Από το blog Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Αρπακτική/εισαγωγική διάλεξη
.
φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Εάν με ρωτούσε κάποιος να πω τη γνώμη μου σχετικά με το ζήτημα ποιοι από τους στίχους της Ιλιάδας είναι πιο σημαντικοί, με κριτήριο τη μορφή θα θεωρούσα τον Σ 576, ενώ με κριτήριο το περιεχόμενο τον Β 298.
Ο πρώτος είναι ένας στίχος σπάνιας ομορφιάς: τον διαβάζεις κι ακούς το κελάρυσμα του νερού ενός μικρού ποταμού και βλέπεις τις κορφές των καλαμιών στις όχθες του να λυγίζουν από το αεράκι : πάρ ποταμόν κελάδοντα, παρά ῥοδανόν δονακῆα.
Ο δεύτερος μας λέει ποιος είναι ο ήρωας, ποιος είναι ο Κύριος, ποια είναι η βάση της Κυριαρχίας, ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού, ποιος είναι ο καπιταλισμός: αισχρόν τοι δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεσθαι: κι όμως ντροπή είναι, τόσο που ‘μεινες, να γύρεις [να γυρίσεις] με άδεια χέρια, μεταφράζουν οι Καζαντζάκης-Κακριδής, ενώ η επεξήγηση στις αγκύλες είναι δική μου, μιας και για να διαβάσεις αυτή τη μετάφραση πρέπει να έχεις κι ένα πολύτομο λεξικό της ελληνικής δίπλα σου.
Τα λόγια αυτά του Οδυσσέα, τα οποία βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ήρωες, τους ποιμένες-πολεμιστές, θα μπορούσαμε να τα διατυπώσουμε κι ως εξής: εάν το να γυρίζεις με άδεια χέρια μετά από μια μεγάλης διάρκειας εισβολή είναι αίσχος, το αγαθό, το ιδανικό θα ήταν να γυρίσεις με όσο το δυνατόν περισσότερη λεία σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο.
Αυτό είναι το όραμα του δυτικού Κυρίου κι αυτόν εννοώ πάντα ακόμα κι όταν παραλείπω το επίθετο δυτικός.
Έτσι κι αλλιώς, μόνο ο δυτικός Κύριος μας έχει μείνει, δεν υπάρχει άλλος.
Με λίγες λέξεις ο σοφός αοιδός συμπυκνώνει την κομβική πρακτική του Κυρίου, τη λατρεία της ταχύτητας, τη λατρεία της μεγέθυνσης και ασφαλώς τον ορθό λόγο, την διάκριση μέσου και σκοπού, την επιλογή δηλαδή των πρόσφορων μέσων που επιτρέπουν την επίτευξη του σκοπού.
Τα μέσα αυτά είναι δύο: η βία και η απάτη.
Ο Κύριος αρπάζει είτε με τα όπλα στο χέρι, είτε με την απάτη.
Αυτά τα δύο του εξασφαλίζουν την απαιτούμενη ισχύ για να επιβάλλει την θέλησή του.
Το βασικό είναι η βία.
Όταν επιλέγεται η απάτη, η βία αποχωρεί και παραμονεύει σε περίπτωση που η πρώτη αποδειχτεί αναποτελεσματική ή, ακόμα χειρότερα, αποκαλυφθεί.
Αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε κάνοντας την υπόθεση του ελάχιστου κράτους: εάν περιοριζόταν σε λίγα υπουργεία, πόσα και ποια θα ήταν αυτά;
Η απάντηση είναι κοινό κτήμα: στο υπουργείο Αστυνομίας/Στρατού (Δημόσιας Τάξης/Εθνικής Άμυνας) και στο υπουργείο Αρπαγής του Κοινωνικού πλούτου (Οικονομίας/Οικονομικών).
Η κομβικότητα της βίας έχει καταγραφεί άλλωστε και στην ελληνική γλώσσα: το ρήμα κτάομαι, κτῶμαι (αποκτώ κατόπιν αρπαγής) και το ρήμα κτείνω (φονεύω) προέρχονται από την ίδια ρίζα, η αρχική σημασία της οποίας θα ήταν «εάν δεν σκοτώσω δεν μπορώ να αρπάξω».
Εάν έχετε αμφιβολίες για την ετυμολογική συγγένεια των προαναφερθέντων ρημάτων, να σας θυμίσω την ακατάσχετη φλυαρία της Ιλιάδας σχετικά με την πρακτική των ηρώων, των αρχαϊκών Κυρίων: όταν εισβάλουν σε ένα χωριό, σκοτώνουν όλους τους άνδρες και τις γυναίκες, εκτός αυτές της αναπαραγωγικής ηλικίας, αρπάζουν ό,τι μεταφέρεται, άψυχο και έμψυχο, βάζουν φωτιά και πάνε αλλού για άλλα κατορθώματα.
Όταν ο ποιμένας-ήρωας-εξολοθρευτής έγινε δουλοκτήτης γαιοκτήμονας, η βία της εξόντωσης παραμερίστηκε από τη βία της υποταγής.
Σε αυτή τη περίπτωση, ο θάνατος του υποτελούς είναι μια παράπλευρη απώλεια κατά τη διαδικασία της αρπαγής.
