Aπό το ιστολόγιο eperson
Οι αυτοκτονίες που γίνονται για λόγους αξιοπρέπειας είναι πλέον
καθημερινές πράξεις. Αποφάσισα να τις καταγράφω· είναι το ελάχιστο.
Χαρακτηρίζω τους συντάκτες των μέσων ενημέρωσης λιγόψυχους αφού ορίζουν ως ακατονόμαστους τους νεκρούς ή νεκρές και η αναφορά αυτών γίνεται μόνο ηλικιακά ή βάση επαγγέλματος.
Βάζουν και δύο κροκοδείλια δάκρυα σε 5 γραμμές κειμένου για το μεροκάματο και έκλεισε το θέμα.
Ούτε καν τα Ιδιόχειρα Σημειώματα δεν έχουν το σθένος να
κοινοποιήσουν·
δημοσιογράφοι, όχι το φαϊ που τρώτε, ούτε τον αέρα που αναπνέετε δεν αξίζετε και δικαιούστε.
δημοσιογράφοι, όχι το φαϊ που τρώτε, ούτε τον αέρα που αναπνέετε δεν αξίζετε και δικαιούστε.
Όσο για τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, αυτά εξαφανίζουν από τις
καταστάσεις των άρθρων τους τα παλαιότερα γεγονότα ώστε να μην φανεί η έκταση της
(αντί)δράσης· το ατομικό έσχατο σχέδιο (ultimum consilium) σε μια
κοινωνία αδιάφορη με πουλημένα και προδομένα τα θεσμικά πλαίσια και πυλώνες,
αρχίζοντας από αυτόν της δικαιοσύνης.
Φάροι Τιμής (από αυτή που τιμή δεν έχει) είναι οι άγνωστοι;
νεκροί και οι άγνωστες; νεκρές που σεβάστηκαν την ανθρώπινη ύπαρξή τους και
απελευθερώθηκαν από ένα θέατρο παραλόγου όπου η δουλεία πουλιέται σε
περιτύλιγμα ελευθερίας ως πολιτισμός και πρόοδος.
Άνθρωποι υψηλών προσδοκιών και απαιτήσεων.
Άνθρωποι υψηλών προσδοκιών και απαιτήσεων.
“Δε
μου αρέσει η ζωή που μας αναγκάζουν να ζούμε. Συγνώμη αν προκάλεσα αναστάτωση.”
Υπογραφή
Σάββας
Μετοικίδης, Ιδιόχειρο Σημείωμα, 21 Απριλίου 2012
ΒΙΑ
είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις
στη σύνταξη.
ΒΙΑ
είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ
είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις
χρυσό.
ΒΙΑ είναι
το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ
είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ
είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις
βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ
είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα
εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ
είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα
στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.
ΒΙΑ
είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
ΒΙΑ
είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου
ζητάμε;»
Αυτό
που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα
εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν
καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις,
υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς
για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα.
Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας…
Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο.
Σάββας
Μετοικίδης
