Ο Κύριος Αρχίζει να Φοβάται
Ο Θ. Πάγκαλος χαρακτήρισε ρεμάλια όσους και όσες δεν πήγαν να ψηφίσουν και προτίμησαν την παραλία.
Η Μ. Δαμανάκη δήλωσε ότι στη δημοκρατία αποφασίζουν αυτοί που ψηφίζουν.
Η Αριστερά θεωρεί ότι η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, η δυσφορία των εργαζομένων δεν εκφράστηκε, όπως αναμενόταν, με την υπερψήφιση των κομμάτων της, από το ΚΚΕ μέχρι το ΕΕΚ, αλλά με τον πιο ανώδυνο τρόπο, την αποχή από τις εκλογές.
Ο Πάγκαλος ανησυχεί διότι επισημαίνει μια εκδήλωση ανυπακοής εκ μέρους των εργαζομένων.
Η Δαμανάκη ανησυχεί διότι βλέπει μια υποχώρηση της αποβλάκωσης: όταν ψηφίζω, δεν αποφασίζω, γιατί να ψηφίσω;
Η Αριστερά ανησυχεί διότι η πολιτική εκμετάλλευση των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου υποχωρεί και οι Κύριοι της Αριστεράς χάνουν τα προνόμια τους.
Θα μείνουν χωρίς υποτελείς;
Μα αν συμβεί αυτό, θα πάψουν να είναι Κύριοι, να προστάζουν, να αρπάζουν και να καταστρέφουν. Δεν είναι σοβαρός λόγος αμφιβολίας; Ασφαλώς και είναι.
Βάζω στοίχημα από τώρα ότι στις επόμενες ευρωοεκλογές θα πάνε να ψηφίζουν ακόμα λιγότεροι, όχι μόνο στην Ελλάδα. Τώρα που έγινε η αρχή, ποιος τους σταματάει.
Μήπως όμως θα έχουμε αύξηση της αποχής και στις βουλευτικές εκλογές; Μήπως σε όλες τις εκλογές;
Μήπως αυξάνει ο αριθμός των ανυπάκουων;
Μήπως υποχωρεί η αποβλάκωση;
Μήπως η αντίσταση των εργαζομένων στην πολιτική εκμετάλλευση που υφίστανται από τους Κυρίους της Αριστεράς γίνεται ολοένα και πιο αποφασιστική;
Εάν σε δέκα χρόνια, στις ευρωοεκλογές του 2019, πάει να ψηφίσει μόνο το 10% των ψηφοφόρων, τι θα γίνει;
Θα υπάρχει ευρωκοινοβούλιο;
Τι πρέπει να κάνει η Αριστερά μπροστά σε αυτή τη τάση;
Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης αντιμετωπίζουν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: θέλουν να αντιδράσουν αλλά δεν μπορούν.
Θέλουν να ζουν διαφορετικά: θέλουν να εργάζονται λιγότερο, να πληρώνονται καλά, να κάνουν πράγματα που τους αρέσουν, να μην αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της ανεργίας. Αλλά δεν μπορούν.
Εργάζονται πολύ και εξαντλητικά, δεν πληρώνονται καλά, αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, δεν ζουν όπως θα ήθελαν.
Η θέση τους χειροτερεύει, η εξαθλίωση προχωρά ακάθεκτη.
Ο αριθμός των εργαζομένων που δεν εμπιστεύονται κανένα κόμμα αυξάνει διαρκώς.
Τι θα άλλαζε εάν έπαιρνε το ΚΚΕ 10% και ο ΣΥΡΙΖΑ 15%;
Τι θα γινόταν εάν η Αριστερά εξέλεγε 10 ευρωβουλευτές;
Ξέρουν οι εργζαζόμενοι πως ζούν οι ευρωβουλευτές;
Πόσα παίρνουν τον μήνα;
Είναι μια ζωή ταξιδάκια;
Καλά εστιατόρια και ακριβά κρασιά στις Βρυξέλες;
Και τζιπάκι; Και τα παιδιά σας σε καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού;
Κι εμείς μέσα στο λιοπύρι, μέσα στα κάτεργα που τα λένε εργοστάσια να λιώνουμε και να βογκάμε;
Και κάθε βράδυ στα τηλεπαραθύρια;
Και μας δεν μα ξέρει ούτε η μάνα μας, ούτε τα έντερά μας μάς αγαπάνε, που λένε και στη πιάτσα.
