28.2.11

Είμαστε όλοι Μετανάστες - Ας σπάσουμε τον κύκλο της σιωπής




Από το ιστολόγιο KIKO με τίτλο:

Αν ένας σεισμός στην Τασμανία κρατούσε 300 ανθρώπους εγκλωβισμένους σε ερείπια, αναγκαία και ανθρώπινα η ΕΜΑΚ μαζί με εθελοντές διασώστες θα ήταν από την πρώτη στιγμή παρόντες στην προσπάθεια για απεγκλωβισμό.
Αν 100 ναυαγοί πάλευαν μεσοπέλαγα για τη ζωή τους, εναέριες και θαλάσσιες δυνάμεις, αναγκαία και ανθρώπινα, θα είχαν σπεύσει για τη διάσωσή τους.
Αν δέκα εκδρομείς σε χιονοδρομικό κέντρο αποκλείονταν από αιφνίδιες χιονοπτώσεις, οι κατάλληλες για τον απεγκλωβισμό δυνάμεις, σωστά και ανθρώπινα, θα βρισκόντουσαν σε συναγερμό.
 Αν έστω και ένας ορειβάτης στον Όλυμπο εγκλωβιζόταν σε μια χαράδρα, θα ενεργοποιούσε άμεσα τα ανθρώπινα αντανακλαστικά για τον εντοπισμό και τη διάσωσή του.

Και μαζί με τους διασώστες θα απογειώνονταν τα θορυβώδη ελικόπτερα των τηλεοπτικών ανταποκρίσεων, θα εξορμούσαν τα κομβόι των τηλεοπτικών βαν, θα φορούσαν τα ζεστά σκουφιά τους οι αντίστοιχοι ανταποκριτές και θα έσπευδαν όλοι μαζί στον τόπο του δράματος, με μικρόφωνα σα ματσούκια για να μεταδώσουν – όχι απαραίτητα, βρε αδερφέ, τη διάσωση – την έτσι κι αλλιώς όμως θεαματική είδηση.
Και το πανελλήνιο, με κομμένη την ανάσα, μέσα από έκτακτα δελτία, «επικίνδυνα» πλάνα και την παλλόμενη φωνή των ανταποκριτών θα πληροφορούνταν κάθε πέντε λεπτά την εξέλιξη των επιχειρήσεων.

Αν 300 μετανάστες απεργοί πείνας χαροπαλεύουν σήμερα μέσα στην καρδιά της Αθήνας – όπου για τη διάσωσή τους περιττεύουν ειδικές δυνάμεις, εθελοντές με αυτοθυσία, θορυβώδη ελικόπτερα, κομβόι βαν και ζεστά σκουφιά – τους κυκλώνει η κυνική καταδίκη μιας ανάλγητης πολιτείας, η εκκωφαντική σιωπή μιας κατευθυνόμενης ειδησεογραφίας, η παγερή υποκρισία μιας εκκλησίας και σύμπαντος του ποιμνίου της που ‘αγαπά τον πλησίον του σαν τον εαυτό του’ και προσεύχεται περί σωτηρίας των ψυχών ημών, η εκδικητική προσμονή των περιοικούντων φασιστοειδών, η γελοιότητα μιας υφυπουργού περί «έλλειψης κουλτούρας» και η πρόστυχη δήλωση ενός υπουργού «οι τριακόσιοι είναι μια βόμβα για τη δημόσια υγεία».

Αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα των 10 τουλάχιστον εκατομμυρίων απόδημων Ελλήνων στις τέσσερις γωνιές της γης, όπου – το ξανάπαμε – περιθωριοποιημένοι και αποδιοπομπαίοι, πλύναμε σχεδόν όλα τα άπλυτα πιάτα της αμερικάνικης γαστριμαργίας.
Στιγματισμένοι ως υποψήφιοι εγκληματίες, βάψαμε όλες τις κρεμαστές γέφυρες της αμερικάνικης επικράτειας, θρηνώντας εκατοντάδες νεκρούς και ανάπηρους.
Χωμένοι σε στρατόπεδα μεταναστών, απολυμάναμε όλους τους δημόσιους απόπατους στη γκαστερμπάϊτερ θητεία μας.
 Μπουζουριασμένοι στα βάθη της γης, χάσαμε πολύ κόσμο μέσα στα πιτς των βελγικών ορυχείων, από πνευμονοκονίαση ή καταπλάκωση.
Ντυθήκαμε απελπισμένες νύφες σε υπερπόντια προξενιά από ρετουσαρισμένες φωτογραφίες. Επιβιώσαμε στο μεγάλο πόλεμο σε στρατόπεδα προσφύγων.
Στείλαμε στην Τασκένδη τα παιδιά μας για να γλυτώσουν τον αφανισμό κι όταν επέστρεψαν δεν γνώρισαν πατρίδα.
Σουλατσάραμε όλη την Ευρώπη ως εξόριστοι ή γιαλαντζί αντιστασιακοί και συνεχίζουμε – σήμερα με μεγάλη ένταση – να αποχαιρετούμε στα λιμάνια το νέο κύμα της μετανάστευσης, στην πουλημένη πια Ελλάδα του ΔΝΤ.

Και όταν από χώρα φυγής των παιδιών μας, γίναμε και χώρα «υποδοχής» κυνηγημένων και απελπισμένων ανθρώπων που τρέχουν να γλιτώσουν από τη φτώχεια, την πείνα, τον πόλεμο, τις δικτατορίες, τα διάσπαρτα ναρκοπέδια (όλες τις αιτίες που έχωναν εμάς στα αμπάρια του Μεγάλη Ελλάδα και Πατρίς για δεκαετίες, και μας αποβίβαζαν στον υπερπόντιο παράδεισο με αποπνικτικούς ψεκασμούς ψειρόσκονης) δείξαμε τα μούτρα μας και το ανύπαρκτο ιστορικό μας φιλότιμο. Ανεχτήκαμε με μορφασμούς απέχθειας όσους χρειαζόμασταν στις φράουλες της Μανωλάδας με ένα ευρώ μεροκάματο, στην εξαναγκαστική πορνεία με ιθαγενείς νταβαντζήδες, στα υπόγεια χωρίς εξαερισμό ραφτάδικα, στη φτηνή, ανασφάλιστη οικοδομή.

Κι από πίσω ξαμολύσαμε μια ολόκληρη Καμόρα, που ζει και βασιλεύει πουλώντας ελπίδα στους απελπισμένους, ακριβοπληρωμένες αιτήσεις ασύλου, ψεύτικες κάρτες, διασπάθιση πόρων, κάτι κουφές μη κυβερνητικές οργανώσεις που στήνουν συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία. Νταβαντζιλίκι και δουλεμπόριο.

Και παραπίσω ξαμολύσαμε τους θεματοφύλακες της φυλετικής καθαρότητας, κάτι αφρίζοντα σκυλιά που συνήθως παρασιτοζωούν μέσα σε μια αρχαιολαγνεία.
Κι επειδή τα περί ιστορικού φιλότιμου μπορεί να μοιάζουν πολύ ηθικολογικά για μια εποχή που κυριαρχεί «το νόμιμον και ηθικόν» της υψηλόβαθμης ρεμούλας και του οργανωμένου εμπαιγμού, να πούμε ότι ποτέ και πουθενά ο μετανάστης δεν ήταν η αιτία διόγκωσης της ανεργίας και της εκμετάλλευσης. Ήταν ο πιο ευάλωτος αποδέκτης της .
Σε μια Ελλάδα που ο παραγωγικός ιστός έχει μηδενιστεί, οι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι τα παίρνουν για να τα κάνουν καταθέσεις στην Ελβετία ή επενδύσεις με φτηνό κόστος εκτός συνόρων και ο δημόσιος πλούτος ‘εξυγιαίνεται’ , δηλαδή ξεπουλιέται προκλητικά, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Κι επειδή ακόμα κι αυτό μπορεί να είναι δυσνόητο στην εποχή του κοινωνικού ευνουχισμού και του πολιτικού αναλφαβητισμού, να πούμε ότι αν οι μετανάστες νομιμοποιούνταν, δεν θα υπήρχε ‘ ο αθέμιτος’ τάχα ανταγωνισμός του πάμφθηνου εργατικού κόστους.
Όμως γι αυτό φρόντισαν από άλλο δρόμο.
Καταργώντας κάθε εργασιακή αξιοπρέπεια, συντρίβοντας κάθε έννοια συλλογικής σύμβασης και σοδομώντας τα στοιχειώδη δικαιώματα ενός αιώνα, ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.

Επειδή η ζωή των 300 απεργών πείνας βρίσκεται πια σε σοβαρό κίνδυνο, όλοι οι φορείς, σωματεία, σύλλογοι, μαθητικές κοινότητες να σπάσουμε τον κύκλο της σιωπής, πνίγοντας τον κυνισμό και την αναλγησία της πολιτείας σε χιλιάδες διαμαρτυρίες.