Στον καπιταλισμό, εμφανίζονται ως εργατικά ατυχήματα αλλά είναι καθαροί φόνοι, από τη στιγμή που η καπιταλιστική παραγωγή οργανώνεται με πρότυπο τον πόλεμο και είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς τη βία της επιτήρησης και του εκφοβισμού.
Η αρπαγή είναι βία και για να διαιωνιστεί προϋποθέτει τη βία.
Βία είναι κι όταν επιλέγεται η μέθοδος της απάτης.
Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, με όποιο μέσο κι αν επιτυγχάνεται, είναι βία.
Η κλοπή είναι βία, η κλοπή με χρήση της βίας είναι δυο φορές βία.
Η κλοπή με χρήση απάτης είναι κι αυτή βία.
Κάθε αφαίρεση είναι βία.
Ο ταχυδακτυλουργός, όπως και ο κινηματογράφος, είναι ένας εξολοθρευτής της όρασης.
Τα μέσα τους είναι η ταχύτητα και η απάτη.
Και ο καπιταλιστής;
Ο καπιταλιστής της παραγωγής και ο καπιταλιστής του χρήματος, πως αρπάζουν;
Οι δουλοκτήτες και οι φεουδάρχες άρπαζαν με τα όπλα στο χέρι.
Δεν φαίνεται οι καπιταλιστές να αρπάζουν με τα Καλάσνικωφ στο χέρι, έτσι δεν είναι;
Τον στρατό δεν τον έχουν για να αρπάζουν, τον έχουν ως το έσχατο αποκούμπι.
Ποια μέθοδο απάτης μετέρχονται;
Πως τα καταφέρνουν να αρπάζουν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
Ποια είναι τα αθέατα μέσα αρπαγής που χρησιμοποιούν;
Είναι το εμπόρευμα και το χρήμα.
Κάθε φορά που παίρνουμε ένα δάνειο, κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι, πέφτουμε θύματα αρπαγής.
Το χρήμα και το εμπόρευμα είναι μέσα αρπαγής.
Στην περίπτωση του δανείου, η κλοπή είναι σαφής και αντιληπτή από όλους: δανείζεσαι 100, πρέπει να δώσεις 120.
Στη περίπτωση αυτή, το θύμα συναινεί, αδιάφορο προς το παρόν για ποιους λόγους, στην αρπαγή: υπογράφει συμβόλαιο με το οποίο αποδέχεται να πέσει θύμα αρπαγής.
Ο άρπαγας, τράπεζα ή τοκογλύφος, διατρέχει ασφαλώς κάποιους κινδύνους, σαν αυτούς που αντιμετώπιζε ο Οδυσσέας: ο δανειστής (ο πιστωτής) ενδέχεται να χάσει τα χρήματά του και πολλές φορές τα χάνει. Στη περίπτωση αυτή μειώνεται ή εξανεμίζεται τελείως η ποσότητα της προσδοκώμενης λείας.
Όλα κινούνται στο μέλλον: ο δανειστής θα έχει περισσότερα, ο δανειολήπτης θα έχει λιγότερα: αυτή είναι η υποθήκευση του μέλλοντος.
Εκτός από το δάνειο, υπάρχει άλλη μια περίπτωση που το θύμα αρπαγής συναινεί: είναι ο κρατικός τζόγος: αγοράζω ένα λαχείο ελπίζοντας ότι θα κερδίσω, γνωρίζοντας ότι μάλλον δεν θα κερδίσω.
Αυτός που αγοράζει λαχεία είναι ένας επενδυτής: μαζί με χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους συμβάλλει στον σχηματισμό μιας λείας, την οποία θα αποκτήσουν ελάχιστοι, με πρώτον και καλύτερο το κράτος.
Η επένδυση (investment) είναι πολιορκία (investment) κοινωνικού πλούτου.
Αυτός που αγοράζει ένα Κρατικό Λαχείο πολιορκεί την από κοινού σχηματισμένη λεία.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε φορά που μια επένδυση δεν αποδίδει, καταφεύγουμε στη χρήση όρων που προέρχονται από τον κρατικό τζόγο.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επένδυση στο Χρηματιστήριο.
Όταν γίνεται παιχνίδι, κάποιοι γνωρίζουν και κάποιοι δεν γνωρίζουν, ενώ στη περίπτωση του κρατικού τζόγου, και οι δυο, οργανωτές και παίκτες, γνωρίζουν ποιος θα τα πάρει.
Εάν περάσουμε τώρα στο πεδίο του εμπορεύματος θα δούμε ότι και εδώ υπάρχει η αίσθηση ότι πολύ συχνά μας κλέβουν.
Η αίσθηση αυτή όμως δεν προέρχεται από το ίδιο το εμπόρευμα αλλά από ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό του: την θεωρούμενη ως απαράδεκτη υψηλή τιμή του.
Όταν θα εξετάσουμε διεξοδικά την έννοια της τιμής θα δούμε ότι λανθάνει σε αυτήν η έννοια της καταβολής φόρου υποτέλειας.
Οι τιμές, παραδείγματος χάριν, που αποδίδουμε σε ένα πρόσωπο είναι μια εκδήλωση υποταγής που παίρνει τη μορφή ομολογίας της ανωτερότητάς του, δηλαδή της μεγαλύτερης ισχύος του.
