Από το Σχόλιο τουΡΕΣΑΛΤΟ - ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΧΩΡΟΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ και ΡΗΞΗΣ στην ανάρτηση Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης πλήξης
"Ας αφήσουμε το κτίριο Παπαδοπέτρου να μιλήσει...
Ξέρετε την ιστορία μου?...
Βρίσκομαι στο κέντρο της πόλης και ήμουν για χρόνια ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.
Αυτοί που είχαν αναλάβει τη διαχείρισή μου δεν είχαν αποφασίσει πως θα με εκμεταλλευτούν, για να έχουν το μέγιστο δυνατό κέρδος.
Πριν από 3.5 χρόνια αντίκρισα πλήθος κόσμου… άκουσα από τα συνθήματά τους ότι με διεκδικούν.
Ξαφνιάστηκα… Για πρώτη φορά δυνάμεις καταστολής άρχισαν να με περικυκλώνουν... Σύννεφο από καπνούς και χημικά με τύλιξε…
Φοβήθηκα από τις φωνές και τις απειλές...
Αναρωτήθηκα γιατί... αφού φώναζαν ότι ήθελαν να μου δώσουν ζωή!
Ευτυχώς τα κατάφεραν και δεν ήταν λίγοι! ούτε αυτοί που ήταν μέσα ούτε αυτοί που χειροκροτούσαν απέξω.
Χάρηκα αν και δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα μου συνέβαινε…
Από πού να ξεκινήσω!
Καθημερινά τους είχα στο πλάι μου να με φροντίζουν.
Με κόπο και δικά τους χρήματα με έβαψαν με ζωντανά χρώματα , μου έβαλαν τζάμια, έφτιαξαν το κήπο, περιποιήθηκαν τα πατώματα ..παράλληλα παρακολουθούσα πρόβες θεάτρου και χορού, ταινίες, πολιτικές συζητήσεις, μαθήματα ξυλοκατασκευών και πολλά άλλα!
Φτιάξανε καφενείο, διοργανώνανε γλέντια και γιορτές.
Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω τις μέρες που αποτέλεσα κέντρο κοινωνικών αγώνων, όπως τότε που έδωσα στέγη στους μετανάστες-απεργούς πείνας.
Ας μην πολυλογώ.
Ήμουν ένας ζωντανός χώρος ελεύθερος για όλους!
Όλα άλλαξαν όταν την ημέρα των Χριστουγέννων ξαφνικά ο πρύτανης με την παρέα του εισέβαλλε, με ξεγύμνωσε, με κατάντησε γιαπί…
Γιατί?
Οι φίλοι μου, όμως, δεν με άφησαν μόνο μου.
Κάθε μέρα και για δυο εβδομάδες ήταν απέξω, διαμαρτύρονταν και ενημέρωναν τον κόσμο.
Δεν υπήρχε αντίκτυπο. Δεν τα παράτησαν.
Συνέχισαν τον αγώνα τους με κατάληψη της πρυτανείας, διεκδικώντας να με πάρουν πίσω.
Το κοινό μας αίτημα για την ώρα, η επιστροφή των πορτοπαραθύρων και όλου του υλικού που μας κλέψανε !
Γιατί η έρημος δεν μπορεί να εξαπλωθεί περισσότερο, είναι παντού.
Μπορεί μονάχα να γίνει βαθύτερη!
Το κτίριο Παπαδοπέτρου"