Τέλος, σύντροφε, Λοβέρδο, η μόνη νόσος που μπορούν να μας μεταδώσουν οι τριακόσιοι μετανάστες απεργοί πείνας είναι ο αγώνας για αξιοπρέπεια.
Απέναντι σ’ αυτή την πιθανή ‘επιδημία’ δεν υπάρχει ούτε εμβόλιο , ούτε ανοσία.

Νίνα Γεωργιάδου

Το Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των υψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο από την τρόικα



«Το ευρωπαϊκό σύνταγμα είναι τολμηρό, αλλά για να υπερνικήσει
τα εμπόδια πρέπει να αποκρυβεί η πολιτική του.
Στην Ευρώπη πρέπει να ενεργήσει κανείς σαν αυτό που
επιδιώκεται να είναι μικρό, προκειμένου να επιτευχθεί το μεγάλο,
σαν τα κράτη να πρόκειται να παραμείνουν κυρίαρχα για να
πειστούν να παραχωρήσουν την κυριαρχία τους…
Χρειάζεται μεταμφίεση και κόλπο.
Η νέα οντότητα είναι απρόσωπη και εκείνοι που διοικούν
δεν μπορούν ούτε να απομακρυνθούν ούτε να εκλεγούν...»

Ιταλός πρωθυπουργός Guiliano Amato, ο οποίος συμμετείχε στη σύνταξη
του ευρωπαϊκού συντάγματος, σε συνέντευξή του στηνΛα Stampa, 13.7. 2000



Κείμενο Γ. Μηλιού στην Αυγή με τίτλο:

1. Ποιοι διαπραγματεύονται;

Σε κάθε (επανα)διαπραγμάτευση υπάρχει ένα καταστατικό ερώτημα: Ποιος διαπραγματεύεται τι και με ποιον;

Αν κάποιος/α είναι οπαδός της ιδεολογίας από την οποία προκύπτουν τα δελτία των 8.00, δεν θα έχει μάλλον καμία απορία αναφορικά με το ερώτημα: Η διαπραγμάτευση (θα) αφορά τη «χώρα» και τους «πιστωτές» της (ή «εμάς» και τους «πιστωτές μας»), με αντικείμενο το ύψος του δημόσιου χρέους (διαγραφή ενός τμήματός του; με ποια διαδικασία;) ή/και τους τρόπους και χρόνους αποπληρωμής του (μείωση επιτοκίων; παράταση του χρόνου αποπληρωμής;)

Εντούτοις, αν κάποιος/α είναι αριστερός/ή που επιδιώκει να είναι και μαρξιστής/στρια, θα κατανοεί ότι οι παραπάνω απαντήσεις συνιστούν μια παραγνώριση της πραγματικότητας, που απορρέει από την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας.
Δεν διαπραγματεύεται η «χώρα», αλλά η ελληνική άρχουσα τάξη, εκπροσωπούμενη δια της κυβέρνησης.
Δεν διαπραγματεύεται με «τους πιστωτές» του ελληνικού Δημοσίου, αλλά με (τις) άλλες άρχουσες τάξεις της Ε.Ε. δια των πολιτικών εκπροσώπων τους και με τους εκπροσώπους «θεσμών» διεθνούς χαρακτήρα (ΕΚΤ, ΔΝΤ, κ.λπ.) που εκφράζουν τα κοινά συμφέροντα των ευρωπαϊκών καπιταλισμών ή ευρύτερα των κυρίαρχων καπιταλιστικών δυνάμεων του πλανήτη και τις ρευστές και μεταβαλλόμενες ισορροπίες μεταξύ τους.

Ζητούμενο της διαπραγμάτευσης είναι η διαχείριση της κρίσης (χρέους) της Ευρωζώνης ως όψης της συστημικής κρίσης που πλήττει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και ιδίως τους αναπτυγμένους κρίκους του (Ε.Ε., ΗΠΑ κ.ο.κ.).
Η διαπραγμάτευση επηρεάζει φυσικά και τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στις ευρωπαϊκές αστικές τάξεις, όπως και τις σχέσεις Ε.Ε.-ΗΠΑ.

2. Το χρέος «είναι ταξικό»

Η κρίση που ζούμε είναι συνέπεια της παγκόσμιας κρίσης του 2008, του τρόπου που λειτουργεί η ΟΝΕ και των πολιτικών που άσκησε το σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Εστιάζοντας στις εσωτερικές αιτίες, το πραγματικό πρόβλημα του χρέους είναι η διαρκώς διευρυνόμενη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου, με τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, την υπόθαλψη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, τα χαριστικά πακέτα στις τράπεζες. Είναι ακόμα, η επιθετική πολιτική του ελληνικού κράτους και οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες που συνεπάγεται.
Αν η άμεση φορολογία στην Ελλάδα βρισκόταν απλά στον ευρωπαϊκό μέσο όρο κατά την περίοδο 2000-2008, το Δημόσιο θα είχε εισπράξει φορολογικά έσοδα της τάξης των 95 δισ. ευρώ.

Συνυπολογίζοντας τα έτη 2009 και 2010, προκύπτει ότι
το ελληνικό Δημόσιο παραιτήθηκε υπέρ των υψηλών εισοδημάτων από έσοδα που αντιστοιχούν στο δάνειο που έλαβε από την τρόικα.

3. Οι πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου δεν έχουν ενιαία ταξικά χαρακτηριστικά

Το βασικό χαρακτηριστικό του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι ότι αποτελεί μηχανισμό ελέγχου και ρύθμισης, σε νεοφιλελεύθερη βάση, των καπιταλιστικών οικονομιών και κοινωνιών, εμπλέκοντας σε σχέσεις δανεισμού, αξιολόγησης και «επιτήρησης» σχεδόν κάθε δρών οικονομικό υποκείμενο (επιχειρήσεις, δημόσιους οργανισμούς, δήμους και κράτη, άτομα) εντός των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών.

Σήμερα «κρατούν» τα χρέη του ελληνικού Δημοσίου
εγχώριες και αλλοδαπές εμπορικές τράπεζες, η ΕΚΤ, Ασφαλιστικά Ταμεία και ιδιώτες.

Ιδιώτες και Ταμεία, διότι τα περίφημα hedge funds δεν διαχειρίζονται χρεόγραφα (π.χ. του ελληνικού Δημοσίου) δικής τους ιδιοκτησίας, αλλά ιδιοκτησίας ενός ευρύτατου κοινού, που μέρος των αποταμιεύσεών του αποτελούν τα χρεόγραφα αυτά.
(Όταν χρεωκόπησε η Lehman Brothers, Λαρισαίοι πολίτες δήλωσαν απώλειες τουλάχιστον 100 εκατ. ευρώ, καθώς είχαν αγοράσει χρεόγραφα της τράπεζας αυτής με τις αποταμιεύσεις τους.)

4. H στρατηγική της αριστεράς πρέπει να διέπεται από ταξική μεροληψία

Η αριστερά πρέπει να πάρει θέση στη ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους καθιστώντας σαφές στους εργαζόμενους ότι καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν ανατραπούν οι ταξικές πολιτικές που δημιουργούν το χρέος: Η ανισοκατανομή του εισοδήματος, η φοροασυλία του κεφαλαίου, η ύφεση.

Παράλληλα, η αριστερά πρέπει να καλέσει τους εργαζόμενους να αγωνιστούν για τη διαγραφή εκείνου του τμήματος του χρέους που κρατούν οι Τράπεζες, η ΕΚΤ κ.λπ.
Αντίθετα, πρέπει να ρυθμιστούν οι όροι αποπληρωμής του χρέους που κρατούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία και οι ιδιώτες (μέχρι ένα ύψος). Δεν είναι δυνατόν να πούμε στους εργαζόμενους και τα Ταμεία τους (στην Ελλάδα και το εξωτερικό) «πληρώστε εσείς τα χρέη που σκόπιμα συσσώρευσε το ελληνικό κεφάλαιο».

Για να μπορέσουμε όμως να συγκεκριμενοποιήσουμε μια τέτοια πολιτική πρέπει να γνωρίζουμε την ακριβή διάρθρωση του χρέους.
Πρέπει επομένως να αρχίσουμε από τη σύσταση μιας Διεθνούς Ανεξάρτητης Επιτροπής Ελέγχου του ελληνικού δημόσιου χρέους.
_________
*Ο Γ. Μηλιός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο ΕΜΠ

Βλ. και
- Δ. Καζάκη: Δίκαιο και άδικο στην παρούσα πολιτικοοικονομική συγκυρία

- O Δημόσιος Δανεισμός ως Φοροαπαλλαγή των Εχόντων - Ευρωομόλογα και Εναλλακτικές Λύσεις

27.2.11

Η επιστήμη βασανιστηρίων των ΗΠΑ

.





