Από το ιστολόγιο ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ
Το κείμενο παρακάτω είναι μεγάλο. Είναι μια συγκέντρωση από σκέψεις που αποτυπώθηκαν όπως ακριβώς έβγαιναν.
Πιστεύω πως στην ελληνική κοινωνία γίνονται μεγάλες ανακατατάξεις όπως γίνονται και στη παγκόσμια κοινωνία.
Όλα μοιάζουν ίδια αλλά όλα έχουν αλλάξει.
Ο έλληνας επιβάλλεται να δει όλο το δάσος και όχι μόνο το δεντράκι.
Πάνε πολλά χρόνια πριν, καθόμουν σε μια ωραία κεντρική καφετέρια στη Ρώμη με μια παρέα ιταλών από Μιλάνο μεριά και λέγαμε διάφορα καλαμπούρια.
Σε κάποια στιγμή μιλώντας λέω σε ένα από τα παιδιά,
«εσύ που είσαι ιταλός...»
Με διορθώνει άμεσα και μου λέει,
«να σε διορθώσω, δεν είμαι ιταλός είμαι μιλανέζος, βλέπεις να έχω καμιά ομοιότητα με ένα ναπολιτάνο π,χ.?»
Κι έβαλαν τα γέλια.
Στη συνέχεια της συζήτησης μου εξήγησαν πως δεν έκαναν πλάκα το εννοούσαν.
Προσπάθησα τότε να φέρω μια εικόνα στο μυαλό μου να είμαι στην Αθήνα, να μου λέει κάποιος εσύ που είσαι ελληνίδα και να απαντάω , δεν είμαι ελληνίδα είμαι αρκαδινή...
Τότε γέλασα και σκέφτηκα πως στην Ιταλία μάλλον υπάρχουν ακόμα πολλά εθνικιστικά κατάλοιπα.
Είχα σκεφτεί επίσης τότε πως μπορώ να φέρω στο μυαλό μου την εικόνα ενός έλληνα ακροδεξιού ή κομουνιστή ή κεντρώου ή ότι άλλο, αλλά μου ήταν δύσκολο να σκεφτώ έναν έλληνα που τον απασχολεί τι χρώμα, τι φυλή, τι καταγωγή έχει ο άλλος, εκτός από τις περιπτώσεις των τουρκοφάγων!
Σκεφτόμουν πάντα τον έλληνα σαν ένα πολίτη του κόσμου, που είχε μέσα του εκείνο το σαράκι του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» αλλά το μετέδιδε με ένα εντελώς γραφικό και γοητευτικό τρόπο.
Ο αυστηρός αλλά φιλότιμος, πατέρας στο «γάμος αλλά ελληνικά» που όλοι οι άλλοι ήταν «οι ξένοι» αλλά αν έβγαζαν ένα σπυράκι, θα τους βοηθούσε, θα τους συμβούλευε να πάρουν γουιντεξ!!!
Ο έλληνας που θεωρεί αυτονόητο ότι υπήρξε και θα υπάρξει πάντα έλληνας με τα στραβά του και με τα καλά του και που ακόμα κι όταν λειτουργεί με τον χειρότερο εαυτό του κάποια στιγμή το φιλότιμο θα περάσει μπροστά.
Τον φανταζόμουν στις στιγμές που μέσα σε ένα γλέντι, μια χαρά, μια ανάγκη συμφιλιώνεται ακόμα και με τον μεγαλύτερό του αντίπαλο και λέει «άντε ρε Μήτσο περασμένα, ξεχασμένα»
Ζώντας εκτός Ελλάδας έβλεπα σκηνές να πέφτει κάποιος στο δρόμο και να μην του δίνει σημασία κανένας κι έλεγα στην Ελλάδα αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Έβλεπα ανθρώπους να κοιτάνε με μίσος και απαξίωση ένα σωρό κατηγορίες ανθρώπων συμπατριωτών και να τους θεωρούν σκουλήκια κι έλεγα στην Ελλάδα με αυτές τις ψωνισμένες ξινισμένες φάτσες ο απλός, λαϊκός έλληνας γράφει επιθεώρηση να γελάει.
