξέρεις πώς είναι να είσαι έξω; Πόσος καιρός πέρασε… 
Κανείς δε θα με χαιρετίσει. Το ξέρω. Δεν γνωρίζω κανέναν εδώ. 

Έζησα χρόνια στην Χώρα της Σκιάς.
 Εκεί όπου το φως, κάτι ονειρικά μακρινό, υπάρχει, να δίνει ζωή στο σκοτάδι. 

Ανειδίκευτος εδώ, ανειδίκευτος κι εκεί· την έμφυτη μαστοριά μου στων ανθρώπων τις υποθέσεις σπάταλα ξόδεψα. 

Υποδύθηκα, λοιπόν, το πεφταστέρι, όπως λένε, μ’ απερίγραπτη επιτυχία, που ραγίζει τ’ απόλυτο μαύρο με της πτώσης του το φως. 
Δεν πληρώθηκα για τον κόπο μου ποτέ, δεν υπήρξα, που λένε, κανενός μισθωτός κι ας έκανα, έστω και για την στιγμή, την νύχτα μέρα. 
Μόνη μου ευχαρίστηση οι ευχές των παιδιών στ’ όνομά μου, καθώς έπεφτα και ξανάπεφτα στ’ ουρανού τον βυθό για το χατίρι τους. 
Μέτοικος κι εκεί, μέτοικος παντού· σορόκος διαβατάρης μέσα στις θημωνιές. 

Σε θρησκείες, πολιτική και δόγματα δεν πίστεψα. 
Έμαθα από μικρός να ψιθυρίζω τις προσωπικές μου προσευχές. 

Ήξερα από ένστικτο τα μονοπάτια της ερήμου, μα από τις «οάσεις» τους δεν γύρεψα γουλιά. Κάλλιο χολή και ξύδι.
Οδοιπόρησα σε λαμπρά αδιέξοδα, ίππευσα με δεξιοτεχνία ραντζιέρη τους λυγμούς, σκάρωσα κούνιες σ’ αρχαία ικριώματα και βρέθηκα σε σοκάκια με νεκρούς φανοστάτες, να πλειοδοτώ για τα κομμάτια μου κόντρα στον θάνατο, από δημοπρασία σε δημοπρασία. 

Δεν αποκτηνώθηκα για το φλουρί, μήτε δίπλωσα την μέση για το γρόσι. 
Το μόνο που έρχεται στην ώρα του, αν είσαι τυχερός και δεν τα κακαρώσεις νωρίτερα, είναι τα γηρατειά. Και δεν υπάρχει καμμιά ασχήμια στα γηρατειά.
 Όσο, όμως, οι κλειδώσεις χαλαρώνουν, όσο η ρώμη εξασθενεί, η καρδιά πρέπει να γιομίζει με αγάπη και σοφία.
 Γιατί μισή καρδιά θα πάρουμε φεύγοντας κι άλλη μισή θ’ αφήσουμε μνήμη αμανάτι. Και την δική μου την προτίμησα λαφριά σαν κρυστάλλινη σκέψη. 
Μην την βαραίνουν παλάτια και μαλάματα. Μην την στραγγίζουν άγχη και θυμοί.

Καλοκαίρια και χειμώνες στο ίδρυμα. 
Με κρύο, με βροχές, κάτω από σιδερένιους ουρανούς, σε σωρούς από μπετόν θαμμένος, αγκαλιά με την σιωπή. 

Μα η σιωπή δεν είναι χρυσός, αν ήταν, να είστε σίγουροι, πως οι εταιρείες εξόρυξης θα έκαναν «ουρά» έξω από το κελί μου… Ασήμι; Μπα, ούτε. Δεν την έχω δει να μαυρίζει. Μήπως χαλκός; Μα, μήτε να πρασινίζει την είδα. Τσίγκος σκέτος θα ‘ναι, τενεκές ξεγάνωτος, που λένε.
 Αλήθεια, θα μπορούσες να «διατάξεις» την σιωπή σου να σιωπήσει; 
Γιατί, στον λόγο μου σας λέω, κυκλοφορούν και «φλύαρες» σιωπές. Πολύ φλύαρες, φασαριόζες. 

Ωστόσο, για μένα, εδώ και χρόνια ο διάλογος έχει πάψει. Απόμεινε μονάχος του ένας μονόλογος μουρμούρης, να κοροϊδεύει την σιωπή, στις εκκωφαντικές του εκλάμψεις. Και πέρα από αυτό, μόνο το ίδρυμα. Να χρειάζεσαι άδεια για τα πάντα, ακόμη και για τ’ αυτονόητα. Διαταγές, τιμωρία, εξευτελισμός με την οκά, «γενναίες» οι μερίδες.

