26.11.09

Ζωή Χωρίς Χρήματα

............................................. Από τα ΝΕΑ με τίτλο: Ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια
............................................http://www.tauschring.de/http://projekte.free.de/gibundnimm/

Η πρώην καθηγήτρια Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ ζει χωρίς χρήματα τα τελευταία 13 χρόνια στη Γερμανία.
Άρχισε ως πείραμα, αλλά τώρα δεν το αλλάζει με τίποτα. Και είναι πεπεισμένη ότι αυτό είναι το μέλλον της κοινωνίας μας.

Πριν από 22 χρόνια η Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ, καθηγήτρια γυμνασίου, μόλις έβγαινε από ένα επώδυνο διαζύγιο και αποφάσισε να μετακομίσει μαζί με τα δύο παιδιά της στο χωριό Λούνεμπουργκ, κοντά στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας.
Εκεί, όπως παρατήρησε αμέσως, οι άστεγοι ήταν πάρα πολλοί και σε άθλια κατάσταση. Ενοχλήθηκε πολύ.
«Δεν είναι σωστό αυτό, δεν μπορεί να συνεχιστεί», σκέφτηκε.
Έπειτα από αρκετή σκέψη έφτιαξε το Τauschring, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες με αντάλλαγμα υλικά αγαθά, μια ζώνη όπου δεν χρησιμοποιούνται χρήματα: ένα κούρεμα μπορεί να ανταλλαγεί με το σέρβις ενός αυτοκινήτου, μια παλιά τοστιέρα μπορεί να ανταλλαγεί με δύο χρησιμοποιημένες καμπαρντίνες.

Το αποκάλεσε «Gib und Νimm» δηλαδή «Πάρε- Δώσε».

Η 67χρονη σήμερα Σβέρμερ πίστευε πάντα ότι οι άστεγοι δεν χρειάζονται χρήματα προκειμένου να επανενταχθούν στην κοινωνία: αντίθετα θα πρέπει να δώσουν μόνοι τους αξία στον εαυτό τους με το να γίνουν χρήσιμοι, παρά τα χρέη, την ένδεια ή την ανεργία.

«Πιστεύω ότι ακόμα και εάν δεν έχεις τίποτα, αξίζεις πολλά. Ο καθένας μας έχει μια θέση στον κόσμο».

Οι άστεγοι του Ντόρτμουντ όμως δεν ανταποκρίθηκαν αμέσως στο σχέδιό της και ελάχιστοι εμφανίστηκαν στο Τauschring.
Κάποιοι μάλιστα της είπαν εξαγριωμένοι ότι μια γυναίκα μεσαίας τάξης με μόρφωση δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει τι περνούν.
Αντίθετα, ήταν κυρίως οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι που άρχισαν να εμφανίζονται όλο και συχνότερα στο Τauschring, με τα χέρια τους γεμάτα πράγματα που βρίσκονταν αχρησιμοποίητα επί χρόνια στα σπίτια τους ή έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: συνταξιούχοι κομμώτριες προσφέρθηκαν να κουρέψουν άνεργους ηλεκτρολόγους οι οποίοι με τη σειρά τους θα έφτιαχναν τις κουζίνες των γυναικών.
Συνταξιούχοι Βρετανοί δάσκαλοι παρέδιδαν μαθήματα αγγλικών σε νέους με αντάλλαγμα να βγάζουν βόλτα τους σκύλους τους.
Ούτε ένα μάρκο δεν άλλαξε χέρια.

Τρόπος ζωής
Η επιτυχία του πειράματος προκάλεσε στη Σβέρμερ ερωτήσεις για τον τρόπο ζωής της. «Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ζούσα με πολλά πράγματα που δεν χρειαζόμουν.

Έτσι αποφάσισα ότι δεν θα αγόραζα τίποτα χωρίς να δώσω κάτι άλλο. Έτσι ξεκίνησα.
Μετά άρχισα να αναρωτιέμαι τι χρειάζομαι πραγματικά, για παράδειγμα ρούχα, και ανακάλυψα ότι μπορούσα να τα βγάλω πέρα με όσα κρέμονταν μόνο σε 10 κρεμάστρες. Όλα τα άλλα τα χάρισα.
Το να ξεφορτωθώ τόσα πράγματα ήταν μια πραγματική ανακούφιση».

Έπειτα από λίγο, ακόμα και η τεράστια συλλογή με τα βιβλία της άρχισε να την ενοχλεί και η Σβέρμερ τα έδωσε σε ένα κατάστημα με βιβλία από δεύτερο χέρι. Τα χάρισε όλα.

«Ήθελα να μείνω μόνο με τα απολύτως απαραίτητα».
«Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη»

ΟΣΟ ΠΙΟ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ζούσε η Σβέρμερ τόσο πιο χαρούμενη ήταν.
Το 1995 ασχολούνταν πολύ με το Τauschring και συνειδητοποίησε ότι η δουλειά της δεν την ικανοποιούσε.

«Πάντα ήμουν άρρωστη με γρίπη ή πονοκέφαλο και ποτέ δεν συνειδητοποιούσα τη σύνδεση μεταξύ των σωματικών συμπτωμάτων μου και του γεγονότος ότι ήμουν δυστυχισμένη στη δουλειά μου».
Έναν χρόνο αργότερα, το 1996, πήρε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της: να ζει χωρίς χρήματα.
Παράτησε το διαμέρισμα και τη δουλειά της και άρχισε να ζει νομαδικά με «έναν ακραίο τρόπο ζωής», όπως παραδέχεται.
Γύριζε από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας χειρωνακτικές εργασίες.
Σκόπευε να το κάνει μόνο για 12 μήνες.
Όμως της άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το σταματήσει.
Δεκατρία χρόνια αργότερα, συνεχίζει να ζει βάσει των αρχών τού «Πάρε- δώσε».

