24.1.11

Η Στρατηγική της Αργεντινής που μας Προτείνουν οι Οικονομολόγοι μας eίναι Αυτοκτονία λέει ο Αργεντινός Υπουργός που την Εφάρμοσε



Άρθρο του Μ.Μητσού στα ΝΕΑ με τίτλο:


Ιδού λοιπόν: δύο διάσηµοι αριστεροί αµερικανοί οικονοµολόγοι προτείνουν για την Ελλάδα ένα «σενάριο Αργεντινής».
Μήπως κάπου έχει γίνει κάποια παρεξήγηση;

Ας διαβάσουµε επί λέξει τι λέει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (φίλος και σύµβουλος, ως γνωστόν, του Γιώργου Παπανδρέου) σε συνέντευξή του στο τελευταίο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Μαριάν:
«Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγµα. Αφού υποτίµησε το νόµισµά της και αναδιάρθρωσε το χρέος της, πλήρωσε ένα υψηλό τίµηµα. Γνώρισε όµως στη συνέχεια έξι χρόνια ανάπτυξης, που της επέτρεψαν να µειώσει το ποσοστό της φτώχειας από 40% σε 13%. Η ανεργία της είναι σήµερα µικρότερη από εκείνη που γνωρίζουν οι Ηνωµένες Πολιτείες.
Μπορεί να µη λύθηκαν όλα τα προβλήµατά της, αλλά η κατάσταση είναι σήµερα αντικειµενικά καλύτερη από πριν.
Βγαίνοντας από το ευρώ και αναδιαρθρώνοντας το χρέος τους, η Ελλάδα και η Ισπανία θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους.
∆εν θα είχαν βέβαια πλέον πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, αλλά αυτό συµβαίνει ήδη µε την Ελλάδα. Αυτό που τους συµβαίνει σήµερα είναι η χειρότερη δυνατή τιµωρία…».

Ανάλογες απόψεις υποστήριξε και ο άλλος αµερικανός νοµπελίστας, ο Πολ Κρούγκµαν, σε πρόσφατο άρθρο του στους Νιου Γιορκ Τάιµς.

Οι δύο οικονοµολόγοι δεν µπορεί ασφαλώς να κατηγορηθούν για άγνοια. Ούτε για δόλο, ότι θα ήθελαν ας πούµε την κατάρρευση του ευρώ γιατί το είδαν από την αρχή µε κακό µάτι.

Το πιο σουρεαλιστικό από όλα είναι ότι τους διαψεύδει ο άνθρωπος που τη δεκαετία του ‘90 επεξεργάστηκε και εφήρµοσε τη λεγόµενη «στρατηγική της Αργεντινής».
Και προειδοποιεί την Ευρώπη ότι µια τέτοια στρατηγική θα ισοδυναµούσε µε αυτοκτονία!

Σχολιάζοντας την παρατήρηση του Κρούγκµαν ότι η διατήρηση της νοµισµατικής µετατρεψιµότητας σε χώρες όπως η Λετονία, η Εσθονία και η Λιθουανία οδήγησε σε µείωση των µισθών κατά 10%-15% και του ΑΕΠ σε επίπεδα ύφεσης,
ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και Οικονοµικών της Αργεντινής Ντοµίνγκο Καβάγιο επισηµαίνει στην Ελ Παΐς
ότι η εγκατάλειψη αυτής της µετατρεψιµότητας το 2002 προκάλεσε στη χώρα του νέα πτώση του ΑΕΠ κατά 10% (ήδη είχε µειωθεί στα τέλη του 2001 κατά 15%) και νέα µείωση των µισθών κατά 30% (ήδη είχαν µειωθεί κατά 13%).
∆εν είναι αλήθεια – γράφει – ότι η υποτίµηση του πέσο βοήθησε να σταµατήσει η ανάληψη χρηµάτων από τις τράπεζες. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη: οι αναλήψεις πολλαπλασιάστηκαν, µε αποτέλεσµα η κυβέρνηση να αναγκαστεί να µετατρέψει τον απλό περιορισµό στο ύψος των αναλήψεων («corralito») σε πλήρη κατάσχεση κάθε τύπου τραπεζικού λογαριασµού («corraln»). Οσο για την ταχεία ανάκαµψη µετά το 2003, ήταν αποτέλεσµα της πρωτοφανούς βελτίωσης στους όρους των εξωτερικών συναλλαγών.
Και παρ’ όλα αυτά, ολόκληροι τοµείς της οικονοµίας κατέρρευσαν (ενέργεια, µεταφορές, κτηνοτροφία) και ο πληθωρισµός σήµερα είναι ο υψηλότερος του κόσµου

LINK: http://diastaseis.blogspot.com/

Βλ. και
- Κ. Βεργόπουλος για τις "Μαρξιστικές" συστάσεις: Ενδεχόμενη πτώχευση θα αποτελειώσει τα λαϊκά εισοδήματα - Στην Αργεντινή η πτώχευση ήταν επιλογή του ΔΝΤ

Ποιος Σχεδίασε την Ελληνοϊσραηλινή Σύζευξη ; - Το Τυρί και η Φάκα - Κρίσιμα Ερωτήματα



.
Από το ιστολόγιο Dimitris Konstantakopoulos με τίτλο:
.

Γρήγορη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αιώνια φιλία και ειρήνη, μείωση αμυντικών δαπανών, υποσχέθηκε η ελληνική κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη με τις ΗΠΑ και ανατρέποντας πλήρως, το 1996-99, την πολιτική Ανδρέα Παπανδρέου έναντι της Τουρκίας.
Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί.
Η ‘Αγκυρα έλαβε πράσινο φως για την Ευρώπη και τα τεράστια οφέλη από την πολιτικο-διπλωματική υποστήριξη του παραδοσιακού της εχθρού.
Τρία χρόνια μετά, η ελληνοτουρκική προσέγγιση γέννησε το σχέδιο Ανάν (τις βασικές γραμμές του οποίου εισηγήθηκαν Ισραηλινοί ειδικοί), πρόταση κατάργησης του κυπριακού κράτους που απετράπη τελικά με το δημοψήφισμα του 2004.
Δέκα χρόνια μετά το Ελσίνκι, οι εξοπλισμοί συνεχίζονται, η Τουρκία έγινε διπλωματική υπερδύναμη, οι λουόμενοι στη Λούτσα παρακολουθούν τις περατζάδες των τουρκικών πολεμικών, οι ψαράδες στο Αγαθονήσι έχουν την ευτυχία να βουτάνε απάνω τους τουρκικά μαχητικά.

Το 2009, το ΠΑΣΟΚ μας διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν και υποσχέθηκε την ανόρθωση της «πατρίδας».
Μερικούς μήνες αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση, στο χείλος της χρεωκοπίας, συνθηκολογούσε άτακτα ενώπιον Γερμανίας και τραπεζών, εκχωρώντας σημαντικότατο τμήμα της εθνικής κυριαρχίας της «πατρίδας».
Το κόμμα που ιδρύθηκε διεκδικώντας “εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση”, πρωταγωνιστεί στην κατεδάφιση και των τριών αρχών του. ¨
Όπως μάλιστα λέει ο κ. Σαχινίδης, όχι τυχαία, αφού το ΔΝΤ ήταν εδώ από τις 5.10.2009.
Η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Goldman Sachs επίσης, αφού, κύριος σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχήστρωσε την ανθελληνική επίθεση, ανοίγοντας στην αγορά CDS λογαριασμό χρεωκοπίας μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές.

Τώρα, η ίδια κυβέρνηση αιφνιδιάζει για τρίτη φορά την ελληνική πολιτική σκηνή και την παγκόσμια κοινή γνώμη, με μια μείζονα στροφή της εξωτερικής πολιτικής δεκαετιών.
Αγκαλιάζει μια από τις πιο εξτρεμιστικές, ίσως την πιο απομονωμένη στην ιστορία του Ισραήλ κυβέρνηση, οργανώνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια Ελλάδας-Ισραήλ, διευρύνει θεαματικά τη στρατιωτική συνεργασία..
Η Κύπρος του Χριστόφια ακολουθεί από κοντά, κατά την έγκυρη μάλιστα ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που σχετίζεται με βετεράνους των υπηρεσιών τους, o ‘Ελληνας πρωθυπουργός επενέβη με διαβήματά του στον Κύπριο Πρόεδρο (όπως και στις κυβερνήσεις Μάλτας και Λιβάνου) για να μην επιτρέψει σε πλοία του “στολίσκου της ελευθερίας” να αποπλεύσουν από κυπριακά λιμάνια (το γιατί φροντίζουν να διαρρέυσει αυτή η πληροφορία, είτε είναι αληθινή, είτε όχι, είναι πολύ ενδιαφέρον ερώτημα).
Όταν το ισραηλινό ναυτικό επετέθη στα πλοία, επί των οποίων επέβαιναν αρκετοί ‘Ελληνες, η παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από κύμα αγανάκτησης κατά του Ισραήλ και ο παγκόσμιος εβραϊσμός διχάστηκε βαθύτατα.
Η μόνη διαφοροποίηση ήταν η απεινής καταδίωξη, λίγες ώρες πριν την επίθεση, των ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ‘Ελληνες και Ευρωπαίοι βουλευτές, από την αστυνομία και το λιμενικό του κ. Χριστόφια.
Καλούμενοι να ερμηνεύσουν τη στάση τους, Κύπριοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι έλεγαν ενοχλημένοι “και τι έκαναν οι ¨Αραβες για μας;”, μη αντιλαμβανόμενοι την εντύπωση που προκαλούσε η ιδιοτέλειά τους.
Δεν μπορεί μια χώρα να διαμαρτύρεται επί δεκαετίες ότι είναι θύμα εισβολής-κατοχής, αλλά να μη την ενοχλούν εισβολή και κατοχή επί άλλου λαού, πολύ περισσότερο λαού που θεωρείται μάρτυρας στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση.
Αν μη τι άλλο, η γυναίκα του Καίσαρος πρέπει να φαίνεται τίμια.

Το τυρί και η φάκα

‘Όπως στα παραδείγματα που αναφέραμε, της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του “προγράμματος σωτηρίας” που κατέληξε στο Μνημόνιο, η νέα φιλοισραηλινή πολιτική Αθήνας-Λευκωσίας συνοδεύεται από μεγάλες υποσχέσεις, προσδοκίες και φαντασιώσεις, αλλά και από διαφαινόμενη άγνοια κινδύνου.
Τότε ήταν τα λεφτά της μείωσης εξοπλισμών, τώρα τα λεφτά από τους υδρογονάνθρακες
Τότε ήταν η αιώνια ειρήνη και φιλία με την Τουρκία, τώρα είναι η στρατιωτική ενδυνάμωση της Ελλάδας κατά της Τουρκίας!
Τότε οι σκεπτικιστές λοιδωρούνταν ως εθνικιστές, τώρα ως ιδεοληπτικοί φιλοπαλαιστίνιοι.
 Το 1999-2004 είχε χαθεί το μέτρο, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.
Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν έγινε στη χώρα.
¨Ενας από τους λόγους που δεν γίνεται συζήτηση είναι ότι οι καινοτομίες της ελληνικής πολιτικής δεν φαίνεται να είναι προϊόν διανοητικών/πολιτικών επεξεργασιών στο εσωτερικό της χώρας, εμείς τουλάχιστο δεν γνωρίζουμε τέτοιες, αλλά μάλλον προϊόν εισαγωγής, όπως συνέβη και με την ελληνοτουρκική προσέγγιση και με την πολιτική πούφτασε στο Μνημόνιο.

Να θυμίσουμε ότι, αντίθετα με ότι πρεσβεύουν ευτελείς, ιδιοτελείς, υποτελείς “νεοραγιάδες”/“νεοφαναριώτες”, οι μεγάλες εθνικές καταστροφές όπως η Μικρασιατική, ο Εμφύλιος, οι διωγμοί στην Τουρκία, η κυπριακή τραγωδία, δεν σημειώθηκαν σε περιόδους εθνικής έξαρσης ή σύγκρουσης με τους ισχυρούς, αλλά, αντίθετα, σε εποχές πλήρους ταύτισης και υποτέλειας προς αυτούς!
Αν αυτά συνέβησαν σε περιόδους παντοδυναμίας της βρετανικής και αμερικανικής ηγεμονίας ή ανόδου της ισραηλινής, πολύ μεγαλύτερες μπορούν να σημειωθούν σε περιόδους κρίσης τους, αν και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι τόσο βολεμένο στη θέση υποτελούς, που δεν μπορεί να φανταστεί καν ότι μπορεί να περιέλθει σε κρίση η ηγεμονία ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας.
Το τουρκικό δεν είναι, διαθέτει αξιοθαύμαστη αυτονομία και έχει δίκηο ο Νταβούτογλου όταν αποδίδει μέρος των διπλωματικών επιτυχιών των ισλαμιστών στη σχετική έστω χειραφέτησή τους από την Ουάσιγκτων.

