Aπό την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Dès la prise du pouvoir, le gouvernement nazi offre auprolétariat allemand sports et tranports’
φίλες κε φίλοι, καλημέρα σας
‘Μόλις πήρε την εξουσία, η ναζιστική κυβέρνηση πρόσφερε στο
γερμανικό προλεταριάτο sports και transports’, αθλητισμό
και μεταφορές, δηλαδή, αθλητισμό και αυτοκίνητο, παρατηρεί ο Πολ Βιριλιό
στο πιο σημαντικό του βιβλίο (αμετάφραστο στα ελληνικά – γιατί;), Ταχύτητα
και Πολιτική (Vitesse
et Politique, εκδ. Galilée, 1977, σελ. 33).
Volkswagen – αυτοκίνητο για το
λαό! Wir leben Auto, που λέει σήμερα και η διαφήμιση –ζούμε το αυτοκίνητο!
Εν τω μεταξύ, κάνα δυο δεκαετίες πριν, στο
αμερικάνικο προλεταριάτο είχε αρχίσει να προσφέρει αυτοκίνητο η
αυτοκινητοβιομηχανία Ford, η οποία εν ριπή οφθαλμού σταμάτησε την παραγωγή
κινητήρων και το έρριξε στην παραγωγή πυροβόλων κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο,
μιας και οι κινητήρες και τα πυροβόλα
παράγονται με τις ίδιες εργαλειομηχανές
– τό ίδιο έκανε και η Σιτροέν στη Γαλλία κι
άλλες αυτοκινητοβιομηχανίες σε όλες τις άλλες ανεπτυγμένες καπιταλιστικές
χώρες.
(Έχουμε δείξει ότι ο κινητήρας τελειοποιήθηκε από οπλουργούς και σε
χώρες με πολεμική βιομηχανία).
Μεταξύ αυτών των δύο προσφορών, ο ιταλικός
φουτουρισμός (Μαρινέτι) είχε υμνήσει τη μηχανή ως μέσο Καθυπόταξης της φύσης,
κατά συνέπεια, και των Υποτελών.
Δεν μας επιτρέπεται να μην αναρωτηθούμε: στο
ελληνικό προλεταριάτο ποιος πρόσφερε sports and transports;
Θα έλεγα ότι sports πρόσφερε η δικτατορία των συνταγματαρχών και
transports (αυτοκίνητο) η κυβέρνηση του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος.
Από
οικονομικής έποψης, εάν δούμε τον φασισμό/ναζισμό ως μια στιγμή της
καπιταλιστικής επέκτασης, τότε ο φασισμός/ναζισμός δεν έκανε τίποτα άλλο από το
να προωθήσει αποφασιστικά την προϋπάρχουσα καπιταλιστική τάση της
εμπορευματοποίησης του αθλητισμού και του αυτοκινήτου, της μαζικής
(προλεταριακής) ενασχόλησης με τον αθλητισμό και χρήσης του αυτοκινήτου.
Εάν σήμερα
κυριαρχεί ο αθλητισμός και το αυτοκίνητο, το οφείλουμε εν πολλοίς στον
φασισμό/ναζισμό/δικτατορία.
Ας ρίξουμε
μια ματιά τριγύρω μας κι ας αναρωτηθούμε: τι άλλο οφείλουμε εν πολλοίς στον
φασισμό/ναζισμό;
Μήπως τα
μαζικά μέσα ενημέρωσης;
Μήπως τις
διακοπές και τον τουρισμό;
Μήπως τη
λατρεία της φύσης και τον γυμνισμό; Μήπως την υποχρεωτική εκπαίδευση;
Μήπως τα
χημικά στα τρόφιμα;
Μήπως τα
χημικά στα καλλυντικά;
Τη λατρεία
της νεότητας;
Το πρότυπο
του γυναικείου και ανδρικού κορμιού;
Μήπως το
μιλιτέρ μοντελάκι στον ρουχισμό;
Ο
φασισμός/ναζισμός ηττήθηκε πολιτικά, νίκησε όμως πολιτισμικά και ιδεολογικά και
άφησε ανεξίτηλα τα αποτυπώματά του, άφησε βαριά κληρονομιά.
Διαχύθηκε
στην κοινωνία, με τη μορφή θεσμών, πρακτικών, προϊόντων, αντιλήψεων,
χειρονομιών, και διαχύθηκε τόσο πολύ που έγινε αυτονόητος, δηλαδή αόρατος, κατά
συνέπεια, ανέγγιχτος, ιερός, άγιος.
