............................Από το blog Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών με τίτλο: Θεολογία της Προόδου .
.
φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας
Κάποτε, ο αδύναμος Κύριος ήθελε να γίνει πιο ισχυρός από τους εχθρούς του, τους αντιπάλους του και τη φύση· δεν μπορούσε όμως κι αυτό επέτεινε την αδυναμία του.
Αυτό όμως που μπορούσε να κάνει, το έκανε· εκπλήρωσε τις επιθυμίες του με τη φαντασίωση και τη φαντασία:
έφτιαξε ένα πλάσμα το οποίο ήταν αήττητο, αθάνατο, πιο ισχυρό από τη φύση και το ονόμασε Θεό (Δία, Γιαχβέ, Άχουρα Μάσδα, κλπ).
Και ήρθε μια εποχή, που ο Κύριος άρχισε να εκπληρώνει τη μία επιθυμία μετά την άλλη και να γίνεται ακόμα και πιο ισχυρός από το πλάσμα της φαντασίωσής του.
Τι είναι ο κεραυνός μπροστά τα πυροβόλα όπλα και στα πυρηνικά;
Τι είναι το ιπτάμενο άρμα μπροστά στο Στελθ;
Τι είναι η ανεμοπόδαρη Ίρις μπροστά στη σημερινή ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας.
Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, στις αρχές του 14ου μ.Χ. αιώνα, ο αδύναμος Κύριος άρχισε να γίνεται Θεός.
Την εποχή αυτή, που συμπίπτει (για να μη ξεχνιόμαστε) με τις πρώτες μέρες του καπιταλισμού και της πειραματικής επιστήμης, την ονομάζουμε εποχή της γένεση του Θεού.
Σήμερα, μπορούμε να θέσουμε το ερώτημα: θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της γένεσης του Θεού;
Θα καταφέρει ο Κύριος να γίνει Θεός ή θα παραμείνει θεός, ένας πανίσχυρος Κύριος, ένας ψιλικατζής Θεός;
Θα μπορέσει να εκπληρώσει τις δυο ανεκπλήρωτες επιθυμίες του, να γίνει δηλαδή αθάνατος και να απεξαρτηθεί από τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου;
Στον κύκλο διαλέξεων με τον τίτλο Θεολογία της Προόδου θα σχετίσουμε τον Θεό με την Πρόοδο, θα αφηγηθούμε την ιστορία τους, θα εστιάσουμε την προσοχή μας τόσο στην διαδικασία της εμφάνισής τους όσο και της γένεσής τους και θα δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα εάν ο Κύριος μπορεί να γίνει Θεός.
Όχι, δεν μπορεί να γίνει Θεός ο Κύριος.
Δεν μπορεί να γίνει αθάνατος, δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από τον υποτελή Παραγωγό.
Ο Κύριος ήταν, είναι και θα είναι αδύναμός, φοβισμένος, ενδεής – με ατομικές βόμβες όμως στα χέρια του.
Όπως και ο ίδιος γνωρίζει, όσο μεγαλύτερη είναι η ισχύς, τόσο μεγαλύτερη και η αδυναμία του: εάν το ισχυρότερο όπλο αποδειχτεί αναποτελεσματικό, τότε ο κάτοχός του περιέρχεται στην κατάσταση του άοπλου. Ή του ανύπαρκτου.
Δύο είναι οι επιλογές του Κυρίου: να ξεπεράσει τα όρια και να καταστρέψει ζωή και φύση, να χαθεί και ο ίδιος, ή να υποχωρήσει, να συμβιβαστεί μόνο και μόνο για να διαιωνιστεί και να ενισχυθεί η Κυριαρχία, η αρπαγή και η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου.
Η δική μου η γνώμη είναι ότι θα επιλέξει τον Συμβιβασμό, όπως θα δούμε διεξοδικά στην εισαγωγή στη μελέτη του Προμηθέα Δεσμώτη.
Ας αρχίσουμε όμως την αφήγηση.
Όχι, ας αφήσουμε κάποιον άλλον να τη κάνει. Κάποιον πολύ πιο ικανό από μας: τον συνθέτη (ή τους συνθέτες) της Ιλιάδας.
Το κείμενο αυτό είναι το κείμενο του δυτικού Κυρίου, είναι ένα από τα πιο σημαντικά του δυτικού πολιτισμού: είναι αυτό που καταγράφει με έξοχο και συγκλονιστικό τρόπο τους φόβους και τις αδυναμίες του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, του προγόνου του δουλοκτήτη, του φεουδάρχη, του καπιταλιστή (ιδιώτη ή κρατικό γραφειοκράτη) Κυρίου.
