.
Ηταν ότι καλύτερο διάβασα μέσα στον πρόσφατο χρυσαυγίτικο ορυμαγδό το σχόλιο του Μάνου για τον φασισμό.
Σχεδόν πονούσα από την ευχαρίστηση σε κάθε επανάληψη.
Ταυτόχρονα, όμως, ένοιωθα κάτι να κτυπά στην ροή του κειμένου και είπα να ψάξω γράφοντας να βρώ αυτό που μ'ενοχλεί.
Ο Μάνος ακόμα και στον λόγο του κάνει μελωδία, "ωραία και ανυποψίαστη, ή, ωραία γιατί ακριβώς είναι ανυποψίαστη".
Στο σχόλιο μου / ανατομία του κειμένου-σκέψης του,
δεν κατάφερα παρά να προκαλέσω αιμοραγία σε κάποια περιφερειακά αγγεία,
χαλώντας την τάξη και την ομορφιά.
Από το ιστολόγιο Ιστορία γράφουν οι παρέες
με τίτλο: Ιεροσυλίες
"Παρόλο που τόσα γράμματα τυπωμένα σε χαρτί κι άλλα τόσα
που αναβοσβήνουν πάνω στις κρυστάλλινες οθόνες μας,
δεν αξίζουν όσο μια εικόνα, ένα μεθύσι ή ένα καλό γ...σι,
εγώ συνεχίζω να γράφω.
Μάλλον δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο καλύτερο .
Παρόλο, επίσης, που πιστεύω ότι κάποιοι άλλοι
τα είπαν και τα λένε καλύτερα.
Ισως, πάλι, προσπαθώ να αποδείξω στην παρέα,
ότι μπορούμε και μεις να πούμε και να ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ.
Βλέπεις στα χρόνια που ΕΜΕΙΣ είμασταν στην πιάτσα,
η κοινωνία μας έγινε πολύ πιό ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ.
Η αγωνία μου είναι μη μου ζητηθεί,
από τα παιδιά μου, για παράδειγμα,
να κάνω "ΤΑΜΕΙΟ", όταν δεν θα μπορώ πλέον να κάνω τίποτα."
Ηταν ότι καλύτερο διάβασα μέσα στον πρόσφατο χρυσαυγίτικο ορυμαγδό το σχόλιο του Μάνου για τον φασισμό.
Σχεδόν πονούσα από την ευχαρίστηση σε κάθε επανάληψη.
Ταυτόχρονα, όμως, ένοιωθα κάτι να κτυπά στην ροή του κειμένου και είπα να ψάξω γράφοντας να βρώ αυτό που μ'ενοχλεί.
Ο Μάνος ακόμα και στον λόγο του κάνει μελωδία, "ωραία και ανυποψίαστη, ή, ωραία γιατί ακριβώς είναι ανυποψίαστη".
Στο σχόλιο μου / ανατομία του κειμένου-σκέψης του,
δεν κατάφερα παρά να προκαλέσω αιμοραγία σε κάποια περιφερειακά αγγεία,
χαλώντας την τάξη και την ομορφιά.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ Μ'ΑΡΕΣΕ ΑΡΧΙΚΑ...
“Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε
”Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.
Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.(…)Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του.
Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά γιατί συνήθισε να φοβάται. Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ το μυαλό της κότας.
Απ το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ ένα ζώο δυνατό πού βρυχάται.
Τί να τους πω και πώς να τους το πω; Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις απλοϊκές και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μιας κότας,που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;
Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα κι απ τους εχθρούς.
Θα σας θυμίσω μια συνομιλία τότε, μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς.- Πώς λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δυο άλλοι, δικοί του φίλοι.- Βασίλης, του απαντώ.- Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.- Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια. Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:- Εγώ μένω στην απέναντι όχθη. Είσαι λοιπόν εχθρός. Και μου δίνει μια στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ.
Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν.
ΠΗΓΗ : http://tadeefi.wordpress.com/
Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.(…)Πώς θ αντιδράσουμε και πώς δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας ;
... ΚΑΙ ΙΔΟΥ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΟΥ ΓΙ'ΑΥΤΟ
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.
Υπάρχει διαβάθμιση στο φόβο και στην ασχήμια του τέρατος.
Μιλάμε για το "είμαι ένα τίποτα" του άνεργου,
τον φόβο μπρος στη βία (φυσική, λεκτική, ...),
τον φόβο της πείνας ή της απώλειας της ιδιοκτησίας μας?
Ο Μάνος δεν φοβάται τίποτα περισσότερο από το μυαλό της κότας που ΚΑΠΟΙΑ ΑΟΡΑΤΗ ΥΠΑΡΞΗ-ΔΥΝΑΜΗ (;) την επέλεξε και την τοποθέτησε για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί.
Δεν ψάχνει να δεί το πρόσωπο της όποιας αυτής αόρατης ύπαρξης, να την καταγγείλει.
Δουλειά του είναι η μουσική, η ομορφιά και το συναίσθημα.
Και δεν ασχολήθηκε ποτέ με τους φιλόσοφους που συνέθεταν το πάζλ της βίας με την περιγραφή της πατριαρχικής οικογένειας, την αγριάδα της ιδιοκτησίας, την δημιουργική καταστροφή του οικονομικού ανταγωνισμού, κά.
Δεν έψαξε τη λύση στον εντοπισμό και τη δολοφονία αυτού που "άνωθεν τοποθετεί σε θέσεις ευθύνης τις κότες με σκοπό να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί".
Τουναντίον μας αυτο-ενοχοποιεί.
Φταίει λέει "η ανοχή μας που πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος".
Και κάνοντας κρεσέντο στο συναίσθημα,
παραθέτει την τραυματική εμπειρία της βιαιοπραγίας με τον ψηλό συμμαθητή με το απαίσιο έκζεμα στο μάγουλο, τον οποίο θα ανταμώνει μια τη ζωή ως εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, κλπ,κλπ.
Χωρίς να σκεφτεί λεφτό ότι κι αυτός ο δύστυχος ψηλός, θύμα ίσως είναι ενός πατριαρχικού πατέρα, πούχει από χρόνια ένα κεφάλι ζαλισμένο ανάμεσα στις μυλόπετρες μιας γοητευτικής κότας που διορίστηκε άνωθεν για να τον κανακεύει και ενός δυνάστη κύκλωπα πούχει στη θέση του οφθαλμού μια χρυσή λίρα και τρέφεται μ’ανθρώπινο κρέας.
ΥΓ.
Μισώ τα φωτοστέφανα, ειδικά όταν απεικονίζουν νάρκισους τύπους.
Είναι χαρούμενη η ζωή για να λουζόμαστε εν αγνοία μας αυτοκτονικούς τύπους και να την βρίσκουμε κιόλας.
Δεν έχει ένα πρόσωπο μόνο το τέρας.
Συμφωνείς?