«Η ζωή έγινε πιο συναρπαστική, πιο όμορφη.
Είχα όλα όσα χρειαζόμουν και ήξερα ότι δεν μπορούσα να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Δεν έπρεπε πια να κάνω όσα δεν μου άρεσαν, αισθανόμουν μεγάλη χαρά και σωματικά αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ».
Ζει ακόμα έτσι.
Μένει κάθε εβδομάδα σε διαφορετικό σπίτι μελών του Τauschring, καθαρίζοντας ή κάνοντας άλλες δουλειές ως αντάλλαγμα.
Έχει 200 ευρώ για κατάσταση έκτακτη ανάγκης και όλα τα άλλα χρήματα που πιάνει στα χέρια της τα χαρίζει.
Δεν έχει υγειονομική περίθαλψη, αλλά πιστεύει στη δύναμη της αυτοθεραπείας.

Πιστεύει πραγματικά ότι το δικό της παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει το μέλλον σε μια κοινωνία όπου «όλοι αγοράζουμε για να γεμίσουμε το κενό μέσα μας".

Και αυτό το κενό και τον φόβο της απώλειας τον εκμεταλλεύονται οι μεγάλες

εταιρείες».
.

Η Ντροπή των Βραβείων

.Του Θανάση Θ. Νιάρχου

.......................................Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ με τίτλο: Αυτό το βραβείο ποιος θα το πάρει

Με τα βραβεία κοντεύει να συμβεί, αν δεν έχει ήδη συμβεί, αυτό που γίνεται, συνήθως, με τους πολιτικούς.
Όπως κανείς δεν θυμάται ποιος υπήρξε υπουργός Γεωργίας πριν από πέντε χρόνια, έτσι ακριβώς οι πάντες φαίνεται να έχουν ξεχάσει ποιος πήρε ένα οποιοδήποτε βραβείο πριν όχι πέντε, αλλά ακόμη και πριν από δύο χρόνια.
Έτσι ώστε βαθύτατα να απορεί κανείς τι λύσσα είναι αυτή προκειμένου να πάρεις ένα βραβείο, όταν η λήθη που θα σου επιφυλαχθεί είναι όση και για εκείνον που δεν το έχει πάρει.

Με μία μόνο διαφορά: ότι στον πρώτο η λήθη έχει σφραγίδα και υπογραφή (πράγμα που κάνει το βραβείο ακόμη πιο αφόρητο, αφού όποιος το θέλει, είναι για τους άλλους και δεν το θυμάται παρά ο ίδιος), ενώ στον δεύτερο, που δεν παίρνει κανένα βραβείο, η λήθη ταυτίζεται με την ομογάλακτή της αδελφή, την ανωνυμία.
Γεγονός που είναι και απείρως αξιοπρεπέστερο.

Το πόσο ανώμαλα όμως έχει διαμορφωθεί και εξελιχθεί ο κόσμος, στα νεώτερα τουλάχιστον χρόνια, το μαρτυράει η θετική εντύπωση που δημιουργείται για τον οποιονδήποτε όταν βραβεύεται και ξεχωρίζει.
Κανείς δεν φαίνεται να αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι πολλοί που ν΄ αξίζουν ένα βραβείο, ή πώς γίνεται να επιχαίρουμε και να πριμοδοτούμε την ύπαρξή τους, όταν οι ειδικότερες και γενικότερες συνθήκες του κόσμου μας εξακολουθούν να παραμένουν εξαιρετικά άθλιες.
Πώς γίνεται να μιλάμε ακόμη και για τον θεσμό των βραβείων, μέσα σ΄ έναν κόσμο που η ύπαρξή τους κάνει την όποια και όση κατάντια του να ηχεί ακόμη πιο κραυγαλέα.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που αξίζει να εξαίρονται μ΄ ένα βραβείο, ενώ κανονικά θα έπρεπε να διαβιούν με σκυμμένο το κεφάλι, αφού η προσωπική τους αξία δεν μετέβαλε στο ελάχιστο την κατάσταση των πραγμάτων γύρω τους.
Όσο μάλιστα μεγαλύτερο το βραβείο, τόσο περισσότερο θα έπρεπε να υπογραμμίζεται η γύμνια της αναποτελεσματικότητάς τους.

Αν το βραβείο που δίνεται στον οποιονδήποτε είναι αποκλειστικά για την προσωπική του λάμψη, θα έπρεπε ο ίδιος ο βραβευόμενος να το συνειδητοποιεί ως ντροπή, αφού η λάμψη του δεν έριξε το ελαχιστότερο φως μέσα στον κόσμο.
Και να το αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι, αφού και οι υπόλοιποι (εννοούμε όλον τον κόσμο, όχι μόνον τους μη βραβευμένους), θα το συνειδοποιούσαν ως κάτι κατάπτυστο, καθώς η ύπαρξη των βραβείων ναρκοθετεί, με τον τρόπο της, την έννοια της ενότητας.

