Από το ιστολόγιο Θεωρίες Συνωμοσίας- Ενάντια στο Σκοταδισμό
Και ιδού λοιπόν μετά από τόσες μέρες που φτάνουμε στο ζουμί.
Η πάνω πλατεία και η κάτω πλατεία. Δεν είναι δικός μου χαρακτηρισμός. Το διαβάζω σε δεκάδες σελίδες που αναλύουν το φαινόμενο.
Στην Ελλάδα οτιδήποτε και να γίνει ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ περίπτωση να μην δημιουργηθούν δυο πλατείες.
Τόσες μέρες τριγυρνώντας εκεί σχημάτισα τη δική μου άποψη. Τώρα αν την πω πάλι θα ακούσω τα εξ αμάξης, αλλά μήπως και με ένοιαξε ποτέ?
Να διευκρινίσω κατ΄αρχήν πως ο περισσότερος κόσμος που τόσο καιρό κατεβαίνει στη πλατεία, εκείνος ο κόσμος των τριάντα, πενήντα, εκατό ή διακοσίων χιλιάδων, ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ για πάνω και κάτω πλατείες. Αισθάνεται πως όλες οι πλατείες είναι δικές του, και φοβάται πως αν δεν τις διαφυλάξει στο άμεσο μέλλον δεν θα έχει πλέον τα περιθώρια να τις διεκδικήσει.
Είναι άνθρωποι διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων και με μια κοινή συνισταμένη. Θέλουν τη κυβέρνηση του Γιώργου να τα μαζέψει και να φύγει και να πάρει μαζί της ,το αισχρό μνημόνιο , την ανικανότητά της και την αδιαφορία της για τους πολίτες της χώρας που παραδίνει έτσι χωρίς ενοχές και δεύτερη σκέψη στις ύαινες του κέρδους.
Το κίνημα των ημερών που πέρασαν είχε πολλά νέα φαινόμενα, αστάθμητους παράγοντες, καινοτομίες που ίσως δεν υπάρχουν στις σημειώσεις που είναι κολλημένες στους τοίχους στις κομματικές στάνες και οι οποίες όμως πρέπει να τρέξουμε να προλάβουμε να τις εξηγήσουμε όπως μας συμφέρει μη τυχόν και ξεφύγει κανένας από το μαντρί!
Είμαι λοιπόν κι εγώ ένας τυχαίος πολίτης που όλες αυτές τις μέρες στάθηκα γύρω από τον τυχαίο κόσμο και τους μόνιμους πλέον κατοίκους της πλατείας. Και είμαι ένας πολίτης μεγαλύτερης ηλικίας που καλώς ή κακώς προέρχεται από γονείς οι οποίοι θα πεθάνουν κουβαλώντας μνήμες από το πόλεμο και τον εμφύλιο όπως όλοι οι γερόντοι σε αυτό το τόπο. Μνήμες τόσο ισχυρές που έχουν περάσει στα γονίδια της πρώτης της δεύτερης γενιάς κι εύχομαι να σταματήσουν να περνάνε κάποια στιγμή γιατί δεν έχουμε ελπίδα καμιά να συνέλθουμε.
Θα σας πω κάτι σαν εκμυστήρευση από την οικογενειακή μου ιστορία που ζωγραφίζει απόλυτα τις αποστάσεις που κρατώ και την φυσική απέχθεια που έχω αποκτήσει από όλο το σάπιο πολιτικό κατασκεύασμα.
Ο πατέρας μου ήταν στο ΕΑΜ αλλά δεν δέχτηκε να πάρει μέρος στο αιματοκύλισμα του εμφυλίου, μένοντας απομωνομένος κι από εχθρούς κι από φίλους. Με τη παράδοση του όπλου του, είπε ένα πηγαίνετε στο διάολο όλοι σας και γύρισε σπίτι. Και ο διάολος που είπε δεν ήταν ούτε τυχαίος, ούτε ενστικτώδης. Εγινε με μεγάλη σκέψη και οραματιζόμενος τη φρίκη που θα βίωνε η πατρίδα όλα τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Και δυστυχώς δεν έπεσε έξω. Καμιά φορά λέει σ΄αυτή τη πατρίδα είμαστε εντελώς άκαιροι στο πότε πρέπει να παραδίνουμε τα όπλα μας και πότε όχι. Κάποτε δεν καταλάβαινα τι σημαίνει αυτό. Σήμερα καταλαβαίνω απόλυτα όλη αυτή τη πίκρα, την προδοσία που προσπάθησε να μου εξηγήσει.