Υπερατλαντικοί σχεδιασμοί

Δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η νέα ελληνοϊσραηλινή ανατροπή δεν υπαγορεύεται από ενδογενείς αναλύσεις ή στρατηγικές, αλλά από προσαρμογή στην ηγεμονική θέληση.
Η θέληση είναι όμως αμφίσημη.
Στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να φέρουν την Τουρκία στον «ίσιο δρόμο», ακόμα και το Ισραήλ ταλαντεύεται ανάμεσα στο συγκρουσιακό και το συνεργατικό στοιχείο.
Το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα είναι να διατηρεί η Αθήνα και την παληά πολιτική της «προσέγγισης» με την Τουρκία και μια πολιτική προσέγγισης με το Ισραήλ, που, τουλάχιστον στρατιωτικά, θα ερμηνευθεί αναπόφευκτα από την ‘Αγκυρα ως κατευθυνόμενη εναντίον της.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η μία από τις δύο πολιτικές μπορεί νάχει αποτέλεσμα, δεν μπορούν να έχουν και οι δύο μαζί!

Δεν διαφωνούμε με το ότι Ελλάδα-Κύπρος πρέπει να αναπτύξουν ευρύτερες σχέσεις με το εβραϊκό κράτος.
Μεγάλες δυνατότητες ανοίγονται στην ενέργεια, ίσως και σε μορφές στρατιωτικής συνεργασίας και άλλους τομείς.
Αθήνα και Λευκωσία, αντιμέτωπες με τουρκική γεωπολιτική πίεση, είναι λογικό να εκμεταλλευθούν τη σύγκρουση ¨Αγκυρας και Τελ Αβίβ, όπως το Τελ Αβιβ θέλει να εκμεταλλευθεί, για τους δικούς του σκοπούς, όσο και όπως το κρίνει σκόπιμο, την ελληνοτουρκική διένεξη.
Δυστυχώς, η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι μόνο άσκηση ηθικής, οφείλει να είναι και πραγματιστική, όχι όμως μέχρι του σημείου να αγνοεί πλήρως αρχές και ηθική.
Τρομάζει όμως στο ελληνοισραηλινό ειδύλλιο η έλλειψη μέτρου και ισορροπίας, ο πανηγυρικός χαρακτήρας της ασκούμενης πολιτικής, η διαφαινόμενη αδυναμία εντοπισμού σοβαρών κινδύνων, η υποψία ετερόφωτης πολιτικής και άνισης σχέσης.
Το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή είναι για πολύ δυνατούς παίκτες, όχι για μια πολιτική τάξη που συχνά απέδειξε ότι δεν αξίζει ούτε τον χαρακτηρισμό της παιδικής χαράς! (Και για να μη θεωρούμεθα ισοπεδωτικοί και άδικοι, υπενθυμίζουμε εδώ τους Τιτανικούς του κ. Παπακωνσταντίνου, την κ. Νταλάρα που αγνοεί πόσους νόμιμους μετανάστες έχει η Ελλάδα, τους διαλόγους του κ. Χρυσοχοϊδη, ή την Κα Μπιρμπίλη που εισηγείται νομοσχέδιο για τις ΑΟΖ χωρίς προσυνεννόηση με το Πεντάγωνο)

Προσωπικά, εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο την ασφάλεια της χώρας μου στο σπουδαίο όνομά της σε όλη την Ανατολή, στο πολιτικό κεφάλαιο που συσσώρευσαν Ανδρέας Παπανδρέου, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Ράπτης, οι πάντες σχεδόν, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (!), και που αφρόνως σκορπίζουν στους πέντες ανέμους οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 χρόνων, παρά στις ανύπαρκτες ικανότητες του κ. Χρυσοχοϊδη και των υπηρεσιών του.

Κρίσιμα ερωτήματα

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι.
Υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες για το κυπριακό “οικόπεδο 12” που θα ψάξει η αμερικανοεβραϊκή Νομπλ.
Δεν θάταν όμως καλύτερα να ενεργοποιηθούν και ρωσικές, γαλλικές, κινέζικες εταιρείες στην κυπριακή ΑΟΖ, να ανοίξει το παιχνίδι; Γιατί μόνο μια εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων;

Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν σταθμό υγροποίησης του αερίου στο έδαφός τους, γιατί αποτελεί πολεμικό στόχο. Δεν αποτελεί τέτοιο στόχο κατασκευαζόμενος στην Κύπρο; Πρέπει η Κύπρος να εισάγει το πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ;

¨Ενας αγωγός Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο στρατηγικό ενδιαφέρον από την υγροποίηση και, επιπλέον, συνδέει Ελλάδα και Κύπρο, αντί να ενισχύει την τάση μετατροπής της Κύπρου σε Σιγκαπούρη υπό ισραηλινή “προστασία” και τελική εφεδρεία των Ισραηλινών.
Αλλά και εκεί υπάρχουν περίπλοκα προβλήματα με την ΑΟΖ και θέματα κόστους.
Επιπλέον, διερωτάται κανείς γιατί πρέπει η Ελλάδα να οργανώσει τη μεταφορά των ισραηλινών αποθεμάτων, προτού ψάξει για δικά της στη Νότιο Κρήτη.

Να σημειώσουμε ότι τα όρια του κοιτάσματος Λεβιάθαν έχουν προκαλέσει ψυχρότητα μεταξύ Λιβάνου και Κύπρου, με τον Χαρίρι να σπεύδει στη Μόσχα προς αναζήτηση στρατιωτικής υποστήριξης που του παρέσχον απλόχερα Πούτιν και Μεντβέντιεφ.
Προβλήματα μπορεί να ανακύψουν και με την Αίγυπτο και τους Παλαιστινίους.
Είπαμε να βρούμε στηρίγματα κατά της Τουρκίας, δεν είναι όμως σκόπιμο να γίνουμε τμήμα του μεσανατολικού.

Η στρατιωτική συνεργασία έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον σε ΓΕΑ και ΓΕΝ, τα οποία οι Ισραηλινοί δελεάζουν με προτάσεις παροχής διευκολύνσεων και συνεργασίας στην Αν. Μεσόγειο. Προς το παρόν, οι ισραηλινές δυνάμεις ασκούνται στον ελληνικό χώρο, και, ενδεχομένως, οργανώνουν διάδρομο μελλοντικής επίθεσης κατά Ιράν μέσω Βαλκανίων, Μαύρης Θάλασσας, Υπερκαυκασίας.
Δεν πιστεύω κανένας σοβαρός άνθρωπος να θέλει την Ελλάδα εμπλεκόμενη καθ οιονδήποτε τρόπο σε τέτοιες συρράξεις.

Μεταστάθμευση αεροσκαφών ή πλοίων στο Ισραήλ, αν υποθέσουμε ότι αυτά τα εννοούν και δεν τα λένε απλώς για να ανοίξουν την όρεξη, μπορεί να είναι χρησιμότατη σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία.
Σε τέτοια περίπτωση θα το κάνει το Ισραήλ αν έχει μπει το ίδιο σε πόλεμο, κι αν έχει μπει θα το κάνει έτσι κι αλλοιώς.
Ακυρώσαμε την παραγγελία ρωσικών αμυντικών όπλων Ες 300 και τις εγγυήσεις ασφαλείας που τα συνόδευαν, δεν στέλνουμε αεροσκάφη και πλοία στην Κύπρο, προτείνουμε μόνοι μας τον αφοπλισμό του νησιού σε περίπτωση λύσης και βρήκαμε τώρα ξαφνικά το θάρρος να φτάσουμε στο Ισραήλ, χώρα που είναι σε περίπου διαρκή πόλεμο με τους γείτονές του; ¨
Όλα αυτά εντάσσονται σε κάποιο διεθνοπολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό;
Ποιος έχει κάνει, στην Ελλάδα, τέτοιο σχεδιασμό;

Τα κοινά υπουργικά συμβούλια με την Τουρκία και το Ισραήλ στερούνται σοβαρότητας. Το έκαναν Γαλλία και Γερμανία σηματοδοτώντας την πορεία ενσωμάτωσης, εμείς σκεφτόμαστε ομοσπονδία με Τουρκία και Ισραήλ;
Στερούνται σοβαρότητας, όχι όμως και συνεπειών στη διεθνή πολιτική, γιατί σηματοδοτούν διεθνώς συμμαχική σχέση με μια χώρα καταδικασμένη στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας. Το παλαιστινιακό έχει κεντρική πολιτική σημασία για ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους, οι χώρες των οποίων, όπως η Τυνησία σήμερα και η Αίγυπτος αύριο, μπαίνουν σε εποχή μείζονος αναταραχής.
Παρά τον ευρωατλαντικό στραβισμό της τελευταίας 15ετίας, η Ελλάδα περιέπεσε μόνο σε κατάσταση κάποιας αποξένωσης, δεν είμαστε τμήμα της εικόνας του εχθρού, έχουμε εγκάρδιο παρελθόν, υποφέραμε, δεν υπήρξαμε τμήμα του σταυροφορικού και του αποικιοκρατικού σχεδίου.
Συμφέρει Ελλάδα και Κύπρο να συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, να γίνουν τμήμα της εικόνας του εχθρού;
Τι θα κάνουμε αν αύριο Τελ Αβίβ και ‘Αγκυρα τα ξαναβρούν;

Δεν είμαστε εναντίον της ανάπτυξης σχέσεων με το Ισραήλ, ισότιμων όμως, αμοιβαία επωφελών, με περιορισμό των δυνητικών κινδύνων.
Φοβόμαστε ότι αυτή η ιστορία άρχισε με άσχημο και επικίνδυνο τρόπο, χωρίς να εντάσσεται σε οποιαδήποτε εθνική στρατηγική.
Ούτε αντιλαμβανόμαστε γιατί η κυβέρνηση πάγωσε και τορπίλισε τις πολύ πιο φυσιολογικές σχέσεις με τη Μόσχα, συνέβαλε στην ψυχρότητα με το Βερολίνο, αλλά είναι τόσο ενθουσιασμένη με αυτές τις παράξενες συμμαχίες.
Πάν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν ήταν όντως.

ΥΓ
Ο φίλος του κ. Παπανδρέου ‘Αλεξ Ρόντος υπήρξε σύμβουλος του Γεωργιανού Προέδρου Σαακασβίλι, τμήμα μιας πολυάριθμης κοινοπραξίας Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων, που ενθάρρυναν τον γεωργιανό εθνικισμό, όπως ακριβώς ενθάρρυναν τον «εθνικιστή» Δημήτριο Ιωαννίδη το 1974 και με ανάλογες για τη χώρα του συνέπειες.
Η Γεωργία έκανε έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας που δεν μπορούσε παρά να χάσει, για να μπορέσουν Ισραήλ και ΗΠΑ να τιθασσεύσουν μερικές από τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Πούτιν.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 20.1.2011

21.1.11

Ένας Άλλος Κόσμος Είναι Εφικτός

Αυτό το κοριτσάκι (Γαλλίδα), η Tippi, γεννήθηκε στη Ναϊρόμπι της Αφρικής το 1990.

Μεγάλωσε μέσα στη ζούγκλα μαζί με τους γονείς της, που είναι επαγγελματίες φωτογράφοι της άγριας φύσης.

Οι γονείς της κατέγραψαν την ζωή της μικρής μαζί με τα ζώα.

Η μικρούλα επέστρεψε στη Γαλλία σε ηλικία 10 ετών, από την ζούγκλα της Αφρικής.

Εδώ είναι μερικά καταγραμμένα ντοκουμέντα της ζωής της μικρούλας και της σχέσης της με τα ζώα της ζούγκλας.





Περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να δείτε Εδώ

20.1.11

O Ρυθμός του κόσμου - Θα αρχίσουμε να θέτουμε τα σωστά ερωτήματα;



Από το εξαιρετικό ιστολόγιο Techie Chan
 
Κι αν ο ρυθμός του κόσμου, μετεβλήθη εντός μου,
η ζέστα της καρδιάς σου, δεν θα μου λείψει φώς μου.
(ζειμπέκικο σε 9/8 για θατσερικούς σοσιαλιστές)


Από την αρχή αυτής της κρίσης, οι πολιτικοί και τα μέσα ζούνε σ’ ένα κόσμο ονειροφαντασίας.
Όχι άδικα. Η κρίση ξεβράκωσε όλο το οικονομικό και πολιτικό κατασκεύασμα που o φουκογιάμα οραματίστηκε ως χεγκελικό τέλος της ιστορίας (και επι γής ειρήνη).
Θα μου πείτε δεν ήταν η πρώτη φορά που η μετα-σοβιετική συναίνεση (γνωστή και ως washington consensus ή νεοφιλελευθερισμός), δείχνει τα όρια της.
 Η κρίση της ΝΑ Ασίας το 1997 και τα απόνερά της -κρίση χρέους στη Ρωσία ακριβώς τον επόμενο χρόνο, κατάρρευση της ΔΝΤφιλης αργεντινής το 2001- είχαν απονομιμοποιήσει το κατασκεύασμα εδώ και πολύ καιρό στον τρίτο κόσμο.
 Η μόνη διαφορά της κρίσης του 2007 είναι πως ξεβράκωσε τον σκληρό πυρήνα των χωρών της Δύσης που επέβαλαν το washington consensus.
Κι έτσι οι μαζορέτες του νεοφιλελευθερισμού δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο, από το να κουνάνε απεγνωσμένα τα πόν-πόν τους μήπως και στρέψουν αλλού τα βλέμματα για μερικούς μήνες ακόμα. Σήμερα πλησιάζουμε στο τέλος και αυτού του κεφαλαίου.