Μια έννοια που συνιστά μια τραγικά αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση προκειμένου να επιζήσει ο κόσμος.
Φτάνει να σκεφτούμε πόσα πράγματα θ΄ αλλάζανε προς το καλύτερο αν καταργούνταν σταδιακά παγκοσμίως τα βραβεία, μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα, κρατικά και ιδιωτικά.
Θα γινόταν ένα πρώτο συγκλονιστικό ξεκαθάρισμα αφού ο καθένας θα επιχειρούσε οτιδήποτε, όταν το ένιωθε ως προσωπική του ανάγκη κι όχι γιατί θ΄ αποσκοπούσε σ΄ ένα βραβείο.
Θα ξεκαθάριζε αυτόματα η ήρα από το στάρι και οι «εραστές της δημιουργίας», που έχουν πληθυνθεί ως η άμμος της θάλασσας, θα έρχονταν σε φυσιολογικότερα μέτρα.
Θα προέκυπτε μιας ανυπολόγιστης σημασίας ηθική χειραφέτηση, καθώς δεν θα γελοιοποιούνταν ένα απροσμέτρητο πλήθος ανθρώπων, που με το να διεκδικεί, για λογαριασμό του, ένα οποιοδήποτε βραβείο, είναι υποχρεωμένο να διαβάλλει και να συκοφαντεί κάθε άλλη υποψηφιότητα.

Χωρίς να είναι μικρότερης σημασίας, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια ακόμη ευεργεσία: να αισθάνεται ο καθένας πως το βραβείο δεν μπορεί να του το δώσει κανείς άλλος παρά μόνον ο εαυτός του, να θεωρείται ταυτόχρονα εξ ίσου σημαντικό το να καλλιεργείσαι εσωτερικά, πράγμα που κινδυνεύει να ξεχαστεί, όπως την προτεραιότητα την διεκδικεί πια η αγωνία για τη δημόσια διάκριση.

Θα στρεφόμασταν, δηλαδή, ευκολότερα προς τα μέσα, αφού δεν θα υπήρχε- όπως τώρα η δικαιολογία να μην επιχειρείς κάτι ανάλογο, καθώς το βραβείο υποτίθεται πως έρχεται ως επιστέγασμα μιας εσωτερικότητας που έχει καλλιεργηθεί τόσο πολύ, ώστε να αποκτά και δημόσιο εύρος.
Τελικά, ενώ υποτίθεται πως κάθε υποψήφιος για βράβευση εκφράζει μιαν «αξία» που χρειάζεται το βραβείο ώστε η αξία αυτή να προσεχθεί, το βραβείο, όταν του απονέμεται, στην πραγματικότητα να μην υπογραμμίζει την αξία, αλλά να επιβραβεύει το διάτρητο ήθος του όπως εκφράζεται με τη διαπλοκή και τη μηχανορραφία που έχουν συνηθέστατα προηγηθεί ώστε να κατακτήσει το βραβείο.
Ωστόσο όλα αυτά τα εξαιρετικώς σοβαρά, θα ήταν μικρής σημασίας αν τα βραβεία (πράγμα που ενδεχομένως να μην συνέβαινε σε παλαιότερα χρόνια) δεν είχαν καταστεί ένας καίρια ανασταλτικός παράγοντας για την ουσιαστική χειραφέτηση και την ενηλικίωση ολόκληρου του πλανήτη.

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη».

20.11.09

Nέα Γρίπη: Μιντιακή Φούσκα Ιατρογενούς Τρομολαγνείας

.
........................Από Από το blog Μιχαλης Πιτσιλιδης με τίτλο: Κατασκευάζοντας μια Πανδημία...
. .
Το να δίνεις όνομα στα πράγματα είναι μια μορφή εξουσίας.
Πάρτε, για παράδειγμα, το νέο πανδημικό ιό τής γρίπης και το εμπνευσμένο σλόγκαν του Υπουργείου Υγείας «Γνωρίζω, Προστατεύομαι, Συνεχίζω».

Ορίζει ή επιχειρεί να ορίσει το πλαίσιο της καθημερινότητάς μας που θυμίζει Επιχείρηση Καθαρά Χέρια: 18 φορές την ημέρα πλύσιμο και άλλες τόσες απολύμανση με ένα από τα αντισηπτικά που κατέκλυσαν την αγορά.
Και χλωρίνη, παντού χλωρίνη.
Το συνιστούν, άλλωστε, πολυπράγμονες ινστιτούτορες οι οποίοι εζήλωσαν την δόξα τών 29 κατσκευαστών πλυντηρίων.

Τα ερωτήματα όμως – δίκην επίμονων λεκέδων- παραμένουν.
Γιατί και από τι προστατευόμαστε;

Παρακάτω θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία ρεαλιστική αποτίμηση της κατάστασης.

Κάθε μαζικός εμβολιασμός έχει δύο προαπαιτούμενα.
Πρώτον, να πειστεί ο εμβολιαστέος πληθυσμός ότι απειλείται σοβαρά η υγεία του και δεύτερον, να υπάρχουν εμβόλια.
Η ανακήρυξη πανδημίας γρίπης, στις 10 Ιουνίου 2009, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) βοήθησε και πίεσε και για τα δύο.
Καταρχάς, καθήλωσε τους πολίτες μπροστά στις τηλεοράσεις, όπου βομβαρδίστηκαν από μηνύματα ζόφου και εικόνες φρίκης.
Πολλοί πίστεψαν ότι θα …πανδημήσουν εις Κύριον, με συνέπεια να παρακαλούν για εμβόλια.

Από την άλλη, η αναγόρευση της γρίπης σε πανδημία επέτρεψε στις εταιρείες να εκμεταλλευτούν μια σειρά ευνοϊκών διατάξεων «περί ετοιμότητας πανδημίας γρίπης», τις οποίες ο πονηρά προνοητικός ΠΟΥ είχε ήδη προβλέψει από τον Οκτώβριο του 2007.

Σύμφωνα με αυτές, οι εταιρείες, σε περίπτωση πανδημίας γρίπης, μπορούν να υποβάλλουν προς έγκριση εμβόλια με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς τις απαραίτητες μελέτες ασφάλειες που είναι μακροχρόνιες (αλλά και πολυδάπανες).
Κάτι τέτοιο θα ήταν συζητήσιμο ενώπιον πραγματικού κινδύνου.