Κάθε φορά που πληρώνουμε για να αγοράσουμε κάτι δεν καταβάλλουμε μόνο το αντίτιμο, αλλά εκφράζουμε και την υποτέλεια μας.
Σε ποιον;
Όλα τα εμπορεύματα είναι μέσα αρπαγής;
Όλα, ανεξαιρέτως.
Ως μέσα αρπαγής, δεν έχουν όλα την ίδια αποτελεσματικότητα.
Τα παράνομα εμπορεύματα, όπλα, ηρωίνη, κοκαΐνη, κλπ) εμφανίζουν πολύ μεγάλη αρπακτική παραγωγικότητα.
Υπάρχουν όμως κάποια εμπορεύματα που είναι ασυναγώνιστα.
Είδαμε το λαχείο: αγοράζεις ένα χαρτάκι το οποίο δεν έχει αξία χρήσης αλλά είναι μια απόδειξη συμμετοχής στον σχηματισμό της λείας και τη διανομή της.
Μήπως η αξία χρήσης είναι η προσδοκία;
Μήπως η ανανέωση της αυταπάτης;
Ένας βιομήχανος που πέφτει θύμα απαγωγής και πουλιέται 20 εκ. εβρά, είναι εμπόρευμα; Τον πουλάνε οι απαγωγείς;
Τον αγοράζουν οι συγγενείς;
Ποια είναι η αξία χρήσης του θύματος απαγωγής;
Εάν δεν είναι εμπόρευμα, εάν δεν έχουμε αγοραπωλησία, τι είναι, τι έχουμε;
Αγοράζουμε το κορμί της πόρνης όταν της δίνουμε 100 εβρά για μια ώρα;
Είναι εμπόρευμα το κορμί της;
Ποια είναι η αξία χρήσης Μας ανήκει όπως μας ανήκει ένα λίτρο γάλα;
Ποιο εμπόρευμα παρουσιάζει την μεγαλύτερη αρπακτική παραγωγικότητα;
Είναι αυτό το οποίο επιτρέπει σε όλα τα άλλα να υπάρχουν.
Είναι αυτό που επιτρέπει σε όλα τα άλλα να έχουν ενσωματωμένο στο κορμί τους την αρπαγή, εκτός από την αξία χρήσης, και την οποία ονομάζουμε ανταλλακτική αξία.
Η ανταλλακτική αξία είναι η δυνατότητα αρπαγής την οποία εμφυτεύει το πρώτο σε αρπακτική δεινότητα εμπόρευμα.
Κάθε εμπόρευμα είναι μέσον αρπαγής μόνον διότι είναι προϊόν αρπαγής.
Το μπουκάλι το γάλα που αγοράζουμε για τα παιδιά μας είναι μέσον αρπαγής αλλά και προϊόν αρπαγής.
Ποιος και από ποιον το έκλεψε;
Όλα τα εμπορεύματα έχουν μια γενεαλογία.
Κάθε εμπόρευμα έχει μια ημερομηνία γέννησης.
Ο υπολογιστής είναι αρχαιότερος του κινητού, και το ραδιόφωνο της τηλεόρασης.
Ποιο είναι το πρώτο χρονικά εμπόρευμα του δυτικού πολιτισμού; Του καπιταλισμού;
Ποιο είναι το έσχατο εμπόρευμα, ως προϊόν και ως μέσον αρπαγής;
Στον κύκλο διαλέξεων οι πρώτες μέρες της αγοράς, του εμπορεύματος και του χρήματος θα δείξουμε ότι είναι ένα θύμα απαγωγής:ο απαχθείς με τη βία των όπλων παραγωγός, ο δούλος-εμπόρευμα.
Για να παραχθεί και να χρησιμοποιηθεί αυτό το εμπόρευμα απαιτούνται τα όπλα και τα εργαλεία.
Κατά τη πρώτη φάση της απαγωγής, τα όπλα και τα εργαλεία δεν είναι εμπορεύματα, αλλά με την αύξηση του αριθμού των δούλών είναι τα πρώτα που εμφανίζονται.
Ταυτόχρονα, εμφανίζεται και το χρήμα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο χρήμα έχει τη μορφή όπλου (μικρού ακοντίου) και μπορείτε να το θαυμάσετε στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας: σιδερένιοι οβελοί που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα, ως χρήμα και ως πρώτη ύλη για εργαλεία.
Έχουν όμως ένα μειονέκτημα: σκουριάζουν, φθίνουν, χάνονται σαν να μην υπήρξαν.
Και ένας αριστοκράτης γαιοκτήμονας που λατρεύει την αθανασία, την αφθαρσία, την απουσία μεταβολής και αλλαγής (που τόσο λάτρεψε ο Παρμενίδης), θα το αντικαταστήσει με μέταλλο που δεν αλλοιώνεται: με το χαλκό, το ασήμι και, στη κορυφή του βάθρου των νικητών, το χρυσάφι (που τόσο αγάπησε και ύμνησε ο Πίνδαρος).
Το θύμα απαγωγής, ο δούλος, είναι προϊόν αρπαγής αλλά και, ως εμπόρευμα που πουλιέται στην αγορά, μέσον αρπαγής στα χέρια του εμπόρου (του μεταλλαγμένου ήρωα-πολεμιστή). Αυτό το προϊόν αρπαγής κι αυτό το μέσον αρπαγής θα χρησιμοποιηθεί ως μέσον παραγωγής.