Παρακάτω κείμενο του Π. Κοροβέση στην Ελευθεροτυπία με τίτλο:


 Φέτος κλείνουν πενήντα χρόνια από την ίδρυση της Διεθνούς Αμνηστίας.
Αυτό που κατοχύρωσε το κύρος αυτού του οργανισμού ήταν κυρίως οι εκστρατείες της για την κατάργηση των βασανιστηρίων.
Τιμήθηκε γι' αυτό με το βραβείο Νόμπελ το 1976. Ηταν η εποχή που στις χώρες του Νότιου Κώνου της Λατινικής Αμερικής (Αργεντινή, Ουρουγουάη και Χιλή) τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, όπως και οι εξαφανίσεις, ήταν μια καλά σχεδιασμένη κεντρική πολιτική.
Οι αντιπροσωπείες της Αμνηστίας που επισκέφθηκαν αυτές τις χώρες μίλησαν με εκατοντάδες θύματα βασανιστηρίων και με τις οικογένειές τους.
Επιπλέον απέκτησαν μια κάποια πρόσβαση στις φυλακές και παρά τα εμπόδια και τις αποκρύψεις, μπόρεσαν να διαπιστώνουν με τα ίδια τους τα μάτια, αυτά που οι αρχές αρνιόντουσαν κατηγορηματικά.
 Η έκθεση που συνέταξαν οι εμπειρογνώμονες ήταν ένα αυστηρά νομικίστικο κείμενο, απολύτως τεκμηριωμένο, αλλά δεν υπάρχει καμία εξήγηση γι' αυτήν την ακραία βία που συχνά κατέληγε και στο θάνατο.

Και εδώ είναι η αχίλλειος πτέρνα αυτού του Οργανισμού.
 Οταν ιδρύθηκε, το 1961, το κύριο μέλημά του ήταν η αμεροληψία και η ισχυρή τεκμηρίωση.
Οταν ο ΟΗΕ, το 1948, υιοθέτησε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, χρησιμοποιήθηκε και από τα δύο στρατόπεδα του Ψυχρού Πολέμου σαν πολιορκητικός κριός.
Η μία υπερδύναμη κατηγορούσε την άλλη σαν συνέχιση του ναζισμού και τούμπαλιν.
Μέχρι που αργότερα ξέσπασε το σκάνδαλο της Διεθνούς Επιτροπής Νομικών, της σημαντικότερης ομάδας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αποδείχθηκε παράρτημα της CIA για να διοργανώνει αντισοβιετικές εκστρατείες.
Σε αυτό το πλαίσιο η Διεθνής Αμνηστία αφαίρεσε την πολιτική από την ατζέντα της με αποτέλεσμα να μη θίγει ούτε την αιτία των βασανιστηρίων ούτε τον κεντρικό τους σχεδιασμό. Ετσι το δόγμα του Νεοφιλελευθερισμού, που ήταν η κύρια αιτία των βασανισμών και των εκτελέσεων και αποσκοπούσε στην εξαφάνιση των αντιπάλων του, δεν σχολιάζεται με αποτέλεσμα η Σχολή του Σικάγου -μητέρα του Νεοφιλελευθερισμού- να βγαίνει αλώβητη από το πρώτο αιματοβαμμένο εργαστήρι της.

Η σύγχρονη «επιστήμη» των βασανιστηρίων χρηματοδοτείται από τη CIA από το 1950.

Επειδή η νομοθεσία των ΗΠΑ δεν επέτρεπε τέτοιες έρευνες, το έργο δόθηκε εργολαβικά στο Ινστιτούτο Αλαν του Πανεπιστημίου Μακγκίλ του Μόντρεαλ.
Ο διευθυντής του, δόκτωρ Γιούεν Κάμερον, ανέλαβε να υλοποιήσει την περίφημη φράση του Οργουελ από το βιβλίο του «1984». «Θα σου αδειάσουμε το μυαλό και ύστερα θα σ' το ξαναγεμίσουμε».
Τα πειράματα του δρα Κάμερον αποσκοπούσαν να ξαναφέρουν το βασανιζόμενο σε βρεφική ηλικία σκοτώνοντάς του τη μνήμη. Αυτό γινόταν με πολλαπλά ηλεκτροσόκ και τη χορήγηση ενός κοκτέιλ, ψυχοτρόπων ουσιών, ανάμεσά τους και LSD.
Παράλληλα ο ανακρινόμενος δεν είχε επαφή με τις αισθήσεις του. Ούτε έβλεπε ούτε άκουγε, ενώ τα χέρια και τα πόδια ήταν σε μονωτικούς κυλίνδρους.

Σε ένα άρθρο του που έγραψε το 1960, αυτός ο σαδιστής γιατρός εξηγούσε τη θεωρία του:
«Δύο μείζονες παράγοντες μας επιτρέπουν την αντίληψη του χρόνου και του χώρου· με άλλα λόγια να γνωρίζουμε πού και ποιοι είμαστε. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι: α) η συνεχής εισροή αισθητηριακών ερεθισμάτων και β) η μνήμη μας».
Το έργο του Κάμερον κωδικοποιήθηκε από τη CIA σαν επίσημη ανακριτική μέθοδος και εξέδωσε έναν επίσημο οδηγό βασανιστηρίων με το κωδικοποιημένο όνομα «KUBARK».

Σε αυτή τη μέθοδο εκπαιδεύτηκαν σχεδόν όλα τα ανακριτικά κέντρα του κόσμου, στρατιωτικά ή αστυνομικά. Αλλά το εγχειρίδιο είναι πιο προσεκτικό όταν απευθύνεται σε Αμερικανούς ανακριτές και παραδέχεται πως αυτές οι μέθοδοι ανάκρισης είναι παράνομες. Και συμβουλεύει τους ανακριτές να ζητούν εκ των προτέρων έγκριση από τους προϊστάμενούς τους, αν πρόκειται να προκληθούν σωματικές βλάβες ή στην περίπτωση που θα χρησιμοποιηθούν ιατρικές, χημικές ή ηλεκτρικές μέθοδοι ή υλικά για να αποσπαστεί η συναίνεση του κρατουμένου.
Και όταν βέβαια «συναινεί» το θύμα συχνά βλέπει τον ανακριτή σαν πατέρα του.

Αλλά αυτές οι προφυλάξεις δεν χρειάζονται να παρθούν αν οι ανακρίσεις γίνουν σε τρίτες χώρες και πάντοτε υπό την επίβλεψη Αμερικανών αξιωματούχων.

perkor29@gmail.com

23.2.11

Από την Αναδιάρθρωση στην Εξέγερση

Το παρακάτω κείμενο εστάλη με email. Δεν γνωρίζουμε τους συντάκτες του.
Παρατίθεται για προβληματισμό.
Δεν ήταν σε αντιγράψιμη μορφή και παρατίθεται ως εικόνα.

Για να μην επικαλύπτεται το κείμενο από τη δεξιά στήλη με τα μόνιμα κείμενα, κάντε κλικ Εδώ και αναζητείστε την εν λόγω ανάρτηση (τέταρτη προς τα κάτω).

22.2.11

Η Αραβική Επανάσταση

.


  Kείμενο Δ. Κωνσταντόπουλου με τίτλο:


«Τεκτονικές» μεταβολές στην παγκόσμια οικονομική και γεωπολιτική ισορροπία «εγκυμονεί» η αραβική επανάσταση, που συνεχίζει να εξαπλώνεται γεωγραφικά, απειλώντας τώρα το Μπαχρέιν και πλησιάζοντας τις πετρελαιοπηγές του Κόλπου, αλλά και να βαθαίνει κοινωνικά, εμπλέκοντας ευρύτερα στρώματα, όπως τους Αιγύπτιους εργάτες, που συνεχίζουν να απεργούν, καταλαμβάνοντας εργοστάσια, «εκπαραθυρώνοντας» διευθυντές κρατικών επιχειρήσεων και αγνοώντας την παράκληση του Στρατού να γυρίσουνε στη δουλειά.

‘Όπως όλες ανεξαίρετα οι μεγάλες επαναστάσεις, έτσι και η αραβική χαρακτηρίζεται από την ορμητική είσοδο των λαών στο «προσκήνιο» της πολιτικής και της ιστορίας. Συνιστά «προνομιακή» στιγμή στην ιστορία του αραβικού έθνους, που, με μερικές εξαιρέσεις, παρέμεινε ουσιαστικά στο περιθώριο των νεώτερων χρόνων, αντικείμενο μάλλον, παρά υποκείμενο της ιστορίας του. Το παράξενο δεν είναι ότι ξεσηκώνονται οι ‘Αραβες, το παράξενο είναι ότι άργησαν τόσο πολύ.
 Είναι αδύνατο να προβλεφθεί η πορεία των γεγονότων, ή τα καθεστώτα που τελικά θα προκύψουν από τη μεγάλη αναταραχή. Είναι βέβαιο αντίθετα ότι θα περάσει πολύς καιρός για να ξαναμπεί, αν ξαναμπεί, το «τζίνι» στο «μπουκάλι», και μέχρι τότε θα αλλάξει ολότελα το πρόσωπο του Ισλάμ. Για μια ολόκληρη περίοδο, ‘Αραβες ηγέτες, Δύση και Ισραήλ δεν θα απολαμβάνουν την ευχέρεια που είχαν επί δεκαετίες, να αγνοούν παντελώς τις διαθέσεις των αραβικών λαών. Κινδυνεύουν μάλιστα τώρα να καταβάλουν τεράστιο τίμημα για τη συστηματική περιφρόνηση που τους επέδειξαν.