Όποιος και
όποια στρέφει τα βέλη της κριτικής σκέψης κατά του αθλητισμού και του
αυτοκινήτου, για να περιοριστώ σε αυτά, αντιμετωπίζεται με καχυποψία –
περιορίζομαι σε αυτόν τον πολύ επιεική χαρακτηρισμό.
Πρωταγωνίστρια
της διέγερσης αυτής της καχυποψίας η ιστορική Αριστερά, από τους σταλινικούς
μέχρι τους αναρχικούς.
Τι θα σου
πει ένας αριστερός; Θα σου πει ότι δεν κάνει να στρέφεσαι κατά του αυτοκινήτου
και του αθλητισμού, του (ανδρικού) ποδοσφαίρου ας πούμε, διότι με αυτόν τον
τρόπο δεν μπορείς να επηρεάσεις την εργατική τάξη που λατρεύει το αυτοκίνητο
και τον αθλητισμό, που πάει με το αυτοκίνητο στην καφετέρια να πιει το φραπέ
της με δυο αθλητικές εφημερίδες υπό μάλης. Αποτέλεσμα: 8% το ΚΚΕ, 7% η
Χρυσή Αυγή.
Στις 17
Ιουνίου, η Χρυσή Αυγή θα πατάει γκάζι και το ΚΚΕ θα αναπνέει τη σκόνης της.
Όλα αυτά
που έγραψα μέχρι στιγμής, κι αυτά που θα γράψω σε λίγο αφού πρώτα πιω ένα
καφεδάκι και καπινίσω ένα τσιγαράκι, είναι ένας πρόλογος για το τι θα
γράψω τις επόμενες μέρες.
Θα γράψω
για τον φασισμό/ναζισμό, με αφορμή τη πολύ δικαιολογημένη διάχυτη ανησυχία για
την μαζικοποίηση της ακροδεξιάς και του φασισμού/ναζισμού.
Θα
επιχειρήσω να δώσω κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που μας απασχολούν.
Γιατί οι
υποτελείς γοητεύονται και στρέφονται στον φασισμό/ναζισμό;
Πως θα
μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο;
1. Γιατί η
Αριστερά δεν είδε τη φασιστική κληρονομιά, γιατί δεν είδε τον διάχυτο φασισμό;
Δεν τον
είδε ή τον είδε και το βούλωσε;
Το
αυτοκίνητο δεν είναι ένα μέσο καταστροφής της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας
του δρόμου, δεν είναι ένα μέσο εξόντωσης;
Ασφαλώς δεν
είναι επιδιωκόμενη εξόντωση αλλά προκύπτουσα.
Από τη
στιγμή όμως που διαιωνίζεται και ενισχύεται συνειδητά και προγραμματισμένα, δεν
είναι και επιδιωκόμενη;
Προσφέροντας
οι ναζί στο γερμανικό προλεταριάτο volkswagen, δεν πρόσφεραν ένα μέσο
καταστροφής και εξόντωσης;
Δεν πρέπει να λέμε τέτοια
πράγματα γιατί θα αποκοπούμε από τις μάζες! – τα ψοφίμια της Αριστεράς το λένε.
Η μαζικοποίηση του φασισμού είναι
λοιπόν αποτέλεσμα της αδιαφορίας μας για τον διάχυτο και πολύμορφο φασισμό/ναζισμό;
Ναι,
ασφαλώς όμως δεν είναι η μόνη και η κύρια αιτία!
Μήπως ήρθε
λοιπόν η ώρα να προσεγγίσουμε και να εξετάσουμε το αυτοκίνητο, τον αθλητισμό,
το ποδόσφαιρο, το γαμήσι, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, τα καλλυντικά κτλ., κτλ.
ως τον φασισμό/ναζισμό του παρόντος;
2. Η μαζικοποίηση του
φασισμού/ναζισμού είναι το αποτέλεσμα της αδυναμίας μας, της ανεπάρκειάς μας να
ανοίξουμε τις Πύλες του Ονείρου, της Ουτοπίας δηλαδή, είναι αποτέλεσμα της
ανεπάρκειας της επαναστατικής Πολιτικής.
Αυτό
ισχυρίζονται (κάποιοι) αντιεξουσιαστές, αναρχικοί, οι της αυτονομίας, οι του
εναλλακτισμού, οι ουτοπιστές.
