Η λευκή ψήφος δεν είναι λύση και το χρέος της Ελλάδας δεν είναι απεχθές

Πολλά σενάρια διακινούνται στο διαδίκτυο ως λύσεις για το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Ελλάδα.
Θα αναφερθούμε προς το παρόν σε δύο μόνον απ αυτά που εμφανίζονται τον τελευταίο καιρό με μεγάλη συχνότητα.

Το σενάριο της Λευκής Ψήφου

Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, αν στις επόμενες εκλογές τα λευκά ξεπεράσουν το 50% των ψήφων, τότε ο πρόεδρος της δημοκρατίας βάσει του συντάγματος πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση.
Αυτό είναι το σενάριο.
 
Πρωτοεμφανίστηκε σε άρθρο της ιστοσελίδας mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon με τίτλο: H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΨΗΦΟΥ!! - του Γιώργου Κοφινάκου, και αναπαράχθηκε σε πάρα πολλά  ιστολόγια, όπως μπορεί να δει κανείς με απλή googleαναζήτηση.

Έκτοτε, εμφανίζεται ως θέση πολλών σχολιαστών ιστολογίων και ίσως να έχει λάβει και μεγάλη δημοσιότητα και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης (τις οποίες δεν παρακολουθώ).

Στην παραπάνω ιστοσελίδα και στη θέση του παραπάνω άρθρου υπάρχει ένα νέο άρθρο με τίτλο: ΠΑΜΕ ΓΙΑ 50+1% ΛΕΥΚΟ! Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ...ΑΣΠΡΗ ΗΜΕΡΑ!!!- του Χρήστου Σωτηρόπουλου
και ένα άλλο με τίτλο: ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΑΙ Η ΛΕΥΚΗ ΨΗΦΟΣ του Σάκη Κουβάτσου στο οποίο διατυπώνεται προβληματισμός κατά πόσον η πρόταση για λευκή ψήφο εξυπηρετεί τους στόχους της κίνησής τους.

Σήμερα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στο ΣΚΑΙ ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θράκης (Κατρούμπαλος) ερωτηθείς για το θέμα αυτό διευκρίνησε ότι

η λευκή ψήφος, είτε μικρότερη είτε μεγαλύτερη από το 50% πριμοδοτεί το πρώτο κόμμα.
Αν τα λευκά είναι πολλά, μπορεί το πρώτο κόμμα να αποκτήσει αυτοδυναμία με πολύ μικρό ποσοστό.

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι η κίνηση για λευκή ψήφο, ευνοεί, εσκεμμένα ή όχι, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν λάβουμε υπόψη το μικρό προβάδισμά του στις δημοσκοοπήσεις.

Το σενάριο της Συγκρότησης Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για τη Διαγραφή του Απεχθούς Χρέους

Στο σενάριο αυτό είχαμε αναφερθεί από την αρχή που εμφανίστηκε, βλ. Εδώ.

Με την μετέπειτα κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ Χρεοκρατία – Deptocracy που το προέβαλε ως κεντρικό μήνυμα και την ευρεία διαφήμιση του ντοκιμαντέρ στο διαδίκτυο, (1)
το σενάριο αυτό έτυχε ευρείας δημοσιότητας.

Το κεντρικό του μήνυμα της συγκρότησης επιτροπής ελέγχου και διαγραφής του απεχθούς χρέους της Ελλάδας εμφανίζεται ως θέση πολλών σχολιαστών ιστολογίων και μάλλον θα έχει λάβει μεγάλη δημοσιότητα και στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Και το σενάριο αυτό δεν έχει θέση.

Κατ΄ αρχήν τα στοιχεία τα σχετικά με το χρέος της Ελλάδος και τη διάθεσή του είναι όπως σε όλες τις χώρες με κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα διαθέσιμα στον οποιονδήποτε.
Δεν χρειάζεται κάποια ειδική επιτροπή για να τα ανακαλύψει, ούτε να είναι διεθνής η επιτροπή, όπως ήταν η αρχική πρόταση.

