31.5.11

Περί αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών ο λόγος…

.


Aπό την ιστοσελίδα Anarchy press gr


Όλο και πιο συχνά συναντάμε σε κείμενα του λεγόμενου «χώρου» τη φράση ότι «οι αποφάσεις λαμβάνονται με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες».

Η φράση διατυπώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε υποδηλώνει την αντιιεραρχία, την «από τη βάση» διαδικασία, την οριζόντια δομή των συμμετεχόντων.
Η αμεσοδημοκρατία εδώ και δεκαετίες έχει «οπαδούς» από τον μαρξιστικό-αριστερίστικο και αυτόνομο χώρο,
αλλά τελευταία συναντάται όλο και πιο συχνά και σε κείμενα διαφόρων πρωτοβουλιών και κινήσεων πολιτών, όπου δραστηροποιούνται και αναρχικοί.

Ιστορική αναφορά της άμεσης δημοκρατίας αποτελεί το παράδειγμα της αρχαίας Αθήνας του 5ου αιώνα (Παλαιά Χρονολογία), ενώ η σύγχρονη πολιτική εκδοχή της αναπτύχθηκε από την δεκαετία του ’60 από τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ως θεωρητικό της αυτονομίας.
Ο Καστοριάδης εδράζει όλο το φιλοσοφικό στοχασμό του στην πολιτική δομή και λειτουργία της αρχαίας Αθήνας ως προς την ισονομία και τον τρόπο λήψης αποφάσεων, υπερτονίζοντας μερικά της στοιχεία, αλλά υποβαθμίζοντας σημαντικά άλλα.

Εκτός του ότι κανένας κλασσικός αναρχικός δεν στηρίζει την αναρχική του θεώρηση στην δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας,
επί πλέον έχει ασκηθεί σαφής κριτική από τους αναρχικούς τόσο στην άμεση δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας όσο και στη σκέψη του Καστοριάδη.

Γι’ αυτό σκοπός αυτού του κειμένου είναι η καταγραφή ορισμένων χαρακτηριστικών περιπτώσεων χρήσης της δημοκρατίας στην αρχαία Αθήνα και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίον λαμβάνονταν οι αποφάσεις, οι οποίες ούτε δημοκρατικές ήταν, ούτε άμεσες.

Κατ’ αρχήν αναφερόμαστε σε ένα πολίτευμα και όχι σε ένα α-εξουσιαστικό σύστημα οργάνωσης.
Σ’ ένα μοντέλο διακυβέρνησης, που απλά εμφανίζεται για πρώτη φορά σε αυτή τη μορφή και έκταση στην πολιτειακή ιστορία, που, όμως, την εξουσία την έχει ο «λαός».
Ποιος «λαός» όμως;

Στον ελλαδικό χώρο υπήρχαν πάντοτε δούλοι, που φυσικά δεν αναγνωρίζονταν ως πολίτες.
Οι δούλοι στην Αθήνα του 5ου αιώνα ήταν τρεις φορές περισσότεροι από τους «ελεύθερους» και ο αποκλεισμός τους από τις αποφάσεις ήταν απόλυτος.

Αλλά και από τους «ελεύθερους» οι γυναίκες δεν λαμβάνονταν υπόψη, όπως και οι μέτοικοι δηλαδή οι μετανάστες της πόλης.

Φανταστείτε σήμερα μια πόλη να ισχυρίζεται ότι λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά και να αποκλείονται οι γυναίκες και οι μετανάστες από τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων.
Φυσικά η απάντηση, που δίνεται από τους υπερασπιστές της αθηναϊκής δημοκρατίας είναι ότι πρέπει η κριτική να λαμβάνει υπόψη της, τον χρόνο και τις συνθήκες που επικρατούσαν.

Αλλά, πόσο να εξωραΐσεις μια κατάσταση που ο αποκλεισμός είναι διάχυτος και επιπλέον διακωμωδείται –τη στιγμή που λαμβάνει χώρα– και μέσα από τις κωμωδίες του Αριστοφάνη;

Δηλαδή, δεδομένων των συγκεκριμένων δυσάρεστων αποκλεισμών,
το νέο σύστημα θεωρείται από εκείνους πρωτοποριακό.
Η σύγκριση του συγκεκριμένου πολιτεύματος με προγενέστερα που επικρατούσαν στον συγκεκριμένο χώρο, όπως ολιγαρχία, τυραννία και αριστοκρατία το καθιστούν γι’ αυτούς καλύτερο.

Είναι σαν τη σύγκριση χούντας και δημοκρατίας…μια σύγκριση βελτιστοποίησης στους όρους σκλαβιάς και καταπίεσης.

Είναι ξεκάθαρο και σαφές ότι ποτέ σαν αναρχικοί δεν μας ενδιέφερε η καλυτέρευση του συστήματος αλλά η δημιουργία μιας ελεύθερης κοινωνίας.

Όταν ο άνθρωπος για χιλιάδες χρόνια ζούσε ελεύθερος μέσα σε κοινωνίες που αποφάσιζαν πραγματικά όλοι μαζί και συναινετικά
είναι οξύμωρο να γοητευόμαστε από κάτι που απέχει σημαντικά από αυτές τις κοινότητες που υποτιμητικά χαρακτηρίζονται πρωτόγονες.

Επί πλέον, η διαδικασία λήψης μιας απόφασης δεν καθορίζει σε καμία περίπτωση την ποιότητα της, δηλαδή μπορεί μια απόφαση να είναι απόλυτα ρατσιστική ή φασιστική και να έχει παρθεί με αμεσοδημοκρατικό τρόπο.
Όταν σε λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες των χωριών με την συμμετοχή όλων των κατοίκων λαμβάνεται απόφαση εκδίωξης αλβανών εργατών, η διαδικασία που έχει ακολουθηθεί είναι απόλυτα αμεσοδημοκρατική, αλλά η απόφαση είναι παράλληλα απόλυτα ρατσιστική.

Συνεπώς η διαδικασία δεν εγγυάται το αποτέλεσμα.

Μια συνήθης συνέλευση στην αρχαία Αθήνα συγκέντρωνε γενικά από 2-3.000 πολίτες και συνέρχονταν 10-40 φορές το χρόνο.
Για να καταπολεμήσουν τη μείωση του ενδιαφέροντος και να επιτρέψουν στους εργάτες και αγρότες να παίρνουν μέρος στις συνελεύσεις θέσπισαν τον εκκλησιαστικό μισθό. Όπου από ένας οβολός στην αρχή, έφτασε τη μιάμιση δραχμή την εποχή του Αριστοτέλη.
Στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη βλέπουμε τις γυναίκες να είναι βιαστικές, γιατί όποια δεν φτάσει νωρίς δεν θα εισπράξει τον τριώβολο…

Ένα άλλο χαρακτηριστικό των αθηναϊκών συνελεύσεων ήταν η δημιουργία φαινομένων, που σήμερα θα αποκαλούσαμε ψυχολογία του όχλου.
Ο Θουκυδίδης προσδιορίζει επίμονα αυτό το γεγονός, δείχνοντας ότι συχνά η έξαψη της πλειοψηφίας παρασύρει και τους υπόλοιπους.
Έτσι, για την καταστρεπτική, για την Αθήνα, εκστρατεία στη Σικελία, γράφει:
«Και τους έπιασε όλους η ίδια σφοδρή επιθυμία να συμμετάσχουν στη ναυτική εκστρατεία, τους μεγαλύτερους(…) και τους νέους (…) αλλά και το μεγάλο πλήθος του λαού και οι στρατιώτες πίστευαν πως και τότε αμέσως θα κερδίσουν χρήματα και ότι το κράτος θα αποκτήσει ακόμη περισσότερη δύναμη, εξ αιτίας της οποίας θα εισπράττουν ισόβια μισθοδοσία(…)
 Έτσι, λοιπόν, εξ αιτίας της υπερβολικής επιθυμίας των περισσοτέρων, κι αν ακόμη κάποιος διαφωνούσε, σιωπούσε, γιατί φοβόταν μήπως θεωρηθεί αντιδραστικός, αν καταψήφιζε την εκστρατεία».
Επίσης, ο Περικλής, που σύμφωνα με τον Θουκυδίδη καθοδηγούσε το πλήθος δηλώνει προς τους πολίτες για την «εθνική τιμή»:
«είναι σωστό να συνδράμετε το σεβασμό που αντλεί η πόλη από αυτή την ηγεμονία, εξαιτίας του οποίου εσείς δέχεστε τιμές περισσότερο από όλους τους άλλους ανθρώπους, και να μην αποφεύγετε τις δοκιμασίες, αν δεν εγκαταλείπετε την επιδίωξη των τιμών».
Σύμφωνα με την J. D. Romilly: δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτό το συναίσθημα ομολογείται με τόση σαφήνεια, γιατί, θεωρητικά, δεν πίστευαν ότι η κυριαρχία και η ελευθερία βρίσκονται μεταξύ τους σε αντίφαση:
ήθελαν την ελευθερία της δικής τους πόλης και όχι την ελευθερία των λαών.
Το να εξουσιάζουν, επομένως, τους άλλους ήταν απλώς η πιο ολοκληρωμένη μορφή της εθνικής ελευθερίας τους (1).

Αυτή η έπαρση για την κυρίαρχη ηγεμονία της Αθήνας οδηγούσε στο να πραγματοποιεί, μέσω αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, επιθέσεις και καταλήψεις σε όποιον δεν υποτάσσονταν και δεν συνθηκολογούσε.
Κάπως έτσι έγινε η βίαιη εκδίωξη των αγροτών από το Ληλάντιο Πέδιο, ώστε τις εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις να τις καρπωθεί η Αθήνα το 506 (π.χ.), στα πρώτα χρόνια «εκδημοκρατισμού» του Κλεισθένη.
Ενώ οι εξεγέρσεις των επόμενων χρόνων από τους Χαλκιδείς καταστάλθηκαν βίαια.
Αλλά εάν αυτά έγιναν στα πρώιμα χρόνια της δημοκρατίας, τότε τι να πούμε για την σφαγή της Μήλου, όπου στρατεύματα της Αθήνας το 416 (π.χ.), σκοτώνουν όλους τους άνδρες του νησιού, ενώ τις γυναίκες και τα παιδιά τα πουλάνε ως δούλους.

Η Αθήνα των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών είναι μια ηγεμονική δύναμη διαθέτοντας και αναπτύσσοντας μια ισχυρή στρατιωτική μηχανή.

Ενδεικτικά, κάπως έτσι και με αυτά τα χαρακτηριστικά λαμβάνονταν οι αποφάσεις ενώ επιπλέον η οικογενειοκρατία των Αλκμεωνίδων αποτελούσε την αρχαία εκδοχή καραμανλικών και παπανδρεϊκών, αφού από εκείνη προέρχονταν τόσο ο Κλεισθένης όσο και ο Περικλής.

Πιστεύουμε πως είναι εύκολα, ιστορικά τουλάχιστον, αντιληπτό ότι η άμεση δημοκρατία και η αναρχία, είναι δυο παντελώς διαφορετικές και ξένες μεταξύ τους έννοιες.
 Η πρώτη θέλει να διαχειριστεί την εξουσία, με αυτο-κυβέρνηση/αυτο-εξουσία-, η δεύτερη την αρνείται και την απαξιώνει.

Και παρ’ ότι αυτά είναι γνωστά και κατατεθειμένα είναι απορίας άξιο πως κάποιοι αναρωτιούνται βαθυστόχαστα σε ελευθεριακά έντυπα:
 Άμεση δημοκρατία ή αναρχία;

Τονίζοντας ότι δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ή τεκμήριο, ότι υπήρξαν «πολλές εξισωτικές κοινωνίες, και μάλιστα πιο εξισωτικές από την Αθήνα πριν από το 500 π.χ.» και παράλληλα να επικαλούνται την απουσία βιβλιογραφικών αναφορών και λοιπών ελλιπών στοιχείων για τα χαρακτηριστικά των εξισωτικών κοινωνιών.

Είναι δεδομένο ότι πολλές από τις πρώτες κοινωνίες αυτοχθόνων που έχουν μελετηθεί σε Αφρική και Αμερική παρουσιάζουν μια αντιεξουσιαστική λογική και πρακτική με συναινετικές αυτοκαθοριζόμενες διαδικασίες.
Οι Κλάστρ, Μως, Γκράμπερ είναι μόνο μερικοί από εκείνους τους ανθρωπολόγους που απέδειξαν μέσω της καταγραφής αυτοχθόνων κοινωνιών, αυτά που οι αναρχικοί έλεγαν και για τα οποία αγωνίζονταν από τον 19ο αιώνα.
 Αλλά, έτσι και αλλιώς, η σύμφυτη ανθρώπινη ροπή προς την ελευθερία, ούτε χρειάζεται και ούτε επιζητά την οποιαδήποτε επιστημονική τεκμηρίωση.


Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
____________________________________________
(1). J. D. Romilly, Προβλήματα της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, εκδ. Καρδαμίτσα, 1992, σ.75

Μια κουβέντα στο καφενείο του χωριού

ύ




(Το παρακάτω κείμενο δεν γράφτηκε ως …επαναστατική διακήρυξη.
Είναι απλά η μεταγραφή μιας κουβέντας που έγινε στο καφενείο του χωριού.
Κι είναι εντυπωσιακό το πώς, όταν υπάρχει σεβασμός κι εμπιστοσύνη μεταξύ των συνομιλητών, μπορούν να ξεχαστούν οι κομματικές ταμπέλλες και να ομονοήσουν απλοί άνθρωποι στις τόσο απλές αλλά ταυτόχρονα επαναστατικές αλήθειες).