Η αραβική επανάσταση είναι ταυτόχρονα προϊόν της «παγκοσμιοποίησης» και της κρίσης της, γεωπολιτικά μετά το Ιράκ, οικονομικά μετά το 2008. Οι δυτικές/ισραηλινές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή για μια ολόκληρη δεκαετία δικαιολογήθηκαν με την επίκληση των αρχών της «δημοκρατίας» εναντίον του αυταρχικού αραβικού «εθνικισμού» και του «ισλαμισμού» - ποιός όμως μπορεί να εμποδίσει μια τέτοια «ιδεολογία» να στραφεί τελικά και εναντίον των φιλοαμερικανικών/φιλοισραηλινών αυταρχικών καθεστώτων; Πως θα μπορέσουν αύριο, έστω και λίγο δημοκρατικά καθεστώτα, να μην απαιτήσουν περισσότερο σεβασμό στα αραβικά δίκαια;

Η «παγκοσμιοποίηση», με τη βοήθεια της «πολιτιστικής επανάστασης» του ‘Ιντερνετ και του «Αλ Τζαζίρα», αποσταθεροποίησε τα παραδοσιακά πρότυπα κοινωνικού ελέγχου. Παρήγαγε μια διεθνή «μεσαία τάξη», ή τουλάχιστον τις προσδοκίες της, ευημερίας, δημοκρατίας, αξιοπρέπειας, που είναι στη βάση του «αραβικού 1789». Στις προσδοκίες προσέθεσε όμως και τις εκρηκτικές κοινωνικές συνέπειες του «ανοίγματος των αγορών», που οδήγησαν σε ένα μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στην Αίγυπτο, άμεσα υπεύθυνο για πολλά προβλήματα της χώρας, ή στο να γιορτάζουν οι Αιγύπτιοι το Ραμαζάνι με φαναράκια “made in China”.
Η οικονομική κρίση μετά το 2008 έκανε τα υπόλοιπα, σε μια χώρα το 40% του πληθυσμού της οποίας ζει με λιγότερο από δύο δολλάρια κατ’ άτομο την ημέρα και ο ελάχιστος μισθός είναι 70 δολλάρια.
Γι’ αυτό, δίπλα στην νεολαιίστικη συνιστώσα της εξέγερσης που τη ξεκίνησε, προστέθηκε γρήγορα μια καθαρά εργατική συνιστώσα, λιγότερο εξοικειωμένη με το διαδίκτυο, αλλά περισσότερο συλλογική και «ριζωμένη» στην κοινωνία.
‘Ηδη το κίνημα της νεολαίας διασπάστηκε μεταξύ όσων υποστηρίζουν επιστροφή στην ομαλότητα και όσων θέλουν διατήρηση των κινητοποιήσεων. Αντίθετα, το εργατικό κίνημα δεν δείχνει καμία διάθεση αποστράτευσης, νοιώθοντας ότι τώρα έχει την ευκαιρία να αποσπάσει παραχωρήσεις και αβέβαιο για το πόσο θα την έχει.

Αν το ένα δεδομένο είναι η «Δημοκρατική Αφύπνιση» των Αράβων, που περίμενε και φοβόταν, εδώ και χρόνια, ο Μπρζεζίνσκι, το άλλο είναι ότι δεν διακρίνει κανείς «επαναστατική ηγεσία» ή σχέδιο.
Η εξέγερση μάλλον ανοίγει, παρά κλείνει το «παιχνίδι».
Διαφορετικές δυνάμεις θα ανταγωνισθούν για να κατευθύνουν το «κύμα». Ο Στρατός έσωσε το κύρος του, «καβαλώντας» αντί να καταστείλει την εξέγερση. Θυμήθηκε ίσως τις νασερικές παραδόσεις του, τορπιλίζοντας τη μετάβαση στον Σουλεϊμάν και αποδέχθηκε, επικεφαλής της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος τον σεβάσμιο, αριστερών καταβολών δικαστή, που πρότεινε το «στρατηγείο» της Πλατείας Απελευθέρωσης.
Οι Ισλαμιστές μοιάζουν έτοιμοι να ανταλλάξουν νομιμοποίηση με μετριοπάθεια.
Η κοινωνική αριστερά υπάρχει, πολιτικά άμορφη όμως.
 Οι φιλελεύθεροι θέλουν κοινοβουλευτική δημοκρατία δυτικού τύπου, που δύσκολα φαντάζεται κανείς στην Αίγυπτο.
Υπάρχουν και οι διεθνείς δυνάμεις του Χάους, που θα ήθελαν να «εκτρέψουν» την επανάσταση προς περαιτέρω αποσύνθεση, διάλυση, κατακερματισμό του αραβικού χώρου και βρίσκονται πιθανώς πίσω από τις εκρήξεις στις χριστιανικές εκκλησίες πριν μερικές εβδομάδες.

Η ανατροπή του Μπεν Αλί, του Μουμπάρακ, ίσως κι άλλων, ικανοποιεί ασφαλώς καταρχήν τις δημοκρατικές προσδοκίες των αραβικών λαών. Δεν λύνει όμως τα προβλήματα που αυτά τα καθεστώτα «έκρυβαν», λειτουργώντας ως «καπάκι της κατσαρόλας»: τις εκρηκτικές κοινωνικές ανισότητες και την οικονομική καχεξία από τη μια, το ζήτημα της αντιπαράθεσης με Ισραήλ και Δύση αφετέρου.
Είναι απίθανο οι αραβικές κοινωνίες να μείνουν ικανοποιημένες από τις πολιτικές αλλαγές που επέφεραν, αποφεύγοντας να θέσουν, αργά ή γρήγορα. τα τεράστια κοινωνικά και εθνικά προβλήματα. Το «παιχνίδι» είναι μόνο στην αρχή.

Δύο τάσεις στην «αυτοκρατορική» ηγεσία

Μια πληθώρα ενδείξεων συνηγορεί υπέρ της εκδήλωσης, με αφορμή τις αραβικές εξελίξεις, σοβαρής διαμάχης στο εσωτερικό της αμερικανικής ηγεσίας, αλλά και μεταξύ Ουάσιγκτον και Ισραηλινών.
Η διαμάχη αυτή πρέπει να θεωρείται συνέχεια μιας μονιμότερης σύγκρουσης ως προς τον ρόλο του Ισραήλ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, που εκδηλώνεται εδώ και χρόνια με διάφορες αφορμές (δημοσίευση μελέτης για την επιρροή του Λόμπυ στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, διαφωνίες για Ιράκ και Ιράν, ενδοκυβερνητικές διαφωνίες τώρα για παλαιστινιακό και τη στάση που θα πρέπει να τηρήσει η Ουάσιγκτων στον ΟΗΕ για τους εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα). Νικήτρια στη σύγκρουση ανεδείχθη, σε αυτόν τον γύρο τουλάχιστο, η τάση Ομπάμα/Μπρζεζίνσκι, που φαίνεται ότι επέβαλε μάλιστα τον χειρισμό των αιγυπτιακών από τον Υπουργό ‘Αμυνας Γκέιτς και όχι την Υπουργό Εξωτερικών Κλίντον, που συγκαταλέγεται μάλλον στους «χαμένους», μαζί με τον Αντιπρόεδρο Μπάιντεν και τον κ. Νετανιάχου.
Οι ΗΠΑ συνέχισαν να συστήνουν «αυτοσυγκράτηση» στον αιγυπτιακό στρατό, αποφεύγοντας να ενθαρρύνουν μια αιματηρή καταστολή και ελπίζοντας να επηρεάσουν τη «μετάβαση» με το σύνθημα “evolution, not revolution” (εξέλιξη, όχι επανάσταση).

‘Ένα άρθρο του Joe Klein στο Time (21.2) σχηματοποιεί κατά τρόπο ασυνήθιστα σαφή, τη βαθύτερη διαφωνία και τις αποκλίνουσες στρατηγικές:

«Ο Ισραηλινός Πρέσβης Michael Oren μιλάει για τη «στρατηγική συμμαχία» μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ. Αλλά η υποστήριξη προς το Ισραήλ συνιστά μάλλον στρατηγικό βάρος (liability), παρά δύναμη. Η ηθική συμμαχία μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ είναι πολύ περισσότερο σημαντική. Είναι μια συμμαχία που αναλαμβάνεται, παρά τα μειονεκτήματα για τις ΗΠΑ, για να υποστηριχθεί μια δημοκρατία και να επανορθωθεί ένα ιστορικό κακό. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που μπορεί, επωφελώς, να χρησιμοποιηθεί και προς τους νέους ανθρώπους της Πλατείας Ταχρίρ – μόνο όμως αν το Ισραήλ σέβεται την επικράτεια και τα δημοκρατικά δικαιώματα των Παλαιστινίων».