Φυσικά αυτό το «στο διάολο» δεν του βγήκε σε καλό γιατί δεν ήταν καλυμμένος σε καμιά φωλίτσα που περιέθαλπε και διαιώνιζε τις βρωμιές ενώ ουσιαστικά είχε τη στάμπα επάνω του. Με λίγα λόγια δεν διώχτηκε, δεν κυνηγήθηκε από κάποιον αλλά ήταν ο ενδιάμεσος που προκαλούσε καχυποψία μόνιμα και δεν ήταν αποδεκτός (ευτυχώς γι΄αυτόν) σε κύκλους με κολλητούς που όλα τα είχαν καταλάβει και όλα τα είχαν αποφασίσει για τους υπόλοιπους...
Δεν ήταν κομουνιστής δεν ήταν φασίστας. Δεν είχε καμιά σχέση με την αστική τάξη και τους μηχανισμούς της, δεν είχε όμως και καμιά σχέση με τα κομματόσκυλα και τις δικές τους συμμορίες. Ηταν ένας λαϊκός, απλός άνθρωπος με τεράστια μόρφωση. Ενας διανοούμενος προλετάριος. Ηταν στο ΕΑΜ και έπρεπε να αποδεικνύει στους μεν ανεγκέφαλους χαφιέδες που είχαν κατακλύχει το πανελλήνιο πως στο ΕΑΜ ήταν όλη η Ελλάδα ακομμάτιστα, με γνώμονα μόνο τη λεφτεριά της πατρίδας, και στους μεν ανεγκέφαλους συντρόφους πως δεν είναι προδότης, συνειδητά δεν θέλει να είναι μαζί τους γιατί δεν τους εμπιστεύεται και δεν του αρέσει η πορεία που ακολούθησαν κι αυτοι και οι προστάτες τους.
Και το χειρότερο από όλα? Επέμενε να λέει συνέχεια, μέχρι σήμερα πως δεν υπήρξαν ταγματασφαλίτες δεν υπήρξαν συμμορίτες. Υπήρξαν έλληνες που έγιναν πιόνια στα χέρια ξενόφερτων παιχνιδιών υποβοηθούμενα από εγχώριους προδότες (μόνιμη ελληνική πληγή). Ανθρωποι δυστυχισμένοι, φτωχοί οι περισσότεροι, που εκτός από εκείνες τις εξαιρέσεις διανοητικά διεστραμμένων που έκαναν φριχτά εγκλήματα, όλοι οι υπόλοιποι νόμιζαν πως πολεμάνε για τη πατρίδα και τη διάσωσή της και πως ο συνέλληνας τους απέναντι είναι εχθρός. Ανθρωποι διαφορετικής κουλτούρας και αντίληψης που αν άλλαζες το περιβάλλον τους και τις διδαχές που είχαν πάρει μπορεί να αναποδογύριζαν τα "στρατόπεδα" ή και να μην υπήρχαν ποτέ...
Οταν δε έλεγε πως όλο το μυστικό κρύβεται στο πολιτισμό μας, στην ιστορία μας, και στους σοφούς μας που αν μελετούσαμε και κάναμε πράξη τα όσα δίδαξαν δεν θα χρειαζόμασταν κανέναν προστάτη και κανένα –ισμό να μας προστατεύει, τότε είναι που τον έλεγαν απλά γραφικό ή τρελό! Οταν έλεγε πως η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ένα παγκόσμιο πανεπιστήμιο, μια πηγή γνώσης, ουδέτερη από τους παγκόσμιους μηχανισμούς του καπιταλισμού, ένα κέντρο σπουδών για όλα τα έθνη, τον λέγανε κρυφοφασίστα....
Ο αριστερός δεν τον ένοιωθε δικό του γιατί μίλαγε για την Ελλάδα και είχε πατριωτικό κόλλημα, ο φασίστας δεν τον ένοιωθε δικό του γιατί χρησιμοποιούσε τον όρο πανανθρώπινος και μύριζε κοκκινέλι. Ο κεντρώος που έγερνε μια δεξιά και μια αριστερά ανάλογα πως τον συνέφερε, δεν ήρθε μάλλον ποτέ σε επαφή μαζί του γιατί ο πατέρας ανεχόταν και τους κρύους και τους ζεστούς αλλά αντιπαθούσε το χλιαρούς σαν το διάολο με το λιβάνι.
Η πάνω πλατεία είναι γεμάτη από νέους, παιδιά γεμάτο ενθουσιασμό που πιστεύουν με πάθος πως κάτι πρέπει να γίνει
Η κάτω πλατεία είναι επίσης γεμάτη από νέους, παιδιά γεμάτο ενθουσιασμό που πιστεύουν με πάθος πως κάτι πρέπει να γίνει
Ανάμεσά τους υπάρχουν εκείνες οι μούμιες, οι βρικόλακες που τριγυρίζουν και βλέπω το πονηρό τους μάτι και τα σάλια τους να τρέχουν, οι γνωστοί χαφιέδες των διαφόρων πολιτικών συμμοριών.... οι οποίοι έχουν ακριβώς αυτό σαν στόχο. Για κάθε νεοφερμένο να σφυρίζουν στο αυτί πως υπάρχει πάνω και κάτω πλατεία. Πως εκεί είναι οι φασίστες κι εδώ οι αριστεροί.