Είτε με κατάθλιψη, είτε με πανικό, είτε με τον πόνο της ανεργίας, είτε απλά με τον φόβο της επόμενης μέρας, ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ.
Θα βρούμε τον τρόπο μας: μπαξέδες, κοινή κατσαρόλα, ανταλλαγές ειδών, δυο τρεις οικογένειες κάτω από την ίδια στέγη, συγκατοικήσεις εργένηδων, 
Και θα περνάμε και καλά.
Έχουμε, συγκριτικά πάντα, καταπληκτικό κλίμα, μια πανέμορφη χώρα κι ένα τσίπουρο που καίει κάθε καημό. 

Το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ; 
Από τον πόλεμο και μετά, δυο-τρεις γενιές πριν από μας έχτισαν σπίτια, εκμηχάνισαν την γεωργία και παράγουμε ασύγκριτα περισσότερα, τα πανεμιστήμια έβγαλαν επιστήμονες, στα εργοστάσια μπορούμε να παράγουμε του κόσμου τα καλούδια πανεύκολα.
Με ποια λογική πάμε πίσω, στον τρόπο των παππούδων μας;
Κάθε γενιά δούλεψε τα 40-50 χρόνια της και το αναμενόμενο είναι ο πλούτος να συσσωρεύεται στην κοινωνία και να κάνει πιο εύκολη τη ζωή των επόμενων γενεών. Αυτό το αυτονόητο γιατί δεν συμβαίνει σήμερα; 

Ψάχνοντας την απάντηση –σε μια κουβέντα καφενείου- έφθασα στην μοιρασιά του πλούτου διαμέσου
α) του κράτους που εισπράττει φόρους και προσφέρει υπηρεσίες και επιδόματα,
β) των κερδών που παρακρατούν οι παραγωγοί βιομήχανοι σε βάρος των εργαζομένων και
γ) των κερδών των μεσαζόντων εμπόρων στην διανομή των προϊόντων και των παρεχόντων διάφορες υπηρεσίες.
Μόνο αν αυτοί οι τρεις δεν κάνουν δίκαιη μοιρασιά, εξηγείται το προηγούμενο παράλογο.

Το πρόβλημα είναι ότι και στην παγκόσμια κρίση του ’29, οι τότε αρχηγοί του κόσμου αναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι το πρόβλημα βρίσκονταν στο γεγονός ότι ο πλούτος είχε συγκεντρωθεί σε λίγα χέρια.
Σε μια εποχή μαζικής παραγωγής, είχε χαθεί το χρήμα για τη μαζική κατανάλωση.
Η εξαθλίωση και τότε κτύπησε κόκκινο.
Ένα χρώμα, που με την συγκαιρινή σοβιετική επανάσταση του 1918, αποτέλεσε ένα διαρκή εφιάλτη για τους έχοντες, μέχρι το 1990 περίπου.

Η αυτονόητη συνταγή που εφαρμόστηκε μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο -που αποτέλεσε ενδεχομένως την αναγκαία συνθήκη εξόδου από την κρίση, με απώτερο σκοπό και το κτύπημα της σοβιετικής ένωσης- ήταν η αναδιανομή του πλούτου.
New Deal το βάφτισαν τότε, όπως στα καζίνο, ξαναμοίρασμα της τράπουλας.
Οι συνδικαλιστές αντί να εκκαθαρίζονται, υπέγραφαν τεράστιες αυξήσεις μισθών, 50% του παραγόμενου πλούτου περνούσε μέσα από τα κρατικά ταμεία για να γίνει επιδόματα ανεργίας, παροχές υγείας, δημόσια έργα, …

1950-1980: ως οι «τριάντα ένδοξες» χρονιές έμεινε στην ιστορία αυτή η περίοδος.
Χάρις στον παγκόσμια συμφωνημένο κανόνα του χρυσού (το χρήμα και ο πλούτος κάθε χώρας έχει σταθερή ισοτιμία με το χρυσό-μια λογική συνθήκη) και στο αυτονόητο ότι πρώτο μέλημα των κρατών είναι, το αυτονόητο, να εξασφαλίζουν την ισορροπία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης.

Μέχρι που η Αμερική, μετά έναν πόλεμο που την εξάντλησε (Βιετνάμ), τσιγκλώντας συνεχώς την απειλή της «κόκκινης αρκούδας» και πουλώντας στον υπόλοιπο κόσμο «προστασία» με την στρατιωτική υπεροπλία της, επέβαλε σε όλον τον πλανήτη το πράσινο νόμισμα ως αποκλειστικό νόμισμα του διεθνούς εμπορίου και νόμισμα αναφοράς όλων των άλλων νομισμάτων.

Το 1980 λοιπόν είναι που το σύστημα –με τους τραπεζίτες να παίρνουν καθαρά κεφάλι από τους κλασικούς βιομήχανους και να επιβάλλονται στους πολιτικούς- αποφάσισε να αλλάξει την συνταγή που έδωσε τις «τριάντα ένδοξες».
(Σημειωτέον ότι εμείς ως χώρα λόγω του εμφυλίου, βασικά, έχουμε μία υστέρηση σε όλα μιας εικοσαετίας περίπου).
Το αποφάσισε αφού, όμως, πρώτα με τις μπαρούφες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, της διαφήμισης - μαζικής κατανάλωσης και του ελεύθερου χρόνου,
αλλά και με την στρατιωτική πειθαρχία στους χώρους δουλειάς και τις εκκαθαρίσεις κομμουνιστών και συνδικαλιστών (βλ. δολοφονίες, μακαρθισμό),
κατάφερε να κάνει τους ανθρώπους παραζαλισμένους, αγχωμένους αλλά χορτάτους και ικανοποιημένους ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΕΣ

Με όχημα τον δανεισμό υπαγόρευσαν στα κράτη να εφαρμόσουν τις νεοφιλελεύθερες συνταγές του λιγότερου κράτους, των λιγότερων παροχών, το χτύπημα των συνδικάτων και το ροκάνισμα της φιλεργατικής νομοθεσίας.
Οι τραπεζίτες της Αμερικής, ελέγχοντας ήδη το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικής οικονομίας, διεκδίκησαν και πέτυχαν την θέσπιση της πλήρους ανεξαρτησίας τους: οι κεντρικές τράπεζες των αναπτυγμένων χωρών δεν λογοδοτούν πλέον στις εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά στο κονκλάβιο των κεντρικών τραπεζιτών.
Τυπώνοντας ανέξοδα δολάριο, το χρησιμοποίησαν για την σύγχρονη μορφή της αποικιοκρατίας, να εξαγοράσουν κράτη μέσω του εξωτερικού δανεισμού.

Με την καινούργια συνταγή ο πλούτος ξαναμοιράστηκε σε βάρος των εργαζομένων.
Η κλοπή έγινε ανώδυνα, γιατί
ο αφιονισμένος καταναλωτής, ότι έχανε στην μοιρασιά, είχε τις τράπεζες τα τελευταία τριάντα χρόνια να του το προσφέρουν αφειδώς, ως καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια.

ΚΑΙ ΝΑΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΚΑΤΑΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ.

Εμείς, στην αναπτυγμένη Δύση, με θέσεις εργασίας δυσεύρετες, εξαιτίας των ρομπότ κι εξαιτίας της μετανάστευσης των κεφαλαίων στην Άπω Ανατολή.
Και οι υπάλληλοι των τραπεζιτών που ζητούν την ψήφο μας κάθε τέσσερα χρόνια, να μαζεύουν έξτρα φόρους για τους τόκους των δανείων που χρησιμοποιήθηκαν για να κρατηθεί το σύστημα τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Κι εμείς ως κατ’εθισμό αφιονισμένοι, καθόμαστε και τους βλέπουμε.
Έρμαια των εξαγγελιών τους με την ανασφάλεια και την αγωνία του τι μας ξημερώνει.
Με διαλυμένη περηφάνεια και χωρίς ίχνος αυτοεκτίμησης.

Να ξεπροβοδίζουμε τα παιδιά μας στην ξενιτιά –«θεέ μου προστάτεψέ τα από τους ρατσιστές»-
κι εμείς να μένουμε πίσω, παρέα με τους άθλιους της παγκόσμιας προσφυγιάς, να ακούμε τις κατάμαυρες καρακάξες να κηρύττουν τον πόλεμο.  
  • Λες και οι απολυμένοι εργάτες δεν μπορούν με τις οικονομίες τους να ανοίξουν τον διακόπτη και να βάλουν μπροστά τις μηχανές.
  • Λες και στερέψαμε από μπράτσα και η γη σταμάτησε να δίνει τους καρπούς της.
  • Λες και τα σπίτια που έχτισαν οι πατεράδες μας δεν έγιναν για να στεγάσουν νέα ζευγάρια αλλά για να καταλήξουν «ανοίκιαστες ιδιοκτησίες» κάποιων.
  • Λες και το να αγοράζεις 10 και να πουλάς 12, που βάφτισαν οικονομική επιστήμη, θέλει πολύ μυαλό.
  • Λες και δεν ξέρουμε τα στραβά που θέλουν διόρθωμα ο καθένας στον χώρο που ζει ή εργάζεται.
  • Λες και μας ευνούχισαν ή μας έκαναν λοβοτομή και δεν μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.
Από όλα αυτά τα «Λες…» μόνο στο τελευταίο η απάντηση είναι ΝΑΙ.
Κι ήρθε ο καιρός να το παλέψουμε.
Λίγοι-λίγοι στις παρέες, πολλοί μαζί στη δουλειά και στους δρόμους.

30.5.11

Μπορεί να γίνει συνέλευση με πάνω από 20-30 πρόσωπα;


Από την ιστοσελίδα Ανωτάτη Σχολή κακών Τεχνών


φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η πιο ριζοσπαστική και επαναστατική κίνηση που θα μπορούσαν να κάνουν οι ‘αγανακτισμένοι’ είναι να γυρίσουν πίσω στις συνοικίες τους, στις γειτονιές τους, στις πολυκατοικίες τους και εκεί, από εκεί να αλλάξουν τον κόσμο, όπως διακαώς ποθούν, να στραφούν κατά των πολιτικών κομμάτων, κατά των διαχειριστών του Κράτους, κατά του Μνημονίου, κατά της πολιτικής της λιτότητας, κατά. . . ., κατά. . . , κατά . . .

Θα το κάνουν; Δεν θα το κάνουν!

Γιατί όμως η επιστροφή στις πολυκατοικίες θα ήταν μια ρηξικέλευθη πράξη;
Γιατί δεν θα το κάνουν;
Μήπως υπάρχει κάποια πιθανότητα να το κάνουν;

Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε σήμερα, φίλες και φίλοι.
Χτες το βράδυ, στο δελτίο των 8 του ΜΕGA, μια αγανακτισμένη είπε: ο καθένας είναι για την πάρτη του εδώ.
Ήθελε να πει ότι οι συγκεντρωμένοι αγανακτισμένοι δεν ανήκουν σε κάποια κόμμα – μόνο που είπε και κάτι άλλο.
Ότι είναι πιο εύκολο να σχηματιστεί ένα πλήθος παρά μια ομάδα.

Το πλήθος, η μάζα, ο όχλος σχηματίζεται εν ριπή οφθαλμού, και διαλύεται επίσης με την ίδια ταχύτητα, πολλές φορές ποδοπατώντας ο ένας τον άλλον.
Έχει συμβεί τόσες πολλές φορές που δεν χρειάζεται να κάνω καμιά νύξη κάποιου συγκεκριμένου γεγονότος.

Το πλήθος αποτελείται από άτομα (‘ο καθένας είναι για την πάρτη του εδώ’),
η ομάδα από πρόσωπα.
Στην ομάδα υπάρχει ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον.
Ομάδα σημαίνει συμβίωση, συνεργασία, αλληλεγγύη, κοινοχρησία και κοινοκτησία.
Σημαίνει ελευθερία και ισότητα.
Όλοι και όλες περνάμε τη ζωή μας μέσα σε ομάδες, στις οποίες υπάρχουν εξ ορισμού τα παραπάνω χαρακτηριστικά, σε αυτές όμως τις ομάδες επικρατεί ο ανταγωνισμός, ο εγωισμός, ο ατομικισμός, η ανελευθερία και η ανισότητα.
Κι αυτό διότι οι ομάδες αυτές τελούν υπό την επιτήρηση του Κυρίου, ο οποίος ενισχύει και να διαιωνίζει αυτές τις αξίες και συμπεριφορές μόνο και μόνο για να ενισχύεται και να αναπαράγεται η Κυριαρχία, η διαταγή/υπακοή σε βάρος της πρότασης/συνεργασίας.
Αψευδείς μάρτυρες οι ομάδες της οικογένειας, της σχολικής αίθουσας, της εργασιακής ομάδας, της παρέας στη διασκέδαση, της ομάδας στο παιχνίδι, της αναφγκαστικής συνύπαρξης και συμβίωσης στη συγκοινωνία (λεωφορείο, τρένο, πλοίο, αεροπλάνο).

Μπορεί να υπάρξει ομάδα χωρίς ανταγωνισμό, εγωισμό, ατομικισμό, ανελευθερία και ανσότητα;

Ασφαλώς και μπορεί να υπάρξει! Και υπάρχουν!
Και είναι τόσες πολλές που δεν τις βλέπουμε!
Παρέες, καλλιτεχνικές ομάδες, θεατρικές ομάδες, μουσικά συγκροτήματα, εργασιακές ομάδες, ερευνητικές, εκδοτικές, πολιτικές και άλλες πολλές.

Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει ομάδα χωρίς τη σύγκρουση μέσα στους κόλπους της.
Αλλά η σύγκρουση είναι το οξυγόνο της κοινωνικής ζωής.
Η κατάληξη της σύγκρουσης θα είναι ή η αναβάθμιση των σχέσεων ή η διάλυση της ομάδας. Και τα δυο θεμιτά: έτσι κι αλλιώς οι ομάδες είναι προσωρινής διάρκειας, σχηματίζονται, ανασχηματίζονται και διαλύονται συνεχώς.
Έτσι γινόταν εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια, έτσι γίνεται και σήμερα, έτσι θα γίνεται και στο μέλλον.