Το πρόβλημα, στην περίπτωση της νέας γρίπης, είναι ότι, λόγω χαμηλής θνητότητας, δεν πληρούνται καν οι αντικειμενικές προϋποθέσεις κήρυξης πανδημίας…
Αλλά ο ΠΟΥ είχε και σ’ αυτό τη λύση.
Ως νέος Μωάμεθ, όταν είδε ότι το βουνό δεν έρχεται προς το μέρος του, αποφάσισε να κινήσει αυτός προς το βουνό και να …κατασκευάσει μία πανδημία.

Για το λόγο αυτό, στις 10 Μαΐου 2009 άλλαξε τον ορισμό της πανδημίας γρίπης, από «ένας ιός που σκοτώνει έναν τεράστιο (enormous) αριθμό ανθρώπων» σε «ένας ιός έναντι του οποίου ο ανθρώπινος πληθυσμός δεν έχει ανοσία».

Με τον τρόπο αυτό μετατόπισε το βάρος του ορισμού, από τη θνητότητα στη μεταδοτικότητα και έστρωσε το χαλί για τη μαζική παραγωγή «πανδημικών» εμβολίων.

Χαρακτηριστικός ήταν ο ειρωνικός τίτλος του CNN, όταν ανακάλυψε την αλλαγή στον ορισμό: «Όταν η πανδημία δεν είναι πανδημία».

Παρά την προφανή, άτεχνη και σχεδόν προκλητική μεθόδευση – έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και προ πολλού η εποχή της αθωότητας για τον ΠΟΥ - οι υπεύθυνοι υγείας στις περισσότερες χώρες του κόσμου, πήραν πρόθυμα τη σκυτάλη του πανικού, ιδιοτελώς και ανιδιοτελώς, στηριζόμενοι κυρίως στο θρυλούμενο μέγεθος της απειλής.

Ωστόσο, η θνητότητα από τον ιό της απλής (εποχικής) γρίπης είναι κοντά στο 0,1 %.
Δηλαδή στους 1.000 που αρρωσταίνουν, ο 1 πεθαίνει.
Οι αρχικές εκτιμήσεις για τη νέα γρίπη προέβλεπαν τουλάχιστον παρόμοια θνησιμότητα και πολύ μεγαλύτερη μεταδοτικότητα.
Συνεπώς, επειδή θα κολλούσαν περισσότεροι άνθρωποι, ο απόλυτος αριθμός των θανάτων προβλέπονταν να είναι σχετικά μεγάλος.
Ακόμα και αν η παραπάνω εκτίμηση ήταν σωστή, η λύση του εμβολιασμού είναι λανθασμένη.

Ο εμβολιασμός είναι μία παρέμβαση που γίνεται σε υγιή άτομα, οπότε μέχρι κάποιος να μας πείσει ότι δεν είναι πιο επικίνδυνος από τη νέα γρίπη, κάθε πρωτοβουλία μαζικού εμβολιασμού είναι αντιεπιστημονική.
Η υπεύθυνη υγειονομική πολιτική δεν χαράσσεται με γιουρούσια.

Εκστρατείες μαζικού εμβολιασμού με ανέλεγκτα εμβόλια δικαιολογούνται μόνο για μείζονες απειλές, όπως ευλογιά, πανούκλα, πανώλη, χολέρα κλπ.

Αν δεν δημιουργούνταν μεθοδικά και συστηματικά συνθήκες υγειονομικού πανικού, κανένας δε θα γνώριζε ότι κυκλοφορεί νέο στέλεχος γρίπης, κανένα σχολείο δε θα έκλεινε, κανένας έμπορος αντισηπτικών δε θα γινόταν αναιτίως πλούσιος.

Τελικά, βέβαια, τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει σημασία σε πρακτικό επίπεδο, επειδή αποδείχτηκε πλέον ότι ο νέος ιός είναι λιγότερο θανατηφόρος από την παλιά, καλή εποχική γρίπη.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurosurveillance, το ποσοστό θνητότητας από τη νέα γρίπη κυμαίνεται μεταξύ 0,0004 και 0,06% δηλαδή είναι 2 έως 250 φορές χαμηλότερο της παλιάς γρίπης.
Με άλλα λόγια, κολλάει πολύ περισσότερους, σκοτώνει πολύ λιγότερους.

Το παράδειγμα της Αυστραλίας είναι χαρακτηριστικό.
Η χώρα αυτή μόλις βγήκε από την εποχή της γρίπης. Στις αρχές Ιουνίου, όταν η χώρα εισερχόταν στο χειμώνα της, οι Κασσάνδρες της επιδημιολογίας προέβλεπαν πάνω από 3.000 νεκρούς.
Τελικά, σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Υγείας της Αυστραλίας, έχασαν τη ζωή τους από τη γρίπη μόλις 162 άτομα.

Για όποιον νομίζει ότι με τον μαζικό εμβολιασμό θα αποφεύγονταν ακόμα και αυτοί οι λίγοι θάνατοι, αξίζει να επισημανθεί ότι το εμβόλιο κατά της κοινής γρίπης που γίνεται επί δεκαετίες στους άνω των 65 ετών, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι έχει μειώσει τη θνητότητα από γρίπη.

Κατ’ επέκταση, δεν είναι δυνατόν να προστατευτούμε από κάτι που δεν κινδυνεύουμε, χρησιμοποιώντας κάτι που δεν σώζει.

Η νέα γρίπη αποτελεί μια κλασική περίπτωση αποτυχημένου υγειονομικού σχεδιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο, μια μιντιακή φούσκα ιατρογενούς τρομολαγνείας, πίσω από την οποία σύρθηκαν πρόθυμα οι ανασφαλείς κυβερνήσεις.

