Το πρόβλημα της βίας στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι καθεαυτό ότι υπάρχει αλλά ότι είναι θανατηφόρα. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως αν κάποιος σε κλωτσήσει ή γρονθοκοπήσει μπορεί αργότερα να σου ζητήσει συγνώμη και να δεχτεί να τον κλωτσήσεις ή να τον γρονθοκοπήσεις και εσύ για να εξιλεωθεί για το λάθος του. Αν όμως πυροβολήσεις κάποιον στο κεφάλι είναι αδύνατο να του ζητήσεις μετά συγνώμη γιατί δεν θα υπάρχει πια.
Πάρτε για παράδειγμα το γαλατικό χωριό στο κόμικ Αστερίξ. Οι χωριανοί συχνά πυκνά παίζανε σφαλιάρες και μπουνιές μεταξύ τους αλλά αυτό ήταν κάτι σαν επιθυμητή εκτόνωση. Κάθε φορά που η απειλή των ρωμαίων γινότανε ορατή ξεχνούσαν τις διαφορές τους και αντιμετωπίζανε την απειλή ενωμένοι. Το μίσος λοιπόν είναι κάτι σχετικό.
Ας κάνουμε μια φανταστική υπόθεση για να το διασαφηνίσουμε καλύτερα. Μια από τις περιπτώσεις λαών που έχουν θανάσιμο μίσος μεταξύ τους είναι οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι. Αυτό κρατάει από το 1948 και τη Νάκμπα, την βίαιη εκτόπιση των Παλαιστίνιων από τη γη τους. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως μια εξωγήινη φυλή αποκρουστικών εντομοειδών εισβάλει στην περιοχή και αρχίζει να σκοτώνει Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους για να πάρει τη γη τους. Μπροστά στην απειλή είναι σίγουρο πως τα σκληρότερα στελέχη της Μοσάντ θα συνεργαζόταν με τους πιο φανατικούς της Χαμάς για να αντιμετωπίσουν την εισβολή. Σκεφτείτε την αμηχανία που θα ένοιωθαν αυτοί οι ταγμένοι πολεμιστές όταν θα κάλυπτε ο ένας την πλάτη του άλλου απέναντι στον νέο εχθρό. Το μίσος για έναν κοινό εχθρό που απειλούσε και τους δύο εξίσου θα λειτουργούσε ως εξομαλυντής στις μεταξύ τους σχέσεις.
Αυτό είναι κάτι που το έχουμε δει και σε πραγματικές καταστάσεις μέσα στην ιστορία. Η διαφορά όμως είναι πως η απειλή δεν ήταν πάντα αληθινή. Στις ΗΠΑ πριν τον Β'ΠΠ οι μαύροι ήταν ο πάτος του βαρελιού. Μετανάστες από διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες είχαν διαφορές μεταξύ τους αλλά τους μαύρους τους περιφρονούσαν όλοι με το ίδιο ρατσιστικό μίσος. Στην Γερμανία από το 1933 μέχρι το 1945 ήταν οι Εβραίοι, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι Αρμένιοι, στην Σοβιετική Ένωση τα κοινωνικά παράσιτα (οι τεμπέληδες), στην μετεμφυλιακή Ελλάδα οι κομμουνισταί, στην Αυστραλία οι Αβορίγινες μέχρι το 1950 που σταμάτησε η επίσημη πολιτική εξόντωσης κ.ο.κ.
Σήμερα είναι οι ανεμβολίαστοι, αύριο θα είναι οι χωρίς barcode στο μέτωπο και μεθαύριο όσοι δε θα δέχονται ότι καινούρια μαλακία τους πει το κράτος και η εκάστοτε κυβέρνηση. Είναι αξιοσημείωτο το πως οι εξαθλιωμένοι όλων των εθνών και φυλών συσπειρώνονται όταν έχουν κάποιον να μισήσουν ή να περιφρονήσουν. Μάλλον έχει να κάνει με αυτό που λένε "πάρε έναν βλάκα και δείξε του έναν ακόμα πιο βλάκα για να νοιώσει έξυπνος".
Η λειτουργία αυτού του φαινομένου μέσα στις κοινωνίες είναι καθαρά χειραγωγητική. Εξαπατά τους εξαθλιωμένους λέγοντάς τους "κοίτα αυτοί είναι πιο εξαθλιωμένοι από σένα". Έτσι ο κάθε φουκαράς μπορεί επιτέλους να νοιώσει καλύτερα μέσα στην κατάντια του.
Όσο και να τον κάνεις όμως να νοιώσει καλύτερα ή πιο ασφαλής δεν παύει να είναι ένας εξαθλιωμένος κακομοίρης. Φουκαράδες όλου του κόσμου ενωθείτε !!