Και μετά από όλα αυτά, χωρίς περιστροφές απαντώ στα ερωτήματα που έθεσα.

Η επιστροφή στις γειτονιές και στις πολυκατοικίες των αγανακτισμένων θα ήταν μια γνήσια επαναστατική, ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη πράξη διότι δεν υπάρχει πιο επανασταστική πράξη από την σύμπηξη, σχηματισμό μιας ομάδας.

Το πλήθος των αγανακτισμένων μιλάει για ειρηνική επανάσταση αλλά το πλήθος δεν μπορεί εξ ορισμού να επαναστατήσει.
Τα πλήθη εξεγείρονται, δεν επαναστατούν.
Τα πλήθη εκτονώνουν μαζικά την οργή τους, την αγανάκτησή τους, το μίσος τους, το φθόνο τους, τη μνησικακία τους, το άγχος τους, αλλά δεν επαναστατούν.
Κι όπως υπονοήσαμε χτες, το πλήθος δεν είναι πρωτότυπο, δεν συνοψίζει την εποχή του, δεν εναντιώνεται στην εποχή του.

Η σύμπηξη μιας ομάδας είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Διότι υπάρχει αλληλεπίδραση (κοινωνική, αισθαντική, ιδεολογική, διανοητική, συναισθηματική), άρα υπάρχει σύγκρουση.
Δεν έχουμε μάθει να συγκρουόμαστε, να ζούμε σε ελευθερία πνεύματος.

Στο πλήθος δεν υπάρχει σύγκρουση, η σύγκρουση εξαλείφεται, εξοβελίζεται.
Εάν υπάρξει, το πλήθος θα διαλυθεί – πολύ συχνά με αιματοχυσία.

Ο Ηρόδοτος έγραψε ότι είναι πιο εύκολο να εξαπατήσεις και να καθοδηγήσεις πολλούς παρά έναν.
(Θα βρώ το εδάφιο και θα το σχολιάσω ένα πρωί – είναι πολύ ευφυής παρατήρηση).

Επειδή έχει εξοβελιστεί το στοιχείο της διαπροσωπικής, ουσιαστικής ενεργητικής αλληλεπίδρασης, και άρα της σύγκρουσης, το πλήθος/όχλος/μάζα αποκτά χαρακτηριστικά αγέλης, κοπαδιού – αυτός είναι ο λόγος που ο Πλάτων αποκαλεί ‘ανθρωποβοσκητική’ την πολιτική.

Η εξέγερση είναι πολύ εύκολη γιατί είναι εύκολος και ταχύτατος ο σχηματισμός του πλήθους.
Η επανάσταση είναι δύσκολη, διότι δύσκολη είναι η σύμπηξη της συμβιωτικής ομάδας, του υποκειμένου της επανάστασης.
Οι αγανακτισμένοι έχουν απηυδήσει, είναι κουρασμένοι, είναι για την πάρτη τους, ρέπουν προς την ευκολία, άρα το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να συγκροτούν ένα πλήθος και να εξεγείρονται.

Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν θα επιστρέψουν στις γειτονιές τους και στις πολυκατοικίες τους. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που σε λίγες μέρες θα φύγουν απογοητευμένοι ή θα την κοπανήσουν έντρομοι εχοντας αναπνευστικά προβλήματα λόγω των χημικών που θα ρίξουν οι Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης.

Υπάρχει ένα θετικό στοιχείο, το οποίο όμως αυτοαναιρείται και εξαφανίζεται.
Πρόκειται για τη λαϊκή συνέλευση.
Είναι όμως δυνατόν να συγκληθεί και να λειτουργήσει μια συνέλευση 2.000 ή 30.000 ατόμων;
Είναι δυνατόν να πάρουν τον λόγο και να πουν τη γνώμη τους, τις προτάσεις τους, να επιχειρηματολογήσουν υπέρ των άποψεών τους 20.000 άτομα;
Είναι παντελώς αδύνατον.
Εκ των πραγμάτων, σε μια τέτοια συνέλευση, που δεν είναι συνέλευση, θα μιλήσουν λίγοι. Αυτοί οι λίγοι είναι οι αυριανοί Κύριοι, είναι οι καθοδηγητές του πλήθους, είναι οι ανθρωποβοσκοί της ανθρώπινης αγέλης.

Δεν μπορεί να γίνει συνέλευση με πάνω από 20-30 πρόσωπα. Συνέλευση μπορεί να κάνει μόνο η ομάδα, σε καμιά περίπτωση το πλήθος.
Στη συνέλευση της ομάδας με ακούς και σε ακούω, μιλάς και μιλάω. Επεξεργαζόμαστε τις προτάσεις και αποφασίζουμε.
Και, ή πράττουμε όλοι μαζί αφού έχου συμφωνήσει ή η ομάδα διαλύεται λόγω αγεφύρωτων διαφορών.

Εάν οι αγανακτισμένοι τάσσονται υπέρ της αυτοοργάνωσης και της συνέλευσης, εάν θέλουν αληθινή δημοκρατία τώρα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να επιστρέψουν στις πολυκατοικίες τους και στις γειτονιές τους, να συμπήξουν ολιγομελείς ομάδες και εκεί να ασκήσουν και να επιβεβαιώσουν τη δημοκρατία μέσα από τη συνέλευση, να ασκήσουν και να επιβεβαιώσουν την ισότητα και την ελευθερία.

Η δημοκρατία, η ελευθερία και η ισότητα δεν διεκδικούνται, δεν χαρίζονται – ασκούνται και επιβεβαιώνονται.
Είναι σημεία εκκίνησης, είναι αφετηρίες, δεν είναι αιτήματα προς εκπλήρωση, ούτε ιδανικά του μέλλοντος.
Οι αγανακτισμένοι τα ζητούν, τα διεκδικούν, δεν τα ασκούν, δεν τα επιβεβαιώνουν – δεν είναι και εύκολο, εδώ που τα λέμε.

Κι αφού δεν τα εκλαμβάνουν ως σημείο εκκίνησης, ως αφετηρίες, δεν γίνεται να είναι πρωτότυποι, να συνοψίζουν την εποχή τους, να εναντιώνονται στην εποχή τους.

26.5.11

Προβληματισμός για το ρόλο και τα κίνητρα του "δημοσιογράφου πολίτη"





Από το ιστολόγιο Simple Man με τίτλο:


Τι κάνουμε εδώ μέσα στο δίκτυο ανωνύμως;
Γράφουμε πομπώδη κείμενα με λόγους πύρινους, κάνουμε αστειάκια για τους έμμισθους πολιτικούς και το πιο θλιβερό συμμετέχουμε στον καταιγισμό παραπληροφόρησης άλλοι ασυνείδητα και άλλοι συνειδητά.
Αυτά που πριν μία 20ετία κομματόσκυλα και αγανακτισμένοι έκαναν στα καφενεία της γειτονιάς, κάνουμε εμείς εδώ μέσα.
Και ο πολιτικάντης στο μπαλκόνι χαίρεται, όπως και τότε.

Καταντήσαμε να κάνουμε την αυτοψυχοθεραπεία μας και κάποια κομματικά γραφεία μέσα από την ανωνυμία να κάνουν αισχρότερη δουλειά από τα αφεντικά τους.

Το διαδίκτυο έχει μετατραπεί εδώ και καιρό σε ένα επικίνδυνο όπλο.

Πίσω από την ταμπέλα της «δημοσιογραφίας των πολιτών» ξεπεράσαμε ακόμα και τους δημοσιογράφους.
Όχι αυτούς που με διασταύρωση πληροφοριών και άνευ προσωπικού συμφέροντος καταθέτουν αλήθειες, αλλά από τους άλλους που λόγω των καταπιεσμένων προσωπικών φιλοδοξιών, του ασυγκράτητου εγωκεντρισμού και πολύ συχνά ενός μικρού μεροκάματου γνωστών-άγνωστων κομματικών γραφείων, γράφουν ό,τι θέλουν, όπως το θέλουν χωρίς πάντα την ευθύνη της υπογραφής τους.

Και ο Έλληνας τσιμπάει.
Πάντα τσιμπούσε στα επικοινωνιακά τεχνάσματα των επαγγελματιών,

πόσο μάλλον στις «αθώες» εξάρσεις «αθώων» ανωνύμων που είναι άγνωστο πώς βρίσκουν δημοσιογραφικές πηγές και ιδιαιτέρως ευαίσθητα στοιχεία.

Κάνουν την «επανάσταση» να τα αναρτούν και μετά από λίγο σού πασάρουν και την φωτογραφία ή την ομιλία αυτού του οποίου υπερασπίζονται ως τον «σωτήρα» μας.

Είναι εύκολο να καταλάβεις πίσω από ένα «αθώο» ροζ blog τι κρύβεται.
Πίσω από ένα βαθυστόχαστης ποιητικής έξαρσης ιστότοπο τι θέλει πραγματικά ο «ποιητής» ιδιοκτήτης του.

Πίσω όμως από τα «επαναστατικά» και δήθεν αχρωμάτιστα blog είναι δύσκολο να βρεις ποιος και τι κρύβεται.

Και για να θυμηθούμε το παλιό τραγουδάκι «ό,τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο», κάπως έτσι άρχισε η ιστορία του Blogging με ξεχωριστές στιγμές που μας συγκλόνισαν όπως η φωνή της Αμαλίας Καλβίνου που είχε όμως τα κότσια να το κάνει ενυπογράφως δίνοντας θαρραλέα τα ονόματα των χασάπιδών της.

Και πού έφθασε το blogging;
Σε έναν καταιγισμό εκθέσεων ιδεών, βαρύγδουπων σλόγκαν ανθρώπων που το πιθανότερο είναι ότι αυτό το σύστημα που καταδικάζουν τούς θρέφει ακόμα και στην κρισιμότερη στιγμή που περνάει η χώρα ενώ το μηχανάκι της διαδικτυακής AGB μετράει τα κλικ αποδεικνύοντας πόσο ισχυρότεροι των ισχυρών έχουν γίνει.

Ο Έλληνας υφίσταται πολιτικά και κοινωνικά μέσω μιας οθόνης.

Αντί να βρίσκεται στις πλατείες καλύπτει «δημοσιογραφικά» αυτούς που βρίσκονται στις πλατείες. Αντί να αφαιρέσει από την ιστορία τους κομματικούς πολιτικούς τούς αναπαράγει κάθε δευτερόλεπτο. Αντί να προτείνει λύσεις εντείνει την τρομοκρατία του πολιτικού συστήματος που υφίσταται ο κάθε πολίτης και στην πραγματική του ζωή .
Αντί να σπάζει τα φράγματα οργής και ελεύθερης σκέψης έγινε κυματοθραύστης και «αθώος» καθοδηγητής της σκέψης.
 
Δύσκολο να επιστρέψει στην αρχική του θέση η ελευθερία του διαδικτύου.
Η ματαιοδοξία του «δημοσιογράφου πολίτη» την νίκησε κατά κράτος.

21.5.11

Anarchy press: Νʼ αναλάβετε την ευθύνη της ανευθυνότητάς σας, «σύντροφοι και συντρόφισσες»…




Aπό το ιστολόγιο Anarchy press gr με τίτλο:
 

Όταν ενημερώθηκα για την επίθεση της 14/5 στο Α.Τ. Εξαρχείων, η πρώτη και αυθόρμητη σκέψη μου ήταν ότι πρόκειται για ξεκάθαρη περίπτωση προβοκάτσιας και απέκλεισα εξαρχής την πιθανότητα σύντροφοι και συντρόφισσες να είχαν σχεδιάσει και συμμετάσχει σε παρόμοια επίθεση.

Η πρώτη αυτή σκέψη και η σιγουριά μου βασίστηκαν σε άλλες σκέψεις τις οποίες θεωρώ αποτέλεσμα κοινής λογικής:

- Σε καμία περίπτωση δεν θα ήταν λογικό να πραγματοποιηθεί οποιαδήποτε επιχείρηση μέρα μεσημέρι Σαββάτου, δεδομένης της λειτουργίας της λαϊκής αγοράς. Η παρουσία τόσων ανθρώπων στην περιοχή αύξανε κατακόρυφα τις πιθανότητες να τραυματιστούν αθώοι πολίτες οι οποίοι ουδεμία σχέση είχαν με τον στόχο της επίθεσης.


- Σε καμία περίπτωση δε θα επιχειρούσαν σύντροφοι και συντρόφισσες στην περιοχή των Εξαρχείων, περιοχή η οποία αποτελεί τη βάση και το κέντρο της πολιτικής δράσης πολλών συλλογικοτήτων και είναι ιδιαίτερα φορτισμένη με μνήμες συμβάντων, δράσεων και αγώνων. Μια τέτοια επιχείρηση θα έδινε έναυσμα για την ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής στην περιοχή και θα δημιουργούσε ακόμα πιο δύσκολες συνθήκες για τη δράση μας.


- Δεδομένων των θανάτων των εργαζομένων στη MARFIN, κανείς σύντροφος και καμιά συντρόφισσα δε θα διακινδύνευε να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν αθώοι άνθρωποι, ειδικά την στιγμή που το καθεστώς αποπειράται να συνδέσει την υπόθεση της MARFINμε τον αντεξουσιαστικό χώρο, μέσω διώξεων συντρόφων και της αντίστοιχης προπαγάνδας.


- Εφόσον, κατά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πρωτοφανές πογκρόμ κατά των μεταναστών και οι φασίστες έχουν αποθρασυνθεί, ο στόχος της επίθεσης δεν μου φαινόταν να έχει κάποια λογική –γιατί να επιχειρήσει κάποιος κατά των μπάτσων και όχι κατά των φασιστών; Μια επιχείρηση κατά των φασιστών θα είχε και λογική και νόημα στην παρούσα χρονική συγκυρία.