Οι αξίες χρήσης που θα παραγάγει θα είναι προϊόντα αρπαγής· θα παραγάγει όμως και νέα μέσα αρπαγής: το πλεόνασμα της παραγωγής θα είναι προϊόν αρπαγής και θα γίνει μέσα αρπαγής:το λάδι, το κρασί, τα όπλα, τα εργαλεία, τα αγγεία μεταφοράς ΄λαδιού και κρασιού είναι προϊόντα αρπαγής και μέσα αρπαγής.
Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος παραγωγής που να μην είναι και τρόπος αρπαγής.
Ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής είναι και ένας τρόπος αρπαγής.
Ποιο είναι το έσχατο εμπόρευμα σε αυτόν τον τεράστιο σωρό εμπορευμάτων που βλέπουμε στις κοινωνίες στις οποίες κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής;
Ποιο είναι το εμπόρευμα που είναι προϊόν αρπαγής, μέσον αρπαγής και μέσον παραγωγής μέσων αρπαγής;
Ο Μαρξ μας είπε ότι είναι η εργασιακή δύναμη του υποτελούς Παραγωγού.
Χωρίς αυτό το εμπόρευμα δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απολύτως παραγωγή.
Είναι όμως η εργασιακή δύναμη προϊόν αρπαγής; Είναι μέσον αρπαγής;
Είναι μέσον παραγωγής μέσων αρπαγής;
Η εργασιακή δύναμη είναι προϊόν αρπαγής διότι ανταλλάσσεται με χρήμα.
Αυτός που αγοράζει την εργασιακή δύναμη απαγάγει τον κάτοχο της και πωλητή της.
Ο βιομήχανος και η πόρνη, ως θύματα απαγωγής, απάγονται για δεύτερη φορά.
Την πρώτη χρησιμοποιήθηκε η βία, στη δεύτερη το χρήμα.
Η απελευθέρωση είναι δευτερογενής απαγωγή.
Απαγάγουμε την πόρνη, ήδη θύμα απαγωγής, όταν την αγοράζουμε.
Ενώ όμως ο βιομήχανος επιστρέφει στη προτέρα κατάσταση, η πόρνη και ο εργάτης δεν επιστρέφουν στην προτέρα κατάσταση αλλά σε μια άλλη.
Όπως η πόρνη, έτσι και ο εργάτης είναι ήδη θύμα απαγωγής.
Σε αντίθεση με τον δούλο, είναι ένα ελεύθερο θύμα απαγωγής.
Ως μέσον αρπαγής, ο πωλών την εργασιακή του δύναμη αρπάζει την ίδια του την ύπαρξη. Αυτό είναι το μέγα ζήτημα της αλλοτρίωσης.
Ως θύμα απαγωγής δεν μπορεί παρά να παραμείνει θύμα απαγωγής: η νέα του κατάσταση όμως, η νέα του απαγωγή, είναι η επιστροφή στην συλλογικότητα της παραγωγικής διαδικασίας, στον εμμενή κομμουνισμό.
Προτιμά να είναι εξαρτημένο παρά ελεύθερο θύμα απαγωγής.
Κατά κάποιο τρόπο, η νέα μορφή αιχμαλωσίας είναι προτιμότερη από την κατάσταση ελευθερίας in vacuum.
Ως προϊόν αρπαγής και μέσον αρπαγής, ο υποτελής Παραγωγός δεν μπορεί παρά να παράγει προϊόντα αρπαγής και μέσα αρπαγής.
Ό,τι και να αγοράσουμε μας κλέβουν (εκτός κι αν είναι τα αβγά που πουλάει στο παζάρι η Πομάκα χωρική).
Μόνο επειδή το εμπόρευμα είναι μέσον αρπαγής, είναι και το χρήμα μέσον αρπαγής.
Το χρήμα λοιπόν δεν γεννάει χρήμα, αλλά χρησιμοποιείται από τον καπιταλιστή ως μέσον αρπαγής.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι πρώτα απ’ όλα τρόπος αρπαγής.
O καπιταλιστής της παραγωγής χρησιμοποιεί το εμπόρευμα ως μέσον αρπαγής, ο καπιταλιστής του χρήματος το ίδιο το χρήμα.
Είναι ένας τρόπος αρπαγής του κοινωνικού πλούτου που εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων, τα οποία έχουν κάποια αξία χρήσης αλλά και χρησιμοποιούνται και ως μέσα αρπαγής.
Το εμπόρευμα είναι ο τόπος καταγραφής της συνύπαρξης της Κυριαρχίας και του Κομμουνισμού, της Κόλασης και του Παραδείσου.
Το μείζον ζήτημα του διαχωρισμού του ενός από τον άλλον είναι ένα ζήτημα που θα απασχολήσει τις επόμενες γενεές, οπότε εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάμε να πιούμε κάνα ουζάκι στο λιμάνι.
.
.
φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Εάν με ρωτούσε κάποιος να πω τη γνώμη μου σχετικά με το ζήτημα ποιοι από τους στίχους της Ιλιάδας είναι πιο σημαντικοί, με κριτήριο τη μορφή θα θεωρούσα τον Σ 576, ενώ με κριτήριο το περιεχόμενο τον Β 298.