Μα θέλω να περπατήσω. Θέλω να δω τον ουρανό σκέτο, δίχως τα σίδερα. Εμένα μου τον στέρησαν. Αυτοί έκριναν ότι τώρα πρέπει να βγω. Εγώ κρίνω ότι δεν έχω τίποτε στην τσέπη, μα δεν έχει καμμιά απολύτως σημασία.

Κι ας μοιάζει ο κόσμος όλος με γιγάντιο ίδρυμα. 

Διαθέτω ακόμη δίψα για ζωή, δεν παραιτούμαι, δεν χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους. 
Αλλά, να εξηγούμαστε, μιλώ για ανθρώπους, όχι για σωρούς από κρέατα, δίχως ψυχή, συμπόνια και καλωσύνη. Να μου λείπουν αυτοί. Καλύτερα μόνος μου παρά με δίποδες αυταπάτες.

Τι κάνει αυτός εκεί; Προσπαθεί να μαζέψει τα περιστέρια; Κρατάει και σακούλα; Μάλλον θα πεινάει. Διόλου απίθανο. Ο πρώτος ή ο τελευταίος; Μην τον δει καμιά ανισόρροπη γριά μόνο τον καημένο και τον ζαλίζει…

Τελικά, όχι …για κοίτα, το ’πιασε! Μπράβο ταχύτητα! Το κρατάει… τι του λέει; Το ηρεμεί, πριν το πνίξει; Μήπως… όχι, το άφησε και πέταξε! 
Τί παράξενος τύπος! Θα μου πεις όλα αυτά τα ζόμπι με τα τετράγωνα βλέμματα έγιναν τόσο συνηθισμένα πια, που αυτός είναι ο παράξενος… 
γαμώτο, άργησα, έχασα το φανάρι! Φτου!

Τούτα δω τα πλάσματα ξέρουν να πετούν και το ξέχασαν, 
μπορούν να είναι περιστέρια κι έγιναν κότες! 
Δες τα πώς αποβλακώθηκαν, ζώντας μέσα στο στόμα τούτου του θηρίου, που τα χνώτα του υπνωτίζουν…

Και τούτοι δω πάλι, πώς έγιναν έτσι; Τι μυστήριες μουτσούνες είν’ αυτές; Κι εγώ η πιο παράξενη ανάμεσά τους. Τώρα ξέχασα πώς είναι αυτοί και πώς είμαι εγώ μέσα σε αυτούς. Πού είστε τώρα; Πού είμαι εγώ;

Έχω τόσα να πω, μα δεν ξέρω σε ποιον να μιλήσω. Λες να ζει ακόμη; Μπα, αποκλείεται!
Κοίτα τα, τα πλάσματα που ξέχασαν να πετούν… πού είσαι συ ρε; Με θυμάσαι; Εγώ είμαι που σου φώναζα πίσω απ’ τα κάγκελα… πέτα! Μ’ ακούς μικρό μου; Πέτα, τώρα που μπορείς, γιατί σε λίγο θα ξεχάσεις…

17.4.18

Εάν γνώριζαν τη θέση των εργοστασίων παραγωγής χημικών όπλων, γιατί δεν το κατήγγειλαν στον ΟΑΧΟ

  
 
Το κείμενο από το ιστολόγιο Περγάδι
 
Ο πρεσβευτής της Συρίας στον ΟΗΕ, Μπασάρ Τζααφάρι, κατήγγειλε ότι οι επιθέσεις που δέχεται η Συρία είναι « ένα ακόμα μήνυμα προς τους τρομοκράτες» οι οποίοι έτσι θα ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν χημικά όπλα στις επιθέσεις τους.

«Οι ομόλογοί μου της Γαλλίας, των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασίλειου δήλωσαν ότι βομβαρδισαν τα κέντρα παραγωγής χημικών όπλων στη Συρία, αλλά αν οι κυβερνήσεις των τριών αυτών χωρών γνώριζαν τη θέση των κέντρων παραγωγής που βομβάρδισαν, γιατί δεν μοιράστηκαν αυτή την πληροφορία με τον ΟΑΧΟ; », αναρωτήθηκε ο Σύρος εκπρόσωπος στον ΟΗΕ, Μπασάρ Τζααφάρι, στην έκτακτη Σύνοδο του Συμβουλίου Ασφαλείας που συγκλήθηκε από τη Ρωσία.

