Στη
φωτογραφία ο Μαχντί αλ-Harat δεύτερος στην ιεραρχία
μετά
τον Belhadj στη Λιβυκή εξέγερση και στο στρατιωτικό
συμβούλιο
της «απελευθερωμένης» Λιβύης. Πριν διέμενε στο
Τον Οκρώβριο του 2011 η αστυνομία του Δουβλίνου
συνέλαβε δύο κλέφτες και κατέσχεσε
δύο φακέλους γεμάτους με
χαρτονομίσματα των 500 €.
Τα χρήματα αυτά, € 200.000, καθώς και
ακριβά κοσμήματα
είχαν κλαπεί από το σπίτι του Μαχντί
αλ-Harat.
Στους έκπληκτους αστυνομικούς ο Αλ-Harati είπε ότι:
είχε ταξιδέψει στη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες
και το Κατάρ και ότι η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών
του είχε δώσει ένα σημαντικό χρηματικό ποσό
για να βοηθήσει να ηττηθεί ο
Καντάφι.
Τους δύο
φακέλους με τα χαρτονομίσματα τα άφησε
στη σύζυγό του, Ιρλανδικής υπηκοότητας,
για την περίπτωση που του συνέβαινε κάτι και
τα υπόλοιπα τα πήρε μαζί του πίσω
στη Λιβύη. [1]
Ο Αλ-Harati παραιτήθηκε από τη θέση του από το
Στρατιωτικό
Συμβούλιο λίγες μέρες μετά την κλοπή. [2]
Μόλις δύο μήνες αργότερα,
δημοσιογράφος της Ισπανικής
ABC συναντά στη
Συρία Λίβυους αντάρτες ανάμεσά τους
και τον Αλ-Harati ο οποίος του δηλώνει ότι είναι εκεί
«για
να αξιολογεί τις ανάγκες των Σύριων αδελφών. [3]
Α. Μαρτυρία Ιταλού Πολεμικού
Ανταποκριτή
«Μου φέρθηκαν σαν να ήμουν ζώο. Με εξευτέλιζαν κάθε μέρα. Αυτό δεν είναι πια η επανάσταση του λαού στο Χαλέπι... Εχει γίνει κάτι άλλο. Στη Συρία γνώρισα τη χώρα του Κακού».
Αυτά έγραψε στην εφημερίδα του, τη «La Stampa», ο ιταλός πολεμικός ανταποκριτής Ντομένικο Κίρικο, ο οποίος πέρασε πέντε μήνες όμηρος στα χέρια ένοπλων ανταρτών στη Συρία.
«Προσπαθούσα να πω την ιστορία της συριακής επανάστασης, αλλά ίσως αυτή η επανάσταση να με έχει προδώσει» λέει ο Κίρικο, ο οποίος περιέγραψε σε τέσσερις σελίδες της «La Stampa» την οδύσσειά του στη Συρία.
Τον απήγαγαν στις 9 Απριλίου και απελευθερώθηκε την περασμένη Κυριακή. Επί 152 ημέρες τον κράτησαν όμηρο, μαζί με τον βέλγο δάσκαλο Πιερ ντα Πράτα, διάφορες ομάδες ένοπλων ανταρτών. Ο 62χρονος δημοσιογράφος γράφει ότι τον υπέβαλλαν σχεδόν κάθε ημέρα σε εξευτελισμούς, σε βασανιστήρια και σε δύο εικονικές εκτελέσεις. Λέει ότι οι απαγωγείς του ενδιαφέρονταν μόνο για τα λεφτά.
Πέρασε στη Συρία από τον Λίβανο στις 6 Απριλίου. Εξαφανίστηκε τρεις ημέρες αργότερα κοντά στην πόλη Κουσάιρ, που την πολιορκούσαν τότε ισλαμιστές αντάρτες της Χεζμπολάχ. Μάλλον τον πρόδωσαν, γράφει, τα δύο μέλη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού που τον συνόδευαν. Τους επόμενους μήνες, μαζί με τον βέλγο δάσκαλο, περνούσαν από τη μία ένοπλη ομάδα στην άλλη. Οι αιχμάλωτοι έκαναν αναγκαστικά μεγάλα, επικίνδυνα ταξίδια μαζί με τους αντάρτες καθώς άλλαζαν τα μέτωπα των συγκρούσεων και έπρεπε να μετακινούνται συνέχεια.