Κάποια απ΄ αυτά μπορεί να τα δει κανείς στους παρακάτω ιδιαίτερα λεπτομερείς πίνακες:

ΠΙΝΑΚΑΣ 1 - Στοιχεία Προϋπολογισμών 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 2 - Διάρθρωση Δαπανών Προϋπολογισμών 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 3 - Διάρθρωση Χρηματοοικονομικών Μεγεθών, ανά δεκαετία, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 4 - Διάρθρωση Δαπανών Προϋπολογισμού, ανά δεκαετία, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 5 - Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, 1960-2011
ΠΙΝΑΚΑΣ 6 - Ε.Ε. Δαπάνες Κοινωνικής Πρόνοιας, 1996-2010
ΠΙΝΑΚΑΣ 7 - Ε.Ε. Δαπάνες Κρατικών Υπαλλήλων, 1996-2010
¨
Από την επεξεργασία και αξιοποίηση των στοιχείων στους πίνακες αυτούς συνάγονται πολλά χρήσιμα συμπεράσματα τα οποία παρατίθενται στην ιστοσελίδα Έλληνες Φορολογούμενοι  στο άρθρο με τίτλο Πού πήγαν τα λεφτά; Τί αποκαλύπτει η ανάλυση των Προϋπολογισμών της περιόδου 1960-2011;
Για σύντομη ανάγνωση του άρθρου δείτε Εδώ

Γενικό συμπέρασμα από την ανάλυση των στοιχείων του χρέους είναι ότι το χρέος της Ελλάδας όπως και των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι απεχθές.

Ένα από τα επι μέρους συμπεράσματα του άρθρου είναι ότι για τη σημερινή κρίση υπεύθυνα είναι δύο λάθη της ελληνικής κυβέρνησης.
Όπως αναφέρεται:

"Η Ελλάδα είχε μπει στο “περισκόπιο” πολλών διεθνών επενδυτών, ήδη από τα τέλη του 2007, ως περίπτωση χώρας με αφύσικα χαμηλά επιτόκια.

Όμως, στο κρίσιμο εκείνο σημείο, η ελληνική Κυβέρνηση έκανε δύο πολύ μεγάλα λάθη:

(α) Δεν έλαβε μέτρα περιορισμού των ελλειμμάτων, ήδη από το 2007, όταν μπορούσε να το κάνει, καθ’ όσον είχε μόλις πετύχει μία εκλογική νίκη. Αντίθετα, παρατηρούμε ότι κατά το 2007, οι δαπάνες της Κυβέρνησης αυξήθηκαν κατά 12,4% σε σχέση με το 2006, όταν τα έσοδα αυξήθηκαν μόλις κατά 7,9%.
Στο άνοιγμα της “ψαλίδας” μεταξύ εσόδων και εξόδων, ευθύνεται και η αναποτελεσματικότητα στην είσπραξη δημοσίων εσόδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ μεταξύ του 2004 και του 2009, τα δηλωθέντα εισοδήματα (παραβλέπουμε τη φοροδιαφυγή) όλων των φυσικών προσώπων αυξήθηκαν κατά 43,2%, τα έσοδα του Κράτους αυξήθηκαν μόλις κατά 20,0%! .

(β) Απέκρυψε τα πραγματικά δημοσιονομικά στοιχεία από τις αγορές, από τις υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και από τον ίδιο το λαό της

Στο συμπέρασμα ότι το χρέος της Ελλάδας δεν είναι απεχθές καταλαγήγουν κι άλλοι οικονομολόγοι, βλ. για παράδειγμα το άρθρο Τι πιθανά θα αποκάλυπτε μια ΕΛΕ για το χρέος  στο οποίο συμπεραίνεται ότι "η χρησιμότητα μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου θα είναι παιδαγωγική"

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο αυτό:

"το απεχθές χρέος συνδέεται κυρίως με δημόσια δάνεια που σύναψε ένα απολυταρχικό και διεφθαρμένο κράτος με δυσβάστακτους όρους, χωρίς συναίνεση και δεν τα χρησιμοποίησε για τον σκοπό για το οποίο το συνήψε".

Τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη στην ευρωζώνη, προστρέχοντας στις αγορές, είναι νόμιμα και γενικού σκοπού και εξυπηρετούν το τμήμα των δημοσίων δαπανών που δεν καλύπτεται από την φορολογία.