Ο Τζααφάρι διευκρίνισε ότι μια ομάδα εμπειρογνωμόνων του ΟΑΧΟ έχει ήδη φθάσει στη Δαμασκό, όπου θα συναντηθεί με τις αρχές της Συρίας. "Η κυβέρνησή μου θα παράσχει πλήρη υποστήριξη στην αντιπροσωπεία αυτή ώστε να μπορέσει να εκτελέσει την αποστολή της", τόνισε ο εκπρόσωπος της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.

Ο εκπρόσωπος της Συρίας τόνισε ότι το ερευνητικού κέντρο Barzeh που βομβαρδίστηκε το είχαν επισκεφτεί πέρυσι οι επιθεωρητές του ΟΑΧΟ.

Η Συρία,τότε, είχε εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της με τον ΟΑΧΟ και δεν βρέθηκαν ίχνη χημικών ουσιών στις εγκαταστάσεις αυτές. 

"Αφού πέρυσι οι εμπειρογνώμονες του ΟΑΧΟ μας έστειλαν επίσημο έγγραφο λέγοντας ότι το κέντρο αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε για κάποια δραστηριότητα που θα μπορούσε να παραβιάσει τις υποχρεώσεις μας στο πλαίσιο του ΟΑΧΟ , πώς είναι δυνατό αυτό να συμβιβάζεται με τους ισχυρισμούς που προβάλλονται σήμερα; "ήταν το άλλο ερώτημα που έθεσε ο Τζααφάρι.

 [--->] https://www.lantidiplomatico.it/dettnews-damasco_se_conoscevano_la_posizione_delle_fabbriche_chimiche_perch_non_lo_hanno_detto_allopcw/82_23715/


''π'' : Οι Ηνωμένες Πολιτείες δηλώσαν ότι έριξαν 105 πυραύλους κατά της Συρίας, στην προχθεσινή επίθεση. Σύμφωνα με επίσημες πηγές των ΗΠΑ, σχεδόν όλοι, δηλαδή 76, έπληξαν το Κέντρο Έρευνας και Ανάπτυξης Μπαρζαχ, (Barzah Research and Development Center) το οποίο σύμφωνα με επίσημες δηλώσεις , «παράγει χλώριο και σαρίν» (Στρατηγός McKenzie).

Στις 22 Νοεμβρίου ο Οργανισμός για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) είχε επιθεωρήσει το κέντρο Barzah και είχε αποκλείσει ότι παρήγαγε χημικά όπλα. Τα αποτελέσματα αυτά επαναβεβαιώθηκαν στις 23 και 28 Φεβρουαρίου του 2018. ΕΔΩ η έκθεση της 13ης του περασμένου Μάρτη.


Εάν αυτός ήταν ο κύριος στόχος, τι μας εμποδίζει να πούμε ότι και οι υπόλοιποι 29 πύραυλοι έπεσαν σε μέρη που δεν παρήγαγαν χημικά όπλα. 


Τώρα, για ποιο λόγο έγινε η τρομοκρατική επίθεση της Συμμαχίας; Μήπως επειδή το Πεντάγωνο δεν είχε διαβάσει την έκθεση του ΟΑΧΟ (OPCW); Όχι φυσικά. Απλά, δεν υπήρξε ποτέ επίθεση με χημικά, αλλά όλα αυτά ήταν μια καλοστημένη προβοκάτσια που έστησε το Ηνωμένο Βασίλειο (και η Γαλλία) και προαναγγέλθηκε πριν ένα μήνα περίπου.

Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων δείχνει ότι οι παλιές ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους στις ΗΠΑ έχουν μεγάλο πρόβλημα γιαυτό και είναι εξαιρετικά επικίνδυνες

Αφιερωμένο στα παπαγαλάκια της ''ανθρωπιστικής συμμορίας''

13.4.18

Άλλη μια προσπάθεια ενοχοποίησης του Πούτιν - Ο μύθος της δηλητηρίασης του πρώην πράκτορα

Currently in theaters worldwide

Φωτογραφία από Εδώ

Το κείμενο από την ιστοσελίδα Sott στην ελληνική έκδοση


Πόσο άβουλοι μπορεί να είναι τελικά οι άνθρωποι αυτού του κόσμου; Εκπαιδευμένοι ως είναι να καταναλώνουν ειδήσεις που προξενούν εντύπωση, οι πλείστοι κάτοικοι του δυτικού κόσμου απλά απορροφούν όποιον ισχυρισμό τους παρουσιάσουν, χωρίς σκέψη ή ανάλυση.