«Οι απαγωγείς μάς έλεγαν ότι είναι ισλαμιστές. Η επανάσταση ανήκει τώρα σε τέτοιες οργανώσεις που κινούνται μεταξύ φανατισμού και ληστρικής απληστίας. Ακολουθούν όποιον τους υπόσχεται ένα μέλλον, τους δίνει όπλα, λεφτά για να αγοράσουν κινητά τηλέφωνα, κομπιούτερ και ρούχα» γράφει ο Κίρικο.
«Γκάνγκστερ που θέλουν να γεμίσουν τις τσέπες τους»
Την πρώτη ημέρα οι όμηροι οδηγήθηκαν σε ένα σπίτι όπου τους ξυλοκόπησαν. Οι απαγωγείς, ο επικεφαλής των οποίων είπε ότι λεγόταν Αμπού Αμάρ, ήταν αντάρτες, μέλη της Αλ Φαρούκ. Η Δύση συνομιλεί με αυτή την οργάνωση, αλλά ο Κίρικο τους χαρακτηρίζει «γκάνγκστερ» που εκμεταλλεύονται την κατάσταση «για να θέσουν υπό τον έλεγχό τους εδάφη, να ληστέψουν τον πληθυσμό, να απαγάγουν ανθρώπους για λύτρα και να γεμίσουν τις τσέπες τους».
«Μας αντιμετώπιζαν σαν ζώα, μας έκλειναν σε μικρά δωμάτια με κλειστά παράθυρα, παρά την αποπνικτική ζέστη, και μας υποχρέωναν να τρώμε τα αποφάγια τους. Σε όλη μου τη ζωή δεν γνώρισα ποτέ τέτοιον καθημερινό εξευτελισμό, να με εμποδίζουν να κάνω ακόμη και τα απλούστερα πράγματα» γράφει ο Κίρικο.
Σε δύο περιπτώσεις οι δεσμοφύλακες απείλησαν να τους σκοτώσουν. «Μου κόλλησαν το κεφάλι στον τοίχο και πλησίασαν την κάννη στον κρόταφό μου. (...) Ατέλειωτες στιγμές κατά τις οποίες ντρέπεσαι (...) και εξοργίζεσαι με τον ίδιο σου τον φόβο».
Ο Κίρικο γράφει ότι οι φρουροί τους δεν ενδιαφέρονταν για τίποτε άλλο εκτός από το χρήμα και τα όπλα. Περνούσαν μέρες ολόκληρες ξαπλωμένοι σε στρώματα καπνίζοντας και βλέποντας παλιές ασπρόμαυρες αιγυπτιακές ταινίες ή αμερικανικούς αγώνες πυγμαχίας στην τηλεόραση. Λέει ότι αισθάνθηκε πως οι άνθρωποι αυτοί ικανοποιούνταν βλέποντας δύο ανθρώπους που τους θεωρούσαν πλούσιους Δυτικούς να γίνονται ζητιάνοι.
«Ολοι, ακόμη και τα παιδιά, ήθελαν να μας βλάψουν»
Μια μέρα ο Κίρικο ζήτησε από τον Αμπού Αμάρ ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσει με την οικογένειά του. Εκείνος, γελώντας, αρνήθηκε να του δώσει το δικό του. Ενας στρατιώτης του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, που ήταν τραυματισμένος στα πόδια, του έδωσε τελικά το κινητό του. «Αυτή ήταν η μοναδική χειρονομία συμπόνιας που είδα μέσα σε 152 ημέρες. Ακόμη και τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι προσπαθούσαν να μας βλάψουν. Το λέω, ίσως ηθικολογώντας, στη Συρία όμως γνώρισα πραγματικά τη χώρα του Κακού»γράφει ο Κίρικο.
Παραδόξως, προσθέτει, «οι μόνοι που μας φέρθηκαν με ανθρωπιά ήταν εκείνοι που βρίσκονταν πιο κοντά στην Αλ Κάιντα», επειδή είχαν έναν κώδικα συμπεριφοράς προς τους κρατουμένους που έλειπε από τους άλλους απαγωγείς.
Κίρικο δεν γράφει για ποιους λόγους τον απελευθέρωσαν τελικά.