Νομίζετε ότι σας φθονούμε;
Κάνετε μεγάλο λάθος αν το νομίζετε!
Να μας κοροϊδεύουν δεν θέλουμε.
Θέλουμε να αντιδράσουμε, θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, θέλουμε να ζήσουμε αλλιώς αλλά δεν μπορούμε, αλλά δεν ξέρουμε πως.
Η Αριστερά μας πούλησε.
Αυτή που δεν μας πούλησε, δεν διαφέρει και πολύ από την πουλημένη.
Μόνο λόγια είναι.
Δεν μπορεί να κάνει τα λόγια έργα γιατί άλλα λέει κι άλλα κάνει.
Είναι κομμάτι της Αριστεράς που πεθαίνει, που αποσύρεται από το προσκήνιο.
Αποσύρεται φωνάζοντας γενικόλογα επαναστατικά συνθήματα. Για τις ανάγκες των πολλών! Για την ανατροπή!
Επαναστατικές φλυαρίες που χρησιμοποιούνται ως δόλωμα για να πιαστεί το ψάρι και να διαιωνιστεί η αναπαραγωγή του κομματικού μηχανισμού, ο οποίος βέβαια είναι ένα μικρό κράτος.
Κάθε αρχηγός κόμματος είναι κομματικός πρωθυπουργός και ονειρεύεται να γίνει και κρατικός.
Η Αριστερά έρχεται από το παρελθόν, όχι από το μέλλον.
Η Αριστερά δεν είναι ένα πρόπλασμα μιας άλλης κοινωνίας αλλά αντίγραφο της σημερινής.
Από την Αποχή στις Εκλογές, στην Αποχή από την Εργασία
Θέλουμε να αντιδράσουμε αλλά δεν μπορούμε.
Ο συσχετισμός της δύναμης είναι συντριπτικά εις βάρος μας, ο αντίπαλος είναι πιο ισχυρός από μας πολιτικά.
Όχι όμως και οντολογικά!
Χωρίς υποτελείς ο Κύριος είναι ένα τίποτα.
Ένα πράγμα μας απομένει να κάνουμε: να κινηθούμε σαν το νερό, προς τα εκεί που υπάρχει η ελάχιστη αντίσταση.
Προς τα εκεί όπου θα μπορέσουμε να νικήσουμε χωρίς να πολεμήσουμε, προς τα εκεί όπου πρώτα θα νικήσουμε και μετά θα πολεμήσουμε.
Τι κάνει ο Κύριος όταν δεν προσερχόμαστε στις κάλπες; Ανησυχεί ή όχι;
Ο Πάγκαλος ανησυχεί και μαζί με αυτόν και πολλοί άλλοι.
Γιατί ανησυχούν;
Ανησυχούν διότι οι υποτελείς αρνούνται να είναι υποτελείς.
Ανησυχούν διότι δεν μπορούν να πείσουν, δεν μπορούν να (καθ)οδηγήσουν τους υποτελείς προς τα εκεί που θέλουν, προς την ενίσχυση της Κυριαρχίας.
Οι υποτελείς αποσύρονται, απομακρύνονται, φεύγουν, απουσιάζουν, περνούν στη πράξη.
Δεν θέλουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους κι αυτό σημαίνει ότι η Αριστερά βρίσκεται πολύ κοντά στο οριστικό και αμετάκλητο τέλος της.
Θεωρώ ότι η τάση της αποχής από τις εκλογές θα επιταχυνθεί και θα γενικευτεί.
Είναι μια πρώτη μορφή αντίδρασης.
