H Λιβύη χρηματοδότησε με 33 δισεκατομύρια δολάρια
το μεγαλύτερο υπόγειο έργο ύδρευσης στον κόσμο τεράστιας σημασίας
για την ευημερία όλης της Αφρικής και δεν το πληροφορούμαστε
ούτε τώρα που ή Λιβύη είναι στο προσκήνιο
Libya warns of disaster if 'Great Man-Made River' hit
1. Άρθρο της POLITAIA.ORG με τίτλο:
Μετάφραση Ιαπετού που την παραθέτει σε σχόλιό του
σε άρθρο από το Antinews (βλ. άρθρο 3 παρακάτω)
Η δαιμονοποίηση του Καντάφι στη δυτική ειδησιογραφία, με τo σύνθημα: «Ένα κομματάκι αλήθειας, αναμιγνυόμενο με πολλά ψέματα», μπορεί σαφώς να προδιαγράψει, ποιος βρίσκεται πίσω από την «λιβυκή επανάσταση».
Μετά το ξεδόντιασμα του δυτικού τύπου από τούς Ρώσους, για άλλη μια φορά, με τον υποτιθέμενο βομβαρδισμό του πληθυσμού από την πολεμική αεροπορία του Καντάφι, δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί εκ προοιμίου, ότι η «λιβυκή επανάσταση», στο σύνολό της, έλαβε χώρα κατά παραγγελία των σχετικών εμπρηστών τού κόσμου. Εδρα Λονδίνο.
Το «πάγωμα» δισ. ευρώ στο εξωτερικό, τα οποία φέρεται ότι έχει στην κατοχή του (ιδιωτικά) ο Καντάφι, θα πρέπει, μάλλον, να είναι χρήματα, που ανήκουν στο Λιβυκό κράτος.
Και αυτά θέλουν να βάλουν στό χέρι οι παγκοσμιοποιητές.
Πού θα καταλήξουν πιθανότατα , όπως αναφέρεται, τα 70 δισεκατομμύρια του Μουμπάρακ;
Και στο μέλλον, τα περιουσιακά στοιχεία της Σαουδικής Αραβίας, Μπαχρέιν και τού Κουβέιτ; Σίγουρα όχι στον πληθυσμό αυτών των κρατών.
Ακόμη πιο προσοδοφόρα είναι, βέβαια, τα πετρελαικά αποθέματα των χωρών αυτών, που θα τεθούν, σύντομα, υπό τον άμεσο έλεγχο του City του Λονδίνου.
Ο Καντάφι είναι (ή ήταν), ίσως, η πιο σημαντική μορφή στη Βόρεια Αφρική, επειδή κατάφερε να φέρει τη χώρα του, στην κορυφή της αφρικανικής ηπείρου και τα πετρελαικά έσοδα δεν τα ξόδεψε σε παλάτια και κότερα, αλλά για επενδύσεις στη χώρα του.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό:
Ο “τρελός” Καντάφι, άρχισε το 1980, ένα τεράστιο έργο για την παροχή νερού για τη Λιβύη, την Αίγυπτο, το Σουδάν και το Τσαντ και σχεδόν το τελείωσε.
Είναι επικίνδυνο, χωρίς ένα σεντ από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, να προχωράς ένα μεγαλόπνοο έργο, που έχει τη δυναμική και δυνατότητα, να μετατρέψει το σύνολο της Βόρειας Αφρικής σε ένα ακμάζοντα κήπο.
Αυτό έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με τον στόχο αποσταθεροποίησης της περιοχή, που επιδιώκεται από το City τού Λονδίνου, με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία των εταιρειών του.
Στις 1 Σεπτεμβρίου του 2010, τέθηκε σε λειτουργία, το πρώτο σημαντικό τμήμα του έργου αυτού, μετά από τριάντα χρόνια σχεδιασμού και χρόνου κατασκευής. Αυτό έγινε 5 μήνες πριν από τις ταραχές, ώστε το σχέδιο, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, να μην καρποφορήσει.
Στα νότια της Λιβύης, υπάρχουν τέσσερις μεγάλοι ταμιευτήρες νερού (λεκάνη Kufra, λεκάνη Sirt, λεκάνη Morzuk και λεκάνη Hamada ), στίς οποίες βρίσκονται αποθηκευμένα 35 000 κυβικά χιλιόμετρα (!) νερού.
Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του ταμιευτήρα και γιά να πάρετε μια εικόνα, φαντασθήτε την έκταση της Γερμανίας ως λίμνης 100 μέτρων βάθους.
Αυτό το, ουσιαστικά, ανεξάντλητο απόθεμα νερού, θέλουν οι παγκοσμιοποιητές, στο παγκόσμιο εμπόριο νερού, επιχειρηματικά να μονοπωλήσουν.