Θεωρώ ότι τις παραπάνω σκέψεις θα μπορούσε να τις κάνει οποιοσδήποτε διαθέτει κοινό νου, ακόμα και αν δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο.
Ακόμα και ένα παιδί 10 χρονών, αν του εξηγούσε κάποιος απλά τα παραπάνω δεδομένα, θα κατέληγε στο λογικό συμπέρασμα ότι μια τέτοιου είδους επιχείρηση δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί σε καμία περίπτωση.

Έχοντας λοιπόν πειστεί ότι η επίθεση αποτελεί προβοκάτσια, η δημοσιοποίηση της ανάληψης ευθύνης μου προκάλεσε σε πρώτο επίπεδο ένα έντονο αίσθημα ντροπής ντροπή πρωτίστως απέναντι στους 3 ανθρώπους που τραυματίστηκαν, αλλά και ντροπή για το ότι οι ανεγκέφαλοι και ανεύθυνοι που σχεδίασαν την συγκεκριμένη επίθεση, είναι πεπεισμένοι ότι είναι αναρχικοί.

Όσο προχωρούσα στην ανάγνωση της ανάληψης ευθύνης, η ντροπή μου μετατράπηκε σε απεριόριστη οργή.
Οργή, γιατί το κείμενο που διάβαζα δεν περιείχε καμία απολύτως πειστική επιχειρηματολογία σε οποιοδήποτε επίπεδο, είτε επιχειρησιακό είτε πολιτικό.
Οργή, γιατί διάβαζα κάτι ρηχό και θρασύ, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν φανέρωνε την όποια συνειδητοποίηση των συνεπειών της επίθεσης.
Οργή, γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου διάβαζα ένα κείμενο ανάληψης ευθύνης ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟ, γεγονός το οποίο από μόνο του αποδεικνύει τη θρασυδειλία των συντακτών του.

«Σύντροφοι και συντρόφισσες», ποιοι είστε;
Ποιο είναι το πολιτικό σας στίγμα, ποιες είναι οι θέσεις σας;
Έχετε δει πολλά κείμενα ανάληψης ευθύνης τα οποία είναι ανυπόγραφα;
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη, ο Τίποτας;

Δεν έχω καμία διάθεση ν’ ασχοληθώ αναλυτικά, ένα προς ένα, με τα απλοϊκά επιχειρήματα που παρατίθενται στο κείμενο.
Θα σταθώ σε κάποιες χαρακτηριστικές φράσεις που φανερώνουν τις πραγματικές προθέσεις και τη φύση των «συντρόφων» και «συντροφισσών»:

«Μία στιγμή αγώνα και μια δική μας ελάχιστη απάντηση στο κτηνώδες χτύπημα της πορείας της 11ης Μάη, στην απροκάλυπτη συνεργασία της ΕΛ.ΑΣ και της Χρυσής Αυγής στα πρόσφατα ρατσιστικά πογκρόμ.»
Μάλιστα. Ποια ήταν ακριβώς η «ελάχιστη απάντηση» στην ΕΛ.ΑΣ.;
Η πυρπόληση οχημάτων; Τρομερό πλήγμα…
Ναι, σίγουρα η Χρυσή Αυγή πράττει τα αίσχη της με την ανοχή και συνδρομή των μπάτσων, χάρηκα πολύ.
Όμως είναι προφανές ότι η Χ.Α. είναι ο κύριος αυτουργός και θα έπρεπε να είναι αυτή ο στόχος.
Γιατί λοιπόν η επίθεση είχε ως στόχο την ΕΛ.ΑΣ. και όχι την Χ.Α.;
Μήπως δεν σας έπαιρνε, «σύντροφοι και συντρόφισσες»;
Μήπως η επιλογή του Α/Τ Εξαρχείων ως στόχου αποδεικνύει ότι πάνω απʼ όλα θέλατε να προστατεύσετε τους εαυτούς σας και τη δική σας σωματική ακεραιότητα;
Επιχειρώντας στην περιοχή που αποτελεί τη «βάση» μας, σαφώς και θα νιώθατε περισσότερο προστατευμένοι και θα είχατε περισσότερες διεξόδους διαφυγής σε περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά.
Επιπλέον, το να επιχειρήσετε σε σημείο πολυσύχναστο και μέρα μεσημέρι, σας έδινε τη δυνατότητα να ξεφύγετε πιο εύκολα και να μην είστε εύκολα εντοπίσιμοι ανάμεσα σε τόσον κόσμο.

Το επιχείρημά μου αυτό (ότι δηλαδή πρώτο σας μέλημα ήταν να προστατεύσετε τον κώλο σας), αποδεικνύεται λίγο παρακάτω:
«Το μόνο που αυτή [η Λαϊκή] προσέφερε, ως ευκαιρία, στους ανθρώπους που αντιπαρατίθενται ευθέως μπροστά σε ένοπλους, ήταν η κυκλοφοριακή συμφόρηση που προκαλεί στους γύρω δρόμους και η δύσκολη προσέγγιση εποχούμενων μπάτσων στο σημείο. Επουδενί δεν χειριστήκαμε τη Λαϊκή Αγορά ως θέατρο πολεμικών συγκρούσεων»
Επομένως, οι ίδιοι/ίδιες παραδέχεστε ότι η επιλογή του σημείου προσέφερε πλεονεκτήματα (ως προς την κάλυψη του κώλου σας) και το λέτε και ευθαρσώς.
Με δεδομένο αυτό, το να λέτε αμέσως μετά ότι
"επουδενί δεν χειριστήκαμε τη Λαϊκή Αγορά ως θέατρο πολεμικών συγκρούσεων»,
όχι μόνο είναι εμφανώς αντιφατικό, αλλά προσβάλλει και τη νοημοσύνη μας.
Δεν είμαστε ηλίθιοι, «σύντροφοι και συντρόφισσες», μην κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια.

«Στη συνέχεια μπήκε φωτιά, κυρίως για να μην υπάρξει δυνατότητα καταδίωξης από τους διαφυγόντες μπάτσους, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως ήταν αυτοί που έντρομοι εισέβαλλαν στη Λαϊκή Αγορά κραδαίνοντας τα πιστόλια τους»
Το ατομικιστικό και συμφεροντολογικό σας παραλήρημα συνεχίζεται, λέγοντας ότι βάλατε φωτιά (χωρίς να σκεφτείτε τις συνέπειες) για να μην σας πιάσουν οι μπάτσοι –προφανώς αυτό ήταν που θέλατε νʼ αποφύγετε πάνω απʼ όλα, με οποιοδήποτε κόστος.
Και αν δεν κάνω λάθος, διακρίνω και ένα παιδαριώδες αίσθημα περηφάνιας για το ότι οι μπάτσοι ήταν «έντρομοι» όταν εισέβαλαν στη Λαϊκή Αγορά –είστε περήφανοι που τρομάξατε τα μπατσάκια, ε; Μεγαλειώδης νίκη…
Το ότι όμως οι μπάτσοι μπορούσαν νʼ ανοίξουν πυρ μέσα στον κόσμο και αυτή την στιγμή να θρηνούσαμε αθώα θύματα, δεν έχει καμία σημασία (προφανώς) για σας.
Και βέβαια, όταν σχεδιάζατε αυτή την εκπληκτική επιχείρηση, ούτε καν το συνυπολογίσατε ως παράμετρο, γιατί όλοι ξέρουμε ότι οι μπάτσοι είναι πολύ προσεκτικοί με τη χρήση των όπλων τους και ΠΟΤΕ δεν έχουν σκοτώσει αθώους ανθρώπους.

«Το τραγικό σφάλμα ήταν ότι λανθασμένα θεωρήθηκε πως η φωτιά της μηχανής στη Χ. Τρικούπη δεν θα μπορούσε να επεκταθεί στους πάγκους της Καλλιδρομίου, λίγα μέτρα μακριά. Και όντως, έτσι θα ήταν αν δεν είχε συμβεί το ασύνηθες γεγονός της έκρηξης του ντεπόζιτου»
Αυτή τη διαδικασία, «σύντροφοι και συντρόφισσες» την ονομάζουμε «διαχείριση κινδύνου».
Σε απλά ελληνικά, όταν σχεδιάζουμε μια επιχείρηση, σκεφτόμαστε ποιο θα είναι το χειρότερο (και «ασύνηθες») δυνατό σενάριο και εκπονούμε το αντίστοιχο σχέδιο δράσης, ώστε νʼ αποφύγουμε τα χειρότερα.
Όσο για το ότι
«λανθασμένα θεωρήθηκε πως η φωτιά.. δε θα μπορούσε να επεκταθεί στους πάγκους της Καλλιδρομίου, λίγα μέτρα μακριά»,
ακόμα και ένα 5χρονο γνωρίζει πως η φωτιά είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί και μπορεί σʼ ελάχιστο χρόνο να επεκταθεί «λίγα μέτρα μακριά».

«Ως πολιτικά υποκείμενα φέρουμε ακέραια την ευθύνη της πράξης μας και των τραγικών συνεπειών της για τον σοβαρά τραυματισμένο εργαζόμενο, όντως ριζικά και αξιακά αντίθετοι σε κάθε λογική παραπλεύρων απωλειών»
Σε ποια «πολιτικά υποκείμενα» αναφέρεστε;
Σε ποιο σημείο εντός του κειμένου χρησιμοποιείτε πολιτικά επιχειρήματα και θεμελιώνετε τις θέσεις σας;
Αν θεωρείτε ως επιχείρημα το προφανές («σε όλες αυτές τις εκφάνσεις της επιχειρούμενης ολοκληρωτικής δικτατορίας του κεφαλαίου και της εξουσίας πάνω στις ζωές μας»), καλό θα είναι να ανατρέξετε σε άλλα κείμενα ανάληψης ευθύνης για να καταλάβετε τι πραγματικά θα πει να επιχειρηματολογεί κάποιος σε επίπεδο πολιτικών θέσεων.
Αν όντως ήσασταν «ριζικά και αξιακά αντίθετοι σε κάθε λογική παραπλεύρων απωλειών», το πρώτο σας μέλημα θα έπρεπε να ήταν η προστασία αθώων ανθρώπων και όχι του κώλου σας.
Αν ήσασταν αντίθετοι, δε θα έπρεπε καν να είχατε πραγματοποιήσει την επίθεση, καθώς ο βαθμός επικινδυνότητας ήταν ιδιαίτερα υψηλός και αυτό ήταν προφανέστατο.

«Από καρδιάς ευχόμαστε ανάρρωση και στους τρεις τραυματίες και ευελπιστούμε στην κατανόηση, για τα κίνητρα αλλά και τα λάθη μας.»
Λυπάμαι «σύντροφοι και συντρόφισσες», αλλά προσωπικά δεν κατανοώ ούτε τα κίνητρα ούτε τα λάθη σας και θεωρώ εξαιρετικά θρασύ να ζητάτε κάτι τέτοιο, την στιγμή που ένας αθώος άνθρωπος χαροπαλεύει και άλλοι δύο τραυματίστηκαν, λόγω της δικής σας ηλιθιότητας και ανικανότητας.
Επιπλέον, η παιδαριώδης και άστοχη επιχείρησή σας προσέφερε την ευκαιρία στους προπαγανδιστές του καθεστώτος να ενισχύσουν την εικόνα του «κακού αντεξουσιαστή που καίει ανθρώπους», σε μια χρονική συγκυρία εξαιρετικά κρίσιμη για το κίνημα και την κοινωνία.
Αυτή την στιγμή ο δικός μας χώρος είναι ο μόνος που μπορεί πραγματικά νʼ αρθρώσει διαφορετικό λόγο ενάντια στο σύστημα.
Με μια Αριστερά πεθαμένη και ξεπουλημένη, είμαστε οι μόνοι που αντιστεκόμαστε και μπορούμε να δημιουργήσουμε συνθήκες επανάστασης και ανατροπής.
Αντί λοιπόν να συνειδητοποιούμε την ιστορική μας ευθύνη, όχι μόνο αναλωνόμαστε σε παιδαριώδεις επιχειρήσεις, αλλά σαμποτάρουμε τις ίδιες μας τις θέσεις με πράξεις άστοχες και επικίνδυνες, όχι μόνο για αθώους ανθρώπους, αλλά και για το κίνημα συνολικά.

Ο υπάλληλος της λαϊκής που προσπάθησε να σβήσει με το ίδιο του το σώμα τη γυναίκα που καιγόταν, έχει πολύ μεγαλύτερα κότσια από εσάς, «σύντροφοι και συντρόφισσες».
Και αυτό γιατί εκείνη την στιγμή, δεν υπερτέρησε το δικό του ένστικτο επιβίωσης, αλλά το ηθικό πρόσταγμα να σώσει την ζωή του συνανθρώπου του, θέτοντας σε κίνδυνο τη δική του.
Αν δεν το έχετε καταλάβει, επανάσταση σημαίνει πρώτα απ’ όλα να εκμηδενίζεις το Εγώ σου για έναν σκοπό, μια ιδέα, έναν αγώνα συλλογικό -όχι να καβατζώνεις τον κώλο σου με τίμημα τις ζωές αθώων ανθρώπων και να πραγματοποιείς επιχειρήσεις άνευ νοήματος, μόνο και μόνο για να πεις ότι κάτι έκανες.