Βασικό μοτίβο της κρίσης που διανύουμε είναι η άρση κάθε κανόνα και βεβαιότητας που οι μαζορέτες τσίριζαν τόσα χρόνια ως μονόδρομο.
Ο δυναμικός τομέας του real estate, η ατμομηχανή της ψευδο-ανάπτυξης από το 2003, συναντά τη βαρύτητα σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Ο χρηματο-οικονομικός τομέας και πολέμιος του κράτους, είναι de facto εθνικοποιημένος, όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν πίσω από όμορφες λέξεις όπως “ενέσεις ρευστότητας”, “Ταμεία χρηματοπιστωτικής σταθερότητας” και άλλα οργουελιανά.
Το μοντέλο της παγκοσμιοποίησης (του εμπορίου) και της εκμετάλλευσης των χαμηλών ημερομισθίων στον τρίτο κόσμο (ονομάζεται και αρμπιτράζ μισθών), βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού με τις χώρες παραγωγούς να πλημμυρίζονται από ανεπιθύμητα φρεκοτυπωμένα δολάρια και τις χώρες καταναλωτές να μην μπορούν πια να απορροφήσουν την προσφορά αγαθών.

Κι ενώ ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε καταρρέει καθημερινά γύρω μας, σοσιαλιστικές μαζορέτες της τάξης Ντομινίκ, ΓΑΠ και Γκόρντον Μπράουν συνεχίζουν να μας λιβανίζουν με τις ίδιες “λύσεις”.
Από την άλλη πλευρά, βλοσυρές δεξιές μαριονέτες κουνάνε το δάκτυλο απειλητικά εννοώντας “σας τα λέγαμε” εμείς, λες και δεν κάναμε τόσα χρόνια αυτά που μας λέγανε
 Αλλά όχι, είναι εμφανές πως για τα δεινά που περνάμε, δεν φταίει ο πολύς νεοφιλελευθερισμός, φταίει ο πολύ λίγος νεοφιλελευθερισμός.
Κι αν εντείνουμε τις προσπάθειές μας θα τα καταφέρουμε (στην επόμενη ζωή).

Μαζορέτες, εναντίων βαρύτητας

Μέσα σε όλο αυτό το χάος, αντιμετωπίζουμε το βασικό ερώτημα:
Στα πλαίσια που υπάρχουν διαφόρων ειδών νομιμοποιητικές διαδικασίες στη δύση, για ποιό λόγο δεν τους έχουμε στείλει όλους αυτούς στα σπίτια τους ή ακόμα καλύτερα στη φυλακή?
Για ποιο λόγο ακόμα και σε χώρες βαριά χτυπημένες από την κρίση όπως η Λετονία, η Ιρλανδία ή η Ελλάδα, το πολιτικό προσωπικό παραμένει προσηλωμένο στον ίδιο μονόδρομο?

Η πιο πειστική απάντηση που διαθέτω είναι η εξής:
Η πιστωτική επέκταση των προηγούμενων δεκαετιών, δημιούργησε μια εντυπωσιακή δυναμική πλουτισμού -πραγματικού ή φαντασιακού- σε πολύ μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.
Ακόμα κι αν πήρες τα 2/3 σε δάνειο, η αίσθηση πως το σπίτι σου αξίζει 300.000 ευρώ είναι ισχυρό αφροδισιακό.
Ακόμα κι αν έβλεπες το μπετατζή γείτονα να αγοράζει μεγαλύτερο αυτοκίνητο κάθε χρόνο, ένιωθες πως αυτός ο πλούτος είναι κοντά σου. Εάν τα κατάφερε ο γείτονας, γιατί όχι κι εγώ.

Το πάρτι τελείωσε μεν, όχι όμως και η φαντασίωση.
Έτσι όταν το 2008 οι μαζορέτες είπαν, θα δώσουμε μερικά απιθανοεκατομμύρια στις τράπεζες για να μην κλείσουν, οι περισσότεροι το δέχθηκαν.
 Όχι απαραίτητα διότι δεν κατάλαβαν σε ποιόν πήγαινε το δωράκι, αλλά διότι πίσω από τα “μέτρα στήριξης”, κρυβόταν η υπόσχεση πως η κρίση δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένας μικρός λόξιγκας στο δρόμο της καταναλωτικής ευτυχίας.

Για να πάρουμε ως παράδειγμα τα δικά μας, θυμηθείτε τις δηλώσεις υπουργών και τραπεζιτών πως η κρίση δεν θα ακουμπήσει την ελλάδα (και τα 28δις ήταν απλά ένα προληπτικό μέτρο). Θυμηθείτε πως την άνοιξη του 2009, το ελληνικό κράτος έκανε εκπτώσεις στην αγορά πολυτελών αυτοκινήτων και η αντιπροσωπία της BMW όχι μόνο άδειασε, αλλά είχε και τρίμηνη ουρά παραγγελιών.
Θυμηθείτε τον ΓΑΠ να υπόσχεται πως λεφτά υπάρχουν παιδιά, κλείνοντας το μάτι.

Ακόμα κι όταν η κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ στην ελλάδα, η υπόσχεση παρέμεινε ίδια. Σφίξτε λίγο τα δόντια και η ανάκαμψη είναι κοντά. Το μνημόνιο, ακόμα υπόσχεται ανάπτυξη το 2012.

Το ίδιο λίγο πολύ μοτίβο ακολουθήθηκε σε όλες τις χώρες. Οι μαζορέτες έκλειναν το μάτι λέγοντας κάντε λίγο υπομονή, τόσο πλούσιοι νιώσατε μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια.
Λίγη υπομονή ακόμα και η ανάπτυξη μας περιμένει στη γωνία.
Φυσικά οι φτωχοί , οι μετανάστες και διάφορα ακόμα επισφαλή κομμάτια του πληθυσμού την είχαν πολύ άσχημα έτσι κι αλλιώς, όμως η δυτική μας δημοκρατία, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα γιαυτούς.
Κράτα τα 2/3 ή τα 4/5 ικανοποιημένα και εξαφάνισε από την επικαιρότητα τους υπόλοιπους.

Η ανάκαμψη που ποτέ δεν ήρθε

Έτσι λοιπόν όλο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα συνέχισε να τρέχει σαν το κογιότ που μόλις πήδηξε από το γκρεμό, με την απλή λογική πως εάν αρνηθείς ότι τρέχεις στον αέρα, θα σε ξεχάσει και η βαρύτητα.
 Από την άνοιξη του 2009, οι μαζορέτες υπόσχονται “ανάκαμψη”.
O Ομπάμιας τους έδωσε το ρομαντικό όνομα Green shoots μικρά πράσινα κλωναράκια κοντά στο τέλος του χιονιά.
Αλλά οι ανθισμένες μυγδαλιές δεν του έκαναν το χατίρι.
Το 2010 ξεκίνησε κι αυτό ελπιδοφόρα. Μέχρι το καλοκαίρι οι γερμανοί έβλεπαν ανάπτυξη σε κάθε στατιστικό λόξιγκα που συναντούσαν και Ομπάμιας για μια ακόμη φορά ήλπιζε (είχε και εκλογές μπροστά του).
 Τα ΜΜΕ πανηγύριζαν σε κάθε θετικό στατιστικό που έβλεπαν, ακόμα κι αν αφορούσε τη Νέα Ζηλανδία.

Κι εντελώς απρόσμενα, παρόλη τη θετική ενέργεια που εξέπεμπαν οι μαζορέτες, οι περισσότεροι ειλικρινείς άνθρωποι ήξεραν αυτό που σας έλεγε και η μαγική μου σφαίρα ήδη από τον Ιούνιο.
Πως ο μοναδικός λόγος για να πιστεύεις σε μια κάποια “ανάκαμψη” θα ήταν να διαθέτεις ένα πενταψήφιο νούμερο στο άθροισμα της γελοιότητας και του μισθού σου (τα μπόνους συμπεριλαμβάνονται).

Οι μωρές παρθένες

Καθώς όμως το όραμα της σύντομης ανάκαμψης μας τελειώνει, το ίδιο γρήγορα τελειώνει και η υπομονή του κόσμου.
Όσο μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού συναντούν τις συνθήκες ανασφάλειας που αντιμετώπιζαν μόνο οι φτωχοί κι οι μετανάστες μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τόσο πιο αδιάφορο γίνεται το όραμα της ανάκαμψης. Και το μπλόκ της συναίνεσης διασπάται και χάνει δυνάμεις.
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις μικροαστικά στρώματα που ήταν υπέρμαχοι των νεοφιλελεύθερων αλλαγών να καταλαβαίνουν το αδιέξοδο και να μετατοπίζονται.
Φιλήσυχοι πολίτες από φιλήσυχες χώρες να εκφράζονται δυναμικά και πλούσιες κοινωνίες του καπιταλιστικού κέντρου να νιώθουν την απόγνωση πως το πάρτι έχει τελειώσει για τα καλά.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, είναι εξίσου εντυπωσιακό να βλέπεις δύο μαζορέτες του παλιού συστήματος (εδώ για όσους δεν έχουν συνδρομή στα τσουτσέκια του μέρντοκ -thnx talos) να δηλώνουν ενυπόγραφα στο μεγαλύτερο τσουτσέκι του συστήματος (τους FT) πως, όχι μόνο πρέπει να διαγραφεί μεγάλο μέρος των χρεών των PIIGS, αλλά και να σταματήσει η πρακτική να αναλαμβάνει το κράτος να καλύπτει τα χρέη ιδιωτικών επιχειρήσεων (όπως οι τράπεζες).
Ή πως η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική από μόνη της δεν οδηγεί πουθενά και χρειάζονται πολιτικές εκτός από οικονομικές λύσεις.
Κι αυτά τα λένε ο πρώην υπουργός εξωτερικών και ο πρώην υπουργός οικονομικών της γερμανίας, δύο κλασικοί σοσιαλδημοκράτες νέου τύπου δηλαδή, που κατά τη διάρκεια της υπουργίας τους, ο νεοφιλελευθερισμός χοροπήδαγε σαν το κατσίκι στα καταπράσινα λιβάδια της Χάιντι.

Η θέση τους δεν είναι μακριά από την θέση του νυν γερμανού ΥΠΟΙΚ Σόιμπλε, αλλά είναι σημαντικό πως πια εκφράζονται ανοιχτά λέξεις ταμπού, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματος.
Πράγμα που σημαίνει πως η εμπιστοσύνη στο παλιό consensus έχει διαρραγεί για τα καλά, όχι μόνο ανάμεσα στον πρώτο και τον τρίτο κόσμο (όπως έγινε εμφανές στην Κορεάτικη μάζωξη των G20), αλλά και μέσα στον πυρήνα του πρώτου.

Δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε μεγάλο καλάθι.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά από χορτάτους σοσιαλιστές μπλερικού τύπου.
Ούτε μπορούμε να περιμένουμε πως θα μετατοπιστούν τόσο, όσο ο Τσάβεζ το 2002 στη Βενεζουέλα (ο οποίος ξεκίνησε επίσης ο σοσιαλιστής του τρίτου δρόμου).
Αν μη τι άλλο τα τελευταία χρόνια έχουμε μια λαμπρή παράδοση φίλων του λα(γ)ού, που μόλις πατάνε το πόδι τους στην εξουσία ξεχνάνε τις άβολες υποσχέσεις που έδιναν ως αντιπολίτευση.

Ούτε σημαίνει πως ξαφνικά όλο το σύστημα θα στραφεί προς τον σοσιαλισμό και τα συμφέροντα της μαρίδας.
Αυτό που φαντασιώνομαι πως θα σημαίνει (αρχικά τουλάχιστον), είναι ότι διάφοροι παίκτες του συστήματος θα αρχίσουν να εκφράζουν διαφορετικές λύσεις και διαφορετικούς δρόμους από την πεπατημένη ΤΙΝΑ που βασιζόταν το παλιό σύστημα.
Και η διακόρευση της συναίνεσης δημιουργεί χάσματα ελπίδας.