Έβλεπα ρατσισμούς κάθε είδους κι έλεγα ο έλληνας μπορεί να γίνει παρανοϊκός, ανυπάκουος, εξτρεμιστής, πονηρός ή ότι άλλο, αλλά θα υπάρχει μέσα του μια καθαρότητα, μια αυτοπεποίθηση που κανείς δεν θα μπορέσει να του τη πάρει.
Ο έλληνας , πίστευα, πως θα παραμείνει πάντα όπως έκανε η γιαγιά στο σπίτι.
Έφτιαχνε ένα καλό φαί κι αν δεν έβρισκε άλλους δέκα να τους καλέσει για να το φάμε όλοι μαζί δεν της πήγαινε μπουκιά κάτω.
Ανακάλυπτε ένα νέο φάρμακο για να περνάει ο πόνος στη μέση κι ακόμα κι αν γιατρευόταν η ίδια δεν θα ησύχαζε μέχρι να γιατρευτούν και όλες οι φιλενάδες της.
Ο παππούς του πατέρα μου στο χωριό κάθε φορά που ετοιμαζόταν το φαγητό έπαιρνε δυο πιάτα ένα κανονικό κι ένα δεύτερο. Το ένα ήταν η μερίδα του και το άλλο το έβγαζε έξω στο δρόμο «για τ΄αγρίμια...»
Να φανταστώ κάποιον να λέει εγώ δεν είμαι έλληνας είμαι από τη τάδε περιοχή μου φαινόταν μόνο σαν πείραγμα στη παρέα για να τσιγκλήσουμε το φίλο που μας τα ζάλιζε συνέχεια με το χωριό του.
Πάρε ναυτάκι συριανό, λοστρόμο πειραιώτη, μηχανικό μυτιληνιό, τιμόνι καλαματιανό και καπετάνιο Χιώτη.
Όλη η Ελλάδα ήταν κάτι. Κάθε τόπος είχε τη δική του περηφάνια και όλοι μαζί ήμασταν περήφανοι σαν έλληνες.
Κι αντίληψή μας για τους ξένους?
Όλοι ήταν «οι ξένοι» αλλά καλοδεχούμενοι για να τους ακούμε να λένε πως η πατρίδα μας είναι πανέμορφη και να το χαιρόμαστε, να τους πειράζουμε που δεν μπορούσαν να προφέρουν τα ελληνικά, να τους δίνουμε πειραχτικά παρατσούκλια, να κουτσομπολεύουμε με αστείο τρόπο τις συνήθειές τους και τα χουγια τους.
Εκείνος ο έλληνας δεν είχε ανάγκη να αποδείξει σε κανέναν τίποτα.
Ανήκε σε ένα λαό πανάρχαιο αλλά βασανισμένο, ζούσε σε μια χώρα που τη λιμπίστικαν πολλοί κατακτητές αλλά ακόμα δική του ήταν (και είχε δώσει πολύ αίμα για να το καταφέρει) συμβίωνε με όλους τους λαούς του κόσμου ειρηνικά αρκεί να σεβόντουσαν την ελευθερία του , τα ήθη , τα έθιμα του.
Μη με ενοχλείτε τώρα που κάνω το σταυρό μου.. φώναζε ο Παπαγιαννόπουλος.
Πολιτικά πάθη?
Μεγάλα. Σφαγή μεταξύ των αντιπάλων παρατάξεων. Μόνιμα πιασμένοι στα χέρια στα καφενεία και στις πλατείες.
Στις δύσκολες στιγμές τις πατρίδας?
Ηρωικοί.
Μόλις ξεμπερδεύαμε με τον εχθρό?
Βγάζαμε μεταξύ μας τα μάτια μας.
Πέρα όμως από όλα αυτά είχαμε κάτι που άλλοι λαοί είχαν ξεχάσει.
Μια σπίθα μέσα μας. Μια οξυδέρκεια.
Μπορεί την εξυπνάδα μας να την μεταχειριζόμασταν και για λαμογιές δεν το αρνούμαι αλλά την είχαμε αυτή την οξυδέρκεια.
Ακόμα κι ένα γεροντάκο αγράμματο να έβλεπες στο καφενείο του πιο απομακρυσμένου χωριού είχε εκείνη τη καχυποψία στο μάτι, σε μέτραγε να δει αν του τα λες σωστά.
Κράταγε μια πισινή μήπως του τη φέρεις.
Κι όταν του τα έφερνες κι όλα πολύ εύκολα τότε είναι που ζήταγε περισσότερες αποδείξεις.