Ο πρώτος είναι ένας στίχος σπάνιας ομορφιάς: τον διαβάζεις κι ακούς το κελάρυσμα του νερού ενός μικρού ποταμού και βλέπεις τις κορφές των καλαμιών στις όχθες του να λυγίζουν από το αεράκι : πάρ ποταμόν κελάδοντα, παρά ῥοδανόν δονακῆα.
Ο δεύτερος μας λέει ποιος είναι ο ήρωας, ποιος είναι ο Κύριος, ποια είναι η βάση της Κυριαρχίας, ποιο είναι το βασικό χαρακτηριστικό του δυτικού πολιτισμού, ποιος είναι ο καπιταλισμός: αισχρόν τοι δηρόν τε μένειν κενεόν τε νέεσθαι: κι όμως ντροπή είναι, τόσο που ‘μεινες, να γύρεις [να γυρίσεις] με άδεια χέρια, μεταφράζουν οι Καζαντζάκης-Κακριδής, ενώ η επεξήγηση στις αγκύλες είναι δική μου, μιας και για να διαβάσεις αυτή τη μετάφραση πρέπει να έχεις κι ένα πολύτομο λεξικό της ελληνικής δίπλα σου.
Τα λόγια αυτά του Οδυσσέα, τα οποία βρίσκουν σύμφωνους όλους τους ήρωες, τους ποιμένες-πολεμιστές, θα μπορούσαμε να τα διατυπώσουμε κι ως εξής: εάν το να γυρίζεις με άδεια χέρια μετά από μια μεγάλης διάρκειας εισβολή είναι αίσχος, το αγαθό, το ιδανικό θα ήταν να γυρίσεις με όσο το δυνατόν περισσότερη λεία σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο.
Αυτό είναι το όραμα του δυτικού Κυρίου κι αυτόν εννοώ πάντα ακόμα κι όταν παραλείπω το επίθετο δυτικός.
Έτσι κι αλλιώς, μόνο ο δυτικός Κύριος μας έχει μείνει, δεν υπάρχει άλλος.
Με λίγες λέξεις ο σοφός αοιδός συμπυκνώνει την κομβική πρακτική του Κυρίου, τη λατρεία της ταχύτητας, τη λατρεία της μεγέθυνσης και ασφαλώς τον ορθό λόγο, την διάκριση μέσου και σκοπού, την επιλογή δηλαδή των πρόσφορων μέσων που επιτρέπουν την επίτευξη του σκοπού.
Τα μέσα αυτά είναι δύο: η βία και η απάτη.
Ο Κύριος αρπάζει είτε με τα όπλα στο χέρι, είτε με την απάτη.
Αυτά τα δύο του εξασφαλίζουν την απαιτούμενη ισχύ για να επιβάλλει την θέλησή του.
Το βασικό είναι η βία.
Όταν επιλέγεται η απάτη, η βία αποχωρεί και παραμονεύει σε περίπτωση που η πρώτη αποδειχτεί αναποτελεσματική ή, ακόμα χειρότερα, αποκαλυφθεί.
Αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε κάνοντας την υπόθεση του ελάχιστου κράτους: εάν περιοριζόταν σε λίγα υπουργεία, πόσα και ποια θα ήταν αυτά;
Η απάντηση είναι κοινό κτήμα: στο υπουργείο Αστυνομίας/Στρατού (Δημόσιας Τάξης/Εθνικής Άμυνας) και στο υπουργείο Αρπαγής του Κοινωνικού πλούτου (Οικονομίας/Οικονομικών).
Η κομβικότητα της βίας έχει καταγραφεί άλλωστε και στην ελληνική γλώσσα: το ρήμα κτάομαι, κτῶμαι (αποκτώ κατόπιν αρπαγής) και το ρήμα κτείνω (φονεύω) προέρχονται από την ίδια ρίζα, η αρχική σημασία της οποίας θα ήταν «εάν δεν σκοτώσω δεν μπορώ να αρπάξω».
Εάν έχετε αμφιβολίες για την ετυμολογική συγγένεια των προαναφερθέντων ρημάτων, να σας θυμίσω την ακατάσχετη φλυαρία της Ιλιάδας σχετικά με την πρακτική των ηρώων, των αρχαϊκών Κυρίων: όταν εισβάλουν σε ένα χωριό, σκοτώνουν όλους τους άνδρες και τις γυναίκες, εκτός αυτές της αναπαραγωγικής ηλικίας, αρπάζουν ό,τι μεταφέρεται, άψυχο και έμψυχο, βάζουν φωτιά και πάνε αλλού για άλλα κατορθώματα.
Όταν ο ποιμένας-ήρωας-εξολοθρευτής έγινε δουλοκτήτης γαιοκτήμονας, η βία της εξόντωσης παραμερίστηκε από τη βία της υποταγής.
Σε αυτή τη περίπτωση, ο θάνατος του υποτελούς είναι μια παράπλευρη απώλεια κατά τη διαδικασία της αρπαγής.
Στον καπιταλισμό, εμφανίζονται ως εργατικά ατυχήματα αλλά είναι καθαροί φόνοι, από τη στιγμή που η καπιταλιστική παραγωγή οργανώνεται με πρότυπο τον πόλεμο και είναι αδύνατον να υπάρξει χωρίς τη βία της επιτήρησης και του εκφοβισμού.
