ΣΟΜΕΛΟΠ
Δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο στο σύμπαν, οι αντιλήψεις περί ηθικής ή δικαίου είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Αυτό που υπάρχει είναι ο παγκόσμιος νόμος της δράσης – αντίδρασης.
Οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν αυτή την πραγματικότητα και ψάχνουν τρόπο να την αποφύγουν, να την καμουφλάρουν, να την ξορκίσουν. Κάποιοι άνθρωποι κατανοούν αυτή την πραγματικότητα και χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες.
Η πρώτη κατηγορία είναι αυτοί που είναι αποφασισμένοι να επικρατήσουν με κάθε τρόπο πάνω σε όσους θεωρούν αντιπάλους τους. Είναι αυτοί που είναι αρκετά σκληροί και αδίστακτοι για να προσαρμοστούν σε μια πολεμική πραγματικότητα που απαιτεί απόλυτη σωματική και πνευματική εγρήγορση. Είναι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι «ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος» γνωστό στα λατινικά ως «homo homini lupus est». Τέτοιοι ήταν οι άγριοι κατακτητές της αρχαιότητας και του μεσαίωνα, αλλά και οι αποικιοκράτες στους νεώτερους χρόνους, ουσιαστικά δηλαδή μετά την ανακάλυψη της Αμερικής το 1492. Αποκορύφωμα αυτής της αντίληψης για τη ζωή και την πραγματικότητα ήταν ο εικοστός αιώνας.
Ο Μεγάλος Πόλεμος του 1914 – 1918, η βιομηχανική θηριωδία των Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο και η ρίψη των ατομικών βομβών στην Ιαπωνία που άλλαξε μια για πάντα το τι σημαίνει πόλεμος.
Η δεύτερη κατηγορία είναι οι αποστασιοποιημένοι παρατηρητές οι οποίοι ναι μεν ζούνε μέσα σε αυτή την πραγματικότητα αλλά αρνούνται να διαλέξουν πλευρά στον πόλεμο επιβίωσης γιατί νοιώθουν πως είναι μάταιο κάτι τέτοιο. Θεωρούν πως δεν έχει νόημα να συνεχίζεις τον κύκλο του αίματος που ουσιαστικά δεν τελειώνει ποτέ. Πιστεύουν πως ο «εχθρός» δεν βρίσκεται έξω από τον εαυτό μας και ουσιαστικά είναι η ίδια μας η βλακεία – δειλία – ανικανότητα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι οι μορφωμένοι αναχωρητές κοσμικοί ή θρησκευτικοί . Είναι αυτοί που έχουν την ικανότητα να βλέπουν τα πράγματα σφαιρικά , εποπτικά , ψυχρά και από απόσταση, χωρίς σπασμωδικούς συναισθηματισμούς, χωρίς φανατισμό. Βρίσκονται στην τραγική θέση του να μην ανήκουν πουθενά και μετέωροι μένουν άναυδοι μπροστά στην παράνοια αυτού του κόσμου. Τους γοητεύει η ιδέα να πολεμήσουν για να «αλλάξουν» τον κόσμο. Ο τρόπος όμως που προσεγγίζουν τον Πόλεμο έχει κάτι το μοναχικό. Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι στρατηγικοί ονειρευτές με δικό τους σχέδιο δράσης.
Τώρα όμως έχουμε φτάσει στο 2025 και τα όνειρα τελειώσανε. Η κατάσταση αρχίζει να εκτροχιάζεται αγρίως.
1 το προνόμιο της αγριότητας
Η λευκή φυλή είχε την τύχη να ανακαλύψει γρηγορότερα από τις υπόλοιπες φυλές την εφαρμογή του μπαρουτιού στα όπλα. Οι Κινέζοι ήταν οι πρώτοι που το ανακάλυψαν χρησιμοποιώντας το σε πυροτεχνήματα αλλά οι λευκοί ήταν αυτοί που το έβαλαν σε κανόνια και κάνες όπλων. Το πλεονέκτημα που απέκτησαν ήταν συντριπτικό. Στον πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον των άλλων φυλών κατέκτησαν, υπέταξαν και εκμεταλλεύτηκαν ανθρώπους χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Εξόντωσαν οποιονδήποτε αντιστάθηκε στην ακόρεστη δίψα τους για κυριαρχία , πλούτη και απολαύσεις. Νομίζετε πως αν αποκτούσε αυτό το πλεονέκτημα η μαύρη φυλή θα έπραττε διαφορετικά; Αυτοί που μελέτησαν πως συμπεριφέρονταν οι Ζουλού στις υποτελείς φυλές των Οβάμπο ή των Ξόσα δεν έχουν τέτοιες αυταπάτες. Έχοντας υπάρξει τόσο ανελέητοι απέναντι σε ανθρώπους που είχαν το ίδιο χρώμα με αυτούς μάλλον θα ήταν εξίσου ανελέητοι και με τους λευκούς. Άλλωστε όταν οι Πορτογάλοι στήσανε τα πρώτα οχυρά λιμάνια στις δυτικές ακτές της Αφρικής το 1550, πλήρωναν τις πιο ισχυρές τοπικές φυλές για να αιχμαλωτίζουν δούλους για λογαριασμό τους. Στη συνέχεια τους στοιβάζανε σε καράβια και τους περνούσανε στην άλλη πλευρά του ατλαντικού όπου δουλεύανε μέχρι θανάτου σε ορυχεία και φυτείες.