Δεν είμαι αμερικανάκι εγώ έλεγε.
Πως στο διάολο πέσαμε τόσο χαμηλά?
Πως φτάσαμε στο σημείο άνοστοι και άχρωμοι να καταπίνουμε ότι αηδία μας πασάρανε.
Να πιστεύουμε ότι παραμύθι μας σερβίρανε.
Να υποκύπτουμε σε όσες επικύψεις μας διέταζαν να κάνουμε.
Να μας εξευτελίζουν τόσο ξεδιάντροπα όλοι.
Πως καταντήσαμε να απολογούμαστε στους διεθνείς τοκογλύφους και να ζητάμε συγνώμη γιατί είμαστε έλληνες?....
Και τώρα φτάνω στο ζουμί των ημερών. Έχουμε όντως ξενοφοβία?
Τι σκέφτεται η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων σήμερα?
Πως γουστάρει να πάρει ένα παλούκι και να σπάσει το κεφάλι σε ένα φουκαριάρη?
Όχι βέβαια.
Όμως από την άλλη αρχίζει και συναινεί σιωπηλά σε μια όλο και αυξανόμενη βία.
Δεν σπάει ο ίδιος το κεφάλι του άλλου αλλά κοιτάζει πίσω από τη πόρτα κάποιον άλλον να το κάνει και διχάζεται.
Βρίσκεται σε μια κατάσταση του επιπέδου «θέε μου συγχώρεσέ με...»
Και όχι μην φουσκώνεις με ψέματα το μυαλό σου ότι είναι μερικά τυχαία και μεμονωμένα περιστατικά.
Η Αθήνα βράζει στη κυριολεξία, βράζει και ψήνεται.
Τι μεσολάβησε κι ο έλληνας αρχίζει και κλείνει τα μάτια σε πρωτόγνωρες κοινωνικές καταστάσεις? Ξύπνησε ένα πρωί και είπε, δεν έχω τι να κάνω ας πάω να βαρέσω κανένα αλλοδαπό...
Θα μπορούσα ποτέ να γίνω ξενόφοβη αν μου είχατε αφήσει το χώρο μου στο σπίτι να φιλοξενώ όσους ήμουν ικανή να φιλοξενήσω, και να τους περιποιέμαι και να πίνω κι ένα κρασί μαζί τους?
Θα μπορούσα ποτέ να γίνω ρατσίστρια αν είχα τη δουλειά μου, την ασφάλεια μου στο σπίτι μου, και το δικαίωμα να αφήνω να περνάει όποιος ήξερα πως έχει τη δυνατότητα να το τιμάει και να το προσέχει?
Εγώ πρώτη θα τους φίλευα. Θα τους μάθαινα συρτάκι και να λένε το «θ».
Κι αν περίσσευαν και δουλειές καλοδεχούμενοι να φάνε ένα κομμάτι ψωμί και να ξεκινήσουν μια νέα καλύτερη ζωή όπου θα έπρεπε να κερδίσουν το σεβασμό των γειτόνων τους και οι γείτονες θα σεβόντουσαν εκείνους.
Κι αν είχα τη δυνατότητα θα γνώριζαν τη γενναιοδωρία μου.
Κι αν κατατρεγμένοι από κάποιο στυγνό καθεστώς, ζήταγαν πολιτικό άσυλο θα τους δεχόμουν να νοιώσουν ασφάλεια και να προστατέψω τη ζωή τους (αυτό δεν κάναμε τόσα χρόνια?)
Είναι δυνατόν οποιοσδήποτε λογικός νους όποιας παράταξης και να είναι να φαντασιώνεται πως σήμερα τα πράγματα είναι κάπως έτσι?
Πως σε ένα όμορφο και τακτοποιημένο κράτος όπου ζουν πολίτες που ευδαιμονούν και προοδεύουν και επειδή η ανάπτυξη είναι πολύ μεγάλη και χρειάζονται και πρόσθετα χέρια ήρθαν κι άλλοι φτωχοί από όλο το κόσμο να ζήσουν ωραία και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα?
Σε αυτή τη φαντασίωση ο ενθουσιασμένος φιλεύσπλαχνος πολίτης πως βλέπει να χωράνε ειρηνικά δυο εκατομμύρια έλληνες άνεργοι, άλλα δυο εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας ντόπιοι και τρία εκατομμύρια φτωχοί απελπισμένοι αλλοδαποί?
