Από το ιστολόγιο Αρης Χατζηστεφανου με τίτλο:Αθήνα - Τελ Αβίβ: Ο άξονας του κακού
Πρόσκληση σε δείπνο από έξι υποψήφιους δολοφόνους θα μπορούσε να τιτλοφορείται η επίσημη επίσκεψη που πραγματοποίησε ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Ισραήλ. Από τα έξι άτομα που περιλαμβάνονταν αρχικά στο πρόγραμμα συναντήσεων του Γ.Παπανδρέου, τα τέσσερα (Μπ. Νετανιάχου, Σ. Πέρες, Α. Λίμπερμαν και Τζ. Λίβνι) καταζητούνται σε διάφορες περιοχές του πλανήτη για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τα άλλα δυο (ο Μ. Αμπάς και το πρώην στέλεχος του ΔΝΤ, Σ. Φαγιάντ) κατηγορούνται για το πραξικόπημα που ανέτρεψε τη μοναδική, δημοκρατικά εκλεγμένη, κυβέρνηση του αραβικού κόσμου – την κυβέρνηση της Χαμάς.
Τα προβλήματα όμως δεν σταματούν στο ποιους συνάντησε αλλά τι τους είπε. Ξεπερνώντας ακόμη και τα πιο σκληροπυρηνικά στοιχεία του ισραηλινού λόμπι των ΗΠΑ ο Παπανδρέου χαιρέτισε τις ειρηνευτικές προσπάθειες του Νετανιάχου (;) ενώ τον συνεχάρη για την προσχηματική χαλάρωση του αποκλεισμού της Γάζας – ουσιαστικά δηλαδή νομιμοποίησε με τις δηλώσεις του τον παράνομο αποκλεισμό. Στις δηλώσεις Τύπου δεν ζήτησε ούτε τυπικά εξηγήσεις για την απαγωγή των Ελλήνων πολιτών που επέβαιναν στον Στόλο της Ελευθερίας αλλά και την κλοπή των ελληνικών πλοίων ξεπερνώντας σε υποτέλεια όλους τους πρωθυπουργούς που ενεπλάκησαν στην υπόθεση. Παράλληλα όμως δεν φάνηκε να προωθεί αποτελεσματικά ούτε το σχέδιο για το άνοιγμα εμπορικής γραμμής μεταξύ της Γάζας και ενός ελληνικού λιμανιού – μια κίνηση που πολλοί θεωρούσαν ότι θα είναι το «δώρο» του Νετανιάχου προς τον Παπανδρέου σαν αναγνώριση της προδοτικής υποτέλειάς του. Είναι η πολλοστή φορά που η Αθήνα προσφέρει διευκολύνσεις στο Τελ Αβίβ χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των κοινών αεροπορικών ασκήσεων που δίνουν στην ισραηλινή πολεμική αεροπορία τη δυνατότητα να εκπαιδεύσει τους πιλότους της για ενδεχόμενη επίθεση στο Ιράν αλλά και να γνωρίσει στρατιωτική τεχνολογία, όπως τα αντιαεροπορικά συστήματα ρωσικής κατασκευής που διαθέτει η Ελλάδα.
Αντί για σοβαρά ανταλλάγματα ο Έλληνας πρωθυπουργός ικέτεψε γονυπετής για ενίσχυση της οικονομικής συνεργασίας – κίνηση που σε βάθος χρόνου ίσως αποβεί καταστροφική για την ελληνική οικονομία, αφού μπορεί να δυσχεράνει την συνεργασία με τον Αραβικό κόσμο. Ακόμη και ο Ισραηλινός πρόεδρος Σιμόν Πέρες τον αντιμετώπισε σαν φτωχό συγγενή όταν του έδινε ανούσιες συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.
Την ίδια ώρα, αρνούμενος να συναντηθεί με τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρωθυπουργό της Χαμάς, περιόρισε τις επαφές του με τους δοσίλογους Αμπάς και Φαγιάντ της Παλαιστινιακής Αρχής. Οι εξηγήσεις του μεγάρου Μαξίμου ότι οι συγκεκριμένες συναντήσεις επιβάλλονταν από το διπλωματικό πρωτόκολλο είναι βέβαια αβάσιμες αφού και η θητεία των Αμπάς - Φαγιάντ έχει λήξει και παραμένουν πραξικοπηματικά στην εξουσία φοβούμενοι να προκηρύξουν νέες εκλογές.
Το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στο Ισραήλ σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της στροφής που ξεκίνησε ο ίδιος ο Παπανδρέου από την πρώτη του θητεία ως υπουργός Εξωτερικών και την οποία συνέχισε επάξια η Ντόρα Μπακογιάννη. Μια στροφή η οποία μετατρέπει την Αθήνα στον τελευταίο τροχό της (αυτοκρατορικής) αμάξης που θέλει να δημιουργήσει η Ουάσινγκτον στην περιοχή. Παράλληλα όμως σηματοδοτεί και την ολοκληρωτική εγκατάλειψη της ηθικής αλλά και του διεθνούς δικαίου ως γνώμονα στην χάραξη της εξωτερικής πολιτικής. Δυο παραγόντων δηλαδή που, έστω και προσχηματικά, αποτελούσαν για δεκαετίες τον πυρήνα της ελληνικής διπλωματίας απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και στο Κυπριακό.
Είναι αν μη τι άλλο τραγελαφικό ότι ο Παπανδρέου πέρασε από την Κύπρο και αναφέρθηκε στην τουρκική κατοχή ενώ κατευθυνόταν προς το Ισραήλ, δηλαδή τον μεγαλύτερο κατακτητή εδαφών της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Η Λευκωσία, όταν ξεπεράσει την πρόσφατη προδοσία του Χριστόφια προς τον Παλαιστινιακό λαό και την απόλυτη ταύτισή του με το κράτος του Ισραήλ, θα συνειδητοποιήσει ότι η Αθήνα με τη στάση της δεν είναι πλέον φίλος αλλά ένας από τους σημαντικότερους εχθρούς της.
Η πολιτική του Έλληνα πρωθυπουργού λοιπόν δεν είναι μόνο ηθικά κατάπτυστη αλλά και καταστροφική ακόμη και για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης τα οποία θέλει να προστατεύσει. Τη στιγμή που η Άγκυρα ενισχύει το γεωπολιτικό της ρόλο ανοίγοντας πόρτες στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και αναζητά διαύλους επικοινωνίας με τις ανερχόμενες υπερδυνάμεις της Ασίας, η Αθήνα ταυτίζεται με ένα κράτος-παρία. Όταν ακόμη και η Ουάσινγκτον καταδικάζει τους ισραηλινούς εποικισμούς η Αθήνα χαιρετίζει τον Νετανιάχου ως αγγελιαφόρο της ειρήνης. Και όταν ακόμη και ο Νετανιάχου αναζητά σημεία επαφής με τη Χαμάς, ο Παπανδρέου συναντάται μόνο με τους πολιτικά ξοφλημένους πραξικοπηματίες της Παλαιστινιακής Αρχής.
Τελικά το να είσαι ο Μακιαβέλι της εξωτερικής πολιτικής απαιτεί, αν μη τι άλλο, οξυδέρκεια και σαφή προσδιορισμό των στόχων και των μέσων που θα χρησιμοποιηθούν για την επίτευξή τους. Το να είσαι όμως ο επιθεωρητής Κλουζό της Μεσογείου είναι χάρισμα.
.
ΠΡΙΝ 25/7/2010