Όταν ο Ρούσβελτ εκλέχθηκε το 1932, η μεγάλη κρίση βρισκόταν ήδη στον τρίτο χρόνο της. Ήταν αυτό το μεγάλο χάσμα της ανάκαμψης που δεν ερχόταν που του επέτρεψε να δημιουργήσει την πιο ισχυρή και πολύχρονη κοινωνική συμμαχία προοδευτικών δυνάμεων στις ΗΠΑ και να προτείνει αλλαγές που ακούγονταν ως σοσιαλιστικά μιάσματα στο μεγαλύτερο μέρος των υπερασπιστών του χρεοκοπημένου συστήματος.
Ο Ρούσβελτ δεν ήταν σίγουρα σοσιαλιστής και πιθανότατα ακόμα κι αν ήθελε δεν θα μπορούσε να φτιάξει ποτέ στις ΗΠΑ δημόσιους οργανισμούς σαν την TVA (Tenessey Valey Authority) ή την Fannie Mae, αν το καπιταλιστικό σύστημα δεν είχε καταρρεύσει με τον γνωστό θεαματικό τρόπο που έχουν βιώσει γενιές και γενιές ανθρώπων.

Αν για κάτι χαίρομαι προσωπικά, είναι πως σύντομα (αν τα δαφνόφυλλα έχουν δίκιο) θα μειωθεί επιτέλους ο παραλογισμός που ζούμε τα τελευταίους μήνες. Όπου ο ΓΑΠ και η παρέα του περιφέρουν διάφορες κάρες (κάρα -1 και 2- μεγάλη η χάρη τους) ως άγια λείψανα που θα σώσουν τις ψυχές ημών, την ίδια στιγμή που τα ίδια τα νούμερα στις κάρες, αποδεικνύουν το πόσο τελειωμένοι είμαστε.

Και πως επιτέλους θα αρχίσουμε να θέτουμε τα σωστά ερωτήματα, αντί να μιλάμε για την ανάπτυξη που θα φέρει η αύξηση των απολύσεων και η μείωση των μισθών.


ΥΓ
γουάο, έγραψα κάτι οριακά θετικό μετά από τόσους μήνες? Κρατηθείτε, γιατί ένα αστροπελέκι θα πέσει να μας κάψει.

19.1.11

Άνθρωποι Χωρίς Πρόσωπα

Από το ιστολόγιο macedoine

Στο κείμενο αναφέρεται:

"...Ορμάει κόσμος και φωνάζει: «Τι κάνετε ρε! Γιατί τον πιάνετε! Φοράτε πολιτικά".

Και απαντούν: «Είμαστε της ασφάλειας.Κάνουμε τη δουλειά μας. Μακριά, μας εμποδίζετε, θα σας προσάγουμε».
Σπρώχνουν όποιον βρουν. Κάποιοι βγάζουν κουκούλες και απειλούν.

Ο κόσμος τους φωνάζει: «Είστε παρακράτος».

Πλησιάζει ο αρχηγός τους και λέει:
«Είμαστε αστυνομικοί της Ασφάλειας. Είμαι υπεύθυνος αυτής της ομάδας. Όλοι είναι αστυνομικοί και μας παρεμποδίζετε. Σταματήστε να τραβάτε φωτογραφίες διότι παραβιάζετε τα προσωπικά μας δεδομένα. Θα σας προσάγουμε».

Οι ασφαλίτες ζητούν προστασία από τα ΜΑΤ.
Τραβάνε έναν νεαρό που τους φωνάζει ότιείναι παρακράτος και του λένε:
«Κάτσε εδώ ρε μαλάκα. Έχεις γυναίκα, παιδιά; Διότι θα αργήσουν να σε δουν».

Μια κυρία κάποιας ηλικίας πλησιάζει και φωνάζει.

Της λένε: «Φύγε γιατί θα πιάσουμε και εσένα».


Βλ. και

Πρώτες βοήθειες για διαδηλωτές


Aπό την ιστοσελίδα ο ημιόροφος



Δακρυγόνα

Το συχνότερο δακρυγόνο που χρησιμοποιείται είναι το CS. H δράση του ξεκινά 20΄΄- 60΄΄από τη ρίψη του και διαρκεί 10΄ - 30΄.
Σε μικρές ποσότητες έχει απλά μια ερεθιστική δράση, ενώ σε μεγαλύτερες ποσότητες:

- τα μάτια καίγονται και δακρύζουν
- η μύτη καίγεται και «τρέχει»
- το δέρμα καίγεται
- προκαλείται έντονος βήχας και δύσπνοια.

Αν δεν ανήκουμε σε κάποια ομάδα υψηλού κινδύνου (έγκυες, παιδιά, ηλικιωμένοι, αναπνευστικοί και καρδιολογικοί άρρωστοι κλπ) η δράση του αερίου είναι παροδική.

Πρώτες βοήθειες:
Αφαιρούμε αμέσως φακούς επαφής (αν φοράμε) και ξεπλένουμε με άφθονο νερό τα μάτια.
Η μικρή ποσότητα νερού απλά βοηθάει το χημικό να απλωθεί παντού.
Δεν τρίβουμε τα μάτια μας, αφήνουμε τα δάκρυα να κάνουν τη «δουλειά» τους.
Βγάζουμε τα ρούχα που έχουν «ποτίσει» από το χημικό και ψεκάζουμε με ένα διάλυμα νερού και αντιόξινου (πχ Maalox) σε αναλογία 1:1.
Προσπαθούμε να κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά, να φτύνουμε και να φυσάμε την μύτη μας.


Έγκαυμα

Τα απλά εγκαύματα προκαλούν στο δέρμα κοκκινίλα και πρήξιμο.
Τα βαριά εγκαύματα προκαλούν στο δέρμα φουσκάλες και τραυματισμό και συνοδεύονται από έντονο πόνο ή αναισθησία.
Τα βαριά εγκαύματα χρειάζονται εξειδικευμένη αντιμετώπιση.

Πρώτες βοήθειες:
Αφαιρούμε τα καμένα ρούχα και ρίχνουμε πάνω στο έγκαυμα άφθονο κρύο νερό για όσο το δυνατόν περισσότερη ώρα.
Αν υπάρχει τραύμα το καθαρίζουμε απαλά με μια γάζα και betadine.
Καλύπτουμε το τραύμα με μία γάζα.
Για τον πόνο μπορούμε να πάρουμε 1 αναλγητικό και 1 αντιφλεγμονώδες χάπι ( Depon ή Lonarid & Ponstan ή Voltaren ή Mesulid κα)

Αιμορραγία

Αν το τραύμα και η αιμορραγία είναι μικρή ξεπλένουμε την πληγή με καθαρό νερό και το καθαρίζουμε απαλά με μια γάζα και betadine.
Καλύπτουμε το τραύμα με μία γάζα.
Αν το τραύμα είναι μεγαλύτερο από 2 – 3 cm, δεν είναι επιφανειακό ή αιμορραγεί αναζητούμε εξειδικευμένη βοήθεια.

Αν το τραύμα είναι μεγάλο και η αιμορραγία δεν σταματάει καλύπτουμε την πληγή με γάζες (ή κάποιο ρούχο) και πιέζουμε σταθερά αλλά όχι πολύ δυνατά.
Αν δε το τραύμα είναι σε χέρι ή πόδι δένουμε τις γάζες με έναν επίδεσμο πιεστικά, αλλά όχι πολύ σφιχτά.
Αν οι γάζες ή το ρούχο ποτίσουν δεν τα πετάμε. Προσθέτουμε από πάνω νέες γάζες ή νέο ρούχο και συνεχίζουμε να πιέζουμε σταθερά ή δένουμε με νέο επίδεσμο.
Πρέπει άμεσα να αναζητήσουμε εξειδικευμένη βοήθεια

Λιποθυμία

Αν κάποιος λιποθυμήσει μπροστά μας ή τον βρούμε λιποθυμισμένο, πρέπει οπωσδήποτε να αναζητήσουμε εξειδικευμένη βοήθεια.

Προσεγγίζουμε με προσοχή το θύμα και το μεταφέρουμε αν χρειάζεται σε ασφαλές σημείο
Ελέγχουμε αν έχει τις αισθήσεις του κουνώντας ελαφρά τους ώμους και φωνάζοντας: «Είσαι καλά; Είσαι καλά;» Περιμένουμε κάποια αντίδραση (φωνή, μουρμούρισμα, κίνηση)
Αν δεν αντιδρά και είμαστε μόνοι, φωνάζουμε δυνατά για βοήθεια.
Ελέγχουμε για 10΄΄ περίπου αν το θύμα αναπνέει.
Πλησιάζουμε το αυτί μας στο στόμα του και κοιτάμε το στήθος του. (Κοιτούμε αν κινείται το στήθος. Ακούμε για ήχους αναπνοής. Νιώθουμε για ανάσα στο μάγουλό μου).
Καλούμε το 166.
Αν δεν έχουμε τηλέφωνο μαζί μας και είμαστε μόνοι μας εγκαταλείπουμε το θύμα.
Στο τηλέφωνο αναφέρουμε το όνομά μας, το μέρος που βρισκόμαστε με ακρίβεια, και την κατάσταση του θύματος. (αντίδραση, αναπνοή, εμφανή τραύματα) Κλείνουμε τελευταίοι το τηλέφωνο
Δεν χάνουμε χρόνο να ψάξουμε για σφυγμό, για μαλάξεις, ή για φιλί της ζωής, ακόμη κι αν είμαστε επαγγελματίες διασώστες.
Όσο το δυνατόν γρηγορότερα καλέσουμε το 166, τόσο καλύτερα για το θύμα

18.1.11

Το Μιντιακό Σκάνδαλο: Δημοσιογράφοι "Βαποράκια", Πολυθεσίτες, Αργόμισθοι, σε Ρόλο Τιμητή των Άλλων

.

Την τελυταία πενταετία η κρατική διαφήμιση αυξήθηκε πάνω από 100%.
Από τα 42 εκατ. ευρώ το 2003 έφτασε τα 85 το 2008.
Για 42 εκατομμύρια επιπλέον πολλοί μιντιάρχες θα έκαναν πολλές χάρες.....
Η εφημερίδα «Χώρα της Κυριακής» (του Τράγκα με ασήμαντη κυκλοφορία)
το 2003 είχε πάρει 404.000 ευρώ  και το 2007 έφτασε τα 2.668.000 ευρώ.
Το τέλος των τηλεοπτικών καναλιών προς το δημόσιο μειώθηκε
από 2% του τζίρου τους σε 0,5%......
Μόνο στο αγροτικό κανάλι που δεν ξέραμε ότι υπήρχε, μάθαμε
κατόπιν εορτής ότι είχαν προσληφθεί 56 δημοσιογράφοι, βλ. Εδώ

.
Από το ιστολόγιο Βλέμμα
 
Μιλάμε συχνά, όλο και συχνότερα, για κρίση των ΜΜΕ, αναλύουμε τις αλλαγές στις συνήθειες ενημέρωσης, τις αλλαγές στον τρόπο ζωής, την εισβολή του Διαδικτύου, και εντοπίζουμε σε αυτά τα αίτια της κρίσης. Σπανίως όμως μιλάμε για την κρίση περιεχομένου στα ΜΜΕ και σχεδόν ποτέ για την κρίση αξιοπιστίας. Είναι λοιπόν υπεράνω κριτικής τα παραδοσιακά μέσα; Φαίνεται πως όχι.

Τον τελευταίο καιρό αυξάνονται τα κρούσματα διασποράς ανυπόστατων φημών και ψευδών ειδήσεων, από μαζικά μέσα.
Πρόκειται κυρίως για αδιασταύρωτες πληροφορίες, που διοχετεύονται προφορικά, από κρατικές υπηρεσίες προς δημοσιογράφους, σαν διαρροή και “εξυπηρέτηση”, και αυτές οι ανεξακρίβωτες πληροφορίες βαφτίζονται ειδήσεις και γεγονότα.
Γνωστοί ρεπόρτερ, παρουσιαστές και τηλεπερσόνες αναπαράγουν άκριτα και άκοπα οτιδήποτε τους διοχετευθεί “εμπιστευτικά” χωρίς να μπουν στον κόπο να υποβάλουν σε στοιχειώδη έλεγχο την αλήθεια ή την πληρότητα της πληροφορίας ― ούτε καν ένα νωχελικό γκουγκλάρισμα στις βιβλιοθήκες του Διαδικτύου.

Πολλοί δημοσιογράφοι, ανεκπαίδευτοι επαγγελματικά, χωρίς νοητικά εργαλεία και χωρίς ηθικές αρχές, υποδουλώνονται έτσι στις πηγές τους, μετατρεπόμενοι σε “βαποράκια”, ακούσια ή εκούσια. Η τέτοια υποδούλωση όμως σημαίνει προδοσία του κοινού τους και καταστρατήγηση της θεμελιώδους αρχής της δημοσιογραφίας, που είναι η μετάδοση διασταυρωμένων ειδήσεων και η αμερόληπτη περιγραφή των γεγονότων.