Αν θέλετε
να διαβάσετε την επιχειρηματολογία τους κάντε τον κόπο να διαβάσετε το κείμενο Οι
Πύλες του Ονείρου στην
ιστοσελίδα Επανάσταση κ΄ Κουλτούρα.
Η Ουτοπία θα μας σώσει από την
Πανούκλα του φασισμού/ναζισμού, διατείνεται ο συντάκτης του κειμένου και
παραθέτει τη γνώμη του του Ερνστ Μπλοχ:
ηττηθήκαμε
από τον εθνικοσοσιαλισμό διότι αφήσαμε ανοιχτές της Πύλες του Ονείρου.
Και
παραθέτει την άποψη του Σαούλ Νιούμαν:
Η αντίσταση
στις ακροδεξιές δυνάμεις μπορεί να είναι αποτελεσματική μόνο εάν φαίνεται
εφικτή μια γνήσια πολιτική εναλλακτική λύση.
Μόνο αυτό;
Υποστηρίζω
ότι αυτή η λύση δεν είναι απλά ανεπαρκής, είναι ανεπαρκέστατη.
Α-νε-πα-ρκέ-στα-τη!
Να γιατί.
3. Η
παραπάνω άποψη δέχεται ότι ο άεργος εργάτης, ο απελισμένος αυταπασχολούμενος, ο
απεγνωσμένος μικροαστός στρέφεται στον φασισμό/ναζισμό διότι δεν σκέφτεται υγιώς, αυτό το υγιώς είναι του
συντάκτη του άρθρου που σας παρέπεμψα.
Άλλωστε, η
σχέση της Πολιτικής με τη Σκέψη είναι δεδομένη.
Και η σχέση της Πολιτικής με το
Παράλογο;
Εδώ
αρχίζουν τα δύσκολα.
Ο Γκέμπελς
στο βιβλίο του Kampf um Berlin ισχυρίζεται ότι επειδή
πρώτα νιώθουμε και μετά
σκεφτόμαστε
η
προπαγάνδα θα πρέπει να προσανατολίζεται προς τα αυτιά και το μάτι κι όχι
προς τον εγκέφαλο: συνθήματα και εικόνες, όχι προκηρύξεις!
Λοιπόν, ο
ψιλικατζής της γειτονιάς μου που βγάζει μόνο τα έξοδα του μαγαζιού του, το
οποίο λίγους μήνες πριν συντηρούσε την οικογένειά του, τώρα είναι αγχωμένος και μου
λέει, Θανάση, εάν το κλείσω, τι θα κάνω με αυτή την ανεργία;
Τι να του
πω; Να πάει να γραφτεί στο ΚΚΕ ή σε κάνα αυτοδιαχειριζόμενο εναλλακτικό στέκι;
Τι θα το κάνει αυτό το άγχος του, αυτή την ψυχική ανασφάλεια;
Δεν πρέπει
να το βγάλει, να ξεσπάσει;
Η σκέψη τον
μάρανε!
Όταν σου
έρχεται να χέσεις δεν σκέφτεσαι πως λειτουργεί το πεπτικό σύστημα!
Πρώτα
νιώθουμε και μετά σκεφτόμαστε.
Κι όταν
αγχωνόμαστε, δεν σκεφτόμαστε.
Κι όταν
αγχωνόμαστε, θα ξεσπάσουμε, θα βγάλουμε το άγχος μας τώρα, όσο γίνεται πιο
γρήγορα, επείγει!
Μόλις
προχτές, μάνα και γιός, άνεργος, αυτοκτόνησαν.
Άλλος
αυτοκτονεί κι άλλος πάει στη Χρυση Αυγή!
Γιατί ο
ένας αυτοκτονεί κι ο άλλος θέλει να σκοτώσει λαθρομετανάστες στην Πάτρα ή
οπουδήποτε άλλού;
Θα μου
πείτε:
εάν υπήρχε
ένα δίκτυο αλληλεγγύης της Αριστεράς, κανένας άνεργος ή αυταπασχολούμενος ή
μικροαστός δεν θα αγχωνόταν, δεν θα τον άγγιζε η ψυχολογική ανασφάλεια.
Ναι, και η
γιαγιά μου εάν είχε αρχίδια, θα ήταν παππούς.
Μιλάμε για
ψυχολογική ανασφάλεια των ανέργων εργατών, των αυταπασχολούμενων, των
μικροαστών που ονειρεύονται να μεγαλώσουν τη στιγμή που μικραίνουν κι άλλο!