Είστε επικίνδυνοι, «σύντροφοι και συντρόφισσες», ανεγκέφαλοι, ανίκανοι, ανεύθυνοι και αναξιοπρεπείς.
Δεν γνωρίζετε καν γιατί κάνετε αυτά που κάνετε και ούτε μπορείτε να τα στηρίξετε με λογικά επιχειρήματα.
Η πράξη σας και το γελοίο κείμενό σας αποτελούν ύβρι, όχι μόνο για τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν, αλλά για το κίνημα συνολικά και για όλους τους φυλακισμένους συντρόφους μας ανά τον κόσμο.
okanenas
***
Το παραπάνω κείμενο έχει δημοσιοποιηθεί και ΕΔΩ


Επίσης, ανακοίνωση σχετικά με την «επίθεση της 14/5/2011» έχει δημοσιοποιηθεί από την Συσπείρωση Αναρχικών με τον τίτλο:
ΟΙ «ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ» ΤΗΣ ΜΑΡΦΙΝ ΚΑΙ Η «ΑΞΙΑ» ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ…


Η «ανάληψη ευθύνης» υπάρχει δημοσιοποιημένη ΕΔΩ

20.5.11

Προβολές και Συζητήσεις των Εξαιρετικών Ντοκιμαντέρ του Εξάντα

.

"Ο πλούτος μας πάντα δημιουργούσε την πείνα μας
και έθρεφε την ευημερία των άλλων.
Στην αποικιοκρατική και νεο-αποικιοκρατική αλχημεία,
χρυσός μετατρέπεται για εμάς σε σκουριασμένη λαμαρίνα
και η τροφή σε δηλητήριο"
Εδουάρδο Γαλεάνο


  • Η «Υπέροχη Μακροοικονομία» διαγωνίζεται στη Ρώμη
Ποιες είναι οι συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων, όταν η πολιτική καθορίζεται από τους αριθμούς; Αυτό το θέμα πραγματεύεται η «Υπέροχη Μακροοικονομία», το ντοκιμαντέρ συγκλονιστικών αντιφάσεων του Εξάντα , που φιλοξενείται σε φεστιβάλ της ιταλικής πρωτεύουσας.

Συγκεκριμένα, η «Υπέροχη Μακροοικονομία» θα παρουσιαστεί, στο διαγωνιστικό μάλιστα τμήμα, του 8ου Διεθνούς Οπτικοακουστικού Φεστιβάλ Βιοποικιλότητας -«Φεστιβάλ της Γης», που διεξάγεται στη Ρώμη από τις 19-22 Μαΐου. Η προβολή θα πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο της ενότητας «Resistant Lands», στις 19 Μαΐου, στις 21.00, στη Città dell'Altra Economia.

Διαβάστε περισσότερα

  • "Το Πείραμα της Αργεντινής" στο Floral στα Εξάρχεια
Την Κυριακή 22 Μαίου στις 20.30 προβάλλεται στο Floral στα Εξάρχεια, το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου που προκάλεσε αίσθηση "Το Πείραμα της Αργεντινής".

Στην συζήτηση που θα ακολουθήσει προκειμένου να εξεταστούν οι ομοιότητες και οι διαφορές με την οικονομική κρίση της Ελλάδας, θα συμμετέχουν εκτός από τον Γιώργο Αυγερόπουλο, ο συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης, ο οικονομολόγος Γιάννης Δραγασάκης, ο πρόξενος της Αργεντινής στην Ελλάδα Μαρτίν Λαφόργκε, ενώ θα παρέμβει ζωντανά μέσω skype από το Buenos Aires ο ιδρυτής του Τρουέκε, Ρουμπέν Ραβέρα.

Η διεύθυνση του Floral είναι Θεμιστοκλέους 80, Πλατεία Εξαρχείων / τ.: 210 3800070

Η είσοδος είναι ελεύθερη

Για σχόλια και απόψεις εδώ


  • "O Υπάκουος Τίγρης" έρχεται στον αέρα της ΝΕΤ
Σε μια εβδομάδα περίπου, την Τετάρτη 25 Μαΐου στις 23:00 θα μεταδοθεί από τη ΝΕΤ το νέο ντοκιμαντέρ του Εξάντα, "Ο Υπάκουος Τίγρης".  Το ντοκιμαντέρ αναλύει την οικονομική κρίση της Ιρλανδίας, μιας χώρας που από παράδειγμα προς μίμηση, βρέθηκε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Διαβάστε περισσότερα
Δείτε το τρέιλερ σε HD
Πείτε την άποψή σας


Βλ. και
- Τα παλιά ληστρικά δάνεια και μνημόνια και οι παλιές στάσεις πληρωμών της Ελλάδας
 __________________________________________
Μπορείτε να εγγραφείτε για ενημέρωση του έργου του Εξάντα στο
http://www.exandasdocumentaries.com/dadamail/mail.cgi/list/exandasdocs

19.5.11

Τήξη Πυρήνα στη Φουκουσίμα και Δεν Λένε και Δεν Κάνουν Τίποτα !!!




Aπό το ιστολόγιο ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ με τίτλο:


 
Σύμφωνα με επίσημη πλέον δήλωση, έχουμε τήξη πυρήνα του αντιδραστήρα 1 στην Φουκουσίμα και το κτίριο του αντιδραστήρα 4 έχει πάρει κλίση.
Δεν χρειάζεται να εξηγηθεί τι είναι τήξη πυρήνα (meltdown), αρκεί να πούμε ότι είναι το πιο εφιαλτικό σενάριο και αυτό που από την αρχή φοβόντουσαν και απεύχονταν όλοι.

Αλλά ενώ η κατάσταση βαίνει συνεχώς προς το χειρότερο, και ενώ η Φουκουσίμα μπορεί να γίνει ο σιωπηλός φονιάς της ζωής στην Γη, η υποβάθμιση, η φίμωση, και το blackout της ενημέρωσης είναι η πρώτη είδηση.

Είναι φανερό ότι δεν θέλουν να γνωρίζουμε τι συμβαίνει και τι μας περιμένει από την πιο ανεγκέφαλη και παρανοϊκή επιλογή κάποιων να γεμίσουν τον πλανήτη της ζωής με μια «τεχνολογία» του θανάτου (πυρηνικά).

Για ένα θέμα που αφορά την επιβίωση του Βόρειου ημισφαιρίου του πλανήτη και την ζωή των 4/6 του παγκόσμιου πληθυσμού, εφαρμόζεται η συνήθης πρακτική της απόσπασης της προσοχής και της συγκάλυψης.

Στην προσπάθεια αυτή πρωτοστατούν τα μεγαλύτερα μέσα του πλανήτη, τα κυρίαρχα δηλαδή μέσα των ΗΠΑ, κάποια από τα οποία (τι σύμπτωση;) ανήκουν σε εταιρίες πυρηνικών.

Και ο τόσο ευαίσθητος ΟΗΕ (μάλλον στα κελεύσματα της νέας τάξης - βλέπε «ανθρωπιστική» επιδρομή στη Λιβύη, η την κατάσταση συναγερμού για την «γρίπη» των χοίρων, κλπ) εδώ δεν βλέπει ανάλογη κατάσταση συναγερμού για την ανθρωπιστική και περιβαλλοντική καταστροφή που έρχεται;

Επίσης η κατά τα άλλα αυστηρή Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος των ΗΠΑ (EPA) αποφάσισε να μετράει ανά τρεις μήνες πλέον τα ποσοστά ραδιενέργειας, την στιγμή που, κατά ένα ειρωνικό τρόπο, το μεγαλύτερο ποσοστό το δέχονται οι ΗΠΑ και ο Καναδάς.

Θύμα της ομίχλης της συγκάλυψης είναι και μια από τις πιο αξιόπιστες πηγές πληροφοριών, το NILU (Νορβηγικό Ινστιτούτο για την Έρευνα του Αέρα).
Το NILU μάλλον αναγκάστηκε να κλείσει προσωρινά και στην συνέχεια να αλλάξει διεύθυνση domain και να συνεχίσει να μεταδίδει δεδομένα με έναν πιο συγκαλυμμένο και δυσπρόσιτο τρόπο. Τα δεδομένα είναι πλέον διαθέσιμα εδώ: http://zardoz.nilu.no/~flexpart/fpinteractive/plots/?C=M;O=D.

Κατά έναν περίεργα υπαινικτικό τρόπο, το νέο όνομα domain, "zardoz", αναφέρεται στην ομώνυμη ταινία του 1974, η οποία έχει ως υπόθεση την μελλοντική σχεδόν πλήρη εξαφάνιση των ανθρώπων λόγω της ραδιενέργειας.



Η μόνη πηγή ενημέρωσης πλέον είναι τα μικρά, ανεξάρτητα, εναλλακτικά μέσα (όπως το http://www.fairewinds.com/) και κάποια μπλογκς (όπως το http://blog.alexanderhiggins.com/), τα οποία συνεχίζουν το δύσκολο έργο της αναζήτησης του τι πραγματικά συμβαίνει και το πως θα επηρεάσει η ραδιενέργεια τον πλανήτη, ιδιαίτερα το Βόρειο ημισφαίριο όπου αυτή μεταφέρεται λόγω των ανέμων.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια τέτοια συγκάλυψη θα οδηγήσει σε ακόμα περισσότερη έκθεση, αν και με την ραδιενέργεια καμία δόση δεν είναι ασφαλής, όσο αμελητέα και να είναι.

Μήπως κάποιοι δεν θέλουν να συνδεθούν τα υψηλά ποσοστά καρκίνου, που θα εμφανιστούν μαζικά από εδώ και πέρα, με κάποια κατεστημένα συμφέροντα;

Μήπως κάποιοι προβλέπουν ότι εάν συνεχιστεί η δημοσίευση κινδυνεύει με κατάρρευση η ίδια η πυρηνική βιομηχανία. Ήδη το πλήγμα που έχει υποστεί από την Φουκουσίμα είναι τεράστιο και κοντεύει να αποβεί μοιραίο και η χαριστική βολή γι αυτήν.

Μήπως κάποιοι φοβούνται ότι τα συνεχώς πιο άσχημα και δυσάρεστα νέα, τα οποία, εάν φτάσουν στην αντίληψη της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου, θα φέρουν τελικά σε πολύ δύσκολη θέση συνολικά το σύστημα της εκμετάλλευσης;
Κάτι που φυσικά θα έπρεπε να έχει γίνει από καιρό πριν οδηγηθούμε στην σημερινή κρίση.

Είναι βέβαιο ότι κάποιοι ωφελούνται από αυτή την κατάσταση συγκάλυψης εξού και η εντολή για κάτι τέτοιο.

Η εντολή προφανώς προέρχεται κατευθείαν από τον ηγετικό μηχανισμό της νέας τάξης, το συλλογικό όργανο προστασίας των πολυεθνικών και των βιομηχανικών κλάδων του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Η νέα τάξη ως το κεντρικό συνδικαλιστικό τους όργανο και όργανο προστασίας των κατεστημένων συμφερόντων έδωσε προφανώς την εντολή στα ιδιωτικά, μισθοφορικά καρτέλ της ειδησεογραφίας που ελέγχει να πνίξουν κάθε δυσάρεστη πληροφορία για την εξέλιξη της κατάστασης στην Φουκουσίμα.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται μάταιο να διεκδικούμε την αντικειμενικότητα στην ενημέρωση από αυτά τα μέσα, και όπως φαίνεται από εδώ και στο εξής οι μόνες ειδήσεις θα είναι οι φιλτραρισμένες, δημοσιοσχεσίτικες ειδήσεις του στυλ “όλα βαίνουν καλώς και ότι όλα είναι ασφαλή”.

Ο λόγος δεν είναι για να μην ανησυχούν οι πολίτες.
Δεν τους ενδιαφέρει σε καμία περίπτωση η ηρεμία και η μη ψυχολογική επιβάρυνση του κόσμου, τον οποίον (χωρίς καν να τον ρωτήσουν όταν γέμιζαν τον πλανήτη με πυρηνικά) επιβαρύνουν τώρα με την πιο ύπουλη απειλή.
Η απειλή της ακτινοβολίας είναι ιδιαζόντως μοναδική επειδή δεν είναι ορατή, δεν έχει οσμή, γεύση, δεν την ακούς, δεν την αισθάνεσαι έως ότου ήδη κάνει την καταστροφή και υποστεί κάποιος τις συνέπειες της.

Από εδώ και στο εξής η ολέθρια κληρονομιά του Τσερνομπίλ πολλαπλασιάζεται εκθετικά από την κλιμακούμενη και αδύνατον να ελεγχθεί και να τερματιστεί άμεσα (θα χρειαστούν μήνες) καταστροφή της Φουκουσίμα, και όλοι μας θα αντιμετωπίζουμε όλο και πιο έντονα τις επιπτώσεις ενώ οι υπεύθυνοι της καταστροφής εάν αφεθούν ανενόχλητοι, θα λειτουργήσουν και πάλι σε ένα καθεστώς άρνησης των ευθυνών, το οποίο θα αρνείται να καταγράφει τους θανάτους που σχετίζονται με αυτές, όπως έγινε και στο Τσερνομπίλ.



Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι εξίσου τεράστιο θα ήταν το πλήγμα και σε άλλη μία βιομηχανία του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Μια επίσης περιττή και άχρηστη βιομηχανία η οποία στήθηκε σε μια αντίληψη η οποία είναι ύβρις και προσβολή προς το οικοσύστημα το οποίο μας δημιούργησε και μας φιλοξενεί, και η οποία λόγω της ύπαρξής της δημιουργεί την μέγιστη ανωμαλία στον πλανήτη και τεράστια ανισορροπία με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Η μέγιστη ανωμαλία είναι η αντίληψη της εκμετάλλευσης και το συνεπακόλουθο ότι έχει αξία η εφαρμογή μιας αυθαίρετης παρανοϊκής αντίληψης (κόντρα στο δίκαιο και στην λογική) και ότι δεν έχει αξία η ζωή, είτε των ζώων είτε των ανθρώπων, όπως υποκριτικά δήθεν προσποιείται ότι νοιάζεται .