Η ραθυμία, η πνευματική οκνηρία και η εξυπηρέτηση των πηγών και όχι του κοινού, γίνονται αντιληπτά πλέον από το κοινό. Και γίνονται επίσης αντιληπτά σαν απώλεια της αξιοπιστίας, σαν πτώση των κυκλοφοριών, των ακροαματικοτήτων, των πωλήσεων, της επιρροής. Σαν αργός θάνατος.
Πλήγμα στην αξιοπιστία συνιστά επίσης η πολυθεσία, η αργομισθία και το καμουφλαρισμένο πολιτικό χρήμα προς τους δημοσιογράφους, έτσι όπως αυτά καταγράφονται λ.χ. στον ρ/σ του Δήμου Αθηναίων, τον Αθήνα 9.84. Με 384 εργαζόμενους, εκ των οποίων 240 δημοσιογράφοι, με έσοδα 600 χιλιάδες και ετήσια δημοτική επιχορήγηση 15 εκατομμύρια ευρώ, ο 9,84 είναι θλιβερό παράδειγμα ρουσφετιού και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος. Το εξοδολόγιο και η στελέχωση του 9.84 παραπέμπουν σε εγχώριο BBC, αλλά η ποιότητα και η ποικιλία του προγράμματός του ραδιοσταθμό κωμοπόλεως.

Πρωταγωνιστές σε αυτό το διηνηκές μηντιακό σκάνδαλο είναι πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Οι μεν δήμαρχοι της εικοσαετούς “ελεύθερης ραδιοφωνίας” εξαγόραζαν εύνοια, ανοχή ή σιωπή, με τα χρήματα των φορολογουμένων· οι δε δημοσιογράφοι εισέπρατταν παχυλά επιμίσθια σχολιάζοντας τις εφημερίδες, ακκιζόμενοι με πολιτικούς και απαγγέλοντας καλαμπούρια. Κάποιοι δε εξ αυτών κατακεραύνωναν συλλήβδην τους κρατικοδίαιτους κηφήνες, τις συντεχνίες και τις ΔΕΚΟ

Ποιος να πιστέψει αυτά τα μέσα, αυτό το θέατρο της παρακμής; Ο χειρότερος εχθρός της δημοσιογραφίας είναι κάτι τέτοιοι δημοσιογράφοι.

16.1.11

H Πρόσφατη Τρομολαγνεία των ΜΜΕ - Η μητέρα της Γερμανίδας που συνελήφθη (επειδή ήπιε ποτό με ύποπτο) δεν είχε καμία σχέση με τη RAF




Aπό το ιστολόγιο Crimes on air 


Ανοιχτή επιστολή σχετικά με τις συκοφαντίες και τα δημοσιεύματα
κάποιων παπαγάλων του κράτους για την αδελφή μας

Το μεγάλο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες της αδελφής μας και της οικογένειάς μας.
Με το δικαστήριο των κατηγορούμενων για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς» να πλησιάζει και την έκρηξη στο Διοικητικό Πρωτοδικείο να μένει αναπάντητη από πλευράς συλλήψεων, ήταν αναμενόμενο από το κράτος να προσπαθήσει να πιάσει ένα «λαυράκι» και αν δεν μπορεί, να το κατασκευάσει, ώστε να ανακτήσει το χαμένο γόητρό του και να επιδείξει την πυγμή του.

Έτσι κάποιοι δημοσιογράφοι, εντολοδόχοι της εξουσίας, βρήκαν την ευκαιρία, βασιζόμενοι στη συμπτωματική συνωνυμία της μητέρας μας με ένα φερόμενο μέλος της RAF, την Barbara Meyer, να στήσουν μία κινηματογραφική ιστορία συνωμοσίας με υποτιθέμενες διασυνδέσεις διεθνών και εγχώριων ομάδων.
Έφτασαν σε τέτοιο σημείο γελοιότητας, ώστε να αναδημοσιεύσουν επικηρύξεις μελών της RAF από τη δεκαετία του ’80 και άλλες πικάντικες σάλτσες προς τέρψη του τρομολάγνου κοινού.

Η μητέρα μας παρουσιάστηκε λοιπόν ως καταζητούμενη και εξαφανισμένη τρομοκράτης, τη στιγμή που ζει στην Ελλάδα παρέα με εμάς, την οικογένειά της.

Χειρότερη μοίρα είχε ο πατέρας μας Wolfgang στα χέρια τους, αφού όχι μόνο του άλλαξαν το όνομα, αλλά και τον παρουσίασαν να έχει σκοτωθεί σε ανταλλαγή πυροβολισμών με μπάτσους στην Αυστρία πριν από χρόνια! Αρκετά σοκαριστικό για έναν μουσικοθεραπευτή που ζει και εργάζεται υγιέστατος στη Γερμανία…

Η αδελφή μας, επειδή φέρεται να ήπιε ένα ποτό με κάποιον από τους 4 συλληφθέντες που κατηγορούνται για μία εμπρηστική επίθεση στη Θεσσαλονίκη, μέσα από αυτά τα μυθεύματα και το «τρομοκρατικό» γενεαλογικό της δέντρο, βαφτίστηκε και η ίδια σε μέλος εγκληματικής οργάνωσης και καλείται σε απολογία!

Η αδελφή μας, όπως και εμείς, δεν είναι τρομοκράτης, αλλά αναρχική, μια επιλογή βαριά μέσα σε έναν κόσμο εξουσιαστών.
Απαιτούμε να σταματήσει αμέσως αυτό το άθλιο παιχνίδι που παίζεται στις πλάτες της αδελφής μας και της οικογένειάς μας και προειδοποιούμε όλους τους συμμετέχοντες σε αυτό ότι θα μας βρουν απέναντί τους.

Και για να μην ξεχνιόμαστε: Τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες.

Φίλιπ και Πέπε Μάγιερ

15.1.11

Προβληματισμός για την Έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ

Σκίτσο του Turcios, από το «World Press Cartoon»


Άρθρο του Γ.Γλυνού από το περιοδικό Γαλέρα
 με τίτλο Ζωή χωρίς ευρώ


Όποιο και αν είναι το σενάριο για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, το φινάλε δεν είναι καθόλου ευχάριστο.
 
Πώς θα είναι όταν θα φύγουµε από το ευρώ;
Απλά φαίνονται τα πράγµατα. Θα έχουµε και πάλι τη δραχµή. Τα χαρτονοµίσµατα θα έχουν και πάλι την εικόνα του Κολοκοτρώνη, του Καποδίστρια, του Ρήγα Φεραίου. Μάλλον θα προσθέσουµε και την εικόνα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και µπορεί να βάλουµε και τη φωτογραφία του πρωθυπουργού που µας έβγαλε από το ευρώ.
Στα κέρµατα θα µπορούσαµε να βάλουµε και νεότερους πολιτικούς ηγέτες, και στις δεκάρες ή έστω στις πεντάρες θα µπορούσαµε να προσθέσουµε και τη φωτογραφία κάποιων πολιτικών στελεχών της Αριστεράς που έδωσαν µάχες κατά του συµφώνου σταθερότητας.
Καλά, αυτά τα ξέρουµε, θα πει κανείς, και παράτα τα νεοφιλελεύθερα καλαµπούρια.

Πώς θα είναι η διαδικασία της εξόδου; Αυτό είναι το ερώτηµα.
Κι αυτή απλή φαίνεται. Υπάρχουν όµως δύο σενάρια, όπως λένε και οι οικονοµολόγοι.
Το ένα είναι µε προαναγγελία της εξόδου από την ευρωζώνη και το δεύτερο είναι το ξαφνικό χωρίς προαναγγελία.

Πρώτο σενάριο: Έξοδος από το ευρώ µε προαναγγελία

Σύµφωνα µε το πρώτο σενάριο της προαναγγελίας, όλοι ή σχεδόν όλοι οι Έλληνες θα επιθυµούν διακαώς την επιστροφή στη δραχµή.
Θα έχουν εµπιστοσύνη στο εθνικό µας νόµισµα και δεν θα σκεφτούν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος του.
Θα εξαγγελθεί λοιπόν το γεγονός, θα προσδιοριστεί η ηµεροµηνία εξόδου και όπως είχε γίνει µε την είσοδο στο ευρώ.
Στο ενδιάµεσο χρονικό διάστηµα, ας πούµε δύο τρεις µήνες το πολύ, θα γίνει η αναγκαία προετοιµασία.
 Θα αρχίσουν να τυπώνονται οι νέες δραχµές και θα περάσει από τη Βουλή η σχετική νοµοθεσία. Η νοµοθεσία θα λέει τα αντίθετα από αυτά που λέει σήµερα, δηλαδή τα ίδια µε αυτά που έλεγε πριν την αλλάξουµε για να µπούµε στο ευρώ.
Θα λέει:
- Ότι το νόµισµα που έχει υποχρεωτική κυκλοφορία σε όλη την ελληνική επικράτεια και γίνεται αναγκαστικά αποδεκτό είναι η δραχµή και µόνο αυτή.
- Οι συναλλαγές από ιδιώτες σε άλλα νοµίσµατα (και βεβαίως και σε ευρώ) θα απαγορεύονται.
- Ότι η Τράπεζα της Ελλάδος αποχωρεί από το σύστηµα των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών, παύει να είναι ανεξάρτητη από την ελληνική κυβέρνηση και να εξαρτάται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Γίνεται και πάλι εξαρτηµένη από την ελληνική κυβέρνηση και υπό την καθοδήγησή της ασκεί το εκδοτικό προνόµιο έκδοσης δραχµών.

Ύστερα από όλα αυτά την προσδιορισµένη ηµεροµηνία όλες οι καταθέσεις και όλα τα πάσης φύσεως χρηµατοπιστωτικά διαθέσιµα που έχουν οι έλληνες υπήκοοι θα µετατραπούν από ευρώ σε δραχµές.
Το ίδιο θα γίνει και µε όλο το χρέος του ελληνικού δηµοσίου, είτε το κατέχουν Έλληνες είτε ξένοι. Την ίδια ηµέρα όλοι ή σχεδόν όλοι οι Έλληνες, οι οποίοι όπως υποθέσαµε σε αυτό το σενάριο περίµεναν πως και πως την επιστροφή στη δραχµή, τρέχουν όσο πιο γρήγορα µπορούν να παραδώσουν στις τράπεζες ό,τι ευρώ τους έχουν ξεµείνει στις τσέπες τους – εκτός από κάτι ψιλά που τα κρατάνε για αναµνηστικά.

Δεύτερο σενάριο: Ξαφνική έξοδος χωρίς προειδοποίηση

Ας δούµε όµως και το άλλο σενάριο, δηλαδή εκείνο της ξαφνικής µετάβασης από το ευρώ στη δραχµή, δηλαδή της µετάβασης χωρίς προειδοποίηση.
Σε αυτό το σενάριο γίνεται η εκτίµηση ότι ένα µεγάλο µέρος των Ελλήνων καταγγέλλει µεν το ευρώ, το σύµφωνο σταθερότητας και όλα τα παρεπόµενα αλλά δεν εκτιµά ιδιαίτερα το εγχείρηµα της επιστροφής στη δραχµή.
Προτιµάει την έστω και άσχηµη σηµερινή κατάσταση µε το ευρώ.
Σε αυτή τη περίπτωση, η έξοδος από το ευρώ δεν θα έχει λαϊκή υποστήριξη και θα έχουµε ένα σκηνικό που θα θυµίζει τις πάλαι ποτέ ξαφνικές υποτιµήσεις αλλά µε ακόµα περισσότερα προβλήµατα.
Μια Παρασκευή απόγευµα µετά τις έξι που θα έχουν κλείσει όλες οι τράπεζες, ανακοινώνεται µε δραµατικό αλλά και ηρωικό ύφος η ιστορική απόφαση της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχµή.
Όλα όσα προβλέπει το προηγούµενο σενάριο τής εκ των προτέρων εξαγγελίας γίνονται στα γρήγορα σαν να έχει γίνει πραξικόπηµα
Μέχρι να ψηφιστούν οι νόµοι από τη Βουλή οι τράπεζες παραµένουν κλειστές.
Ο Χολαργός αρχίζει αµέσως να τυπώνει δραχµές και µέχρι να τις τυπώσει δεν γίνονται αναλήψεις σε µετρητά ακόµα κι όταν ανοίξουν οι τράπεζες.
 Όλοι όσοι έχουν ευρώ στις τσέπες και στα πορτοφόλια τα κρύβουν σε σεντούκια και δεν τα αλλάζουν µε δραχµές. Γίνονται παράνοµα συναλλαγές σε ευρώ όπως σε όλες τις σοβαρές Μπανανίες του κόσµου.

Στον παλιό καλό καιρό...