Το που δαπανώνται τα γενικού σκοπού δάνεια και τα φορολογικά έσοδα είναι άλλης τάξεως πρόβλημα που σε καμία περίπτωση δεν θα «φωτιστεί» από τη χρήση της έννοιας του «επαχθούς χρέους», πόσο μάλλον όταν αυτή η κατηγορία δανείων δεν υφίσταται στην ευρωζώνη και στην Ελλάδα".

____________________________________________________
(1) Το σενάριο περί δημιουργίας επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους και διαγραφή του απεχθούς μέρους του αποτελεί μεταφορά λύσης από το Εκουαδόρ.

Το Εκουαδόρ είναι χώρα της Λατινικής Αμερικής στην οποία για πολλά χρόνια κάνανε κουμάντο στρατιωτικές χούντες που διαδέχονταν η μία την άλλη και τελούσε υπό τη σφιχτή αγκάλη της Παγκόσμιας Τράπεζας και των οικονομικών εκτελεστών που συνοδεύουν συνήθως την επέλασή της στις χώρες αυτές.

Η κακοδιαχείρηση των οικονομικών της χώρας αυτής είναι μάλλον εμφανής αν λάβει κανείς υπόψη του ότι η χώρα έχει πολλές πλουτοπαραγωγικές πηγές και σημαντικές εξαγωγές,
εξάγει πετρέλαιο και το 2005 ήταν ο πρώτος εξαγωγέας μπανάνας στον κόσμο,
και εντούτοις το κατά κεφαλήν εισόδημα των κατοίκων της ανήρχετο το 2003, όταν διεγράφη μέρος του χρέους της, στο ποσόν των 3.640 δολ. έναντι 28.650 δολ. για την Ελλάδα, βλ. Frequently Asked Questions (μετά την προβολή του Debtocracy) . 

Στη χώρα αυτή μάλλον δεν θα τηρούνταν επίσημα δημοσιονομικά στοιχεία καθώς χρειάστηκαν κοντά δύο χρόνια για τη συγκέντρωση των στοιχείων σχετικά με το χρέος (ύψους μόλις 14 δισ. δολ.) και τη διάθεσή του από διεθνή επιτροπή που συγκροτήθηκε για το σκοπό αυτό.

Να ακολουθήσει η Ελλάδα τη διαδικασία του Εκουαδόρ παρουσιάστηκε ως πρόταση Έλληνα καθηγητή στη Βρετανία η οποία υιοθετήθηκε από μέρος της αριστεράς, βλ. Διεθνής επιτροπή λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους: Ένα επιτακτικό αίτημα του Κ. Λαπαβίτσα.

Στην αρχή μιλούσαν για συγκρότηση διεθνούς επιτυροπής. Μετά τις πληροφορίες για τον αδιαφανή ρόλο κάποιων από τους οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αυτές επιτυροπές, μιλούν απλά για επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους.

Ο καθηγητής που εισηγήθηκε την πρόταση αυτή και είναι ο κεντρικός συνετελεστής - ομιλητής του ντοκιμαντέρ Deptocracy είναι Έλληνας στη Βρετανία, καθηγητής οικονομικών στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, βλ. Εδώ.

Oι διαφορές Ελλάδας και Εκουαδόρ είναι τόσο μεγάλες που την πρόταση μεταφοράς τεχνογνωσίας ανάμεσα στις δύο χώρες δεν θα την επιχειρούσε κάποιος μη ειδικός.
Άλλωστε και μόνον το μέγεθος του χρέους του Εκουαδόρ, μόλις 14 δισ. δολ. (περίπου 9 δισ. ευρώ), είναι ενδεικτικό, νομίζω, για το άτοπον της σύγκρισης με την Ελλάδα. (2)

Το ντοκιμαντέρ Deptocracy έκανε γνωστό τον καθηγητή - συντελεστή του εκτός από την Ελλάδα και στη Βρετανία.
Διαφημίστηκε σε Βρετανικές εφημερίδες ως το πνευματικό παιδί (brainchild) του καθηγητή.
Κυκλοφόρησε και ως βιβλίο και πωλείται από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Δυστυχώς, αρκετοί πανεπιστημιακοί στην προσπάθειά τους για προβολή και αναγνώριση και άλλοι έχοντας χάσει τη διάθεση και την ικανότητα για ανανέωση των γνώσεών τους, προβάλλουν και διδάσκουν αυτά με τα οποία έτυχε να καταγίνουν οι ίδιοι κι ας είναι αυτά παρωχημένα ή δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
(Όσοι έχουν γνώση για τα πανεπιστημιακά γνωρίζουν ότι αυτό είναι και ένας από τους λόγους που μερικοί πανεπιστημιακοί αντιτίθενται σε διαδικασίες ελέγχου της διδακτικού και ερευνητικού τους έργου.