Πρόκειται για την βιομηχανία εκμετάλλευσης των ζώων και ιδιαίτερα την βιομηχανία γαλακτοκομικών (της οποίας η ύπαρξη και μόνο είναι ύβρις στην ανατομία των θηλαστικών γενικότερα), η οποία, εάν συνεχιζόντουσαν οι μετρήσεις στα διάφορα “προϊόντα” της, θα υφίστατο τεράστια ζημιά.
Μια βιομηχανία που μετέτρεψε τους ανθρώπους σε βυζανιάρικα δια βίου των άλλων ζώων μόνο και μόνο για το δικό της όφελος και για την συνολική ενίσχυση του συστήματος της εκμετάλλευσης και η οποία εάν έκλεινε θα άδειαζαν τα μισά νοσοκομεία όπως λεει ο Δρ Douglas N. Graham.

Τελικά η εξίσωση καταλήγει ότι όσο θα «πίνουμε γάλα», όσο δηλαδή θα καταναλώνουμε την εκμετάλλευση και τον φόνο άλλων αισθανόμενων όντων συμμετέχοντας και επιβραβεύοντας το σύστημα της εκμετάλλευσης, τόσο θα καταναγκαζόμαστε να «τρωμε ραδιενέργεια», να εκτιθέμεθα δηλαδή σε ολόκληρο το φάσμα των συνεπειών αυτού του συστήματος.

Κι ενώ θα καταδικαζόμαστε να βιώνουμε όλο και πιο δραματικά την «Αποκάλυψη τώρα!», αυτό θα γίνεται κάτω από ένα πέπλο συγκάλυψης, σύγχυσης και άγνοιας.

Δεν μας αξίζει μια τέτοια προοπτική. Δεν είμαστε έρμαια των διαθέσεων αυτού του συστήματος.

Υπάρχει πάντα η δυνατότητα αποσύνδεσης από αυτό και η επιλογή ενός δρόμου ενάντια στην πορεία του προαναγγελθέντος ολοκαυτώματος.

Πηγή: http://live-sustainably.blogspot.com/

18.5.11

Για ποια Ενωμένη Πάλη των Λαών Μιλάμε;



Από το ιστολόγιο ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ


Το κείμενο παρακάτω είναι μεγάλο. Είναι μια συγκέντρωση από σκέψεις που αποτυπώθηκαν όπως ακριβώς έβγαιναν.
Πιστεύω πως στην ελληνική κοινωνία γίνονται μεγάλες ανακατατάξεις όπως γίνονται και στη παγκόσμια κοινωνία.
Όλα μοιάζουν ίδια αλλά όλα έχουν αλλάξει.
Ο έλληνας επιβάλλεται να δει όλο το δάσος και όχι μόνο το δεντράκι.


Πάνε πολλά χρόνια πριν, καθόμουν σε μια ωραία κεντρική καφετέρια στη Ρώμη με μια παρέα ιταλών από Μιλάνο μεριά και λέγαμε διάφορα καλαμπούρια.
Σε κάποια στιγμή μιλώντας λέω σε ένα από τα παιδιά,

«εσύ που είσαι ιταλός...»

Με διορθώνει άμεσα και μου λέει,

«να σε διορθώσω, δεν είμαι ιταλός είμαι μιλανέζος, βλέπεις να έχω καμιά ομοιότητα με ένα ναπολιτάνο π,χ.?»

Κι έβαλαν τα γέλια.

Στη συνέχεια της συζήτησης μου εξήγησαν πως δεν έκαναν πλάκα το εννοούσαν.

Προσπάθησα τότε να φέρω μια εικόνα στο μυαλό μου να είμαι στην Αθήνα, να μου λέει κάποιος εσύ που είσαι ελληνίδα και να απαντάω , δεν είμαι ελληνίδα είμαι αρκαδινή...
Τότε γέλασα και σκέφτηκα πως στην Ιταλία μάλλον υπάρχουν ακόμα πολλά εθνικιστικά κατάλοιπα.

Είχα σκεφτεί επίσης τότε πως μπορώ να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα ενός έλληνα ακροδεξιού ή κομουνιστή ή κεντρώου ή ότι άλλο, αλλά μου ήταν δύσκολο να σκεφτώ έναν έλληνα που τον απασχολεί τι χρώμα, τι φυλή, τι καταγωγή έχει ο άλλος, εκτός από τις περιπτώσεις των τουρκοφάγων!

Σκεφτόμουν πάντα τον έλληνα σαν ένα πολίτη του κόσμου, που είχε μέσα του εκείνο το σαράκι του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» αλλά το μετέδιδε με ένα εντελώς γραφικό και γοητευτικό τρόπο.
Ο αυστηρός αλλά φιλότιμος, πατέρας στο «γάμος αλλά ελληνικά» που όλοι οι άλλοι ήταν «οι ξένοι» αλλά αν έβγαζαν ένα σπυράκι, θα τους βοηθούσε, θα τους συμβούλευε να πάρουν γουιντεξ!!!
Ο έλληνας που θεωρεί αυτονόητο ότι υπήρξε και θα υπάρξει πάντα έλληνας με τα στραβά του και με τα καλά του και που ακόμα κι όταν λειτουργεί με τον χειρότερο εαυτό του κάποια στιγμή το φιλότιμο θα περάσει μπροστά.
Τον φανταζόμουν στις στιγμές που μέσα σε ένα γλέντι, μια χαρά, μια ανάγκη συμφιλιώνεται ακόμα και με τον μεγαλύτερό του αντίπαλο και λέει «άντε ρε Μήτσο περασμένα, ξεχασμένα»

Ζώντας εκτός Ελλάδας έβλεπα σκηνές να πέφτει κάποιος στο δρόμο και να μην του δίνει σημασία κανένας κι έλεγα στην Ελλάδα αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Έβλεπα ανθρώπους να κοιτάνε με μίσος και απαξίωση ένα σωρό κατηγορίες ανθρώπων συμπατριωτών και να τους θεωρούν σκουλήκια κι έλεγα στην Ελλάδα με αυτές τις ψωνισμένες ξινισμένες φάτσες ο απλός, λαϊκός έλληνας γράφει επιθεώρηση να γελάει.
Έβλεπα ρατσισμούς κάθε είδους κι έλεγα ο έλληνας μπορεί να γίνει παρανοϊκός, ανυπάκουος, εξτρεμιστής, πονηρός ή ότι άλλο, αλλά θα υπάρχει μέσα του μια καθαρότητα, μια αυτοπεποίθηση που κανείς δεν θα μπορέσει να του τη πάρει.

Ο έλληνας , πίστευα, πως θα παραμείνει πάντα όπως έκανε η γιαγιά στο σπίτι.
 Έφτιαχνε ένα καλό φαί κι αν δεν έβρισκε άλλους δέκα να τους καλέσει για να το φάμε όλοι μαζί δεν της πήγαινε μπουκιά κάτω.
Ανακάλυπτε ένα νέο φάρμακο για να περνάει ο πόνος στη μέση κι ακόμα κι αν γιατρευόταν η ίδια δεν θα ησύχαζε μέχρι να γιατρευτούν και όλες οι φιλενάδες της.
Ο παππούς του πατέρα μου στο χωριό κάθε φορά που ετοιμαζόταν το φαγητό έπαιρνε δυο πιάτα ένα κανονικό κι ένα δεύτερο. Το ένα ήταν η μερίδα του και το άλλο το έβγαζε έξω στο δρόμο «για τ΄αγρίμια...»

Να φανταστώ κάποιον να λέει εγώ δεν είμαι έλληνας είμαι από τη τάδε περιοχή μου φαινόταν μόνο σαν πείραγμα στη παρέα για να τσιγκλήσουμε το φίλο που μας τα ζάλιζε συνέχεια με το χωριό του.

Πάρε ναυτάκι συριανό, λοστρόμο πειραιώτη, μηχανικό μυτιληνιό, τιμόνι καλαματιανό και καπετάνιο Χιώτη.
Όλη η Ελλάδα ήταν κάτι. Κάθε τόπος είχε τη δική του περηφάνια και όλοι μαζί ήμασταν περήφανοι σαν έλληνες.

Κι αντίληψή μας για τους ξένους?
 Όλοι ήταν «οι ξένοι» αλλά καλοδεχούμενοι για να τους ακούμε να λένε πως η πατρίδα μας είναι πανέμορφη και να το χαιρόμαστε, να τους πειράζουμε που δεν μπορούσαν να προφέρουν τα ελληνικά, να τους δίνουμε πειραχτικά παρατσούκλια, να κουτσομπολεύουμε με αστείο τρόπο τις συνήθειές τους και τα χουγια τους.

Εκείνος ο έλληνας δεν είχε ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν τίποτα.
Ανήκε σε ένα λαό πανάρχαιο αλλά βασανισμένο, ζούσε σε μια χώρα που τη λιμπίστικαν πολλοί κατακτητές αλλά ακόμα δική του ήταν (και είχε δώσει πολύ αίμα για να το καταφέρει) συμβίωνε με όλους τους λαούς του κόσμου ειρηνικά αρκεί να σεβόντουσαν την ελευθερία του , τα ήθη , τα έθιμα του.
Μη με ενοχλείτε τώρα που κάνω το σταυρό μου.. φώναζε ο Παπαγιαννόπουλος.

Πολιτικά πάθη?
Μεγάλα. Σφαγή μεταξύ των αντιπάλων παρατάξεων. Μόνιμα πιασμένοι στα χέρια στα καφενεία και στις πλατείες.

Στις δύσκολες στιγμές τις πατρίδας?
Ηρωικοί.

Μόλις ξεμπερδεύαμε με τον εχθρό?
Βγάζαμε μεταξύ μας τα μάτια μας.

Πέρα όμως από όλα αυτά είχαμε κάτι που άλλοι λαοί είχαν ξεχάσει.
Μια σπίθα μέσα μας. Μια οξυδέρκεια.
Μπορεί την εξυπνάδα μας να την μεταχειριζόμασταν και για λαμογιές δεν το αρνούμαι αλλά την είχαμε αυτή την οξυδέρκεια.
Ακόμα κι ένα γεροντάκο αγράμματο να έβλεπες στο καφενείο του πιο απομακρυσμένου χωριού είχε εκείνη τη καχυποψία στο μάτι, σε μέτραγε να δει αν του τα λες σωστά.
Κράταγε μια πισινή μήπως του τη φέρεις.
Κι όταν του τα έφερνες κι όλα πολύ εύκολα τότε είναι που ζήταγε περισσότερες αποδείξεις.
Δεν είμαι αμερικανάκι εγώ έλεγε.

Πως στο διάολο πέσαμε τόσο χαμηλά?
Πως φτάσαμε στο σημείο άνοστοι και άχρωμοι να καταπίνουμε ότι αηδία μας πασάρανε.
 Να πιστεύουμε ότι παραμύθι μας σερβίρανε.
Να υποκύπτουμε σε όσες επικύψεις μας διέταζαν να κάνουμε.
Να μας εξευτελίζουν τόσο ξεδιάντροπα όλοι.
Πως καταντήσαμε να απολογούμαστε στους διεθνείς τοκογλύφους και να ζητάμε συγνώμη γιατί είμαστε έλληνες?....

Και τώρα φτάνω στο ζουμί των ημερών. Έχουμε όντως ξενοφοβία?
Τι σκέφτεται η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων σήμερα?
Πως γουστάρει να πάρει ένα παλούκι και να σπάσει το κεφάλι σε ένα φουκαριάρη?
Όχι βέβαια.
Όμως από την άλλη αρχίζει και συναινεί σιωπηλά σε μια όλο και αυξανόμενη βία.
Δεν σπάει ο ίδιος το κεφάλι του άλλου αλλά κοιτάζει πίσω από τη πόρτα κάποιον άλλον να το κάνει και διχάζεται.
Βρίσκεται σε μια κατάσταση του επιπέδου «θέε μου συγχώρεσέ με...»
Και όχι μην φουσκώνεις με ψέματα το μυαλό σου ότι είναι μερικά τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά.
Η Αθήνα βράζει στη κυριολεξία, βράζει και ψήνεται.

Τι μεσολάβησε κι ο έλληνας αρχίζει και κλείνει τα μάτια σε πρωτόγνωρες κοινωνικές καταστάσεις? Ξύπνησε ένα πρωί και είπε, δεν έχω τι να κάνω ας πάω να βαρέσω κανένα αλλοδαπό...

Θα μπορούσα ποτέ να γίνω ξενόφοβη αν μου είχατε αφήσει το χώρο μου στο σπίτι να φιλοξενώ όσους ήμουν ικανή να φιλοξενήσω, και να τους περιποιέμαι και να πίνω κι ένα κρασί μαζί τους?
Θα μπορούσα ποτέ να γίνω ρατσίστρια αν είχα τη δουλειά μου, την ασφάλεια μου στο σπίτι μου, και το δικαίωμα να αφήνω να περνάει όποιος ήξερα πως έχει τη δυνατότητα να το τιμάει και να το προσέχει?
Εγώ πρώτη θα τους φίλευα. Θα τους μάθαινα συρτάκι και να λένε το «θ».

Κι αν περίσσευαν και δουλειές καλοδεχούμενοι να φάνε ένα κομμάτι ψωμί και να ξεκινήσουν μια νέα καλύτερη ζωή όπου θα έπρεπε να κερδίσουν το σεβασμό των γειτόνων τους και οι γείτονες θα σεβόντουσαν εκείνους.
Κι αν είχα τη δυνατότητα θα γνώριζαν τη γενναιοδωρία μου.
Κι αν κατατρεγμένοι από κάποιο στυγνό καθεστώς, ζήταγαν πολιτικό άσυλο θα τους δεχόμουν να νοιώσουν ασφάλεια και να προστατέψω τη ζωή τους (αυτό δεν κάναμε τόσα χρόνια?)