Γιατί αυτοί που πλήττονται σήμερα είναι τα φτωχαδάκια, οι μισθοσυντήρητοι, οι άνεργοι, οι κάτοικοι των υποβαθμισμένων περιοχών, οι βασάνηδες που παλεύουν να επιβιώσουν όπως μπορούν (για να σας προλάβω από το γνωστό μπλα μπλα μα εμείς τους πήραμε σε δουλειές και τους εκμεταλλευόμαστε)
Όχι. Δεν έχουν πρόβλημα.
Ούτε οι κυρίες που έπαιρναν τις αλλοδαπές κοπέλες για υπηρέτριες,
ούτε τα λαμόγια οι επιχειρηματίες που προσλάμβαναν δέκα δέκα για να τους πληρώνουν ένα κομμάτι ψωμί και ανασφάλιστους,
ούτε οι δουλέμποροι που έβγαζαν χοντρά λεφτά,
ούτε οι μεγαλοκτηματίες που έβαζαν τους σκλάβους να ψήνονται με ένα μεροκάματο της πείνας, αυτοί όλοι μια χαρά τους εκμεταλλεύονται τους αλλοδαπούς ακόμα και μπορώ να πω πως εκείνοι που τους ενοχλούν είναι οι έλληνες εργαζόμενοι που έχουν και απαιτήσεις.
Κι οι ελληνικές συμμορίες δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις συμμορίες των αλλοδαπών. Οι έμποροι της νύχτας απλά μοιράζουν τη πιάτσα.
Σε όλο το σκηνικό που παίζεται κάποιοι θα βγάλουν χοντρό χρήμα και κάποιοι θα είναι τα θύματα. Είναι δεδομένο πως η εξαθλίωση όλων αυτών των ανθρώπων που ήρθαν, που είναι ένα γεγονός και όχι υπόθεση σε ένα μεγάλο ποσοστό (όχι όλοι φυσικά)
θα φέρει κλοπές, ναρκωτικά, πορνεία, δολοφονίες, θα δημιουργήσει συμμορίες, οργανωμένο και μη έγκλημα,
θα σπέρνει στους δρόμους φόβο και
το κυριότερο θα καλεί τους κατοίκους των υποβαθμισμένων περιοχών να συνηθίσουν στην ιδέα πως η ζωή δεν έχει αξία.
Το ΚΚΕ μιλάει για το κοινό αγώνα των ντόπιων και ξένων προλετάριων. Πολύ όμορφο?
Δηλαδή με λίγα λόγια θα λυθεί το πρόβλημα όταν οι έλληνες και οι αλλοδαποί βασανισμένοι θα αποκτήσουν ταξική συνείδηση και θα παλέψουν όλοι μαζί τη για την κουμουνιστική κοινωνία.
Κάτι που φαίνεται άμεσα από τα συνεχώς αυξανόμενα κομουνιστικά κινήματα στον αραβικό κόσμο (….) και τις κινητοποιήσεις των μουσουλμάνων στην Ελλάδα (…..)
Υποθέτω ότι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με όλους τους ανθρώπους που ήρθαν από το πρώην ανατολικά καθεστώτα οι οποίοι επίσης παλεύουν για τη κομουνιστική επανίδρυση και είναι εμφανέστατο αν κάνεις μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας (….)
Δεν κοροϊδεύω αλλά ήθελα να ξέρω τα πιστεύουν?
Ίσως κάνω λάθος αλλά έχω μια απορία.
Έχουμε ποτέ δείξει ρατσιστικές τάσεις εναντίων των παλαιστινίων?
Έχετε ακούσει πολλούς έλληνες να απαξιώνουν ηρωικούς λαούς όπως εκείνους που αγωνίζονται στη Λατινική Αμερική, στην Ιρλανδία, εκείνους που είναι στους δρόμους της Αιγύπτου, της Τυνησίας, στη Νότιο Αφρική και σε ένα σωρό άλλες πατρίδες και είναι εκεί παρόντες να αγωνίζονται, να θυσιάζουν τη ζωή τους και να πεθαίνουν για τη πατρίδα τους?
Μπορεί κάποιος να μας αναλύσει ποιοι ακριβώς μπαίνουν στην Ελλάδα συνέχεια και ποια είναι η ιδεολογία τους και η προοπτική τους?