Λέει ότι ένα βράδυ τον ανάγκασαν να βγει έξω. Φοβήθηκε ότι θα τον πυροβολούσαν στην πλάτη. Αλλά τότε άκουσε μια φωνή να του μιλάει ιταλικά μέσα στο σκοτάδι και κατάλαβε ότι επιτέλους τον είχαν αφήσει ελεύθερο.
Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 13 Σεπτεμβρίου 2013
Β. Μαρτυρία Έλληνα Γιατρού στη Συρία
Από την ιστοσελίδα Karchilaki.com με τίτλο:
Ο πιο βρώμικος πόλεμος που έχω ζήσει σ' όλη μου τη ζωή είναι αυτός εδώ.
Αντάρτικες συμμορίες που δεν
ακούν κανέναν.
Από 50 μέχρι 150 μέλη.
Αυτοαποκαλούνται κατίμπα που σημαίνει
διμοιρία.
Ανεξέλεγκτες.
Σκοτώνουν κι αλληλοσκοτώνονται, συνήθως γιατί δεν τα
βρίσκουν στη μοιρασιά της λείας από τα σπίτια που έχουν κλέψει.
Πάρα πολλοί
πρώην κατάδικοι.
Αλ Κάιντα οι περισσότεροι.
Η Νούσρα, η Νταουλάτ αλ Ισλάμ φι
Μπιλάντ αλ Σαμ και κάποιες ομάδες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού είναι αυτές
που πρωτοστατούν.
Η Νούσρα έχει ήδη επιβάλλει ισλαμικό νόμο στις περιοχές που
ελέγχει και απαγορεύει στις γυναίκες να κυκλοφορούν χωρίς μαντήλα. Κυρίως στη
Ράκα και το Χαλέπι.
'Επειτα,
είναι οι βιασμοί. Πολλοί βιασμοί. Παιδιά, Γυναίκες.
Στις αρχές του χρόνου εκπαίδευα
γιατρούς στη Ράκα. Βόρεια Συρία.
Γνωρίζω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που
προσπαθούσε να φυγαδεύσει τη γυναίκα και τις τρεις του κόρες στην Τουρκία.
Κλαίγοντας και ουρλιάζοντας μου περιέγραφε πώς δεν τα κατάφερε, διότι ένας
αντάρτης σ' ένα μπλόκο απαιτούσε για να τους αφήσει να προχωρήσουν να περάσει
μία ώρα με μία από τις μικρές.
Άκου κι αυτή την ιστορία.
Μια κοπέλα μου φέρνει
την τραυματισμένη αδελφή της στο νοσοκομείο. Και την επομένη μπαίνει κλαίγοντας
στο γραφείο και μου λέει ότι ένας αντάρτης απέξω την απειλεί πως αν δεν πάει
μαζί του θα κάνει κακό και στην τραυματία και σ' όποιον πετύχει από την
οικογένειά τους.
Έχουν θησαυρίσει αντάρτες. Με βαλίτσες περνάνε τα δολάρια στην
Τουρκία για ν' αγοράσουν τάχα μου πετρέλαιο και είδη πρώτης ανάγκης.
Κάθε
καρυδιάς καρύδι είναι εδώ. Ιορδανοί, Υεμενίτες, Τσετσένοι, Τυνήσιοι, Λίβυοι.
Μόνο οι Λίβυοι είναι 7000.
Μαχητές που είχα γνωρίσει εκεί τους είδα κι εδώ.
Ντοκτόρ Ντιμίτρις, ντοκτόρ Ντιμίτρις -μου φώναζε από μακριά ένας τις προάλλες.
Βρε Ιμάντ εσύ είσαι;
Εγώ, ντοκτόρ. Τι κάνεις εδώ;
Τη δουλειά μου.
Κι εγώ τη δικιά μου ντοκτόρ...
Και γιατί πολεμάς τότε;
Ε, αφού παίρνω 1200 δολάρια το
μήνα...
Και δεν είναι μόνο τα 1200,
δηλαδή ο μισθός που τους κόβουν σαουδάραβες και καταριανοί που δεν θέλουν τον
'Ασαντ, είναι κι η λεία απ' το πλιάτσικο.
Υπάρχουν άνθρωποι εδώ που παρακαλάνε να μην
τελειώσει ο πόλεμος. Όχι ότι το καθεστώς είναι καλύτερο... Γι αυτό σου
λέω -ο πιο βρώμικος πόλεμος που έχω ζήσει μέχρι σήμερα.