Εδώ και χρόνια, ο Μπρζεζίνσκι έχει προβλέψει την επερχόμενη «Δημοκρατική Αφύπνιση» και το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, το σημαντικότερο θινκ τανκ των ΗΠΑ ετοιμάζει σχέδια για τον «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής.
Αυτή η πτέρυγα στην Ουάσιγκτον θέλει να λύσει ταυτόχρονα δύο προβλήματα: να ελέγξει, όσο γίνεται, τα καθεστώτα που θα προέκυπταν από την αναμενόμενη, εδώ και καιρό, πτώση των παραδοσιακών αραβικών αυταρχισμών, να διακόψει την μονομερή και γι’ αυτό μακροχρόνια πολιτική σχεδόν αποκλειστικής στήριξης του και στο Ισραήλ, που απογύμνωσε τις ΗΠΑ από άλλα στηρίγματα στον αραβομουσουλμανικό κόσμο.
Αυτές οι επιδιώξεις εξηγούν και την στήριξη του τουρκικού ισλαμισμού του Ερντογάν.

Ο τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι με ένα μείγμα τεχνικών που χρησιμοποιήθηκαν στις «μεταπολιτεύσεις» της Νότιας Ευρώπης και τις ανατολικοευρωπαϊκές «επαναστάσεις».
Διαθέτει ατού, όπως την επιρροή στον αιγυπτιακό στρατό, που έχει εκπαιδεύσει, τις σχέσεις του νεολαιίστικου κινήματος με το σέρβικο Otpor και τη «διεθνή των ΜΚΟ» (το δίκτυο CANVAS), τις σχέσεις Μπαραντέι και International Crisis Group.
Παρόλα αυτά η επιτυχία μόνο εξασφαλισμένη δεν είναι, όπως έδειξε από την αρχή κιόλας η περίπτωση Σουλεϊμάν.
Το αμερικανικό σχέδιο κινδυνεύει να προσκρούσει στην οικονομική-κοινωνική πραγματικότητα αφενός, στην ισραηλινή αδιαλλαξία αφετέρου.

19.2.11

Δ. Καζάκη: Δίκαιο και άδικο στην παρούσα πολιτικοοικονομική συγκυρία



Κείμενο του Δ, Καζάκη στην ηλεκτρονική εφημερίδα Επικοικωνία 


Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν εξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα
Ορισμένοι ρωτούν, μα είναι σωστό και δίκαιο να μην πληρώσουμε τα δανεικά της χώρας; Δεν είναι παραβίαση των έννομων συμβατικών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους απέναντι σ’ εκείνους που το έχουν δανείσει; Δεν αποτελεί παραβίαση της έννοιας του κράτους δικαίου;

Καταρχάς σχετικά με την έννοια του δικαίου.
Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι «ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους.

Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων
Γι’ αυτό και ο R. T. Ely, που από πολλούς θεωρείται ο πρύτανης της οικονομικής επιστήμης στις ΗΠΑ, έλεγε ότι «μόνο οι δυνατοί και οι ισχυροί είναι υπέρμαχοι της ελεύθερης σύμβασης δίχως κανέναν έλεγχο και περιορισμό. Η ελεύθερη σύμβαση προϋποθέτει ίσους πίσω από το συμβόλαιο για να μπορέσει να υπάρξει ισότητα.»
Γι’ αυτό και ας τα αφήσουμε αυτά τα περί «κράτους δικαίου» και «συμβατικής ισοτιμίας».

Κράτος δικαίου είναι εκείνο το κράτος που προασπίζεται με όλα τα έννομα μέσα τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών του και όχι εκείνο που τα ξεπουλά προκείμενου να προασπίσει τα συμφέροντα των δανειστών.
Κράτος δικαίου υπάρχει και λειτουργεί μόνο ως κυρίαρχο κράτος και όχι ως προτεκτοράτο τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν εξαγοράσει το εγχώριο πολιτικό σύστημα για να λεηλατήσουν τη χώρα.

Υπήρξε πραγματικά ίση μεταχείριση μεταξύ ίσων στις συμβάσεις δανεισμού;
Ούτε κατά διάνοια.
Ο δανεισμός της χώρας ήταν προϊόν εκβιασμού, εκμαυλισμού και προώθησης της εξάρτησης της χώρας από συγκεκριμένα συμφέροντα της διεθνούς αγοράς.

Μετά τον πόλεμο οι αγαπητοί φίλοι και σύμμαχοι εξανάγκασαν την Ελλάδα να αναγνωρίσει όλα τα προπολεμικά της χρέη στο υπερδιπλάσιο της τρέχουσας αξίας τους, έστω κι αν η χώρα είχε χρεοκοπήσει επίσημα δυο φορές γι’ αυτά (1893-1932).
Αναγνωρίστηκαν χρέη που συνάφθηκαν από το 1881 και κατόπιν.

Κι όχι μόνο αυτό, την εξανάγκασαν να αναγνωρίσει δάνεια στο άρτιο της αξίας τους, ενώ η χώρα τα είχε δανειστεί «υπό το άρτιο».
Υπό το άρτιο είναι όταν κάποιος δανείζεται 1000 δολ., ας πούμε, η τράπεζα που τον δανείζει τον χρεώνει 1000 δολ. μαζί με τα επιτόκια πάνω σ’ αυτή την αξία, αλλά το ποσό που εκταμιεύεται είναι πολύ χαμηλότερο γιατί ο δανειστής προεισπράττει από το κεφάλαιο εκτός από τις αμοιβές του και διάφορα άλλα που αφορούν τον «πιστωτικό κίνδυνο» που αναλαμβάνει.
Με τον τρόπο αυτό δάνειζαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι την Ελλάδα έως και τον μεσοπόλεμο. Της χρέωναν 1000 και της εκταμίευαν 800, 600, πολλές φορές και λιγότερα από 500 δολάρια.

Την ίδια εποχή με την Συμφωνία του Λονδίνου (1953) εξανάγκαζαν την Ελλάδα μαζί με μια σειρά άλλες χώρες να χαρίσουν τα χρέη που είχε δημιουργήσει η Χιτλερική Γερμανία προς αυτές. Μέσα σ’ αυτά τα χρέη ήταν και το αναγκαστικό δάνειο της κατοχής, το δάνειο του αίματος, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Ξ. Ζολώτας, που πήραν οι ναζί καταχτητές από την κατεχόμενη Ελλάδα.

Η Ελλάδα αναγνώριζε την ανάγκη ανάπτυξης της Γερμανίας χωρίς το βάρος των χρεών της, προκειμένου να επωφεληθούν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Αλλά οι μεγάλοι μας σύμμαχοι αρνήθηκαν να κάνουν το ίδιο για την μικρή Ελλάδα, που στο κάτω-κάτω της γραφής έδωσε τόσα στον πόλεμο ενάντια στον χιτλερισμό και βγήκε από αυτόν τελείως κατεστραμμένη.
Αντίθετα την έσπρωξαν στον εμφύλιο και της χρέωσαν τα προπολεμικά χρέη για να μην μπορέσει να ξανασηκώσει κεφάλι. Από τότε αρχίζει η κακοδαιμονία του δημόσιου χρέους για τη νεότερη Ελλάδα.
Ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος χαρακτήριζε ως «σκάνδαλο» την συμπεριφορά των μεγάλων συμμάχων και εταίρων μας.

Και πώς τα κατάφεραν και εξανάγκασαν την χώρα να αναγνωρίσει τα προπολεμικά χρέη; Εξαγοράζοντας με το 30% και πλέον των ελληνικών ομολόγων τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες του τόπου, το παλάτι και φυσικά τις μεγάλες οικονομικές δυναστείες της χώρας, που μυρίστηκαν εύκολο και γρήγορο χρήμα.
Από τότε το προπολεμικό χρέος είτε μεταφέρθηκε σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς του κρατικού προϋπολογισμού, ώστε το δημόσιο χρέος της χούντας και της πρώτης μεταπολίτευσης του Καραμανλή να εμφανιστεί χαμηλό,
είτε φορτώθηκε στις μεγάλες ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΟΤΕ, κλπ.),
είτε ανταλλάχθηκε με προκλητικά χαριστικές συμβάσεις με επιχειρηματικά συμφέροντα του εξωτερικού.

Στις δεκαετίες του ’70 και του ’80 ούτε μία δανειακή σύμβαση δεν υπήρξε, είτε με κράτος, είτε με χρηματοπιστωτικούς ομίλους του εξωτερικού που να μην περιέχει αφενός τοκογλυφικούς όρους και αφετέρου πρωτοφανείς δεσμεύσεις για το ελληνικό κράτος.
Έτσι οι δανειακές συμβάσεις με τις Γαλλικές τράπεζες την εποχή του φλερτ Ζισκάρ Ντεστέν-Καραμανλή τη δεκαετία του ’70, προέβλεπαν την παράλληλη αγορά όπλων, τροφίμων, κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων, κοκ από την Γαλλία.
Με άλλα λόγια, η Γαλλία δάνειζε το ελληνικό κράτος, μόνο αν το δεύτερο άνοιγε την εσωτερική αγορά του στην πρώτη.
Αυτό έγινε με όλους τους δανειστές.
Κι έτσι ο δημόσιος δανεισμός όχι μόνο γινόταν με τοκογλυφικούς όρους, αλλά και με παρελκόμενες συμφωνίες που οδηγούσαν στην καταστροφή την αναιμική βιομηχανία και γενικά την παραγωγή που υπήρχε στην Ελλάδα.