Ελάχιστη, στοιχειώδης, ενστικτώδης, αυθόρμητη, ακατανίκητη.
Είναι ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Είναι μια μορφή πάλης.
Και θα έχει αποτελέσματα.
Και εφόσον θα έχει αποτελέσματα, αναπόφευκτα θα πρέπει να περιμένουμε την αντίσταση των Κυρίων ημών.
Άρα ο κοινωνικός πόλεμος, όπως κάθε πόλεμος, θα κλιμακωθεί.
Κι όταν ο πόλεμος κλιμακωθεί, αναπόφευκτα κλιμακώνονται και οι μορφές πάλης.
Ποια μορφή πάλης όμως είναι πιο ισχυρή από την αποχή στις εκλογές;
Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι και όλες: η αποχή από την εργασία και η απεργία.
Δεν είναι το ίδιο: Η απεργία είναι μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού: π.χ., την αύξηση του μιισθού ή την καταβολή μισθούς σε όλους. Η αποχή απο την εργασία είναι μέσο και σκοπός ταυτόχρονα, είναι πέρασμα στη πράξη.
Τι θέλουμε σήμερα;
Θέλουμε να εργαζόμαστε λιγότερο, όλοι και όλες, και να έχουμε πρόσβαση στον συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο.
Θέλουμε μείωση του χρόνου εργασίας και μισθό για όλους και όλες.
Το πρώτο μπορούμε να το επιτύχουμε χωρίς να το ζητήσουμε: δεν πάμε στη δουλείά και αυτό είναι όλο.
Πρόκειται για πέρασμα στη πράξη, για νίκη χωρίς πόλεμο.
Το δεύτερο, ο κοινωνικός μισθός, μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την απεργία.
Αυτές είναι οι (δυο) ριζικές ανάγκες των πολλών, αυτή είναι η στρατηγική μας, αυτοί είναι οι στόχοι μας και μπορούμε να τους πετύχουμε με την αποχή από την εργασία και με την απεργία.
Όχι γενικόλογα και ασάφειες!
Και αυτή η στρατηγική πρέπει να είναι και ο τίτλος της Αριστεράς.
Το κόμμα ή η οργάνωση που θα εμφανιστεί με αυτό τον τίτλο θα γίνει το σπέρμα της νέας Αριστεράς.
Με μία προϋπόθεση: ότι θα εξαλείψει την πολιτική εκμετάλλευση, την πολιτική ως επάγγελμα.
Είναι πολύ εύκολο: θα εκλέγονται όλοι για λίγους μήνες (εκ περιτροπής) και μόνο για μια φορά.
Εάν εμφανιστεί αυτή η Αριστερά, θα υπάρχει σοβαρότατος λόγος να πάμε να ψηφίσουμε.
Εάν υπάρξει και ι ευρωπαϊκό κόμμα »τριαντάωρο και μισθός για όλους», ακόμα καλύτερα. Εάν δεν υπάρξει, η αποχή στις βουλευτικές και ευρωεκλογές θα γενικευτεί, δημιουργώντας το πρώτο ρήγμα στην Κυριαρχία.
Με λίγα λόγια, επέρχεται επαναστατική έκρηξη και επαναστατική κατάσταση: οι Κύριοι δεν μπορούν (να υποτάξουν και να καθοδηγήσουν), οι υποτελείς δεν θέλουν (να υπακούσουν εξ αιτίας της επιδείνωσης της εξαθλίωσης – όχι μόνο της οικονομικής) και αντιδρούν όπως μπορούν (αποχή από τις εκλογές), κι αυτοί που είναι στη μέση, ταλαντεύονται και δεν μπορούν να αποφασίσουν με ποιον θα παν και ποιον θα αφήσουν.
Ο Δεκέμβρης και η αποχή από τις εκλογές ήταν τα πρώτα σημάδια.
Πολύ σύντομα, θα σκάσουν μύτη κι άλλα.
η αποχή, το νερό και η ελάχιστη (ακατανίκητη) αντίσταση
.