Πολύ πιό σοβαρό από το λιβυκό πετρέλαιο.
Ένα κυβικό μέτρο νερού, εξαιρετικά υψηλής καθαρότητας, με κόστος άντλησης τα 35 σεντ, είναι ασυναγώνιστο.
Αν υποθέσουμε μιά τιμή πώλησης, 2 ευρώ το κυβικό (Οι παγκοσμιοποιητές θα σκεφθούν, σίγουρα, πιό επικερδή επιχειρηματικά μοντέλα), τότε η αξία, των εν λόγω δεξαμενών νερού, υπολογίζεται σε 58 τρισεκατομμύρια (58.000.000.000.000 .-) €!
Με τό σχέδιο αυτό, η Λιβύη έθεσε σε κίνηση, μια πραγματικά «πράσινη επανάσταση» και θα μπορούσε να τροφοδοτήσει με τρόφιμα όλη την Αφρική.
Πάνω απ ‘όλα θα μπορούσεη Λιβύη να απελευθερώσει όλη την Βόρεια Αφρική από τα νύχια του ΔΝΤ και να τήν ανεξαρτοποιήσει.
Αυτάρκεια; Μια λέξη ερέθισμα για τούς banksters και τα Τράστ, που μπλόκαραν ήδη το κανάλι Jonglei, από τον Λευκό Νείλο στο νότιο Σουδάν, όπου η CIA υποκίνησε και στήριξε τόν πόλεμο απόσχισης τού νότιου Σουδάν.
Οι παγκοσμιοποιητές προτιμούν, φυσικά, τίς ακριβές μονάδες αφαλάτωσης, που οι ίδιοι κατασκευάζουν και χρηματοδοτούν από την Παγκόσμια Τράπεζα.
Οπως για παράδειγμα την πράσινη ενέργεια.
2. Άρθρο από το Αntinews με τίτλο:
Μετάφραση άρθρου από το 21st Century Wire με τίτλο:
GLOBALIST TARGET: Central Bank of Libya is 100% State Owned
Κάτι που σπάνια αναφέρεται από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ της Δύσης είναι ότι η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης είναι 100% κρατική.
Αυτό δεν αρέσει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και κερδοσκόπους, εξ ου και η μανία τους να εκθρονίσουν τον Καντάφι, τερματίζοντας την ανεξαρτησία της χώρας του.
Σήμερα, η Λιβύη τυπώνει δικό της χρήμα, το δηνάριο, μέσω της κεντρικής της τράπεζας. Ελάχιστοι αμφιβάλλουν πως η χώρα είναι αυτόνομη, διαθέτει πλούσιους πόρους, και είναι σε θέση να καθορίσει την οικονομική της πορεία.
Το πρόβλημα είναι ότι τα τραπεζικά καρτέλ της παγκοσμιοποίησης πρέπει να συναλλαχτούν με τη λιβυκή Κεντρική Τράπεζα και το εθνικό της νόμισμα αν θέλουν να κάνουν δουλειές με τη χώρα.
Και επειδή δεν έχουν τον έλεγχο του συστήματος, αποφάσισαν να τα αλλάξουν όλα.
Η εν λόγω τράπεζα μπορεί να μην φαίνεται ως στόχος, με βάση τα λεγόμενα του Ομπάμα, του Κάμερον, και του Σαρκοζύ, αλλά αποτελεί προτεραιότητα για τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης, που προσπαθούν να εντάξουν τη Λιβύη στη λίστα με τις υποταγμένες χώρες.
Όταν ο κουρνιαχτός από τους πυραύλους κατακαθίσει, θα δούμε τους Ευρωπαίους «μεταρρυθμιστές» να εισβάλλουν στη κατεστραμμένη Λιβύη, προσπαθώντας να αλλάξουν το νομισματικό της σύστημα, πλημμυρίζοντάς το με δολάρια, και ετοιμάζοντας τους ατέλειωτους κύκλους του πληθωρισμού.
Η κρατικά και εθνικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης λειτουργεί πολύ διαφορετικά από τις αντίστοιχες αμερικανικές και ευρωπαϊκές. Δεν είναι ιδιωτική, κερδοσκοπική, με μετόχους, όπως είναι η αμερικανική Federal Reserve, και η Τράπεζα της Αγγλίας. Βάσει του λιβυκού Συντάγματος, η τράπεζα έχει σκοπό τη νομισματική σταθερότητα και την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας.
Η Λιβύη έχει αποθέματα χρυσού που αποτελούν μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ της, και που είναι πολύ περισσότερα από αυτά οποιασδήποτε άλλης χώρας (εκτός του Λιβάνου), σύμφωνα με στοιχεία του ΔΝΤ και του λονδρέζικου Παγκόσμιου Συμβουλίου Χρυσού.
Η τελευταία τιμή του χρυσού στη παγκόσμια αγορά είναι $1.430 η ουγγιά.