Από την δεκαετία του ’90 έως σήμερα ο δημόσιος δανεισμός γίνεται κυρίως με ομόλογα, που επιτρέπει αφενός τη χειραγώγηση και την εξαγορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος χωρίς να υπάρχουν εμφανή ίχνη.
Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα η Ελλάδα πληρώνει τοκογλυφικά επιτόκια, πληρώνει τραπεζικές μεσιτείες στο υπερδιπλάσιο της διεθνούς τραπεζικής πρακτικής και κάθε μεγάλη αγορά ομολόγων συνοδεύεται από παραχωρήσεις για «μεγάλα έργα» και κρατικές προμήθειες.

Έτσι την εποχή που συζητιόταν η ζεύξη Ρίο-Αντίριο, μια μεγάλη αγορά ομολόγων από γαλλικές τράπεζες εξασφάλισε την παράδοση του έργου σε γαλλικά συμφέροντα.
Με αυτόν τον τρόπο έγινε και η εισβολή των γερμανικών εταιρειών για να μας πουλήσουν το σύστημα ασφαλείας C4I, που δεν δουλεύει, τα υποβρύχια που γέρνουν, τις προμήθειες του ΟΤΕ και του ελληνικού κράτους από τη Siemens, κοκ.

Για να δείξουμε τη σχέση δανειστών και ξένων επιχειρηματικών συμφερόντων, αρκεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος δανειστής της χώρας με βάση την πρόσφατη δανειακή σύμβαση όπου η κυβέρνηση απεμπόλησε «άνευ όρων και αμετάκλητα», όπως αναφέρει αυτολεξεί η ίδια η δανειακή σύμβαση, την ασυλία της χώρας λόγω εθνικής κυριαρχίας, είναι η Γερμανία.
 Όμως δεν μας δανείζει το Γερμανικό κράτος, αλλά μια τράπεζα κρατικού ενδιαφέροντος και όχι μόνο, η kfw.
Η τράπεζα αυτή είναι κι ένας από τους βασικούς μετόχους της Deutsche Telecom που είναι κύριος μέτοχος στον ΟΤΕ.
Το πώς μπήκε η Deutsche Telecom στον ΟΤΕ αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους και συνδέεται με ανταποδοτικά οφέλη υπέρ των Γερμανών, προκειμένου, ανάμεσα στα άλλα, να αγοράσουν οι Γερμανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι την τελευταία δεκαετία που οι Γερμανικές τράπεζες έγιναν ένας από τους δυο μεγαλύτερους δανειστές του ελληνικού κράτους, η Γερμανία εδραιώθηκε στην Ελλάδα ως η πρώτη οικονομική δύναμη κατέχοντας το μεγαλύτερο μερίδιο στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας και έχοντας διεισδύσει όσο κανένας άλλος σε όλους τους ζωτικούς τομείς της οικονομίας μας;
 Όχι βέβαια.

Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά απαιτούνται δυο βασικές προϋποθέσεις:
Εξαγορασμένοι πολιτικοί και
μια οικονομική ολιγαρχία που ζει όχι από τις επενδύσεις και την ανάπτυξη της παραγωγής, αλλά από τον παρασιτισμό της χρηματιστικής κυβείας και τον μεταπρατισμό ξένων συμφερόντων.

Από πού κι ως πού λοιπόν θα πρέπει ο ελληνικός λαός να δεχθεί την «συμβατική ισοτιμία» και το «δίκαιο» των απαιτήσεων δυνάμεων που εκβίασαν, εξαγόρασαν, λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν αυτόν τον τόπο;
Τι σόι «κράτος δικαίου» συμβολίζει η δανειακή σύμβαση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μέσα από τον εκβιασμό των αγορών; Μια δανειακή σύμβαση που δεν υπάρχει όμοιά της από την εποχή των διομολογήσεων που επέβαλλαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις στο «μεγάλο ασθενή» της Ανατολής, στον Οθωμανό Σουλτάνο.

Είναι «κράτος δικαίου» η υποθήκευση μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της στους δανειστές; Πότε ξανάγινε στην ιστορία κάτι τέτοιο;
Εκτός κι αν η αποικιοκρατία και η δουλοπαροικία του χρέους που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αποτελούν κι αυτά συστατικά στοιχεία ενός σύγχρονου «κράτους δικαίου».

Από τη στιγμή που οι δανειστές της χώρας επέβαλαν αυτό το καθεστώς, έχασαν κάθε δυνατότητα να επικαλεστούν το «δίκαιο» για τα αιτήματά τους, έχασαν κάθε έννομο και συμβατικό στοιχείο από τις απαιτήσεις προς τη χώρα και τον λαό της.

 Δεν μπορείς να υποδουλώνεις μια χώρα και έναν λαό, να τον αναγκάζεις να ζήσει μια κόλαση, μόνο και μόνο γιατί έχεις «έννομες απαιτήσεις».
Ο κατακτητής είναι πάντα κατακτητής, είτε γίνεται με τα όπλα, είτε με οικονομικά μέσα.
Κι αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά αποτελεί βασική αρχή του μεταπολεμικού διεθνούς δικαίου.
Και απέναντι στον κατακτητή υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο πατριωτισμός των Ελλήνων, οι οποίοι σύμφωνα και με το σύνταγμα (120.4) «δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία

Κι όπως γνωρίζουν όλοι η βία δεν είναι μόνο στρατιωτική, είναι και πολιτική και οικονομική.
Σήμερα ο πατριωτισμός των Ελλήνων δοκιμάζεται και επιβεβαιώνεται πρώτα και κύρια απέναντι στους νέους κατακτητές της χώρας, τους ντόπιους δωσίλογους κυβερνώντες και κάθε άλλον που σκαρφίζεται θεωρίες «δικαίου» για να ρίξει την ευθύνη στο θύμα ώστε να αθωωθεί ο θύτης.

16.2.11

Η φάμπρικα των Eλληνικών ΜΚΟ


"Όταν ήρθαμε στην κυβέρνηση της χώρας βρήκαμε μια υπηρεσία στο
υπουργείο Εξωτερικών που διαχειριζόταν τα κονδύλια των ΜΚΟ, όχι
απλώς με τρόπο αδιαφανή, αλλά με τρόπο σκανδαλώδη",υπάρχουν τόσο
"πλούσια" στοιχεία, τα οποία όποιος αρμόδιος εισαγγελέας τα διερευνήσει,
θα δείξουν ποιος χρησιμοποίησε τη χρηματοδότηση, ποιων ΜΚΟ, με ποιον
τρόπο και για ποιους σκοπούς."Εκεί  κάποιοι θα χάσουν τον ύπνο τους", βλ. Εδώ

Πριν δύο χρόνια συγκεντρώθηκαν 1,2 εκ. ευρώ για τα παιδιά της Γάζας
σε τηλεμαραθώνιο της ΕΡΤ στον οποίο ασκήθηκε πρωτοφανής
λογοκρισία. Τα χρήματα δεν έχουν αποδοθεί ακόμη. Είπαν ότι δεν
υπέγραφε ο αρμόδιος υπουργός της ΝΔ. Μετά είπαν ότι τελικά
υπέγραψε ο αρμόδιος του ΠΑΣΟΚ. Γιατί εξαφανίστηκαν;  βλ. Εδώ


Άρθρο της Ν. Νταϊλάνα στην Ελευθεροτυπία με τίτλο:
            
Οταν στη χώρα των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων έχουν ξεφυτρώσει, κατά ορισμένους υπολογισμούς, 30.000 Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, δεν χρειάζονται άλλα... κίνητρα για να ξυπνήσουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους.
Μόνο το αριθμητικό στοιχείο δείχνει ότι κάποιοι ανακάλυψαν... φλέβα εύκολου χρήματος.

Για να συνειδητοποιήσει ο φορολογούμενος το εύρος του σκανδάλου, αρκεί να σκεφτεί ότι: ενώ ανά 1.000 κατοίκους αντιστοιχεί ένα φαρμακείο, στον ίδιο αριθμό κατοίκων αντιστοιχούν 3 ΜΚΟ. Την ίδια στιγμή, πανελλαδικά, λειτουργούν 3.000 συνεταιρισμοί.

Η φάμπρικα που στήθηκε, με τη συνδρομή διεθνών οργανισμών, των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει προμετωπίδα τον εθελοντισμό, την αλληλεγγύη σε πάσχοντες και γενικά το κοινωνικό έργο. Μόνο στο όνομα των μεταναστών, των ναρκωτικών και των κακοποιημένων γυναικών έχουμε 4.500 ΜΚΟ, όπως προκύπτει από στοιχεία που κατατέθηκαν στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής.