Δεν ονειρεύονται να ενταχθούν και να ζήσουν στο καπιταλιστικό καθεστώς?
Δεν είναι η προοπτική τους να ενταχθούν και να κάνουν ότι ακριβώς κάνουμε και εμείς οι υπόλοιποι? Σπίτι, αυτοκίνητο, αμάξια, ωραία ρούχα, λεφτά….
Υποθέτω πως δεν έρχονται στην Ελλάδα για να πιάσουν τα φλάμπουρα και να βγουν στα βουνά αντάρτικο μαζί με τους έλληνες αντάρτες (τους ποιους?)…..
Ανοίχτε τα μάτια σας και φωνάξτε όλοι μαζί να λυθεί αυτό το πρόβλημα άμεσα με τρόπο σωστό και όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινο.
Και δεν με απασχολεί καθόλου αν θα με πείτε ρατσίστρια ή φασιστόμουτρο ή ότι άλλο.
Με το νου χορταίνει η κόρη και με τα λόγια η ακαμάτα έλεγαν στο χωριό μας.
Γεμίσαμε λοιπόν πολιτικές κόρες που χορταίνουν με το νου και ακαμάτηδες που κρίνουν τους υπόλοιπους εκ του ασφαλούς.
Τα μηνύματα που παίρνω από ανθρώπους γύρω μου είναι όχι απλά ανησυχητικά έχω πέσει από τα σύννεφα κι έχω προσγειωθεί εντελώς ανώμαλα.
Ο έλληνας είναι φτιαγμένος να ζει αρμονικά με τους υπόλοιπους λαούς, Είναι φτιαγμένος να μεταδίδει να μοιράζεται να εμπνέεται και να προτείνει και στους υπόλοιπους.
Γοητεύεται να μοιράζει τις γνώσεις του, το πολιτισμό του, τα ήθη και έθιμά του σε όλους τους λαούς. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ αν κάποιος είναι μαύρος, κίτρινος ή λευκός.
Μέσα στο μυαλό της γιαγιάς μου ο γερμανός, ο γάλλος, ο κινέζος και ο κονγκολέζος ήταν όλοι «ξένοι» που έπρεπε να τους φιλέψουμε.
Το μόνο πρόβλημά της ήταν να τη σέβονται και να μην προκαλούν με τα ξενόφερτα έθιμα.
Ο έλληνας πέρασε το καημό της μετανάστευσης.
Σύρθηκε από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, πολλές φορές ξυπόλητος, αγράμματος, με μόνη περιουσία μια φωτογραφία του χωριού τυλιγμένη στη τσέπη.
Καραβάνια από πατριώτες μας που δούλεψαν πολύ σκληρά για να ζήσουν. Μάτωσαν τα πόδια τους μέσα στα εργοστάσια και τις στοίβες πιάτα στο πίσω μέρος των εστιατορίων.
Ξέρουμε τι σημαίνει να σημαίνει να είσαι μακριά από τη πατρίδα και απελπισμένος.
Γι΄αυτό και συμπονούσαμε όποιον είχε την ανάγκη μας.
Αυτό θα το κάναμε πάντα και αυτό είχαμε τη δυνατότητα. Να τους φιλέψουμε.
Ποια διεστραμμένα μυαλά σχεδίασαν όλο αυτό το σκηνικό, γνωρίζοντας πολύ καλά που θα κατέληγε, αφήνοντας τη χώρα ξέφραγο αμπέλι και σχεδιάζοντας συγχρόνως την οικονομική της εξαθλίωση? Ποια διεστραμμένα μυαλά σκέφτηκαν αυτό το νέου είδους κόλπο για να αναγκάσουν τους έλληνες να γίνουν αυτό που δεν είναι και να μην έχουν τη δυνατότητα να χτυπήσουν αυτό που πρέπει.
Κι εσένα φίλε προοδευτικέ, καλέ ανθρωπιστή, αγωνιστή της παγκόσμιας συνεργασίας των προλετάριων όλου του κόσμου, σε καλώ να σκεφτείς.
Το πλέον εύκολο είναι να κάνουμε αναλύσεις χρησιμοποιώντας δεδομένα μερικών δεκαετιών πριν. Για την Ελλάδα και για την ανθρωπότητα.