Τι θα γίνει όλος αυτός ο χρυσός μόλις ηττηθεί ο Καντάφι και οι σύμμαχοι αναλάβουν τον έλεγχο της Τρίπολης;
Θα χαθεί, ή θα ανταλλαγεί με χάρτινα δολάρια;
Οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες του κόσμου προκαλούν πληθωρισμό, και δημιουργούν φούσκες τις οποίες μετά σπάνε, έτσι ώστε να μεταφέρονται τεράστια ποσά από τις κατώτερες οικονομικά τάξεις στις ισχυρές ελίτ.
Συνεπώς εύκολα διαγιγνώσκονται οι βασικές αιτίες για το χάος στη Μέση Ανατολή, και για την επίθεση εναντίον της Λιβύης.
Η παγκόσμια να τάξη, χρησιμοποιεί κάθε μέσο που έχει στη διάθεσή της για να προωθήσει τα σχέδια της.
Η Αίγυπτος και η Τυνησία μπήκαν σε καθεστώς ενδιάμεσης δικτατορίας, και παράλληλα δέθηκαν με τα δεσμά δισεκατομμυρίων δολαρίων σε φτηνά δάνεια από τη Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης.
Όποια χώρα αντιστέκεται στις επιταγές και στους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης, θα υποστεί τις συνέπειες.
Αυτό είναι το μάθημα της Λιβύης.
Ο πόλεμος εναντίον των ανυπόταχτων χωρών έχει σκοπό τη ταπείνωση και την επαναφορά τους στη κοινή γραμμή.
Μετάφραση άρθρου από το Global Research
Το 2008, στη διάρκεια της γαλλικής προεδρίας της ΕΕ, ο πρόεδρος Nicolas Sarkozy κάλεσε τους ηγέτες των 27 χωρών της ΕΕ και αυτούς των 17 χωρών της Μεσογείου σε σύνοδο στο Παρίσι, με σκοπό τη σύσταση της Μεσογειακής Ένωσης.
Ο σκοπός θα ήταν η στρατηγική εστίαση της Ευρώπης προς τη Μ. Ανατολή, τη Β. Αφρική, και τα Βαλκάνια.
Σύμφωνα με δημοσίευμα της εποχής: «Η μεγάλη ιδέα του Sarkozy αφορά στον ορισμό της Ρώμης ως αυτοκρατορικό κέντρο της υφηλίου, ενώνοντας 44 κράτη και 800 εκατομμύρια ανθρώπους».
Ο Λίβυος ηγέτης ανακοίνωσε πως θα μποϋκοτάρει τη συγκέντρωση, καταγγέλλοντας ότι έχει ως σκοπό της τη διαίρεση του αφρικανικού και του αραβικού κόσμου.
Όπως είπε τότε «Θα έχουμε μια ακόμη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με ιμπεριαλιστικούς χάρτες που έχουν σχεδιάσει κάποιοι, αλλά τους οποίους εμείς έχουμε από καιρό διπλώσει… δεν τους ξαναθέλουμε».
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, τα γαλλικά Mirage και Rafale βομβαρδίζουν τη Λιβύη, μαζί με άλλα κράτη του ΝΑΤΟ (και το Κατάρ), σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν τον Καντάφι.
Η Μεσόγειος αποτελεί αυτή τη στιγμή το κεντρικό πεδίο μάχης της αμερικανικής αυτοκρατορίας της τρίτης χιλιετίας, που θέλει να τη μετατρέψει σε mare nostrum.
Η επίθεση στη Λιβύη γίνεται ένα σχεδόν μήνα μετά τη προσπάθεια να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και η Κύπρος, κάτι που αν γίνει θα αφήσει ελάχιστες μόνο χώρες της περιοχής εκτός της Συμμαχίας.
Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ υποχρεώνει τις διάφορες κυβερνήσεις να ανοίξουν τα σύνορά τους στον αμερικανικό στρατό. Κάτι που είδαμε ξεκάθαρα στη περίπτωση του Μαυροβουνίου.
Αν αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη σήμερα, επαναληφτεί και στη Συρία, και με τον Λίβανο ήδη αποκλεισμένο από Νατοϊκά πλοία, τότε σύντομα η Μεσόγειος Θάλασσα θα ελέγχεται πλήρως από το ΝΑΤΟ και πιο συγκεκριμένα από τις ΗΠΑ.
Η Κύπρος αποτελεί το μόνο μέλος της ΕΕ, και μάλιστα το μόνο ευρωπαϊκό κράτος (με εξαίρεση κάποια μικροσκοπικά κράτη) που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και δεν έχει κάποιου είδους συμφωνία συνεργασίας μαζί του.