Στην Ελλάδα υπήρχαν αρκετοί Έλληνες που γνώριζαν καλύτερα από τον καθηγητή στη Βρετανία τα οικονομικά πράγματα της Ελλάδας και θα περίμενε κανείς να είχαν κι αυτοί κάποια θέση στο ντοκιμαντέρ αυτό.

Άραγε, οι εν Ελλάδι Έλληνες δημοσιογράφοι - συντελεστές του ντοκιμαντέρ, όταν στις συνεντεύξεις που έδιναν πριν και μετά την κυκλοφορία του, τόνιζαν ότι σε αυτό μιλάνε μόνο ξένοι με εξαίρεση το Μανώλη Γλέζο, λόγω, όπως διευκρίνιζαν, του πολιτικού αναστήματός του,
θεωρούσαν ότι η γνώμη Ελλήνων για τα πράγματα της Ελλάδας δεν υπηρετούσε το υψηλό επίπεδο του ντοκιμαντέρ;

Πάντως, απ΄ ό,τι φάνηκε στο τέλος του ντοκιμαντέρ, μάλλον η πρόταση του καθηγητή και η δημιουργία του ντοκιμαντέρ δεν ήταν για να υπηρετήσουν κάποια ιδέα στην οποία πίστευε πραγματικά ο καθηγητής.

Ανακεφαλαιώνοντας, συνεπέρανε ότι ακόμη κι αν όλο το ελληνικό χρέος αποδειχθεί νόμιμο, θα πρέπει να διαγραφεί έτσι κι αλλιώς.

Μάλλον η πρόταση απλά για διαγραφή του χρέους δεν ήταν πρωτότυπη και δεν μπορούσε να υποστηρίξει ολόκληρο ντοκιμαντέρ,
εκτός κι αν αναλυόταν ο ρόλος του χρέους ως πηγή πλουτισμού των τραπεζιτών, ρόλο τον οποίο απέφυγε να θίξει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ.

(2) Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ στους οποίους ετέθη το ερώτημα για το δυσανάλογα μικρό χρέος του Εκουαδόρ απήντησαν, βλ. Fδώ, ότι είθισται να συγκρίνεται το χρέος ως ποσοστό του ακαθάριστοπυ εισοδήματος μιας χώρας και το χρέος του Εκουαδόρ ως ποσοστό δεν απείχε πολύ απ΄αυτό της Ελλάδας.

Πράγματι, είναι βασική επιστημονική πρακτική, σε όλους τους τομείς της επιστήμης και όχι μόνον στην οικονομία, ως παράμετροι συμπεριφοράς ενός συστήματος να τίθενται οι σχέσεις, οι λόγοι, διαφόρων μεγεθών μεταξύ τους και όχι τα απόλυτα μεγέθη τους.

Μόνον που τα μεγέθη που συσχετίζονται αλλάζουν κάθε φορά ανάλογα με τον τύπο της συμπεριφοράς που ερευνάται.

Έτσι, ενώ ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ μιας χώρας δείχνει την ικανότητα αποπληρωμής του χρέους της, ο λόγος αυτός δεν είναι ενδεικτικός για τις συνέπειες και τις κυρώσεις που θα έχει μια χώρα από τους δανειστές της αν δεν αποπληρώσει το χρέος της.

Εν προκειμένω, ενδεικτικός είναι ο λόγος του μη αποπληρούμενου ποσού προς το κεφάλαιο που διαθέτει ο δανειστής. προφανώς άλλη είναι η αντίδρασή του αν απωλέσει το 5% του κεφαλαίου του και άλλο αν απωλέσει το 50%.

Δεδομένου ότι το χρέος της Ελλάδας είναι πλέον του 30πλάσιου αυτού του Εκουαδόρ αναμένονται και οι συνέπειες-κυρώσεις από τους δανειστές για διαγραφή ίσου ποσοστού του χρέους να είναι 30πλάσιες απ αυτές στην περίπτωση του Εκουαδόρ.