Όσο ο καιρός περνάει και ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι το μέγεθος της υγειονομικής αντίδρασης είναι τερατωδώς αναντίστοιχο με αυτό της πραγματικής απειλής, τόσο η καχυποψία θα εντείνεται, υπονομεύοντας πραγματικά τη λειτουργία των θεσμών.

Ας μην ξεχνάμε την ιστορία του τσοπάνη και του λύκου. Τελικά, όλα είναι θέμα εμπιστοσύνης…

18.11.09

H Ιατρική Εξουσία και οι Αναξιόπιστες Ιατρικές Οδηγίες

.Από το blog Μιχαλης Πιτσιλιδης με τίτλο:



Ζούμε υπό το ζυγό ενός φρικαλέα πολύπλοκου συστήματος νόμων και αποφάσεων.
Κι επειδή η άγνοια νόμου δεν είναι αποδεκτή, ο καθένας κινδυνεύει να υποστεί τις συνέπειες από μια παράβαση για την οποία αγνοεί το νόμο ή την κανονιστική διάταξη, γενικότερα.

Η πολιτεία εδώ είναι αναγκαστικά κουτοπόνηρη: αν επιτρεπόταν η άγνοια νόμου, τότε ο καθένας θα την επικαλείτο.
Αλλά δεν είναι μόνο η νομοθετική εξουσία που παράγει ακατάπαυστα περιοριστικές ή κανονιστικές διατάξεις που φιλοδοξούν να ελέγξουν τη ζωή των ανθρώπων.

Το ίδιο κάνει και η ιατρική εξουσία, η οποία προσπαθεί να εξαπλώσει την κυριαρχία της στο σύνολο της κοινωνίας: στους γιατρούς οι οποίοι καλούνται να λειτουργήσουν και λειτουργούν ως εκτελεστικός βραχίονας, στο νοσηλευτικό προσωπικό, στους κυβερνώντες αλλά και στους απλούς πολίτες.

Εδώ θα περιοριστούμε σε έναν από τους τρόπους με τους οποίους η ιατρική εξουσία ασκείται επί των ιατρών.
Σήμερα, η ιατρική θυμίζει πολύ έντονα στρατό.
Διαθέτει πολλές βαθμίδες ιατρικής ιεραρχίας/εξουσίας αλλά και γενικά επιτελεία στα οποία καταστρώνονται τα σχέδια για να κατατροπωθεί ο εχθρός ο οποίος είναι, υποτίθεται, η νόσος.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως και στον στρατό, τελικά αποδεικνύεται ότι στόχος είναι η έγκριση των «στρατιωτικών δαπανών» και όχι ο εχθρός ο οποίος αναδεικνύεται, εν τέλει, σε …σύμμαχο.

Η ιατρική εξουσία παράγει ακατάπαυστα κάθε είδους οδηγίες (guidelines) στις οποίες καλούνται να συμμορφωθούν όλοι.
Η παραβίαση των οδηγιών έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την επιστημονική απαξίωση των παραβατών, αλλά ακόμα και την δικαστική τους δίωξη, στις περιπτώσεις εκείνες όπου οι ιατρικές οδηγίες έχουν υιοθετηθεί από την πολιτεία, ως ο ενδεδειγμένος τρόπος του πράττειν.

Από τη συντριπτική πλειονότητα των γιατρών, οι οποίοι ανήκουν στις χαμηλές βαθμίδες της ιατρικής εξουσίας (κανένας έλληνας γιατρός δεν μετέχει στα κονκλάβια όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις), οι οδηγίες θεωρούνται ως το απαύγασμα της πανταχόθεν εκθειαζόμενης ιατρικής που βασίζεται σε αποδείξεις (Evidence Based Medicine).

Για τους λιγότερο υποψιασμένους γιατρούς, οι Οδηγίες επέχουν θέση θεραπευτικού ευαγγελίου.

Οι οπαδοί μιας πιο κριτικής στάσης έχουν προσέξει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια:
Οι Οδηγίες ταιριάζουν γάντι στις ανάγκες που διαμορφώνονται στην αγορά ή, με άλλα λόγια, έρχονται να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα φαρμακευτικών και άλλων εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της ασθένειας.

Πόσο αξιόπιστες είναι, ωστόσο, αυτές οι Οδηγίες;

Για περισσότερα από 20 χρόνια, οι μεγάλες καρδιολογικές εταιρείες, το American College of Cardiology (ACC) και η American Heart Association (AHA), εκδίδουν οδηγίες για την αντιμετώπιση ασθενών με καρδιακά νοσήματα.
Από το 1984 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008 εκδόθηκαν 53 Οδηγίες σε 22 θέματα, στις οποίες περιέχονταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 7.196 συστάσεις!

Ας εμβαθύνουμε όμως λίγο περισσότερο, καθώς το πρόβλημα δεν υφίσταται μόνο στην ποσότητα αλλά, κυρίως, στην ποιότητα.
Οι συστάσεις αυτές ταξινομούνται ως προς τη βαρύτητά τους, την αξιοπιστία τους, με ένα σύστημα ταξινόμησης (Level of Evidence A, B και C).
Οι συστάσεις που αξιολογούνται ως Α θεωρείται ότι βασίζονται σε πολλές και άρτιες κλινικές μελέτες ενώ ως C θεωρούνται οι συστάσεις που βασίζονται κυρίως σε προσωπικές απόψεις.