Η αρπαγή είναι βία και για να διαιωνιστεί προϋποθέτει τη βία.
Βία είναι κι όταν επιλέγεται η μέθοδος της απάτης.
Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, με όποιο μέσο κι αν επιτυγχάνεται, είναι βία.
Η κλοπή είναι βία, η κλοπή με χρήση της βίας είναι δυο φορές βία.
Η κλοπή με χρήση απάτης είναι κι αυτή βία.
Κάθε αφαίρεση είναι βία.
Ο ταχυδακτυλουργός, όπως και ο κινηματογράφος, είναι ένας εξολοθρευτής της όρασης.
Τα μέσα τους είναι η ταχύτητα και η απάτη.
Και ο καπιταλιστής;
Ο καπιταλιστής της παραγωγής και ο καπιταλιστής του χρήματος, πως αρπάζουν;
Οι δουλοκτήτες και οι φεουδάρχες άρπαζαν με τα όπλα στο χέρι.
Δεν φαίνεται οι καπιταλιστές να αρπάζουν με τα Καλάσνικωφ στο χέρι, έτσι δεν είναι;
Τον στρατό δεν τον έχουν για να αρπάζουν, τον έχουν ως το έσχατο αποκούμπι.
Ποια μέθοδο απάτης μετέρχονται;
Πως τα καταφέρνουν να αρπάζουν χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
Ποια είναι τα αθέατα μέσα αρπαγής που χρησιμοποιούν;
Είναι το εμπόρευμα και το χρήμα.
Κάθε φορά που παίρνουμε ένα δάνειο, κάθε φορά που αγοράζουμε κάτι, πέφτουμε θύματα αρπαγής.
Το χρήμα και το εμπόρευμα είναι μέσα αρπαγής.
Στην περίπτωση του δανείου, η κλοπή είναι σαφής και αντιληπτή από όλους: δανείζεσαι 100, πρέπει να δώσεις 120.
Στη περίπτωση αυτή, το θύμα συναινεί, αδιάφορο προς το παρόν για ποιους λόγους, στην αρπαγή: υπογράφει συμβόλαιο με το οποίο αποδέχεται να πέσει θύμα αρπαγής.
Ο άρπαγας, τράπεζα ή τοκογλύφος, διατρέχει ασφαλώς κάποιους κινδύνους, σαν αυτούς που αντιμετώπιζε ο Οδυσσέας: ο δανειστής (ο πιστωτής) ενδέχεται να χάσει τα χρήματά του και πολλές φορές τα χάνει. Στη περίπτωση αυτή μειώνεται ή εξανεμίζεται τελείως η ποσότητα της προσδοκώμενης λείας.
Όλα κινούνται στο μέλλον: ο δανειστής θα έχει περισσότερα, ο δανειολήπτης θα έχει λιγότερα: αυτή είναι η υποθήκευση του μέλλοντος.
Εκτός από το δάνειο, υπάρχει άλλη μια περίπτωση που το θύμα αρπαγής συναινεί: είναι ο κρατικός τζόγος: αγοράζω ένα λαχείο ελπίζοντας ότι θα κερδίσω, γνωρίζοντας ότι μάλλον δεν θα κερδίσω.
Αυτός που αγοράζει λαχεία είναι ένας επενδυτής: μαζί με χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους συμβάλλει στον σχηματισμό μιας λείας, την οποία θα αποκτήσουν ελάχιστοι, με πρώτον και καλύτερο το κράτος.
Η επένδυση (investment) είναι πολιορκία (investment) κοινωνικού πλούτου.
Αυτός που αγοράζει ένα Κρατικό Λαχείο πολιορκεί την από κοινού σχηματισμένη λεία.
Αυτός είναι ο λόγος που κάθε φορά που μια επένδυση δεν αποδίδει, καταφεύγουμε στη χρήση όρων που προέρχονται από τον κρατικό τζόγο.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επένδυση στο Χρηματιστήριο.
Όταν γίνεται παιχνίδι, κάποιοι γνωρίζουν και κάποιοι δεν γνωρίζουν, ενώ στη περίπτωση του κρατικού τζόγου, και οι δυο, οργανωτές και παίκτες, γνωρίζουν ποιος θα τα πάρει.
Εάν περάσουμε τώρα στο πεδίο του εμπορεύματος θα δούμε ότι και εδώ υπάρχει η αίσθηση ότι πολύ συχνά μας κλέβουν.
Η αίσθηση αυτή όμως δεν προέρχεται από το ίδιο το εμπόρευμα αλλά από ένα εξωτερικό χαρακτηριστικό του: την θεωρούμενη ως απαράδεκτη υψηλή τιμή του.
Όταν θα εξετάσουμε διεξοδικά την έννοια της τιμής θα δούμε ότι λανθάνει σε αυτήν η έννοια της καταβολής φόρου υποτέλειας.
Οι τιμές, παραδείγματος χάριν, που αποδίδουμε σε ένα πρόσωπο είναι μια εκδήλωση υποταγής που παίρνει τη μορφή ομολογίας της ανωτερότητάς του, δηλαδή της μεγαλύτερης ισχύος του.