Αυτό όμως που ξεκίνησε σαν φυλετικός πόλεμος γρήγορα έγινε περίπλοκος λόγω της θρησκείας αρχικά και της ιδεολογίας αργότερα. Την εποχή που ο Κολόμβος ξεκίνησε το ταξίδι του Δυτικά οι ευρωπαίοι ήταν στριμωγμένοι άσχημα στο δυτικό άκρο της ηπείρου τους από τις Ισλαμικές Αυτοκρατορίες των Οθωμανών και των Αράβων οι οποίοι ήξεραν επίσης πώς να χρησιμοποιούν το μπαρούτι. Η ανακάλυψη του Νέου Κόσμου όμως τους έδωσε και πάλι το πλεονέκτημα . Με τον πλούτο που λεηλάτησαν μπόρεσαν να εξοπλιστούν καλύτερα και να συντρίψουν το Χαλιφάτο και τους Οθωμανούς. Σε βάθος χρόνου όμως βγήκανε τελικά χαμένοι. Πρώτον γιατί πολεμούσαν αδιάκοπα και μεταξύ τους για εθνικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Άγγλοι Ισπανοί, Ολλανδοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Γερμανοί, Ρώσοι, αλλά και Προτεστάντες εναντίον Καθολικών. Δεύτερο η συσσώρευση πλούτου από το αποικιακό πλιάτσικο τους έκανε μαλθακούς και απώλεσαν το προνόμιο της αγριότητας. Αυτοί που νοιώσανε στο σβέρκο τους την αγριότητα των Ευρωπαίων δεν ξεχάσανε ποτέ αυτά που τραβήξανε από αυτούς. Τρεις αιώνες μετά, έρχονται κατά κύματα στα σύνορά τους. Το προνόμιο της αγριότητας τώρα έχει περάσει σε άλλα χέρια.
2 για την ιδεολογία
Στα τέλη του 18ου αιώνα ξέσπασαν δύο επαναστάσεις με διαφορά λίγων χρόνων . Η αμερικάνικη το 1776 και η γαλλική το 1789. Και οι δύο δείξανε το δρόμο για ένα κράτος χωρίς βασιλιά, χωρίς κληρονομική αριστοκρατία. Οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι που ακολούθησαν (1798 – 1815) σάρωσαν όλες τις ευρωπαϊκές μοναρχίες πλην της Βρετανικής και της Ρώσικης. Εξήντα χρόνια μετά εκδίδεται το κομμουνιστικό μανιφέστο από τον Μαρξ. Ο επιστημονικός σοσιαλισμός ήρθε να αντικαταστήσει τον επαναστατικό χιλιασμό του Μεσαίωνα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα ως απόλυτος εκφραστής των επιθυμιών της εργατικής τάξης για ανατροπή του υπάρχοντος στάτους κβο εκμετάλλευσης και καταπίεσης των φτωχών κατάφερε να πάρει την εξουσία στη Ρωσία το 1917. Το τι επακολούθησε είναι σήμερα γνωστό. Σε αυτούς που θα σπεύσουν να κατηγορήσουν τους κομμουνιστές για την σκληρότητα που δείξανε στους αντιπάλους τους θα πρέπει να θυμίσουμε ότι από το 1918 ως το 1921 τριάντα χώρες στείλανε στρατό στην υπηρεσία της αντεπανάστασης. Ο Πολεμικός Κομμουνισμός ως συνέπεια αυτής της απροκάλυπτης εισβολής προκάλεσε τον εκτροχιασμό της επανάστασης σε κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό. Το πρωτοφανές σφαγείο των σταλινικών εκκαθαρίσεων και του Β’ Παγκοσμίου με την εισβολή των Γερμανών στη Σοβιετική Ένωση έσβησε μια για πάντα τις ελπίδες των από κάτω για μια αταξική κοινωνία μετατρέποντας την ονειρεμένη ουτοπία σε μια ανελέητη καταπιεστική γραφειοκρατία. Ακολούθησε ο Κινεζικός Εμφύλιος με την νίκη των κόκκινων, την εγκαθίδρυση του Συγκεντρωτικού Κομμουνισμού στην Κίνα το 1949 και τους ηττημένους εθνικιστές να καταφεύγουν στο νησί Ταϊβάν.