Σκέψου όμως, αυτά τα δεδομένα ισχύουν σήμερα με το τρόπο που διδάχτηκες?
Υπάρχουν εξεγέρσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο, ποιος είναι ο στόχος αυτών των εξεγέρσεων?
Το σίγουρο είναι πως είναι λαοί καταπιεσμένοι, φτωχοί που θέλουν ένα καλύτερο αύριο.
Πως το ονειρεύονται αυτό το αύριο?
Σαν κομουνιστές, σαν δημοκράτες, ή σαν μια μεγάλη θρησκευτική αυτοκρατορία?
Υπάρχουν κινήματα σε όλη την Ευρώπη και ανατροπές στις πολιτικές δυνάμεις.
Σε προβληματίζει που οι ανατροπές αυτές είναι μόνιμα ακροδεξιών τάσεων?
Ο αμερικάνικος, ο ρωσικός και ο κινέζικος λαός αυτή τη στιγμή γιατί πράγμα αγωνίζονται.
Ποια είναι τα οράματα των λαών αυτών των υπερδυνάμεων?
Υπάρχει κάπου μια ανερχόμενη δύναμη της αριστεράς και γενικότερα του προοδευτικού χώρου και αν δεν υπάρχει τι σου λέει αυτό?
Στην Ελλάδα έχεις την εντύπωση πως ο κόσμος χωρίζεται ακόμα σε αριστερούς και δεξιούς τύπου 1950? 1970? 1980?
Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό που αστειευόμενοι λέμε πως θα ψηφίσει τον κανέναν.
Έχεις καθόλου αμυδρά εντύπωση τι θα είναι αυτό το κανένα? Γιατί εγώ δεν ξέρω.
Ούτε για τον εαυτό μου τον ίδιο δεν ξέρω γιατί κι εγώ του κανένα είμαι.
Γιατί όμως είμαι στο κόμμα του κανένα, πρώην αριστερή που δεν τα έχω τσεπώσει, που δεν ζω πλούσια αλλά φτωχά, και δεν είμαι νυν αριστερή?
Ενώ ήμουν τόσο σίγουρη για όλα και σωστή ξαφνικά χάζεψα στο δρόμο?
Χωρίς να αλλάξει το κοινωνικό μου στάτους, με περισσότερες γνώσεις από ότι είχα πιο νέα, και μεγαλύτερη πείρα από τη ζωή, ήρθα και χάζεψα δηλαδή?
Πιστεύεις πως οι διάφοροι κύκλοι αυτή τη στιγμή που επιμένουν π.χ. για το μεταναστευτικό είναι απλά παραδοσιακοί ακροδεξιοί που προσπαθούν να βρουν ευκαιρία για να φέρουν την ακροδεξιά στην εξουσία και την οποία ακροδεξιά εσύ φαντάζεσαι σαν τον Καρατζαφέρη?
Πιστεύεις επίσης πως εκείνοι που επιμένουν να μην λυθεί το μεταναστευτικό το κάνουν για λόγους ανθρωπιστικούς?
Έχεις αναλογιστεί μήπως είναι πολύ πιο σοβαρά και πιο πρωτόγνωρα τα πράγματα από αυτή την εύκολη ανάλυση?
Έχεις αναλογιστεί ποιοι κύκλοι αυτή τη στιγμή γεννάνε συνεχώς προβοκάτορες και ποιοι κάνουν το σφάλμα να χάβουν τη καραμέλα και εκτίθενται?
Είναι πάρα πολλά τα ερωτήματα. Και όχι εύκολα να απαντηθούν.
Χαίρομαι που οι περισσότεροι έχουν έτοιμες και κατασταλαγμένες τις απαντήσεις στο μυαλό τους, εμένα επιτρέψτε μου να έχω τις αμφιβολίες μου.
Τελευταίο αφήνω ισως το σοβαρότερο ερώτημα από όλα.
Η πλειοψηφία των ελλήνων τι ακριβώς έχει αυτή τη στιγμή μέσα στο μυαλό της?
Γιατί τελικά αυτό θα καθορίσει τις εξελίξεις.
Και από το αποτέλεσμα θα δούμε και ποιες πολιτικές δυνάμεις έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους και ποιές κοιμούνται στο κόσμο τους. Ετσι δεν είναι?