Κάθε φορά που πληρώνουμε για να αγοράσουμε κάτι δεν καταβάλλουμε μόνο το αντίτιμο, αλλά εκφράζουμε και την υποτέλεια μας.
Σε ποιον;
Όλα τα εμπορεύματα είναι μέσα αρπαγής;
Όλα, ανεξαιρέτως.
Ως μέσα αρπαγής, δεν έχουν όλα την ίδια αποτελεσματικότητα.
Τα παράνομα εμπορεύματα, όπλα, ηρωίνη, κοκαΐνη, κλπ) εμφανίζουν πολύ μεγάλη αρπακτική παραγωγικότητα.
Υπάρχουν όμως κάποια εμπορεύματα που είναι ασυναγώνιστα.
Είδαμε το λαχείο: αγοράζεις ένα χαρτάκι το οποίο δεν έχει αξία χρήσης αλλά είναι μια απόδειξη συμμετοχής στον σχηματισμό της λείας και τη διανομή της.
Μήπως η αξία χρήσης είναι η προσδοκία;
Μήπως η ανανέωση της αυταπάτης;
Ένας βιομήχανος που πέφτει θύμα απαγωγής και πουλιέται 20 εκ. εβρά, είναι εμπόρευμα; Τον πουλάνε οι απαγωγείς;
Τον αγοράζουν οι συγγενείς;
Ποια είναι η αξία χρήσης του θύματος απαγωγής;
Εάν δεν είναι εμπόρευμα, εάν δεν έχουμε αγοραπωλησία, τι είναι, τι έχουμε;
Αγοράζουμε το κορμί της πόρνης όταν της δίνουμε 100 εβρά για μια ώρα;
Είναι εμπόρευμα το κορμί της;
Ποια είναι η αξία χρήσης Μας ανήκει όπως μας ανήκει ένα λίτρο γάλα;
Ποιο εμπόρευμα παρουσιάζει την μεγαλύτερη αρπακτική παραγωγικότητα;
Είναι αυτό το οποίο επιτρέπει σε όλα τα άλλα να υπάρχουν.
Είναι αυτό που επιτρέπει σε όλα τα άλλα να έχουν ενσωματωμένο στο κορμί τους την αρπαγή, εκτός από την αξία χρήσης, και την οποία ονομάζουμε ανταλλακτική αξία.
Η ανταλλακτική αξία είναι η δυνατότητα αρπαγής την οποία εμφυτεύει το πρώτο σε αρπακτική δεινότητα εμπόρευμα.
Κάθε εμπόρευμα είναι μέσον αρπαγής μόνον διότι είναι προϊόν αρπαγής.
Το μπουκάλι το γάλα που αγοράζουμε για τα παιδιά μας είναι μέσον αρπαγής αλλά και προϊόν αρπαγής.
Ποιος και από ποιον το έκλεψε;
Όλα τα εμπορεύματα έχουν μια γενεαλογία.
Κάθε εμπόρευμα έχει μια ημερομηνία γέννησης.
Ο υπολογιστής είναι αρχαιότερος του κινητού, και το ραδιόφωνο της τηλεόρασης.
Ποιο είναι το πρώτο χρονικά εμπόρευμα του δυτικού πολιτισμού; Του καπιταλισμού;
Ποιο είναι το έσχατο εμπόρευμα, ως προϊόν και ως μέσον αρπαγής;
Στον κύκλο διαλέξεων οι πρώτες μέρες της αγοράς, του εμπορεύματος και του χρήματος θα δείξουμε ότι είναι ένα θύμα απαγωγής:ο απαχθείς με τη βία των όπλων παραγωγός, ο δούλος-εμπόρευμα.
Για να παραχθεί και να χρησιμοποιηθεί αυτό το εμπόρευμα απαιτούνται τα όπλα και τα εργαλεία.
Κατά τη πρώτη φάση της απαγωγής, τα όπλα και τα εργαλεία δεν είναι εμπορεύματα, αλλά με την αύξηση του αριθμού των δούλών είναι τα πρώτα που εμφανίζονται.
Ταυτόχρονα, εμφανίζεται και το χρήμα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το πρώτο χρήμα έχει τη μορφή όπλου (μικρού ακοντίου) και μπορείτε να το θαυμάσετε στο Νομισματικό Μουσείο της Αθήνας: σιδερένιοι οβελοί που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλα, ως χρήμα και ως πρώτη ύλη για εργαλεία.
Έχουν όμως ένα μειονέκτημα: σκουριάζουν, φθίνουν, χάνονται σαν να μην υπήρξαν.
Και ένας αριστοκράτης γαιοκτήμονας που λατρεύει την αθανασία, την αφθαρσία, την απουσία μεταβολής και αλλαγής (που τόσο λάτρεψε ο Παρμενίδης), θα το αντικαταστήσει με μέταλλο που δεν αλλοιώνεται: με το χαλκό, το ασήμι και, στη κορυφή του βάθρου των νικητών, το χρυσάφι (που τόσο αγάπησε και ύμνησε ο Πίνδαρος).
