.
Πού πας, κυρά µου..;
... Ο δρόµος που πήρε η Ελίζαµπεθ Γουόρεν, καθηγήτρια της Νοµικής Σχολής του Χάρβαρντ, δεν είναι στρωµένος µε ροδοπέταλα. Η αµερικανική κυβέρνηση επιµένει πως την προορίζει να ηγηθεί µιας νέας επιτροπής για τον έλεγχο των µεγάλων τραπεζών. Οµως, η γυναίκα, που έχει διακριθεί στο κίνηµα υπέρ των καταναλωτών, βρίσκεται αντιµέτωπη µε διακοµµατική εχθρότητα στο Κογκρέσο. Γιατί όση απληστία κι αν επέδειξαν, ουδείς τραπεζίτης πρέπει να πάει στη φυλακή, ουδείς τραπεζίτης πρέπει να χάσει τη δουλειά του, ουδείς τραπεζίτης πρέπει να στερηθεί τα «τυχερά» του, ουδείς τραπεζίτης πρέπει να ξεβολευτεί.
Τα σχέδια...
... και νοµοσχέδια των κυβερνήσεων για τη διάλυση των γιγαντιαίων τραπεζικών µονοπωλίων δεν είναι παρά για τα µάτια του κόσµου. Και στην Αµερική και στην Ευρώπη. Απλώς οι τραπεζίτες θα κληθούν να υπογράψουν µερικά ακόµη έντυπα και να τηρήσουν µερικούς ακόµη νέους κανόνες, πιθανότατα µε τον ίδιο τρόπο που τους τήρησαν όταν προκάλεσαν την παγκόσµια χρηµατοπιστωτική κρίση. Και τα ερωτήµατα που βάζει κάθε λογικός άνθρωπος από την αρχή της κρίσης θα εξακολουθήσουν να παίρνουν την ίδια κυνική απάντηση. Ποιοι τσέπωσαν τα τρισεκατοµµύρια που έδωσαν οι κυβερνήσεις για τη διάσωση των µεγάλων τραπεζών;
Τι τα έκαναν; Σε τι βοήθησε αυτό τις χώρες και τους κοινούς θνητούς; Η ίδια απάντηση θα έρχεται απαράλλαχτη από παντού, όπως την έδωσε το 2008 ο αµερικανός υπουργός Οικονοµικών Χένρι Πόλσεν:
«Η διάσωση ήταν απαραίτητη για να αποτραπεί η ολική κατάρρευση του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος». Και οι τραπεζίτες θα εξακολουθούν να χαµογελούν ειρωνικά. Γιατί είναι ίσως οι µόνοι που ξέρουν σε βάθος την αλήθεια. Και την ξέρουν τόσο βαθιά, που, παρά την καταλήστευση των φορολογουµένων για τη διάσωσή τους σε Αµερική και Ευρώπη, εξακολουθούν να µη δανείζουν ο ένας τον άλλον. Γιατί µόνον αυτοί είναι σε θέση να ξέρουν πόσο πραγµατικά κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους από τους συναδέλφους τους (στους οποίους οι κοινοί θνητοί εξακολουθούν να παραδίδουν ανυποψίαστοι το υστέρηµά τους).
Η διάσωση...
... των τραπεζιτών µπαίνει πάνω ακόµη και από τη διάσωση του συστήµατος. Και ο συγγραφέας Λες Λίοπολντ αναρωτιέται: «Οταν οι τραπεζίτες που διασώθηκαν µε τα λεφτά των φορολογουµένων τα χρησιµοποιούν για να αποτρέψουν περιοριστικές νοµοθεσίες, όταν ο τραπεζικός τοµέας έχει γίνει ο κυρίαρχος τοµέας, όταν ενώ κερδίζει χρήµατα δεν δανείζει στην πραγµατική οικονοµία, όταν έχει µπλοκάρει τις πολιτικές διαδικασίες καθιστώντας αδύνατη κάθε µεταρρύθµιση των µεγάλων τραπεζών, όταν η διανοµή του πλούτου γίνεται ολοένα και πιο άνιση και πιο ακραία, όταν η ανεργία χρονίζει και η µεσαία τάξη φυτοζωεί, άραγε πώς θα µπορούσαµε να το πούµε αυτό το σύστηµα;».
Ο συγγραφέας µας...
... δεν µπαίνει καν στον κόπο να το πει καπιταλισµό. Τον θεωρεί ήδη κλινικά νεκρό. Γιατί ζούµε σήµερα σε µια παγκόσµια δικτατορία των µεγάλων τραπεζών, σε µια κοινωνία που αφήνει τους φτωχούς να ξεψυχούν και ανασταίνει δισεκατοµµυριούχους.
Βλ. και
Ανάλυση του Richard K. Moore Εδώ , Εδώ και Εδώ