Αυτή η ψυχολογική ανασφάλεια είναι η πηγή του πολιτικού Παράλογου: ο ανασφαλής
μικροαστός, και όχι μόνο, δεν έχει χρόνο να σκεφτεί και
δε μπορεί να σκεφτεί.
Είναι αργά,
πολύ αργά.
Θα σκεφτεί
βέβαια κάποια στιγμή – μόνο όταν θα φάει τα σκατά του.
Πρώτα θα
θυσιάσει και θα θυσιαστεί και μετά θα σκεφτεί – εάν επιβιώσει.
Και δεν
είναι καθόλου βέβαιο ότι θα σκεφτεί!
4. Τα οποία
σκατά είναι δύο ειδών: ο ηρωισμός και ο ποιμενισμός.
Προχτές
έγραψα ότι ο κακός μας δαίμονας, η κατάρα μας είναι ο ηρωισμός.
Ο οποίος
διαιωνίζεται διαρκώς παραλλασσόμενος:
ο
ποιμενικός έγινε πολιτικός, εννοώ την αρχαιοελληνική δημοκρατία,
έγινε
χριστιανικός (ο άγιος είναι ήρωας),
έγινε
επαναστατικός: ο αναρχικός με τη βόμβα και το περίστροφο, ο αντάρτης των
πόλεων,
έγινε
σταλινικός – πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα, πρώτοι στη δουλειά. πρώτοι
στις θυσίες.
Ο αυταπασχολούμενος είναι ήρωας, όπως και
ο μικροαστός.
Ήρωας θέλει
να γίνει και ο εργάτης και τα παιδιά του εργάτη, η κόρη του εργάτη που ντύνεται
και βάφεται όπως η Μπάρμπι ή η Δέσποινα Βανδή, γυναίκα ήρωα ποδοσφαιριστή.
Μίμηση του
Κυρίου!
Νομίζετε
ότι είναι εύκολο να πάψουν οι Υποτελείς να μιμούνται τον Κύριο και να είναι
ήρωες.
Και τι
παθαίνουν όταν θέλουν να τον μιμηθούν, όταν θέλουν να είναι ήρωες αλλά δεν
μπορούν;
Παθαίνουν
ψυχολογικό τραλαλά.
5. Θα πρέπει να δούμε τον
φασισμό/ναζισμό ως έναν παροξυσμό του ποιμενικού στοιχείου που ενυπάρχει στον
καπιταλισμό και τον δυτικό πολιτισμό.
Τι είναι ο ποιμενισμός;
Είναι η επίλυση των προβλημάτων
μέσω της εκδίωξης και της εξόντωσης.
Τι είναι ο ναζισμός;
Η επίλυση των προβλημάτων μέσω
της εκδίωξης και της εξόντωσης!
Τι είναι η εκδίωξη;
Συμβολικός φόνος.
Εάν ο συμβολικός φόνος δεν
τελεστεί, θα περάσουμε στον πραγματικό φόνο.
Εάν τελεστεί, θα μας ανοίξει η
όρεξη του ασυνειδήτου. Να και η ψυχανάλυση και η κοινωνική ψυχολογία.
Χρωστάμε
χάρη και ευγνωμοσύνη στην Αριστερά και στην κριτική σκέψη για την πληθώρα των
μελετών σχετικά με τον ποιμενισμό, τον ποιμενικό τρόπο σκέψης, τις επιβιώσεις
του στον καπιταλισμό, στην άποψή της ότι ο δουλοκτητικός, φεουδαρχικός και
καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι παραλλαγές του ποιμενισμού.
Ότι ο
καπιταλιστής, και ο μικροαστός ασφαλώς, είναι ήρωας ποιμένας, ότι το μόνο
φιλοσοφικό σύστημα που εφαρμόστηκε είναι αυτό του Πλάτωνα .
Εάν η βιοπολιτική είναι
ποιμενισμός, (πλατωνισμός), η βιοπολιτική δεν είναι και φασισμός/ναζισμός του
παρόντος;
Διότι η
μέριμνα για τη ζωή είναι και μέριμνα για τον θάνατο – τώρα θα αρχίσουμε να το
αντιλαμβανόμαστε.
Τώρα με την
εκδίωξη και την εξόντωση των ανέργων εργατών - αρχής γενομένης των
‘λαθρομεταναστών’.
