Aπό το ιστολόγιο Greek Rider
Κυκλοφόρησαν πολλά ανέκδοτα με το θάνατο του Αγγελόπουλου, και κυκλοφορούσαν επίσης πολλά και πριν, όσο ζούσε. Για παράδειγμα:
"Οδηγάς τόσο αργά που αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μέσα σε ταινία του Αγγελόπουλου" ή
"Αν η ζωή ήταν τόσο αργή όσο οι ταινίες του Αγγελόπουλου τότε θα προλάβαινε να αποφύγει την σύγκρουση με την μοτοσικλέτα".
Ο Αγγελόπουλος δηλαδή, για τα ελληνικά πρότυπα (και τα διεθνή θα έλεγα), ήταν ο ορισμός της βραδύτητας.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα για κινηματογράφο, ούτε καν αν είναι τόσο καλές οι ταινίες του όσο λένε. Αυτό που ξέρω είναι ότι σ' αυτήν τη ζωή όλα είναι εναντίον μας, γεννιόμαστε σκλάβοι για να αφήσουμε και την τελευταία πνοή ζωής μας πάνω στα γκέμια με τα οποία μας έχουν ζώσει.
Η σκλαβιά είναι αυτή που χαρακτηρίζει την ζωή μας.
Και πιστεύω ότι το κύριο χαρακτηριστικό της σκλαβιάς είναι η ταχύτητα, κύριο χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι η βραδύτητα.
Η ταχύτητα μας κάνει να ξεχνάμε εύκολα ότι είμαστε σκλάβοι.
Η βραδύτητα μας δίνει το χρόνια να θυμηθούμε την σκλαβιά μας.
Η βραδύτητα μας κρατάει σε επαφή με την μνήμη μας, με αυτό δηλαδή που μας κάνει αυτό που είμαστε.
Η ταχύτητα τύπου fast food που κυριαρχεί σήμερα δεν χρειάζεται ειδικές εξηγήσεις.
Όλα είναι φτιαγμένα για γρήγορη κατανάλωση χωρίς σκέψη.
Από τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους, μέχρι το διάβασμα και την παρακολούθηση χαζοαμερικανικών ταινιών.
Από την γρήγορη υπερπληροφόρηση μέχρι τον μηδενισμό της αργής μάθησης.
Δουλεύουμε συνέχεια ή είμαστε απασχολημένοι με κάτι, και γι' αυτό διαρκώς βιαζόμαστε, επειδή δεν προλαβαίνουμε.
Αυτός που αναζητάει την βραδύτητα θα πρέπει πρώτα να έχει αλλάξει τύπο ζωής.
Κατ' αρχήν να ξεκινήσει να ζει την δική του.
Τι μπορεί να μας σώσει;
Η βραδύτητα σίγουρα ναι! Η βραδύτητα στην σκέψη μας και στον συλλογισμό μας, η βραδύτητα στις επιλογές που κάνουμε,
η βραδύτητα στην κατανόηση του άλλου και του ίδιου μας του εαυτού, η βραδύτητα στη ματιά γύρω μας.
Με λίγα λόγια πρέπει να βγάλουμε τον σκασμό, κυριολεκτικά και μεταφορικά,
μέσα μας και έξω μας,
και να απομακρυνθούμε για λίγο από τη φασαρία του σύγχρονου δυτικού σκουπιδοπολιτισμού
για να μπορέσουμε έτσι να ακούσουμε ίσως και άλλες φωνές που αλλιώς δεν θα ξέραμε ποτέ ότι καν υπάρχουν.
Κυρίως τις φωνές από μέσα μας που πνίγονται από την ταχύτητα της καθημερινότητας.
Συνεπώς, αν δεχτούμε τα παραπάνω, το ανέκδοτο δεν είναι ο ίδιος ο Αγγελόπουλος ή οι ταινίες του αλλά δυστυχώς εμείς οι ίδιοι που χάνουμε την ζωή μας εγκλωβισμένοι στην βιασύνη.