Είναι οι γνωστοί γελοίοι τροχονόμοι των ψυχών, που τρέφονται με μίσος, τρέφονται με ψέματα, τρέφονται με των αίμα αδελφών να ξοδεύεται για τις δικές τους βολές.
Και ξέρουν ότι με το συνεχιζόμενο δηλητηρίασμα (παλιές πουτάνες στο κουρμπέτι) στο τέλος θα αναγκάσουν τα ακομμάτιστα παιδιά να πάρουν θέση. Θα τα ρίξουν στη μια μεριά ή στην άλλη. Η τουλάχιστον έτσι νομίζουν.
Εγώ ξέρω πως στη πάνω πλατεία βρίσκονται άνθρωποι που το λέει η καρδιά τους και το εννοούν αυτό που λένε. \
Κι ούτε φασίστες είναι ούτε φαντάσματα από το παρελθόν.
Όπως είδα και στη κάτω πλατεία μάτια νεανικά γεμάτα ελπίδα να θέλουν να προσφέρουν, να κάνουν κάτι καινούργιο, να φωνάξουν με ψυχή για όσα πιστεύουν.
Παιδιά, μην τους κάνετε τη χάρη πάλι.
Διώχτε τα ζιζάνια. Δεν θέλουμε να φυτέψουμε το γκαζόν που έχουν σχεδιάσει. Λουλούδια άγρια, αδάμαστα θέλουμε να σπείρουμε. Μ’αγκάθια επάνω να τους τσιμπάνε και να τους διώχνουν.
Ξέρω πως όσα γράφω ίσως να είναι άχρηστα.
Για να δώσεις καμιά φορά στους άλλους να καταλάβουν αυτό που προσπαθεί να βγει από μέσα σου θα έπρεπε να μπουν μέσα στο μυαλό σου και να δουν όλη τη ζωή σε μια εικόνα να δουν τι έχεις δει και τότε μόνο θα γινόταν κατανοητό τι προσπαθείς να κάνεις....
Πως να το πω με απλά λόγια.
Ο κόσμος ετοιμάζεται για τη παγκόσμια κυβέρνηση.
Ο παράγων που ονομάζεται χρήμα, νόμισμα, επιβίωσε και διευθύνει ολόκληρο το πλανήτη τον οποίον σιγά σιγά καταστρέφει μαζί με ότι υπάρχει επάνω.
Αυτός ο διαολεμένος θεός που οι ίδιοι δημιουργήσαμε και του φυσήξαμε ζωή μέσα στο τίποτα που ήταν, έγινε θεός πάνω από εμάς.
Κάνει πολέμους, φτιάχνει παρατάξεις, χωρίζει τους ανθρώπους σε κουλτούρες αντιμαχόμενες μεταξύ τους για να διαιρεί και να βασιλεύει,
φτιάχνει επαναστάσεις κι αντεπαναστάσεις,
φτιάχνει κόμματα, κυβερνήσεις, τραστ, λέσχες, δούλους κι αφέντες ανάλογα με το ποιος το κατέχει και τώρα θέλει να δώσει τη χαριστική βολή σε ότι ξεχωρίζει , είτε λέγεται πατρίδα, είτε λέγεται λαός, ιστορία, παράδοση, μύθοι, θρύλοι, ήθη, έθιμα, ότι προσπαθεί να κρατηθεί ακέραιο και ελεύθερο αντιστεκόμενο να μπει στη κρεατομηχανή που έχει φτιάξει για να τα χωνέψει όλα.
Φασίστας ο τάδε? Τι φασίστας μωρέ?
Θα κάνει τι θα κυνηγήσει τους κομουνιστές που δεν υπάρχουν για να μην του φάνε τη πατρίδα που δεν έχει???
Κομουνιστής ο τάδε? Τι κομουνιστής μωρέ?
Θα παλέψει για τη δικαίωση του παγκόσμιου προλεταριάτου που έχει αλλάξει εκατό μορφές από τότε που ακόμα οι άνθρωποι δούλευαν με το σφυρί και το δρεπάνι και τώρα οδεύουν σε κοινωνίες όπου ένα μηχάνημα θα αντικαθιστά εκατό εργάτες και θα τους στέλνει στα αζήτητα?