Μια πολύ σημαντική εργασία η οποία δημοσιεύτηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2009 στο διεθνούς φήμης ιατρικό περιοδικό JAMA (Journal of the American Medical Association, “Scientific Evidence Underlying the ACC/AHA Clinical Practice Guidelines”) έδειξε ότι
οι περίφημες επίσημες Οδηγίες δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα προσωπικών απόψεων.
Πράγματι, μόλις το 11% των συστάσεων βασίζονται σε level A δεδομένα ενώ το 48% αποτελούν προσωπικές απόψεις (level C).

Διαπιστώνεται, με άλλα λόγια, ότι οι θεωρούμενες πολύ σοβαρές ιατρικές οργανώσεις ACC και AHA, ο λόγος των οποίων είναι νόμος για τους καρδιολόγους, εκδίδουν οδηγίες οι οποίες επηρεάζουν αμεσότατα την ιατρική πρακτική και την υγεία των ανθρώπων, βασιζόμενες, δυστυχώς, κυρίως σε προσωπικές απόψεις ειδικών και «ειδικών».

Και, βέβαια, δεν αποτελούν πλέον ειδήσεις οι καθημερινές αποκαλύψεις για το συστηματικό χρηματισμό ειδικών από τους ενδιαφερόμενους να επηρεάσουν προς όφελός τους τις Οδηγίες
.

8.11.09

Ποια «Εθνική Άμυνα» Υπερασπίζονται 6000 ΕΠΟΠ κι Αξιωματικοί σε Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Σομαλία;

.........................Aπό το Γράμμα προς νεοσύλλεκτους στο blog: diktiospartakos.blogspot.com

Σχεδόν ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη και δυο χρόνια μετά τη φοιτητική εξέγερση του 2006-07, για τη «μαμά πατρίδα» περνάς τις πύλες του «παραλόγου της θητείας».
Είσαι κομμάτι των μεγάλων αγώνων της νεολαίας. Τις έζησες ως φοιτητής, ως μαθητής, περιπλανώμενος και κακοπληρωμένος εργαζόμενος ή άνεργος. Την εκμετάλλευση, την καταστολή, την κοροϊδία και την απαξίωση, την οργή που σου προκαλούν καλείσαι να τις αντιμετωπίσεις και στο στρατό, ενώ σε μπουκώνουν με όλες τις «γνωστές συνταγές» τους: Ο «στρατός σημαίνει ισότητα», «σέβεται τον φαντάρο», «υπερασπίζει την άμυνα τις χώρας», «σημαίνει αξιοπρέπεια».

Όμως κάτι δεν πάει καλά, έτσι;
Πόσο ίσοι είναι οι φαντάροι της παραμεθορίου, που πάνε σε όλη τη θητεία από σκοπιά σε αγγαρεία, με τα βύσματα των επιτελείων;
Σε «στρατό - κολέγιο» τι δουλειά έχουν τα ατομικά κι ομαδικά καψόνια;
Το «πέσε και πάρε»; Τα φασιστικά άσματα;

Οι Στρατιωτικές Κατασκηνώσεις με 6000 φαντάρους-υπηρέτες για φθηνές διακοπές των αξιωματικών;
Οι 7 τραυματίες και ο ένας νεκρός σε μόλις 30 μέρες διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ;

Ποια «εθνική άμυνα» υπερασπίζονται 6000 ΕΠΟΠ κι αξιωματικοί σε Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Σομαλία, αφήνοντας τους φαντάρους να «λιώνουν» σε σκοπιές-αγγαρίες για να μπαλώσουν τις τρύπες του στρατού και του κράτους της «ισχυρής Ελλάδας»;

Ποια αξιοπρέπεια ζουν οι φαντάροι που βλέπουν την οικογένεια να γονατίζει σε πολιτικούς, στρατιωτικούς, παπάδες;
Θέλουν να «σκέφτεσαι τα χειρότερα», να φοβάσαι. Βάλε βύσμα, γίνε σαν αυτούς. Να ’σαι πειθήνιος. Να πειστείς πως το παράλογο έχει λογική.

Ο Βενιζέλος, αναλαμβάνοντας το υπουργείο, διακήρυξε ότι αποστολή του στρατού είναι η «αξιοπρέπεια της χώρας» από ένα στρατό «με σεβασμό προς τον άνθρωπο».
Αμέσως έδειξε τι εννοούσε.
Την αύξηση των μισθοφόρων στο Αφγανιστάν, που αποφάσισε η ΝΔ, την κάνει πράξη το ΠΑΣΟΚ, με νέα αφαίμαξη του λαού, της άνεργης και περιπλανώμενης νεολαίας.
Τις «ασύμμετρες απειλές» του Μεϊμαράκη και του Πολύδωρα, κάνουν δόγμα ο Βενιζέλος και ο Χρυσοχοΐδης.

Στο «ενιαίο σύστημα διακυβέρνησης», που οραματίζεται ο Παπανδρέου, στρατός και αστυνομία θα παρακολουθούν και θα επεμβαίνουν παντού. Από τα ελληνοτουρκικά και τους μετανάστες, ως τις πλημμύρες, τις διαδηλώσεις και τους «τρομοκράτες».
Όλοι εχθροί, λοιπόν!
Από τους Τούρκους φαντάρους (βέβαια, τα βρίσκουν με τους Τούρκους στρατηγούς στο ΝΑΤΟ) ως τους απεργούς ναυτεργάτες.

Συνεχίζουν να στέλνουν φαντάρους εκτός συνόρων, στην «ελληνική» Κύπρο (για την «αξιοπρέπεια», ρε γαμώτο!), ξένο στρατό, σε ξένη χώρα με διαρκή συναγερμό, να «τρέχουν γρηγορότερα, να πηδούν ψηλότερα, να υπακούν περισσότερο».