Τι σημαίνει αυτό; Αν πράγματι τα χρήματα που διοχετεύονται ανεξέλεγκτα στις εν λόγω οργανώσεις πήγαιναν για τις ευπαθείς ομάδες, δεν θα υπήρχαν ευπαθείς!
Αναμφίβολα, ορισμένες οργανώσεις προσφέρουν έργο. Η πλειονότητα όμως -μην ξεχνάμε την περίφημη «Αλληλεγγύη» του Χριστόδουλου- είτε απομυζούν χρήμα από τα δημόσια ταμεία, εξυπηρετώντας το πελατειακό σύστημα υπουργών και βουλευτών, είτε αποβλέπουν σε ίδιον όφελος των ιδρυτών.

Υπάρχουν και εκείνες που εντάσσονται στη στρατηγική διείσδυσης σε διάφορες χώρες, λειτουργώντας ως «δούρειος ίππος». Μια πρακτική που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, με τη συνεργασία διαφόρων χωρών. Μηδέ της δικής μας εξαιρουμένης.

Παλιότερα, τα πρωτεία σε ΜΚΟ είχε το υπουργείο Εξωτερικών. Τις τελευταίες δεκαετίες, όμως, το χρήμα ρέει άφθονο και από τα υπουργεία Εργασίας, Υγείας, τη Γραμματεία Ισότητας κ.λπ.
 Πάντα χωρίς έλεγχο, χωρίς η κυβέρνηση να έχει συνολική εικόνα των κονδυλίων που διαθέτει και χωρίς συστηματοποιημένους νομικούς κανόνες. Το χειρότερο; Και τώρα, τα υπουργεία θεσμοθετούν ασυντόνιστα. Καθένα και το νόμο του. Ελεος!

Βλ. και
- Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις Παίζουν και «Βρώμικα» Παιχνίδια

15.2.11

"Τρόϊκα" των Εθνών για Έλεγχο των Πιστωτών τους και των Ελεγκτών τους - Δημόσιος Λογιστικός Έλεγχος για Διαγραφή του "Απεχθούς" Χρέους



Πιν. Εξέλιξη ΑΕΠ, εσόδων, δαπανών και ελλειμμάτων σε εκ. €, στην Ελλάδα

ΕΤΟΣ ....ΑΕΠ*.... Έσοδα.. Δαπάνες .Έλλειμμα..Δ.Χρέος...% επί ΑΕΠ
2003 ...153.045 ..37.500 ....40.735 ..-3.235 ....179.008.... 117,00%
2004....164.421. .40.700 ....45.414 ..-4.714 ....198.832 ....120,90%
2005 ....196.609...42.206 ....48.685.. -6.479.....209.723..... 118,90%
2006.... 213.085 ..46.293 ...50.116....-3.823.... 224.162..... 105,10%
2007....228.180.. 49.153 ...55.733... -6.580.....237.742.....104,20%
2008....239.141...51.680....61.642....-9.962....260.439.....108,90%
2009....237.494...48.491... 71.810.. -30.866...298.524......125,68%
2010.....231.000...52.700....66.188...-19.473...340.680.......147,48%
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών (εκτιμήσεις σελ. 49 και 64), βλ. Εδώ

Από τον παραπάνω πίνακα προκύπτει ότι την διετία 2003-2004, εποχή των ολυμπιακών αγώνων, το έλλειμμα αυξήθηκε κατά 2,5 δις και το χρέος 4%.

Την τελευταία διετία της διακυβέρνησης της ΝΔ μετά την ανανέωση της εμπιστοσύνης των πολιτών μέσω των εκλογών που προκήρυξε για να κάνει μεταρρυθμίσεις, το έλλειμμα αυξήθηκε κατά 24 δις και το χρέος κατά 21%.  
Που πήγαν τα χρήματα αυτά.
Γιατί δεν αναφέρεται κανείς στο ερώτημα αυτό ούτε από τους πολιτικούς της αριστεράς, ούτε από τους δημοσιογράφους;
Γιατί το αντιπαρέρχονται στις αναλύσεις τους οι ίδιοι οι οικονομολόγοι που παραθέτουν τα στοιχεία;
Πρόκειται για δεκάδες δις. 

 
Αποσπάσματα από παλιότερο άρθρο (29.11.2010) 
του Πέτρου Παπακωνσταντίνου με τίτλο:


«Οι διευθύνουσες ελίτ- κεντρικοί τραπεζίτες, υπουργοί Οικονομικών, πολιτικοί που εμφανίζονται ως ταγοί της δημοσιονομικής αρετής- συμπεριφέρονται σαν ιερείς αρχαίας θρησκείας, αξιώνοντας ανθρωποθυσίες για να κατευνάσουμε την οργή αόρατων θεών (των αγορών ομολόγων)..
.....
Σε κάθε περίπτωση, γίνεται πλέον φανερό ότι η υπερχρέωση των κρατών δεν αφορά μόνο τους «τεμπέληδες» Έλληνες ή τους «μεθυσμένους από τη φούσκα των ακινήτων» Ιρλανδούς, όπως ήθελαν τα ρατσιστικά στερεότυπα της περασμένης άνοιξης.
 Αντίθετα, εξελίσσεται σε πραγματικά οικουμενικό πρόβλημα τεραστίων διαστάσεων, ανάλογο με εκείνο που ήρθε στο προσκήνιο για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’80.
 Μόνο που τότε, το πρόβλημα αφορούσε τις υπερχρεωμένες χώρες του Τρίτου Κόσμου, ιδίως της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης (π.χ. Πολωνία), που πλήρωσαν πάρα πολύ ακριβά την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού που επέβαλαν οι ΗΠΑ επί Ρόναλντ Ρίγκαν, για να υποστούν βαρύ τον πέλεκυ του ΔΝΤ στη συνέχεια.

Σήμερα η κατάσταση εμφανίζεται αντεστεραμμένη:
Η υπερχρέωση αφορά όχι στον Τρίτο Κόσμο, αλλά στις μητροπόλεις του βιομηχανικού Βορρά. Ενδεικτικά, το εξωτερικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) της Λατινικής Αμερικής κυμαίνεται στο 40% του ΑΕΠ, έναντι 100% για τις ΗΠΑ, 155% για τη Γερμανία, 188% για τη Γαλλία, 416% για τη Βρετανία και 470% για την Ολλανδία! (Ειρήσθω εν παρόδω ότι η Ελλάδα, με εξωτερικό χρέος γύρω στο 167% πρέπει να θεωρείται όχι σπάταλη, αλλά σχετικά... εγκρατής!).

Το εύλογο ερώτημα, που αποσιωπάται συνήθως, είναι πως είναι δυνατόν οι πιο πλούσιες κοινωνίες του κόσμου να έχουν τόσο φτωχά κράτη;
Αν οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και οι Ιρλανδοί αχαλίνωτοι, πως εξηγείται η υπερχρέωση των πρωταθλητών της προτεσταντικής ηθικής, Γερμανίας και Ολλανδίας και των κοιτίδων του μονεταρισμού, Αμερικής και Βρετανίας;

Η απάντηση προκύπτει αβίαστα:
Ακριβώς η νεοφιλελεύθερη στροφή από τη δεκαετία του ’80 είναι που δημιούργησε τις βάσεις για το εκτρωματικό δίπολο «πλούσιοι ιδιώτες- φτωχά κράτη».

Πρώτα απ’ όλα, με την κατάρρευση των φορολογικών εσόδων των κρατών, καθώς οι φορολογικοί συντελεστές για τα επιχειρηματικά κέρδη συρρικνώθηκαν, τις δύο τελευταίες δεκαετίες, στο μισό ή και στο ένα τρίτο (στην Ελλάδα, από 40% σε 20%). Μόνο την οκταετία 2000- 2008, στις χώρες του ΟΟΣΑ η φορολογία επιχειρήσεων έπεσε κατά οκτώ ποσοστιαίες μονάδες. Κι αυτό, σε εποχές παχιών αγελάδων και εκτόξευσης των επιχειρηματικών κερδών!

Ο δεύτερος, καθοριστικός παράγοντας της υπερχρέωσης ήρθε με τα αστρονομικά κονδύλια που διέθεσαν τα κράτη για τη διάσωση των τραπεζών (χωρίς κατά κανόνα να τις εθνικοποιήσουν και χωρίς να θίξουν ιδιαίτερα τα κεφάλαια των μεγαλομετόχων). Κονδύλια, που ανέρχονταν σε 700 δις δολάρια για τις ΗΠΑ*, 500 δις για τη Βρετανία και 1.700 δις για την Ε.Ε. στο σύνολό της.

Κι ύστερα από όλο αυτό το όργιο «ιδιωτικοποίησης των κερδών- κοινωνικοποίησης των ζημιών», καλείται ο μεγάλος όγκος των μη προνομιούχων να πληρώσει το λογαριασμό...

Δημόσιος λογιστικός έλεγχος
.........
Υπό το βάρος αυτών των δεδομένων κερδίζει έδαφος η ιδέα για μια σύγχρονη «Σεισάχθεια», με διαγραφή μεγάλου μέρους των συσσωρευμένων χρεών- κάτι που ήδη έγινε με επιτυχία τα τελευταία χρόνια στις περιπτώσεις της Αργεντινής και του Ισημερινού.
Για τον σκοπό αυτό εργάζονται διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις μεγάλου βεληνεκούς, όπως η CADTM, η οποία ξεκίνησε ως πρωτοβουλία για τη διαγραφή του χρέους του Τρίτου Κόσμου, όπως δηλώνει και ο τίτλος της, στην πορεία όμως διηύρυνε το πεδίο δράσης της, περιλαμβάνοντας και τις χρεωμένες χώρες του βιομηχανικού Βορρά.