Είναι δυνατόν οποιοσδήποτε λογικός νους όποιας παράταξης και να είναι να φαντασιώνεται πως σήμερα τα πράγματα είναι κάπως έτσι?
Πως σε ένα όμορφο και τακτοποιημένο κράτος όπου ζουν πολίτες που ευδαιμονούν και προοδεύουν και επειδή η ανάπτυξη είναι πολύ μεγάλη και χρειάζονται και πρόσθετα χέρια ήρθαν κι άλλοι φτωχοί από όλο το κόσμο να ζήσουν ωραία και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα?

Σε αυτή τη φαντασίωση ο ενθουσιασμένος φιλεύσπλαχνος πολίτης πως βλέπει να χωράνε ειρηνικά δυο εκατομμύρια έλληνες άνεργοι, άλλα δυο εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας ντόπιοι και τρία εκατομμύρια φτωχοί απελπισμένοι αλλοδαποί?

Γιατί αυτοί που πλήττονται σήμερα είναι τα φτωχαδάκια, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι κάτοικοι των υποβαθμισμένων περιοχών, οι βασάνηδες που παλεύουν να επιβιώσουν όπως μπορούν (για να σας προλάβω από το γνωστό μπλα μπλα μα εμείς τους πήραμε σε δουλειές και τους εκμεταλλευόμαστε)
Όχι. Δεν έχουν πρόβλημα.
Ούτε οι κυρίες που έπαιρναν τις αλλοδαπές κοπέλες για υπηρέτριες,
ούτε τα λαμόγια οι επιχειρηματίες που προσλάμβαναν δέκα δέκα για να τους πληρώνουν ένα κομμάτι ψωμί και ανασφάλιστους,
ούτε οι δουλέμποροι που έβγαζαν χοντρά λεφτά,
ούτε οι μεγαλοκτηματίες που έβαζαν τους σκλάβους να ψήνονται με ένα μεροκάματο της πείνας, αυτοί όλοι μια χαρά τους εκμεταλλεύονται τους αλλοδαπούς ακόμα και μπορώ να πω πως εκείνοι που τους ενοχλούν είναι οι έλληνες εργαζόμενοι που έχουν και απαιτήσεις.

Κι οι ελληνικές συμμορίες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις συμμορίες των αλλοδαπών. Οι έμποροι της νύχτας απλά μοιράζουν τη πιάτσα.

Σε όλο το σκηνικό που παίζεται κάποιοι θα βγάλουν χοντρό χρήμα και κάποιοι θα είναι τα θύματα. Είναι δεδομένο πως η εξαθλίωση όλων αυτών των ανθρώπων που ήρθαν, που είναι ένα γεγονός και όχι υπόθεση σε ένα μεγάλο ποσοστό (όχι όλοι φυσικά)
θα φέρει κλοπές, ναρκωτικά, πορνεία, δολοφονίες, θα δημιουργήσει συμμορίες, οργανωμένο και μη έγκλημα,
θα σπέρνει στους δρόμους φόβο και
το κυριότερο θα καλεί τους κατοίκους των υποβαθμισμένων περιοχών να συνηθίσουν στην ιδέα πως η ζωή δεν έχει αξία.

Το ΚΚΕ μιλάει για το κοινό αγώνα των ντόπιων και ξένων προλετάριων. Πολύ όμορφο?

Δηλαδή με λίγα λόγια θα λυθεί το πρόβλημα όταν οι έλληνες και οι αλλοδαποί βασανισμένοι θα αποκτήσουν ταξική συνείδηση και θα παλέψουν όλοι μαζί τη για την κουμουνιστική κοινωνία.

Κάτι που φαίνεται άμεσα από τα συνεχώς αυξανόμενα κομουνιστικά κινήματα στον αραβικό κόσμο (….) και τις κινητοποιήσεις των μουσουλμάνων στην Ελλάδα (…..)
Υποθέτω ότι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με όλους τους ανθρώπους που ήρθαν από το πρώην ανατολικά καθεστώτα οι οποίοι επίσης παλεύουν για τη κομουνιστική επανίδρυση και είναι εμφανέστατο αν κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας (….)

Δεν κοροϊδεύω αλλά ήθελα να ξέρω τα πιστεύουν?

Ίσως κάνω λάθος αλλά έχω μια απορία.
 Έχουμε ποτέ δείξει ρατσιστικές τάσεις εναντίων των παλαιστινίων?
Έχετε ακούσει πολλούς έλληνες να απαξιώνουν ηρωικούς λαούς όπως εκείνους που αγωνίζονται στη Λατινική Αμερική, στην Ιρλανδία, εκείνους που είναι στους δρόμους της Αιγύπτου, της Τυνησίας, στη Νότιο Αφρική και σε ένα σωρό άλλες πατρίδες και είναι εκεί παρόντες να αγωνίζονται, να θυσιάζουν τη ζωή τους και να πεθαίνουν για τη πατρίδα τους?

Μπορεί κάποιος να μας αναλύσει ποιοι ακριβώς μπαίνουν στην Ελλάδα συνέχεια και ποια είναι η ιδεολογία τους και η προοπτική τους?
Δεν ονειρεύονται να ενταχθούν και να ζήσουν στο καπιταλιστικό καθεστώς?
Δεν είναι η προοπτική τους να ενταχθούν και να κάνουν ότι ακριβώς κάνουμε και εμείς οι υπόλοιποι? Σπίτι, αυτοκίνητο, αμάξια, ωραία ρούχα, λεφτά….
Υποθέτω πως δεν έρχονται στην Ελλάδα για να πιάσουν τα φλάμπουρα και να βγουν στα βουνά αντάρτικο μαζί με τους έλληνες αντάρτες (τους ποιους?)…..

Ανοίχτε τα μάτια σας και φωνάξτε όλοι μαζί να λυθεί αυτό το πρόβλημα άμεσα με τρόπο σωστό και όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινο.
Και δεν με απασχολεί καθόλου αν θα με πείτε ρατσίστρια ή φασιστόμουτρο ή ότι άλλο.
Με το νου χορταίνει η κόρη και με τα λόγια η ακαμάτα έλεγαν στο χωριό μας.

Γεμίσαμε λοιπόν πολιτικές κόρες που χορταίνουν με το νου και ακαμάτηδες που κρίνουν τους υπόλοιπους εκ του ασφαλούς.
Τα μηνύματα που παίρνω από ανθρώπους γύρω μου είναι όχι απλά ανησυχητικά έχω πέσει από τα σύννεφα κι έχω προσγειωθεί εντελώς ανώμαλα.

Ο έλληνας είναι φτιαγμένος να ζει αρμονικά με τους υπόλοιπους λαούς, Είναι φτιαγμένος να μεταδίδει να μοιράζεται να εμπνέεται και να προτείνει και στους υπόλοιπους.
Γοητεύεται να μοιράζει τις γνώσεις του, το πολιτισμό του, τα ήθη και έθιμά του σε όλους τους λαούς. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ αν κάποιος είναι μαύρος, κίτρινος ή λευκός.
Μέσα στο μυαλό της γιαγιάς μου ο γερμανός, ο γάλλος, ο κινέζος και ο κονγκολέζος ήταν όλοι «ξένοι» που έπρεπε να τους φιλέψουμε.
Το μόνο πρόβλημά της ήταν να τη σέβονται και να μην προκαλούν με τα ξενόφερτα έθιμα.

Ο έλληνας πέρασε το καημό της μετανάστευσης.
Σύρθηκε από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, πολλές φορές ξυπόλητος, αγράμματος, με μόνη περιουσία μια φωτογραφία του χωριού τυλιγμένη στη τσέπη.
Καραβάνια από πατριώτες μας που δούλεψαν πολύ σκληρά για να ζήσουν. Μάτωσαν τα πόδια τους μέσα στα εργοστάσια και τις στοίβες πιάτα στο πίσω μέρος των εστιατορίων.
Ξέρουμε τι σημαίνει να σημαίνει να είσαι μακριά από τη πατρίδα και απελπισμένος.
Γι΄αυτό και συμπονούσαμε όποιον είχε την ανάγκη μας.

Αυτό θα το κάναμε πάντα και αυτό είχαμε τη δυνατότητα. Να τους φιλέψουμε.

Ποια διεστραμμένα μυαλά σχεδίασαν όλο αυτό το σκηνικό, γνωρίζοντας πολύ καλά που θα κατέληγε, αφήνοντας τη χώρα ξέφραγο αμπέλι και σχεδιάζοντας συγχρόνως την οικονομική της εξαθλίωση? Ποια διεστραμμένα μυαλά σκέφτηκαν αυτό το νέου είδους κόλπο για να αναγκάσουν τους έλληνες να γίνουν αυτό που δεν είναι και να μην έχουν τη δυνατότητα να χτυπήσουν αυτό που πρέπει.

Κι εσένα φίλε προοδευτικέ, καλέ ανθρωπιστή, αγωνιστή της παγκόσμιας συνεργασίας των προλετάριων όλου του κόσμου, σε καλώ να σκεφτείς.
Το πλέον εύκολο είναι να κάνουμε αναλύσεις χρησιμοποιώντας δεδομένα μερικών δεκαετιών πριν. Για την Ελλάδα και για την ανθρωπότητα.
Σκέψου όμως, αυτά τα δεδομένα ισχύουν σήμερα με το τρόπο που διδάχτηκες?

Υπάρχουν εξεγέρσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο, ποιος είναι ο στόχος αυτών των εξεγέρσεων?
Το σίγουρο είναι πως είναι λαοί καταπιεσμένοι, φτωχοί που θέλουν ένα καλύτερο αύριο.
Πως το ονειρεύονται αυτό το αύριο?
Σαν κομουνιστές, σαν δημοκράτες, ή σαν μια μεγάλη θρησκευτική αυτοκρατορία?

Υπάρχουν κινήματα σε όλη την Ευρώπη και ανατροπές στις πολιτικές δυνάμεις.
Σε προβληματίζει που οι ανατροπές αυτές είναι μόνιμα ακροδεξιών τάσεων?

Ο αμερικάνικος, ο ρωσικός και ο κινέζικος λαός αυτή τη στιγμή γιατί πράγμα αγωνίζονται.
Ποια είναι τα οράματα των λαών αυτών των υπερδυνάμεων?

Υπάρχει κάπου μια ανερχόμενη δύναμη της αριστεράς και γενικότερα του προοδευτικού χώρου και αν δεν υπάρχει τι σου λέει αυτό?

Στην Ελλάδα έχεις την εντύπωση πως ο κόσμος χωρίζεται ακόμα σε αριστερούς και δεξιούς τύπου 1950? 1970? 1980?

Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό που αστειευόμενοι λέμε πως θα ψηφίσει τον κανέναν.
Έχεις καθόλου αμυδρά εντύπωση τι θα είναι αυτό το κανένα? Γιατί εγώ δεν ξέρω.
Ούτε για τον εαυτό μου τον ίδιο δεν ξέρω γιατί κι εγώ του κανένα είμαι.

Γιατί όμως είμαι στο κόμμα του κανένα, πρώην αριστερή που δεν τα έχω τσεπώσει, που δεν ζω πλούσια αλλά φτωχά, και δεν είμαι νυν αριστερή?
Ενώ ήμουν τόσο σίγουρη για όλα και σωστή ξαφνικά χάζεψα στο δρόμο?
Χωρίς να αλλάξει το κοινωνικό μου στάτους, με περισσότερες γνώσεις από ότι είχα πιο νέα, και μεγαλύτερη πείρα από τη ζωή, ήρθα και χάζεψα δηλαδή?

Πιστεύεις πως οι διάφοροι κύκλοι αυτή τη στιγμή που επιμένουν π.χ. για το μεταναστευτικό είναι απλά παραδοσιακοί ακροδεξιοί που προσπαθούν να βρουν ευκαιρία για να φέρουν την ακροδεξιά στην εξουσία και την οποία ακροδεξιά εσύ φαντάζεσαι σαν τον Καρατζαφέρη?
Πιστεύεις επίσης πως εκείνοι που επιμένουν να μην λυθεί το μεταναστευτικό το κάνουν για λόγους ανθρωπιστικούς?

Έχεις αναλογιστεί μήπως είναι πολύ πιο σοβαρά και πιο πρωτόγνωρα τα πράγματα από αυτή την εύκολη ανάλυση?

Έχεις αναλογιστεί ποιοι κύκλοι αυτή τη στιγμή γεννάνε συνεχώς προβοκάτορες και ποιοι κάνουν το σφάλμα να χάβουν τη καραμέλα και εκτίθενται?

Είναι πάρα πολλά τα ερωτήματα. Και όχι εύκολα να απαντηθούν.

Χαίρομαι που οι περισσότεροι έχουν έτοιμες και κατασταλαγμένες τις απαντήσεις στο μυαλό τους, εμένα επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου.

Τελευταίο αφήνω ισως το σοβαρότερο ερώτημα από όλα.
Η πλειοψηφία των ελλήνων τι ακριβώς έχει αυτή τη στιγμή μέσα στο μυαλό της?
Γιατί τελικά αυτό θα καθορίσει τις εξελίξεις.
Και από το αποτέλεσμα θα δούμε και ποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους και ποιές κοιμούνται στο κόσμο τους. Ετσι δεν είναι?

16.5.11

Έκκληση οικογένειας βαριά τραυματισμένου διαδηλωτή για κατεγραμμένο υλικό κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης

Μετά την επίθεση που δέχθηκε ο Γιάννης Καυκάς την 11η Μαίου 2011 κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας, κάνουμε έκκληση για συλλογή φωτογραφικού υλικού, video και οποιασδήποτε πληροφορίας μπορεί να σχετίζεται με την υπόθεση.

Παρακαλούμε πολύ για την άμεση αποστολή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ υλικού έχει καταγραφεί κατά τη διάρκεια της πορείας από το Σύνταγμα με κατεύθυνση τα Προπύλαια.

