Του ΝΙΚΟΥ ΚΙΑΟΥ
«Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, το σκοτάδι είναι βαθύ κι όμως ένα παλληκάρι δεν μπορεί να κοιμηθεί», λέει ένα τραγούδι του Απόστολου Καλδάρα, που το 'γραψε πριν από περισσότερα από 60 χρόνια για έναν πολιτικό κρατούμενο.
Ενας στίχος του τραγουδιού (είχε κοπεί από την τότε λογοκρισία) έλεγε, ίσως αναρωτιόταν, «τι έχει κάνει και το ρίξαν το παιδί στη φυλακή».
Αυτός ο λογοκριμένος στίχος έρχεται στον νου, ίσως και με τη συναισθηματική φόρτιση των ημερών, το Πάσχα δηλαδή, για ένα παιδί, τον 28χρονο Μάριο Ζέρβα, ο οποίος ακριβώς περνάει τις μέρες του στη φυλακή, όπου τον έριξαν ένας αστυνομικός που τον συνέλαβε και οι κατά νόμον αρμόδιοι, ο ανακριτής και ο εισαγγελέας.
Γιατί; Τι έχει κάνει;
Τον χαρακτήρισαν «τρομοκράτη». Τον συνέλαβαν στη διαδήλωση της 11ης Μαρτίου κατά των μέτρων της κυβέρνησης.
Τον χτύπησαν οι αστυνομικοί και τον «τύλιξαν» σε μια κόλλα χαρτί ως «τρομοκράτη», με την ψευδή κατηγορία ότι έριξε βομβα μολότοφ σε όργανο της τάξης και ότι τάχα είχε καλυμμένο το πρόσωπό του.
Η «βόμβα» ήταν το σαμπουάν, οι πετσέτες και το μαγιό στο σακίδιό του που τα είχε για τη δουλειά του -είναι δάσκαλος κολύμβησης σε μικρά παιδιά στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ.
Η «κουκούλα» είναι τα «ράστα» μαλλιά του. Τον έκλεισαν στη φυλακή, στον Κορυδαλλό, με μόνη τη μαρτυρία του αστυνομικού, χωρίς να εξεταστούν οι δέκα αυτόπτες μάρτυρες.
Κι ακόμη, υπάρχουν οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες και αποδεικνύουν τη χαλκευμένη κατηγορία.
Μπορεί να σκεφθεί κανείς ότι, μέρες που είναι, ασχολούμαστε μελοδραματικά με μια υπόθεση την οποία θα διαλευκάνει η Δικαιοσύνη!
Μα η Δικαιοσύνη έριξε στη φυλακή τον 28χρονο νέο λόγω φάτσας, είχε δηλαδή «ράστα» μαλλιά, άρα ήταν ένοχος! («Λόγω φάτσας» είναι και το θεατρικό έργο του Γ. Διαλεγμένου.)
Πότε θα αποφανθεί (!) η Δικαιοσύνη;
Ο Μάριος έχει τη συμπαράσταση που εκδηλώθηκε και από εφημερίδες και από εκπομπές της τηλεόρασης (του Λ. Λαζόπουλου) κι όμως είναι μέσα.
«Τι γίνεται με όσους δεν έχουν αυτή την εξωτερική υποστήριξη; Πεθαίνουν εδώ μέσα;» διαβάζουμε ότι είπε («Αυγή» 24.3.10) συγκινημένος για την αλληλεγγύη που εκδηλώθηκε απέναντι στην αδικία.
Αδικία μόνο; Αλλη μια περίπτωση αυθαιρεσίας της διοίκησης, θα αναλογιστεί κάποιος.
Η διοίκηση αυτή είναι ο αστυνομικός που χτυπάει, δέρνει, συλλαμβάνει κι ο ανακριτής με τον εισαγγελέα, που οδηγούν τον νέο στη φυλακή.
Ησυχοι πηγαίνουν στο σπίτι και κοιμούνται, έχοντας εκπληρώσει το καθήκον τους απέναντι στον νόμο! Οι ταγοί του νόμου με την αυθαιρεσία τους.
Ο νόμος, που υπηρετεί τη δημοκρατία, οι εντεταλμένοι, τα όργανα και κυρίως οι δικαστικοί, που εφαρμόζουν τον νόμο και στηρίζουν τη δημοκρατία.
Κι, όμως, οδηγούν στη φυλακή τον αποδεδειγμένα αθώο.
Ποιος τους ελέγχει; Και ποιος, τελικώς, υπηρετεί τη δημοκρατία;
Ο Μάριος δεν είναι η μοναδική περίπτωση αυθαιρεσίας της διοίκησης και των οργάνων της, που είναι η επιφορτισμένα να τηρούν τη δικαιοσύνη και να την αποδίδουν.
Κραυγαλέο παράδειγμα ήταν ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, ο τελευταίος κρατούμενος από τις διαδηλώσεις και τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ηταν προφυλακισμένος οκτώ μήνες και κατέφυγε στο έσχατο διάβημα, την απεργία πείνας, ζητώντας να αποφυλακιστεί έως ότου γίνει η δίκη του.
Είχε συλληφθεί «στον σωρό» και τον είχαν κλείσει μέσα όχι για πράξεις του (που δεν έκανε) αλλά για τις ιδέες του.