Ας ρίξουμε μια ματιά, για παράδειγμα, στον ισχυρισμό ότι ο Πούτιν/το Κρεμλίνο/η Ρωσία χρησιμοποίησε ένα νευροτοξικό παράγοντα με την ονομασία Novichok εναντίον ενός πρώην ρώσου πράκτορα, ο οποίος ζούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο για 8 χρόνια. Λίγες ώρες μόνο μετά το περιστατικό, ο υπουργός εξωτερικών της Βρετανίας, Μπόρις Τζόνσον, υποστήριξε ότι πίσω από την επίθεση βρισκόταν η Ρωσία. Έπειτα η Τερέζα Μέι είπε ότι «είναι πολύ πιθανό» να είναι ένοχη η Ρωσία, κι όλοι έσπευσαν στην μετάφραση, «σίγουρα» είναι ένοχη η Ρωσία. Και μετά φυσικά, η πολεμόχαρη Νίκι Χάλεϊ συμφώνησε κι αυτή, προσθέτοντας ακόμη ότι η Ρωσία ενδέχεται να χρησιμοποιήσει χημικά όπλα εναντίον της Νέας Υόρκης.

Το ερώτημα είναι, ποιος έχει ακόμα στην κατοχή του το Novichok; Όντως, το Novichok εφευρέθηκε και δημιουργήθηκε από την Σοβιετική Ένωση κατά τις δεκαετίες του 70 και του 80. Αλλά αυτό ήταν πριν από 30 (και βάλε) χρόνια. Γιατί κανείς δεν αφιερώνει χρόνο να αναρωτηθεί εάν είναι πιθανό να το έχουν στην κατοχή τους και να το παράγουν άλλοι αυτή τη στιγμή;

Ποιος έχει χημικά όπλα αυτή τη στιγμή; Η Ρωσία ξεφορτώθηκε όλα τα χημικά της όπλα υπό την εποπτεία του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων. Αντιθέτως, οι ΗΠΑ δεν έχουν καταστρέψει ακόμα όλα τα χημικά όπλα τους, και εξακολουθούν να υπάρχουν δυο εγκαταστάσεις χημικών όπλων στη χώρα. Η αμερικανική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα τα καταστρέψει μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Ναι, σίγουρα...

Δείγματα Παντού: Είναι γεγονός ότι πολλά εργαστήρια ανά τον κόσμο έχουν στην κατοχή τους δείγματα αυτού του θανατηφόρου παράγοντα. Υπάρχει μάλιστα ένα στρατιωτικό εργαστήριο χημικών στο Πόρτον Ντάουν της Βρετανίας, μερικά μόνο χιλιόμετρα από το σημείο όπου έλαβε χώρα το υποτιθέμενο περιστατικό. Κάθε εργαστήριο έχει το δικό του αναγνωριστικό στοιχείο. Εάν η Βρετανία ήθελε να είναι αξιόπιστη, θα έδινε τα δείγματα σε τρίτους - τη Ρωσία και τον Οργανισμό Απαγόρευσης Χημικών Όπλων - ώστε να μπορέσουν να τα αναλύσουν και να δουν από πού ακριβώς προήλθαν. Η Βρετανία όμως αρνείται να πράξει κάτι τέτοιο. Γιατί άραγε;

Μάντεψε Ποιος Κατοικεί στις ΗΠΑ: Ο δημιουργός του Novichok αυτομόλησε στις ΗΠΑ πριν από πολύ καιρό και ζει εκεί μέχρι σήμερα. Καυχιέται ανοιχτά γι' αυτό στην ιστοσελίδα του στο Facebook. Το όνομα του είναι Vil Mirzayanov.


Vil Mirzayanov 
Η Φόρμουλα Είναι Ευρέως Γνωστή: Αυτός ο τύπος έγραψε κι ένα βιβλίο όπου αποκάλυψε τη σύνθεση του χημικού παράγοντα.

Vil Mirzayanov State secrets 
Μήπως η CIA Έχει στα Χέρια της το Novichok; Ο νευροτοξικός παράγοντας Novichok στην πραγματικότητα είχε δημιουργηθεί σε εργαστήριο στο Ουζμπεκιστάν, η οποία έγινε κυρίαρχη χώρα μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Από τότε είναι στενός εταίρος των ΗΠΑ. Όπως αποκαλύπτει αυτό το άρθρο των New York Times από το 1999, οι ΗΠΑ συνεργάστηκαν με την κυβέρνηση του Ουζμπεκιστάν για να διαλύσουν το εργαστήριο και βοήθησαν πολλούς από τους επιστήμονες να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ. Άρα, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι η CIA και ο αμερικανικός στρατός έχουν στην κατοχή τους το Novichok. (Θυμηθείτε την Επιχείρηση PaperClip, όταν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μετέφεραν τους Ναζί επιστήμονες στις ΗΠΑ).