Θα επιθυμούσαμε να μη δημοσιευθεί το εν λόγω υλικό.

Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6984276857
e-mail: kafkasphotos@gmail.com

Ευχαριστούμε πολύ
Η οικογένειά του

14.5.11

«Golfland?» - Ένα Ενδιαφέρον Ντοκιμαντέρ για την Τουριστική Ανάπτυξη και το Γκολφ στην Ελλάδα



Aπό το Τvxs με τίτλο:


Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ παρουσιάζει αυτές τις μέρες η Νέλλη Ψαρρού, μετά από πολύμηνη έρευνα και αρκετά ταξίδια ανά την Ελλάδα.
Το πρωτότυπο θέμα της ταινίας Golfland? αφορά τους εξωφρενικούς τρόπους με τους οποίους «επελαύνει» η τουριστική ανάπτυξη, και έχει ήδη προκαλέσει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Πρόκειται για ένα άγνωστο, αλλά και ιδιαίτερα κρίσιμο ζήτημα. Οι προσπάθειες αναβάθμισης του τουρισμού μέσα από ποικίλες επενδυτικές προσπάθειες δημιουργίας γηπέδων γκολφ, ξενοδοχείων και παραθεριστικών κατοικιών, έχουν προκαλέσει σε πολλές περιπτώσεις την οργή της τοπικής κοινωνίας και των οικολογικών οργανώσεων.

Οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ ταξίδεψαν σε 5 μέρη της Ελλάδας, προκειμένου να αναδείξουν μέσα από διαφορετικά μεταξύ τους παραδείγματα τις προσπάθειες δημιουργίας θερέτρων γκολφ στην Ελλάδα.
Τα μέρη αυτά είναι:
- Αταλάντη (εκκρεμεί η έγκριση μιας τέτοιας επένδυσης),
- Βόλος (οι τοπικές οργανώσεις φαίνεται να το πάγωσαν το θέμα),
- Χαλκιδική (φορείς προσέφυγαν στο ΣτΕ και το σταμάτησαν),
- Χερσόνησος Κρήτης (φτιάχτηκε ένα γκολφ χωρίς άλλες οικιστικές εγκαταστάσεις, όπως συνήθως επιδιώκεται),
- Πύλος (η πρώτη τέτοια μεγάλη επένδυση που υλοποιείται στην Ελλάδα).

Για την αξιοπιστία των επιχειρημάτων προσεγγίστηκαν οικολογικές οργανώσεις, επιστήμονες υπέρ και κατά, οι ίδιοι οι επενδυτές ή εκπρόσωποί τους, καθώς και πολιτικοί παράγοντες.
Συναφής με το θέμα και η κατακλείδα της ταινίας, όπου παρουσιάζονται οι προθέσεις της λεγόμενης αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας εν μέσω του νομοσχεδίου fast-track.

Οι προγραμματισμένες προβολές για το Golfland? είναι οι εξής:

- Ρέθυμνο: Τετάρτη 18 Μαΐου, 8:30μμ, Ξενία (Παν/μιο Κρήτης). 
- Χανιά: Δευτέρα 23 Μαίου, 8:30μμ, αίθουσα Τεχνικού Επιμελητηρίου. 
- Αταλάντη: αναμένεται να ανακοινωθεί η ημερομηνία για τέλη Μαΐου. 
- Αθήνα: αναμένεται να ανακοινωθεί η ημερομηνία για τέλη Μαΐου, στο πλαίσιο του B-Fest.
____________________________________________
 Σε email που κυκλοφορεί η δημιουργός του ντοκιμαντέρ αναφέρει:
Αγαπητοί Φίλοι,
Ύστερα από μεγάλο χρονικό διάστημα κατά το οποίο εργάζομαι, εγώ και οι λίγοι εθελοντικοί συνεργάτες, για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ μας, είμαστε έτοιμοι.
Το ντοκιμαντέρ είναι έτοιμο και έχουν ξεκινήσει οι προβολές του στο κοινό.
Το κίνητρό μας υπήρξε η ενημέρωση του κόσμου, για ένα θέμα εξαιρετικά καίριο και προκλητικό, για το οποίο δυστυχώς λίγοι συμπολίτες μας γνωρίζουν - αυτό το κενό ενημέρωσης θέλαμε να καλύψουμε.
Δυστυχώς, όταν το ξεκινήσαμε δεν προβλέπαμε πόσο επίκαιρο θα ήταν κατά τη στιγμή της ολοκλήρωσής του.
Και λέω δυστυχώς γιατί, παρόλο που κάθε δημιουργός θέλει την επικαιρότητα του έργου του, η επικαιρότητα αυτή αφορά το συντονισμένο ξεπούλημα του τόπου μας, και αυτό δεν μας ευχαριστεί καθόλου.

Θέλω όμως τη βοήθειά σας!

Όπως ίσως μερικοί θα έχετε προσέξει, η ιστοσελίδα μου είναι "κατεβασμένη" για να γίνουν εργασίες αναβάθμισης, μετά τον ιο που κάποιοι πέταξαν στη βάση δεδομένων στην τυχαία(;) αυτή συγκυρία των προβολών μου, όπου θα την χρειαζόμουν ιδιαίτερα.
Παρακαλώ, όσοι θέλετε ας βοηθήσετε σε αυτό το κενό επικοινωνίας που μου δημιουργείται, στέλνοντας αυτή την πληροφόρηση σε όσους γνωρίζετε, τόσο στις παραπανω πόλεις όσο και σε άλλους φίλους σας.
Όσοι επιθυμείτε, ζητήστε μου να σας στείλω προσκλήσεις αλλά και δελτία τύπου, ή απλά κοινοποιήστε την είδηση για τις προβολές στις λίστες σας.
Ο βρώμικος πόλεμος ας μην τους περάσει.

Ευχαριστώ

Νέλλη Ψαρρού

http://webmail.nellypsarrou.com/imp/view.php?popup_view=1&mailbox=INBOX&index=64&actionID=view_attach&id=7&mimecache=f28cb5c3e821698bd75b83708b9e5e78

http://webmail.nellypsarrou.com/imp/view.php?popup_view=1&mailbox=INBOX&index=64&actionID=view_attach&id=5&mimecache=f28cb5c3e821698bd75b83708b9e5e78

Είναι κι Αυτοί Άνθρωποι

Οι "αφανείς" άνθρωποι και οι "αφανείς" θάνατοι


Μια ιστορία του ΝΑΤΟ και της ... προστασίας των αμάχων


Άρθρο στην Ελευθεροτυπία με τίτλο:

Του Γ. Παντελάκη

Στην πολιτισμένη Ευρώπη του 21ου αιώνα, είναι δυνατόν να αφεθούν να πεθάνουν από ασιτία μεσοπέλαγα 61 άνθρωποι;
Η απάντηση είναι καταφατική.
Πρόκειται για πρόσφυγες -ανάμεσά τους και βρέφη- από τη Λιβύη, από μια περιοχή που δομικάζεται από εμφύλιο πόλεμο δηλαδή.

Βρέθηκαν σ' ένα πλοιάριο με προορισμό την Ιταλία.
Οπως αποκάλυψε προχθές ο βρετανικός «Γκάρντιαν», μονάδες του ΝΑΤΟ άφησαν αβοήθητους τους Αφρικανούς μετανάστες να πεθάνουν από πείνα και δίψα!
 Αυτόπτες μάρτυρες είπαν πως οι επιβαίνοντες στο πλοίο έμειναν αβοήθητοι, παρ' ότι και ένα πολεμικό ελικόπτερο και ένα αεροπλανοφόρο του ΝΑΤΟ τους προσέγγισε.
Τους εντόπισαν δηλαδή μεσοπέλαγα, αλλά άφησαν το ακυβέρνητο πλοίο για 16 ολόκληρες ημέρες στην τύχη του. Που τώρα μάθαμε ποια ήταν αυτή.

Χθες, το Συμβούλιο της Ευρώπης ζήτησε έρευνα για το τραγικό περιστατικό, αλλά αυτό δεν ξεπλένει την ντροπή συνολικά της Ευρώπης.
Και όχι μόνο των εμπλεκόμενων χωρών του συγκεκριμένου περιστατικού, όπως η Γαλλία, η Μάλτα και η Ιταλία.
Την ντροπή των βολεμένων Δυτικών, που εδώ και καιρό αφιερώνουν πολλές ώρες και τεχνογνωσία για να καταστρώνουν σχέδια αποτροπής εισόδου απελπισμένων μεταναστών στην Ευρώπη.
Παρ' ότι η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή.
Μετανάστες οικονομικοί που φεύγουν από τις χώρες τους όχι με δική τους ευθύνη.
Αλλά αρκετές -αν όχι όλες τις- φορές επειδή οι Δυτικοί έχουν συντελέσει στη δημιουργία δραματικών συνθηκών στις χώρες αυτές.

Φαντάζομαι πως αν η χώρα προέλευσης των ανθρώπων αυτών δεν ήταν η Λιβύη, αλλά μια χώρα της Δύσης, τώρα θα είχαν στηθεί ήδη διεθνή δικαστήρια...

Mετανάστευση



Άρθρο του Ευγένιου Αρανίστη στην Ελευθεροτυπία


Αλληλεγγύη και μίσος για τους μετανάστες είναι τάσεις που διχάζουν το λαό της Αθήνας, με το διχασμό να παίρνει κεφάλια στο πολεοδομικό κέντρο, όπου οι ακρότητες κλιμακώνονται ταχύτατα.


Αν υπάρχει ωστόσο μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που αμφιταλαντεύεται στο χείλος αδιευκρίνιστων συναισθημάτων, ανάμεικτων και ρευστών, πάντως δεν αντιπροσωπεύεται στην πολιτική σκηνή, ακόμη δε χειρότερα στον Τύπο.
Πολιτική και Τύπος στέκονται μακριά απ' τους πειρασμούς της μετριοπάθειας, αφού αυτή, ως συνήθως, θεωρείται πολυτέλεια.
Δίχως ίχνος σοφίας, απαιτείται τάχα να λάβει κανείς ξεκάθαρη θέση υπέρ ή κατά των μεταναστών, για τους οποίους εξάλλου ουδέποτε θα αποφασιστεί, τελεσίδικα, αν είναι τέτοιοι, δηλαδή οικονομικοί μετανάστες, ή πρόσφυγες όπως τους αποκαλούσαν κάποτε, ή αυτοεξόριστοι - δεν είναι καν πλάνητες μια και κατέληξαν μόνιμοι.

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ που παρουσιάζει το εγχείρημα να καλλιεργήσουμε, σαν πολίτες, μιαν άποψη αρκετά σύνθετη ώστε να είναι βαθύτερα ρεαλιστική, όλη αυτή η επιτακτική παρόρμηση να τοποθετηθούμε υπέρ των μεταναστών, αδιακρίτως
-λες και αποκλείεται εξ υποθέσεως να υπάρχουν ανάμεσά τους άτομα με ροπή στη βαρβαρότητα, για να μην πούμε και για την κουτοπονηριά πολλών,

ή εναντίον τους, συλλήβδην και πάλι
-λες και δεν βρίσκεις σ' αυτούς πάμπολλες περιπτώσεις ατόμων καθ' όλα εξαιρετικών-,

η δυσκολία λοιπόν μιας λιγότερο βιαστικής και ανεύθυνης τοποθέτησης ίσως οφείλεται, ανεξαρτήτως του μείγματος αγανάκτησης και συμπάθειας, στο γεγονός ότι

οι μετανάστες, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, αποτελούν ειδικά αυτό: ανθρώπους με τους οποίους ταυτιζόμαστε για τον λόγο ότι είμαστε μετανάστες οι ίδιοι.

ΟΧΙ ακριβώς επειδή υπήρξαμε, μαζί με τους Ιταλούς και τους Ιρλανδούς, μετανάστες στις ΗΠΑ ούτε επειδή είχαμε παλαιότερα μεταναστεύσει στη Γερμανία με μουσική υπόκρουση Καζαντζίδη,
αλλά διότι
αισθανόμαστε, έστω και αν δεν το γνωρίζουμε, μετανάστες εδώ και τώρα, ξένοι στον τόπο μας, πλήρως αλλοτριωμένοι και θεατές, από μακριά, ενός κόσμου που μοιάζει όλο και πιο ακατανόητος.

Είναι εύκολο να πεις ότι νιώθουμε ξένοι στον τόπο μας άπαξ και ο τόπος γέμισε ξένους - στην πραγματικότητα, όμως,
είχαμε ήδη νιώσει ξένοι πολύ πριν απ' αυτό, ξένοι προς τους εισαγόμενους τρόπους συμπεριφοράς, ξένοι προς την τερατώδη παντοδυναμία του τηλεοπτικού σκηνικού και, κυρίως, ξένοι απέναντι στην ερημιά που προέκυψε από την κατάρρευση του ορίζοντα των διαπροσωπικών σχέσεων και της θεσμικής και ηθικής διάκρισης μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου.

ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ περί πολεμικής «κατοχής» της Ελλάδας από την τρόικα δεν είναι τίποτα μπροστά στην εκμηδενιστική αποξένωση που υιοθετήσαμε από μόνοι μας υπό τη σημαία του αναπτυξιακού αμοραλισμού και της απληστίας,
σε συνδυασμό με το κιτς των πολυκαταστημάτων και τη Γιουροβίζιον.

Τώρα λατρεύουμε τους μετανάστες, αφού είναι το είδωλό μας στον καθρέφτη, ή τους μισούμε, μια και το είδωλο, διά της εξαθλίωσής του, μας θυμίζει το κατάντημα της εκσυγχρονιστικής μας φιλοδοξίας, κοινωνικής, πολιτικής, πολιτισμικής, επικοινωνιακής και δεν συμμαζεύεται.

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)