Το θύμα απαγωγής, ο δούλος, είναι προϊόν αρπαγής αλλά και, ως εμπόρευμα που πουλιέται στην αγορά, μέσον αρπαγής στα χέρια του εμπόρου (του μεταλλαγμένου ήρωα-πολεμιστή). Αυτό το προϊόν αρπαγής κι αυτό το μέσον αρπαγής θα χρησιμοποιηθεί ως μέσον παραγωγής.
Οι αξίες χρήσης που θα παραγάγει θα είναι προϊόντα αρπαγής· θα παραγάγει όμως και νέα μέσα αρπαγής: το πλεόνασμα της παραγωγής θα είναι προϊόν αρπαγής και θα γίνει μέσα αρπαγής:το λάδι, το κρασί, τα όπλα, τα εργαλεία, τα αγγεία μεταφοράς ΄λαδιού και κρασιού είναι προϊόντα αρπαγής και μέσα αρπαγής.
Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος παραγωγής που να μην είναι και τρόπος αρπαγής.
Ο δουλοκτητικός τρόπος παραγωγής είναι και ένας τρόπος αρπαγής.
Ποιο είναι το έσχατο εμπόρευμα σε αυτόν τον τεράστιο σωρό εμπορευμάτων που βλέπουμε στις κοινωνίες στις οποίες κυριαρχεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής;
Ποιο είναι το εμπόρευμα που είναι προϊόν αρπαγής, μέσον αρπαγής και μέσον παραγωγής μέσων αρπαγής;
Ο Μαρξ μας είπε ότι είναι η εργασιακή δύναμη του υποτελούς Παραγωγού.
Χωρίς αυτό το εμπόρευμα δεν μπορεί να υπάρξει καμιά απολύτως παραγωγή.
Είναι όμως η εργασιακή δύναμη προϊόν αρπαγής; Είναι μέσον αρπαγής;
Είναι μέσον παραγωγής μέσων αρπαγής;
Η εργασιακή δύναμη είναι προϊόν αρπαγής διότι ανταλλάσσεται με χρήμα.
Αυτός που αγοράζει την εργασιακή δύναμη απαγάγει τον κάτοχο της και πωλητή της.
Ο βιομήχανος και η πόρνη, ως θύματα απαγωγής, απάγονται για δεύτερη φορά.
Την πρώτη χρησιμοποιήθηκε η βία, στη δεύτερη το χρήμα.
Η απελευθέρωση είναι δευτερογενής απαγωγή.
Απαγάγουμε την πόρνη, ήδη θύμα απαγωγής, όταν την αγοράζουμε.
Ενώ όμως ο βιομήχανος επιστρέφει στη προτέρα κατάσταση, η πόρνη και ο εργάτης δεν επιστρέφουν στην προτέρα κατάσταση αλλά σε μια άλλη.
Όπως η πόρνη, έτσι και ο εργάτης είναι ήδη θύμα απαγωγής.
Σε αντίθεση με τον δούλο, είναι ένα ελεύθερο θύμα απαγωγής.
Ως μέσον αρπαγής, ο πωλών την εργασιακή του δύναμη αρπάζει την ίδια του την ύπαρξη. Αυτό είναι το μέγα ζήτημα της αλλοτρίωσης.
Ως θύμα απαγωγής δεν μπορεί παρά να παραμείνει θύμα απαγωγής: η νέα του κατάσταση όμως, η νέα του απαγωγή, είναι η επιστροφή στην συλλογικότητα της παραγωγικής διαδικασίας, στον εμμενή κομμουνισμό.
Προτιμά να είναι εξαρτημένο παρά ελεύθερο θύμα απαγωγής.
Κατά κάποιο τρόπο, η νέα μορφή αιχμαλωσίας είναι προτιμότερη από την κατάσταση ελευθερίας in vacuum.
Ως προϊόν αρπαγής και μέσον αρπαγής, ο υποτελής Παραγωγός δεν μπορεί παρά να παράγει προϊόντα αρπαγής και μέσα αρπαγής.
Ό,τι και να αγοράσουμε μας κλέβουν (εκτός κι αν είναι τα αβγά που πουλάει στο παζάρι η Πομάκα χωρική).
Μόνο επειδή το εμπόρευμα είναι μέσον αρπαγής, είναι και το χρήμα μέσον αρπαγής.
Το χρήμα λοιπόν δεν γεννάει χρήμα, αλλά χρησιμοποιείται από τον καπιταλιστή ως μέσον αρπαγής.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής είναι πρώτα απ’ όλα τρόπος αρπαγής.
O καπιταλιστής της παραγωγής χρησιμοποιεί το εμπόρευμα ως μέσον αρπαγής, ο καπιταλιστής του χρήματος το ίδιο το χρήμα.
Είναι ένας τρόπος αρπαγής του κοινωνικού πλούτου που εμφανίζεται ως ένας τεράστιος σωρός εμπορευμάτων, τα οποία έχουν κάποια αξία χρήσης αλλά και χρησιμοποιούνται και ως μέσα αρπαγής.
Το εμπόρευμα είναι ο τόπος καταγραφής της συνύπαρξης της Κυριαρχίας και του Κομμουνισμού, της Κόλασης και του Παραδείσου.
Το μείζον ζήτημα του διαχωρισμού του ενός από τον άλλον είναι ένα ζήτημα που θα απασχολήσει τις επόμενες γενεές, οπότε εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάμε να πιούμε κάνα ουζάκι στο λιμάνι.
.