Είναι πιθανόν ολόκληρη αυτή η ιστορία να είναι ένα ψέμα; Αυτός ο νευρικός παράγοντας υποτίθεται ότι είναι εξαιρετικά θανατηφόρος, αλλά η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ενημέρωσε τους κατοίκους της περιοχής να χρησιμοποιήσουν μωρομάντηλα, ζεστό νερό και απορρυπαντικό για να καθαρίσουν τα υπάρχοντά τους.

Κι αν ρίξουμε μια ματιά στις φωτογραφίες με τους εμπειρογνώμονες στην περιοχή, βλέπουμε αυτούς τους τύπους με τις στολές για επικίνδυνες ουσίες για να προκαλέσουν οπτική εντύπωση. Και δίπλα τους στέκονται βρετανοί αστυνομικοί χωρίς καθόλου προστατευτικά. Ίσως να είχαν μαζί τους μωρομάντηλα φυσικά! Όπως ακριβώς εκείνη την ηλίθια ιστορία όπου τα Λευκά Κράνη άγγιζαν «θύματα αερίου Sarin» με γυμνά χέρια. (Παρεμπιπτόντως, τα Λευκά Κράνη έλαβαν εκατομμύρια από τη Βρετανική κυβέρνηση ).

Σεργκέι Σκριπάλ 
Κίνητρα κι Ευκαιρίες: Σε κάθε έγκλημα το σημαντικό είναι να εξετάσουμε τα κίνητρα και τις ευκαιρίες. Οι μόνοι που επωφελούνται από αυτό το έγκλημα είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, το Ισραήλ και οι παγκοσμιοποιητές. Αυτοί όλοι οι πολεμοχαρείς είναι τρομερά εκνευρισμένοι που ο Πούτιν βοηθά τον Άσαντ και καταστρέφει τα ψυχωτικά τους σχέδια για κυριαρχία στη Μέση Ανατολή.

Ο ρώσος πράκτορας - Σεργκέι Σπρίπαλ - ήταν ένας προδότης που συνελήφθη το 2004 για διαρροή ρωσικών κρατικών μυστικών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Απελευθερώθηκε το 2010 και στάλθηκε στην Βρετανία ως μέρος ενός προγράμματος ανταλλαγής πρακτόρων. Άρα, ο Πούτιν είχε στη διάθεση του 6 χρόνια να τον σκοτώσει, εάν το επιθυμούσε, στις ρωσικές φυλακές. Αλλά όχι! Ο Πούτιν προτίμησε να τον απελευθερώσει, να περιμένει 8 χρόνια, κι έπειτα να τον σκοτώσει με τον πιο περίεργο τρόπο λίγο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο και λίγο πριν τις ρωσικές προεδρικές εκλογές. Όντως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν αυτές τις ανοησίες; Απίστευτο μου φαίνεται!

Οι μόνοι που επωφελούνται από αυτόν τον ασύμμετο προπαγανδιστικό πόλεμο είναι οι εχθροί του Πούτιν.

Πώς αυτή η ηλίθια χώρα, το Ηνωμένο Βασίλειο, κατάφερε να βγάλει ένα Σαίξπηρ και στη συνέχεια να κυβερνήσει ολόκληρο τον κόσμο, παραμένει όντως ένα μυστήριο. Εάν εν έτει 2018, οι άνθρωποι πιστεύουν τέτοια βλακώδη παραμύθια, τότε σίγουρα είμαστε καταδικασμένοι να έχουμε σύντομα έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Avatar
Chris Kanthan (Profile)
Ο Chris Kanthan είναι συγγραφέας του νέου βιβλίου, Syria – War of Deception. Διατίθεται σε σύντομη και πιο εκτενή έκδοση. Ο Chris ζει στο Σαν Φρανσίσκο, έχει ταξιδέψει σε 35 χώρες, και γράφει για τα παγκόσμια γεγονότα, την πολιτική, την οικονομία και την υγεία. Το προηγούμενο βιβλίο του έχει τον τίτλο, Deconstructing Monsanto. Μπορείτε να τον ακολουθήσετε στο Twitter: @GMOChannel

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)