Μια βασική ιδέα που προωθεί η CADTM- η οποία προσφέρει και την απαιτούμενη τεχνογνωσία για την υλοποίησή της- είναι ο δημόσιος, λογιστικός έλεγχος (audit) του δημόσιου χρέους.
Αυτό σημαίνει ότι η χώρα- οφειλέτης ανοίγει το φάκελλο του δημοσίου χρέους, ώστε να μάθουν τόσο οι πολίτες της όσο και η διεθνής κοινή γνώμη ποιοι δάνεισαν τι και για ποιο σκοπό, που πήγαν στην πραγματικότητα τα κονδύλια αυτά, τι συμβάσεις υπεγράφησαν, ποιοι ωφελήθηκαν από αυτές, αν υπήρξαν σκανδαλώδεις διαδικασίες κλπ.
Στο έδαφος αυτής της έρευνας, θα γίνει δυνατό να τεκμηριωθεί ποιο τμήμα του χρέους πήγε όντως σε αναγκαίες αναπτυξιακές προσπάθειες και συνεπώς πρέπει να εξυπηρετηθεί και ποιο ήταν, κατά τη διεθνή νομική ορολογία, «απεχθές χρέος» (odious debt), το οποίο έχει βάσιμους λόγους να μην αναγνωρίσει και να μην αποπληρώσει ο λαός της χώρας.

Μήπως θα έπρεπε η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου- είτε μόνη της, είτε σε συνεργασία με άλλες, περιφερειακές χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή και η Ισπανία- να προχωρήσει και αυτή σε δημόσιο λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους από ανεξάρτητη επιτροπή διεθνούς κύρους, υπό συνθήκες πλήρους διαφάνειας;
Δεν είναι καιρός να ανοίξουμε τους φακέλους των εξοπλιστικών δαπανών, των C4I και της Siemens, των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του κεκλιμένου «Παπανικολή», ή ακόμη των δημοσίων έργων και των πολεμικών αποζημιώσεων;
Δεν είναι καιρός να συγκροτήσουν και τα έθνη - οφειλέτες τη δική τους «τρόικα», που θα ελέγξει τους πιστωτές και τους ελεγκτές τους;
_______________________________________
Στις 18.12.2008 ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης απηύθυνε από το βήμα της Βουλής μια δραματική προειδοποίηση:

«Aποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής ότι η Eλλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ONE και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν. Θεωρούν ότι η τωρινή πολιτική ηγεσία της χώρας που στηρίχτηκε στην E.E. σε όλες τις σημαντικές επιδιώξεις της, την απογραφή, την αναθεώρηση του AEΠ, τη γρήγορη έξοδο από την επιτήρηση, εκμεταλλεύτηκε αυτήν τη συμπαράσταση για να μην τηρήσει τις δεσμεύσεις. Aπλώς, τους κορόιδεψε. H Eλλάδα, πιστεύουν ότι, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Nομισματικό Tαμείο για δανεισμό, ώστε η παρακολούθηση της ελληνικής οικονομίας να είναι αρμοδιότητά του και όχι φροντίδα της Eπιτροπής», βλ. Εδώ

Βλ. και
- ΑΠΕΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
- Πρωτοβουλία για τον δημόσιο, λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους

3.2.11

Καθηγητής στο Κέµπριτζ: Η χειραγώγιση των πολιτών μέσω΄διασποράς μύθων όπως ο μύθος περί "ελεύθερων αγορών"




Άρθρο Δρόμοι του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ


Αν µας τα έλεγαν,...
... τότε, ίσως τα πράγµατα να ήταν αλλιώς. ίσως να µην κυριαρχούσαν οι πλούσιοι στην κοινωνία, ίσως οι πολίτες να µην ήταν όµηροι των τραπεζιτών και ίσως οι πολιτικοί των κοµµάτων εξουσίας να έτρεχαν να κρυφτούν.
Γιατί υπάρχουν τουλάχιστον «23 πράγµατα που δεν µας λένε για τον καπιταλισµό», όπως αποκαλύπτει στο οµώνυµο βιβλίο του ο κορεάτης οικονοµολόγος Χα-Γιουν Τσανγκ, καθηγητής στο αγγλικό Πανεπιστήµιο του Κέµπριτζ.

Ενα σύστηµα...
... εκτεταµένης προπαγάνδας διασπείρει ανακριβείς και ολέθριους µύθους, µε κυριότερο τον µύθο των ελεύθερων αγορών.
 Τι µας λένε;
Πως οι αγορές πρέπει να είναι ελεύθερες. Και πως οι κυβερνητικές παρεµβάσεις τις εµποδίζουν να είναι αποτελεσµατικές. οι άνθρωποι πρέπει να είναι «ελεύθεροι να επιλέγουν», όπως έλεγε ο Μίλτον Φρίντµαν.

Τι δεν µας λένε; Πως οι ελεύθερες αγορές δεν υπάρχουν πραγµατικά.

Κάθε αγορά διέπεται από κανονισµούς και περιορισµούς. Το πόσο «ελεύθερη» θα είναι µία αγορά, λέει ο κορεάτης καθηγητής, είναι µια πολιτική απόφαση.
αλλες χώρες απαγορεύουν την πώληση των πανεπιστηµίων τους και άλλες επιτρέπουν να αγοράζονται νοµίµως (µε ιδιωτικές χορηγίες προς αυτά).
αλλού απαγορεύεται το εµπόριο όπλων ή οινοπνευµατωδών και αλλού επιτρέπεται.
οταν το 1819 η βρετανική κυβέρνηση επιχείρησε να περιορίσει την παιδική εργασία θέτοντας το ηλικιακό όριο των εννέα ετών, συνάντησε την αντίδραση της βουλής των Λόρδων, που υποστήριξε πως «η αγορά εργασίας πρέπει να είναι ελεύθερη».
ούτε η αγορά εργασίας είναι όµως ελεύθερη.

Η αγορά...
... εργασίας και οι µισθοί στις πλούσιες χώρες, συνεχίζει ο Χα-Γιουν Τσανγκ, καθορίζονται κυρίως από τη µετανάστευση.
Πώς ορίζεται το ανώτατο όριο µεταναστών που µπορεί να δεχτεί µια χώρα; οχι βέβαια από την «ελεύθερη» αγορά εργασίας που, αν αφηνόταν πράγµατι ελεύθερη, θα αντικαθιστούσε το 90% των εγχώριων εργαζοµένων µε φθηνότερους µετανάστες.
Η µετανάστευση καθορίζεται από πολιτικές αποφάσεις. οπως και πολλές άλλες παράµετροι της αγοράς.
Μετά την κρίση, το κόστος των δανείων έγινε πολύ φθηνότερο σε πολλές χώρες χάρη στη συνεχή µείωση των επιτοκίων. εγινε άραγε αυτό επειδή ξαφνικά οι άνθρωποι δεν ήθελαν πια δάνεια και οι τράπεζες κατέβαζαν το κόστος τους για να τους προσελκύσουν;
οχι, ήταν αποτέλεσµα πολιτικών αποφάσεων που στόχο είχαν να ενισχύσουν τη ζήτηση µε µειώσεις των επιτοκίων.
αν όµως οι µισθοί και τα επιτόκια καθορίζονται σε µεγάλο βαθµό από πολιτικές αποφάσεις, αυτό σηµαίνει πως και όλες οι άλλες παράµετροι της αγοράς που επηρεάζονται από τους µισθούς και τα επιτόκια καθορίζονται από αυτές τις πολιτικές αποφάσεις.

Η οικονοµική...
... καταστροφή την οποία ζούµε δεν υπήρξε τυχαία, καταλήγει ο κορεάτης οικονοµολόγος.
Ηταν αποτέλεσµα συγκεκριµένων πολιτικών επιλογών για την αναδιανοµή του πλούτου προς όφελος των ανώτατων κοινωνικών τάξεων.

Και η ιδεολογία των «ελεύθερων» αγορών δεν ήταν παρά ένα προπέτασµα που πίσω του κρύφτηκαν και εξακολουθούν να κρύβονται οι πολιτικές ηγεσίες οι οποίες συνέργησαν και εξακολουθούν να συνεργούν στη γενικευµένη κλοπή του εισοδήµατος των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων.

Βλ.
- Tα προσχήματα και η πραγματική αιτία της πανευρωπαϊκής λιτότητας

- Αλισιβερίσια χρηµατιστών µε προβεβληµένους πανεπιστηµιακούς και την τραπεζική βιοµηχανία - Oι οικονοµικές σχολές «εργαστήρια απάτης»

«Ο φρικτός δεσμός τραπεζών και κρατών» - Γιατί οι κυβερνήσεις δρουν ως εντολοδόχοι των τραπεζών
-

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)