Η Νέα Αριστερά όπως εμφανίστηκε στη Δύση την δεκαετία του 1960 ναι μεν είχε προκύψει από την μήτρα του κομμουνιστικού κόμματος αλλά απέρριπτε τον άκαμπτο δογματισμό του. Ήτανε μια επανέκδοση της προοδευτικής πτέρυγας των μπολσεβίκων μόνο που τώρα είχε μπολιαστεί με μια ατομικιστική αντίληψη περί δικαιωμάτων του ατόμου σύμφωνη με τις αναλύσεις της Σχολής της Φρανκφούρτης. Όπως όμως έλεγε και ο μεγάλος αμερικάνος κωμικός George Carlin δεν υπάρχουν δικαιώματα, υπάρχουν μόνο προνόμια. “The only right you have is right this way”. Κάπως έτσι το προνόμιο του να έχεις μια επαναστατική ιδεολογία μετατράπηκε σε κατάρα για αυτούς που ερμηνεύανε τον κόσμο μέσα από το πρίσμα της ιδεολογίας τους. Τώρα έχει έρθει η στιγμή που οι ιδεολογίες αρχίζουν να καταρρέουν. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να συσπειρωθείς ή να στρατευτείς σε μια ιδεολογία πολιτική, θρησκευτική ή εθνική. Δεν υπάρχει πια καμιά διαφορά ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς». Όλοι προσκυνούν το χρήμα με δικαιολογία την «βελτίωση» της προσωπικής τους κατάστασης και του «βιοτικού» τους επιπέδου. Ουσιαστικά οι σύγχρονοι γιάπηδες μας προτείνουν την επιβίωση ως αυτοσκοπό αδιαφορώντας για την συνολική πραγματικότητα που κατευθύνεται προς το Χάος. Αυτό όμως τώρα που έρχεται η Πείνα θα γυρίσει μπούμερανγκ εναντίον τους. ΟΛΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ.
3 χρήμα, αυτό που δεν έχει ύλη
Υπάρχουν πολλών ειδών αυταπάτες. όπως ακριβώς υπάρχουν και πολλών ειδών ναρκωτικά. Υπάρχει όμως και το χρήμα που καθορίζει τα πάντα. Όσο υπάρχει αυτό καμιά αναλυτική περιγραφή της πραγματικότητας δεν θα είναι τόσο κοντά στην αλήθεια όσο η ταξική. Το χρήμα είναι μια επινόηση που αν και αφηρημένη γίνεται επιτακτικά υλιστική. Είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να ξεκολλήσουμε τα χείλια μας από το μολυσμένο και πρησμένο βυζί της καταναλωτικής αφθονίας. Αν θέλεις να γλιτώσεις από αυτό πρέπει να ζεις σαν τον Διογένη στο πιθάρι, κι αυτό απαιτεί κότσια.
Τα τραπεζογραμμάτια είναι η πρωταρχική απατεωνιά αν θέλουμε να παραφράσουμε την πρωταρχική συσσώρευση. Η "κληρονομιά" είναι η δεύτερη απατεωνιά που τα αποτελειώνει όλα. Η κάθε κοπριά, ο κάθε φλώρος, αργόμισθο κομματόσκυλο, άχρηστος τεμπέλης, αλαζόνας γραφειοκράτης που δεν έχει ούτε μία ημέρα τίμιας χειρωνακτικής εργασίας στη ζωή του, την περνάει ζάχαρη με τα λεφτά του μπαμπά (κράτος, επιδόματα) ενώ αυτοί που παράγουν τον πραγματικό πλούτο (τροφή, σπίτια, ενέργεια, βαρέα και ανθυγιεινά) ζουν δύσκολα με υποτιμημένους μισθούς. Τι αδικία. Πόσο μάλλον όταν σου πουλάνε και "ακτιβισμό" ή "ανθρωπισμό" τα βολεμένα κρέατα.
Για αυτό λοιπόν αδιαφορήστε για τους διαχωρισμούς νέους και παλιούς. Δεν υπάρχει Ρώσος ή Ουκρανός, δεν υπάρχει Κινέζος ή Αμερικάνος, δεν υπάρχει ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος, δεν υπάρχει εμβολιασμένος ή ανεμβολίαστος, δεν υπάρχει άντρας ή γυναίκα, δεν υπάρχει ντόπιος ή μετανάστης, δεν υπάρχει συντηρητικός παραδοσιακός ή προοδευτικός ανθρωπιστής. Όλα αυτά είναι καραμέλες για αφελείς, νάρκισσους και πικραμένους. Υπάρχουνε μόνο προνομιούχοι πλούσιοι και φτωχοί δουλοπάροικοι χωρίς δικαιώματα ή τουλάχιστον "ίσες ευκαιρίες".
Κι όσο περισσότερο σκύβει το κεφάλι ο φτωχός τόσες περισσότερες κλωτσιές θα τρώει από τον πλούσιο. Βέβαια κι όταν σηκώνει τελικά το κεφάλι πάλι κλωτσιές τρώει και ίσως αγριότερες αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να εξεγερθεί, να αντισταθεί και αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπους.
ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