Και στα δύο αυτά σενάρια «λύνεται» το πρόβληµα των ελλειµµάτων και του χρέους καθώς και η απειλή χρεοκοπίας.
Η κυβέρνηση τυπώνει δραχµές µέσω της Τράπεζας της Ελλάδος και πληρώνει τις υποχρεώσεις του ελληνικού δηµοσίου.
 Θα έχει βέβαια ένα «προβληµατάκι» µε τις πληρωµές σε ξένο νόµισµα, δηλαδή στις εισαγωγές, που δεν είναι και λίγες, στους εξοπλισµούς, που δεν είναι και λίγοι, και στον εξωτερικό δανεισµό ο οποίος δεν θα γίνεται σε δραχµές. Αυτά όµως τα είχε πάντοτε η Ελλάδα, µε εξαίρεση την εποχή του ευρώ και της πορείας προς το ευρώ.
Θα αρχίσει και πάλι να υπάρχει συνάλλαγµα και συναλλαγµατικοί περιορισµοί.
Αυτοί οι περιορισµοί βέβαια δεν θίγουν καθόλου τους πολύ φτωχούς και τους πολύ πλούσιους. Οι πολύ φτωχοί δεν έχουν περίσσεµα ούτε για αποταµίευση ούτε για να αγοράσουν εισαγόµενα αγαθά. Οι πολύ πλούσιοι βρίσκουν τρόπο και βγάζουν και τα λεφτά τους στο εξωτερικό.
Στη συνέχεια τους παρακαλάµε µε κίνητρα να τα ξαναφέρουν.
Οι περιορισµοί όµως θίγουν όλους τους άλλους που έχουν ή προσδοκούν να έχουν µόνιµο εισόδηµα.

Υπάρχει όµως κι ένα ακόµα ερώτηµα:
Ποια θα είναι η αρχική ισοτιµία της δραχµής προς το ευρώ; Εύκολο κι αυτό. Στην αρχή θα είναι ένα προς ένα.
Εµείς την αποφασίζουµε και θα την ορίσουµε στο ένα προς ένα για να γλιτώσουµε και τις στρογγυλοποιήσεις που τις καταριόµαστε µέχρι τώρα.
Μόνο στην αρχή όµως θα είναι ένα προς ένα. Μετά θα καθορίζουν την ισοτιµία οι διεθνείς αγορές συναλλάγµατος ανάλογα µε την προσφορά και τη ζήτηση δραχµών έναντι ξένων νοµισµάτων σε αυτές.
Η ζήτηση δραχµών, όπως πάντα, θα είναι µικρή και η προσφορά, επίσης όπως πάντα, µεγάλη άρα θα ξαναρχίσει η διολίσθηση και οι υποτιµήσεις.

Στην αρχή, µε το ένα προς ένα η γενιά των 700 ευρώ θα γίνει η γενιά των 700 δραχµών. Εµείς όµως σιγά σιγά µπορούµε και να το αυξήσουµε και να την κάνουµε γενιά των 1000 δραχµών. Αυτό ακούγεται καλό. Αν όµως µέχρι τότε επίσης σιγά σιγά έχει υποτιµηθεί η δραχµή µας στο µισό της αξίας τού ευρώ η γενιά των 1000 δραχµών θα έχει γίνει η γενιά των 500 ευρώ. Και αυτό δεν ακούγεται και τόσο καλό.

12.1.11

Αγορές και Βρυξέλλες - Πότε τις Ψηφίσαμε και Πότε τις Εξουσιοδοτήσαμε να Κουμαντάρουν τη Ζωή μας;


«Το ευρωπαϊκό σύνταγμα είναι τολμηρό, αλλά για να υπερνικήσει
τα εμπόδια πρέπει να αποκρυβεί η πολιτική του.
Στην Ευρώπη πρέπει να ενεργήσει κανείς σαν αυτό που
επιδιώκεται να είναι μικρό, προκειμένου να επιτευχθεί το μεγάλο,
σαν τα κράτη να πρόκειται να παραμείνουν κυρίαρχα για να
πειστούν να παραχωρήσουν την κυριαρχία τους
Χρειάζεται μεταμφίεση και κόλπο.
Η νέα οντότητα είναι απρόσωπη και εκείνοι που διοικούν
δεν μπορούν ούτε να απομακρυνθούν ούτε να εκλεγούν...»

 Ιταλός πρωθυπουργός Guiliano Amato, ο οποίος συμμετείχε στη σύνταξη
του ευρωπαϊκού συντάγματος, σε συνέντευξή του στηνΛα Stampa, 13.7. 2000


Απόσπασμα από άρθρο Δρόμοι του Ρ, Βρανά στα ΝΕΑ


Σε πρόσφατη...
... κοινή συνέντευξη Τύπου µε τον ούγγρο πρωθυπουργό Βίκτορ Ουρµπάν, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο είχε πει:
«Νωρίτερα φέτος, είχα διευκρινίσει πως αυτοί που επιθυµούν να δουν περισσότερη οικονοµική διακυβέρνηση και οικονοµικό συντονισµό στην Ευρώπη, δεν είναι µόνο οι λεγόµενοι φεντεραλιστές, αλλά και οι αγορές.
 Οι αγορές απαιτούν περισσότερο συντονισµό σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι αγορές στέλνουν κάθε µέρα ένα πολύ σαφές µήνυµα πως η Ευρώπη πρέπει να εργαστεί πιο συντονισµένα όσον αφορά τα οικονοµικά και χρηµατοπιστωτικά θέµατα. Οταν λοιπόν ζητάµε περισσότερη οικονοµική διακυβέρνηση και συντονισµό, δεν πρόκειται για ουτοπία ή ιδεαλισµό. Είναι ζήτηµα ρεαλισµού και στέρεης κοινής λογικής».
 Η δήλωση του Μπαρόζο είναι τόσο σαφής, που δεν κινδυνεύει να παρερµηνευτεί.
Με δυο λόγια,
θέλει να πει πως οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να σπεύσουν να εκχωρήσουν ακόµη περισσότερη οικονοµική αυτονοµία και εθνική κυριαρχία στους ευρωπαϊκούς θεσµούς, επειδή αυτό είναι το θέληµα των αγορών.

Η γεωγραφία...
... των αγορών ήταν πάντα ένα µυστήριο.
Μιλάµε αδιάκοπα γι’ αυτές, ξέρουµε πως αποφασίζουν για τη ζωή µας, ωστόσο δεν γνωρίζουµε πού βρίσκονται ακριβώς ούτε µπορέσαµε ποτέ να τους δώσουµε ένα πρόσωπο. Μετά τη δήλωση Μπαρόζο δεν θα χρειαστεί να ψάξουµε πολύ.
Η καρδιά των αγορών χτυπάει στις Βρυξέλλες.
Δεν ψηφίσαµε γι’ αυτές. Δεν τις εξουσιοδοτήσαµε.
Απλώς οι πολίτες προδόθηκαν σε αυτές από τους µικροπωλητές της ευρωπαϊκής ουτοπίας.

10.1.11

Βάσει Δικαστικής Απόφασης Διεκδίκηση Επιστροφής από τις Τράπεζες των Εξόδων για Σύναψη Δανείου από το 1990 έως Σήμερα


ΑΝΟΙΓΕΙ ο δρόµος για την επιστροφή των εξόδων φακέλου προς τους δανειολήπτες.
Aυτό ανακοινώθηκε από δύο καταναλωτικές οργανώσεις που επικαλούνται δικαστική απόφαση του Ειρηνοδικείου Λάρισας.

Σύµφωνα µε ανακοίνωση της Γενικής Οµοσπονδίας Καταναλωτών Ελλάδας (ΙΝΚΑ) και της Κίνησης Πολιτών ∆ανειοληπτών, η συγκεκριµένη δικαστική απόφαση είναι η πρώτη στη χώρα µας και δηµιουργεί νοµολογία για την επιστροφή των εξόδων φακέλου.

Οι δυο καταναλωτικές οργανώσεις προσθέτουν στην ανακοίνωσή τους ότι σύµφωνα µε την απόφαση του δικαστηρίου, στους δανειολήπτες πρέπει να επιστραφεί το σύνολο των εξόδων φακέλου – ή όπως αλλιώς τα ονόµαζαν οι τράπεζες – χωρίς καµία επιβάρυνση.

Από το 1990

Στο κείµενο της δικαστικής απόφασης αναφέρεται πως «το δικαστήριο δέχτηκε ότι 20 έτη είναι ο χρόνος παραγραφής των αξιώσεων των δανειοληπτών, διότι δέχεται τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισµού (904 επ. Α.Κ.), και εποµένως µπορούν να αξιώσουν χρηµατικά ποσά όλοι οι δανειολήπτες που υπέγραψαν συµβάσεις δανείων από το 1990 έως σήµερα».

Η απόφαση αφορά «όλες τις µορφές δανείων, στεγαστικών, καταναλωτικών, πιστωτικών καρτών, επαγγελµατικών, “όλα σε 1”, διακοποδανείων, εορτοδανείων, αυτοκινήτου κ.ά.».

9.1.11

O Δημόσιος Δανεισμός ως Φοροαπαλλαγή των Εχόντων - Ευρωομόλογα και Εναλλακτικές Λύσεις

.


Απόσπασμα από άρθρο του Θ. Παρασκευόπουλου στην Εποχή

Γιατί ευρωομόλογο;

Υπάρχουν τρεις λόγοι για τη θέσπιση ευρωπαϊκού ομολόγου, οι οποίοι προβάλλονται είτε μαζί είτε χώρια, ανάλογα με το τι θέλει εκείνος που τους προβάλλει.

1. Ο πρώτος είναι πρακτικός – δημοσιονομικός.
Οι υποστηρικτές του ευρωομολόγου θεωρούν, δικαίως, ότι ένα ομόλογο με την εγγύηση της Ένωσης –είτε της ίδιας ως νομικής προσωπικότητας είτε ενός οργανισμού που θα φτιαχτεί επί τούτου – θα είναι λιγότερο εκτεθειμένο στην κερδοσκοπία και θα έχει χαμηλότερη απόδοση για τους αγοραστές του, δηλαδή χαμηλότερο επιτόκιο και δεν θα επιβαρύνονται υπερβολικά οι προϋπολογισμοί των κρατών μελών.
Επομένως, λένε, δεν θα χρειάζεται κάθε τόσο η Ένωση να φροντίζει εκ των ενόντων να στηρίξει ένα μέλος της που κινδυνεύει, όπως τώρα την Ελλάδα και την Ιρλανδία, αφού τα κράτη μέλη θα μπορούν να δανείζονται με ενιαίο και χαμηλό επιτόκιο.

2. Ο δεύτερος λόγος είναι νομισματικός.
Με αυτόν τον τρόπο, λένε οι υποστηρικτές του ευρωομολόγου, η Ευρωζώνη θα γίνει πιο ελκυστικός τόπος χρηματικών επενδύσεων, τα ευρωπαϊκά ομόλογα θα ανταγωνίζονται τα ομοσπονδιακά ομόλογα των ΗΠΑ στη διεθνή αγορά, το ευρώ θα αποκτήσει μεγαλύτερη σταθερότητα και θα ενισχύσει τη θέση του ως νόμισμα στο οποίο τοποθετούν τα κράτη τα αποθέματά τους.

3. Ο τρίτος λόγος είναι πολιτικός – φεντεραλιστικός.
Με το ευρωομόλογο, λέγεται ορθά, θα συνδεθούν οπωσδήποτε ρυθμίσεις διαχείρισής του, κι έτσι θα ενισχυθεί η συνοχή της Ένωσης. Επιπλέον, αν και το ομόλογο θα εκδοθεί για τις ανάγκες των κρατών μελών, σύντομα, αφού θα υπάρχει, η χρήση του θα επεκταθεί για επενδύσεις σε ενωσιακό επίπεδο, σαν τα «δίκτυα» που είχε προτείνει ο Ζακ Ντελόρ, όταν ήταν πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αυτό θα απαιτήσει σταδιακά αύξηση του προϋπολογισμού κ.ο.κ.

Οι αντιρρήσεις
που προβάλλονται είναι δύο.

1. Πρώτον, ότι ένα ομόλογο που το εκδίδουν όλες οι χώρες μαζί, θα έχει επιτόκιο που θα αντανακλά ακριβώς αυτόν τον συνδυασμό, και επομένως θα είναι υψηλότερο από το επιτόκιο που πληρώνουν σήμερα π.χ. η Γερμανία, η Ολλανδία, η Δανία ή η Αυστρία.
Αυτές οι χώρες λοιπόν θα επιβαρύνονται περισσότερο από όσο τώρα, για να στηρίξουν τον δανεισμό κρατών σαν την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία.

2. Δεύτερον, το σχετικά χαμηλό επιτόκιο των ευρωπαϊκών ομολόγων θα είναι κίνητρο γι’ αυτές τις χώρες να πάψουν να τηρούν δημοσιονομική πειθαρχία.
Θα συνεχίσουν να δανείζονται ακόμα περισσότερο, και στο τέλος η κρίση χρέους που θέλει να καταπολεμήσει το ευρωομόλογο θα επανέλθει.