Δημιουργούν το σιδερόφραχτο στρατό της «ισχυρής Ελλάδας» πάνω σε μια θητεία «με ανθρώπινο πρόσωπο»: Σκοπιά-αγγαρεία-ασκήσεις, «χώσιμο» σε φωτιές-πλημμύρες-λαθρεμπόρους με κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας ή της ζωής μας. Λιγότερο κράτος και θέσεις εργασίας.
Στρατόπεδα χωρίς πόσιμο ή ζεστό νερό, θέρμανση ή αξιοπρεπές φαγητό, γεμάτα καρκινογόνο αμίαντο.
Το «αξιόμαχο» του ελληνικού στρατού συνεχίζει να περνά πάνω από τις ζωές των στρατευμένων.

Μέσα από τον ιδεολογικό τραμπουκισμό του μιλιταρισμού, του εθνικισμού και της υποταγής στους «ανώτερους».
Οι αγορές όπλων, ρεμούλες δις, συνεχίζουν να περνάν από εθνικά ιδεώδη «της αξιοπρέπειας»: ιδανικό άλλοθι για απλήρωτη και μέχρι τελικής πτώσης εκμετάλλευση της νεολαίας στο βωμό του έθνους.

Όμως ηρέμησε. Οπλίσου με θάρρος, αλληλεγγύη, συντροφικότητα και συναδελφικότητα
Μπορούμε να νικήσουμε! Και ΝΙΚΑΜΕ!

Δυστυχώς για αυτούς και για τους πληρωμένους κονδυλοφόρους τους, η πραγματικότητα δεν είναι μόνο αυτή.
Οι φαντάροι δεν είναι μόνοι τους απέναντι στη «θητεία του παραλόγου»: Το γνωρίζουν εδώ και χρόνια. Από τις νίκες στα στρατόπεδα, τη σύγκρουση με φασιστικά, εθνικοπατριωτικά άσματα και μαθήματα, την αλληλεγγύη μέσα κι έξω από το στρατό.

Το γνωρίζουν από τη συνεπή και πολύχρονη παρουσία του Δικτύου Σπάρτακος και της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη.

Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΦΕΔΡΩΝ ΣΕ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ είναι αποτέλεσμα δικών μας κινητοποιήσεων.
Τα συνεχή κρούσματα καταγγελιών από τα στρατόπεδα, οι αρνήσεις μεταθέσεων στην ΕΛΔΥΚ, η αποτυχία τρομοκράτησης των φαντάρων, δείχνουν πως η νεολαία πια όλο και λιγότερο υποτάσσεται, όλο και λιγότερο φοβάται.
Αντίθετα, φοβάται η κυβέρνηση και τα επιτελεία. Τρομοκρατούνται από την οργή και τη ζωντάνια της νεολαίας. Γι’ αυτό, με το 9μηνο και τα κούφια λόγια περί αξιοπρέπειας. αλαφιασμένοι τρέχουν να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια, να χρυσώσουν το χάπι.

Για να συνεχίσουν να μας εκμεταλλεύονται, να μας σκοτώνουν σε σκοπιές, ασκήσεις κι αγγαρείες, είτε σε 9 είτε σε 12 μήνες.

ΔΕΝ ΨΑΡΩΝΟΥΜΕ - Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕ ΣΤΟΛΗ
Καλούμε τους νέους συναδέλφους να κάνουν το βήμα παραπάνω.
Απέναντι στη διαπαιδαγώγηση του βύσματος, της ρουφιανιάς και του ατομισμού, να προτάξουν αλληλεγγύη και συλλογική δράση.

Να καταγγείλουν τις άθλιες συνθήκες της θητείας.
Να συγκρουστούν με το βάναυσο θεσμό του ελληνικού στρατού.
Καμιά εξουσία δεν έχουν πάνω σας.

Βγείτε παραπονούμενοι στην αναφορά, υπερασπιστείτε (από το Σύνταγμα & το Στρατιωτικό Κανονισμό 20-1) τα δικαιώματα σας.
Ποιος θα κάνει κάτι, αν όχι εμείς οι ίδιοι; Αν όχι ο γονιός;

Όπου φαντάροι διαμαρτυρήθηκαν, σταμάτησαν καψόνια, μειώθηκαν υπηρεσίες, αυξήθηκαν οδοιπορικά, έξοδοι κι άδειες.

ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΕΓΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ. Η ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ.
Αξιωματικοί και Διοικητές φοβούνται περισσότερο από εσάς. Οι καταγγελίες μπαίνουν στο φάκελο τους.

ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ έχει αποτελέσματα.
Σε όλα τα Κέντρα Εκπαίδευσης οι νεοσύλλεκτοι αναπτύσσουν συλλογικές αντιστάσεις σε καψόνια-αυθαιρεσίες, σταμάτησαν ακραίες συμπεριφορές αξιωματικών, αρνήθηκαν να πάνε στην ΕΛΔΥΚ.ΓΙΑ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ (ΕΛΔΥΚ)

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΓΓΡΑΦΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟΥ.
ΕΧΕΤΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙΤΕ: ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΟΡΩΝ. ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΦΥΛΑΜΕ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ!
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΠΙΕΣΕΙΣ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ. ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΜΑΣ.·

Δε δεχόμαστε μεταθέσεις στο Β’ Γραφείο και τη Στρατονομία, δε δεχόμαστε να γίνουμε Δόκιμοι (ΔΕΑ), φαντάροι που διατάζουν φαντάρους. Δεν αποκρύπτουμε σωματικά προβλήματα.
Το Ι1 δεν είναι μαγκιά.· Δε δεχόμαστε να μας αφαιρούν εφημερίδες-βιβλία, έλεγχο από τη Στρατονομία στους θαλάμους χωρίς όλοι να είναι παρόντες και να εξηγηθεί ο λόγος της έρευνας.·
Βγαίνουμε παραπονούμενοι για ό,τι μας αφορά και μας ενοχλεί.·