Διαβάζοντας την Ιλιάδα ακούμε το κλάμα και το πόνο, την απόγνωση και την απελπισία, τη πείνα και τη κούραση που προέρχονται από την ήττα και τον θάνατο, την έλλειψη της ισχύος.
Πέραν όλων αυτών, η Ιλιάδα καταγράφει με συγκλονιστικό τρόπο και τις επιθυμίες του ήρωα: είναι το corpus των επιθυμιών του Κυρίου, πέρα από τόπο και χρόνο.
Είμαστε βέβαιοι ότι οι ακροατές των αοιδών, θνητοί γαιοκτήμονες δουλοκτήτες, δεν ταυτίζονταν μόνο με τους ήρωες πρωταγωνιστές αλλά και με τους θεούς, από τους οποίους βέβαια προτιμούσαν τον Δία.
Ποιος αριστοκράτης δεν θα ήθελε να ήταν σαν αυτόν;
Να κάθεται στο πιο ψηλό σημείο και να βλέπει από εκεί τους άλλους να πολεμάνε, να εργάζονται, να πεθαίνουν και να απολαμβάνει την ισχύ του;
Ποιος αριστοκράτης δεν θα ήθελε να ήταν αήττητος, αθάνατος και αυτόνομος;
Ποιος δεν θα ήθελε να έλεγχε τα φαινόμενα της φύσης;
Τι είναι ο ανθρωπομορφισμός;
Δεν είναι η προσωποποίηση της φυσικής και κοινωνικής ισχύος;
Εάν ένας θεός με τη μορφή ανθρώπου (με πόδια, χέρια, κεφάλι, γλώσσα, που τρώει, πίνει, κοιμάται, γαμάει, κλπ) είναι αυτός που ρίχνει τον κεραυνό, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο ίδιος ο ήρωας που θα ήθελε να τον έχει και τον ρίχνει;
Ο θεός είναι αυτό που θα ήθελε να ήταν ο ήρωας, ο Κύριος, μόνο που δεν μπορούσε.
Η μεγάλη αδυναμία του, ο μεγάλος φόβος του ήταν η ήττα.
Θεωρούσε την ήττα ως παραλογισμό.
Έχει κάνα μήνα τώρα που διάβασα ότι ένας Κύριος είχε 7 δις εβρά, έχασε τα 5, του έμειναν 2 και αυτοκτόνησε!
Μα την Παναγία!
Κι άλλοι ζούνε με το επίδομα ανεργίας!
Τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούν. Το fair play είναι παραμύθι.
Από ποιον και γιατί δεν θέλουν να ηττώνται;
Η ήττα είναι απώλεια και η απώλεια είναι θάνατος.
Από τη στιγμή που η επιβίωση και η ζωή του ήρωα εξασφαλίζεται με την αρπαγή, με την κατοχή της λείας, κάθε τι που χάνει ισοδυναμεί με μείωση της ισχύος.
Ο Κύριος αρπάζει και μοιράζει, όπως αυτός κρίνει, ένα μέρος της λείας.
Δυο πράγματα δεν θέλει να χάσει ο Κύριος:τη λεία του και τη ζωή του.
Η πρώτη είναι ταυτόσημη της Κυριαρχίας πάνω στους ανταγωνιστές του και τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Η δεύτερη είναι η Κυριαρχία πάνω στη Φύση.
Ο ήρωας της Ιλιάδας λατρεύει τη φύση μόνο και μόνο για να γίνει ισχυρός σαν αυτήν, κι ακόμα πιο πολύ.
Η βασική του επιδίωξη είναι η νίκη επί του θανάτου, η επίτευξη της σωματικής αθανασίας. Φαντάστηκε ότι μπορεί να παίρνει κάποια ουσία που να νικά τον θάνατο και να τον κάνουν αθάνατο (αυτό σημαίνουν οι λέξεις νέκταρ και αμβροσία).
Από τη στιγμή που ο θάνατος είναι μέρος της φύσης, ο εξοβελισμός του είναι αδύνατος χωρίς την καθυπόταξη της φύσης.
Εάν η φύση καταστραφεί, λογικό είναι να καταστραφεί και ο θάνατος.
Ελάτε λοιπόν να καταστρέψουμε την ζωή.
Αυτή είναι η βαθύτερη ρίζα του οικολογικού προβλήματος.
Πόσα είδη της χλωρίδας και της πανίδας δεν χάνονται κάθε μέρα.
Στο τέλος θα μείνουμε με λίγα ζώα εκτροφής και κάνα δυο κατοικίδια.