Δήλωνε αναρχικός αλλά δεν είχε σχέση ούτε με μολότοφ και πέτρες ούτε φορούσε κουκούλα. Περπατούσε, τον κυνήγησαν και έτρεξε. Αυτό ήταν το αδίκημα.
Ηταν όμως ο τελευταίος κρατούμενος από τις διαδηλώσεις και τα γεγονότα. Δεν θα έμενε μέσα ούτε ένας;
Στη δίκη των δολοφόνων του Αλ. Γρηγορόπουλου, που συνεχίζεται στην Αμφισσα, εμφανίζονται από τις διωκτικές Αρχές μυστηριώδεις μάρτυρες, μια γυναίκα και δύο αστυνομικοί, που οδηγούν τις σκέψεις σε ερωτήματα για τη στάση και τις μεθόδους των Αρχών αυτών και επιτείνουν τα φαινόμενα της αυθαιρεσίας.
Από τις ίδιες Αρχές, πρωτίστως τις αστυνομικές, με την κάλυψη αλλά και προτροπή της πολιτικής ηγεσίας του αρμόδιου υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, είχαμε τα φαινόμενα των περίφημων προσαγωγών και μάλιστα νέων, μαθητών ή φοιτητών, κατά εκατοντάδες. Ξεχάστηκαν;
Η αυθαιρεσία έμεινε και καταγράφηκε απλώς ως «συμβάν» και τελείωσε.
Οι ευθύνες τόσο οι πολιτικές όσο και οι επιχειρησιακές, παραμένουν.
Περιμένουμε πότε θα εκδηλωθούν ανάλογα φαινόμενα, έστω σε μικρότερη κλίμακα. Θα είναι πάλι υπό την σκέπην της πολιτικής ηγεσίας και θα βαφτίζονται νόμιμα;
Κι όμως, νέα καταγγελία διαβάσαμε στην «Ε», το Σάββατο 27.3.10.
Αρπαξαν στον δρόμο έναν πολίτη αστυνομικοί με πολιτικά, χωρίς να δηλώσουν ιδιότητα και να δείξουν ταυτότητα, καταγγέλλει ο ίδιος.
Του έκαναν σωματικό έλεγχο, του φόρεσαν χειροπέδες, του πήραν το πορτοφόλι και το κινητό τηλέφωνο, τον έβαλαν σε αυτοκίνητο και τον άφησαν λίγα τετράγωνα μακριά από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Ποιος απαντάει γι' αυτά;
Τα περιστατικά δεν σταματούν, δυστυχώς. Ετσι φαίνεται. Και μιλάμε για πολίτες Ελληνες, που είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, όπως διακηρύσσεται.
Πόσα περιστατικά με αλλοδαπούς, όπου εκδηλώνεται αυθαιρεσία των οργάνων απέναντι στον πολίτη, τον οιονδήποτε πολίτη, έχουν γίνει και πόσα δεν μαθαίνουμε;
Την ίδια ώρα καταγράφονται περιστατικά με αστυνομικούς (και μάλιστα αξιωματικούς) να αφήνονται ελεύθεροι, παρά τις (οπωσδήποτε πιο σαφείς) κατηγορίες και παραβάσεις στο καθήκον τους για ναρκωτικά, για σωματεμπορία, για... για...
Οι ενέργειες των Αρχών, των εντεταλμένων οργάνων τους, απέναντι στις περιπτώσεις από τον Θ. Ηλιόπουλο ώς τον Μάριο Ζέρβα, έχουν σκοπιμότητα. Και αυτή δεν κρύβεται.
Είναι ο εκφοβισμός, η τρομοκράτηση πρωτίστως των νέων αλλά και των πολιτών γενικότερα, ώστε να αποτραπεί η συμμετοχή τους στη διαδήλωση, στη διεκδίκηση αιτημάτων, στην παρουσία τους σε μαζικές εκδηλώσεις, για να υπερασπιστούν τελικώς τη δημοκρατία σε όλες της τις εκφράσεις.
Χτυπώντας, προσάγοντας, συλλαμβάνοντας, φυλακίζοντας, όλο και κάτι θα μείνει, σκέφτονται οι ασκούντες αυτήν την εξουσία.
Και αυτό είναι διαχρονικό, με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους εκάστοτε υπουργούς.
Κατά τα άλλα, οι επιτεθέντες δολοφονικά στην Κούνεβα μένουν άγνωστοι, ενώ νέο περιστατικό βίας κατά απολυμένης από τον εργοδότη της αποκαλύπτεται.
Και η τρομοκρατία και το σύγχρονο δουλεμπόριο στον χώρο εργασίας ανθούν, όταν, όπως διαβάζουμε στην «Ε», 26.3.10, στη μαύρη εργασία είναι 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι.
Είναι η σύγχρονη Ελλάδα, με την ικανοποίηση και τους πανηγυρισμούς του πρωθυπουργού και των υπουργών για τα δάνεια της χώρας, για το ΔΝΤ, για τα πλέον σκληρά μέτρα που πήρε ποτέ κυβέρνηση.
Και ο Μάριος από τον Κορυδαλλό (όπου βρίσκεται ακόμα όταν γράφονται αυτές οι γραμμές) σκέφτεται και λέει:
- Πίστευα ότι όριζα τη ζωή μου, τη δουλειά μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν ορίζω τίποτα...