Αρνούμαστε ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ασκήσεις ΝΑΤΟ-ευρωστρατού.·

Εναντιωνόμαστε στην προπαγάνδα αξιωματικών κατά του εχθρού-λαού, όπως ο ταγματάρχης που έλεγε το Δεκέμβρη: «όσοι κάνουν επεισόδια είναι εχθροί… οι καταστηματάρχες είμαστε εμείς»!·
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ πυροσβέστες ή νοσοκόμοι, άμισθοι δούλοι.
Να γίνουν προσλήψεις όπου απαιτείται. ·
Απαιτούμε υπηρεσίες κυκλικές και 1/1. Ελεύθερο χρόνο δικό μας, να τον περνάμε όπως θέλουμε.· Μείωση τώρα της θητείας σε 6μηνη, στον τόπο κατοικίας. Διπλασιασμός των αδειών. Υπηρεσίες 1-1 για ΟΛΟΥΣ (παλιούς και νέους). Πρώτο ζήτημα η ζωή των φαντάρων (όχι οι υπηρεσίες).·

Κανένας φαντάρος ή στέλεχος σε ΝΑΤΟ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟ. Κανένας νέος ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΣ.·

Αύξηση μισθού, πλήρης ασφάλιση και κάλυψη των αναγκών των στρατευμένων: υγειονομικές υπηρεσίες, διαβίωση, μετακινήσεις, επικοινωνία, πολιτισμό, ενημέρωση. ·
Ίσα δικαιώματα στις μειονότητες.
Εφαρμογή, χωρίς όρους, των συνταγματικών δικαιωμάτων.

Ελεύθερη διακίνηση ιδεών, εντύπων, βιβλίων.
Κατάργηση ποινών και στρατοδικείων.· Να σταματήσουν η απλήρωτη εργασία και τα «καψόνια».

Κανένας στρατιώτης άμισθος δούλος των αξιωματικών. Πολιτικό προσωπικό για εργασίες συντήρησης και επιμελητείας.·
Να κλείσουν οι Λέσχες Εφέδρων, της πατριδοκαπηλίας και φυλετικού μίσους. Να απαγορευτεί η λειτουργία παραστρατιωτικών σχηματισμών, η διαπλοκή με στρατό και σώματα ασφαλείας.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ
Αιρετές και ανακλητές Επιτροπές Φαντάρων χωρίς παρέμβαση της ιεραρχίας. Τα ζητήματα και αιτήματα των φαντάρων θα καθορίζονται από αυτές, θα υποβάλλονται απευθείας στο διοικητή. Δικαίωμα ομαδικών παραπόνων, δημοσιοποίησης της κατάστασης στο στρατόπεδο.Ανεξάρτητα απ’ τα κομματικά πιστεύω του καθενός, ενάντια στη λογική του συμβιβασμού και της υποταγής υπάρχει ο Συλλογικός Αγώνας. Οι βελτιώσεις στα στρατόπεδα οφείλονται στην αγωνιστική δράση των φαντάρων, τις καταγγελίες, την πίεση που ασκούν γονείς και κοινωνικοί φορείς.

ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΖΙΚΟ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 6932 955437

6.11.09

Έκκληση για Δωρεά Βιβλίων και Χαριστικό Ανταλλακτικό Παζάρι

.
1. Στο μπλογκ Τσαλαπετεινός δημοσιοποιήθηκε με τίτλο Μια χάρη το παρακάτω email το οποίο αναδημοσιεύτηκε και στο μπλογκ sibilla - σίβυλλα:

"Το Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θηβών θα σας ήταν ευγνώμον αν μας προτιμούσατε στο…χάρισμα των βιβλίων σας!

Έχουμε δανειστικές βιβλιοθήκες σε κάθε πτέρυγα με πολύ μεγάλη χρήση από τις γυναίκες- κρατούμενές μας.
Και κάθε φορά τρομάζουμε να βρούμε πόρους για να αγοράσουμε καινούρια. Έτσι στηριζόμαστε κυρίως σε δωρεές φίλων και γνωστών.

Μόνο που δε μπορούμε να έρθουμε να τα παραλάβουμε.
Αν θελήσετε να μας προτιμήσετε και μπορείτε να μας τα στείλετε.

Η διεύθυνσή μας είναι:
Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θηβών

Ελαιώνας Θήβας 32
Υπ` όψιν κ. Κοσμάτου Ευάγγελου, ψυχολόγου
".


2. Στο μπλογκ της Συνέλευσης Περάματος για την Αλληλεγγύη και τη Δράση "DeStato" υπάρχει ανακοίνωση για:

ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ

Κυριακή 8 Νοεμβρίου στις 12:00
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ
Λεωφ. Ειρήνης 219 (Σ
τάση Σχολείο)

Λεπτομέρειες στο.Σταγόνα αλληλεγγύης-αυτοοργάνωσης-αντίστασης στην καπιταλιστική έρημο

__________________________________
Εκτός από τη δωρεά, για την αξιοποίηση ανενεργών βιβλίων έχει εδώ και καιρό αναπτυχθεί το bookcrossing. Για πληροφορίες ΟΔΗΓΙΕΣ BOOKCROSSING και ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒOOKCROSSING
.

Κάποιοι σύνδεσμοι σε πηγές τεκμηρίωσης που παρατίθενται στα κείμενα ενδέχεται να μην είναι ενεργοί. Κάποιες από τις πηγές μπορούν να ανακτηθούν συμπληρώνοντας το URL του συνδέσμου (δεξί κλικ στο σύνδεσμο) στο Wayback Machine (http://archive.org/index.php)