Η αριστερή κριτική

Σε μια συνέντευξή της, η Ζάρα Βάγκενκνεχτ, αντιπρόεδρος και υπεύθυνη για την οικονομική πολιτική του γερμανικού κόμματος die Linke, απάντησε στην ερώτηση, αν υποστηρίζει την έκδοση ευρωομολόγου, ότι το κόμμα της υποστηρίζει τον απευθείας δανεισμό των κρατών της Ένωσης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Η αιτιολόγηση αυτής της θέσης, κοινής στην ευρωπαϊκή αριστερά, είναι απλή.
Είναι ανορθολογικό και σκανδαλώδες, τα κράτη να εκχωρούν το προνόμιό τους να εκδίδουν χρήμα σε ένα ίδρυμα (την Κεντρική Τράπεζα), το οποίο δανείζει αυτό το χρήμα με χαμηλό επιτόκιο (σήμερα 1%) σε ιδιωτικές κερδοσκοπικές τράπεζες, που με τη σειρά τους το δανείζουν στα κράτη με επιτόκιο 3, 4, 5% ή και παραπάνω.
Η ρύθμιση αυτή αποσκοπεί αποκλειστικά στην αύξηση της κερδοφορίας των τραπεζών εις βάρος των φορολογούμενων.

Το ευρωομόλογο υπονομεύει αυτή τη θέση.
Επαναφέρει στο παιχνίδι τις ιδιωτικές τράπεζες και άλλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με μειωμένο μεν επιτόκιο, αλλά με αυξημένη ασφάλεια για τα δάνεια που δίνουν.
Κι έτσι, ενώ το ζητούμενο είναι να χωριστεί ο κρατικός δανεισμός από την κερδοσκοπία, οι κερδοσκόποι παραμένουν και μάλιστα με περισσότερες εγγυήσεις για τα χρήματα που δανείζουν.
Άλλωστε, το ευρωπαϊκό ομόλογο θα συνδεθεί οπωσδήποτε με όρους σαν αυτούς που προβλέπει το Μνημόνιο για την Ελλάδα ή που εφαρμόζουν άλλες χώρες χωρίς Μνημόνιο, διά τον φόβον του Μνημονίου, που θα έλεγε το Ευαγγέλιο.

Και γιατί να δανείζονται τα κράτη;

Όλα αυτά είναι αλήθεια. Αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έγινε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, για να εξυπηρετούνται καλύτερα οι κερδοσκοπικές τράπεζες.
Σε ενημερωτικό φυλλάδιο της γερμανικής Μπούντεσμπανκ αναφέρεται χαρακτηριστικά, ότι το μεγάλο κέρδος από την ίδρυση της είναι ότι, ενώ η ανεξαρτησία της Κεντρικής Τράπεζας στη Γερμανία και η απαγόρευση να δανείζει το κράτος ήταν ρυθμισμένη με νόμο, με την ΟΝΕ αυτή η απαγόρευση πήρε υπερσυνταγματικό χαρακτήρα.
Αλλά μήπως και ο απευθείας δανεισμός από την Κεντρική Τράπεζα δεν θα συνδεόταν με όρους σαν του Μνημονίου;
Στο κάτω κάτω, σε κοινοπραξίες, σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους όρους τους υπαγορεύει ο ισχυρότερος.
Κι αν το σκεφτούμε λίγο βαθύτερα, τους όρους δεν τους υπαγορεύει το ισχυρότερο κράτος (εν προκειμένω η Γερμανία), αλλά οι κοινωνικά ισχυροί, δηλαδή πάλι οι κερδοσκοπικές τράπεζες ή μάλλον οι καπιταλιστές εν γένει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ε.Ε. τα κράτη έχουν σχεδόν σταματήσει να εκδίδουν ομόλογα προκαθορισμένου επιτοκίου για το ευρύ κοινό (τα λεγόμενα «εθνικά ομόλογα») και δανείζονται κυρίως ή μόνο με δημοπρασίες ομολόγων που απευθύνονται στους λεγόμενους «θεσμικούς επενδυτές», ώστε αυτοί να μην έχουν ανταγωνιστές.

Με άλλα λόγια, ο δημόσιος δανεισμός δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται.
Στην πραγματικότητα, ο σκοπός του δεν είναι να χρηματοδοτηθούν οι δημόσιες δαπάνες, αλλά να απαλλαγούν οι πλούσιοι από τη φορολογία.
 Κι επειδή η φοροδοτική ικανότητα των φτωχών είναι περιορισμένη, τα κράτη δανείζονται, και με την ευκαιρία βγάζουν οι τράπεζες, οι χρηματιστικές και ασφαλιστικές εταιρίες το κάτι τις τους από τόκους, προμήθειες κ.λπ.

Ένας άλλος τρόπος είναι να χρηματοδοτούν τα κράτη τις δαπάνες τους με φορολογία, που για να επαρκέσει πρέπει να βάλει χέρι στα κέρδη των επιχειρήσεων, στα πολύ μεγάλα εισοδήματα και στις πολύ μεγάλες περιουσίες.
Η αντίσταση βέβαια θα ήταν τόσο μεγάλη (στο κάτω κάτω την περιουσία του πας να του πάρεις του άλλου), που θα χρειαζόταν τεράστια συγκέντρωση δυνάμεων και ριζική αλλαγή συσχετισμών, τόσο μεγάλη που θα αρκούσε για πολύ μεγαλύτερες αλλαγές.

Θόδωρος Παρασκευόπουλος

8.1.11

O Φράχτης: Αν η υποκρισία ήταν εργόχειρο θα έφτανε να περιφράξεις ολόκληρη την χώρα

..


Από το εξαιρετικό ιστολόγιο Ο antista/chef προτείνει 


Τώρα που δεν υπάρχει άρτος είναι ευκαιρία για θεάματα.
Και μπορεί να είναι αποδεδειγμένο από άλλες χώρες ότι η μετανάστευση έχει βαθύτερες αιτίες από την μη ύπαρξη φρακτών,
αλλά ο φράχτης έχει ακόμα πολλά θετικά.

Πρώτον φαίνεται και έτσι μπορείς να τον πουλήσεις προεκλογικά για να χτυπήσεις ψήφους.

Δεύτερον θα τον φτιάξει κάποιος εργολάβος (να υποθέσουμε ποιος;) και έτσι εξασφαλίζεις χρήμα και στήριξη από κάποια ΜΜΕ.
Ας μην ξεχνάμε την υπόθεση του C4i. To χρυσοπληρώσαμε δήθεν για την ολυμπιακή ασφάλεια και αποδείχτηκε ότι αυτή ήταν μια στημένη δικαιολογία για το πόπολο και ο πραγματικός λόγος κατασκευής του ήταν για να ρεύσει χρήμα της Siemens προς τσέπες, ταμεία και …κομματικά ταμεία.

Τρίτον η μεταχείριση των μεταναστών ως ανθρώπων χωρίς δικαιώματα, αλλάζει τα όρια μεταχείρισης και των ντόπιων εξαθλιωμένων και μη.
Ο επόμενος φράχτης μπορεί να χτιστεί γύρω από την Εκάλη. Έγιναν και αλλού…

Τώρα λοιπόν που ο κόσμος δεν έχει να φάει είναι καιρός για δωρεάν θέαμα, καιρός να αμολήσουμε τα λιοντάρια στην αρένα.
Αυτή τη φορά όχι για να φάνε χριστιανούς αλλά τους δυστυχισμένους της δικής μας εποχής.
Αυτούς που η απληστία των χρηματαγορών της δύσης τους μετέτρεψε σε πρόσφυγες των πολέμων, των δικτατοριών, της οικονομικής και κλιματικής κρίσης.

Μέχρι τώρα οι Έλληνες δεν τις ξέραμε τις χρηματαγορές, αλλά τώρα μαθαίνουμε τον ρόλο τους με εντατικά μαθήματα στο πετσί μας.
Και σύντομα θα πρέπει να περιφράξουμε λιμάνια, αεροδρόμια και σύνορα για να μην φεύγουμε εμείς και ειδικά οι νεότεροι για να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού.
Τότε ίσως καταλάβουμε ότι τίποτα δεν σταματά απελπισμένους ανθρώπους και θα ήταν πιο αποτελεσματικό για την Ευρώπη τα λεφτά που ξοδεύει για την αποτροπή της μετανάστευσης να τα έδινε για να μην ξεριζώνεται ο κόσμος από τον τόπο του και για μην τον πετάει στους Αγ. Παντελεήμονες, ούτε να τον φυλακίζει στα λιμάνια της Πάτρας αλλά να τον υποδέχεται ανθρώπινα και οργανωμένα όπως ταιριάζει στην Ευρώπη του διαφωτισμού και όχι του μεσαίωνα.

Άλλωστε η Ευρώπη είναι θύτης και όχι θύμα της μετανάστευσης και γι’ αυτό το χρωστάει.

Διαβάστε ανακοίνωση του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών για την «περίφραξη» στον Έβρο. [Ο Παπουτσής σε ρόλο Χόνεκερ]

Διαβάστε για τα τείχη του κόσμου και το κλαμπ της βαρβαρότητας στο οποίο θα εισέλθουμε αν φτιαχτεί ο φράκτης του σοσιαληστή Παπουτσή. [Tα τείχη μετά το τείχος]

Και εδώ βιβλία που έγραφε ο “αριστερός” Παπουτσής πριν μερικά χρόνια. [Το χρώμα του μέλλοντος] τρομάρα του…

7.1.11

Μπάτσοι και Αστυνόμοι

Στένσιλ του Banksy

Άρθρο της της Κορίνας Πριµηκυρίου στο περιοδικό Γαλέρα


Στην περιοχή της Οµόνοιας οι άνθρωποι δεν κινδυνεύουν από τους µετανάστες όπως προσπαθεί να µας πείσει η TV. Άλλοι είναι οι επικίνδυνοι.

Κατέβαινα τη Σοφοκλέους... Είχα καιρό να περάσω από εκεί. Κοιτάζω τον κόσµο, τα καταστήµατα, όλα ξένα πια, και συζητάµε µε τους φίλους για τις αλλαγές του κέντρου.
Κάποιοι απ’ αυτούς, επειδή ο προορισµός µας ήταν Πειραιώς και Σοφοκλέους, έλεγαν να πιάναµε την Πειραιώς από την Οµόνοια, επειδή ένιωθαν φόβο (!) στη Σοφοκλέους.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ δεν έχω νιώσει ποτέ φόβο στην ευρύτερη περιοχή της Οµόνοιας. Ποιους να φοβηθώ; Τους µετανάστες; Τους Έλληνες τους φοβάµαι περισσότερο ή, αν όχι, φοβάµαι όλους τους ανθρώπους το ίδιο.

Ήταν Τετάρτη απόγευµα της 6ης Ιανουαρίου. Εκεί γύρω στις πέντε παρά τέταρτο.
Προς το τέλος εκεί στο κέντρο σίτισης βλέπουµε µέσα σε αυτό το µπούγιο µεταναστών, κυρίως Αφρικανών, µια 12αριά µπάτσους (αστυνοµικούς).
Ένας πιτσιρικάς µαύρος περίπου 18-20 χρονών κάθεται στα σκαλοπάτια µιας πόρτας και ένας άλλος πιτσιρικάς, µπάτσος αυτός, κατευθύνεται προς το µέρος του και τον διώχνει από εκείνο το σηµείο.
Ο κακοµοίρης αυτός σηκώνεται (αν µπορούσε, ας έκανε κι αλλιώς), αλλά µε το πάσο του.
Δεν έδειξε να φοβάται. Του νεαρού οργάνου όµως δεν του άρεσε αυτό («ποιος είναι αυτός ο µαύρος που δεν έφυγε τρέχοντας στην εντολή του, χωρίς να δείξει ίχνος φόβου στην εικόνα του όπλου του;»).
Άρχισε να τον σπρώχνει και να τον κακοποιεί. Ένας άλλος Αφρικανός, µεγαλύτερος σε ηλικία (µάλλον φίλος τού µετανάστη πιτσιρικά) επεµβαίνει ζητώντας κόσµια να αφήσουν το παιδί ήσυχο.

Τι το ήθελε;
Το αποτέλεσµα ήταν δραµατικό. Ο πιτσιρικάς αστυνοµικός εκνευρίστηκε ακόµη περισσότερο, έδιωξε υπό την απειλή κλοµπ τον µεγαλύτερο Αφρικανό, ρίχνοντας και 2-3 ξώφαλτσες σε άλλους που είχαν, στο µεταξύ, µαζευτεί.
Φόρεσε χειροπέδες στον µικρότερο, τον έπιασε από τα µαλλιά και άρχισε να του χτυπάει το κεφάλι στην πόρτα µε αποτέλεσµα να τον τραυµατίσει. Δεν ξέρω πόσο σοβαρά τραυµατίστηκε το παιδάκι, ξέρω όµως ότι αίµα έτρεχε ποτάµι από το πρόσωπό του.