Σε κοινωνίες όπου τα λαχανικά και τα κρέατα θα βγαίνουν από ένα μηχάνημα που ένας και μόνο θα πατάει το κουμπί καθώς θα διαβάζει την εφημερίδα του και θα στέλνει όλους τους αγρότες στο σπίτι?
Κι αυτοί οι ακροδεξιοί αυτοί οι ακροαριστεροί θα πάρουν τα φλάμπουρα να επιτεθούν σε ποιον και σε τι?
Στις τράπεζες όπου είναι μέτοχοι τα κόμματά τους και όλες οι πατρίδες?
Στις τράπεζες που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να χρηματοδοτούν εκτός από πολέμους ακόμα και επαναστάσεις, αντεπαναστάσεις, θρησκείες, εμφυλίους αρκεί να έχουν καλά ποσοστά στο στατιστικό τους δείκτη?
Αφού κυβερνήτες είναι πλέον σε όλη την ανθρωπότητα μόνο οι τράπεζες και οι παραφυάδες τους.
Και μέσα σε όλο αυτό το συρφετό ποιος είναι τελικά πατριώτης?
Πατριώτης και άνθρωπος είναι εκείνος που θα παλέψει να διαφυλάξει το τελευταίο προπύργιο ελευθερίας πριν την τελική παράδοση.
Εκείνος που θα αγκαλιάσει τη σημαία του όχι γιατί του ανεβάζει τη λίμπιντο
αλλά γιατί αισθάνεται πως κάποια στιγμή δεν θα έχει να αγκαλιάσει τίποτα που να τον συνδέει με την ιστορία του, τους πατεράδες του, τους παππούδες του.
Αισθάνεται πως τα παιδιά του θα ζήσουν σε κάτι δύσμορφο, χωρίς όνομα, χωρίς χρώματα, χωρίς συναισθήματα, που δεν θα μυρίζει ούτε θάλασσα, ούτε ουρανό, ούτε ήλιο.
Σε κάτι σιωπηλό που δεν θα έχει νανουρίσματα για τα παιδιά και τραγούδια για τη χαρά και τη λύπη...
Εκείνος που θα παλέψει να διαφυλάξει την έννοια άνθρωπος, με την ατομικότητά του, τα όνειρα του , τα ελαττώματα του και τα προτερήματα του , τους φόβους, τις χαρές, τις λύπες, τον έρωτα, τη γέννηση, το θάνατο, τη θέση που ένα οποιοδήποτε αστέρι έχει δικαίωμα να απολαμβάνει στο άπειρο σύμπαν, συνειδητοποιώντας πως όποιοι προσπαθούν να τον στριμώξουν σε οποιοδήποτε κοπάδι, είναι γιατί σαν πρόβατο τον βλέπουν.
Εκείνος που θα παλέψει οι άνθρωποι και τα άλλα ζωντανά της γης να επιστρέψουν να ζευγαρώνουν και να γεννάνε τα μωρά τους, τις μανάδες να θηλάζουν ευτυχισμένες, τους πατεράδες να βρίσκουν περήφανα τη τροφή άφθονη και καθάρια για την αγέλη τους, τη φύση να συνεχίσει το αιώνιο ταξίδι της μοσχοβολώντας από τις ανάσες των παιδιών της.
Εκείνος που θα σταματήσει το εγκληματικό χέρι που όλα τα παραπάνω θέλει να τα συμπιέσει σε μερικά τετραγωνικά όσα χρειάζονται για να βγάζει με ένα μηχάνημα τα ζουμιά τους και να ξεδιψάει από το πυρετό της απύθμενης ανοησίας του...
Σε κάποια σελίδα (ειλικρινά δεν θυμάμαι που αλλιώς θα έβαζα το λινκ) διάβασα μια ανάλυση για το θέμα πάνω και κάτω πλατεία. Μεταξύ των άλλων ο γράφων είπε με μαύρο χιούμορ πως πολύ απλά οι κάτω είναι παιδιά πιο μορφωμένα και μυημένα και οι επάνω είναι χωριατόπαιδα που θα χάσουν τα τσάμικα και θα ντροπιάζονται στο πανηγύρι του χωριού που θα λένε πως είναι άνεργοι.
Αγαπητέ όποιος κι αν είσαι θα θεωρούσα πρόοδο πνευματική μέσα στο σκοτάδι που συνεχίζει να μας σκεπάζει όλους και τους διανοούμενους όπως είσαι εσύ, αν τα παιδιά της κάτω πλατείας μάθαιναν και κανένα τσάμικο και τα παιδιά της πάνω πλατείας δεν χρειαζόταν να είναι άνεργα όταν θα πήγαιναν στο πανηγύρι του χωριού τους....
Αλλά τι λέω τώρα...Εχουμε να περάσουμε πολλά ακόμα.
Δυστυχώς.
