.
Μια απλή...
... αλήθεια έµαθε πρόσφατα η δηµοσιογράφος Φράνσις Μουρ Λαπέ σε ένα ταξίδι της στη Βραζιλία: πως η πείνα δεν προκαλείται από την έλλειψη τροφίµων, αλλά από την έλλειψη δηµοκρατίας.
Στο Μπέλο Οριζόντε...
... µια πόλη 2,5 εκατ. κατοίκων, ένας στους δέκα ζούσε κάποτε µέσα στην απόλυτη φτώχεια και ένα στα πέντε παιδιά έπεφταν στο κρεβάτι πεινασµένα.
Ωσπου ένας δήµαρχος αποφάσισε να κηρύξει τα τρόφιµα δικαίωµα του πολίτη.
Με την ιδέα πως η τροφή είναι δικαίωµα και µε σύνθηµα
«Οποιος είναι πολύ φτωχός για να αγοράσει τρόφιµα, δεν σηµαίνει πως είναι παρακατιανός πολίτης», ο δήµαρχος Πέτρους Ανανίας ξεκίνησε πριν από µερικά χρόνια τον πόλεµό του ενάντια στην πείνα.
Καθάρισε την αγορά από τους µεσάζοντες και τους µεταπράτες και έφερε σε άµεση επαφή τους αγρότες και τους παραγωγούς µε τους καταναλωτές.
Τους υποχρέωσε µάλιστα να πηγαίνουν κάθεΣαββατοκύριακο µε τα φορτηγά τους στις φτωχογειτονιές κι έτσι όλοι οι φτωχοί της πόλης του απέκτησαν πρόσβαση σε φθηνά και υγιεινά τρόφιµα.
Ο δήµαρχος όµως δεν αρκέστηκε µόνο σε αυτό.
Ανοιξε τρία µεγάλα λαϊκά εστιατόρια που σήµερα εξυπηρ ετούν 12.000 άτοµα την ηµέρα και σερβίρουν κυρίως τοπικά προϊόντα έναντι 50σεντ το γεύµα.
Ανάµεσα στους πελάτες τους µπορεί κανείς να διακρίνει παππούδες και εγγονούς, νεαρά ζευγάρια, µαµάδες µε τα µωρά τους, υπαλλήλους και εργάτες.
Αλλοι τους είναι ντυµένοι µε κοστούµια κι άλλοι φτωχικά.
Κανείς τους δεν χρειάζεται να αποδείξει πως είναι φτωχός για να φάει εκεί, αν και το 85%των πελατών είναι πράγµατι φτωχοί
Το «στίγµα» όµως σβήνεται από την ανάµεικτη ταξική προέλευση της πελατείας.
Και σαν να µην έφταναν όλα αυτά, η δηµοτική αρχή παρέχει µε δικά της έξοδα συσσίτια για τα σχολεία της πόλης.
Τι βλέπουµε...
... ύστερα από αυτές τις δηµοτικές πρωτοβουλίες;
Μέσα σε µόλις µία δεκαετία, η βρεφική θνησιµότητα στο Μπέλο Οριζόντε, που οφειλόταν κυρίως στην πείνα, περιορίστηκε στο µισό.
Και σήµερα, το 40% του πληθυσµού της πόλης ωφελείται από αυτά τα µέτρα.
Πόσο κοστίζουν;
∆έκα εκατοµµύρια δολάρια ετησίως, µόλις το 2% του δηµοτικού προϋπολογισµού, δηλαδή 1 σεντ την ηµέρα για κάθε δηµότη της πόλης.
Πίσω από αυτήν την προσπάθεια, η Αντριάνα Αράνια, συνεργάτιδα του δηµάρχου, βλέπει µια «νέα κοινωνική νοοτροπία», µια επίγνωση πως «όταν όλοι έχουν τροφή, όλοι οι δηµότες ωφελούνται, στην υγεία, στην παιδεία και σε πολλά άλλα».
Και όλα αυτά χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει η ανθρώπινη φύση.
Αλλωστε, ακόµη και στις πρωτόγονες κοινωνίες, ο άνθρωπος πάντα µοιραζόταν την τροφή του. Εκτός από καιρούς ακραίων στερήσεων, όταν έτρωγε ένας, έτρωγαν όλοι.
«Ηξερα...
... πως υπήρχε πολλή πείνα», εξοµολογείται η Αράνια στην Φράνσις Μουρ Λαπέ.
«Αυτό που µε στεναχωρεί, είναι πως δεν ήξερα πόσο εύκολο ήταν να τη νικήσουµε».
Στην πόλη που νίκησε την πείνα, δεν θα βρει σήµερα κανείς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια.