Ο κόσµος που παρακολουθούσε το θέαµα άρχισε να αποδοκιµάζει τα όργανα της αταξίας και της ανοµίας.
Έσπευσα να ζητήσω τα στοιχεία του δράστη, αλλά µε αγνόησαν προκλητικά, εκτοξεύοντας µάλιστα απειλές του τύπου «άµα θες έλα πιο κοντά να τα πάρεις».
 Οι συνάδελφοι του δράστη τον κάλυπταν, τολµώντας µάλιστα, να µας πουν ότι εµείς που παρακολουθήσαµε τη φάση έπρεπε να είµαστε µαζί τους και όχι να τους µιλάµε έτσι.
Ήθελαν και υποστήριξη!

Κάποιος άλλος προσπάθησε να µου πει ότι δεν καταλαβαίνω τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν και ότι το παιδί αυτό ήταν έµπορος και πουλούσε ναρκωτικά σε παιδιά (συκοφαντούσαν δηλαδή το θύµα κι από πάνω!).
Από αυτά που έζησα εκείνες τις στιγµές πάντως, δεν προκύπτει πουθενά ότι το µεταναστόπουλο ήταν έµπορος ναρκωτικών, αφού ούτε καν σωµατικός έλεγχος δεν είχε προηγηθεί.

Και σε τελευταία ανάλυση, και δίκιο να είχαν (αν και το τεκµήριο της αθωότητας µόνο στις δικαστικές αίθουσες µπορεί να καταπέσει), τους εξήγησα πως δεν έχει καµία απολύτως σηµασία αφού οι ίδιοι παραβίασαν κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώµατα.
Έζησα από κοντά την ωµή παραβατική συµπεριφορά της αστυνοµίας.
 Γιατί, από τη στιγµή που του είχαν περάσει χειροπέδες, και ο άνθρωπος δεν πρόβαλε καµία απολύτως αντίσταση άρχισαν να τον ξυλοκοπούν;

Αυτή είναι η αστυνοµία;
Πώς µπορεί κάποιος να αισθάνεται ασφάλεια όταν τον φυλάνε τροµοκράτες;

Προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά αυτοί που έχουν παραβατική συµπεριφορά πρέπει να τιµωρούνται παραδειγµατικά και, βέβαια, να µην απολαµβάνουν τη συγκάλυψη που παρέχουν οι συνάδελφοι και οι ανωτέροι τους.
Ελπίζω να µπορέσουµε να βρούµε τα στοιχεία αυτού του (απ)άνθρωπου αστυνοµικού ώστε να υποβληθούν µηνύσεις.
Ελπίζω ακόµα οι µετανάστες αυτής της χώρας να σηκώσουν κεφάλι, να τύχουν της προστασίας που οφείλει να τους παρέχει αυτό το άθλιο κράτος, στην πορεία προς την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία.

Ντρέποµαι για την ελληνική αστυνοµία και λυπάµαι αυτά τα παιδιά που µπαίνουν στο σώµα µε τόσα ψυχικά προβλήµατα (όπως µαρτυρούν οι πράξεις τους) και νοµίζουν ότι θα τα λύσουν δέρνοντας ανυπεράσπιστους ανθρώπους, τους οποίους µάλλον θεωρούν κατώτερα όντα.

Αλλά σε αυτή τη σχέση, αν υπάρχουν «κατώτεροι», κατώτεροι είναι οι ίδιοι οι µπάτσοι.
Γιατί όλοι µας κρινόµαστε από τα έργα µας.


Περιµένω την ηµέρα που θα βλέπω «µπάτσους» και θα µπορώ να τους λέω «αστυνοµικούς»
 (γιατί τώρα µε τίποτα δεν µου έρχεται) και θα αισθάνοµαι ασφάλεια δίπλα τους (γιατί τώρα φοβάµαι πολύ).

6.1.11

To σκιώδες τραπεζικό σύστημα με τα παραρτήματά του στους φορολογικούς παραδείσους


Άρθρο Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ

Ζουν...
... σε τελείως διαφορετικούς κόσµους από τους απλούς ανθρώπους. Σε κόσµους όπου µπορούν να µην πληρώνουν φόρους και να µη δίνουν λογαριασµό σε κανέναν. Αυτοί οι απίστευτα πλούσιοι κερδίζουν αµύθητα πλούτη κάνοντας µπίζνες στη χώρα τους και φυγαδεύοντας τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους. Ετσι, οι δουλειές πηγαίνουν πάντα µια χαρά γι’ αυτούς, αλλά ολοένα και χειρότερα για τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Μόνο...
... στα νησιά Κέιµαν υπολογίζεται πως αυτοί οι πάµπλουτοι φοροφυγάδες διατηρούν καταθέσεις 1,4 τρισεκατοµµυρίων δολαρίων. Σύµφωνα µε το περιοδικό «Φορµπς», περίπου 20 τρισ. δολάρια είναι κατατεθειµένα σε τράπεζες των υπεράκτιων φορολογικών παραδείσων. Και η βρετανική εφηµερίδα «Γκάρντιαν» εκτιµά πως το ένα τρίτο του παγκόσµιου πλούτου έχει φυγαδευθεί σε υπεράκτιες τράπεζες: «Σύµφωνα µε µια συντηρητική εκτίµηση, το ένα τρίτο του παγκόσµιου πλούτου διατηρείται σε φορολογικούς παραδείσους, όπου πραγµατοποιείται το80% των διεθνών τραπεζικών συναλλαγών. Περισσότερα από τα µισά κεφάλαια των διεθνών χρηµατιστηρίων “σταθµεύουν” εκείσε κάποιο σηµείο της διαδροµής τους». Σε αυτό το παιχνίδι είναι αναµεµειγµένες οι µεγαλύτερες τράπεζες του κόσµου. Ολες τους διατηρούν µεγάλα υποκαταστήµατα στους φορολογικούς παραδείσους. Ολες τους εργάζονται σκληρά για να απαλλάξουν τους πάµπλουτους πελάτες τους από τα φορολογικά βάρη.

Κανείς...
... δεν µπορεί να πει µε σιγουριά πόσα είναι τα λεφτά που χάνουν τα κράτη από αυτήν τη φοροδιαφυγή. Ολοι όµως συµφωνούν ότι είναι πάρα πολλά. Εκατοντάδες δισεκατοµµύρια που χάνονται κάθε χρόνο σε αυτό το σκιώδες τραπεζικό σύστηµα. Γι’ αυτό το σύστηµα και τους πάµπλουτους πελάτες του, οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν είναι παρά τα κορόιδα. Γιατί οι απλοί άνθρωποι όχι µονάχα πληρώνουν φόρους αλλά αυτοί οι φόροι καταλήγουν πάλι στις τσέπες των πάµπλουτων φοροφυγάδων, σε τόκους για το δηµόσιο χρέος που αυτοί κρατούν στα χέρια τους. Ξέρουν καλά πώς να παίζουν αυτό το παιχνίδι. Κι ας αντηχεί κάθε τόσο η κραυγή «Φορολογήστε τους πλούσιους!». Η ωµή αλήθεια είναι πως αυτοί οι πάµπλουτοι ξέρουν να ξεφεύγουν από τα δίχτυα του φορολογικού συστήµατος. Βρίσκονται έτη φωτός πιο µπροστά από τους µικροφοροφυγάδες. Και είναι αφάνταστη η επιρροή και η εξουσία που ασκούν τα αφορολόγητα πλούτη τους.
Οι µεγαλοφοροφυγάδες και η διεθνής τραπεζική ελίτ κατέχουν πολλές από τις µεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσµου, ασκούν επιρροή στις κεντρικές τράπεζες των χωρών, ελέγχουν τα µεγάλα µέσα ενηµέρωσης και «ενισχύουν» οικονοµικά τους πολιτικούς, οι οποίοι ανοίγουν στους φορολογικούς νόµους «παραθυράκια» για να φυγαδεύσουν τα αφορολόγητα πλούτη τους.

Οι περισσότεροι...
... από εµάς δεν θα γνωρίσουµε ποτέ στη ζωή µας τέτοιους πάµπλουτους φοροφυγάδες. Θα εξακολουθήσουν να κρύβονται στα σκοτάδια των φορολογικών παραδείσων. Και θα αντιλαµβανόµαστε µονάχα εµµέσως την ύπαρξή τους, κάθε φορά που θα µας παρακρατούνται άδικα από τον µισθό ή τη σύνταξή µας οι φόροι που οι ίδιοι αρνούνται να πληρώσουν.

5.1.11

Στις πρωτόγονες κοινωνίες ο άνθρωπος µοιραζόταν την τροφή του - Μπέλο Οριζόντε Bραζιλίας: Μια νέα κοινωνική νοοτροπία


.

Άρθρο ΔΡΟΜΟΙ του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ στα ΝΕΑ

Μια απλή...
... αλήθεια έµαθε πρόσφατα η δηµοσιογράφος Φράνσις Μουρ Λαπέ σε ένα ταξίδι της στη Βραζιλία: πως η πείνα δεν προκαλείται από την έλλειψη τροφίµων, αλλά από την έλλειψη δηµοκρατίας.

Στο Μπέλο Οριζόντε...
... µια πόλη 2,5 εκατ. κατοίκων, ένας στους δέκα ζούσε κάποτε µέσα στην απόλυτη φτώχεια και ένα στα πέντε παιδιά έπεφταν στο κρεβάτι πεινασµένα.
Ωσπου ένας δήµαρχος αποφάσισε να κηρύξει τα τρόφιµα δικαίωµα του πολίτη.
Με την ιδέα πως η τροφή είναι δικαίωµα και µε σύνθηµα
«Οποιος είναι πολύ φτωχός για να αγοράσει τρόφιµα, δεν σηµαίνει πως είναι παρακατιανός πολίτης», ο δήµαρχος Πέτρους Ανανίας ξεκίνησε πριν από µερικά χρόνια τον πόλεµό του ενάντια στην πείνα.
Καθάρισε την αγορά από τους µεσάζοντες και τους µεταπράτες και έφερε σε άµεση επαφή τους αγρότες και τους παραγωγούς µε τους καταναλωτές.
Τους υποχρέωσε µάλιστα να πηγαίνουν κάθεΣαββατοκύριακο µε τα φορτηγά τους στις φτωχογειτονιές κι έτσι όλοι οι φτωχοί της πόλης του απέκτησαν πρόσβαση σε φθηνά και υγιεινά τρόφιµα.
Ο δήµαρχος όµως δεν αρκέστηκε µόνο σε αυτό.

Ανοιξε τρία µεγάλα λαϊκά εστιατόρια που σήµερα εξυπηρ ετούν 12.000 άτοµα την ηµέρα και σερβίρουν κυρίως τοπικά προϊόντα έναντι 50σεντ το γεύµα.
Ανάµεσα στους πελάτες τους µπορεί κανείς να διακρίνει παππούδες και εγγονούς, νεαρά ζευγάρια, µαµάδες µε τα µωρά τους, υπαλλήλους και εργάτες.
Αλλοι τους είναι ντυµένοι µε κοστούµια κι άλλοι φτωχικά.
Κανείς τους δεν χρειάζεται να αποδείξει πως είναι φτωχός για να φάει εκεί, αν και το 85%των πελατών είναι πράγµατι φτωχοί
Το «στίγµα» όµως σβήνεται από την ανάµεικτη ταξική προέλευση της πελατείας.
Και σαν να µην έφταναν όλα αυτά, η δηµοτική αρχή παρέχει µε δικά της έξοδα συσσίτια για τα σχολεία της πόλης.

Τι βλέπουµε...
... ύστερα από αυτές τις δηµοτικές πρωτοβουλίες;
Μέσα σε µόλις µία δεκαετία, η βρεφική θνησιµότητα στο Μπέλο Οριζόντε, που οφειλόταν κυρίως στην πείνα, περιορίστηκε στο µισό.
Και σήµερα, το 40% του πληθυσµού της πόλης ωφελείται από αυτά τα µέτρα.
Πόσο κοστίζουν;
∆έκα εκατοµµύρια δολάρια ετησίως, µόλις το 2% του δηµοτικού προϋπολογισµού, δηλαδή 1 σεντ την ηµέρα για κάθε δηµότη της πόλης.
Πίσω από αυτήν την προσπάθεια, η Αντριάνα Αράνια, συνεργάτιδα του δηµάρχου, βλέπει µια «νέα κοινωνική νοοτροπία», µια επίγνωση πως «όταν όλοι έχουν τροφή, όλοι οι δηµότες ωφελούνται, στην υγεία, στην παιδεία και σε πολλά άλλα».
Και όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει η ανθρώπινη φύση.
Αλλωστε, ακόµη και στις πρωτόγονες κοινωνίες, ο άνθρωπος πάντα µοιραζόταν την τροφή του. Εκτός από καιρούς ακραίων στερήσεων, όταν έτρωγε ένας, έτρωγαν όλοι.

«Ηξερα...
... πως υπήρχε πολλή πείνα», εξοµολογείται η Αράνια στην Φράνσις Μουρ Λαπέ.
«Αυτό που µε στεναχωρεί, είναι πως δεν ήξερα πόσο εύκολο ήταν να τη νικήσουµε».
Στην πόλη που νίκησε την πείνα, δεν θα βρει σήµερα κανείς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)