Οι φόβοι και οι επιθυμίες του ήρωα είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η πυρηνική επιθυμία του Κυρίου είναι να μπορεί να εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες του, να κατασκευάζει την πραγματικότητα σύμφωνα με αυτές.
Όσο όμως δεν μπορεί, φοβάται.
Και λατρεύει κάθε τι που τον κάνει πιο ισχυρό.
Αυτός είναι ο λόγος που λατρεύει την απόσταση και το ύψος.
Η απόσταση τον προστατεύει και τον ισχυροποιεί:η απόσταση από τους αντιπάλους του και η απόσταση μεταξύ των αντιπάλων του είναι βασική προϋπόθεση της ύπαρξης του.
Θα γνωρίζετε ότι το πιο προσφιλές επίρρημα του δυτικού πολιτισμού είναι το τηλε- (μακριά), ενώ η απόσταση μεταξύ των υποτελών Παραγωγών τους έχει μετατρέψει σε φοβισμένες, απομονωμένες και, άρα, αποβλακωμένες υπάρξεις.
Το ύψος του εξασφαλίζει μεγαλύτερο βεληνεκές στα βλήματά του και ευρύτερο πεδίο επιτήρησης, (Το βλέμμα γίνεται βλήμα).
Η νίκη του επί του υποτελούς Παραγωγού μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο όταν είναι σε θέση να γνωρίζει τι κάνει ο υποτελή, τι σκέφτεται, τι νιώθει, τι σχεδιάζει.
Αυτός είναι ο λόγος που λατρεύει την ταχύτητα μετάδοσης του μηνύματος.
Ο Κύριος, εκτός από άρπαγας, εκτός από ένοπλος ζητιάνος, είναι πρώτα από όλα κατάσκοπος. Την ίδια σημασία έχει και η λέξη επίσκοπος (και σκοπός. . .)
Την ίδια σημασία έχει βέβαια και η λέξη πρόοδος.
Η πρόοδος προέρχεται από το αρσενικό ο πρόοδος, που είναι ο κατάσκοπος.
Θα αφιερώσουμε την πρώτη διάλεξη σε αυτή την έννοια και τότε θα δούμε ότι
πρόκειται για να έναν ακραιφνή στρατιωτικό όρο, όπως άλλωστε είναι σχεδόν όλοι οι όροι της θρησκείας, της οικονομίας, της πολιτικής, της ηθικής, της φιλοσοφίας, της γραμματικής, της αισθητικής, κλπ.
Θα πρέπει να επισημάνουμε το εξής:
όσο ο Κύριος αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να εκπληρώσει τις κομβικές επιθυμίες της καθυπόταξης του θανάτου και της απεξάρτησης από τον υποτελή Παραγωγό,
χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σταματήσει την, μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας, επίτευξη των στόχων του,
τόσο στρέφεται προς την επιτήρηση του υποτελούς και την καταστροφή των προϋποθέσεων της κατάργησης της Κυριαρχίας,
την καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, τη συμβίωση, τη συνεργασία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία που εξασφαλίζουν την ανάπτυξη των κοινωνικών, σωματικών, ψυχικών και διανοητικών ικανοτήτων.
Αυτές λοιπόν είναι οι δυο οι επιλογές του Κυρίου:
ισχυροποίηση δική του (ολοκλήρωση της θεοποίησης και βελτίωση της επιτήρησης) και αποδυνάμωση των υποτελών Παραγωγών μέσω της μεγέθυνσης της καταστροφής.
Και οι δυο δρόμοι μας ανοίγουν τις πύλες της Αποκάλυψης.
Η αθανασία είναι εφικτή μόνο με την ολοσχερή καταστροφή της ζωής.
Η καταστροφή του τεράστιου παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου, που θα εξασφαλίσει την απαιτούμενη ένδεια και την αναγέννηση της πολύωρης και πολύμοχθης καθημερινής εργασίας, είναι ταυτόσημη με την επέκταση των καταστροφών και των κρίσεων.
Κι όλα αυτά ενώ έχουμε την δυνατότητα, με τον πλούτο, τις γνώσεις, το χρόνο και τη διάθεση που έχουμε και τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα να λύσουμε και όλοι και όλες αξιοπρεπώς να ζήσουμε.
Θεωρώ ότι η παρατηρούμενη σήμερα όξυνση αυτής της δομικής αντίφασης θα φέρει στο προσκήνιο τις πρώτες ενδείξεις μιας παγκόμιας πνευματικής επανάστασης, προάγγελο μιας παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης.
Οι ενδείξεις που διαθέτουμε είναι πολλές και δεν θα παραλείψουμε να τις μελετήσουμε.
.