Παράλληλα, η Λιβύη είναι η μόνη μεσογειακή χώρα της Αφρικής που δεν συμμετέχει στο πρόγραμμα Μεσογειακού Διαλόγου του ΝΑΤΟ.
Επίσης, η Λιβύη είναι ανάμεσα στις 5 χώρες από τις συνολικά 54 της Αφρικής, που δεν έχουν ενσωματωθεί στη νέα αμερικανική στρατιωτική διοίκηση Africa Command (AFRICOM).
Οι υπόλοιπες είναι το Σουδάν, η Ακτή του Ελεφαντοστού, η Ερυθραία, και η Ζιμπάμπουε, όλες στο στόχαστρο της Δύσης.
Η Μεσόγειος υπήρξε ανέκαθεν η πλέον στρατηγικά σημαντική θάλασσα, τα νερά της οποίας βρέχουν τρεις ηπείρους. Για τον έλεγχό της έχουν πολεμήσει πάμπολλες αυτοκρατορίες.
Από το 1945, κυριαρχεί η Αμερική με τον 6ο στόλο της που έχει έδρα το λιμάνι της Νάπολης.
Ο ναύαρχος Gary Roughead, επικεφαλής των αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων δήλωσε πως η παρουσία των ΗΠΑ στη Μεσόγειο τις επέτρεψε να είναι έτοιμες για την επίθεση εναντίον της Λιβύης, αφού «όλα ήταν ήδη έτοιμα από καιρό».
«Έχουμε ένα παγκόσμιο ναυτικό που είναι πάντα έτοιμο… κι όταν αρχίσουν τα κανόνια, αρχίζουν και οι επιχειρήσεις», είπε.
Παράλληλα καθησύχασε κάποιους που ανησυχούσαν, ότι «οι επιχειρήσεις θα συνεχίσουν απρόσκοπτες… οι πύραυλοι που καταναλώνονται θα αντικατασταθούν. Έχουμε συνολικά 3.200 Tomahawks, αρκετούς για να ισοπεδώσουμε τη Λιβύη και να μας μείνουν κι άλλο για τον επόμενο πόλεμο…».
Ο βασικός στόχος της εξόντωσης της Λιβύης είναι η εξασφάλιση της Μεσογείου από πλευράς αμερικανικού πενταγώνου και ΝΑΤΟ.
Και όταν ολοκληρωθεί ο αμερικανικός έλεγχος στη Βόρειο Αφρική, οι συνέπειες για τη περιοχή θα είναι κρίσιμες.
Λίγο μετά τη σύσταση του αμερικανικού Africa Command, ο Κινέζος διευθυντής της ακαδημίας Στρατιωτικών Επιστημών του Πεκίνου έγραψε: «Οργανώνοντας δεκάδες προωθημένες βάσεις στη Τυνησία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, και σε άλλες αφρικανικές χώρες, οι ΗΠΑ οργανώνουν στην ουσία ένα δίκτυο στρατιωτικών βάσεων που θα καλύπτει ολόκληρη την ήπειρο και θα εξυπηρετεί στόλους αεροπλανοφόρων».
Το 2006, το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ είχαν διεξάγει μια μεγάλη στρατιωτική άσκηση στη νησιωτική αφρικανική χώρα Cape Verde, με στόχο τον έλεγχο των διόδων ροής του αργού πετρελαίου και την επιτήρηση των αγωγών πετρελαίου της περιοχής.
Η διοίκηση της Africa Command αποτελεί έναν ζωτικό, και κρίσιμο κρίκο στην νέα αμερικανική προσαρμογή σε μια παγκόσμια στρατιωτική παρουσία, και δυνατότητα επέμβασης.
Παράλληλα, στην Ευρώπη, η Αμερική αρχίζει και στρέφεται όλο και πιο ανατολικά.
Η τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική ανάπτυξη επικεντρώνεται στο «τόξο της αστάθειας» που ξεκινά από τον Καύκασο, τη κεντρική και ανατολική Ασία, και καταλήγει στη κορεατική χερσόνησο.
Για αυτό και η Αφρική, θεωρείται ως σημείο κλειδί για την υποστήριξη αυτού του νέου παγκόσμιου στρατηγικού ρόλου των Αμερικανών.
Μέσω της AFRICOM, οι ΗΠΑ σταθεροποιούν τη θέση τους στην Αφρική, ελέγχουν την Ευρασία, και προετοιμάζουν τον πλήρη έλεγχο του πλανήτη.
Για όλα αυτά τα παραπάνω, όλα όσα γίνονται σήμερα στη Λιβύη δεν έχουν να κάνουν τόσο πολύ με τον έλεγχο των πετρελαίων της, ούτε με την υποδούλωση μιας απείθαρχης αφρικανικής χώρας, αλλά έχουν να κάνουν με την αμερικανική κυριαρχία στη Μεσόγειο, και συνεπώς σε ολόκληρη την υφήλιο.
